Για την ποιητική συλλογή της Δήμητρας Χριστοδούλου «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.

Της Ιφιγένειας Σιαφάκα 

Με αφορμή τη συμπλήρωση πρόσφατα 100 χρόνων από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γ. Σιακαντάρης αναλύει το βιβλίο του καθηγητή Ιστορίας Κρίστοφερ Κλαρκ Υπνοβάτες (εκδ. Αλεξάνδρεια), εντοπίζοντας αναλογίες με τη σημερινή Ευρώπη. 

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Γράφει για την «οικοκεντρική αντίληψη» στο μυθιστόρημα «Η λευκή απεργία των ροζ φλαμίνγκο» του Βασ. Παπαθεοδώρου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. 

Του Γιάννη Σ. Παπαδάτου

Για το βιβλίο του Θανάση Πολλάτου Παρασιτισμός και επίπλαστη ευημερία. Ο Παναγιώτης Κονδύλης και η ελληνική κρίση (εκδ. Επίκεντρο).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Αν γινόταν μια δημοσκόπηση με το ερώτημα για τα βασικά αίτια της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, είναι βέβαιο πως η πλειονότητα των ερωτηθέντων, ακόμα και σήμερα, θα απαντούσε πως αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έξωθεν επιβολή των Μνημονίων, δηλαδή των μέτρων λιτότητας. Αυτή η απάντηση, ωστόσο, θα ήταν προβληματική, αφού θα δεχόταν πως ένα αποτέλεσμα (η οικονομική κρίση) θα είχε ως αιτία ένα άλλο αποτέλεσμα (τα μέτρα λιτότητας). Το ερώτημα θα έπρεπε λοιπόν να συγκεκριμενοποιηθεί: ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα εξαρχής στην ανάγκη να ληφθούν μέτρα λιτότητας, μέτρα που η ίδια η χώρα είχε προφανώς βαθύτατη ανάγκη – ειδάλλως γιατί να έπρεπε, αφενός να ληφθούν, αφετέρου να ζητηθεί έξωθεν βοήθεια στη λήψη τους; Με άλλα λόγια, το ουσιαστικό ερώτημα δεν αφορά στο πώς φτάσαμε στην προβληματική κατάσταση του 2015, αλλά στο πώς φτάσαμε στην προβληματική κατάσταση του 2010.         

Για το βιβλίο του Μποστ Η Φαύστα και διάφορα διηγήματα (εκδ. Μεταίχμιο).

Συγγραφθείς υπό Νικολάου Ξένιου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γκιακ (εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Αν η ηθογραφία του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού στηριζόταν στον χρονότοπο της ιδιαίτερης πατρίδας κάθε διηγηματογράφου (ο Γ. Βιζυηνός για τη Θράκη, ο Αλ. Παπαδιαμάντης για τη Σκιάθο, ο Γ. Κονδυλάκης για την Κρήτη), η γλώσσα με τη σειρά της ακολουθούσε τα σουσούμια της περιοχής και φυσικά περιελάμβανε στοιχεία της ντόπιας διαλέκτου. Σε μια νέο-ηθογραφία των τελών του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, που γράφεται με άλλους όρους και διαφορετικές αναζητήσεις, η γλώσσα εξακολουθεί να παίζει ρόλο, είτε μιλάμε λ.χ. για τη βορειοηπειρωτική του Σ. Δημητρίου είτε για την κρητική της Ρ. Γαλανάκη κ.λπ. Ο ίδιος παρονομαστής τίθεται και στα εννέα διηγήματα (οκτώ συν μία έμμετρη παραλογή) της συλλογής του Δημοσθένη Παπαμάρκου, τα οποία τοποθετούνται στην περιοχή της Μαλεσίνας και ντύνονται με το ελληνο-αρβανίτικο ιδίωμά της.

Με αφορμή το βιβλίο της Μαρίας Τσοσκούνογλου, «Αναζητώντας τη Χρύσα Παραδείση» (εκδ. Περίπλους) αναζητήσαμε και σας προτείνουμε επτά ιδιαίτερα βιβλία μαγειρικής.

Του Κώστα Αγοραστού

Για το μυθιστόρημα του Javier Marias, Ερωτοτροπίες (μτφρ. Χριστίνα Θεοδωροπούλου, εκδ. Πατάκη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

«Οι νεκροί είναι ακίνητοι σαν ζωγραφιές, δεν κινούνται, δεν προσθέτουν τίποτα, δε λένε τίποτα ούτε και ποτέ απαντούν». Η αδυναμία των νεκρών να παρέμβουν στον κόσμο των ζωντανών, να διεκδικήσουν μια θέση, ακόμα και τη δικαίωσή τους, ο άδικος και αμεθόδευτος θάνατος, μια τυχαία συνάντηση και η ειρωνεία της μοίρας είναι κάποια από τα θέματα που –όπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματά του κυριαρχούν σ’ αυτό το φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Μαδριλένου συγγραφέα. Ο Μαρίας κι εδώ «συνομιλεί» με κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, χωρίς να παραλείπει να εισάγει το απαραίτητο σασπένς και νουάρ στοιχεία, εξερευνώντας τα όρια της συνείδησης και της ηθικής των επιζώντων όταν αυτό που διακυβεύεται είναι ο έρωτας, το πάθος για ζωή και η δική τους συναισθηματική αποκατάσταση. (κεντρική φωτό: Please dont die, Laura Makabreskou)

Για τη συλλογή διηγημάτων της Άννυς Κουτροκόη, Ποιος δάγκωσε το μήλο τελικά (εκδ. Οδός Πανός).

Του Παναγιώτη Γούτα

Το βιβλίο της Άννυς Κουτροκόη Ποιος δάγκωσε τελικά το μήλο (δίχως ερωτηματικό στο τέλος, κι αυτή η κατάφαση του τίτλου κρύβει ειρωνική χροιά και κάπως ανατρεπτική, αν όχι προβοκατόρικη, διάθεση εκ μέρους της αφηγήτριας για την πατροπαράδοτη θεολογική πεποίθηση πως για τον ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους φταίει πρωτίστως η «κατακριτέα» πράξη της Εύας), που τυπώθηκε από τις εκδόσεις Οδός Πανός το 2009, περιλαμβάνει 14 διηγήματα δημοσιευμένα σχεδόν όλα στο χρονικό διάστημα 1996-2005 στο περιοδικό «Νέα Πορεία» (δύο και στην Πάροδο).

Για τη συλλογή διηγημάτων του Don DeLillo, Άγγελος Εσμεράλντα (μτφρ. Ελένη Γιαννακάκη, εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Βέη

Για την εμβληματική ποιητική σύνθεση του William Blake, Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Νεφέλη)

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για το μυθιστόρημα του Joseph Roth, «Η κρύπτη των καπουτσίνων» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα).

Του Νίκου Ξένιου

Για τη νουβέλα του Mikhail Bulgakov, Καρδιά σκύλου (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η ιστορία της λογοτεχνίας είναι καμιά φορά η ιστορία της λογοκρισίας της. Για παράδειγμα, οι τρεις σημαντικότεροι σατιρικοί πεζογράφοι του σοβιετικού μοντερνισμού, ο Γεβγκένι Ζαμιάτιν, ο Αντρέι Πλατόνοφ και ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, λογοκρίνονταν και διώκονταν όλη τους τη ζωή από το σοβιετικό καθεστώς, κατά βάση για τους ίδιους λόγους. Λόγω της άλλοτε ρητής και άλλοτε υπόρρητης κριτικής τους στο κομμουνιστικό σύστημα, κατηγορήθηκαν για ατομικιστικές τάσεις, καθώς και για απομάκρυνση από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, που στόχο είχε την πιστή, δίχως μορφικές εκζητήσεις, αναπαράσταση των αξιών, των προθέσεων και των προταγμάτων της εργατικής τάξης έναντι εκείνων της μοναρχικής και της αστικής. Από τους τρεις αυτούς συγγραφείς, ο πιο μεταφρασμένος και συνεπώς πιο γνωστός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι ο τρίτος.

Για την ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Εξάρχου Μάχιμα χείλη (εκδ. Σοκόλη)

Της Ζωής Σαμαρά

Το ανθρώπινο σώμα, στην αντιπαράθεσή του με το πνεύμα ή την ψυχή, κουβαλά μια μεγάλη ιστορία. Στον Πλάτωνα εμφανίζεται σαν δεσμωτήριο της ψυχής. Στη χριστιανική θρησκεία, ενώ το σώμα ταυτίζεται με τη φύση και το πνεύμα πορεύεται από τη θεία χάρη, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, που ανενδοίαστα ξεχνούν οι ηθικιστές: το σώμα ανασταίνεται μαζί με την ψυχή. Είναι δηλαδή εξίσου ιερό.

Λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική ή και ηλεκτρονική, το bullying είναι κάποιας μορφής βία που ασκείται σε βάρος όποιου είναι περισσότερο ευάλωτος ώστε να θυματοποιηθεί και να «καταπιεί» τις συνέπειες των βασανιστηρίων από άτομα που απολαμβάνουν σαδιστικά το γεγονός ότι απλώς μπορούν να το κάνουν. Τα βιβλία, είτε εγχειρίδια για την κατανόηση του φαινομένου είτε λογοτεχνικά έργα που απευθύνονται κυρίως σε εφήβους και νέους, ξεδιαλύνουν τις σκιές και συμβάλλουν στην εκρίζωση του κακού.

Επιμέλεια: Ελένη Κορόβηλα 

Για το graphic novel του Soloup, Αϊβαλί (εκδ. Κέδρος).

Της Έλενας Μαρούτσου

Το graphic novel δεν έχει μακρά παράδοση στην Ελλάδα. Θα έλεγα πως μόλις πρόσφατα εξοικειωθήκαμε με το είδος μέσω του αρκετά πετυχημένου εκδοτικά Logicomix των Δοξιάδη, Παπαδημητρίου, Παπαδάτου και Di Nonna (εκδ. Ίκαρος). Μέχρι τότε, στα ελληνικά γράμματα τουλάχιστον, η εικόνα –αν δεν αποτελούσε γελοιογραφία– ήταν συνδεδεμένη κατά κύριο λόγο με το παιδικό βιβλίο και ενίοτε με το εφηβικό. Εξού, φαντάζομαι, το Αϊβαλί, το graphic novel του κομίστα Soloup, το συνάντησα να παρουσιάζεται και ως βιβλίο για εφήβους. Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να έχει απήχηση σ’ ένα εφηβικό κοινό, εξοικειώνοντάς το μ’ ένα κομμάτι της ιστορίας μας που έχει πάνω του τη στάμπα της σχολικής ύλης. Όμως το Αϊβαλί, δεν είναι τόσο η ιστορία της Μικρασιατικής καταστροφής, όσο ένας καμβάς πάνω στον οποίο πλέκονται τα –αιματοβαμμένα και γεμάτα αξεδιάλυτους κόμπους– νήματα διαφόρων αφηγήσεων.

Για το μυθιστόρημα του George Pelecanos Το δίδυμο (μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης, εκδ. Πατάκη).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ο Σπίρο Λούκας, βετεράνος πεζοναύτης του Ιράκ, εργάζεται ως ιδιωτικός ερευνητής για τον μεγαλοδικηγόρο της Ουάσινγκτον Τομ Πίτερσεν, και συγχρόνως αναλαμβάνει υποθέσεις που ξυπνούν το ενδιαφέρον του –άλλοτε για οικονομικούς κι άλλοτε για λόγους ηθικής τάξης. Έτσι, στην αρχή του βιβλίου, παρακολουθούμε τον Λούκας να αναζητά στοιχεία για να απαλλάξει έναν πελάτη του Πίτερσεν ο οποίος κατηγορείται για φόνο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ανακτήσει έναν κλεμμένο πίνακα. Ο πίνακας με τίτλο το Δίδυμο έχει κλαπεί από το διαμέρισμα της δικηγόρου Γκρέις Κινκέιντ, πιθανότατα από τον πρώην εραστή της Μπίλυ Χάντερ. Η αναζήτηση πληροφοριών μέσω ίντερνετ οδηγεί τον Λούκας στα ίχνη μιας τριμελούς συμμορίας κακοποιών, η οποία κλέβει ό,τι μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε μετρητά – υπολογιστές, πίνακες, νομίσματα, τιμαλφή. Είναι πια ώρα για δράση, και χάρη στη βοήθεια ενός δικτύου συνεργατών –οι περισσότεροι από τους οποίους είναι βετεράνοι του Ιράκ– ο Λούκας θα φτάσει ως την κρυψώνα της σπείρας και θα ανακτήσει τον πίνακα. Όταν ο επικεφαλής της συμμορίας Μπίλυ Κινγκ (όπως είναι το πραγματικό όνομα του Μπίλυ Χάντερ) θα τον προκαλέσει σε «μονομαχία» –μια καθαρά κινηματογραφική σύγκρουση που θυμίζει πιστολέρο στην Άγρια Δύση– ο Λούκας θα σκοτώσει τον Μπίλυ Κινγκ, χωρίς ενοχές. «Ήθελε να με σκοτώσει».

Για τη νουβέλα Καρυότυπος του Άκη Παπαντώνη (εκδόσεις Κίχλη)

Του Γιώργου Π. Περαντωνάκη

Το παράδοξο μ' αυτό το βιβλίο είναι ότι δεν κινείται τίποτα κι όμως ο αναγνώστης δεν κουράζεται από την τόση στασιμότητα. Η ιστορία κάνει βήματα σημειωτόν ή, καλύτερα, χαράζει μια σπειροειδή τροχιά που δεν μετακινεί την υπόθεση παρά μόνο μερικά μέτρα· κι όμως, όποιος μπει στην τροχιά της περιμένει να κλείσει ο κύκλος και να βρεθεί στην αρχή της νουβέλας, όταν ο μοναχικός λύκος βρίσκει ακαριαίο θάνατο στα χιονισμένα δρομάκια της Οξφόρδης. 

Για το συλλογικό έργο Οι πολιτικές της εικόνας: Μεταξύ Εικονολατρίας και Εικονομαχίας, εκδ. Παπαζήση.

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Τίποτα δεν κατευθύνει τη συνείδηση πιο αποτελεσματικά από την εικόνα. Οι ακούραστοι δέκτες που μας ανοίγουν τη θύρα προς μια άμεση αντίληψη του κόσμου –τα μάτια μας– είναι άλλοτε (ή και ταυτοχρόνως) ένα ζευγάρι κουρασμένοι δέκτες που μας αποπροσανατολίζουν. Προκειμένου να ανακτήσουμε κάποιον έλεγχο της οπτικής μας αντίληψης θα πρέπει να κατανοήσουμε, σε έναν βαθμό, τη λειτουργία της. Αν ξεκινήσουμε μαθαίνοντας να συγκεντρώνουμε την ετερόκλητη συλλογή μας από οπτικά ερεθίσματα υπό το όνομα «οπτικός πολιτισμός» θα δώσουμε έτσι σταδιακά στον εαυτό μας τη δυνατότητα της κατηγοριοποίησης και άρα της «διαχείρισής» του. Η συναισθηματική, πολιτική, αισθητική εξουσία του οπτικού πολιτισμού είναι ανυπολόγιστη˙για τούτο τον λόγο η απόπειρα διαχείρισής του είναι μείζονος σημασίας, τόσο για την ποιότητα της ζωής μας όσο και για την κριτική κατανόηση του πολιτικού και πολιτισμικού πλαισίου που καλούμαστε να στελεχώσουμε, ως σκεπτόμενα πλάσματα σε θέση να ζυγίζουν τις ικανότητες και τις αυταπάτες τους.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Βούλγαρη, Το εμφύλιο σώμα (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

Του Γιώργου Βέη

Αναγνωρίζω τρεις κύριους κειμενικούς άξονες πέριξ των οποίων κινείται το παρόν έργο. Είναι οι εξής: η διερεύνηση ορισμένων καταστατικών εμφύλιων παθών μας, όπως απαντούν κατ΄ εξοχήν στην Αρκαδία, σε διαχρονική μάλιστα βάση, η λεπτομερής χαρτογράφηση μιας εν εγρηγόρσει συγγραφικής συνείδησης και η πειστική τεκμηρίωση της αλήθειας των αιτίων και των αιτιατών συγκεκριμένων πράξεων και παραλείψεων προσώπων ή κοινωνικών ομάδων.

Με αφορμή την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Ελένης Δικαίου για το βραβείο Andersen 2016 για τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά, η ομ. καθηγήτρια Άντα Κατσίκη – Γκίβαλου κάνει μια αναδρομή στο έργο της. 

Της Άντας Κατσίκη- Γκίβαλου 

Για το μυθιστόρημα της Rachel Kushner, «Τα φλογοβόλα» (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος). 

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για το βιβλίο της Donna Haraway, Ανθρωποειδή, κυβόργια και γυναίκες: Η επανεπινόηση της φύσης (μτφρ. Πελαγία Μαρκέτου, εκδ. Αλεξάνδρεια).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Το εμβληματικό έργο Το Κεφάλαιο τον 21o αιώνα του Τομά Πικετί είναι το βιβλίο για την οικονομία που διαβάστηκε και συζητήθηκε περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες. 

Του Κωστή Παπαδημητρίου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γκιακ (εκδ. Αντίποδες).

Του Κώστα Αγοραστού

Εννέα διηγήματα-σπουδές για την εκδίκηση, την τιμή, την ανδρική φιλία, τον πόλεμο, τα εγκλήματα και το βάρος της εξομολόγησης αυτών. Γκιακ, στην αρβανίτικη διάλεκτο, είναι το αίμα και κατ’ επέκτασιν ο δεσμός συγγένειας που προκύπτει από κοινή καταγωγή. Γκιακ, επίσης, είναι ο φόνος που γίνεται για λόγους εκδίκησης του αίματος (βεντέτα) ή αντεκδίκησης.

Με αφορμή το τελευταίο θεατρικό έργο του Μάριου Ποντίκα Χλιμίντρισμα, αναλυτική αναδρομή στο σύνολο του έργου του. 

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Θα ήθελα να σκιαγραφήσω (άλλωστε μόνο με σκιές μπορώ να σχεδιάσω) έναν μικρό χάρτη ορισμένων σημείων και όχι να ερμηνεύσω (πόσο μάλλον να εξηγήσω) ένα κείμενο, το Χλιμίντρισμα του Μάριου Ποντίκα,[1] το οποίο θέλω, που το ίδιο με καλεί να το θέλω ανοικτό, ατελείωτο, παλίμβουλο, εκκρεμές. 

Με αφορμή το τελευταίο θεατρικό έργο του Μάριου Ποντίκα Χλιμίντρισμα (εκδ. Μωβ σκίουρος), ένα κείμενο-αναλυτική αναδρομή στο σύνολο του έργου του. 

Της Καίτης Διαμαντάκου - Αγάθου 

Με το τελευταίο θεατρικό έργο του, ο Μάριος Ποντίκας μας καλεί  –με στεντόρεια και μαζί στενάζουσα– φωνή, σε συνεχείς, απρόβλεπτες και δυναμικές ταλαντώσεις ανάμεσα σε διαφορετικούς πόλους: ανάμεσα στο  φυσικό και το μεταφυσικό,  το μυθικό και το ιστορικό, το τελολογικό και το αιτιοκρατικό, το αρχετυπικό και το διακειμενικό, το λογοτεχνικό και το φιλοσοφικό,  το δραματικό και το μεταδραματικό, για να αναφέρω ορισμένα μόνο από τα δίπολα που διασταυρώνονται στη νοηματική και ειδητική σύσταση της θεατρικής πρότασης του Ποντίκα. Μιας πρότασης, που, από τη μια μεριά, εγκατασπείρει αρκετά, ανάγλυφα ή αμυδρά, ίχνη των εγγεγραμμένων της προθέσεων και, από την άλλη, εξαπολύει πολλά και ζωτικά «χάσματα» και «κενά», απελευθερώνοντας τον αποδέκτη και την ανταπόκρισή του στην παράδοξη και διαθλασμένη θεατρική «πραγματικότητα» και, ως εκ τούτου, αναγκαιώντας την απόλυτη συνέργειά του στη διανοητική και την αισθητική εμπειρία της. Είτε αυτός ο αποδέκτης είναι ο αναγνώστης του εκδομένου «δραματικού κειμένου» (όπως εμείς σήμερα), είτε (θα) είναι ο καλλιτέχνης-δημιουργός και ο θεατής-συνδημιουργός του «σκηνικού κειμένου», το οποίο θα προκύψει μέσα από μια πολυσύνθετη διαδικασία σημειωτικής μεταφοράς και φαινομενολογικής μεταμόρφωσης, που ευχόμαστε να γνωρίσει (σύντομα και κατ’ επανάληψιν) το Χλιμίντρισμα. 

Το μυθιστόρημα φαντασίας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου Η κοιλάδα της λάσπης (εκδ. Καστανιώτη) διαδραματίζεται στις Πρέσπες. 

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Το να χτίσεις έναν κόσμο περίπου εκ του μηδενός χρειάζεται δεξιότητα, φαντασία, επινοητικότητα, ακρίβεια διαβήτη και επιμονή στις εικονοπλαστικές λεπτομέρειες. Κι αυτόν τον συνολικό πίνακα μπορεί να τον έχεις προσχεδιάσει με σαφείς προσανατολισμούς, αλλά το σημαντικό είναι να τον δείξεις ψηφίδα ψηφίδα, να ξεκινήσεις από μια γωνία και να προσθέτεις κομματάκι κομματάκι, μέχρι να αρχίσει να διαφαίνεται το ευρύτερο σχέδιο. Ο κόσμος πλάθεται μέσα στη λογοτεχνία σαν να μην υπήρχε χθες, σαν μια εδεμική δημιουργία που ορθώνεται σταδιακά μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. 

Για τη συλλογή διηγημάτων του Βασίλη Δημητράκου, Το μυστήριο της αγάπης (εκδ. Μπιλιέτο).

Του Παναγιώτη Γούτα

Ο Βασίλης Δημητράκος (γενν. 1962) συγκέντρωσε τα έως τώρα διηγήματά του –πέντε τον αριθμό– σε κομψή έκδοση του Μπιλιέτου, με τον γενικό τίτλο Το μυστήριο της αγάπης, το 2006, έκδοση εμπλουτισμένη με σχέδια του αδελφού του, ζωγράφου, Γιάννη Δημητράκη. Τα διηγήματα δεν ακολουθούν χρονολογική σειρά. Δύο απ’ αυτά, Το μυστήριο της αγάπης και Μόνιμο σύμπτωμα της αρρώστιας μου, είχαν τυπωθεί το 1997 με τον τίτλο Χωνευτήρι, ενώ άλλα δύο, Ο μοναχός είναι σκυλί παιδί μου  (μετέπειτα Το σκυλί) και Το μυστικό της ρέγκας, είχαν πρωτοκυκλοφορήσει ως οκτασέλιδο, τον Μάρτιο του 2003. Στην έκδοση του 2006 προστέθηκε μόνο το διήγημα Το πετραχήλι και ο ασπρούλης μου, που είναι και το πιο πρόσφατο, αφού γράφτηκε το 2005, και προτάσσεται στην εν λόγω συλλογή.

Για τη νουβέλα του Guy de Maupassant Η χοντρομπαλού (μτφρ. Αμαλία Τσακνιά, εκδ. Κίχλη).

Του Νίκου Ξένιου

Oι Εσπερίδες του Μεντάν ήταν ο τίτλος μιας συλλογής αντιπολεμικών διηγημάτων που δημοσιεύθηκε το 1880, μετά το τέλος του γαλλοπρωσσικού πολέμου, και περιλάμβανε τα έργα έξι συγγραφέων[1] που το όνομά τους συνδεόταν με τον Νατουραλισμό: του Ζολά, του Υσμάν, του Σεάρ, του Ενίκ, του Αλεξίς και του Μωπασάν. Σε εκείνη τη συλλογή πρωτοδημοσιεύθηκε το διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν Η Χοντρομπαλού, το οποίο τώρα κυκλοφορεί σε εξαίρετα φροντισμένη έκδοση της «Κίχλης», με καλαίσθητη εικονογράφηση εξωφύλλου της Εύης Τσακνιά, συνοδευόμενο από εργοβιογραφία του Μωπασάν. Η ευέλικτη και αισθαντική μετάφραση της Αμαλίας Τσακνιά καθιερώνει ένα διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας στη συνείδηση του νεοέλληνα αναγνώστη και η προσωπική επιμέλεια της Γιώτας Κριτσέλη επιστέφει το πόνημα. Κυρίως όμως η έκδοση απαρτιώνεται με τη γλαφυρή προσέγγιση που κάνει η Λίζυ Τσιριμώκου στο εξαιρετικό της επίμετρο, διανοίγοντας ορίζοντες πολλαπλής νοηματοδότησης του κειμένου του Μωπασάν.

Για το βιβλίο Συνέχεια, αλλαγή και πρόοδος του Martin Kemp (εκδ. Γαβριηλίδης)

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Οι ηγέτες της παγκόσμιας οικονομίας θέτουν ως την πλέον ευεπίφορη λύση στα πλείστα οικονομικοπολιτικά προβλήματα-γεννήματα της κρίσης, τον στόχο της «ανάπτυξης» και τον άρρηκτο (ρητορικό και έμπρακτο) δεσμό της με την υλική πρόοδο. Ανάπτυξη: το ανθεκτικό πολυεργαλείο της καπιταλιστικής προπαγάνδας, μια λέξη-πανάκεια, μια έννοια που έχουμε μάθει να θεωρούμε από θετική έως σωτήρια. Ένα, λοιπόν, το κρατούμενο. 

Για τη συλλογή κειμένων του Λάκη Παπαστάθη «Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά» (εκδ. Πόλις). Ο Λάκης Παπαστάθης έχει ενισχύσει την αγορά του πολιτισμού με σημαντικά δείγματα δημιουργικής παραγωγής υπό την έννοια της πρωτότυπης, ευρηματικής, ενίοτε αποκλίνουσας από την κοινή αντίληψη, και πάντως επιλεκτικής διαχείρισης υλικού από μια βαθειά δεξαμενή βιωμάτων και γνώσεων. 

Της Άλκηστης Σουλογιάννη