Γριβάδι δεν ξαναβάζω στο στόμα μου. Είναι ωραίος μεζές. Πάει και με το τσίπουρο, αλλά άμα παραγγείλετε εγώ θα φύγω.

Του Γιώργου Μυλωνά

Σήμερα Δευτέρα, τετάρτη Μαΐου, ανήμερα της αγίας Πελαγίας, της εκ Ταρσού, και του Ιλαρίωνα του θαυματουργού, του οποίου έχω και το όνομα –μεγάλη η χάρη τους!– έχω να σας κάνω μια σημαντική αποκάλυψη. Δεν υπάρχει κορωνοϊός!

Του Παναγιώτη Γούτα

Άντρα ήθελαν; Άντρα θα είχαν, λοιπόν.

Της Φανής Κεχαγιά

Οι καμπάνες της Κυριακής ηχούσαν ακόμα, όταν το λεωφορείο μπήκε στο σταθμό. Ο κόσμος τον προσπερνούσε αδιάφορα, συζητώντας ζωηρά και σέρνοντας βαλίτσες κατά μήκος των διαδρόμων, ενώ μερικά παιδιά έτρεχαν εδώ κι εκεί, τραβώντας ανυπόμονα τους γονείς τους από το χέρι.

Διήγημα της Ηρώς Κάπα

«Μπαμπά», φώναξα με αγωνία μόλις μπήκα σπίτι. «Κοίτα τι λέει η εφημερίδα! Ο-Σαρ-γκά-νης-στον-ΠΑ-Ο. Μας τον πήρανε;»

Διήγημα του Γιώργου Οικονόμου

Ο κύριος Εξαπίνης ήταν ο προσωπικός φωτογράφος της βασιλικής οικογένειας του Τονάζ, ενός αχανούς βασιλείου που απλωνόταν από την Γκρίζα Βουνοκορφή ως την Άγονη Κοιλάδα.

Διήγημα της Δήμητρας Λουκά

Ω εσείς τρισκατάρατοι Πλούτωνα και Περσεφόνη, που σκαρφιστήκατε την καταδίκη μου! Ωιμέ, ο βαριόμοιρος εγώ!

Διήγημα της Άρτεμης Γρίβα

Διήγημα του Αντώνη Μυλωνάκη

Στο αεροδρόμιο του νησιού. Πέρα απ' τη τζαμαρία απλωνόταν η πίστα απογείωσης. Αν ήταν πρωί, θα μπορούσες ν' αγναντεύσεις τον ορίζοντα, τώρα όμως η γυάλινη επιφάνεια έμοιαζε με κάτοπτρο που καθρέπτιζε την ψυχρά φωτισμένη αίθουσα αναμονής.

Του Χρυσόστομου Αγαπητού

Η οδός Πανεπιστημίου έχει τώρα ερημώσει. Η συννεφιά επισπεύδει το σούρουπο. Σε λίγο θα βρέξει το δίστιχο: βουρκωμένη Δευτέρα / η χειρότερη μέρα. Η συγκεκριμένη είναι η 27η Φεβρουαρίου, το έτος 1899. Ο αιώνας φθίνει, σαν τα φύλλα που πέφτουν. 

Του Κυριάκου Μαργαρίτη

Ήταν ένα από τα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, «ορφανά» κρούσματα του κορωναϊού στην χώρα, στα τέλη Φεβρουαρίου του 2020.

Του Παναγιώτη Γούτα

Διήγημα της Ευδοκίας Κατσουρού

Λίγο πριν ξυπνήσω βρισκόμουν στη Νάξο, κοντά στην ανηφορική οδό Καμπανέλλη που οδηγεί σ’ εκείνον τον λόφο του ακρωτηρίου κάτω από τον οποίον εκτείνεται η αρχαία υποθαλάσσια πόλη.

Διήγημα του Νίκου Ξένιου

Ο Θωμάς σπρώχνει το καρότσι με το μωρό στον πλακόστρωτο πεζόδρομο.

Διήγημα του Γιάννη Γορανίτη

Και ενώ ένιωθα το παγωμένο άγγιγμα της κάννης στο γυμνό μου κεφάλι θυμήθηκα τη μητέρα μου να λέει: «Ήταν δύσκολοι καιροί τότε». Πότε, όμως, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; 

 Διήγημα του Θοδωρή Τσαπακίδη

Σου είχα πει κάποτε: Αν ποτέ το σκεφτείς στα σοβαρά, αν δεν την παλεύεις άλλο, πάρε με να περάσω. Ό,τι και να γίνει. 

Διήγημα του Χρήστου Μπουραντά

- Δεν ήμουν εγώ!

Διήγημα του Γιώργου Κανακάρη

Στα μέρη μας, στα ανατολικά οροπέδια, τα παιδιά παίρνουν τα ονόματά τους από τον κινηματογράφο.

Διήγημα της Μέμης Κατσώνη

Ξεκίνησαν ψηλοί, γινήκανε νάνοι. Καιρό τώρα το παλεύουνε. Τι το παλεύουνε δηλαδή, που κάθε φορά το πάνε και πιο κάτω. Πόσο πιο κάτω;

Διήγημα της Μελίνας Πετροπούλου

Αγαπητέ Θεέ,

Διήγημα της Ιωάννας Περλίγκα

Αρχές του φετινού Απρίλη ήτανε, απόγευμα υγρό, που ανέβαινα με τα πόδια την Κηφισίας στο ύψος της Αγίας Τριάδας.

Διήγημα του Γιάννη Δενδρινού

Διήγημα της Λένας Βελόγλου 

Διήγημα του Δημήτρη Ψωμαδέλλη 

Διήγημα της Αγγελικής Τρανίδου

Διήγημα της Γιώτας Κόκκινου

Της Μαρίας Ιωαννίδου

Όταν κοιμάσαι μες τη πόλη, ακούς πολλά, διάφορα. Κοιμάσαι μέσα στο στομάχι της κι ακούς αυτά που καταπίνει, άλλα τα χωνεύει και άλλα όχι. Ό,τι δεν αντιλαμβάνονται όποιοι έρχονται με τζιπ και μπράβους για τα εστιατόρια πολυτελείας, ούτε τα κορίτσια με τις δωδεκάποντες. Ούτε οι τουρίστες ούτε οι υποψήφιοι δήμαρχοι μία φορά στα τόσα. 

Του Δημήτρη Αδαμίδη

Της Αγγελικής Μαρίνου

- 1 -

Προχωρώντας κατά μήκος του τοίχου του κοιμητηρίου, συνειδητοποίησε πως δεν είχε σκιά. 

Της Γεωργίας Γιαννοπούλου

Κουλουριασμένη σε μια άκρη του κελιού δίπλα στον σπασμένο νιπτήρα χώνει το κεφάλι όσο πιο βαθιά μπορεί στα πόδια. Οι λυγμοί της αθόρυβοι. Διάφανοι και επαναλαμβανόμενοι σαν τις σταγόνες που εδώ και τέσσερα χρόνια χάνονται στον οχετό, τη μόνη σύνδεση με τον έξω κόσμο. Τώρα δε θα την ακούσει κανείς. Η ευχαρίστηση θα είναι όλη δική της. 

Της Δήμητρας Λουκά

που δεν είχε θέρμανση μόνο μια σόμπα στην κουζίνα όπου η γιαγιά ζέσταινε νερό και έβραζε φακές κάθε Τετάρτη και που έβαλα στοίχημα με τον αδερφό μου ότι μπορώ να ανέβω πάνω της και να χορέψω και έκαψα τις πατούσες μου

Της Μαρίας Βέρρου

Ο Ιάσων ήταν ξαπλωμένος στο ήσυχο ακόμα κρεβάτι του και περνούσε την ώρα του χαζεύοντας τις τρίχες του κορμιού του, μαύρες, σκληρές και κατσαρές, όχι όλες, μόνο όσες τύλιγαν τα χέρια του. Αυτό βέβαια δεν τον έκανε λιγότερο δασύτριχο. Ήξερε επίσης ότι οι τρίχες του ήταν επιπόλαιες κι έτσι έψαχνε να τις βρει πάνω στο στρώμα και όσες από αυτές ξέφευγαν, κάτω στο πάτωμα.

Του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος ή να βγαίνει απ’ αυτό το αυτοκίνητο, εκτός απ’ τον θείο Κωνσταντίνο· και μάλιστα μόνο για να πάει στο Υπουργείο, πουθενά αλλού. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές, στο πατρικό· στο σπίτι του Υπουργού, με το τραίνο πηγαίναμε· δεν μας είχε πάει ποτέ ο Σταύρος. Θυμάμαι τον Σταύρο να μπαίνει ελεύθερα στο σπίτι, να κουβεντιάζει με τη θεία Κατρίνα, να τρώει καμιά φορά μαζί μας, εγώ όμως δεν είχα μπει ποτέ στο αυτοκίνητο να δω τον Σταύρο να οδηγάει. Δεν είχα πατήσει καν το πόδι μου μέσα στο υπουργικό. Ούτε γι’ αστείο. Ποτέ.