Ο δημιουργός (διήγημα)

Στο κείμενό του ο ήρωας θα έχανε την αγαπημένη του στην τρίτη σειρά τής πρώτης σελίδας. Περιγραφή του δωματίου, περιγραφή δύο λευκών χεριών που πέφτουν σε άσπρα σκεπάσματα γλιστρώντας απ’ τα χείλη του μισοναρκωμένου από πόνο ήρωα, μοναχικά δάκρυα που σταματούν στο πελιδνό μάγουλό της σαν σε ζεστό χιόνι, και μια τελεία, θάνατος. Γεγονός είναι ότι ο θάνατος, παρότι αδιανόητος και κρυφός, πλησίαζε. Έβλεπε τον ήρωά του να κάθεται στην άκρη του δωματίου και να την κοιτά καθώς κοιμάται, και παρότι του φαινόταν κοινότοπο συνέχισε από εκεί την ιστορία του, πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο τους, τότε που πρωτοβγαίναν μαζί κι αγγίζονταν κι απεδείκνυαν πως η ηδονή δεν είναι μόνο ένα πηγάδι, και περνούσαν τις ώρες τους διπλά, κοιτώντας ο ένας τον άλλο. Είχε ανακαλύψει το τέχνασμα που θα ’κανε κάθε αναγνώστη ν’ αγαπήσει το ζευγάρι, ν’ αγαπήσει τη ζέστη, τις εκρήξεις και τη μελαγχολία τους, να νιώσει αόρατος παρατηρητής της μέθης που διπλασίαζε η αλήθεια, ξεχνώντας το σίγουρο τέλος που απ’ την αρχή γνώριζε, τον θάνατο. Θα ήταν κι οι δυο τους ανάλαφροι, τόσο παντοτινοί, σαν παιδιά σε πίνακες παλιών ζωγράφων, και εκεί θα σταματούσε το πριν και το μετά της ιστορίας τους. Θα ήταν φύλλα που πέφτουν για πάντα απ’ το δέντρο. Σχεδόν μυθικοί, ένα ανερμήνευτο παραμύθι που διαβάζουν οι γενιές στα παιδιά, μια αφήγηση που κλέψαν από τους φόβους μας τα σύννεφα κι απ’ τους Γάλλους οι Γκριμ για να το παρηγορήσουν με την αγάπη.

Οι γνωστοί του, έγραφε, πίστευαν πως ακόμα και τα ιερά βιβλία, ακόμα κι ο Θεός ήταν ανερμήνευτα παραμύθια που έφτιαξε ο αφηγητής. Όμως αν στη φαντασία του αυτό ανατρεπόταν, αν η αντίστροφη εκδοχή γινόταν πιστευτή, ίσως να ζωντάνευε αυτόν τον Θεό των βιβλίων, ίσως να τον έφερνε μάλιστα κάπου στη δική του ιστορία.

Χτύπησε το κουδούνι. Χτύπησε και δεύτερη φορά. Σηκώθηκε απ’ το γραφείο του και άνοιξε. Ήταν εκείνη. Για εκείνη τα έκανε όλα, για εκείνη έγραφε τις λέξεις, για εκείνη είχε δημιουργήσει τα πάντα. Δεν την περίμενε, είχαν πει πως θα βρίσκονταν το επόμενο βράδυ, αλλά του έκανε έκπληξη. Τον αγκάλιασε. Τον τύλιξε με το κασκόλ της. Τον ρώτησε πώς πάει το γράψιμο της σκηνής κι απάντησε «όχι άσχημα, απ’ ό,τι βλέπω». Πάντως δεν θα την άφηνε να διαβάσει τη σελίδα, ήταν σημαντικό να μην φοβάται.

Πέρασαν το βράδυ μαζί και την επόμενη μέρα ανέβηκαν στο βουνό. Στην ιστορία του το βουνό ήταν κατάφυτο με βελανιδιές και οι δυο ήρωες έτρεχαν παρασυρμένοι απ’ τον οίστρο σαν πέταλα στο νερό, τα πόδια τους σχεδόν δεν έβρισκαν χώμα. Μια στιγμή την άγγιξε. Το στήθος της έτρεμε στα χέρια του γιατί τρέμαν αυτά, λες κι ήταν πρώτη φορά που ένιωθε το σώμα της, ζεστό, έτοιμο, ιδρωμένο. Κοιτάζονταν σαν να πονούν από ένταση κι ήταν τέτοιος ο πόθος που νικούσε την τρυφερότητα. Πάτημα ενός πλήκτρου, φιλί. Ύστερα την έπιανε, την άφηνε να χουχουλιάσει στα μπράτσα του και της έδειχνε τις ρίζες των δέντρων που μπλέκονταν. Εκείνη χαμογελούσε με κλειστά μάτια και τον άκουγε παραδομένη. Η φωνή του μέσα της ήταν ένας ήλιος πίσω από λευκό σύννεφο.

Εκεί έκλεινε ένα τρυφερό κεφάλαιο. Το βράδυ πάλι θα χώριζαν. Είχαν περάσει μαζί τις τελευταίες μέρες κι εκείνη έμοιαζε γαλήνια, σαν να μην είχε γραφτεί το παραμικρό. Δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν, στέκονταν όρθιοι και κάθονταν στο πεζούλι και τη φιλούσε στην εξώπορτα κι αργούσε να μπει. Ήταν αυτή που μια ζωή αναζητούσε, αυτή που θα ύφαινε το μέλλον του, θα ζούσαν βέβαια μαζί.

Οδήγησε μέχρι το σπίτι του μόνος και σκεφτόταν την ιστορία. Ήταν τόσο φορτισμένος απ’ τις ιδέες, ώστε δεν κατάλαβε πότε πήρε πάλι την πένα στα χέρια του να τις προχωρήσει.

Οι μέρες περνούσαν, εκείνη έλειπε κι αυτός τη σκεφτόταν και έγραφε. Η αφήγηση προχωρούσε και από το μυαλό του ξεχύνονταν εικόνες, ήχοι, δράση, συγκίνηση. Το χέρι του έτρεχε στο βιβλίο, το μελάνι ξεχείλιζε επεισόδια. Ακόμα κι αυτό έμοιαζε κομμάτι της ιστορίας και φανταζόταν την περιγραφή ενός ποταμού που ξεχυνόταν από την πένα κι άφριζε στο χαρτί. Μάθαινε τα νέα απ’ τους γονείς της, αλλά δεν ανησυχούσε, δεν στενοχωριόταν, και συνέχιζε με αυξανόμενο ζήλο να γράφει.

Επιτέλους του επιτράπηκε να τη δει. Δεν τον άφησαν να της πάει λουλούδια, τον προετοίμασαν πως μετά την εγχείριση πολλά έχουν αλλάξει, να ’σαι ψύχραιμος.

Προχωρούσε στον διάδρομο, σχεδόν έτρεχε παρασυρμένος, προσπερνώντας έναν-έναν τους αριθμούς στις πόρτες, ώσπου είδε τους γονείς της έξω απ’ το δωμάτιο, άδειους, στερεμένους. Κανείς δεν μίλησε. Μπήκε και την είδε. Το κεφάλι της ήταν τυλιγμένο σε γάζες κι είχε τα μάτια κλειστά. Είχε χάσει την όρασή της και δεν μπορούσε να σηκώσει το αριστερό χέρι. Το στόμα της είχε μια κλίση προς τα δεξιά. Για λίγο ξέχασε το σχέδιό του κι έπεσε πάνω της με αναφιλητά. Εκείνη τον κατάλαβε. Η φωνή της τον τύλιξε. Φίλησε τα χείλη της που ανταποκρίθηκαν σε μια παραμορφωμένη προσπάθεια με σάλιο. Έπρεπε να φύγει αμέσως. Βγαίνοντας στον διάδρομο είδε τη μητέρα της να καταρρέει. Ίσα που άκουσε τον πατέρα τής αγαπημένης να τον φωνάζει καθώς έτρεχε σπίτι να πάρει το βιβλίο του. Τώρα πια έπρεπε να το συνεχίσει δίπλα της.  

Δεν είχε υπολογίσει καλά τον χρόνο. Το βιβλίο βρισκόταν στη μέση, δεν αρκούσε για να εξηγήσει πολλά πράγματα, να περιγράψει το παρελθόν, ν’ αναδείξει την ωρίμανση των ηρώων του, ούτε καν ν’ αναφερθεί στα γεγονότα που έφεραν την ηρωίδα στο χείλος του θανάτου. Ο γιατρός δεν άφηνε περιθώρια. Τα πράγματα δεν είχαν πάει καλά. Από στιγμή σε στιγμή θα συνέβαινε. Μπορεί προηγουμένως να έπεφτε και σε κώμα. Κάθισε δίπλα της κι έγραφε, ενώ εκείνη αναζητούσε ακίνητη τα χέρια του. Ήξερε πως δεν είχε χρόνο. Αγνόησε τις τυφλές της εκκλήσεις, έγραφε μόνο και την παρατηρούσε, χωρίς να την αγγίζει, χωρίς να μιλά. Γονείς και συγγενείς γύρω ένα άνευρο τσίρκο που περνούσε να τη χαιρετήσει – σαν μπροστά στην ψόφια τίγρη, σαν μπροστά στο κλουβί με τα νεκρά αηδόνια. Αλλά δεν είχε φύγει ακόμα.

Κι έφτασε η τελευταία ώρα, σημείο εκβολής της ζωής της, και το δωμάτιο γέμισε γιατρούς και νοσοκόμες που προσπαθούσαν να τον σηκώσουν. Μόνο έτσι κατάλαβε εκείνη ότι ήταν ακόμα εδώ, κοντά του. Αυτός απτόητος και δοσμένος, δεν τον κουνούσε κανείς: ο χώρος τον είχε δεχτεί, ένα ανθρώπινο έπιπλο για τέτοιες περιστάσεις, ένα μηχάνημα που έφτυνε σελίδες. Ο πατέρας της έδινε οδηγίες, έβριζε ή θρηνούσε ανήμπορος, τον χτυπούσε αγανακτισμένος. Εκείνος συνέχιζε να γράφει και δεν σταμάτησε να δει τη μητέρα της να συσπάται και να λιποθυμά την ώρα που οι νοσοκόμες την έβγαζαν απ’ το δωμάτιο. Ούτε όταν ξαναμπήκαν να σύρουν κι αυτόν έξω δεν σήκωσε το βλέμμα του να τη δει για τελευταία φορά ζωντανή. Εκείνη έσβηνε κι οι δικοί της πλάνταζαν μπροστά του, αλλά το ποτάμι δεν αλλάζει ροή.

Κάπου εκεί θα τελείωνε η ιστορία, γιατί ακόμα και για τους συγγραφείς δεν είναι όλα εφικτά. Στην τελευταία σελίδα της ιστορίας του, ο ήρωάς του παρακαλούσε να γίνει ένα θαύμα, καθώς τα χέρια της γλιστρούσαν απ’ τα δικά του αναίμακτα στα σκεπάσματα κι ήταν η προσευχή του τόσο απαιτητική, η κραυγή της ψυχής του τόσο ρητή κι αδιαπραγμάτευτη, που ο Θεός του βιβλίου του, τα σύννεφα και τα όνειρα κι η σιωπή ήταν απλώς το σεντόνι πάνω στο οποίο θα το άφηνε για να ξεχαστεί και να κλάψει. 

Info
Ο Αποστόλης Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Σκηνοθεσία. Είναι συνιδρυτής των εταιρειών παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών Compass Films και Film GetItOn. Ίδρυσε και είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Περιστερίου και διδάσκει σενάριο και σκηνοθεσία στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Καλλιθέας. Οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει και διακριθεί σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και ανθολογίες. Προσεχώς θα εκδοθεί η ποιητική συλλογή του: Κι εσύ, πατέρα Καίσαρα;

***

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΟ
Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται διηγήματα (κείμενα μυθοπλασίας) στην ελληνική γλώσσα τα οποία μέχρι τη στιγμή της αποστολής τους δεν έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή οπουδήποτε στο διαδίκτυο. Τα διηγήματα αποστέλλονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση edit@bookpress.gr. Στην περίπτωση που το διήγημα επιλέγεται για να δημοσιευτεί, και μόνο σε αυτή, θα επικοινωνούμε με τον συγγραφέα το αργότερο μέσα σε 20 μέρες από την αποστολή του διηγήματος και θα τον ενημερώνουμε για το χρόνο της επικείμενης δημοσίευσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, καμιά επιπλέον επικοινωνία δεν θα πρέπει να αναμένεται και ο συγγραφέας επαναποκτά αυτομάτως την κυριότητα του κειμένου του. Τα προς δημοσίευση διηγήματα ενδέχεται να υποστούν γλωσσική κι εκφραστική επιμέλεια.