Του Γιώργου Λαμπράκου

Η γνωστή τάση των Βρετανών να θεωρούν πως δεν ανήκουν τόσο πολύ στην Ευρώπη δεν φαίνεται μόνο από τη συνήθη πολιτική στάση τους απέναντι στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν ενίοτε τη λέξη continent, «ήπειρος». Οι Βρετανοί ονομάζουν την υπόλοιπη Ευρώπη «the Continent», αποκλείοντας δηλαδή τη δική τους χώρα, ωσάν αυτή να μην ανήκει στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτή η σημασία διαφαίνεται στον χαρακτηρισμό «ηπειρωτική φιλοσοφία» (continental philosophy), που επιφυλάσσεται για την (κυρίως) γαλλική και γερμανική φιλοσοφία, σε αντίθεση με την αγγλοσαξονική (αγγλική και αμερικανική) φιλοσοφία που, κάποια στιγμή μες στον 20ό αιώνα, ονομάστηκε «αναλυτική».  

Του Κώστα Αγοραστού

Η Κατερίνα Σχινά, από το πόστο της μεταφράστριας, έχει «γυρίσει» στα ελληνικά έναν μεγάλο αριθμό ξένης, ως επί το πλείστον, πεζογραφίας, και από αυτό της δημοσιογράφου έχει αρθρογραφήσει για ακόμη περισσότερα βιβλία. Αναπόφευκτα ήρθε η ώρα να γράψει και το δικό της. Ένα βιβλίο για μια από τις εξωλογοτεχνικές της αγάπες. Το πλέξιμο.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η λογοτεχνία ως τώρα αρδευόταν από μεγάλες δεξαμενές αρχέτυπων προσώπων και σκηνών, όπως ήταν η αρχαιοελληνική μυθολογία, ο χριστιανικός κόσμος με την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, οι ιστορικές φυσιογνωμίες κ.ά. Μέσα σ’ αυτά, που έχουν εντοπιστεί σε όλη τους την ποικιλία από πολλούς μελετητές, οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και την παγιωμένη πλέον στη συνείδηση των αναγνωστών-θεατών σφαίρα της διεθνούς show biz, η οποία τροφοδοτεί κατεξοχήν τον κινηματογράφο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο, ενώ όλο και περισσότερο περνάει και στις σελίδες των λογοτεχνικών βιβλίων.

Του Γιώργου Βέη

Οι εισαγωγικές δηλώσεις είναι ενδεικτικές του τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια ενός ταξιδιού, προφανώς ατέρμονος. Η «δημοκρατία του βλέμματος», η «δημοκρατία της γραφής» και η «δημοκρατία του φαίνεσθαι», για να περιοριστώ στις πλέον εμφανείς δείξεις, συναποτελούν τις ειδολογικές συντεταγμένες των αναφορών και των ποικίλων αυτοαναφορών. (Βλ. σσ. 66, 74 και 92, αντιστοίχως).

Για τα βιβλία του Φερνάντο Πεσσόα «Ένα πολύ πρωτότυπο δείπνο» (μτφρ. Κων/νος Αρμάος), «Ηρόστρατος» (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός) και «Γράμματα στην Οφέλια» (μτφρ. Μαρία Παπαδήμα), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Gutenberg.

Του Νίκου Ξένιου

Της Έλενας Μαρούτσου

Ασθενείς είναι ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος του βιβλίου αυτού, που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Πάντα ήρωες (μτφρ. Χάρις Αλεξίου) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για μια μαρτυρία από τον Γάλλο μουσικό Fabien Marsaud, που στα είκοσί του εξαιτίας ενός ατυχήματος διαγνώστηκε ως ατελώς τετραπληγικός και πέρασε δώδεκα μήνες σε κέντρο αποκατάστασης. Αυτούς τους μήνες περιγράφει ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο μέχρι την ανέλπιστη και κόντρα στις προβλέψεις των γιατρών επανάκτηση της κινητικότητάς του, σχεδόν στο ακέραιο, αν εξαιρέσει κανείς μια πατερίτσα, ενθύμιο κι υπενθύμιση της κατάστασης που ονομάζουμε «αναπηρία».

Για το μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Φώκνερ «Ο ξένος στο χώμα» (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτη).

Του Νίκου Ξένιου

Της Ελένης Κορόβηλα 

Αναζητώντας το κατάλληλο δώρο για ένα παιδί, το βιβλίο σπάνια είναι η πρώτη μας επιλογή, συχνά με τη δικαιολογία πως δεν θα το ενθουσιάσει. Κι όμως, προσφέροντας βιβλία στα παιδιά τους χαρίζουμε ταυτόχρονα τον κόσμο μαζί με κλειδιά που θα τα βοηθήσουν να ανοίξουν πόρτες που είναι πολύ πιθανό να βρουν κλειστές. Οι παρακάτω επιλογές είναι από την πρόσφατη βιβλιοπαραγωγή:

Του Κώστα Δρουγαλά

«Ποιος είσαι; Είμαι ο Ζαν-Μπατίστ Μπαράτ. Από πού κατάγεσαι; Από την Μπελέμ της Νορμανδίας. Τι είσαι; Είμαι μηχανικός, εκπαιδευμένος στη Σχολή Γεφυρών. Σε τι πιστεύεις; Πιστεύω στη δύναμη της λογικής...»

Το μυθιστόρημα Οι αγνοί είναι το έκτο κατά σειρά του συγγραφέα από το Μπρίστολ Άντριου Μίλερ, το δεύτερο που τιμάται με κάποιο λογοτεχνικό βραβείο (βραβείο Costa 2011) μετά το Ο λυτρωτής πόνος. Το βιβλίο ξεκινά στα 1785, όταν ο μηχανικός Ζαν-Μπατίστ Μπαράτ έρχεται από τη Νορμανδία στο Παρίσι, προκειμένου να μεταφέρει το εγκαταλελειμμένο νεκροταφείο των Αγίων Αθώων Νηπίων σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης. Οι εντολές που παίρνει είναι ξεκάθαρες: άμεση απομάκρυνση όλων των οστών από τον χώρο του νεκροταφείου εξαιτίας του κινδύνου δηλητηρίασης του Βασιλιά και του υπουργικού συμβουλίου από τις αναθυμιάσεις των νεκρών σωμάτων. 

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Ο Αλέξανδρος Ίσαρης προσφέρει με συνέπεια αλλά και με επιλεκτική φειδώ ιδιαιτέρως αξιόλογα τεκμήρια λογοτεχνικής παραγωγής πρωτίστως στον χώρο της σύγχρονης ποίησης, που αντιπροσωπεύουν οι ποιητικές συλλογές: Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο ισορροπιστής (1976), Οι παρενέργειες της σιωπής (1984), Οι Τριστάνοι (1992), Θα επιστρέψω φωτεινός (2000). Αυτές οι συλλογές συμπληρώνονται από ορισμένα ενδιαφέροντα δείγματα πεζογραφίας, με τεχνική καταγόμενη από την αισθητική και τη δομική οικονομία της ποίησης του Αλέξανδρου Ίσαρη, όπως αναγνωρίζεται στα αφηγηματικά έργα: Ανάμεσά τους η μουσική (1991), Βίνκελμαν ή το Πεπρωμένο (2010), Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς (2012).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Την Τζούμπα Λαχίρι τη γνωρίσαμε ως διηγηματογράφο με τη συλλογή Διερμηνέας Ασθενειών. Η κριτική της ματιά στον τρόπο «ενσωμάτωσης» των Ινδών μεταναστών στην αμερικανική κουλτούρα και στη δυσκολία εξισορρόπησης ανάμεσα σε δυο κόσμους, η ικανότητά της να δημιουργεί συνεκτικό αφηγηματικό κόσμο και χαρακτήρες ακόμα και μέσα στα περιορισμένα όρια της μικρής φόρμας αλλά και η λιτότητα της γραφής της, ώθησαν τους κριτικούς να τη συγκρίνουν με τον Κάρβερ ή ακόμα και τον Τσέχοφ χαρίζοντάς της το βραβείο Pulitzer.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί αυτομάτως την επάνοδο στη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ειρήνη. Και είναι λογικό: ήταν ο χειρότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι μόνο με βάση τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών και των εν γένει διαλυμένων ανθρώπων, αλλά και με βάση τις ανεπανάληπτες ωμότητες που διαπράχθηκαν, και μάλιστα από τους δήθεν πιο πολιτισμένους ανθρώπους, τους Ευρωπαίους, στην καρδιά της δήθεν πιο πολιτισμένης περιοχής στον κόσμο.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί αυτομάτως την επάνοδο στη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ειρήνη. Και είναι λογικό: ήταν ο χειρότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι μόνο με βάση τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών και των εν γένει διαλυμένων ανθρώπων, αλλά και με βάση τις ανεπανάληπτες ωμότητες που διαπράχθηκαν, και μάλιστα από τους δήθεν πιο πολιτισμένους ανθρώπους, τους Ευρωπαίους, στην καρδιά της δήθεν πιο πολιτισμένης περιοχής στον κόσμο.

Του Νίκου Ξένιου

Το έργο του Μωπασσάν βάζει στο στόχαστρο τα σαθρά ήθη, τα γνωρίσματα νοσηρότητας και τα συμπτώματα μιας παρακμής που προοιωνίζεται το τέλος της ακμάζουσας αστικής τάξης του δέκατου ένατου αιώνα.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη 

Η απόπειρα δολοφονίας ανακοινώνεται -ήδη εξ αρχής- από τις στήλες μιας εφημερίδας, και μετά ξεχνιέται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα από τη μία η αστυνομική πλοκή να εξαρθρώνεται, καθώς ο αναγνώστης απομακρύνεται συνεχώς από το έγκλημα και στρέφει την προσοχή του στις εξομολογήσεις εννέα προσώπων, τα οποία συνδέονται με συγγενικές ή κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους.

Του Γιώργου Βέη

Πρόκειται για διπλό βιβλίο. Ποιήματα και πεζά εναλλάσσονται, χωρίς να διακόπτεται το εννοιολογικό νήμα. Η ενότητα του χώρου εξασφαλίζει, ως εκ των πραγμάτων, τη δημιουργική, σύμμετρη ανάπτυξη του χρόνου. Ο Χρήστος Τσιάμης, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Πάτρα, φτάνει δεκαεφτάχρονος στη Νέα Υόρκη. Εκεί ζει κι εργάζεται έκτοτε, μια ακόμη εναργής ψηφίδα του μείζονος μωσαϊκού των εκατομμυρίων μεταναστών, οι οποίοι έγιναν προοδευτικά κι αυτοί γνήσια παιδιά της.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Σ' ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Δανίας, τη γνωστή από το κάστρο του Άμλετ Ελσινόρη, η εντεκάχρονη Σεσίλιε εξαφανίζεται στη διαδρομή από το σπίτι της στο σχολείο. Όπως είναι αναμενόμενο, η εξαφάνιση ενός παιδιού αποτελεί λόγο μεγάλης αστυνομικής κινητοποίησης, πόσο μάλλον αφού η μικρή Σεσίλιε είναι ένα παιδί-θαύμα που έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο σε κάποιο ριάλιτι (απ' αυτά που βασανίζουν κι εμάς). Την υπόθεση αναλαμβάνει η νεοσυσταθείσα ομάδα για τη διαλεύκανση «επικίνδυνων και ειδεχθών εγκλημάτων» με επικεφαλής τον αστυνόμο Περ Ρόλαντ.

Ο σημαντικότερος Γάλλος ιστορικός ερευνητής του Μεσαίωνα Ζακ Λε Γκοφ πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Το έργο του αποτελεί αναφορά για όλους τους ιστορικούς, ειδικότερα τους μελετητές του Μεσαίωνα. Ανάμεσα στα πολυάριθμα βιβλία του (αρκετά από τα οποία κυκλοφορούν και στα ελληνικά) υπάρχει ένα βιβλίο του Ζακ Λε Γκοφ το οποίο απευθύνεται στα παιδιά: «Ο Μεσαίωνας, μια ιστορία για παιδιά» (Νεφέλη, 2008).

Της Ελένης Κορόβηλα 

Για το βιβλίο Οφσάιντ (μτφρ.Ελένη Κατσαμά, Φίλιππος Μανδηλαράς) του Fabrizio Silei που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινο. 

Του Κώστα Δρουγαλά

Της Έλενας Μαρούτσου

Είχα πάντοτε μια ανασφάλεια για το νόημα της λέξης παρελκυστικός, αλλά φαίνεται πως ήρθε η ώρα της να τη χρησιμοποιήσω. Ο Τζούλιαν Μπαρνς, λοιπόν, ξεκινάει αυτό του το βιβλίο, παρελκυστικά. Ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο –το βιβλίο χωρίζεται σε τρία, όπως ίσως μας προετοιμάζει κι ο τίτλος– είναι παρελκυστικό και παραπειστικό. Τίτλος του είναι «Το αμάρτημα του ύψους» κι εδώ ο συγγραφέας μας μιλάει για την αεροναυτική, κάνοντας λόγο για ανθρώπους και περιστατικά που σημάδεψαν τις πτήσεις με αερόστατο.

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Του Νίκου Ξένιου

Στο μυθιστόρημα 14 (εκδ. Ίκαρος), με γλώσσα ιδιότυπη και σύνταξη δαιδαλώδη, που –όμως– συνθέτουν ένα ευκρινέστατο μητρώο χαρακτήρων, ο γάλλος Ζαν Εσνόζ εξορύσσει συγκεκριμένο συνειδησιακό υλικό για να πλάσει τους ήρωές του, ενώ με πλάγιο βλέμμα στις ζωές τους τις εντάσσει στην ιστορική πραγματικότητα της ταραγμένης έναρξης του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Τη συγγραφική ιδιότητα του καθηγητή της Παθολογικής Φυσιολογίας Χαράλαμπου Μ. Μουτσόπουλου τη γνωρίζουμε δα από πολλών ετών. Πέραν της πρωτογενούς συγγραφικής του παραγωγής είτε με βιβλία ιατρικού ενδιαφέροντος είτε με μαχητικά κείμενα για τα κακώς κείμενα στους τομείς της υγείας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στον τομέα της ιατρικής επιστήμης, το 2012 μας προσέφερε, σε αναστατική έκδοση, δύο μονογραφίες του πατρός του, γεωπόνου, Μιχάλη Ν. Μουτσόπουλου που αναφέρονται στην «Βερικοκκιά» ή «Καϊσιά» και τη «Ροδακινέα» που είχαν κυκλοφορήσει κατά τα έτη 1935 και 1940 αντιστοίχως στις εκδόσεις της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρείας και μαζί σκιαγράφησε την συνολική εικόνα του πατρός του (Ο Γηπόνος, εκδόσεις Καπόν).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Σε μια παλιά, καλή, ελληνική ταινία του Αλέκου Σακελάριου, στην Κυρά μας τη μαμή (γυρισμένη το 1958, με τους αείμνηστους Γεωργία Βασιλειάδου και Ορέστη Μακρή), αποτυπώνεται ο κλονισμός που επέρχεται στις αντιλήψεις των ανθρώπων ενός απομακρυσμένου χωριού ονόματι Λεστινίτσα, όταν φτάνει ένας γιατρός από την Αθήνα. Μέχρι τότε οι χωριανοί λειτουργούσαν με βάση τις οδηγίες της μαμής, με μαντζούνια και κομπογιαννίτικες πρακτικές, με φυλακτά και ξεματιάσματα, ενώ τώρα καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε όλα αυτά και στην επιστήμη και τις μεθόδους της.

Για το βιβλίο του Σίγκμουντ Φρόιντ με τίτλο «Ο Ντοστογέφσκι και η Πατροκτονία» (μτφρ: Γιάννης Καλιφατίδης, Ηλιάνα Αγγελη, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Του Κώστα Αγοραστού

Η Αναχώρηση είναι το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Θέμελη, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Η ιστορία που μας αφηγείται ξεκινά αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821 και φτάνει μέχρι και τις μέρες μας.

Του Νίκου Ξένιου

Ου παύσομαι τας Χάριτας Μούσαις συγκαταμιγνύς, ηδίσταν συζυγίαν[1]

Όπως στο ποιητικό έργο του Ούγκο Φόσκολο η Πατρίδα είναι μοναδική εγγύηση και ηθικό έρεισμα ζωής[2], έτσι και στην ποίηση του Κάλβου ο έρωτας, η ποίηση, η ομορφιά, η τέχνη, η απόλαυση της ζωής και το πένθος, κάθε αποτύπωση της καθημερινής εμπειρίας, έρχονται να κατατεθούν με ευλάβεια στον βωμό της Εθνεγερσίας: μιλάμε για μια μορφή κλασικισμού του τύπου που καθιέρωσε ο Φόσκολο: Kαλήτερα, καλήτερα / διασκορπισμένοι οἱ Ἓλληνες / να τρέχωσι τόν κόσμον, / μέ ἐξαπλωμένην χείρα / ψωμοζητοῡντες·

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ο C.S. Forester ήταν ένας περίεργος Βρετανός. Σπούδασε ιατρική αλλά τα παράτησε για να ασχοληθεί με το γράψιμο. Διετέλεσε δημοσιογράφος (και ανταποκριτής των Τάιμς στον Ισπανικό Εμφύλιο), αλλά και πράκτορας της βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στις ΗΠΑ, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Του Νίκου Αδάμ Βουδούρη

Ο Γιαν Χένρικ Σβαν γεννήθηκε στη Λουντ της Σουηδίας το 1959. Είναι γόνος οικογένειας λογοτεχνών. Τον γνωρίζουμε απ’ την τακτική του συνεργασία με το περιοδικό Εντευκτήριο του Γιώργου Κορδομενίδη. Από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου εξάλλου κυκλοφόρησε το 2002 το πρώτο του βιβλίο σε ελληνική μετάφραση, το μυθιστόρημα Η καταραμένη χαρά. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2007, απ’ τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Οι περιπλανώμενοι.

Ο Eric Carle είναι πολλά παραπάνω από ένας πολύ επιτυχημένος καλλιτέχνης που αφιερώθηκε στο παιδικό βιβλίο. Στη μακρά διαδρομή του υπήρξε συνεπής στη θεματολογία του και επαναστατικός στην τεχνική του. 

Της Ελένης Κορόβηλα

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Πώς μπορεί να επιζήσει ένας άνθρωπος όταν έχει αποκλειστεί από τον κόσμο, όταν οι αισθήσεις του έχουν ακυρωθεί και δεν υπάρχει τρόπος να λαμβάνει μηνύματα από το περιβάλλον; Ο Χόμερ, κεντρικός αφηγητής του «Χόμερ και Λανγκλέυ», στο τέλος της ζωής του βυθίστηκε στο σκοτάδι και τη σιωπή πάσχοντας από τυφλότητα και κώφωση.

Του Γιώργου Βέη

Η Βόρεια Αμερική του 19ου αιώνα συνιστά το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο. Υγρασία από σελίδες μυθιστορημάτων του Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον εισχωρεί στον Καλό κλέφτη. Πρώτο και σημαίνον ταυτοχρόνως Bildungsroman από μια προσοντούχο μυθιστοριογράφο.