Του Γιάννη Νταουλτζή

Του Γιώργου Βουργανά

Αναδημοσίευση του διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Υπό την βασιλικήν δρυν» (1901) από τον 3ο τόμο της κριτικής έκδοσης των απάντων, σε επιμέλεια του Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου (εκδ. Δομός).

Επιμέλεια: Book Press

Του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου

Της Μυρτώς Σεϊζάνη

Της Βάνας Πεφάνη

Εμείς ήμασταν οι Λύκοι. Αυτοί που γράφει το σημείωμα. Καμιά σχέση με τη Μεταμόρφωση του Κάφκα. Μη μπερδεύεστε. Δεν εννοώ ότι ξυπνήσαμε ένα πρωί, βγάλαμε τρίχωμα και αρχίσαμε να περπατάμε στα τέσσερα. Η μεταμόρφωσή μας κράτησε περίπου ένα χρόνο. Σιγά και σταδιακά σε όλη την Α’ Γυμνασίου. Λέγαμε μεταξύ μας πως το ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι. Ευτυχώς κανείς δεν το συνδύασε μέχρι και σήμερα με την άφιξή μου στο σχολείο.

Του Γιάννη Δενδρινού

Για την Ελένη, το μικρό τριάρι στην Σκοπέλου ήταν ένα βάσανο. Ανήκε στη μάνα της, μεγάλη γυναίκα πια, και έτσι κάθε φορά που άδειαζε έπρεπε αυτή να βρει νέο ενοικιαστή. Να το δείξει πρώτα σε ενδιαφερόμενους, να επιλέξει κάποιον που να φαίνεται αξιόπιστος, με οικογένεια αν γίνεται, να πετύχει και ένα καλό μίσθωμα. Δύσκολα πράγματα. Δεν ήταν καπάτσα, όπως της το χτύπαγε συχνά η μάνα της. «Σε τρέφει ο άντρας σου», της έλεγε. 

Του Αχιλλέα Τζορμακλιώτη

Πάρκαρε το μπλε Φίατ επάνω στη στροφή. Η πολυκατοικία ήταν ακριβώς απέναντι. Το διαμέρισμά της ξεχώριζε ανάμεσα στ’ άλλα: γλάστρες και φυτά πεταμένα τριγύρω – σωρός π’ έπνιγε τα τείχια και γονάτιζε τα πλακάκια. Ήταν στον δεύτερο όροφο και το μπαλκόνι είχε τόση σκόνη π’ ένας ελαφρύς βοριάς τη σήκωνε και τη σκόρπιζε στον αέρα σαν χνούδι. Προχώρησε κ’ ένιωσε το πεζοδρόμιο να καίει τη σόλα του παπουτσιού τούτη την πρωινή ώρα. Η πόρτα στην είσοδο ήταν πάντα ανοιχτή και το ασανσέρ δεν δούλευε. Τα σκαλιά τού φάνηκαν πολλά. 

Της Ιώς Κούκη

Κοιτούσες επίμονα το γυμνό σου στέρνο στον καθρέφτη για χρόνια. Βρίσκονταν εκεί από τη στιγμή της γέννησής σου, οι δυο συμμετρικές σου ελιές. Δεν τις κληρονόμησες από κανέναν, γεννήθηκαν μαζί με σένα. Η απόσταση ανάμεσά τους πάντα η ίδια. Δεν είδες ποτέ καμία διαφορά στο μέγεθος ή στο χρώμα τους, ούτε καν όταν ερωτεύτηκες συνειδητά τη μία και μοναδική φορά. 

Της Χριστίνας Ντούση

«Θα περάσουμε θαυμάσια, θα δεις». Η αεροσυνοδός με παίρνει από το ένα χέρι. Η μάνα μου αφήνει διστακτικά το άλλο. Το καρτελάκι με τη λέξη «ασυνόδευτο» χοροπηδά στο λαιμό μου. Στο αεροπλάνο, τη σκέφτομαι για λίγο, τη λέξη εννοώ –και τη μάνα μου, εντάξει–, και πάω να κλάψω, αλλά η χαμογελαστή δεσποινίς έρχεται τρέχοντας με ένα κουτί κραγιόνια και μπόλικα άσπρα χαρτιά. 

Της Μάρτυς Λάμπρου

«Έμπα!» μου έκανε νεύμα το ψηλό αγόρι απ' την Κίο ανοίγοντας αργά το παράθυρο. Είχε σταματήσει με τ' αλάρμ τη Μερσεντές του στην οδό Ιπποκράτους γωνία στο σηματοδότη σαν φάρο. Από ένα γλυκό βούισμα κατάλαβα ότι έβαλε μπρος τη μηχανή.

Της Τασούλας Τσιλιμένη

Μπήκε, γύρισε το κλειδί στην πόρτα και έβγαλε τα παπούτσια. Τρεις μέρες έλειπε. Όχι, δεν επέστρεφε από ταξίδι. Ήταν το συνηθισμένο δρομολόγιο κάθε βδομάδας. Είκοσι χρόνια τώρα. Δευτέρα με Τετάρτη, εκτός. Αγαπούσε την οδήγηση. Κάθε φορά έβρισκε κάτι ενδιαφέρον στη διαδρομή. Αλλαγές χρωμάτων σε δέντρα και θάμνους της εθνικής, αποχρώσεις του πράσινου στον θεσσαλικό κάμπο, αγγελοπούπουλα τον Νοέμβρη –πώς να φυλακίσεις το βαμβάκι σε φορτηγό;– σχηματισμοί πουλιών, το ροζ ή μολυβί του ουρανού και σύννεφα, σύννεφα… αυτά ήταν τα αγαπημένα...

Της Θεοδοσίας Σαρδελή

Προσγειώθηκε στην Αθήνα μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Είχε έρθει για να υπογράψει και να φύγει το επόμενο βράδυ. Δεν είχε ειδοποιήσει κανέναν και έτσι με τη χειραποσκευή του κατευθύνθηκε στην πιάτσα των ταξί και έδωσε τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Στον ταξιτζή απάντησε λακωνικά ότι ερχόταν από Θεσσαλονίκη για μια επείγουσα δουλειά. Aποποιήθηκε έτσι την αίγλη, που θα του έδινε η άφιξη από το εξωτερικό. Δεν ήταν έτοιμος για μια βραδινή συζήτηση μέσα σε καπνούς τσιγάρων και διαφωνίες. 

Της Ειρήνης Γαβαλά

Αποθήκη. Εκεί όπου συνωστίζονται πράγματα, άλλα χρήσιμα, άλλα αφημένα από καιρό, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, όμως όλα μαζί στη λήθη της καθημερινότητας. 

Της Ηλιάνας Κωτσίλα

Α. Λινόρ Μπραίηθγουέητ                                                                

Πέμπτη 23 Μαΐου 1937

Αξιότιμε Κύριε Σταμπς,

Λαμβάνω το θάρρος να σας γράψω και να διακόψω τις ομολογουμένως πολυήμερες διακοπές σας στο βουνό καθότι κρίνω απαραίτητο να σας ενημερώσω για τις πρόσφατες εξελίξεις στο τμήμα προσωπικού που έχουν ταράξει την συνήθως εύρυθμη λειτουργία του Μουσείου μας όσο και την λουτρόπολη την ίδια.

Του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου

Σού έχω πει για τη Φραγκούλα;

Της Βάσως Χόντου

Μερικά βράδια, όταν τα φώτα από τα απέναντι διαμερίσματα σβήνουν, όταν απ' το στρατόπεδο ακούγεται το σιλένσιο, όταν τα σκυλιά αρχίζουν να αλυχτάνε, ο Χρήστος κλείνει τα μάτια και μόλις αποκοιμιέται βλέπει στον ύπνο του το παγώνι.

Της Αλεξίας Κομματά

Λίγες ώρες νωρίτερα, είχε δύο πόδια. Δύο γυναικεία πόδια. Με λευκή επιδερμίδα, λεπτές γάμπες, μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια. Τώρα έχει τέσσερα. Τέσσερα λευκά, πλαστικά πόδια που δεν μπορεί να κουνήσει ούτε μπρος ούτε πίσω. Τουλάχιστον έχει στητά μπράτσα, πλαστικά μεν, αλλά στητά. Όσο ήταν ακόμη άνθρωπος δεν μπορούσε να υποφέρει τα «ζελεδένια» μπράτσα της. 

Της Ayse Orlandi

Το κινητό δονείται για ώρα στο πάτωμα δίπλα σ' ένα μπουκάλι Haig. Ο Στάθης στριφογυρίζει στο κρεβάτι σαν κορμός δέντρου. Είναι η πρώτη νύχτα που κατάφερε να κοιμηθεί εδώ και μια βδομάδα. Κλείνει το κινητό ψηλαφώντας, χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια. Το σώμα του βαρίδι, δε λέει να ξεκολλήσει απ' το στρώμα. Έξω έχει χαράξει εδώ και ώρα. Αν δεν είχε χάσει τόσα μεροκάματα απ' την περασμένη Τετάρτη, θα κοιμόταν όλη μέρα. Ξέρει όμως ότι δεν τον παίρνει. Σήμερα είναι το ραντεβού με τον δικηγόρο. Του λείπουν άλλα εκατό ευρώ για να τον πληρώσει.

Του Δημήτρη Αδαμίδη

Παντρεύτηκε τις καταθέσεις της. Από έρωτα που φούντωσε στα χρόνια. Έρωτας πιστό σκυλί. Ούτε αμφιθυμίες ούτε βάσανα για λίγη χαρά που την πληρώνεις ακριβά.

Του Δημήτρη Φύσσα

Όπου όμως είναι φανερό ότι θα μείνουμε μόνο σε διήγημα

Στον Δημήτρη Παπακώστα

Της Μάρως Κακαβέλα

Το γεύμα είχε πάρει τέλος εδώ και ώρες, στο τραπεζομάντιλο είχαν απομείνει κάποια τελευταία ψίχουλα από τις λαγάνες, ένα μεγαλοπρεπής λεκές από κρασάτο χταπόδι και τα γεμάτα αποτσίγαρα σταχτοδοχεία. Χάιδεψε αφηρημένα την κολλαριστή άκρη και το βλέμμα του ταξίδεψε στην απέναντι πολυκατοικία. Κατεβασμένα ρολά. Στράγγιξε το τελευταίο τσίπουρο από το μπουκάλι και άναψε ένα ακόμα άφιλτρο.

Της Αδαμαντινής Καβαλλιεράτου

Σήμερα βγήκα στον δρόμο νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθιζα· ίσα που είχε αρχίσει να χαράζει. Οδήγησα για διακόσια μέτρα πάνω στον χωματόδρομο με κομμένη ανάσα, ώσπου βγήκα στον επαρχιακό Κυλλήνης-Πάτρας και προχώρησα. Τότε παρατήρησα ένα πηχτό σύννεφο πάνω απ’ το κεφάλι μας· όλα τα φρόντισα, όμως τον καιρό δεν τον κοίταξα.

Της Έφη Γεωργάκη

Μαρία… Φτιάξε μου εκείνον τον καφέ, μωρέ Μαρία.

Σήμερα είχα μια δύσκολη μέρα. Ξεκίνησα από τον πρώτο πελάτη που υποτίθεται ότι πήγα συστημένος. Είχα κλείσει και ραντεβού. Περίμενα περισσότερο από μία ώρα. Σε μια άβολη καρέκλα, σε ένα ψυχρό γραφείο. Διψούσα αλλά δεν ήταν κανείς να μου δώσει ένα ποτήρι νερό. Για καφέ, ούτε συζήτηση. Μετά ήρθε ο υπεύθυνος μαζί με άλλους δύο και ξεκίνησα την παρουσίαση. Άδειασα όλη την τσάντα. Ένα, δύο, τρία προϊόντα… Ο υπεύθυνος των υπευθύνων στριφνός. Το ένα του βρόμαγε το άλλο του ξίνιζε. Επέμεινα αρκετά.

Tης Βίκυς Σπυροπούλου

Πήρε τον κατηφορικό δρόμο ανάμεσα στα μνήματα και στις αυστηρά στοιχημένες σειρές από κυπαρίσσια, σκυφτή απ’ τα χρόνια, τα φαρμάκια και τις έγνοιες. Δέκα ευρώ το κάθε καντήλι για έναν μήνα, τόσο φτηνά εξιλεώνονται οι πενθούντες συγγενείς για όσα έκαναν κι όσα δεν έκαναν στο «εν ζωή». Κι αυτό για κανά χρόνο το πολύ, μετά τα καντήλια σβήνουν και οι τάφοι χορταριάζουν, βρόμικοι από λάσπες και περιττώματα περιστεριών. Ο θάνατος γίνεται συνήθεια και για τους «εν ζωή» – και για κείνον που θάφτηκε στο χώμα, υποθέτω. Το μόνο που τους απέμεινε, δύο μέτρα γης κι ένα όνομα με μια ημερομηνία χαραγμένα πάνω σε σταυρό από μάρμαρο.

Της Μυρτώς Σεϊζάνη

Κάθε πρωί την ίδια ώρα ακριβώς έμπαινα στη μεγάλη αίθουσα μαζί του. Μπροστά εκείνος, με το ηγεμονικό παράστημα και πίσω εγώ να σπρώχνω το τρόλεϊ με τα σύνεργα. Κρέμες γυαλίσματος και λιπαντικές, νήματα, τσόχες, δείκτες, βελόνες και άλλα. Οι βελούδινες κουρτίνες, τραβηγμένες στην άκρη και πιασμένες με τα χρυσά αμπράς, άφηναν το αδύναμο φως να μπαίνει στις αίθουσες. Το παρκέ γυάλιζε.

Της Ντομινίκ Ανδρεάδου-Μολίν

Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη ερχόταν ένα μπουκέτο λουλούδια στο σπίτι της. Ήταν μια αποστολή από το δίκτυο INTERFLORA. Έπαιρνε στα χέρια της τις συνθέσεις που πάντα περιείχαν μικρά τριαντάφυλλα και άνοιγε το άσπρο φακελάκι που τα συνόδευε.

Της Κατερίνας Κονιδάρη

Μόνο να μην έβαζε τα κλάματα, αυτό σκεφτόμουν. Είχα αποφύγει όσο μπορούσα να τη δω χωρίς το παιδί, αλλά μια μέρα πριν φύγω μου είπε «Πρέπει να σε δω οπωσδήποτε, υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να μάθεις, δεν γίνεται επειδή μένεις στον διάολο, να νομίζεις ότι όλα εδώ είναι μια χαρά μόνο και μόνο επειδή στέλνεις δυο χιλιάρικα τον μήνα». Και κανονίσαμε να βρεθούμε το ίδιο απόγευμα.

Της Χριστίνας Ντούση

Κυκλοφορεί φορώντας πορτοκαλί αθλητικά παπούτσια. Τα βρήκε παρατημένα σε έναν κάδο απορριμμάτων. Κρατά ένα κοντάρι με λαχεία. Στην κορυφή του έχει καρφώσει ένα μπουκέτο πλαστικά λουλούδια – άσπρα και κόκκινα. Στην τσέπη του σακακιού παίζει ένα τρανζιστοράκι. Κοιμάται σε μια πάροδο της Πειραιώς, κάτω από την Ομόνοια, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.

Της Κατερίνας Ζαρόκωστα

Ρίχνω πετονιά, πιάνω αναμνήσεις. Ανεβαίνουν σπαρταριστές, αστράφτουν σαν κοιλιά ζωντανού ψαριού στον ήλιο.

Δυο κεφαλάκια στριμώχνονται στο ύψος του προσώπου μου, απ’ τη μεριά που κοιμάμαι, στο διπλό κρεβάτι. Ένα ξανθό, ένα μελαχρινό. Ανέβηκαν αθόρυβα τη σκάλα. Γυμνούλικα, όπως τα ’κανε η μάνα τους. Καλοκαίρι.

Του Γιώργου Θάνου

Απόψε το βράδυ όλοι θα λείπουν, θα είμαι μοναχός μου στο σπίτι. Διπλοπάρκαρα έξω από την ψησταριά στις Τρεις Γέφυρες, αγνόησα τις σούβλες με το κοκορέτσι, το κοντοσούβλι και τα υπόλοιπα σφάγια και αγόρασα κεφαλάκια – τρία στο πεντάευρω. Μου κάνει πάντοτε μεγάλη εντύπωση αυτή τους η φτήνια. Δε τα προτιμά φαίνεται ο κόσμος τα αρνίσια κεφαλάκια. Εγώ όμως γνωρίζω καλά πόσο δύσκολο είναι να ετοιμάσεις σωστά το κεφαλάκι, πόσος χρόνος και τι μαστοριά χρειάζεται για τον μεζέ αυτόν.

Του Αχιλλέα Τζορμακλιώτη

Όταν σηκώθηκε αργά το απόγεμα, ένιωθε κατάκοπη κ’ εξασθενημένη. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς. Μόνη. Δεν ήταν βέβαιη πως την ενοχλούσε αυτό, μα ’νιωθε περίεργα. Η διάθεσή της ήταν κακή˙ φταιξίματα και κατάρες ενός έτους αισθανόταν να κουτρουβαλούν επάνω της και να τη γονατίζουν: η μοιραία ανασκόπηση που την κάνει ο νους αθέλητα˙ και ο δικός της την έκανε στα πρώτα λεπτά που ξύπνησε, ενόσω βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένη. Ίσως πάλι κι όλα αυτά να ’ταν απλώς δικαιολογίες που γλύκαιναν τη μοναξιά της. Ή ακόμα να ’φταιγε το μεταβατικό στάδιο της ηλικίας της (σε τρεις ημέρες έμπαινε αισίως στα σαράντα). Κι όμως κάτι την κατέτρωγε – μια αδημονία, λίγη λόξα, ένας κόμπος που σφήνωνε στο μέσα της και μάζευε σαν μασούρι απάνω του χαμένα δικά της πρόσωπα. Κ’ έμεινε λίγο να τα σκέφτεται, πριν τραβήξει για τα καλά την κουρτίνα.