Η φωτογραφία ενός σώματος είναι η χαρτογράφιση της μνήμης. Θα θυμηθώ όλες εκείνες τις απώλειες στην αρχή της Άνοιξης και στην άκρη του Καλοκαιριού, γιατί συνήθως εκεί φωλιάζουν. Η ανάγκη να αναλυθεί η σάρκα έρχεται μετά από την αναζήτηση των χαμένων μελών της: έχασα την καρδιά μου, χάθηκα, χάσαμε. Ένας πύργος που στήθηκε με σκαλώσιες και καλέμια. Κορμός, χείλη, μέτωπο. Ποιος είναι ο γλύπτης του καθενός μας; Ποιος λαξέυει την ομορφιά και την πληγή;

Ποιος είναι ο γλύπτης του καθενός μας; Ποιος λαξέυει την ομορφιά και την πληγή;

Ας πει κάποιος όμως, αν θα μπορέσει να σταθεί κάτι στον κόσμο, παρά μόνο η ακεραιότητα του προσώπου. Να την αποδείξει αραγε η επόμενη φωτογραφία; Ή θα αποτύχω να κρατήσω τη συνοχή και τη μοναδική ευκαιρία για αυτοπραγμάτωση; Μα το ξέρεις, αν βλέπεις σε βαθιά νερά, πως είμαστε οι εικόνες μας. Είσαι εσύ, όλα τα πρόσωπα που απαθανάτισες και κοίτα πως νοητά κλείνεις μέσα σου την ανθρωπότητα και τη ζεσταίνεις. Σαν μανδύας που έπεσε πάνω τους και τους σκέπασε απαλά. Σαν ελιά που στεφάνωσε νικητές. Τώρα η νίκη θα φανεί, τώρα η δύναμη θα ακτινοβολήσει και το σώμα θ΄αρχίσει να φλέγεται.

Φλέβες, καρποί, δάχτυλα. Ποιο είναι το αντίθετο της δύναμης; Τρυφερότητα; Όχι. Ειρήνη; Ούτε. Χάρις! Όλη τη δύναμη και τη χάρη συνάζω εντός μου και ισορροπώ στο σύμπαν. Η χάρη στην φωτογραφία είναι μια κίνηση στολισμένη όλο ευγένεια. Ο καρπός της η σαγήνη, όχι όμως αυτή που σε παρασύρει, όπως η αντανάκλαση του Νάρκισσου σε κρυστάλλινη λίμνη. Το σώμα είναι το ιερό μέσο της γοητείας που θαμπώνει κάθε φορά που το σκαλίζεις βάναυσα και φορτικά. Δεν είναι η κούκλα της βιτρίνας να την ντύνεις τα φθηνόρουχα της δικής σου ματαιοδοξίας, τα χυδαία σου στολίδια πέτα.

Η χάρη στην φωτογραφία είναι μια κίνηση στολισμένη όλο ευγένεια.

Τένοντας, λαιμός, στέρνο. Τα μάτια χαζεύουν τους μύες που αγκαλιάζουν ζωτικά όργανα, καρδιά και πνεύμονες. Με όλα αυτά δηλαδή που πορεύεται ένας άνθρωπος, το συναίσθημα και την ανάσα. Μια εικόνα γιορτάζει την αναπνοή που κρατήθηκε ή ακόμα καλύτερα εκείνη που αιχμαλωτίστηκε τυχαία. Γι' αυτό και δεν βλέπω ποτέ το θεσπέσιο σώμα, βλέπω φωνή που κρούει και αίμα που ρέει. Ποιες σειρήνες με καλούν τώρα, ποιο κορμί με φωνάζει;

* Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΝΙΩΤΟΥ είναι φωτογράφος. Μοντέλο: Απόστολος Κουσίνας, χορευτής