Καλώς ήλθατε σ’ έναν κόσμο όπου τα βιβλία πρωταγωνιστούν σ’ ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.

«100 μεταξένια. Διπλά, λευκά φύλλα» – αυτό διαβάζω στα κίτρινα γράμματα του γαλάζιου κουτιού από χαρτομάντιλα που βρίσκεται στο γραφείο μου. Συναρπαστικό, ε; Αν ανήκα στη σέχτα των Λετόρων, όπως οι ήρωες του «Βιβλιοπωλείου των σκιών», αυτές οι φράσεις θα ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν πονοκέφαλο στη μητέρα μου στο διπλανό δωμάτιο – ενδεχομένως και να την μετατρέψουν σε πειθήνια μαριονέτα μου, που θα πραγματοποιεί από δω και μπρος κάθε μου καπρίτσιο (αρκεί να θυμάμαι να της διαβάζω συχνά).

Happiness is a Warm Gun

Ενας φιλόδοξος νέος δημιουργός πάσχει από διδακτισμό, αλλά δύο κλασικοί μάς αποζημιώνουν.

Δανείζομαι τον τίτλο από τους Beatles για τις σελίδες αυτές, όπου κατά καιρούς θα καταπιάνομαι με το λεγόμενο αστυνομικό μυθιστόρημα – άλλοι το λένε «μυστηρίου», άλλοι απλώς αγνοούν εσκεμμένα και περιφρονητικά την ύπαρξή του. Αξίζει να μιλάμε για το εν λόγω είδος; Έχει (ακόμη) να πει πολλά και σημαντικά; Εξέπνευσε; Οι απαντήσεις, μονολεκτικά: Ναι. Ναι. Όχι.