Μόνο τσουκνίδα (διήγημα)

Ο καιρός το πρωί ήταν υπέροχος και πήγα να περπατήσω. Είχα να βγω πάνω από δύο εβδομάδες, καταπιάνομαι με τα δικά μου στο σπίτι και δεν ξεπορτίζω. Η κατάσταση που ζούμε φαίνεται πως μου ταιριάζει τελικά. Δεν ανησυχώ για το τι πρέπει να κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Και ακόμη και με εσένα, τώρα έχουμε έρθει πιο κοντά. Περπάτησα μες στο χωριό αρκετή ώρα, δεν κατάφερες να το δεις τελικά. Ο ήλιος αντανακλούσε στους λευκούς τοίχους των σπιτιών και με ζέσταινε τόσο που ένιωθα σα να μην είμαι μόνη μου. Κατέβηκα τα μεγάλα σκαλιά του Αη Γιάννη, πέρασα από το πιο στενό δρομάκι αφήνοντας πίσω το χωριό και βγήκα στα χωράφια περπατώντας παράλληλα με τον μεγάλο βράχο.

Πόσο γλυκιά είναι η ζωή τελικά. Ήταν λες και τα πάντα είχαν ένα λαμπρό χρώμα κίτρινο, απέραντες εκτάσεις μόνο με ξερές φτέρες και αραιά εδώ κι εκεί κάποιο δέντρο συνήθως μόνο του. Ένα από αυτά ήταν μια πανέμορφη ροδιά. Σε φαντάζομαι να χαμογελάς. Είχε πάνω της ένα ρόδι τόσο μεγάλο και κόκκινο που για μια στιγμή αισθάνθηκα δέκα χρονών παιδί. Ήθελα να το πιάσω στα χέρια μου όσο τίποτα άλλο και χωρίς να το καταλάβω ήμουν ήδη πάνω στο δέντρο και το έκοβα. Το έφερα κοντά στα μάτια μου και το κοιτούσα μέχρι που έχασα την ισορροπία μου από το άκουσμα μιας αντρικής φωνής.

Ήθελα να το πιάσω στα χέρια μου όσο τίποτα άλλο και χωρίς να το καταλάβω ήμουν ήδη πάνω στο δέντρο και το έκοβα.

Πρόλαβα να πιαστώ με το ένα χέρι από ένα χοντρό κλαδί κι έπεσα κάτω χωρίς να χτυπήσω πολύ. Ένας θεωρητικός άντρας με μαγκούρα και φαρδύ χαμόγελο ήρθε προς το μέρος μου και μου έδωσε το χέρι του να σηκωθώ. Μου είπε πως είναι ενενήντα δύο χρονών και ότι η ροδιά υπάρχει εκεί από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Σε αυτό το δέντρο, συνέχισε, έχουν σκαρφαλώσει μόνο άλλες δύο γυναίκες κι έφερε και στις δύο μεγάλη τύχη. Η μία πάμφτωχη βρήκε μέσα στην κάσα της εξώπορτας τριάντα χρυσές λίρες και η άλλη μεγαλοκοπέλα ανύπαντρη, παντρεύτηκε από έρωτα στα πενήντα της. Πάρε το κι εσύ μου κάνει σπίτι σου και περίμενε να σου έρθουν τα ωραία και τα καλά.

Τον χαιρέτησα κι έφυγα με το ρόδι στο χέρι. Εσύ δε λες να μη λέω πάντα ό,τι σκέφτομαι; Στο γυρισμό κάθισα στα σκαλιά το Αη Γιάννη μέχρι να πέσει ο ήλιος και ύστερα επέστρεψα πίσω. Την ώρα που έφτιαχνα το ζεστό μου, μου αρέσει περισσότερο μόνο τσουκνίδα, συνειδητοποίησα πως δεν έφερα το ρόδι στο σπίτι. Μάλλον το ξέχασα στον Αη Γιάννη. Και δεν είχα καμία διάθεση να βγω πάλι έξω να το βρω. Αν ήσουν κι εσύ εδώ βέβαια θα πήγαινα να το φέρω ακόμη και μέσα στη νύχτα. Ξέρω καλά πόσο αγαπάς τα ρόδια.

Για σήμερα σε φιλώ!

Info
Η Φένη Πετρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων και Διακόσμηση και αργότερα Ιστορία Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, ενώ διηγήματά της έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς (εκδόσεις Πατάκη και Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας). Από τον 2015 ζει κι εργάζεται στην Σαντορίνη.

***

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΟ
Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται διηγήματα (κείμενα μυθοπλασίας) στην ελληνική γλώσσα τα οποία μέχρι τη στιγμή της αποστολής τους δεν έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή οπουδήποτε στο διαδίκτυο. Τα διηγήματα αποστέλλονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση edit@bookpress.gr. Στην περίπτωση που το διήγημα επιλέγεται για να δημοσιευτεί, και μόνο σε αυτή, θα επικοινωνούμε με τον συγγραφέα το αργότερο μέσα σε 20 μέρες από την αποστολή του διηγήματος και θα τον ενημερώνουμε για το χρόνο της επικείμενης δημοσίευσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, καμιά επιπλέον επικοινωνία δεν θα πρέπει να αναμένεται και ο συγγραφέας επαναποκτά αυτομάτως την κυριότητα του κειμένου του. Τα προς δημοσίευση διηγήματα ενδέχεται να υποστούν γλωσσική κι εκφραστική επιμέλεια.