Για την τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου Ο αστακός που τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής στο περσινό φεστιβάλ των Καννών. 

Του Νίκου Ξένιου

Έξι χρόνια μετά τον περίφημο Κυνόδοντα, στις αίθουσες παίζεται το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Γιώργου Λάνθιμου. Η συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Ευθύμη Φιλίππου υλοποιεί ένα ακόμη σενάριο «παραξενίσματος»: στον βασικό πυρήνα των μόνιμων συνεργατών του εντάσσονται και ο φωτογράφος Θύμιος Μπακατάκης, ο μοντέρ Γιώργος Μαυροψαρίδης, οι ηθοποιοί Αριάν Λαμπέντ και η Αγγελική Παπούλια, ενώ η παραγωγή είναι ιρλανδο-βρετανικο-ελληνική και έχει κόστος 4 εκατομμυρίων ευρώ. Συμπαραγωγός είναι η νεοσύστατη εταιρεία παραγωγής Limp films του Λάνθιμου, που ήδη ετοιμάζει και μια μικρού μήκους με τίτλο «W.F.J.». Το σάουντρακ της ταινίας περιλαμβάνει Νικ Κέιβ, Στραβίνσκι, Σοστακόβιτς αλλά και Τώνη Μαρούδα. 

Για το Ξενία, τη νέα ταινία του Πάνου Κούτρα.

Του Νίκου Ξένιου

Η στοχαστική ευαισθησία του Πάνου Κούτρα έρχεται για μιαν ακόμη φορά να μας εκπλήξει, μετά τη συγκλονιστική Στρέλλα. Ήδη από την Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά ο Έλληνας σκηνοθέτης έχει δώσει δείγματα μιας ποιητικής, αντισυμβατικής γραφής στον κινηματογράφο, που προϊδέαζε για ακόμη καλύτερες ταινίες.

Του Νίκου Ξένιου

«Ήν δε και αλήτις άσμα ταις αιώραις προσαδόμενον»

Για πρώτη φορά μετά τον Τόπο της Αντουανέτας Αγγελίδου ο ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει μια ταινία που ιχνηλατεί το ζήτημα της ταυτότητας και της ανάκτησης των ριζών, αποκαθαρμένο από τις διανοουμενίστικες εμμονές περασμένων δεκαετιών.

Του Νίκου Ξένιου

"Ό,τι συνιστά την ανθρώπινη ύπαρξη περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον έρωτα, τη φιλία, την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό στο πένθος (...) Έχοντας τη μνήμη και τη γνώση της ιστορίας του τόπου και των παθημάτων του παρελθόντος αποκτούμε λόγους για ν' αγωνιζόμαστε", λέει η Ιωάννα Καρυστιάνη σε πρόσφατη συνέντευξή της. Kαι πράγματι, το αφηγηματικό σύμπαν της Μικράς Αγγλίας περιλαμβάνει τον έρωτα, τη φιλία, τον σεβασμό στο πένθος, ψηλαφώντας τις ρίζες με λαογραφική ακρίβεια και πιστότητα. Είναι μια καλά τεκμηριωμένη προσέγγιση της κοινωνίας της Άνδρου των αρχών του εικοστού αιώνα, ανεκτίμητη για τη συλλογική μνήμη και για το γενικώς αποδεκτό βίωμα ελληνικότητάς μας.

Της Εύας Στάμου

Η Τέλεια Ομορφιά είναι η πρόσφατη ταινία του Πάολο Σορεντίνο που εντυπωσίασε στο Φεστιβάλ των Καννών και έκανε εισπρακτικά ρεκόρ στη Γερμανία και τη Βρετανία. Πρωταγωνιστής της ταινίας ο υπέροχος Τόνι Σερβίλο στον ρόλο του Τζεπ Γκαμπαρντέλα, γοητευτικού και πνευματώδη συγγραφέα ενός και μοναδικού μυθιστορήματος.

Της Εύας Στάμου

Η πρόσφατη ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, La Vénus à la Fourrure, που έκανε πρεμιέρα τον Μάιο στο Φεστιβάλ των Καννών, είναι βασισμένη στη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Άιβς ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο της ταινίας. Το έργο του Άιβς είναι μια διασκευή με έξυπνο twist του κλασικού βιβλίου του Λεοπόλδου Φον Ζάχερ-Μαζόχ, Η Αφροδίτη με τη γούνα (Venus im Pelz) που εκδόθηκε το 1870 στην τότε Αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας.

Της Εύας Στάμου

Η σεξουαλικότητα αποτελεί αναπόσπαστο και καθοριστικό τμήμα της προσωπικής μας ταυτότητας. Οι περισσότεροι αρχίζουμε να διερευνούμε τις ερωτικές προτιμήσεις και φαντασιώσεις μας κατά τη διάρκεια της εφηβείας, και με την ενηλικίωση σταδιακά διαμορφώνουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το ποιοι είμαστε, καθώς και για τον τρόπο που λειτουργεί η ερωτική επιθυμία. 

Του Νίκου Ξένιου

Η αμφιλεγόμενη αμερικανική σειρά που κέρδισε το τηλεοπτικό κοινό

Της Σώτης Τριανταφύλλου 

Tο σύντομο μυθιστόρημα του F. S. Fitzgerald έχει μεταφερθεί τέσσερις φορές στον κινηματογράφο και μια φορά στην τηλεόραση: κάθε εποχή (το 1926, το 1949, το 1974, το 2000, το 2013) έχει τον δικό της Gatsby. Ο Jay Gatsby γίνεται ξανά και ξανά η ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου όπως αυτό προσλαμβάνεται και αναλύεται, άλλοτε ως αντικείμενο θάμβους, άλλοτε ως αντικείμενο κριτικής.

Πώς μια εβραία, διωγμένη και φυλακισμένη από τους Ναζί, μπορεί να προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις, όταν παρακολουθεί από κοντά τη δίκη του αρχιερέα των Nαζί για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας; Η ιστορία της Hannah Arendt.

Του Άλκη Γούναρη 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

People beware: ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι δημαγωγός∙ οι ταινίες του είναι προϊόντα για τον «λαό», κατασκευασμένα ώστε να αγγίζουν όλα τα ταξικά στρώματα, να ικανοποιούν όλες τις αισθητικές επιλογές.

Της Αρχοντούλας Διαβάτη 

Δεύτερο Γυμνάσιο θηλέων, Ζαχαρία Παπαντωνίου και Χρηστοβασίλη γωνία. Μπαφιασμένες στο εξάωρο, στο μάθημα των Λατινικών- κείμενο, ερμηνεία και σχόλια- νυσταγμένες και πεινασμένες και το κουδούνι αργούσε να χτυπήσει. «Κύριε, θα μας πείτε για το ΥΓΡΟΝ ΠΥΡ;»

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Η λέξη του τίτλου αναλύεται ως επική βιογραφία (biography+epic) ή ως βιογραφική ταινία (biography+picture): πρόκειται για ένα δημοφιλές είδος που φέρνει τα δημόσια πρόσωπα κοντά στον θεατή ενισχύοντας τον μύθο τους, αναθεωρώντας τις προκαταλήψεις υπέρ τους ή εναντίον τους.

Της Εύας Στάμου

Ο Αλμοδοβάρ δεν ανήκε ποτέ στους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. συνήθως οι υπερβολικά φλύαρες και μελοδραματικές ταινίες του μου δημιουργούν μιαν αίσθηση κόπωσης και συναισθηματικού κορεσμού, χωρίς να ικανοποιούν την βαθύτερη ανάγκη μου ως θεατή για στοχασμό. Θα έλεγα ότι αυτό που κυρίως θυμάμαι από τις ταινίες του είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών και κάποιες σκόρπιες σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις και την σεξουαλική ταυτότητα που γρήγορα εξατμίζονται. Η τελευταία όμως ταινία του Αλμοδοβάρ, με τίτλο «Το δέρμα που κατοικώ», κατάφερε με την αυστηρή δομή του, τις σκηνές προκλητικού από ηθική άποψη χαρακτήρα και πάνω από όλα τα σημαντικά φιλοσοφικά ζητήματα που θέτει, να κρατήσει το ενδιαφέρον μου αμείωτο ως το τελευταίο λεπτό. 

Της Μαργαρίτας Φρανέλη

Πότε τελειώνει ο χρόνος; Πόσο χρονίζει το τέλος; Αυτά τα δύο ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι λεζάντες στους δύο κεντρικούς ήρωες του Wasted Youth, της ταινίας των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Γιαν Φόγκελ. 

Της Μαργαρίτας Φρανέλη

Ψυχές σε κιαροσκούρο

Είδα την ταινία «Γνήσιο αντίγραφο» του Αμπάς Κιαροστάμι δύο φορές. Την πρώτη σε αυθεντικό, γνήσιο dvd. Τη δεύτερη σε αντιγραμμένο. Γιατί αυτό ένιωθα να μου υπαγορεύει μια ταινία πάνω στο original και το copy… 

Πρεμιέρα κάνει στις 7 Απριλίου στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία-ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Νίκου Μεγγρέλη «Πεθαίνοντας για την αλήθεια». 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Γιώργος Λάνθιμος και ο «Κυνόδοντας» αξίζουν ειλικρινέστερη υποδοχή από την ψεύτικη επιείκεια του «bon pour l’Orient», από τη συγκαταβατική στάση που διατηρεί τις φιλικές σχέσεις και τη μετριότητα της ελληνικής καλλιτεχνικής παραγωγής.

"Ο Mike Leigh σκηνοθετεί με χειρουργική λεπτότητα"

Του Γιώργου Ευθυμίου

Θα φανταζόταν κανείς πως στο περιβάλλον κάποιου ψυχολόγου τα πάντα θα ‘ταν ρόδινα.

Του Γιώργου Ευθυμίου

Ο Semih Kaplanoglou με το Μέλι (Bal) ολοκληρώνει κάτι ασυνήθιστο: μια τριλογία απ' την αντίστροφη. Δηλαδή, στο Αυγό γνωρίσαμε τον Γιουσούφ ως έναν σαραντάρη, που επιστρέφει στο πατρικό του, για την κηδεία της μητέρας του. Στην επόμενη ταινία, στο αριστουργηματικό Γάλα, ο Γιουσούφ είναι ένας ανήσυχος έφηβος, ένας ποιητής που παλεύει με τις λέξεις και τη ζωή.

Της Σώτης Τριανταφύλλου 

 Ιt ain’t hip to think you’re “in there”  / Just because of the zooty suit you wear

To “Somewhere” της Σοφία Κόπολα εμφανίζει, εκτός από το πρόβλημα της σχηματικής πλοκής, ένα πρόβλημα ταυτότητας: η Κόπολα παραμερίζει την αμερικανική παράδοση της αφήγησης, υιοθετώντας μια αισθητική κι έναν ρυθμό “cool” και “hip” δανεισμένα από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο· από τον Αντονιόνι, από τη Σαντάλ Άκερμαν, από τον Βέντερς. 

Της Εύας Στάμου

Η ταινία  "Μέχρι να σε βρω", που βγήκε στις ελληνικές αίθουσες αυτή την εβδομάδα, είναι η νέα δουλειά του Ροντρίγκο Γκαρσία (γιού του Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ  Γκαρσία Μαρκές). O Γκαρσία στο διπλό ρόλο σκηνοθέτη/σεναριογράφου επιχειρεί να παρουσιάσει

«Ποιο είναι το πιο ανθεκτικό παράσιτο; Μια ιδέα. Μια απλή ιδέα του ανθρώπινου μυαλού μπορεί να χτίσει πόλεις. Μια ιδέα μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο και να ξαναγράψει όλους τους νόμους… Μια ιδέα φυτρώνει και μεταδίδεται σαν ιός…»

Του Άλκη Γούναρη

Για τη σχέση ελληνικού κινηματογράφου και σύγχρονης πεζογραφίας. Ένα καλό μυθιστόρημα γίνεται άραγε καλή ταινία; Γιατί δε συνεργάζονται οι έλληνες συγγραφείς με τους έλληνες σκηνοθέτες; Τι συμβαίνει και το σενάριο είναι το χρόνιο και βασικό μειονέκτημα των ελληνικών ταινιών; 

Του Κώστα Αγοραστού

Η Σώτη Τριανταφύλλου κάνει σκέψεις για την ταινία του Ρομάν Πολάνσκι διαβάζοντας παράλληλα το βιβλίο του Robert Harris στο οποίο βασίζεται.

«Αν η μύτη της Κλεοπάτρας ήταν κοντύτερη, το πρόσωπο της γης θα είχε αλλάξει...», γράφει ο Μπλαίζ Πασκάλ εμπνέοντας ένα ολόκληρο λογοτεχνικό είδος που βασίζεται στην εναλλακτική ιστορία, στη μικροϊστορία, στην histoire contrefactuelle. Με τη σειρά της, η τελευταία βασίζεται στην ιδέα ότι τα άτομα και όχι

Της Σώτη Τριανταφύλλου

Το «Αvatar» είναι δυόμισι ώρες οπτικού και ηχητικού κατακλυσμού: μια ταινία δράσης με τόσο σύντομα διαλείμματα αποκλιμάκωσης (diminuendo; decrescendo; Πώς να ονομάσει κανείς μερικές στιγμές όπου ο ρυθμός, και ο θόρυβος –αυτό το δήθεν υποβλητικό white noise– επιβραδύνονται

Η Σώτη Τριανταφύλλου μεγάλωσε στις κινηματογραφικές αίθουσες μαζί με τα παιδιά που εμφανίζονταν στις οθόνες.

Σκέφτομαι τον στίχο του Μποντλέρ, καθώς ξαναβλέπω «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» σ’ ένα αφιέρωμα για τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ’60 στο «Τριανόν». Η παιδική ηλικία είναι παραδομένη στα όνειρα, σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού

Όταν ο έρωτας τα κάνει όλα παραμυθένια.

Της Αναστασίας Καμβύση

Η ιστορία του βατράχου που αποζητά τη λύτρωση από τα μάγια μιας κατάρας στο φιλί μιας πριγκίπισσας είναι ένα από τα παραμύθια που μας κληροδότησαν οι αδερφοί Γκριμ. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τις πρώτες γραπτές εκδοχές του παραμυθιού λείπει το ρομαντικό φιλί της μεταμόρφωσης, που ταυτίστηκε στη συνέχεια με τη χίμαιρα του έρωτα

Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για το αφιέρωμα σε ταινίες του ’60, που θα προβληθούν σε λίγες μέρες στο Τριανόν.  

Οι κινηματογραφικές ταινίες είναι μηχανές του χρόνου. Σαράντα χρόνια μετά το «Περιβόλι του τρελλού» του Διονύση Σαββόπουλου, ταξιδεύουμε στο παρελθόν με ένα αφιέρωμα στον κινηματογράφο της δεκαετίας του ’60.

Δεν θέλω αδερφάκι!

Όταν ο μικρός Νικόλας στήνει σκευωρία για το ανεπιθύμητο μωρό.

Στην κινηματογραφική εκδοχή του «Μικρού Νικόλα», που προέρχεται από τη γενέθλια χώρα του, τη Γαλλία φυσικά, ο Νικόλας μεγαλώνει σε μια πόλη της δεκαετίας του '50 και τα έχει όλα

Όταν βλέπω ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar, παλινδρομώ στην παιδική ηλικία: το 2002 προσκολλήθηκα τόσο στο «Mπαμπούλας A.E.», ώστε αγόρασα δύο φορές την κούκλα Boo (μια σε μικρό μέγεθος, μια δεύτερη σε μεγαλύτερο) και ξαναείδα την ταινία, με την Boo καθισμένη δίπλα μου στην κινηματογραφική αίθουσα. Η Boo, ένα παραμυθένιο κοριτσάκι με κοτσιδάκια, τρομοκρατούσε, άθελά του, τριχωτά τέρατα στο χρώμα του λάχανου και παράδοξα πλάσματα σε σχήμα πιπιλιστής καραμέλας. Στο «Ψάχνοντας τον Νίμο» έμεινα με το στόμα ανοιχτό μπροστά στον φαντασμαγορικό