Ορισμένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες. Η παράθεση είναι χωρίς αξιολογική σειρά.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Για την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Λογγινίδη Αναίτια εποχή (εκδ. Κέδρος).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η συλλογή ποιημάτων Αναίτια εποχή είναι η πρώτη ποιητική κατάθεση του Παναγιώτη Λογγινίδη, που, όπως διαβάζουμε στο αυτί του βιβλίου του, είναι δικηγόρος, γεννήθηκε στο Ροδοχώρι Ημαθίας, έζησε στην Κομοτηνή και στην Τουλούζ, και ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό της πόλης μας «ΕΝΕΚΕΝ». Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη.

Για την ποιητική συλλογή της Ασημίνας Λαμπράκου Νοτιοανατολικό βλέμμα (εκδ. Ενδυμίων).

Του Απόστολου Ζιώγα

«Το ψωμί που ζύμωσα προχτές, το έβαλα να ψηθεί,
κι αυτό άρχισε να φουσκώνει – να φουσκώνει ανεξέλεγκτα...
Έτσι τώρα ζω εντός του, μέσα στη μισοψημένη ψίχα,
ζω εντός του και τρώω το σπίτι μου»
Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

«Στο μπακάλικο / τρείς άνθρωποι / άγνωστοι μεταξύ τους / άρπαξαν την ευκαιρία να μιλήσουν για πολλά / Έγινες ένα μαζί τους / Η κουβέντα άνοιξε / κι ο ουρανός το ίδιο»: οι παραπάνω στίχοι σκιαγραφούν ένα ιδιαίτερο είδος ευαισθησίας, πιθανόν υπό εξαφάνιση στους καιρούς που ζούμε, το οποίο χαρακτηρίζει μια σύγχρονη ελληνίδα ποιήτρια, την Ασημίνα Λαμπράκου, η οποία εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με δυο συλλογές ποιημάτων που τιτλοφορούνται Οι απέναντι (2012) και Νοτιοανατολικό βλέμμα (2014). Εύκολα διαφαίνεται η πρόθεσή της να βολιδοσκοπήσει την ένωση των σωμάτων, το χωρισμό κι εντέλει την αυταπάτη στον έρωτα, εκείνον τον έρωτα που αρέσκεται σε «φιλιά με γεύση ασπιρίνης»[1] και που δεν περικλείει τίποτα περισσότερο από «δυο παλάμες γαντζωμένες στην ησυχία μιας / χορτασμένης ηδονής»[2]. Καίτοι, δεν παραλείπει να αναγνωρίσει την ευλογία του «αυθόρμητου» που κρύβεται σε ένα φιλί, κάθε έρωτας για την ποιήτρια δύναται να εκφραστεί στο βλέμμα που τον περιλαμβάνει και στη σιωπή που το στηρίζει. Από την άλλη, κι ενώ αποζητά εναγωνίως να μη κληρονομηθεί η ήττα της μικρότητας, δεν διστάζει να ανακηρύξει –με παρρησία– την ήττα ως «απαραίτητη πριν τη νίκη» [3].

Με αφορμή το τελευταίο θεατρικό έργο του Μάριου Ποντίκα Χλιμίντρισμα (εκδ. Μωβ σκίουρος).

Της Άννας-Μαρίας Δρουμπούκη

Πριν ξεκινήσω την προσέγγισή μου στο κείμενο του Μάριου Ποντίκα, θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου χαρά που δύο καλοί φίλοι, και –θα ακουστεί κλισέ αλλά είναι αλήθεια- δύο νέοι άνθρωποι, έκαναν ένα γενναίο βήμα εν μέσω κρίσης δημιουργώντας έναν μικρό βιβλιοφιλικό παράδεισο λίγων μόλις τετραγωνικών στο κέντρο της Αθήνας, και προχώρησαν τον βηματισμό τους με επιμονή και προσήλωση, πραγματοποιώντας την πρώτη τους έκδοση. Και φυσικά έπονται κι άλλες. Ήταν πριν περίπου 1,5 χρόνο όταν ανακαλύψαμε τυχαία την μικρή φιλόξενη όαση της Χριστίνας και του Σπύρου στην πλατεία Καρύτση, και έκτοτε, με τα κεράσματά τους, τα πλούσια και ενημερωμένα ράφια τους, και τη ζεστασιά τους, δεν μπορούμε να μην επανερχόμαστε στον «Μωβ Σκίουρο» και στα «σκιουράκια», όπως τους λέμε τρυφερά.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Βίκυς Κλεφτογιάννη 14 ζωές στη Σαλονίκη (εκδ. Κέδρος).

Της Μάρτυς Λάμπρου

Συνήθως η γενέθλια πόλη ακολουθεί. Αλλιώς, η πόλη που ακολουθεί έχει ασκήσει δυναμική στα βαθύτερα στρώματα της συνείδησης. Όταν ο τόπος επηρεάζει τόσο, η μετέπειτα απόσταση είναι που δημιουργεί τη μυθοποίησή του. Η φαντασία χρειάστηκε το περιβάλλον ως αντικείμενο, το οποίο η συγγραφέας Βίκυ Κλεφτογιάννη έπλασε με τη δική της εμπειρία συμπεριλαμβάνοντας και των άλλων, ως φόρο τιμής στη Σαλονίκη στην παρούσα συλλογή διηγημάτων. Στην πόλη όπου έζησε δεκατέσσερα χρόνια ως φοιτήτρια της Βιολογίας. Δεκατέσσερις είναι και οι ιστορίες της.

Εκτενής παρουσίαση του μνημειώδους και επίκαιρου έργου του Γιώργου Β. Δερτιλή «Ιστορία του ελληνικού κράτους (1830-1920)».

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Εκτενής παρουσίαση του μνημειώδους και επίκαιρου έργου του Γιώργου Β. Δερτιλή «Ιστορία του ελληνικού κράτους (1830-1920)».

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Mεταμορφώσεις και σημεία του ανδρικού φαντάσματος στην τετραλογία του Σταύρου Σταυρόπουλου με αφορμή το Καπνισμένο Κόκκινο (εκδ. Σμίλη)

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Η γυναίκα: Στον πληθυντικό που είναι ο επίμονος ενικός. Πανταχού απούσα στην παρουσία της και αντιστρόφως. Πεισματικά σιωπηλή συνομιλήτρια. Φωτογραφία, το βέβηλο εικόνισμα της νεωτερικότητας, ξόανο βέβηλης θεάς που ακούει τις κατηγόριες με ένα αδιόρατο, αρχαϊκό χαμόγελο. Ξέρει πως είναι οι προσευχές του άθεου στην θεά επιθυμία. Οι προσευχές τής αναθέτουν υψηλές αποστολές: Να ζωντανέψει τον έρωτα, να νικήσει τον ζόφο, να ξαναγεννήσει τον κόσμο: Όλες οι υψηλές αποστολές που ο άντρας προσκυνητής της αναθέτει έχουν να κάνουν με το πιο ασώματο που υπάρχει: το σώμα. Αλλά γυναίκα, μισητή, πολυπόθητη, τροφός της αγάπης, διαλύεται άσπλαχνα, έτσι μας λέει ο άντρας, στο πρώτο άγγιγμα που απαιτεί.  

Για το δοκίμιο του Alexander Pope Περί βάθους (μτφρ. Θοδωρής Δρίτσας, Κώστας Σπαθαράκης, εκδ. Αντίποδες).

Του Νίκου Ξένιου

Η έννοια του «βάθους» περιλαμβάνει την, ηθελημένη ή ακούσια, μετάβαση από το «εξηρμένο» ύφος στην κοινοτοπία που υποδύεται ποιητικότητα. Τα σκωπτικά ή τα burlesque κείμενα του Αλεξάντερ Πόουπ υποστηρίζονται θεωρητικά από την πραγματεία του Περί Βάθους του 1727, που έφερε τον περιγραφικότατο υπότιτλο: «Μια πραγματεία του Μαρτίνους Σκρίμπλερους για την τέχνη της βύθισης στην ποίηση», και που κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση Θοδωρή Δρίτσα και Κώστα Σπαθαράκη από τις φροντισμένες εκδόσεις «Αντίποδες» με εκτενές επίμετρο της Αγγέλας Γιώτη.

Για το μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη Ζωή μεθόρια (εκδ. Πατάκη).

Του Κώστα Αγοραστού

Το ταξίδι της Ζωής. Από τη μάχιμη φοιτητική καθημερινότητα στη σκληρή και άκαμπτη επαρχία της δεκαετίας του ’80. Από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες στον αδιαπραγμάτευτο αγώνα για την επίτευξή τους. Το ταξίδι της Ζωής μακρυά από το δυσοίωνο πεπρωμένο της. Η ηρωίδα του τελευταίου μυθιστορήματος του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, Ζωή μεθόρια (εκδ. Πατάκη), είναι πεισματάρα, συγκρουσιακή και εμμονική κατά περιπτώσεις, ακριβώς σαν την εποχή μέσα στην οποία διεκδικεί και αναζητά την ταυτότητά της.

Για τα βιβλία του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη Guy Debord, Ποίηση και επανάσταση και Βορειοδυτικό πέρασμα, Πρωτοπορίες και κινήματα (εκδ. Κριτική).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Πουλή Ο θερμοστάστης (εκδ. Μελάνι).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Το γέλιο είναι ένα καλό μέσο για να ξαναδούμε εμμονές και φετίχ, κοινωνικά προβλήματα και μόδες, το γέλιο είναι ο άλλος τρόπος για να φτάσουμε στο σοβαρό πρόσωπο των καιρών μας. Γι’ αυτό η σάτιρα, η ειρωνεία, το χιούμορ, η παρωδία, η κωμικότητα, το παιχνίδι είναι τα όπλα ενός συγγραφέα που θέλει να καυτηριάσει την πραγματικότητα, βγάζοντας στη φόρα το σαθρό που μαζί είναι και γελοίο.

Για τη νουβέλα του Erri De Luca Το βάρος της πεταλούδας (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Κέλευθος).

Του Νίκου Ξένιου

Στο υπέροχο, έρημο ορεινό σκηνικό, η ανθρώπινη μοναχική παρουσία αγαπά να πλανιέται, μια μονάδα απέναντι στην ανεξιχνίαστη βία που αναγνωρίζει τη θέση της στον κόσμο. To Βάρος της πεταλούδας του Έρι Ντε Λούκα, παρότι μοιάζει με παραμύθι ανθρωπομορφισμού (αφηγητής είναι τόσο ο κυνηγός, όσο και το αγριόγιδο), στην ουσία είναι μια αυθεντική ιστορία που γεφυρώνει την ψυχή του ζώου μ΄εκείνην του ανθρώπου, επιστρέφοντας, μετά την ανάβαση, στο σημείο εκκίνησης. Πρωτότυπη αφήγηση, ασθματικός ρυθμός, αλληγορική σημειολογία: μια γλώσσα απόλυτα προσωπική, αποδοσμένη εύστοχα στα ελληνικά από την Άννα Παπασταύρου για λογαριασμό των εκδόσεων «Κέλευθος».

Για το βιβλίο του Γιώργου Βέη Παντού (εκδ. Κέδρος).

Της Κυριακής Αν. Λυμπέρη

Ο Γιώργος Βέης, με το καινούριο βιβλίο του και σε συνέχεια προηγούμενης ομοιότροπης αφηγηματικά και στοχαστικά δουλειάς του -και η οποία έχει ήδη βραβευθεί με δυο κρατικά βραβεία χρονικού μαρτυρίας παρελθόντων ετών- αποφασίζει να βρεθεί... παντού.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Άγη Πετάλα Η δύναμη του κυρίου Δ* (Αντίποδες).

Της Έλενας Μαρούτσου

«Απαλλαγμένη από τα στίγματα της εμπειρίας, η μουσική περιδινίζεται αμέριμνη, ελεύθερη, ειρωνικά υπέροχη και μόνιμα υπονομευτική. Κανείς δεν μπορεί να την εγκλωβίσει σε τρυφερές περιγραφές και αγαθά νοήματα», λέει αναφερόμενος στην μουσική ο ιδιότυπος αφηγητής και κεντρικός ήρωας του βιβλίου με το οποίο συστήνεται στο κοινό ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Άγης Πετάλας. Διαβάζοντας αυτό το μικρό απόσπασμα με το οποίο ξεκινά μια από τις ιστορίες της συλλογής διηγημάτων Η Δύναμη του κύριου Δ*, είχα την αίσθηση πως ο αφηγητής, ο περίφημος κύριος Δ*, δεν πλέκει μόνο το εγκώμιο της μουσικής, εξηγώντας τους λόγους που την κάνουν να υπερτερεί απ’ τις άλλες τέχνες, αλλά κατά κάποιον τρόπο εκφράζει τις απόψεις του συγγραφέα για τις αρετές που θαυμάζει στη λογοτεχνία ή, εν πάσει περιπτώσει, τις αρετές που σίγουρα χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο βιβλίο.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Καβανόζη Το χαρτόκουτο (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Βέη

Το παιδικό βίωμα, αυτή η κατ΄ αρχήν διηγητική αφετηρία ή, κατ΄ άλλους, απόκρυφη πατρίδα, αναπαράγεται ποικιλοτρόπως σ΄ αυτό το σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Ενσωματώνοντας ακόμη και ορισμένες ενδελεχείς ερμηνείες του, το βίωμα αναβαθμίζεται κειμενικά σε μέγα θέμα. Καθίσταται, συν τοις άλλοις, ο κατ΄ εξοχήν πόλος του εγώ, το οποίο, παρά τους κλυδωνισμούς, τους οποίους σχεδόν καθημερινά υφίσταται, παραμένει αρραγές, έτοιμο να υπομνηματίσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δέσποινας Μπάτρη Ή όλοι ή κανείς (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Έχει αρχίσει να είναι της μόδας (με την καλή σημασία της λέξης) τα μεγάλα διηγήματα, τριάντα και πλέον σελίδων, που προλαβαίνουν να ορθώσουν δέση και λύση και έτσι φλερτάρουν με τη μυθιστορηματική γραφή. Το είδαμε στον Χρήστο Οικονόμου, στον Κώστα Κατσουλάρη, και τώρα το βλέπουμε στην πρωτοεμφανιζόμενη Δέσποινα Μπάτρη. Αυτά τα εκτενή διηγήματα διατηρούν αφενός την πυκνότητα και την εστίαση σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά συνάμα απλώνονται αφηγηματικά και ιδεολογικά, αφήνοντας τον αναγνώστη για περισσότερο χρόνο εκτεθειμένο στο κλίμα της ιστορίας τους.

Για την ποιητική συλλογή του Θάνου Γώγου Γλασκώβη (εκδ. Θράκα).

Της Ελένης Τσαντίλη

Η Γλασκώβη του Θάνου Γώγου είναι το δεύτερο ποιητικό του βιβλίο μετά τη Μεταιχμιακή χαρά (Φαρφουλάς, 2013). Το βιβλίο εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2014 από τις εκδόσεις Θράκα. Το εξώφυλλο σχεδίασε ο Ευθύμης Γάλλος.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Νίκης Αναστασέα Τα άγρια περιστέρια (εκδ. Καστανιώτη).

Του Κώστα Αγοραστού

Για το μυθιστόρημα του Colum McCann, Υπερατλαντικός (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Καστανιώτη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

«Σπάνια μαθαίνουμε τι αντίκτυπο θα έχουν οι πράξεις μας, όμως οι ιστορίες μας είναι βέβαιο ότι θα επιβιώσουν και θα διαρκέσουν περισσότερο από εμάς», γράφει ο ΜακΚάν λίγο πριν το τέλος του «σπονδυλωτού» αυτού μυθιστορήματος με τις πολλαπλές οπτικές, τις ενσαρκωμένες μέσα από τους χαρακτήρες του ιδέες και τις αποκαλυπτικές «επιφάνειες» – στιγμές εμπνευσμένες όπου οι άνθρωποι υπερβαίνοντας τα όρια τους, κατακτούν μια αναπάντεχη γνώση, διευρύνοντας τη συνείδηση, ενώ με τις πράξεις τους επηρεάζουν όχι μόνο τους συγχρόνους τους, αλλά κατορθώνουν να εισχωρήσουν και στο συλλογικό ασυνείδητο.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Βίκυς Κλεφτογιάννη 14 ζωές στη Σαλονίκη (εκδ. Κέδρος).

Του Παναγιώτη Γούτα
Φωτογραφία: Κ. Α.

Πολύς λόγος έγινε και εξακολουθεί να γίνεται για την ανάδειξη των διάφορων πόλεων στη λογοτεχνία. Επώνυμος εκδοτικός οίκος της χώρας αφιέρωσε ολόκληρη εκδοτική θεματική με επιλογές κειμένων διαφόρων λογοτεχνών, που αναφέρονται σε πόλεις της Ελλάδος. Πώς όμως μια πόλη εκφράζεται και αναδεικνύεται στο έργο των δημιουργών; Και ποιες προϋποθέσεις υπάρχουν για να συμβεί κάτι τέτοιο;

Για το μυθιστόρημα του Graham Greene «Η Δύναμις και η Δόξα» (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα της Tove Alsterdal Οι γυναίκες στην παραλία (μτφρ. Λύο Καλοβυρνάς, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Τα κύματα ξεβράζουν μια γυναίκα στην παραλία της Ταρίφα, ενός τουριστικού θέρετρου στην Ανδαλουσία. Η Ταρίφα είναι διεθνώς γνωστός τόπος συνάντησης των σέρφερ – και το νοτιότερο σημείο της Ισπανίας, το πιο κοντινό στο Μαρόκο. Στην ίδια παραλία, μια νεαρή Σουηδέζα τουρίστρια ανακαλύπτει το πτώμα ενός μαύρου άνδρα. Άλλο ένα παράνομο φορτίο μεταναστών είχε κακή κατάληξη, προφανώς.

Για την συγκεντρωτική συλλογή ποιημάτων του Ηλία Γκρη Λήθαργος κόσμος (εκδ. Γκοβόστη).

Του Νικήτα Παρίση

Το πρώτο ξάφνιασμα –θετικά φορτισμένη η λέξη– το προκαλεί ο τίτλος: Λήθαργος κόσμος. Εύστοχος και εύγλωττος τίτλος, με έντονες ποιητικές αποχρώσεις και με χαρακτηριστική νοηματική προσημαντικότητα. Προσημαίνει και προϊδεάζει για νοήματα και θέσεις του ποιητή αλλά και καταστάσεις που απεικονίζουν την έννοια αυτής της ληθαργικότητας του κόσμου.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Sergi Pàmies Τραγούδια του έρωτα και της βροχής (μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εκδ. Πάπυρος).

Του Νίκου Ξένιου

Το τέλος του έρωτα με τη ματιά ενός κυνικού. Ή, η επαναδιαπραγμάτευση του έρωτα υπό το πρίσμα του θανάτου. Η παράλυση του συναισθήματος μια βροχερή μέρα, με αφορμή ένα επουσιώδες γεγονός. Ή, η εξισορρόπηση ανάμεσα στη σοβαρότητα του θανάτου και την ελαφρότητα της ζωής.

Τι είναι σύγχρονη τέχνη; Σε αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει ο Σταύρος Τσιγκόγλου με τη συλλογή 42 άρθρων του που εκδόθηκαν υπό τον τίτλο Σύγχρονη Τέχνη (Καστανιώτης).

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Για το βιβλίο Οι τρεις κόσμοι του καπιταλισμού της ευημερίας του Gosta Esping Andersen (εκδ. Τόπος) 

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Όποιος νομίζει ότι τα κράτη πρόνοιας είναι θεσμοί που ασχολούνται μόνο με τους φτωχούς και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, πως είναι δημιουργήματα μόνο αριστερών ιδεολογιών, ότι δεν ασχολούνται με τα ζητήματα απασχόλησης ή πιο σωστά με την αγορά εργασίας, ότι δεν επηρεάζουν την κοινωνική διαστρωμάτωση και τέλος πως αυτά προσδιορίζονται από τον όγκο των δαπανών τους, καλό είναι να σπεύσει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Γιατί εδώ καταρρίπτονται όλοι αυτοί οι μύθοι. 

Στη μελέτη του Norbert Elias Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) διερευνάται πώς οδηγήθηκε ο γερμανικός λαός από τον πολιτισμό στη βαρβαρότητα. 

Του Γιώργου Λαμπράκου

Μια αναλυτική παρουσίαση του συγκεντρωτικού τόμου με ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Μαρτυρίες (εκδ. Κέδρος).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για τη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη Αντί στεφάνου (εκδ. Εστία).

Της Έλενας Μαρούτσου

Πριν από λίγο καιρό, ένας φίλος μου είχε εκμυστηρευτεί πως ονειρευόταν μια συλλογή διηγημάτων που θα ήταν γραμμένα το καθένα σύμφωνα με το ύφος κάποιου γνωστού συγγραφέα. Οραματιζόταν, αν κατάλαβα καλά, μια ανθολογία όπου κάποιος θα έγραφε μια ιστορία με το στυλ του Πόε, ένας άλλος με το στυλ του Κέρουακ, κάποιος τρίτος με το αυτό του Μπουκόφσκι, κοκ. Αφορμή για να θυμηθώ αυτή μας την κουβέντα στάθηκε η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη, Αντί Στεφάνου (εκδ. Εστία).

Για το graphic novel των Δημήτρη Βανέλλη και Θανάση Πέτρου Η Μεγάλη Βδομάδα του πρεζάκη (εκδ. Τόπος).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Το 1935 ο Μ. Καραγάτσης, 27 χρονών, γράφει (και δημοσιεύει στον Τύπο) ένα διήγημα που προκαλεί τα ήθη της εποχής, χρησιμοποιώντας τη Μεγάλη Εβδομάδα για να προβάλει τη ζωή ενός πρεζάκια, ενός ναρκομανούς που βιώνει την περιθωριοποίηση σε γη και ουρανό. Αυτό διασκευάζουν σήμερα σε γραφιστικό πεζογράφημα ο Θ. Πέτρου (εικονογράφηση) και ο Δ. Βανέλλης (σενάριο) δίνοντας στο κοινό μια εικονογραφημένη ιστορία, εύπεπτη, ενίοτε αστεία αλλά και μεστή προβληματισμού.

Για το βιβλίο του Χάρη Κυριακίδη Περί ομφαλού της γης.

Του Μάριου Μιχαηλίδη

Το πρόσφατο βιβλίο του Χάρη Κυριακίδη Περί ομφαλού της γης, έρχεται να αναταράξει τα λιμνασμένα νερά της πολιτικής αφασίας, στην οποία περιήλθε το πρόβλημα της Κύπρου. Γιατί, δυστυχώς, αυτό που οι άνθρωποι επίμονα αρνούνται και δεν θέλουν να συμβεί, το κατορθώνει ο χρόνος. Πανδαμάτορα, τον είπαν, για την ιδιότητά του να δαμάζει ακόμα και τις πιο σκληρά πάθη, να λειαίνει τις πιο απειλητικές αιχμές, να υπονομεύει δοσμένες υποσχέσεις και να εξευτελίζει, δήθεν αιώνιους όρκους. Και όλα αυτά, όχι μόνο για θέματα ιδιωτικού βίου, αλλά και για την ασύλληπτη δυναμική που αποκτούν ορισμένες λαϊκές, και στην εξέλιξή τους, εθνεγερτικές συλλογικές δράσεις, γαλβανισμένες με την απαραίτητη επικουρία οραματικών συλλήψεων. Σ’ αυτές τις τελευταίες, γενεσιουργό ρόλο διαδραματίζουν πάντοτε η παρώδηση της θρησκείας και της ιστορίας από τους κάθε φορά επιτηδείους.