Παραμύθι για ενήλικα παιδιά.

Της Δήμητρας Λουκά

Της Άρτεμης Γρίβα

Του Αντώνη Μυλωνάκη

«Η πίστη μπορεί να ανάψει φωτιά, που ούτε ο Θεός έχει τη δύναμη να σβήσει»

Του Χρυσόστομου Αγαπητού

Του Κυριάκου Μαργαρίτη

Για τον Δόκτορα Σωτήρη Τσιόδρα

Η οδός Πανεπιστημίου έχει τώρα ερημώσει. Η συννεφιά επισπεύδει το σούρουπο. Σε λίγο θα βρέξει το δίστιχο: βουρκωμένη Δευτέρα / η χειρότερη μέρα. Η συγκεκριμένη είναι η 27η Φεβρουαρίου, το έτος 1899. Ο αιώνας φθίνει, σαν τα φύλλα που πέφτουν. 

Του Παναγιώτη Γούτα

Της Ευδοκίας Κατσουρού

Tου Νίκου Ξένιου

Του Γιάννη Γορανίτη

Του Θοδωρή Τσαπακίδη

Διήγημα του Χρήστου Μπουραντά

Σου είχα πει κάποτε: Αν ποτέ το σκεφτείς στα σοβαρά, αν δεν την παλεύεις άλλο, πάρε με να περάσω. Ό,τι και να γίνει.

Διήγημα του Γιώργου Κανακάρη

Διήγημα της Μέμης Κατσώνη

Διήγημα της Μελίνας Πετροπούλου

Ξεκίνησαν ψηλοί, γινήκανε νάνοι. Καιρό τώρα το παλεύουνε. Τι το παλεύουνε δηλαδή, που κάθε φορά το πάνε και πιο κάτω. Πόσο πιο κάτω;

Διήγημα της Ιωάννας Περλίγκα

Αγαπητέ Θεέ,

Δεν ξέρω αν έχω χρόνο. Χρόνο να είμαι αυτά που θέλω. Βιάζομαι να στα γράψω, ίσως εμπνευστείς και μ' εμπνεύσεις, ίσως μου αποκαλυφθούν επιτέλους. Διεκδικώ παράταση, το μόνο σίγουρο. Ξαγρύπνησα χθες βράδυ. Έτριβα τα χέρια και τα πόδια μου, ήταν μουδιασμένα και κρύα. Σκεφτόμουν το θάνατο – είναι ένα τέλος ή αρχή; Ή και τα δύο; Δε χρειάζομαι ακόμη απάντηση σ' αυτό. Υποθέτω πως περιλαμβάνει πένθος κι αγαλλίαση, πλάι πλάι – ό,τι ακριβώς παρατηρώ και στη ζωή. Καλύπτομαι. 

Διήγημα του Γιάννη Δενδρινού

Διήγημα της Λένας Βελόγλου 

Διήγημα του Δημήτρη Ψωμαδέλλη 

Διήγημα της Αγγελικής Τρανίδου

Διήγημα της Γιώτας Κόκκινου

Της Μαρίας Ιωαννίδου

Όταν κοιμάσαι μες τη πόλη, ακούς πολλά, διάφορα. Κοιμάσαι μέσα στο στομάχι της κι ακούς αυτά που καταπίνει, άλλα τα χωνεύει και άλλα όχι. Ό,τι δεν αντιλαμβάνονται όποιοι έρχονται με τζιπ και μπράβους για τα εστιατόρια πολυτελείας, ούτε τα κορίτσια με τις δωδεκάποντες. Ούτε οι τουρίστες ούτε οι υποψήφιοι δήμαρχοι μία φορά στα τόσα. 

Του Δημήτρη Αδαμίδη

Της Αγγελικής Μαρίνου

- 1 -

Προχωρώντας κατά μήκος του τοίχου του κοιμητηρίου, συνειδητοποίησε πως δεν είχε σκιά. 

Της Γεωργίας Γιαννοπούλου

Κουλουριασμένη σε μια άκρη του κελιού δίπλα στον σπασμένο νιπτήρα χώνει το κεφάλι όσο πιο βαθιά μπορεί στα πόδια. Οι λυγμοί της αθόρυβοι. Διάφανοι και επαναλαμβανόμενοι σαν τις σταγόνες που εδώ και τέσσερα χρόνια χάνονται στον οχετό, τη μόνη σύνδεση με τον έξω κόσμο. Τώρα δε θα την ακούσει κανείς. Η ευχαρίστηση θα είναι όλη δική της. 

Της Δήμητρας Λουκά

που δεν είχε θέρμανση μόνο μια σόμπα στην κουζίνα όπου η γιαγιά ζέσταινε νερό και έβραζε φακές κάθε Τετάρτη και που έβαλα στοίχημα με τον αδερφό μου ότι μπορώ να ανέβω πάνω της και να χορέψω και έκαψα τις πατούσες μου

Της Μαρίας Βέρρου

Ο Ιάσων ήταν ξαπλωμένος στο ήσυχο ακόμα κρεβάτι του και περνούσε την ώρα του χαζεύοντας τις τρίχες του κορμιού του, μαύρες, σκληρές και κατσαρές, όχι όλες, μόνο όσες τύλιγαν τα χέρια του. Αυτό βέβαια δεν τον έκανε λιγότερο δασύτριχο. Ήξερε επίσης ότι οι τρίχες του ήταν επιπόλαιες κι έτσι έψαχνε να τις βρει πάνω στο στρώμα και όσες από αυτές ξέφευγαν, κάτω στο πάτωμα.

Του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος ή να βγαίνει απ’ αυτό το αυτοκίνητο, εκτός απ’ τον θείο Κωνσταντίνο· και μάλιστα μόνο για να πάει στο Υπουργείο, πουθενά αλλού. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές, στο πατρικό· στο σπίτι του Υπουργού, με το τραίνο πηγαίναμε· δεν μας είχε πάει ποτέ ο Σταύρος. Θυμάμαι τον Σταύρο να μπαίνει ελεύθερα στο σπίτι, να κουβεντιάζει με τη θεία Κατρίνα, να τρώει καμιά φορά μαζί μας, εγώ όμως δεν είχα μπει ποτέ στο αυτοκίνητο να δω τον Σταύρο να οδηγάει. Δεν είχα πατήσει καν το πόδι μου μέσα στο υπουργικό. Ούτε γι’ αστείο. Ποτέ. 

Της Μιλένας Ζαφειροπούλου

Ξύπνησε το πρωί και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Τα χέρια του το ίδιο σχήμα, μέγεθος, χρώμα που είχαν και χθες όταν αποκαμωμένος αποκοιμήθηκε στο κάθισμά του. Τα πόδια στη θέση τους. Κανένας πόνος δεν ταλαιπωρούσε το κορμί του. Έβγαλε μία κραυγή να σιγουρευτεί ότι δεν είχε απωλέσει βασικές λειτουργίες. Βραχνή, αλλά με το δικό του ηχόχρωμα, ακόμα. Σηκώθηκε και έκανε μερικά βήματα κυκλικά μέσα στο δωμάτιο-σπηλιά. Σκεφτόταν τι είχε πάει στραβά. 

Της Εύας Πιάδη

…μου έδωσε το ίδιο όνομα με εκείνη. Μου φόρεσε ίδια ρούχα, ίδια όνειρα. Με έντυσε με το χαμόγελό της, με πέταξε στα ίδια αδιέξοδα. Μου ζήτησε να κάνω τις ίδιες χειραψίες, να αντικρύσω τα ίδια μάτια. Με μίσησε, με αγάπησε και τούμπαλιν. Με λάτρεψε. Έπλυνε τα πονεμένα μου πόδια· που πονούσαν εξαιτίας της. Μου έκλεψε την ταυτότητα. Μου γέμισε το διαβατήριο. Με εκτίναξε στο διάστημα και μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω στη μοναξιά του. 

Της Νίκης Μπλούτη

Άσι, απόψ' του βράδ' δεν έκλεισα μάτ' ούλ' τη νύχτα. Τρόμαξα να ξημιρώσου. Ούτι ζανάξ μι πιάναν ούτι κείνα τ' άλλα που πίνου για του άγχους. Είδα απού βραδύς αυτό του πακέτου μι τη Χατζηβασιλείου κι πλάνταξα στου κλάμα μι μια μάνα που την βρήκι του παιδί τ'ς μιτά από πινήντα χρόνια! Τη ξέρ'ς αυτή την εκπουμπή; Θα την έχ'ς δει, δε μπουρεί... Τη παίζ'νι χρόνια τώρα. Είνι μι αληθινές ιστουρίες απ' τη ζουή βγαλμένις. 

Του Γιάννη Νταουλτζή

Του Γιώργου Βουργανά