Πριν από χρόνια είχε ένα κόκκινο άλογο. Από τον Νοέμβρη μέχρι τον Μάρτη το έδενε στους εγκαταλειμμένους ελαιώνες απέναντι από το σπίτι μου, όπου η χλόη έφτανε το μισό μέτρο. [Εικόνα: πίνακας της Eileen Herb]

Της Αθηνάς Τσάκαλου

ΣΗΜΕΡΑ

Δεν κατάλαβε καν πώς πέρασαν οι δύο αυτές ώρες. Ήταν 17 Μαΐου, 19:15 το απόγευμα. Καθόταν σε μια καρέκλα στη μέση του κάτασπρου διαδρόμου. 

Της Ιακωβίνας Κιολέογλου

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να υποφέρω από αϋπνίες, πρέπει να έχουν περάσει τρία ή τέσσερα χρόνια. Την πρώτη φορά που μου συνέβη είχα πέσει στο κρεβάτι ξεθεωμένος, νύσταζα και με πήρε αμέσως ο ύπνος, όμως στις δύο μετά τα μεσάνυχτα ακριβώς πετάχτηκα επάνω έντρομος με την καρδιά μου να βροντάει στο στήθος. [Στην κεντρική εικόνα, έργο της Lucia Simone].

Του Βασίλη Τσαλή

Κάθε μέρα τα ίδια. Η αυλή πάλι γέμισε σύκα. Η συκιά τους έχει βγάλει πολλά φέτος. Αμέτρητα σύκα. [Στην κεντρική εικόνα, έργο της Begoña Morton].

Της Σοφίας Παπαδημητρίου

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είναι διήγημα της φανταστικής λογοτεχνίας. Γιατί ο Στέλιος πίστεψε, πριν λίγες μέρες, πως διακτινίστηκε σε απόσταση εξακοσίων μέτρων μέσω μιας ανεξήγητης διαδικασίας και βούλησης. [Στην κεντρική εικόνα, έργο του Philip Barlow.]

Του Θόδωρου Σούμα

Γράφω μόνο για ό,τι κουβαλάει ζωή ή θάνατο. Ποτέ δεν επινοώ κάτι για να γεμίσω τη σελίδα ή να ικανοποιήσω τις δαιδαλώδεις επιθυμίες της σκέψης. [Στην κεντρική εικόνα, έργο του Άλμπερτ Έκχαουτ, 1640].

Της Κατερίνας Σερίφη

Σε συνάντησα στο λεωφορείο, ένα μεσημέρι Παρασκευής. Πηγαίναμε και οι δύο στη γενέθλια πόλη μας. Καθίσαμε μαζί, αν και δεν είχαμε διπλανές θέσεις. Είχα να σε δω δεκαπέντε χρόνια. Κεντρική εικόνα: Στιγμιότυπο από την ταινία «What If» (2013).

Της Ουρανίας Κανιούρα

Στα δύο της άρχισε να παχαίνει απότομα, έπαιρνε σχεδόν ένα κιλό τον μήνα· σαν αρνάκι που το τάιζαν για το Πάσχα. Δεν θυσιάστηκε βέβαια, αρρώστησε όμως. Τότε εκδηλώθηκε το αυτοάνοσο που την ταλαιπωρεί. Κεντρική εικόνα: Charles van den Eycken, The Jewel Box.

Της Αθηνάς Βογιατζόγλου

Κυριακή απόγευμα και ο ήλιος σβήνει στο χωριό. Καθώς διαβάζω τα «σκέφτομαι και γράφω» των καινούργιων μου μαθητών, ένας σπουργίτης στέκεται στο παράθυρο. Με κοιτάζει και απορεί που με βρίσκει εδώ. Είχα υποσχεθεί στη Δήμητρα ότι θα επέστρεφα Σαββατοκύριακα στην πόλη. Αλλά, λίγο ο δρόμος, λίγο η κούραση, έμεινα πάλι εδώ.

Του Δημήτρη Βουκάντση

Είναι σκοτεινά μα εκείνη βλέπει, είναι στο δωμάτιο της μητέρας που κοιμάται σε νοσοκομειακό κρεβάτι πια, γύρω της φάρμακα, χάπια και ποτήρια σκεπασμένα με χαρτοπετσέτα. Η μητέρα πάντα χρειάζεται ησυχία.

Της Αγγελικής Τρανίδου

Αγαπητέ Άγιε ό,τι να ‘ναι, 
προσπαθώ να σου γράψω, αλλά η τηλεόραση μου αποσπά την προσοχή.

Της Αθηνάς Μπαλή

Το φως από τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που αναβόσβηναν ράθυμα στο εσωτερικό της βιτρίνας του καταστήματος πώλησης γυναικείων υποδημάτων αντανακλόνταν απαλά στη γυαλιστερή επιφάνεια του εμπορεύματος, προσελκύοντας (όπως οι φάροι τα πλοία) τα βλέμματα των κυριών οι οποίες αναζητούσαν ένα ζευγάρι παπούτσια για μια περίσταση ξεχωριστή – τόσο ξεχωριστή και πολλά υποσχόμενη που θα έκανε την υψηλή τους τιμή να μοιάζει λιγότερο υπερβολική.

Του Αχιλλέα ΙΙΙ

Εβρεχε και φυσούσε από νωρίς τo απόγευμα. Η φωτιά στο τζάκι έκαιγε όλη μέρα. ΄Ακουγα από το κρεβάτι μου τα κούτσουρα που τρίζανε και τη γιαγιά που μίλαγε ψιθυριστά στη μαμά μου, καθώς χτύπαγε το αυγολέμονο για τη σούπα μου.

Διήγημα της Ζέτας Κουντούρη

Η Ε., η πόλη της καταγωγής μου, έμεινε δίχως δική της εφημερίδα για μια ολόκληρη επταετία. Το κενό καλύφθηκε την άνοιξη του 2008 από έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων, τον Βάγγο Λούκα, και το χαμηλών τόνων δεκαεξασέλιδό του με τον ανάλογα σεμνό τίτλο Επιτόπου *. 

Του Γιώργου Συμπάρδη

Περνάω την πλατεία του Σταλού και φτάνω στο ηρώον. Φοράω τα σανδάλια μου. Στους ώμους το σακίδιο. Θέλει μισή ώρα ακόμα περπάτημα μέχρι το σπίτι της νονάς μου. Είναι το τελευταίο σπίτι μετά το γεφύρι. Ο κουτσός σκύλος κοιμάται κάτω από την κληματαριά. Ησυχία παντού.

Της Λίλας Τρουλινού

Είχε επισκεφτεί τρις την νήσον Μύκονον πράγμα που την καθιστούσε πολύφερνη στο ατομικό της κατάστιχο αποδράσεων στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Όφειλε ωστόσο να ομολογήσει ότι δεν την απάντησε ποτέ με τα μάτια της ψυχής…

Της Λίλυς Εξαρχοπούλου

Δεν θα πάρουμε το οικογενειακό σήμερα. Ασ’ το μωρέ. Να χαρούμε λίγο το καινούργιο. Πότε θα το χαρούμε αν όχι τώρα το καλοκαίρι που πάμε και κάπου μαζί. Έστω θάλασσα. Εντάξει, σκόνη, άμμος, αλμύρα, θα μου πεις, τα τρώει τα καθίσματα η αλμύρα. Το χρώμα να δεις τι του κάνει. Αλλά, τέσπα.

Της Κατερίνας Γραμματικού

Λάλησε ο κόκορας στο κινητό. Σηκώθηκα με ταραχή να κλείσω το ξυπνητήρι. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο τρίτο χτύπημα νομίζω πως κυνηγάω το πετεινάρι και όλο μου ξεφεύγει. Θέλω να το πιάσω από το λαιμό και να το ταρακουνώ μέχρι να γίνει κόκκινο, όπως το λειρί του.

Του Δημήτρη Μαγριπλή

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή σε σιχαινόμουν. Απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ έφερε στο σπίτι και σε είδα να κολυμπάς μέσα σ’ εκείνο το διάφανο σακούλι που το ‘σφιγγε σαν πουγκί στο χέρι του, σαν μπελά σ’ έβλεπα περισσότερο παρά σαν παρέα, ένα μπελά με τον οποίο δεν ήθελα επ’ ουδενί να συμβιώσω.

Της Χρυσούλας Φασουλή

Μόλις είχαν κλείσει τα σχολεία και ήμουν διπλά χαρούμενος. Και γιατί δεν θα είχαμε μαθήματα -μεταξύ μας, δεν συμπάθησα ποτέ το διάβασμα- και γιατί θα ερχόταν πάλι ο Αλέκος.

Της Χριστίνας Μουκούλη

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκαναν εξερεύνηση στην πίσω αυλή του θείου του Ηλία. Σε κάποια σημεία τα χόρτα τούς έφταναν μέχρι τα γόνατα. Οι πιο μικροί της παρέας τα ποδοπατούσαν αποφασιστικά για να μην τους πούνε δειλούς.

Της Δήμητρας Δαρδαγάνη

Βλέπω την σταγόνα του ιδρώτα να σχηματίζεται. Κυλάει από την βάση του αυχένα στην πλάτη σου, ευθεία στην ραχοκοκαλιά. Αγαπημένη διαδρομή. Ανασαίνεις αργά, τα χείλη μισόκλειστα.

Της Μαρίας Μητά

To δίωρο είχε σχεδόν τελειώσει. Δεν φορούσε ρολόι. Ο χρόνος ήταν κάτι που δεν τον απασχολούσε. Και ίσως ακριβώς αυτό να ήταν το μυστικό της επαγγελματικής του επιτυχίας. Η γάτα μετά από κάποιους κύκλους γύρω από τον εαυτό της είχε κουρνιάσει δίπλα του. Θα μπορούσε να σηκώσει το χέρι του να την χαϊδέψει αλλά αυτός πληρωνόταν για να μην κάνει τίποτα.

Της Εύας Μ. Μαθιουδάκη

Ο κεντρικός πεζόδρομος έχει για τα καλά ησυχάσει. Μοναδική παραφωνία ο ήχος μιας πλαστικής σακούλας που σουσουρίζει δίπλα από τον σκουπιδοτενεκέ, παραδομένη στη δίνη μιας ξαφνικής ριπής ανέμου.

Της Χαράς Κούππα

Διαβάστε τις πρώτες σελίδες από το γνωστό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Βαρδιάνος στα σπόρκα»*. Είναι η ιστορία της γρια-Σκεύως που μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (μολυσμένα καράβια) με σκοπό να σώσει τον γιο της από τη χολέρα που έπληξε την Ευρώπη το 1865. Στην κεντρική εικόνα, η Ρένα Λουιζίδου στην τηλεοπτική διασκευή του διηγήματος σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. 

Επιμέλεια: Book Press

Καθόταν στη σάλα. Κοιτούσε σκεφτικός από το φινιστρίνι. Στο σύθαμπο ενός πρωταπριλιάτικου ουρανού αρμένιζε η μικρή πολιτεία∙ κοντά και πιο κοντά και πιο κοντά.

Διήγημα του Παντελή Αδαμίδη

Μας έφερε καρπούζι. Είπε στη μαμά να το κόψει και να το βάλει στο ψυγείο. Θα το φάμε στη θάλασσα, είπε. Η μαμά μάζεψε το ρούχο της στον λαιμό και τον κοίταξε, εκείνος είπε: Ερημιά είναι, μόνο εμείς οι τέσσερις θα είμαστε.

Του Νίκου Αδάμ Βουδούρη

Έσταζε το ταβάνι πάνω στα λινά, λευκά κοστούμια τους, έπεφτε το νερό στα λεκανάκια, αλλά η αίθουσα του παλιού νεοκλασικού κρατούσε ακόμα την αίγλη της, και καθώς το φως έμπαινε με δυσκολία από τα κουφωμένα παντζούρια, οι άσχημες λεπτομέρειες της ετοιμόρροπης κεντρικής σάλας κρύβονταν πίσω από σκιές.

Tης Άννας Μπαλτατζή

Το ουράνιο πέπλο πάνω απ’ την Αχαϊκή πρωτεύουσα έστεκε μετέωρο. Απ’ τη μία πλευρά, το γαλάζιο υπόστρωμα προσέδιδε τόνο ρυθμιστικό στην επαπειλούμενη σύγκρουση που μαίνονταν στο πεδίο των μαχών. Τα λευκά σύννεφα, αθώα στην όψη των, μαζεύονταν σε παρέες σχηματίζοντας μικρά γεωμετρικά σχήματα πολυγωνικής κατασκευής.

Του Αντώνη Χαριστού

«Μια φορά με είδε που μιλούσα με μια κοπέλα και μ' έσπασε στο ξύλο... Ήτανε σκληρή γυναίκα η μάνα. Αλλά, πέντε αγόρια, πώς να μας κάνει καλά; Ήτανε και η φτώχεια. Πάντως, και μεγάλοι που ήμασταν, της είχαμε σεβασμό.«

Της Φωτεινής Τέντη

Απ’ όταν χώρισε, άλλαζε σπίτια συχνά ‒τέσσερα διαμερίσματα σε έξι χρόνια‒, λες κι η ζωή τον εκδικούνταν επειδή ως τότε πάντα απεχθανόταν τις αλλαγές.

Της Αλέκας Πλακονούρη

Η κυρά Σοφία έχει το τουριστικό γραφείο στην οδό Ατταλείας. Διοργανώνει ημερήσιες εκδρομές με το ένα και μοναδικό της πούλμαν. Κιούρκα, Χαλκούτσι, Μαλεσίνα. Κανένα από αυτά τα μέρη δεν είναι τυχαία επιλεγμένο. Τα Κιούρκα ταιριάζουν στην Καθαρή Δευτέρα, το Χαλκούτσι στην Πρωτομαγιά και η Μαλεσίνα στις πρώτες μέρες του καλοκαιριού.

Διήγημα της Λένας Βελόγλου