Για τον συγκεντρωτικό τόμο «Για τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου – Κριτικά κείμενα» (ανθολ. Θεόδωρος Βάσσης, εκδ. Αιγαίον).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για το βιβλίο του Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ «Μαθήματα για τη ρωσική λογοτεχνία» (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη).

Του Φώτη Καραμπεσίνη

Για τον τόμο με πρωτότυπα έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη σε μια συνομιλία τους με ποιήματα του Αντώνη Φωστιέρη και τίτλο «Ζωγραφική συνομιλία με την ποίηση» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για το βιβλίο των Κώστα Λογαρά και Θεόδωρου Τερζόπουλου «Η τελευταία μάσκα» (εκδ. Πικραμένος).

Του Διαμαντή Αξιώτη

Για το βιβλίο του Κώστα Τσόκλη «"Εν τέλει", πάλι ο Λόγος είναι!» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Μαρίας Ιωαννίδου

Διαστέλλοντας τα όρια της ερμηνείας: μια δημιουργική οπτική ανάλυσης του σύγχρονου θεάτρου. Για τη μελέτη του Δημήτρη Τσατσούλη «Η θεωρία των πιθανών κόσμων και η δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη» (εκδ. Σοκόλη).

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Για τη μελέτη του Διονύση Ν. Μουσμούτη «Ο Διονύσιος Ταβουλάρης, η Ευαγγελία Παρασκευοπούλου και Η Δούκισσα των Αθηνών» (εκδ. Πλέσσα).

Της Κυριακής Πετράκου

Για τη συλλογική έκδοση του τόμου «Μικελάντζελο Αντονιόνι – Επάγγελμα σκηνοθέτης» (εκδ. Το Μέλλον).

Του Θόδωρου Σούμα

Για τη μελέτη του Δημήτρη Τσατσούλη «Μεσαιωνική Φάρσα, Ρακίνας, Καστελλούτσι – Κείμενα για το Ευρωπαϊκό Θέατρο και την πρόσληψή του» (εκδ. Παπαζήσης).

Της Αφροδίτης Σιβετίδου

Για το βιβλίο του Jean Baudrillard «Ομοιώματα και προσομοίωση» (μτφρ. Στεφάνος Ρέγκας, εκδ. Πλέθρον) και την ανίχνευση της θεωρίας του σε έργα της νεοελληνικής πεζογραφίας.

Του Γιώργου Γ. Περαντωνάκη

Για τη συλλογική έκδοση του τόμου «Aντρέι Ταρκόφσκι – Ο ποιητής της έβδομης τέχνης» (εκδ. Το Μέλλον). 

Του Θόδωρου Σούμα

Για το βιβλίο του Γιώργου Π. Πεφάνη «Θεατρικά Bestiaria – Θεατρικές και φιλοσοφικές σκηνές της ζωικότητας» (εκδ. Παπαζήση).

Της Ιφιγένειας Καφετζοπούλου

Για τη μελέτη της Αγγέλας Καστρινάκη «Έρως νάρκισσος, έρως θείος: όψεις του έρωτα στο έργο του Παπαδιαμάντη», η οποία βρίσκεται στον τόμο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Ἦτον πνοή, ἴνδαλμα ἀφάνταστον, ὄνειρον... – Διηγήματα ερωτικά», που κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης.

Του Ζαχαρία Κατσακού

Για το βιβλίο του Guy (Michel) Saunier «Αδικία - Το κακό και το άδικο στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι» (μτφρ. Τίνα Τσιάτσικα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης) και του Κρίστοφερ Κινγκ «Ηπειρώτικο μοιρολόι - Οδοιπορικό στην αρχαιότερη ζωντανή δημώδη μουσική της Ευρώπης» (μτφρ. Αριστείδης Μαλλιαρός, εκδ. Δώμα).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για το βιβλίο του Γιώργου Παναγιωτίδη «Δημιουργική Γραφή και Λογοτεχνία – Επίμετρο στο “Ίσος Ιησούς”» (εκδ. Γαβριηλίδης). 

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Για το δοκίμιο του Jan Kott «Θεοφαγία» (μτφρ. Αγγέλα Βερυκοκάκη-Αρτέμη, πρόλογος - αναθεώρηση μτφρ.: Γιάννης Λειβαδάς, εκδ. Εξάντας).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μονόπρακτο «Δρόμος σχεδόν μπλε» (Σύλλογος Εθελοντών Υποστήριξης Ανηλίκων & Νέων Εντός≠Εκτός).

Της Αφροδίτης Σιβετίδου

Για τα βιβλία του Σταύρου Γρόσδου «Εικόνα και δημιουργική γραφή – Έργα ζωγραφικής, εικόνες της λογοτεχνίας, κόμικς, φωτογραφίες» (Εκδόσεις Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας) και «Κινηματογράφος και δημιουργική γραφή – Μαθήματα κινηματογραφικού γραμματισμού» (εκδ. Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης).

Του Γιάννη Σ. Παπαδάτου

Για τον τόμο «Γαλλικό θέατρο τότε και τώρα: Συμβολισμός. Maurice Maeterlinck “Πελλέας και Μελισσάνθη” (μτφρ. Δήμητρα Κονδυλάκη), Paul Claudel “Χρυσό κεφάλι” (μτφρ. Ανδρέας Στάικος)» (εκδ. Άγρα).

Του Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη

Για τη μελέτη του Χρήστου Κ. Τσαγγάλη «Τέχνη Ραψωδική: η απαγγελία της επικής ποίησης από την αρχαϊκή έως την αυτοκρατορική περίοδο» (εκδ. University Studio Press).

Της Αλεξάνδρας Λιανέρη

Για το βιβλίο του Σπύρου Κιοσσέ «Εισαγωγή στη δημιουργική ανάγνωση και γραφή του πεζού λόγου – Η συμβολή της αφηγηματολογίας» (εκδ. Κριτική).

Της Κατερίνας Δ. Σχοινά

Για το λεύκωμα «Οδυσσέας Ελύτης – Ο Ναυτίλος του Αιώνα» (επιμέλεια-σύνθεση Ιουλίτα Ηλιοπούλου, εκδ. Ίκαρος).

Της Τέσυς Μπάιλα

Για το θεατρικό έργο του Ρακίνα «Φαίδρα» (μτφρ. Στρατής Πασχάλης, εκδ. Σοκόλη).

Του Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη

Για τη μελέτη του Διονύση Μουσμούτη «Το Θέατρο στη Ζάκυνθο τον 19ο αιώνα – Μουσική ζωή και λαϊκά θεάματα» (εκδ. Πλέσσα).

Του Νίκου Ξένιου

«Το μικρό νησί του Σολωμού και του Κάλβου αναδεικνύεται
ως εφάμιλλος τόπος καλλιέργειας της τέχνης του Διονύσου και της ιταλικής όπερας
όχι μόνο με άλλα ελληνικά αστικά κέντρα σαν την Ερμούπολη και την Πάτρα
αλλά και με συγκρίσιμες πόλεις της απέναντι Ιταλίας... »
Βάλτερ Πούχνερ

Για το βιβλίο του Διονύση Ν. Μουσμούτη «Παύλος Καρρέρ – Η “σκοτεινή” περίοδος (1850-1857)» (εκδ. Πλέσσα).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για την καλώς πληροφορημένη πολιτισμική αγορά ο Παύλος Καρρέρ (Ζάκυνθος, 1829-1896) αποτελεί δεσπόζουσα διαχρονικής αναφοράς προσωπικότητα στο πλαίσιο της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής (19ος - αρχές 20ού αιώνα), όπου κυριαρχεί η εμβληματική παρουσία του Νικολάου Μάντζαρου-Χαλικιόπουλου (Κέρκυρα, 1795-1872).

Για το βιβλίο της Δώρας Τσόγια «20 αστικά μονόπρακτα» (εκδ. Άγρα).

Της Αφροδίτης Σιβετίδου

«Τα 20 αστικά μονόπρακτα είναι συνταγές επικοινωνίας με υλικά μοναξιάς. Είναι μικροί διάλογοι –ενίοτε μονόλογοι– που εκτυλίσσονται σε μια μεγάλη πόλη, όπως η Αθήνα: σε μετρό, σε στάσεις λεωφορείων, σε πλατείες, σε γραφεία, σε καφέ. Τα Αστικά μονόπρακτα είναι συναντήσεις ανθρώπων σε αναζήτηση ανθρώπου». Το οπισθόφυλλο του βιβλίου εξηγεί με σαφήνεια και επάρκεια την επιλογή της θεατρικής τέχνης για την υποστήριξη της αδήριτης ανάγκης επικοινωνίας των ανθρώπων στις σημερινές μεγαλουπόλεις, όπου επικεντρώνεται το διερευνητικό ενδιαφέρον της Δώρας Τσόγια.

Για το βιβλίο της Καλλιόπης Εξάρχου «Δημήτρης Δημητριάδης – Το θέατρο του Ανθρωπισμού» (εκδ. Σοκόλη).

Του Θωμά Συμεωνίδη

Για τον Δημήτρη Δημητριάδη δεν χρειάζονται συστάσεις. Ωστόσο, έχουμε ανάγκη από μελέτες πάνω στο έργο και τη σκέψη του. Σε αυτήν την κατεύθυνση εγγράφεται το βιβλίο της Καλλιόπης Εξάρχου, αναπληρώτρια καθηγήτρια θεατρολογίας στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ, με τίτλο Δημήτρης Δημητριάδης – Το θέατρο του Ανθρωπισμού.

Για το βιβλίο του Περικλή Σφυρίδη «Φρίντα Σφυρίδη - Η ζωγράφος της Σκύρου».

Του Παναγιώτη Γούτα

Η Φρίντα Σφυρίδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1937. Εργάστηκε ως δασκάλα ζωγραφικής στα ιδιωτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης «Μακεδονικά Εκπαιδευτήρια» και «Πρότυπα Εκπαιδευτήρια», παρουσιάζοντας κάθε χρόνο εκθέσεις ζωγραφικής των μαθητών της. Ζωγράφιζε η ίδια από μικρή και ευτύχησε, στη διάρκεια της καλλιτεχνικής της πορείας, να γνωρίσει τρεις σημαντικούς ζωγράφους της Θεσσαλονίκης, από τους οποίους επηρεάστηκε καλλιτεχνικά. Τον κατ’ εξοχήν δάσκαλό της, τον Στέλιο Μαυρομάτη, στο ατελιέ του οποίου διδάχτηκε την τεχνική της ακουαρέλας και την τεχνοτροπία της «μεικτής τεχνικής». Τον Πάνο Παπανάκο, από τον οποίο διδάχτηκε τον τρόπο με τον οποίον εκείνος δούλευε τις τέμπερες στα έργα του. Και τον ζωγράφο και γραφίστα Κάρολο Τσίζεκ, που, με τα έργα του της απλής ή της πολλαπλής μονοτυπίας, έδωσε ώθηση στις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις. Η επίδραση του έργου των τριών προαναφερθέντων προσώπων ξεχωριστά υπήρξε γόνιμη και δημιουργική στο έργο της Φρίντας Σφυρίδη, κάνοντάς την να κατακτήσει η ίδια ένα απόλυτα προσωπικό ύφος.

Για το βιβλίο της Έλσας Μυρογιάννη Τα φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη (εκδ. Καλειδοσκόπιο)

Της Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου

Στην πολυπληθή κατηγορία του βιβλίου γνώσεων και στην υποκατηγορία των βιβλίων που προσφέρουν τις γνώσεις με λογοτεχνίζουσα μορφή ανήκουν Τα φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη της Έλσας Μυρογιάννη, γραμμένα με ιδιαίτερο σεβασμό στο έργο και στη ζωή του καλλιτέχνη. Στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο η συγγραφέας μας αφηγείται τη ζωή του διάσημου γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη, ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια. Παρακολουθεί τη ζωή του, τις εμπειρίες του, τις ευαισθησίες του, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη στα «Φαντάσματα», έργα που κατασκεύασε ο γλύπτης, Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από τα αποκαΐδια που βρήκε στο Πολυτεχνείο μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1991 κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων. 

Για το βιβλίο του Θανάση Αγάθου Η κινηματογραφική όψη του Γρηγορίου Ξενόπουλου (εκδ. Γκοβόστη).

Της Νότας Χρυσίνα

Για τη μονόπρακτη τραγωδία του Oscar Wilde, Σαλώμη (μτφρ. Θανάσης Τριαρίδης, Χαρά Σύρου, εκδ. Gutenberg).

Του Κώστα Δρουγαλά

Η Σαλώμη, η μονόπρακτη τραγωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, γράφεται το 1891, την ίδια χρονιά που εκδίδεται για πρώτη φορά και το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Μπορεί το θεατρικό κείμενο του Ιρλανδού συγγραφέα για τη βιβλική πλανεύτρα Σαλώμη να μην είναι τόσο διάσημο όσο ο Ντόριαν Γκρέι, ωστόσο παραμένει ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του αισθητισμού, όπως επίσης και ένα γραπτό μνημείο του δυτικού πολιτισμού.

Για το βιβλίο του Ροβήρου Μανθούλη Οι μεταμορφώσεις της Αφροδίτης (εκδ. Γαβριηλίδη).

Της Μαρίας Γιαγιάννου

«Όταν γέννηση, έρως και θάνατος συγχέονται τόσο με τη σωματική ζωή, όσο και με την υπέρβασή της, παράγεται Τέχνη εδώ και τριανταπέντε χιλιάδες χρόνια» γράφει ο Ροβήρος Μανθούλης προς το τέλος του βιβλίου που θα μας απασχολήσει εδώ, περικλείοντας σε μια συνοπτική φράση το αισθησιακό και θανατηφόρο σύμπλεγμα του Απόλλωνα με τον Διόνυσο (ή χριστιανιστί: του Θεού με τον Διάβολο), που φαίνεται να αποτελεί το λάιτμοτιφ της δυτικής τέχνης από την αρχαιότητα έως σήμερα.