Διήγημα που διακρίθηκε στον διαγωνισμό «200 χρόνια τώρα...», με θέμα «200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση», που συνδιοργάνωσαν η Book Press με τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τα διηγήματα που ξεχώρισαν θα κυκλοφορήσουν σε e-book στο τέλος Απριλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Της Μανώλιας Κίτσου

Έσκυψες να με φιλήσεις, Ιούδα. Γύρισα το μάγουλο. Ένιωσα τα χέρια σου να με τραβούν με δύναμη. Φυλακή έγινε η αγκαλιά σου και εγώ μπήκα μέσα οικειοθελώς. Ύστερα άρχισε να με πνίγει. Μέχρι που αποφάσισα να φύγω να ζήσω ελεύθερη, μακριά από ψέματα και υποσχέσεις.

Της Πόπης Κτιστάκη

«Από δω η αδερφή μου η Ρόουζ».

Διήγημα της Θεοδώρας Παπαδημητρίου

Διήγημα που διακρίθηκε στον διαγωνισμό «200 χρόνια τώρα...», με θέμα «200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση», που συνδιοργάνωσαν το bookpress.gr με τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τα διηγήματα που ξεχώρισαν θα κυκλοφορήσουν σε e-book στο τέλος Απριλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Του Γιάννη Δενδρινού

Διήγημα που διακρίθηκε στον διαγωνισμό «200 χρόνια τώρα...», με θέμα «200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση», που συνδιοργάνωσαν το bookpress.gr με τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τα διηγήματα που ξεχώρισαν θα κυκλοφορήσουν σε e-book στο τέλος Απριλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Του Κυριάκου Αλέξιου Εφραίμ Γατουρτζίδη

Κάποτε του Φάρμα του ερχότανε και αναμνήσεις. Και θυμόταν ότι είχε πατέρα, που φορούσε φέσι και κόκκινο ζωνάρι, και μάνα, της οποίας είχε ξεχάσει και αυτής τη μορφή, που φορούσε τσεμπέρι. Άλλο τίποτα! 'Ολα τα άλλα τα είχε φάει το γύρισμα της ρόδας και έπειτα το κρασί, που έπινε για ξεκούρασμα. Αλλά τι ήθελε να θυμάται;  

Του Δημοσθένη Βουτυρά

Γεια σου αγαπημένε μου!
Ανυπομονούσα να σου γράψω από νωρίς αλλά θέλω να σου γράφω πάντα την ίδια ώρα, όταν πέσει η νύχτα για τα καλά. Είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας μου. Στο ζεστό μου σήμερα έβαλα μόνο τσουκνίδα.

Της Φένης Πετρίδη
Photo: Dziana Hasanbekava / pexels

Το πατρικό της ήταν μπροστά στη θάλασσα. Ώρες μπορούσε να βλέπει τους ιριδισμούς από το φως που αντανακλούσε πάνω στο τζάμι του παράθυρου, τις λεπτές αποχρώσεις του κόκκινου, του πράσινου, του γαλάζιου, που τρεμόπαιζαν και μπερδεύονταν μεταξύ τους.

Της Γιώτας Ζώη

Έφτασε στο Παρίσι στις δώδεκα το μεσημέρι. Ο καιρός ήταν καλός, ο ήλιος έλαμπε αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό. Με το που κατέβηκε στην αποβάθρα του σταθμού έβγαλε τον χάρτη από τον σάκο της για να προσανατολιστεί.

Της Νατάσας Χολιβάτου

Πορτοκαλί, τεράστια, βελουτέ, με ανάγλυφα σχήματα, κρέμεται λοξά από σκοινί απλώματος σε μπαλκόνι τόσο δα, δίπλα σε δύο εργατικά παντελόνια και μια σειρά κάλτσες. Όλα, σχεδόν, ακουμπούν πάνω στο τεράστιο πιάτο δορυφορικής.

Της Λήδας Μιχαλοπούλου

Τραβώ την κουρτίνα για να δω το μπαλκόνι του γείτονα απέναντι. Το’ χει παραφορτώσει με χριστουγεννιάτικα στολίδια και μοιάζει με παγώνι που ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά του για να εντυπωσιάσει το θηλυκό.

Της Μαίρης Μαργαρίτη

Όταν ο Ηλίας έπιασε την Εθνική με το μικρό του Σκόντα, ο απογευματινός ουρανός πάνω απ’ το κεφάλι του ήταν γεμάτος σύννεφα. Δυο ώρες μετά, ο ήλιος είχε πια δύσει, η βενζίνη κόντευε να εξαντληθεί και το πρόσωπό του πονούσε, στο μέτωπο και κάτω από τα μάτια.

Του Σόλωνα Παπαγεωργίου

Εσείς θέλω να με φωνάζετε Ραλλούκα, όπως η συγχωρεμένη η μανούλα μου. Βέβαια όταν με σήκωσε ο Παπαγιώργης στα στιβαρά του χέρια λουσμένη όπως ήμουν ακόμη με τα νερά της κολυμπήθρας, είπε: «το όνομα αυτής Ραλλού», αλλά εγώ προτιμώ το Ραλλούκα.

Του Πασχάλη Κατσίκα

Δύο, τρεῖς, πέντε, δέκα σταλαγμοί.

Επιμέλεια: Book Press

– Τι βλέπεις;
– Έχει μια συζήτηση στο ΣΚΑΙ για τον κορωνοϊό, για το πώς μπορούμε να προστατευτ…
– Αχ, να χαρείς, όχι άλλο… δεν αντέχω άλλο! Βάλε να δούμε καμιά ταινία στο Netflix καλύτερα. Καμιά κωμωδία. Δε θέλω βία και αίματα και σκοτωμούς. Φτάνει το άγχος που έχω...

Του Κώστα Τερζανίδη

Θα μπορούσα να τρώω κάθε πρωί το ίδιο πρωινό, θα μπορούσα να περιμένω στις εννέα και πέντε ακριβώς το ίδιο λεωφορείο και να κοιμάμαι πάντα ανάσκελα, όμως δεν θα μπορούσα να διασχίζω αυτόν τον δρόμο για δεκαεφτά χρόνια.

Της Χρύσας Γούτα

Η ιστορία του θα ξεκινούσε όπως όλες οι ερωτικές ιστορίες που είχε αγαπήσει, με ένα τραγικό γεγονός που θα οδηγούσε σε όλα τα άλλα. 

Διήγημα του Αποστόλη Ηλιόπουλου

Το Φάντασμα χτύπησε την εξώπορτα.
- Μα πώς κατάφεραν να με δουν, αναρωτήθηκε ο κύριος Στίλμαν.

Διήγημα του Τάσου Αλεξιάδη

Δέκα καλοκαίρια πηγαίναμε στην κατασκήνωση, όλοι μαζί στην ίδια ομάδα, τους Ιχνηλάτες. Ξεκινήσαμε στα πέντε μας και κλείναμε πια τα δεκαπέντε.

Διήγημα της Ρένας Σαμαρά-Μάινα

Ήμουν δευτέρα δημοτικού όταν άκουσα την κυρία Μανωλία να παίζει στο πιάνο μια σονάτα του Μπετόβεν. Μαγεύτηκα. Από τότε το όνειρό μου ήταν να γίνω μουσικός, σαν εκείνη. Ήταν πρωτευουσιάνα με πτυχίο από το Εθνικό Ωδείο. Ποιος ξέρει πώς κατέληξε στα χωριά μας.

Του Δημήτρη Βουκάντση

Διαφέραμε πολύ. Εγώ κοινωνικός και με εμπιστοσύνη στις επόμενες στροφές της ζωής, αυτός μαζεμένος, επιφυλακτικός και με περισσότερη σύνεση.

Της Γεωργίας Δρακάκη

Πριν δύο εβδομάδες, ούτε μήνας δεν είχε περάσει από την κηδεία, με φώναξε η μάνα μου να τη βοηθήσω να αμπαλάρουμε τα βιβλία της γιαγιάς.

Του Απόστολου Μαϊκίδη

Αγαπητέ μου,
Γνωριστήκαμε πριν πολλά χρόνια. Εγώ νέα κι όμορφη. Όρθια πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Εσύ με τη μεγάλη μύτη σου ν’ ακουμπάει στο χαρτί. Καθισμένος στη στρογγυλή καρέκλα του γραφείου. Εγώ με τα χέρια στεφάνι πάνω από το κεφάλι και το αριστερό πόδι τεντωμένο ψηλά. Εσύ με μουντζουρωμένα από το μελάνι δάχτυλα. Οι είκοσι πέντε ολόιδιοι μολυβένιοι στρατιώτες στη σειρά. Μόλις έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω τους, με περικύκλωναν κρυφοκοιτάζοντας κάτω από την κοντή μου φούστα. Με φουντωμένα μάγουλα, με γυάλινα μάτια. Μετά από λίγο συνέρχονταν, ίσιωναν την πλάτη κι έμεναν ακίνητοι, με το όπλο στον ώμο. Για ώρες. Φύλαγαν το κάστρο.

Της Αναστασίας Κάτσικα

Γριβάδι δεν ξαναβάζω στο στόμα μου. Είναι ωραίος μεζές. Πάει και με το τσίπουρο, αλλά άμα παραγγείλετε εγώ θα φύγω.

Του Γιώργου Μυλωνά

Σήμερα Δευτέρα, τετάρτη Μαΐου, ανήμερα της αγίας Πελαγίας, της εκ Ταρσού, και του Ιλαρίωνα του θαυματουργού, του οποίου έχω και το όνομα –μεγάλη η χάρη τους!– έχω να σας κάνω μια σημαντική αποκάλυψη. Δεν υπάρχει κορωνοϊός!

Του Παναγιώτη Γούτα

Άντρα ήθελαν; Άντρα θα είχαν, λοιπόν.

Της Φανής Κεχαγιά

Οι καμπάνες της Κυριακής ηχούσαν ακόμα, όταν το λεωφορείο μπήκε στο σταθμό. Ο κόσμος τον προσπερνούσε αδιάφορα, συζητώντας ζωηρά και σέρνοντας βαλίτσες κατά μήκος των διαδρόμων, ενώ μερικά παιδιά έτρεχαν εδώ κι εκεί, τραβώντας ανυπόμονα τους γονείς τους από το χέρι.

Διήγημα της Ηρώς Κάπα

«Μπαμπά», φώναξα με αγωνία μόλις μπήκα σπίτι. «Κοίτα τι λέει η εφημερίδα! Ο-Σαρ-γκά-νης-στον-ΠΑ-Ο. Μας τον πήρανε;»

Διήγημα του Γιώργου Οικονόμου

Ο κύριος Εξαπίνης ήταν ο προσωπικός φωτογράφος της βασιλικής οικογένειας του Τονάζ, ενός αχανούς βασιλείου που απλωνόταν από την Γκρίζα Βουνοκορφή ως την Άγονη Κοιλάδα.

Διήγημα της Δήμητρας Λουκά

Ω εσείς τρισκατάρατοι Πλούτωνα και Περσεφόνη, που σκαρφιστήκατε την καταδίκη μου! Ωιμέ, ο βαριόμοιρος εγώ!

Διήγημα της Άρτεμης Γρίβα

Διήγημα του Αντώνη Μυλωνάκη

Στο αεροδρόμιο του νησιού. Πέρα απ' τη τζαμαρία απλωνόταν η πίστα απογείωσης. Αν ήταν πρωί, θα μπορούσες ν' αγναντεύσεις τον ορίζοντα, τώρα όμως η γυάλινη επιφάνεια έμοιαζε με κάτοπτρο που καθρέπτιζε την ψυχρά φωτισμένη αίθουσα αναμονής.

Του Χρυσόστομου Αγαπητού