Για τα «Σονέτα» του William Shakespeare σε μετάφραση της Λένιας Ζαφειροπούλου από τις εκδόσεις Gutenberg.

Του Νίκου Ξένιου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Τόλη Νικηφόρου Αγνώστου στρατιώτου (εκδ. Μανδραγόρας).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η ρεαλιστική (και όχι καθαρώς μυθοπλαστική) απεικόνιση της πόλης της Θεσσαλονίκης στην πεζογραφία αφορά, σε γενικές γραμμές, τρεις άξονες, τρεις ξεχωριστές τάσεις, με συγκεκριμένους εκπροσώπους η κάθε μία. Στους παλιότερους συγγραφείς της πόλης που ανήγαγαν την πόλη σε μύθο, πλέκοντας και υφαίνοντας κατά συνέπεια και τον δικό τους λογοτεχνικό μύθο (Ιωάννου, Πεντζίκης και, δευτερευόντως, η περίπτωση του Αλβέρτου Ναρ, αναφορικά με το εβραϊκό στοιχείο της πόλης). Αυτοί οι εμβληματικοί συγγραφείς ταυτίστηκαν στα κείμενά τους ακόμη και σωματικά με την πόλη, παρά τη μεγάλη αξία τους όμως και την απαράμιλλη δεξιοτεχνία τους, δεν απέφυγαν ένα στοιχείο υπερβολής στα κείμενά τους, για να μην πω πως κάποιες φορές εκβίασαν κατά κάποιο τρόπο την ανάδειξη της πόλης σε υπέρτατη αξία (Μητέρα Θεσσαλονίκη, Η πρωτεύουσα των προσφύγων, Σαλονικάι δηλαδή Σαλονικιός κτλ.).

Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Λίλλη Αρλεκίνος (εκδ. Περισπωμένη).

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Όταν γράφει κανείς, κάθε του πρόταση οφείλει να είναι γυριστή, να θυμίζει πολεμική λαβή προκειμένου να καταφέρει το καίριο χτύπημα, έλεγε ο Κωστής Παπαγιώργης. Απέτρεπε, δε, τους νεαρούς επίδοξους γραφιάδες να καταπιαστούν με την ποίηση, διότι διατηρούσε την πεποίθηση ότι η ποίηση είναι τόσο σπάνια, όσο ένα θαύμα. Το τελευταίο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Λίλλη απαρτίζεται από έξι ποιήματα, καθένα εξ αυτών δίχως τίτλο, μήτε αρίθμηση. Θα μπορούσαν να λογιστούν ως ένα ενιαίο σύνολο, με πέντε ενδιάμεσες παύσεις, ή βαθιές ανάσες. Οι λέξεις κι εκφράσεις που συνοψίζουν το βιβλίο είναι τρεις: “Άκουσέ με”, “Αρλεκίνος”, “στην διάρκεια”.

Για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη Ρολόγια και άλλοι χτύποι (εκδ. Μελάνι).

Της Λένας Καλλέργη

Στο δεύτερό της βιβλίο ποίησης, με τίτλο Ρολόγια και άλλοι χτύποι, η Μαρία Κουλούρη επεξεργάζεται τη σχέση της με τον χρόνο και εξερευνά την αλληλεπίδραση του χρόνου με τον άνθρωπο ως δημιουργό και παρατηρητή, τόσο του ίδιου το χρόνου όσο και του κόσμου γύρω του. Καταπιάνεται με τον χρόνο που υπάρχει και αυτόν που φτιάχνουμε με τα ρολόγια μας, αλλά και με τον χρόνο ως χτύπο, επανάληψη, ψευδαίσθηση, αντοχή και φθορά.

Για το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα Το χαμένο Νόμπελ. Μια αληθινή ιστορία (εκδ. Καστανιώτη).

Της Αρχοντούλας Διαβάτη

Για το διήγημα της Χλόης Κουτσουμπέλη Το ιερό δοχείο (εκδ. Θίνες).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Γεννηθήκαμε όλοι από την Εύα, αλλά μάλλον καταγόμαστε πλέον από τον Νώε και την οικογένειά του. Είμαστε μεταπτωτικοί αλλά κυρίως μετακατακλυσμιαίοι. Και πώς να σκεφτόταν άραγε η πρώτη γυναίκα, η σύζυγος του Νώε, που σώθηκε από τον πνιγμό και αποτέλεσε τη μήτρα όλων των άλλων ανθρώπων; Σ’ αυτό το μικρό βιβλιαράκι, σε μικρούς μονολόγους λίγων σελίδων, αναδεικνύεται όλη η γυναικεία φύση, όπως την όρισε ο Δημιουργός, κι όπως την προσδιόρισε η μοίρα, η φύση και η Ιστορία. Η Χλόη Κουτσουμπέλη γράφει μια αλληγορική ιστορία για την πρώτη γυναίκα στη μετά τον Κατακλυσμό εποχή.

Για το βιβλίο του αν. καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Μάνου Ματσαγγάνη «Γράμματα από την Αμερική» (εκδ. Κριτική).

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Για το μυθιστόρημα του Κωσταντίνου Χατζόπουλου Φθινόπωρο και τη μελέτη του Δημήτρη Πολυχρονάκη Η ώρα των ποιητών από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για τη συγκεντρωτική έκδοση των διηγημάτων του Στρατή Τσίρκα Τα διηγήματα (εκδ. Κέδρος).

Του Νίκου Ξένιου

Για το βιβλίο ΗΚ - Αναζητώντας τη χαμένη ταυτότητα - Ένα εβραιόπουλο στη δίνη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, της Chochana Boukhobza (μτφρ. Γιώργος Ξενάριος, εκδ. Στερέωμα). Ένα αφήγημα για άγνωστες πλευρές του πολέμου, για τις ιστορίες των «μικρών» ανθρώπων. 

Του Κώστα Κατσουλάρη

Για το βιβλίο του Γιώργου Χρονά Τρεις γυναίκες και ο Ποιητής (εκδ. Οδός Πανός).

Του Διονύση Στεργιούλα

Ένας βασικός τομέας των ενδιαφερόντων και της δημιουργικότητας του ποιητή Γιώργου Χρονά σχετίζεται με τον βίο διασήμων προσώπων και ιδιαίτερα με τις αντιφάσεις και την τραγικότητα που χαρακτηρίζουν τις ζωές τους. Έχει ίσως διαπιστώσει ότι πίσω από τη στιλβωμένη επιφάνεια κρύβεται συχνά ένα βαρύ φορτίο ψυχολογικής πίεσης, που οφείλεται είτε στο κοινό, που απαιτεί από τα είδωλά του να λάμπουν κάθε στιγμή, ακόμη και μετά τον θάνατό τους, είτε στους ίδιους, που δεν θα ήθελαν να διαψεύσουν την εικόνα που έχουν με κόπο και ταλέντο δημιουργήσει.

Για το βιβλίο Τα ίχνη της εμπειρίας - Νευρωνική πλαστικότητα και η συνάντηση της βιολογίας με την ψυχανάλυση των Francois Ansermet και Pierre Magistretti (μτφρ. Βασιλική Βακάκη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης - ΠΕΚ)

Του Γιώργου Λαμπράκου

Σε ένα από τα κείμενα της μεσαίας περιόδου του («Μια δυσκολία στον δρόμο της ψυχανάλυσης», 1917) ο Φρόιντ γράφει πως στους Νέους Χρόνους ο ανθρώπινος ναρκισσισμός δέχτηκε τρία καίρια πλήγματα: το «κοσμολογικό», που το επέφερε ο Κοπέρνικος (η Γη δεν είναι το κέντρο του ηλιακού μας συστήματος, πόσο μάλλον ολόκληρου του σύμπαντος)· το «βιολογικό», που το επέφερε ο Δαρβίνος (ο άνθρωπος δεν είναι θεϊκό, αλλά φυσικό δημιούργημα: ένα ζώο που, όπως και τα άλλα, υπόκειται στην εξέλιξη μέσω φυσικής επιλογής)· και το «ψυχολογικό», που το επέφερε ο ίδιος ο επινοητής της ψυχανάλυσης (ο άνθρωπος ελέγχεται κυρίως από το ασυνείδητο: η συνείδηση διαδραματίζει κατά τη συμπεριφορά του ρόλο πολύ μικρότερο από όσο ανέκαθεν ο ίδιος πίστευε και, κυρίως, ήθελε να πιστεύει). 

Για το μυθιστόρημα της Jessie Burton Το κουκλόσπιτο (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Πατάκη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Ο επισκέπτης του Ρέικσμουσεουμ (Κρατικό Μουσείο του Άμστερνταμ), αφού περάσει τις αίθουσες όπου εκτίθενται έργα του Ρέμπραντ, του Βερμέερ και άλλων ονομαστών Ολλανδών ζωγράφων, φθάνει στην αίθουσα με το κουκλόσπιτο της Πετρονέλλα Όορτμαν (ένα ακριβές αντίγραφο του πραγματικού σπιτιού της), όπου και στέκεται να θαυμάσει τη λεπτομέρεια και την ακρίβεια της τέχνης του μινιατουρίστα, στον τρόπο που αποτυπώνει τον γυναικείο μικρόκοσμο και τους εσωτερικούς χώρους.

Για το βιβλίο του Μισέλ Φάις Από το πουθενά (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η αλήθεια είναι πως η γραφή του Μισέλ Φάις ξενίζει και εν μέρει απωθεί. Είναι επειδή δεν ακολουθεί τους κλασικούς αφηγηματικούς δρόμους, είναι επειδή η αποσπασματικότητά της κατακερματίζει την αναγνωστική προσοχή, είναι επειδή η μεταμοντέρνα της επιφάνεια αποδεικνύει την αδυναμία της εποχής μας να ξεφύγει από ομφαλοσκοπικές αναλύσεις, είναι που κάθε ψηφίδα μπορεί να λείπει αλλά θα μπορούσε κιόλας να συνοδεύεται από ακόμα μία… Είναι που πολλά ξεφεύγουν από την κλασική εικόνα του μυθιστορήματος. Κι όλα αυτά αναγνωστικά δημιουργούν ενστάσεις, ιστορικά όμως μπορεί να δικαιωθούν αν κανείς θεωρήσει ότι εκφράζουν έναν ψυχαναλυτικά προβληματικό κόσμο, τον δικό μας.

Για το βιβλίο του Σωτήρη Ριζά Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας - Ο Βενιζέλος, ο Αντιβενιζελισμός και η Μικρά Ασία (εκδ. Καστανιώτη)

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας σηματοδοτείται από την πιο μεγάλη στρατιωτική ήττα του ελληνισμού, της Παλαιάς Ελλάδας και των Νέων Χωρών, των ηγετικών τάξεων της χώρας, αλλά και των απλών πολιτών. Το τέλος μιας ιδέας που υπερέβη κατά πολύ τους ορίζοντές της. Ένα τέλος που κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει εγκαίρως, μια ήττα που βρήκε τη χώρα εντελώς απροετοίμαστη. 

Για το μυθιστόρημα της Ελένης Γιαννακάκη Σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο (εκδ. Πατάκη), ένα βιβλίο για την εγκατάλειψη των ηλικιωμένων, για την ύστατη ευκαιρία συμφιλίωσης με τα φαντάσματα του παρελθόντος. 

Του Κώστα Κατσουλάρη

Για το μυθιστόρημα του Georges Simenon «Ο Μαιγκρέ φοβάται» (μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, εκδ. Άγρα). Στην κεντρική φωτογραφία, o Jean Gabin ως Maigret.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Για το βιβλίο του Θάνου Σταθόπουλου La folie (εκδ. Ίκαρος).

Του Ιγνάτη Χουβαρδά
Φωτογραφία Μαρίλη Ζάρκου

Φτιάχνω ένα τετράδιο με αποκόμματα από σελίδες του δικού μου βίου και από ρήσεις, επιστολές και αποσπάσματα άλλων συγγραφέων, με το ψαλίδι να κόβει εγκάρσια και όχι επίπεδα, μεγεθύνοντας τις λεπτομέρειες, κι όσο προχωρώ, μια νέα ζωή δημιουργώ, τη δική μου ζωή, γιατί κάθε λεπτομέρεια μού ανήκει, είναι ρευστή και ιριδίζουσα, είναι επιδεικτικά ανόμοια με την επόμενη σκηνή, κι όμως, σα να δημιουργείται μια υπόγεια φλέβα, ένας ιστός, που βοηθά τα πράγματα να λάμπουν, να είναι υγρά και μεθυστικά, να κατοχυρώνουν έναν λόγο ερωτικό που είναι σώμα που διηγείται τα όνειρα, τις επιθυμίες, τις εμπειρίες, το σκοτάδι, το φως. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει πράξη αυτό παρά μόνο από την ποίηση, ως σπουδή μύησης κι εμπειρίας που τελείται την ίδια ώρα που γράφεται.

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Παιδικού Βιβλίου, στις 2 Απριλίου, επιλέξαμε και προτείνουμε για τα παιδιά όλων των ηλικιών ορισμένα από τα καλύτερα βιβλία της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής (β’ εξάμηνο 2015 και α’ τρίμηνο 2016). Οι προτάσεις μας συμπληρώνονται και από λίγους τίτλους για εφήβους ηλικίας 15 ετών και πάνω. Καλή ανάγνωση.

Της Ελένης Κορόβηλα 

Για το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Patti Smith Πάτι και Ρόμπερτ (μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδ. Κέδρος).

Της Βάσιας Τζανακάρη

Every night before I rest my head
See those dollar bills go swirling 'round my bed
I know they're stolen, but I don' t feel bad
I take that money, buy you things you never had
Free Money, Horses

Ήτανε δυο παιδιά η Πάτι και ο Ρόμπερτ. Δυο παιδιά που τους ένωσε το καλλιτεχνικό τους όραμα, και κάτι πέρα από αυτό, κάτι κοσμικό (cosmic), που τους έσπρωξε να γνωριστούν, να ερωτευτούν και να παραμείνουν φίλοι μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Την ιστορία της πολυδιάστατης σχέσης της με τον φωτογράφο Ρόμπερτ Μέιπλθορπ αποτυπώνει η Πάτι Σμιθ στο βιβλίο της Just Kids, βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, και που στα ελληνικά του δόθηκε ο ρομαντικός τίτλος Πάτι και Ρόμπερτ, ίσως όχι άστοχα καθώς συμπυκνώνει την ουσία του βιβλίου και υπογραμμίζει τον μυθιστορηματικό ρομαντισμό της σχέσης τους, τον στερεοτυπικό μεγάλο έρωτα δύο καλλιτεχνικών φύσεων που δοκιμάζεται από την ανέχεια. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ανέχειας και δυσκολιών πορεύτηκαν η Σμιθ και ο Μέιπλθορπ στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Αγωνίστηκαν μαζί και χωριστά να βρουν την καλλιτεχνική φωνή τους, πάλεψαν να επιβιώσουν –ζούσαν σε αισχρά καταλύματα κα μοιράζονταν ένα σάντουιτς και μια κόκα κόλα–, τα κατάφεραν και έμειναν κοντά ο ένας στον άλλον μέχρι το τέλος. Και μολονότι συχνά έπαιρναν διαφορετικά μονοπάτια, αυτά έμοιαζαν συνεχώς να μπλέκονται μεταξύ τους.

Για τα μυθιστορήματα του Paul Auster Η επινόηση της μοναξιάς και Ημερολόγιο του χειμώνα, και τα δύο σε μετάφραση της Σταυρούλας Αργυροπούλου, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Του Γιώργου Βέη

Η πένα δεν θα κατορθώσει ποτέ να κινηθεί αρκετά γρήγορα ώστε να σημειώσει κάθε λέξη που ανακαλύφθηκε στον χώρο της μνήμης.
Βλ. Η επινόηση της μοναξιάς, σελ. 203

Πρόκειται κατ' ουσίαν για τρία βιβλία. Στο πρώτο συστεγάζονται εμφανώς δύο ξεχωριστά, υφολογικά διακριτά, πλην όμως ομόκεντρα, κατ' ομολογίαν αυτοαναφορικά έργα, δηλαδή το διεξοδικό Πορτρέτο ενός αόρατου ανθρώπου και το καλώς συγκερασμένο Βιβλίο της μνήμης. Αμφότερα συναποτελούν μια τράπεζα πολλών κειμενικών γονιδίων, τα οποία ανιχνεύονται εύκολα στις περαιτέρω εμπεδώσεις του συγγραφέα. Γραμμένα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την τελεσίδικη ακύρωση της σταδιοδρομίας του Πολ Όστερ (Nιου Τζέρσεϊ, Η.Π.Α. 1947- ) στο ευρύτερο πεδίο των ποιητικών συνθέσεων και την αντίστοιχη, αρκούντως αποφασιστική στροφή του προς την τέχνη ενός αναβαθμισμένου, πολυεπίπεδου πεζού λόγου, συνιστούν τρόπον τινά οριοθετήσεις λογοτεχνικής στρατηγικής.

Με αφορμή το βιβλίο της Αθηνάς Βογιατζόγλου Ποίηση και Πολεμική - Μια βιογραφία του Γιώργου Κοτζιούλα (εκδ. Κίχλη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Ο Γιώργος Κοτζιούλας υπήρξε δεδηλωμένος πολέμιος του μοντερνισμού. Στο «Πού τραβάει η ποίηση», το 1950, έγραφε:

Για το μυθιστόρημα του Αλέξη Πανσέληνου Η κρυφή πόρτα (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Έλενας Μαρούτσου

Με τον τίτλο Η Κρυφή πόρτα εμφανίστηκε πρόσφατα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το τελευταίο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου. Κεντρικός ήρωας και αφηγητής είναι ο Ευγένιος. Πρόκειται για έναν εξηντάρη μεταφραστή, διαζευγμένο που ζει μια ήσυχη και μοναχική ζωή στο διαμέρισμά του στη Νεάπολη Εξαρχείων. Τον παρακολουθούμε να περνά τις μέρες του αφιερωμένος στη γραφή (εκτός από τη μετάφραση με την οποία ασχολείται για βιοποριστικούς λόγους έχει στο ενεργητικό του και δύο δικά του βιβλία που δεν έλαχαν όμως της κριτικής ή γενικότερης ανταπόκρισης που θα ευχόταν) ενώ τις λίγες ελεύθερες ώρες του αναζητά τη συντροφιά δυο τριών φίλων που του δίνουν την αφορμή να παίρνει μια ανάσα από την έγκλειστη ζωή του. Ακόμα κι αυτή όμως η ανάσα μοιάζει κοφτή, οριοθετημένη από τη ρουτίνα, την κούραση αλλά και τη στενότητα μια που στο φόντο της ιστορίας του Ευγένιου βρίσκεται η οικονομική κρίση.

Για τη νουβέλα του Αντώνη Νικολή Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα (εκδ. Το Ροδακιό).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Με αφορμή μια συμβολαιογραφική τακτοποίηση, ο Μιχάλης ως πρωτοπρόσωπος αφηγητής και κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου στη διάσταση του εσωτερικού ανθρώπου, όπου πάντως παρεμβαίνει και το κοινωνικό προσωπείο του, επιστρέφει στις περιοχές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας και προσπαθεί να ανακτήσει το περιεχόμενο του προσωπικού του παρελθόντος, δηλαδή στην ουσία επιχειρεί μια επίσκεψη στον προσωπικό του χωρόχρονο ξεφεύγοντας προσωρινά από το κειμενικό παρόν του. Τα χαλάσματα που ο Μιχάλης εντοπίζει στο εδώ-και-τώρα του κειμενικού κόσμου, αντιπροσωπεύουν τα εναπομείναντα τεκμήρια αυτού του προσωπικού χωρόχρονου, όπου οι περιπλανήσεις στα φυσικά και κυρίως στα εσωτερικά τοπία δεν καθιστούν τελικά εφικτή την πρόσβαση.

Για το βιβλίο Η ελληνική επανάσταση του 1821 - Τεκμήρια, αναψηλαφήσεις, ερμηνείες του Βασίλη Κρεμμυδά (εκδ. Gutenberg). Στην κεντρική εικόνα, ο πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη, «Μάχη».

Του Κ.Β. Κατσουλάρη

Για το βιβλίο του Roderick Beaton «Ο πόλεμος του Μπάιρον, Ρομαντική εξέγερση - Ελληνική επανάσταση» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για το μυθιστόρημα της Δήμητρας Κολλιάκου Ήμισυ του παντός (εκδ. Πατάκη).

Της Έλενας Μαρούτσου

Στο πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημά της με τίτλο Ήμισυ του παντός, η Δήμητρα Κολλιάκου πλέκει μια ιστορία που ξεκινάει ως εξής: μια εικοσιτετράχρονη κοπέλα, η Μαίρη, φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας, κατόπιν παράκλησης της μητέρας της που είναι παραδουλεύτρα, πάει στο σπίτι ενός ηλικιωμένου, του Λάμπρου, για να βοηθήσει εκτάκτως με το καθάρισμα. Ο Λάμπρος, παντρεμένος με την Γεωργιανή πρώην οικιακή βοηθό του, τη Νίνο, αρνείται να ανοίξει την πόρτα κι έτσι η Μαίρη προσφεύγει στο Μίλτο, τον σαραντάχρονο γιο του Λάμπρου, με τον οποίο στην πορεία της πλοκής συνάπτει ερωτική σχέση.

Για τη νουβέλα της Γιάννας Λάμπρου Φιμωμένος θυμός (Μικρές Εκδόσεις).

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Περιμέναμε αρκετόν καιρό, πέντε χρόνια, ώσπου να ξαναδιαβάσουμε βιβλίο της Γιάννας Λάμπρου. Τότε, το 2011, ήταν το βιβλίο Ανεπίστροφον – διαδρομές, για το οποίο είχα γράψει: «Συμβαίνει κάποτε στη ζωή και στην Τέχνη να διασταυρώνεσαι απροσδόκητα με το πολύτιμο. Τότε στερεώνεται η βεβαιότητά σου πως τα τιμαλφή φέρουν εκ γενετής την χάρη της δωρεάς, υπήρξαν για να προσφερθούν, δημιουργήθηκαν για να τιμήσουν την ύπαρξη. Το τιμαλφές δώρημα της Γιάννας Λάμπρου προσφέρθηκε στην ανάγνωση διακριτικά, όπως ταιριάζει στα πολύτιμα, αλλά στο πρώτο ξεφύλλισμα καταυγάζεται η ψυχή του αναγνώστη απ’ τις εκλάμψεις του κειμένου.» 

Για τη συλλογή διηγημάτων της Έλενας Μαρούτσου Οι χυδαίες ορχιδέες (εκδ. Κίχλη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Αν δει κανείς τα διηγήματα της συλλογής με τα γυαλιά της συγγραφέως, θα αναγνωρίσει σαν πραγματικούς χαρακτήρες την εγγονή της λαίδης Τσάτερλυ, τον ομοφυλόφιλο κύριο Κωνσταντίνο ή την Κορδέλια, την κόρη του βασιλιά Ληρ. Κι όντως, πολλές λογοτεχνικές μορφές ζουν ανάμεσά μας, αφού αναγνωρίζουμε λ.χ. τον Ζορμπά του Καζαντζάκη σ’ έναν μποέμ φίλο μας ή τη Λολίτα του Ναμπόκοφ σε μια μικρή τσαπερδόνα. (στην κεντρική εικόνα: Η Αφροδίτη της ποίησης του Julio Romero de Torres - 1913)

Για το βιβλίο της Ryoko Sékiguchi Δεν είναι από σύμπτωση, γραμμένο με αφορμή τις καταστροφές από τα τσουνάμι στην Ιαπωνία και το ατύχημα στη Φουκουσίμα που ακολούθησε, πέντε χρόνια πριν (μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, εκδ. Άγρα).

Του Γιώργου Βέη

Είμαι αντιμέτωπη με τη δυσκολία να φανταστώ, με τα όρια της φαντασίας μου.
(Από το βιβλίο, σελ. 104)

Η συγγραφέας, γεννημένη στο Τόκιο, ζει κι εργάζεται στο Παρίσι από το 1977, όπου, μεταξύ άλλων, μεταφράζει από τη γλώσσα της στα γαλλικά και αντιστρόφως διάφορα λογοτεχνικά έργα. Εκεί πληροφορείται από τους πρώτους τι συμβαίνει στην πατρίδα της, στις 11 Μαρτίου, πέντε χρόνια ακριβώς πριν. Σεισμός, τσουνάμι, πυρηνικό ατύχημα. Το τριπλό καταστροφικό συμβάν απονεκρώνει την ευρύτερη περιοχή του Τόκοχου. Αφού αρχίσει να καταγράφει τις φάσεις των δικών της εσωτερικών κραδασμών, κάποια στιγμή επιστρέφει κι εκείνη στο Τόκιο, όπως έπραξαν κι άλλοι συμπατριώτες και συμπατριώτισσές της στη διασπορά, μην αντέχοντας να ζουν εξ αποστάσεως τη μείζονα τραγωδία της Ιαπωνίας.

Για το βιβλίο της Ryoko Sékiguchi Δεν είναι από σύμπτωση, γραμμένο με αφορμή τις καταστροφές από τα τσουνάμι στην Ιαπωνία και το ατύχημα στη Φουκουσίμα που ακολούθησε, πέντε χρόνια πριν (μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, εκδ. Άγρα).

Του Γιώργου Βέη

Είμαι αντιμέτωπη με τη δυσκολία να φανταστώ, με τα όρια της φαντασίας μου.
(Από το βιβλίο, σελ. 104)

Η συγγραφέας, γεννημένη στο Τόκιο, ζει κι εργάζεται στο Παρίσι από το 1977, όπου, μεταξύ άλλων, μεταφράζει από τη γλώσσα της στα γαλλικά και αντιστρόφως διάφορα λογοτεχνικά έργα. Εκεί πληροφορείται από τους πρώτους τι συμβαίνει στην πατρίδα της, στις 11 Μαρτίου, πέντε χρόνια ακριβώς πριν. Σεισμός, τσουνάμι, πυρηνικό ατύχημα. Το τριπλό καταστροφικό συμβάν απονεκρώνει την ευρύτερη περιοχή του Τόκοχου. Αφού αρχίσει να καταγράφει τις φάσεις των δικών της εσωτερικών κραδασμών, κάποια στιγμή επιστρέφει κι εκείνη στο Τόκιο, όπως έπραξαν κι άλλοι συμπατριώτες και συμπατριώτισσές της στη διασπορά, μην αντέχοντας να ζουν εξ αποστάσεως τη μείζονα τραγωδία της Ιαπωνίας.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Gabriel Garcia Marquez «Άπαντα διηγήματα» (μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδ. Νεφέλη).

Του Νίκου Ξένιου