«Και έτσι όπως έχω μπροστά μου το μπούτι και τραβάω το κρέας από το κόκκαλο, θυμάμαι κάτι που μου είπε ένας το προηγούμενο βράδυ. Κοπελιά, τι νομίζεις ότι είμαστε; Ένα μάτσο κόκκαλα είμαστε και δέρμα, αυτό. Μόνο αυτό, τον ρώτησα. Μόνο, μου απάντησε. Άντε, θέλει και λίγο ψυχή να κάνει το δέρμα να ανατριχιάζει».

Της Μαρίας Μητά

«Η εμμονή γεννήθηκε ένα βράδυ της παιδικής του ηλικίας. Οι γονείς του, βυθισμένοι στα παράθυρα των δικών τους οθονών, τον είχαν αφήσει μόνο απέναντι στον φωτεινό παλμό της τηλεόρασης. Ξέσπασε κακοκαιρία· μια λάμψη έκαψε την τηλεόραση».

Του Σπυρίδωνα Μαυρομμάτη

«Οι γονείς του ήταν δάσκαλοι, Μαρξιστές και άθεοι, άρα με τον Σάχη δεν τα είχαν καλά και με το νέο καθεστώς ακόμα λιγότερο. Εκείνος είχε κάνει τη δική του επανάσταση. Τον Μαρξισμό τον είχε απορρίψει, εργαζόταν μάλιστα ως οικονομικός αναλυτής σε μεγάλη τράπεζα του Λονδίνου. Η θρησκεία -η δική του αλλά και εκείνες των άλλων- τον ενδιέφερε και τη μελετούσε».

Του Μανώλη Σαρειδάκη

«Όταν έριχναν το χώμα, αρνήθηκα να συμμετάσχω και αυτό σημειώθηκε. Επίσης, κάποιοι ακολούθησαν το παράδειγμά μου και δεν έριξαν ούτε εκείνοι. Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Λαέρτη πάνω από τον τάφο της Οφηλίας: Τώρα σωριάστε χώμα, να γίνει ένα βουνό... και τα λοιπά. Πολύ δραματικό, το απέφυγα».

Του Κωνσταντίνου Γραμματικάκη

«Επιστρέφω σπίτι και σε κάθε φανάρι πετάγονται μπροστά μου εικόνες που δεν έχω ζήσει, αλλά έχω επιθυμήσει. Στρώνω μόνη το κρεβάτι μου με κάτασπρα σεντόνια. Μαγειρεύω το φαγητό μου. Πίνω δροσερό κρασί με αληθινούς φίλους. Ζω δίπλα στη θάλασσα, μαυρίζω στον ήλιο. Κάθε φανάρι, μια στιγμή. Αφήνω τις επιθυμίες μου να τρυπώσουν και να με κατακλύσουν. Σαν να περίμενα μια ευκαιρία να συμβούν. Τις παίρνω μαζί μου καθώς φτάνω σπίτι, τις κανακεύω να ησυχάσουν». Κεντρική εικόνα: Από την ταινία «The substance».

Της Τζίνας Αργυροπούλου

«Παπουτσόσυκο δεν είχα ξανακόψει ούτε ξαναφάει στη ζωή μου. Το πρωί που γύρισα στο πατρικό πήγα σαν το μοσχάρι να πιάσω ένα με γυμνά χέρια. Ευτυχώς με είδε η μάνα μου από την κουζίνα και με σταμάτησε. Τι κάνεις παιδάκι μου; Χωρίς γάντια; Θα πληγωθείς. Έγινες κι εσύ αμερικανάκι σαν τον πατέρα σου».

Του Γιώργου Μυλωνά

«Το δικό μας Πάσχα ήταν πάντα αθόρυβο, μια μυσταγωγική τελετουργία ελάχιστων επεισοδίων, μακριά απ’ τα μάτια και τ’ αυτιά των ανθρώπων. Πέντε αυγά, ένα για τον καθένα μας, ένα σταυρό στα γρήγορα, ένα Χριστός Ανέστη ίσα που ακουγόταν, κι η τελετή λάμβανε τέλος».

Του Γιώργου Μάλου

«Ο πατέρας μου έσπασε τον γοφό του βλέποντας Ολυμπιακούς αγώνες. Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ να πάει στην κουζίνα για νερό, γλίστρησε κι έπεσε. Η αποκατάσταση της υγείας του ήταν δύσκολη. Έμεινε δυο βδομάδες στην κλινική και γύρισε σπίτι με την προοπτική να μείνει κατάκοιτος όσο διάστημα χρειαζόταν».

Της Ελένης Παπαδάκου

«Ο παππούς Αλέκος είναι πιο πρόσφατος. Μετά από μερικές βδομάδες στην εντατική και αφού έσβησε και ξανάναψε τουλάχιστον δύο φορές ως άλλος Διγενής Ακρίτας, άφησε την τελευταία κοφτή του πνοή. Και κάπως έτσι άφησε και την επί εξήντα ένα συναπτά έτη σύζυγο του μόνη, σε ένα τεράστιο σπίτι με δεκάδες πόρτες και ελάχιστα παράθυρα. Δεν του άρεσε το πολύ φως του μακαρίτη. Του είχε μείνει χούι από την Κατοχή».

Της Ιωάννας Μαραγκουδάκη

«Είμαι δίπλα της, δεν αντιστέκεται. Είναι φιλική μαζί μου. Το βλέπω στα μάτια της, στις κινήσεις της. Την πλησιάζω περισσότερο, στέκεται ακίνητη, σχεδόν μου χαμογελάει. Μην κιοτέψεις, μην φύγεις, λέει μια φωνή μέσα μου. Της χαϊδεύω τα μαλλιά κι ένα ρίγος με διαπερνά απ’ την κορφή ως τα νύχια».

Της Άννας Τσόλκα

«Ακούγεται θόρυβος στην πόρτα, ο φόβος εξαφανίζεται. Αισθάνομαι μια πρωτόγνωρη, ακατανόητη δύναμη ν’ απλώνεται σ’ όλο μου το κορμί. Θυμάμαι».

Της Μαρίας Ακριβοπούλου

«Να, τώρα, πάλι ό,τι σκεφτόμουν χθες, έγινε καπνός. Άλλη μια ιστορία που εξαερώθηκε. Μπήκε αυτό το τραγούδι από το παράθυρο, άρχισε να σκορπάει λέξεις και οι λέξεις του εμβόλισαν τις δικές μου. Κι άρχισε να λέει ότι θα ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη κι ένα σωρό κόσμος πλημμύρισε το δωμάτιο, το γέμισε κάπνα και φωνές κι αρχίσαμε να χορεύουμε με τα χέρια στους ώμους και πάνω στα τραπέζια και να δίνουμε υποσχέσεις που δεν κρατήσαμε».

Της Μαρίας Καλιόρη

«Έτρεξα γρήγορα κοντά του κι ήθελα να τον αγκαλιάσω, αλλά εκείνος δεν μ’ άφησε. "Τι έχεις Νταμιέλ κι είσαι έτσι μελαγχολικός;" τόλμησα να τον ρωτήσω· όμως, εκείνος απομακρύνθηκε και η σκιά μιας πορφυροκόκκινης νύχτας που έπεφτε σιγά σιγά -δεν είχα καταλάβει πώς είχαν περάσει τόσες ώρες- σχεδόν τον σκέπαζε».

Γράφει η Μαρία Βέρρου

«Από το πλήθος των ψυχών σχηματίστηκε μια φαρμακερή αντάρα. Ανέβηκε μέχρι τη σέλα του αλόγου μου, σαν σμάρι άγριων μελισσών έτοιμο να χιμήξει». 

Της Ελένης Μουσάτοβα

«Ούτε καν με τον Άντριου, τον οποίο θεωρούσε, έστω, καλό του φίλο, δεν μπορούσε να ταυτιστεί, παρόλο που ήταν ο μόνος άντρας με τον οποίο μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του, εκτός από σεξουαλικά, και ρομαντικά. Είχε τολμήσει να πλάσει μέχρι και τρυφερές στιγμές μεταξύ τους σε βιαστικά ονειροπολήματα της ημέρας».

Του Αντώνη Γουλιανού

«Ξεκούμπωσες το μεσαίο κουμπί του πουκαμίσου σου και πέρασες το χέρι σου κάτω από την μπανέλα του σουτιέν. Αναζήτησες τα δύο εξογκώματα στο στέρνο και στη μασχάλη σου, λες και θα μπορούσαν να είχαν εξαφανιστεί από μόνα τους, και στη συνέχεια άνοιξες την κάμερα του κινητού και κοίταξες το είδωλό σου στην οθόνη». 

Της Βανέσσας Τόλια

«Ο αξιωματικός τον διέταξε να τον ακολουθήσει. Η φωνή του, άκαμπτη, μια απόλυτη εξουσία που δεν δεχόταν αμφισβήτηση. Περπάτησαν μέσα από το δάσος, ο Αλέξανδρος μπροστά, ο αξιωματικός πίσω του. Το σκυλί τους ακολούθησε, γαβγίζοντας σποραδικά, ένας ήχος σχεδόν ανθρώπινος στη θλίψη του».

Του Αλέξη Σταμάτη

«Εκείνη άνοιξε το σακί και σχεδόν ψηλαφιστά, άρχισε να βγάζει τα κόκαλα. Έπνιξε τον πρώτο λυγμό, αλλά ο δεύτερος δεν χώρεσε μέσα της. Τ’ αγκάλιαζε ένα ένα, λες και κρατούσε μωρό, τα σταύρωνε, τα φιλούσε, τα ξέπλενε με τα δάκρυά της, και μετά τα έβαζε μέσα στον τάφο».

Του Γιώργου Μάλου

«Ο Λουκάς και ο Άκης είχαν όνειρο ζωής να αποκτήσουν μια κατοικία στη μέση του πουθενά: στους αγρούς και τα παρατημένα χωράφια. Στους πρόποδες των φαγωμένων λόφων και τα ξεραμένα ποτάμια. Σε τόπους λησμονημένους και τραχείς˙ μακριά από τις βουερές κυψέλες των ανθρώπων και των έργων τους». 

Του Βασίλη Τσιρώνη

«Έβλεπε συχνά στον ύπνο της ένα τρελό όνειρο, πως λέει το σπίτι τους γίνονταν πλωτό, αρμένιζε σε θάλασσες απάνεμες και δεν ξανάπιαναν στεριά».

Διήγημα της Λένας Γκοργκούνη

«Από την Κόσκο, το λιμάνι και τις αποθήκες του λιμανιού έως το Μέγαρο Μουσικής περπάτησα δύο φορές· μάλιστα τη δεύτερη φορά, την ημέρα, έφτασα μέχρι τον ιστιοπλοϊκό όμιλο Καλαμαριάς!»

Του Θόδωρου Σούμα

«Ένα βράδυ ήμασταν εγώ και ο Κάλπης στην πλατεία, στο «Ξύλινο», και τρώγαμε κρέπες μετά από ξενύχτι. Έρχεται κοντά μας η Φιόνα, μια κοπέλα από τις πιο ωραίες της Γλυφάδας που σπάνια μου μιλούσε. Την κοίταξα καλά-καλά που μας πλησίασε, σαν να μην το πίστευα».

Της Λουκίας Δέρβη

«Κάποια στιγμή που σήκωσα τα μάτια από το τετράδιο των μαθηματικών και κοίταξα γύρω μου, παρατήρησα την παράξενη ηλικιωμένη γυναίκα στο διπλανό τραπέζι. Πρέπει να ήταν πάνω από εβδομήντα, το λευκό πρόσωπό της ήταν σκαμμένο από βαθιές ρυτίδες που δεν οφείλονταν μόνο στον χρόνο, αλλά και στη βασανισμένη ζωή της, όπως κατάλαβα αργότερα». Kεντρική εικόνα: πίνακας του Auguste Toulmouche. 

Του Διονύση Καλαμβρέζου

«Το Δίκτυο ήταν οργανωμένο σε αυτόνομες ομάδες των έξι ατόμων, υπό την εποπτεία ενός προϊσταμένου. Τον προϊστάμενο τον αποκαλούσαν Αφεντικό, δεν γνώριζαν το πραγματικό του όνομα. Κανείς δεν τον είχε συναντήσει ποτέ έξω από την αίθουσα των συσκέψεων, όπου συγκεντρώνονταν κάθε πρωί στις οκτώ ακριβώς, για να παραλάβουν τον φάκελό τους». Kεντρική εικόνα: «The Trial». Πίνακας του Wolfgang Lettl.

Του Βασίλη Τσαλή

«Φεύγοντας, γύρισα το βλέμμα μου στο γήπεδο. Δεν είναι το ίδιο, όπως το θυμόμουν μικρός. Δεν ήταν το ίδιο. Μου φάνηκε αισθητά μεγαλύτερο, από ό,τι το θυμόμουν, ξένο σχεδόν. Περπατούσα ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν. Ήθελα κι εγώ να ενωθώ με τη χαρά τους, να γίνω ένα μαζί τους. Πώς θα μπορούσε όμως κάτι τέτοιο να καταστεί δυνατό;» Κεντρική εικόνα: πίνακας του Παναγιώτη Τέτση. 

Του Δημήτρη Μαρνέλλου

«Η όψη του χειμώνα στον Άη Γιάννη στους Μύλους σφηνώθηκε στην φαντασία μου ανεξίτηλα. Την αναπολώ με νοσταλγία τώρα στη Αθήνα και συχνά βυθίζομαι στις εικόνες της. Το κλείσιμο της πανδημίας, επώδυνο για άλλους, για μένα που το πέρασα στο νησί, ήταν ξαναβάφτισμα στη φύση που από παιδί ένοιωθα ένα μαζί της». Κεντρική εικόνα: πίνακας της Κλεοπάτρας Δίγκα. 

Της Κλεοπάτρας Δίγκα 

«Θα ήταν δέκα ή έντεκα χρονών όταν τα περιγράμματα των πραγμάτων άρχισαν να θολώνουν. Εκείνο που περισσότερο την πείραζε ήταν το ότι άρχισε να μη διακρίνει καθαρά όσα σκάλιζε ο δάσκαλος στον πίνακα· έναν αριθμό αν αντέγραφε λάθος, η άσκηση θα πήγαινε στον βρόντο – κι αυτή ήταν άριστη μαθήτρια». Kεντρική εικόνα: πίνακας της Jane French.

Της Αθηνάς Βογιατζόγλου

«Σήμερα ξύπνησα μ’ ένα αίσθημα έλλειψης. Είχα γυρίσει από ένα μεγάλο ταξίδι κι αυτό που ένιωσα ήταν ότι μου έλειπε ένας κήπος. Ήθελα να σηκωθώ και ν’ ασχοληθώ μόνο με τα τριαντάφυλλά μου». Kεντρική εικόνα: ® Josh Hild/Unsplash. 

Tης Αλίκης Καγιαλόγλου

«Κοντεύει ένας χρόνος που βρίσκεται καρφωμένη στο κρεβάτι. Βλέπει απέναντι την τηλεόραση, βλέπει το ταβάνι, βλέπει τον τοίχο, βλέπει την πόρτα που ανοίγει και κλείνει κι αν γυρίσει το κεφάλι της λίγο, βλέπει το παράθυρο κι ένα μικρό κομμάτι ουρανού, σαν μια ελάχιστη υπόμνηση όσων έχασε, που εισχωρεί σ’ αυτό το δωμάτιο όπου θαρρείς βρίσκεται προαιώνια». Κεντρική εικόνα: Πίνακας του Lucian Freud.

Της Αλέκας Πλακονούρη

«Η Μάντσεστερ, η υπερομάδα των 47 συνολικά τροπαίων και των τριακοσίων εκατομμυρίων οπαδών στον πλανήτη, που στο πρωτάθλημα της χώρας της δεν μπορεί να σταυρώσει σήμερα νίκη, που παραπαίει σε Αγγλία και Ευρώπη, αύριο θ’ αναγεννηθεί. Θα ζωντανέψουν και πάλι οι θρύλοι της».

Του Παναγιώτη Γούτα

«Καθόμαστε εδώ ο ένας πάνω στον άλλον, πασπαλισμένοι με τη λεπτή σκόνη που έχει κυλήσει από το εσωτερικό μιας κλεψύδρας,
σκεπασμένοι με τα στρώματα του θρυμματισμένου χρόνου,
και απλώς περιμένουμε να έρθει η ώρα μας.

Του Αχιλλέα ΙΙΙ

«Πώς θα το καταλάβω ότι αυτός είναι ο ένας;» 
«Θα το καταλάβεις, θα το νιώσεις ότι είναι ο μόνος, ο αληθινός, δε θα υπάρχει κανένας άλλος» 

Της Ελένης Καραμαγκιώλη