Του Μάκη Πανώριου

Ένα κείμενο που ονομάζεται-χαρακτηρίζεται ‘μυθιστόρημα’, πρέπει, σύμφωνα με τα λογοτεχνικά δεδομένα, να επιβεβαιώνει απόλυτα τον χαρακτηρισμό του. Πρέπει δηλαδή να αφηγείται μια φανταστική ιστορία, ανεξαρτήτου είδους, και ανεξαρτήτων διακλαδώσεών της, που συνήθως επιβάλλει η φόρμα του, η επιλογή της οποίας ανήκει αποκλειστικά στον συγγραφέα της. Αναμφισβήτητα πρέπει να το διαπνέει από αρχής μέχρι τέλους του μια κάποια ιδεολογία που προκάλεσε την οικοδόμησή του.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Σημειώσεις για το «Εγκώμιο της πραότητας»[1] 

Ο Νορμπέρτο Μπόμπιο έφυγε από τον κόσμο το 2004, όταν η ιταλική δημοκρατία (ασταθής, διεφθαρμένη, αλλά «ιστορική» και «πλουραλιστική») είχε δώσει τη θέση της στο κράτος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στο πε­ριοδικό Panorama (αντίστοιχο του γερμανικού Spiegel) και στην αμφίβολη αισθητική του Βιττόριο Σγκάρμπι, ο οποίος έγινε ένα είδος πρέσβη του ιταλικού πολιτισμού στον κόσμο, παραδίδοντας μαθήματα sex-appeal από το ραδιόφωνο.

Της Βίκυς Βασιλάτου

Σε ηλικία 13 ετών, η Yôko Ogawa διάβασε Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και ανακάλυψε ότι οι απλές, καθημερινές λέξεις κρύβουν μια απίστευτη δύναμη μέσα τους. Στην ίδια ηλικία, ανακάλυψα τη δύναμη που κρύβουν οι μαθηματικοί τύποι.

Της Δήμητρας Μαυρίδου

Τον τελευταίο καιρό, όλοι ή σχεδόν όλοι, θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες και να «κάνουν κάτι δικό τους». Αυτό το «δικό τους» για την πλειονότητα των υποψήφιων είναι ή καφετέρια ή σουβλατζίδικο ή τυροπιτάδικο. Και ο λόγος είναι μάλλον προφανής: O καφές και το σουβλάκι αποτελούν εθνική αξία.

Της Νέλλης Βουτσινά

(...) και ο χιουμοριστικός είναι ο μόνος τρόπος να πει κανείς μια λυπητερή ιστορία... όπως θα παραδεχτεί τελικά ο νεαρός συμπαθέστατος και άδολος Άλεξ, σ' ένα από τα γράμματα του προς το συγγραφέα και ήρωα του βιβλίου, τον εξίσου νεαρό και δαιμόνιο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ. Και «Καθώς το γέλιο διαχέεται αόρατο στον αέρα του μυθιστορήματος, η μυθιστορηματική βεβήλωση είναι η χειρότερη δυνατή. Γιατί θρησκεία και χιούμορ είναι ασυμβίβαστα», όπως ένας γοητευτικός γηραιός λάτρης, χαρισματικός αναγνώστης και υπηρέτης της τέχνης και της περιπέτειας του μυθιστορήματος, ο Μίλαν Κούντερα, έχει προ πολλού αποφανθεί.

Του Γιώργου Βέη

Ταξιδιωτικές αποστάξεις υψηλής ποιότητος

«Ο Παράδεισος μέσα μας;» είπε ο Σαλιμουλάχ και σήκωσε τα φρύδια του. «Όχι, όχι, πρόκειται για συναισθηματικά λόγια – ένα όνειρο μόνο[…] Ο Παράδεισος είναι έξω, ένας φυσικός χώρος στους ουρανούς, που τον δημιούργησε ο Θεός για τον λαό του[…] Θα υπάρχουν μαξιλάρια για να ξαπλώσεις, ποτάμια από γάλα και μέλι, δροσερό και καθαρό νερό πηγής». (Από το βιβλίο, σ. 197)

Η έλλειψη ομοιοτήτων, αντιστοιχιών, ή κοινών παρονομαστών, που θα μπορούσαν να διερμηνεύσουν σ' έναν έστω βαθμό την ινδική ιδιοπροσωπία, σε αντιπαραβολή με τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, καθιστά την όποια προσέγγιση εκ προοιμίου εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά και προβληματική, αν όχι τραυματική.

Του Μάκη Πανώριου

Ως ακραίο γεωφυσικό φαινόμενο ο κατακλυσμός ήταν πολύ φυσικό να προσλάβει μεταφυσικές διαστάσεις. Αρχικά θεωρήθηκε ως εκδήλωση ενός υπερφυσικού όντος, του οποίου η Γη και ο Άνθρωπος αποτελούν μάλλον ένα «μεγαλειώδες» κοσμικό πείραμα. Η παρέκκλιση ωστόσο του ανθρώπου από την προβλεπόμενη μετεξέλιξή του, η οποία και τον οδήγησε με την συμπεριφορά του στην Ύβρη εναντίον του Δημιουργού του, προκάλεσε την θεϊκή μήνιν.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Οι ομορφότερες ιστορίες άθελά μας υφίστανται…

Με το πρόθεμα «…σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν…» εισάγεται ο αναγνώστης στο περιεχόμενο ενός τομιδίου, 56 σελίδων, εξαιρετικής τυπογραφικής και εικαστικής φροντίδας. 

Της Έλενας Χουζούρη

Κατά δώδεκα χρόνια ωριμότερος ποιητικά επανέρχεται ο Γιώργος Μαρκόπουλος μετά το τιμημένο με Κρατικό Βραβείο Ποίησης βιβλίο του «Μην σκεπάζεις το ποτάμι». Χωρίς να απομακρύνεται από τους βασικούς άξονες της ποίησης του, ο Μαρκόπουλος με τον «Κρυφό Κυνηγό» υφαίνει με υψηλής θερμοκρασίας υλικά μια ελεγεία στη μνήμη, στο θάνατο -αυτόν τον κρυφό κυνηγό-, ένα Ρέκβιεμ για ό,τι αναίτια και ανά πάσα στιγμή μπορεί να χαθεί, για την ίδια την ζωή που μπορεί να κυλήσει αιφνιδίως στην άλλη πλευρά και να σβήσει. 

Ο κύριος Λευτέρης θα μπορούσε να είναι ο γείτονας της διπλανής πόρτας. Ζει μόνος, κάνει λίστα πριν πάει για ψώνια, πληρώνει κοινόχρηστα και φτιάχνει φακές για μεσημεριανό. Μετρημένα πράγματα. Μεσήλικας, χωρισμένος, συμφιλιωμένος με την πραγματικότητα του. Χρόνια υπάλληλος σε γραφείο τελετών, η δουλειά –όπως και η ζωή- σπάνια του επιφυλάσσει εκπλήξεις. 

Της Έλενας Χουζούρη

Μια γνωστή λαϊκή παροιμία λέει: «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Παραφράζοντας μπορεί να πει κανείς: «Η καλή λογοτεχνία από την πρώτη σελίδα φαίνεται». Αυτό ισχύει στην περίπτωση του 30χρονου Μιχάλη Γενάρη και του πρώτου μυθιστορήματός του Πρίγκιπες και δολοφόνοι το οποίο δικαίως τιμήθηκε με το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Μεταφράζω το ταξιδιωτικό βιβλιαράκι του John Steinbeck “Travels with Charley” - πράγμα φυσικό παρότι δεν μ’ αρέσει να μεταφράζω: όμως, έχω κάνει τις ίδιες διαδρομές ξανά και ξανά – είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια αργότερα, διασχίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες, οδηγώντας ή κάνοντας ωτοστόπ. Από την ανατολή στη δύση και πάλι πίσω, από τον βορρά στον νότο και πάλι πίσω.

Του Μάκη Πανώριου

Η ρεαλιστική λογοτεχνία μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι αποτυπώνει την πραγματικότητα, αλλά συνήθως αρκείται στην επιφανειακή αντιγραφή της, καταλήγοντας να λειτουργεί ως δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.

Της Μαργαρίτας Φρανέλη

«Δράμα δεν είναι παρά η αναμέτρηση της προσδοκίας με την πραγματικότητα.». Να ένας από τους –ελάχιστους, μην πανικοβάλλεστε– ορισμούς που περιλαμβάνονται στο νέο μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου και ταιριάζει γάντι σε όλες τις προβολές που κάνει ο συγγραφέας: στη χώρα, τη γενιά και την παιδεία μας, αλλά και σε κάθε λογής λιγούρα για ευρωπαϊκό προφίλ, για μουράτο ανφάς, για χλιδάτη εξάρτυση.

Της Βίκυς Βασιλάτου

Λίγο πολύ όλοι έχουν ακουστά την Coco Chanel, ακόμα και όσοι δεν έχουν ιδέα από μόδα. Το όνομά της είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μ’ έναν από τους μεγαλύτερους οίκους μόδας. Στα μέσα Αυγούστου κυκλοφόρησε άλλο ένα βιβλίο με θέμα τη ζωή της. «Μα τι άλλο θα μπορούσαν να πουν; Θα σταματήσουν ποτέ ν’ αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια;» αναρωτήθηκα.

Σκέψεις για τα μικρά πεζά της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου

Της Παυλίνας Μάρβιν

Σ ε  θ υ μ ά μ α ι  σ α ν π ό λ η

Σε θυμάμαι σαν πόλη, σα να υπήρξε μια χώρα με πρωτεύουσα εσένα. Για να ξεφύγω από σένα έπαιρνα τα όρη και τα βουνά, και τριγυρνούσα τις Κυριακές στα προάστια. Σε θυμάμαι με κήπους κι ανάκτορα, με δικαστήρια και θέατρα, τώρα που πλήττω μες τα μικρά χωριά και το χορτάρι ψηλώνει. 

Πιο μέσα

ΤomasTranströmer, Τα ποιήματα, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου (Aθήνα: Printa, 2004) 

Ο Tomas Tranströmer γεννήθηκε το 1931 στη Στοκχόλμη. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για το ποιητικό αλλά και το μεταφραστικό του έργο και η ποίησή του έχει μεταφραστεί σε πενήντα γλώσσες. Το ποιητικό του ιδίωμα διαμορφώνεται στη βάση ενός γαλήνιου λυρισμού με γλώσσα ακριβή και καθαρή μέσα στην οποία σχηματίζεται ο κρύσταλλος του αινίγματος, ενώ δεν λείπουν οι αναφορές στην ιστορία, την κοινωνία και την πολιτική.  Το ποίημα «Πιο μέσα» μου έφερε στο νου την Αθήνα και τον ανελέητο ήλιο της. Άραγε ποιο εσωτερικό κείμενο θα φώτιζε μέσα μας; Το ποίημα δεν δίνει απάντηση. Ανοίγει όμως μια δίοδο προς τα έξω προτρέποντας στην αναζήτηση του μυστικού. 

Κατερίνα Ηλιοπούλου

* Το κείμενο αυτό, μαζί με το ποίημα, δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος της Book Press, το Νοέμβριο του 2009.

  ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ THOMAS TRANSTROMER 

Του Δημήτρη Αργασταρά

Tου Κώστα Αγοραστού

Με την ψυχολογία δύο έφηβων κοριτσιών επιχειρεί να αναμετρηθεί η Βασιλική Πέτσα στην πρώτη της νουβέλα με τίτλο Θυμάμαι.

Του Μάκη Πανώριου

Μπορεί το έργο τέχνης να προκαλεί το θαυμασμό και να ερεθίζει τη σκέψη με αυτό που εκπέμπει, με αυτό που θέλει να πει. Και ίσως αυτή να είναι και «επιφανειακά» η πρόθεση του δημιουργού του. Στην πραγματικότητα όμως, φέρνει στο φως μία ακόμη αινιγματική παράμετρο του άγνωστου «Άλλου» εαυτού του.

Για το βιβλίο της Λίντε Ζάλμπερ «Φρίντα Κάλο, Η ζωή μιας αδάμαστης γυναίκας» (μτφρ: Σίσσυ Παπαδάκη, εκδ. Μελάνι).

Της Βίκυς Βασιλάτου

Της Εύης Λαμπροπούλου

Στο πλυντήριο των σέβεντις

Διαβάζω μανιωδώς για τα σέβεντις: ούτε η γενιά ούτε η χώρα μου πρόλαβαν την Χρυσή Εποχή της σεξουαλικής επανάστασης. Ο Έιμις όμως ήταν εκεί, όταν κάηκαν τα πρώτα σουτιέν και η φούστα συρρικνώθηκε. Να πώς ήταν: Περιφέρονταν σε έναν παραμυθένιο πύργο σε διάφορα στάδια ελευθεριότητας και γυμνότητας. Τα κορίτσια προσπαθούσαν να φέρονται σαν αγόρια. Τα αγόρια φέρονταν ως συνήθως. Τα λιγότερο γοητευτικά αγόρια ζητιάνευαν από το «πνεύμα της εποχής». Γύρω τους κόχλαζε μια αναδιάταξη στη σαρκική γνώση και στο συναίσθημα. Έπιναν Παρφέ ντ' αμούρ. Η πρωτοπορία ήταν υποχρεωτική. 

Της Έλενας Χουζούρη

Δεν είναι σίγουρο αν είναι λίγοι και μιας κάποιας ηλικίας αυτοί που ακούνε ακόμη τζαζ, όπως πιθανολογεί με μελαγχολία ο ήρωας του ομότιτλου διηγήματος του Γιάννη Μπασκόζου, το σίγουρο είναι ότι δεν είναι εύκολο να «παίξεις» με τη μουσική και μάλιστα να την μετατρέψεις σε αφηγηματικό πεδίο διαφορετικών μουσικών αποχρώσεων και ιδιωμάτων.

Του Κώστα Αγοραστού

Ο Τζόνι και η Λούλου δεν είναι απλώς δυο νέοι που έφυγαν από την Αθήνα για να ταξιδέψουν προς την Κωνσταντινούπολη. Δεν ψάχνουν τη χαρά του ταξιδιού με μποέμ διάθεση και σκοπό να ζήσουν περιπέτειες μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Ποιήματα σε πλάγιο ξύλο

Κερδίζει η λογοτεχνία όταν εικαστικοί καλλιτέχνες αποφασίζουν να εκφραστούν με το Λόγο και κατορθώνουν να μεταφέρουν στο κείμενο τη συγκίνηση τόσο έντονα όσο και με το χρωστήρα. Ο χαράκτης Γιάννης Δ. Στεφανάκις με την πρώτη του εμφάνιση στην ποίηση αποδεικνύει πόσο πλεονεκτική είναι η ματιά του εικαστικού και ταυτόχρονα κεφαλαιοποιεί την πολύχρονη γόνιμη ενασχόλησή του με τη σύζευξη λογοτεχνίας και ζωγραφικής-χαρακτικής-γραφικών τεχνών, μέσα από τα περιοδικά που διακόνησε και τις συλλεκτικές εκδόσεις του. 

Για τη συλλογή διηγημάτων «Το καράβι του θανάτου και άλλες ιστορίες» του Δημοσθένη Βουτυρά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος. 

Του Μάκη Πανώριου

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Της Έλενας Μαρούτσου

Κάνοντας μια θερινή βόλτα στα βιβλιοπωλεία και χαζεύοντας τις προθήκες με τις καινούργιες εκδόσεις βρέθηκα να ξεφυλλίζω μια νουβέλα με τον αινιγματικό και λίγο μελαγχολικό τίτλο Μπάρτλμπυ, ο γραφέας, μια ιστορία της Γουώλ Στρητ. Μ’ ένα γρήγορο ξεφύλλισμα και διαβάζοντας σκόρπιες τυχαίες αράδες διέκρινα πως το κομψά σχεδιασμένο εξώφυλλο αντανακλά το ύφος του περιεχομένου, αυτής της αριστοτεχνικά γραμμένης νουβέλας του συγγραφέα του Μόμπυ Ντικ, Herman Melville. 

της Μαρίας Τζαμπούρα

Καμιά φορά το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα χωρίς να καταβάλεις καμιά πνευματική προσπάθεια, δεν είναι κακό. Και ενώ σπανίως διαβάζει κανείς λογοτεχνία τρώγοντας πατατάκια, στα κόμικ όλα επιτρέπονται! Πρόσφατα παραδείγματα, τα δύο βιβλία που έπεσαν πρόσφατα στα χέρια μου και κυκλοφόρησαν πριν ή μετά ή και αποκλειστικά για τις ομότιτλες ταινίες τους που από αρχές Σεπτέμβρη προβάλλονται στους κινηματογράφους. 

Της Παυλίνας Μάρβιν

«Ο φίλος μου Γιώργος Μακρής άνοιξε ένα/ μικρό κατάστημα με ψιλικά/ πελάτες του είναι όλοι όσοι σ’ αυτό τον κόσμο/ τον βασάνισαν/ πελάτες του δ ε ν ε ί ν α ι όσοι αυτός βασάνισε·/ δικάστηκε/ κι έχει αθωωθεί.», γράφει ο Μίλτος Σαχτούρης, στην τελευταία σελίδα του τόμου των 542 σελίδων με τίτλο «ΓΡΑΠΤΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Β. ΜΑΚΡΗ».

Tου Κώστα Αγοραστού

Για τις «Στιγμές ΙΙ», τα αυτοβιογραφικά κείμενα - μαρτυρίες του Λεωνίδα Κύρκου που συμπληρώνουν τις δυο άλλες εκδόσεις («Στιγμές Ι» και «Στιγμές ΙΙΙ») και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις της Εστίας. 

Του Σωτήρη Βανδώρου