Μια γενική επισκόπηση του έργου και της ιδιαίτερης αισθητικής των ταινιών του Καναδού σκηνοθέτη Ατόμ Εγκογιάν, με αφορμή την πρόσφατη ταινία του, «Τιμώμενος επισκέπτης». 

Του Νίκου Ξένιου

Για τον συλλογικό τόμο «Η χαμένη λεωφόρος του ελληνικού σινεμά» (επιμ. Αφροδίτη Νικολαΐδου, Άννα Πούπου, εκδ. Νεφέλη).

Του Γιάννη Βαγγελοκώστα

Σκέψεις με αφορμή την ταινία του Jojo Rabbit (2019) του Νεοζηλανδού Taika Waititi (Τάικα Γουαϊτίτι), παράλληλα με μυθιστορήματα που πραγματεύονται με φρέσκο τρόπο τη ναζιστική θηριωδία. 

Του Κ.Β. Κατσουλάρη

Ο Σπάικ Λι αποτελεί την κινηματογραφική συνείδηση της μαύρης Αμερικής, μέχρι σήμερα. Σκηνοθέτης σπιρτόζος, διεισδυτικός, αντισυμβατικός, οξυδερκής, πολυπολιτισμικός, «πολύχρωμος» και γραφικός, σπινθιροβόλος και έξυπνος...

Του Θόδωρου Σούμα

Κριτική για την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς».

Του Θόδωρου Σούμα 

Περιδιάβαση σε σημαντικές ταινίες της φιλμογραφίας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με αφορμή την έκδοση δύο συλλογικών τόμων αφιερωμένων στο έργο του: «Στάνλεϊ Κιούμπρικ – Ο σκηνοθέτης από το μέλλον» (εκδ. Το Μέλλον) & «Στάνλεϊ Κιούμπρικ – Μια κριτική ματιά στο έργο του» (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου).

Του Θόδωρου Σούμα

Του Νίκου Ξένιου

Η περσόνα του Άρθουρ Φλεκ, όπως την ενσαρκώνει ο Χοακίμ Φοίνιξ, είναι εκ των πραγμάτων προσαρμοσμένη στα δεδομένα του γνωστού κόμικ με την Γκόθαμ Σίτυ του Μπάτμαν της DC. Έτσι, οποιαδήποτε αναζήτηση κοινωνικών καταστάσεων που θα παρέπεμπαν στο σήμερα, οποιοσδήποτε παραλληλισμός με ταινίες σαν το Fight Club είναι μάταιοι συσχετισμοί: σκληρό δράμα, μυστήριο, ψυχολογική διείσδυση, ψυχανάλυση και βία είναι τα συστατικά στοιχεία του έργου. Και αυτά, μαζί με έναν ήρωα που πασχίζει «να νιώσει καλύτερα», γιατί είναι πολύ πολύ άρρωστος. Κατά τα άλλα, οι αντιφατικές κριτικές που δέχτηκε προέκυψαν, προφανώς, από προσδοκίες θεατών που ματαιώθηκαν. 

Για την ταινία «Ενήλικοι στην αίθουσα», σε σκηνοθεσία του Κώστα Γαβρά, η οποία θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου. 

Του Θόδωρου Σούμα

Ένα αφιέρωμα στον Werner Herzog, τον Γερμανό καλλιτέχνη που βρίσκει συνεχώς τρόπους να ανανεώνει την κουβέντα γύρω από το σινεμά, θα διαξεχθεί από τις 11 μέχρι και τις 15 Απριλίου. Το αφιέρωμα φιλοδοξεί να καλύψει όλο το εύρος του ασυμβίβαστου, ιδιοσυγκρασιακού, πολυσχιδούς και επιδραστικού σύμπαντός του Werner Herzog.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Το μεγάλο αφιέρωμα του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο ελληνικό queer σινεμά, έδωσε την αφορμή για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τίτλο «Το ελληνικό queer σινεμά: μια προφορική ιστορία», που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018, στην Αποθήκη Γ’ στο λιμάνι. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στη συζήτηση συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Ίρις Ζαχμανίδη, Τάκης Σπετσιώτης, Κωνσταντίνος Γιάνναρης, Πάνος Χ. Κούτρας, Άγγελος Φραντζής, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Χάρης Παπαδόπουλος και Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης, ταινίες των οποίων προβάλλονται στο αφιέρωμα του Φεστιβάλ. 

Σκέψεις για τη νέα σειρά του BBC «Τροία, η πτώση μιας πόλης» και τις βίαιες αντιδράσεις μερίδας τηλεθεατών.

Του Νίκου Ξένιου

Η νέα σειρά για την Ιλιάδα του Ομήρου που παίζεται και στη χώρα μας σε γνωστό συνδρομητικό κανάλι είναι ένα πραγματικό ποιητικό αριστούργημα, τολμηρό στη σύλληψη και υψηλών προδιαγραφών στην εκτέλεση! Δείτε το και θα ενθουσιαστείτε! Πρόκειται για το εξαιρετικό Τροία, η πτώση μιας πόλης, όπου η επιλογή των πρωταγωνιστικών ρόλων σκόπιμα περιλαμβάνει έναν μαύρο Δία, έναν μαύρο Αχιλλέα, έναν μαύρο Πάτροκλο, έναν μαύρο Νέστορα, κάποιους μαύρους Μυρμιδόνες και Τρώες και μια μαύρη θηλυκή θεά.

Για τη νέα ταινία του Ρομάν Πολάνσκι «Μια αληθινή ιστορία».

Του Νίκου Ξένιου

Το Μια αληθινή ιστορία του Ρομάν Πολάνσκι είναι μια σκοτεινή κινηματογραφική μεταφορά λογοτεχνικού έργου, που θέμα της έχει τη δημιουργική διαδικασία, την ενδοσκόπηση και το αδιέξοδο του συγγραφέα μπροστά στη λευκή σελίδα του υπολογιστή του. To τελευταίο έργο του Γαλλοπολωνού δημιουργού αξιοποιεί την κινηματογράφηση των διαφορετικών αντιλήψεων της πραγματικότητας, ειδωμένων ως θραυσμάτων μιας κατακερματισμένης προσωπικότητας. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο που ο Πολάνσκι συνέγραψε με τη βοήθεια του Γάλλου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ολιβιέ Ασαγιάς (Clouds of Sils-Maria), βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ντελφίν Βίγκαν. Η ταινία έλαβε πολλές αρνητικές κριτικές για την παραισθησιακή ποιότητά της και για την αίσθηση που άφησε της επανάληψης παλαιότερων σεναρίων του, όπως της Αποστροφής (1965) και του Μωρού της Ρόζμαρι (1968), όπως και του πιο πρόσφατου: Ghost Writer (2010). Ωστόσο, μια σειρά επιχειρημάτων θα μπορούσαν να αντικρούσουν τη χλιαρή υποδοχή της ταινίας.

Με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Ex libris: The New York Public Library» του Φρέντερικ Ουάιζμαν, το οποίο προβλήθηκε στις 10 Μαρτίου στο 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Της Ελιάνας Χουρμουζιάδου

Για το ντοκιμαντέρ «Big time», σε σκηνοθεσία Kaspar Astrup Schröder, το οποίο θα προβληθεί στην Αθήνα, αρχικά στις 21 Φεβρουαρίου, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, στο πλαίσιο του CineDoc.

Επιμέλεια: Απόστολος Σκλάβος

Όταν ήταν νέος, ο Bjarke Ingels ονειρευόταν να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια. Τώρα, σύμφωνα με την The Wall Street Journal, είναι ένα από τα μεγαλύτερα «αστέρια» της σύγχρονης αρχιτεκτονικής.

Για την ταινία «Η ψυχή και το σώμα» σε σκηνοθεσία της Ίλντικο Ενιέντι.

Του Νίκου Ξένιου

«Η ψυχή και το σώμα» της Ίλντικο Ενιέντι: ένα αστικό ποιμενικό δοκίμιο για τη μελαγχολία, μια ποιητική μεταφορά για τη σπανιότητα και τον αδιέξοδο χαρακτήρα του έρωτα, δοσμένη με μαγικό ρεαλιστικό χιούμορ και στυλιζαρισμένο αισθησιασμό. Δύο μοναχικές ψυχές έρχονται σε επαφή σε ένα σκληρό, ακατανόητο κόσμο βίας με έναν άκρως αισθητιστικό τρόπο. Οι εσωτερικές, στυλάτες ερμηνείες της Αλεξάντρα Μπορμπέλι και του Γκέζα Μορτσάνι υλοποιούν το βλέμμα της σκηνοθέτιδας.

Για την ταινία «Πολυξένη» της Δώρας Μασκλαβάνου, που βγαίνει αύριο, 14 Δεκεμβρίου, στις αίθουσες.

Του Νίκου Ξένιου

Η ιστορία της Πολυξένης, στην ομώνυμη ταινία της Δώρας Μασκλαβάνου, εκτυλίσσεται κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Το καστ περιλαμβάνει Έλληνες και Τούρκους ηθοποιούς που συνεργάζονται εξαιρετικά. Πρόκειται για μιαν αξιόλογη παραγωγή που, πέρα από τις εξέχουσες ερμηνείες του Οζγκούρ Εμρέ Γιλντιρίμ και της Λυδίας Φωτοπούλου, συγκεντρώνει μια ολόκληρη σειρά από κινηματογραφικές αρετές, όπως έξοχη φωτογραφία, δυνατό μοντάζ και υποβλητική μουσική. Η τολμηρή παραγωγός Φένια Κοσοβίτσα αναδεικνύει κάποιες γωνιές της Κωνσταντινούπολης που οδηγούν, συμπληρούμενες από τη φαντασία του θεατή, στη διαγραφή της Πόλης της δεκαετίας του '70, με όλες τις πτυχές της ζωής της εκεί ελληνικής παροικίας, με το Ταξίμ, την εκκλησία της Αγίας Τριάδας και τη θέα στον Βόσπορο.

Κριτική ανάλυση και αποτίμηση της ταινίας «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου.

Του Νίκου Ξένιου

Η κριτική στάθηκε δύσπιστη –και απορώ γιατί– απέναντι στην τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» (προσωπικά θα το απέδιδα στα ελληνικά ως: «Τι πάει να πει να σκοτώνεις ένα ιερό ελάφι»). Μια ταινία-σταθμό, κατά την άποψή μου, στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου. Κάποιοι μίλησαν για «δυσοίωνη αμηχανία», που παράγεται τόσο από τις επίπεδες φόρμες στην εκφορά του λόγου, όσο και από τις έντονες μεταπτώσεις της μουσικής: Λιγκέτι, το «Κατά Ιωάννην» του Μπαχ, το «Στάμπατ Μάτερ» του Σούμπερτ και Έλι Γκούλντινγκ, τη στιγμή που ο αρχαίος μύθος αρδεύει το σενάριο των Λάνθιμου-Φιλίππου. Άλλοι έγραψαν για «αδιαφανές φολκλόρ» εμφυτευμένο σε μοντέρνο σκηνικό, για «κλειστοφοβικό δοκίμιο» ή για «ιδιοσυγκρασιακό ψυχολογικό θρίλερ». 

Φεμινισμός και ηδονοβλεψία στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Της Εύης Λαμπροπούλου

Το «Κέρατο της Κατσίκας» (1972) και το «The wild boys» (2017), δυο ταινίες διαφορετικών εποχών, αιώνων και καθεστώτων, η μια μεταμοντέρνα και βλάσφημη και η άλλη ένα κλασικό, γραμμικό, ρεαλιστικό δράμα, ανοίγουν με ομαδικούς βιασμούς: έχουν την προσοχή μας. 

Από τις 4 εως τις 7 Νοεμβρίου 2017 στην Κεντρική Σκηνή & τη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Το μεγαλύτερο φεστιβάλ μουσικού κινηματογράφου στον κόσμο επιστρέφει στη Στέγη: Beatles, Rolling Stones, Nick Cave, UNKLE, Sepultura, Placebo, Eagles of Death Metal, Johnny Rotten, Charles Bradley ζωντανά στις δύο σκηνές της Στέγης μέσα από κινηματογραφικά καρέ... Και όλα αυτά μαζί με dj sets (James Lavelle, Mark Reeder, Don Letts) και live από τους Μaii and Zeid.

Προβολή του δοκιμιακού ντοκιμαντέρ του Νίκου Λυγγούρη «Ο διάλογος του Βερολίνου», παρουσία του σκηνοθέτη, και συζήτηση με τους Παναγιώτη Ευαγγελίδη και Εύα Στεφανή. 

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το μακροβιότερο φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας, τριαντάρισε και σηκώνει αυλαία την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (7.30 μ.μ.), όπου θα προβάλλει το βωβό αριστούργημα «Μισαλλοδοξία» («Intolerance: Love's Struggle Throughout the Ages», 1916) του D.W. Griffith, με ζωντανή μουσική συνοδεία από το Νίκο Πλάτανο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η επιλογή της ταινίας δεν είναι τυχαία καθώς προαναγγέλλει το μεγάλο αφιέρωμα του φετινού Πανοράματος «Η γοητεία του μαυρόασπρου» με ταινίες που σφράγισαν αλλά και ανέδειξαν την αισθητική του μαυρόασπρου κινηματογράφου.

Γιατί οι άνθρωποι τρέχουν μεγάλες αποστάσεις; Ποια ανάγκη τους οδηγεί; Την Τρίτη 3 Οκτωβρίου στις 20.00 θα προβληθεί στον Κινηματογράφο Δαναό η ταινία του Balázs Simonyi «Ultra: ο αληθινός Μαραθώνιος».

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Η καινούργια σεζόν του CineDoc 2017-18 ξεκινά με το υποψήφιο για το βραβείου καλύτερου ντοκιμαντέρ της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου «Ultra: Τhe Real Marathon», το οποίο ακολουθεί πέντε αθλητές που αγωνίζονται στο «Σπάρταθλον». Η ταινία παρουσιάζει την επίπονη προετοιμασία των πρωταγωνιστών και τη δοκιμασία των ορίων αντοχής τους -τόσο για το σώμα όσο και για το μυαλό τους- κατά τα 246 χιλιόμετρα που θα χρειαστεί να καλύψουν μέσα σε 36 ώρες από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη.

Βουτιά διαρκείας στο κινηματογραφικό σύμπαν του Άντι Γουόρχολ: προβολές ταινιών του από κόπιες 16mm κατευθείαν από το ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης, αυτοσχέδια screen tests, διαδραστικές συζητήσεις, μουσική από βινύλια, ολονύχτιο πάρτι. Από τις 4 Φεβρουαρίου (16:00) έως 5 Φεβρουαρίου (09.00) στη Μικρή Σκηνή & το Φουαγιέ του 5ου ορόφου, της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Από την “it girl” του Factory, Έντι Σέτζγουικ, μέχρι τους Velvet Underground και από τον ποιητή Τζέραρντ Μαλάνγκα μέχρι τη θρυλική Viva, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ζει για 12 και πλέον ώρες στον αστερισμό του Άντι Γουόρχολ με το Flix it στη Στέγη.

Adaptation Film Festival από τις 2-8 Φεβρουαρίου 2017 στον Κινηματογράφο «Μικρόκοσμος».

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Το νέο κινηματογραφικό φεστιβάλ, Adaptation Film Festival, μια συνδιοργάνωση της MoovieReel και του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, εστιάζει αποκλειστικά σε προσαρμογές λογοτεχνικών και θεατρικών έργων καθώς και graphic novels, και κάνει την πρώτη του εμφάνιση στον πολιτιστικό χάρτη της Αθήνας, από τις 2 έως και τις 8 Φεβρουαρίου του 2017 στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος» (Λεωφ. Συγγρού 106 - Μετρό Συγγρού-Φιξ).

Πλούσιο και εμφανώς ανανεωμένο το πρόγραμμα του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας. Ταινίες σε πρώτη προβολή, ντοκιμαντέρ, ειδικές προβολές, ταινίες μικρού μήκους. Επίσης, το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει σημαντικά αφιερώματα και πρεμιέρες ελληνικών ταινιών.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Ο νέος διευθυντής του φεστιβάλ Λουκάς Κατσίκας, παρουσίασε τις σημαντικότερες ταινίες, τα αφιερώματα και τις παράλληλες εκδηλώσεις της διοργάνωσης. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν το αφιέρωμα στον Νίκο Τριανταφυλλίδη (Η αισθηματική αγωγή του Νίκου Τριανταφυλλίδη), στο οποίο θα προβληθούν όλες οι ταινίες του, το αφιέρωμα στον Λουί Μαλ (με 9 ταινίες), το αφιέρωμα στον νέο Ιταλικό κινηματογράφο (Μέρες Ιταλικού σινεμά), στην ανερχόμενη σκηνοθέτιδα Μάρεν Άντε, από τη Γερμανία και τον σκηνοθέτη Τόμας Βασιλέφσκι, από την Πολωνία. Τέλος, το σημαντικό αφιέρωμα Minority Report: Το σινεμά αγκαλιάζει τις μειονότητες, για τα πολλαπλά πρόσωπα της διαφορετικότητας, μέσα από επτά δωρεάν προβολές νέων αλλά και κλασικών ταινιών, οι οποίες θα φιλοξενηθούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Μια σταχυολόγηση των κινηματογραφικών μεταφορών του μυθιστορήματος της Έμιλυ Μπροντέ Ανεμοδαρμένα ύψη, με αφορμή την ομώνυμη ταινία του Γουίλιαμ Γουάιλερ το 1939.

Του Σωκράτη Καμπουρόπουλου

Για την ταινία του Laszlo Nemes Ο γιος του Σαούλ.

Του Νίκου Ξένιου

Στην πρώτη σκηνή της ταινίας του ούγγρου σκηνοθέτη Λάζλο Νέμες ο φακός εστιάζει στο ταλαιπωρημένο και ανέκφραστο πρόσωπο του εβραίου πρωταγωνιστή (τον υποδύεται ο ούγγρος ποιητής Γκέζα Ρέρινγ), ενώ από πίσω, σε χαλαρή (φλου) εστίαση διαδραματίζεται το ολοκαύτωμα του Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Τον Οκτώβριο του 1944, ο Σαούλ Άουσλεντερ είναι «Ζοντερκομμάντο», δηλαδή εργάζεται στα κρεματόρια, καταδικασμένος ο ίδιος στην εξαφάνιση, με την ευθύνη της ταχύτατης εκτέλεσης των τελευταίων «κομματιών» που έρχονται καθημερινά με τα τραίνα, λίγο πριν την είσοδο των Σοβιετικών στην Κρακοβία και την εκκένωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κι ενώ οι ναζί προσπαθούν να εξαφανίσουν τα ίχνη του ολοκαυτώματος, ο Σαούλ διακρίνει μέσα στις σωρούς των πτωμάτων το κορμί ενός νεαρού παιδιού, που αποφασίζει ότι είναι ο γιος του. Στόχο του θέτει να θάψει το αγόρι, αφού βρει ένα Ραβίνο για να ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία.

Για την ταινία Το τέλος της διαδρομής, σε σκηνοθεσία του James Ponsoldt, σχετικά με τη ζωή και την προσωπικότητα του Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλας.

Του Νίκου Ξένιου

«Όσο περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως είσαι σπουδαίος,
τόσο μεγαλώνει ο φόβος σου μήπως είσαι ένας απατεώνας». Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλας

«Υπάρχει ένα δυστυχές παράδοξο με τις λογοτεχνικές βιογραφίες», είχε σχολιάσει στο New York Times Book Review το 2004 ο Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλας: «το ότι οι αναγνώστες τέτοιων βιογραφιών συχνά απογοητεύονται». Η ταινία Το τέλος της διαδρομής του Τζέημς Πόνσολντ φιλοτεχνεί ένα κινηματογραφικό πορτραίτο του αμερικανού συγγραφέα βασισμένο σε ένα αδημοσίευτο προφίλ του. Οι πιο κοντινοί άνθρωποι του Ουάλας, ο οποίος αυτοκτόνησε το 2008, διαφώνησαν με το φιλμ αυτό, επικαλούμενοι συχνά την έκδοση που έχει τον τίτλο: The David Foster Wallace Reader (βιβλίο που, πέραν της ανθολόγησης του έργου του συγγραφέα, υπεριέχει αξιόλογες επιλογές δημοσιογραφικών του επιδόσεων, μέρος των παραδόσεών του σχετικά με άλλους συγγραφείς: Ρενάτα Άντλερ, Τζωρτζ Σώντερς, Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, Τζόαν Ντίντιον, καθώς και κάποια προσωπικά του e-mails), το χιλίων τόσων σελίδων κλασικό έργο του συγγραφέα Infinite Jest (1996), καθώς και το Understanding David Foster Wallace του Μάρσαλ Μπόσγουελ (2003). O Γουάλας πίστεψε με ζέση και επένδυσε στις δυνατότητες της λογοτεχνίας μέσω μιας χειμαρρώδους πρόζας που υποστηρίζει την πεποίθηση στην αξία του ανθρώπου, την ενσυναίσθηση και τον ηθικό στοχασμό.

Για την τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου Ο αστακός που τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής στο περσινό φεστιβάλ των Καννών. 

Του Νίκου Ξένιου

Έξι χρόνια μετά τον περίφημο Κυνόδοντα, στις αίθουσες παίζεται το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Γιώργου Λάνθιμου. Η συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Ευθύμη Φιλίππου υλοποιεί ένα ακόμη σενάριο «παραξενίσματος»: στον βασικό πυρήνα των μόνιμων συνεργατών του εντάσσονται και ο φωτογράφος Θύμιος Μπακατάκης, ο μοντέρ Γιώργος Μαυροψαρίδης, οι ηθοποιοί Αριάν Λαμπέντ και η Αγγελική Παπούλια, ενώ η παραγωγή είναι ιρλανδο-βρετανικο-ελληνική και έχει κόστος 4 εκατομμυρίων ευρώ. Συμπαραγωγός είναι η νεοσύστατη εταιρεία παραγωγής Limp films του Λάνθιμου, που ήδη ετοιμάζει και μια μικρού μήκους με τίτλο «W.F.J.». Το σάουντρακ της ταινίας περιλαμβάνει Νικ Κέιβ, Στραβίνσκι, Σοστακόβιτς αλλά και Τώνη Μαρούδα. 

Για το Ξενία, τη νέα ταινία του Πάνου Κούτρα.

Του Νίκου Ξένιου

Η στοχαστική ευαισθησία του Πάνου Κούτρα έρχεται για μιαν ακόμη φορά να μας εκπλήξει, μετά τη συγκλονιστική Στρέλλα. Ήδη από την Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά ο Έλληνας σκηνοθέτης έχει δώσει δείγματα μιας ποιητικής, αντισυμβατικής γραφής στον κινηματογράφο, που προϊδέαζε για ακόμη καλύτερες ταινίες.

Του Νίκου Ξένιου

«Ήν δε και αλήτις άσμα ταις αιώραις προσαδόμενον»

Για πρώτη φορά μετά τον Τόπο της Αντουανέτας Αγγελίδου ο ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει μια ταινία που ιχνηλατεί το ζήτημα της ταυτότητας και της ανάκτησης των ριζών, αποκαθαρμένο από τις διανοουμενίστικες εμμονές περασμένων δεκαετιών.

Του Νίκου Ξένιου

"Ό,τι συνιστά την ανθρώπινη ύπαρξη περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον έρωτα, τη φιλία, την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό στο πένθος (...) Έχοντας τη μνήμη και τη γνώση της ιστορίας του τόπου και των παθημάτων του παρελθόντος αποκτούμε λόγους για ν' αγωνιζόμαστε", λέει η Ιωάννα Καρυστιάνη σε πρόσφατη συνέντευξή της. Kαι πράγματι, το αφηγηματικό σύμπαν της Μικράς Αγγλίας περιλαμβάνει τον έρωτα, τη φιλία, τον σεβασμό στο πένθος, ψηλαφώντας τις ρίζες με λαογραφική ακρίβεια και πιστότητα. Είναι μια καλά τεκμηριωμένη προσέγγιση της κοινωνίας της Άνδρου των αρχών του εικοστού αιώνα, ανεκτίμητη για τη συλλογική μνήμη και για το γενικώς αποδεκτό βίωμα ελληνικότητάς μας.