Για το μυθιστόρημα της Χριστίνας Καράμπελα, Ο ψίθυρος της Ευδοκίας (εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η γραφή της Χριστίνας Καράμπελα σκόπιμα ξεπερνάει τα όρια του ρεαλισμού και εισέρχεται στα χωράφια του μαγικού ρεαλισμού. Ή μάλλον μένει στο μεταίχμιο, καθώς όλα εξηγούνται ευλογοφανώς, ή μάλλον μπορούν να εξηγηθούν ευλογοφανώς, αλλά συνάμα το φανταστικό περιίπταται σαν ένα αραιό σύννεφο που νοτίζει τα πάντα.

Κατάθεση σκέψεων και προβληματισμών σχετικά με τη λειτουργία του αμερικανικού συστήματος από τον Gore Vidal, έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς*. 

Του Κώστα Κατσουλάρη

Για το μυθιστόρημα της Yasmina Reza, Ευτυχισμένοι οι ευτυχείς (μτφρ. Μανώλης Πιμπλής, εκδ. Εστία).

Της Έλενας Μαρούτσου

Τη Γιασμίνα Ρεζά την γνώρισα μέσα από την κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού της έργου Ο θεός της σφαγής από τον Ρομάν Πολάνσκι. Τώρα, στο αυτί του τελευταίου της μυθιστορήματος με τον τίτλο Ευτυχισμένοι οι ευτυχείς, μαθαίνω ότι είναι πολυγραφότατη και πολυβραβευμένη συγγραφέας κυρίως θεατρικών έργων αλλά και μυθιστορημάτων. Άλλωστε και στο μυθιστόρημα που έχω στα χέρια μου είναι ολοφάνερη η θητεία της στο θεατρικό λόγο.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δώρας Κασκάλη Το μαύρο κουτί της μνήμης τους (εκδ. Οκτώ).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Μπορεί ο κριτικός λόγος να αποδώσει το συναίσθημα που εκπέμπει η λογοτεχνία, χρησιμοποιώντας θεωρητικά μοντέλα ή γλωσσικά κάτοπτρα; Συνηθίσαμε να αποδίδουμε την αξία ενός βιβλίου με έλλογες σκέψεις και με λογοκρατούμενους συλλογισμούς, χωρίς να καλλιεργούμε τις δυνατότητες που θα έπρεπε να έχουμε ώστε να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που σε ένα μυθιστόρημα ή σε μια συλλογή διηγημάτων κερδίζει συναισθηματικά τον αναγνώστη (δες τα πειστικά επιχειρήματα της Martha Nussbaum στο Έρωτος γνώση). Κι αυτό συμβαίνει γιατί από τον φόβο μας να μην ξεπέσουμε σε μια μελοδραματική καταγραφή, σε μια συγκινησιακή ταύτιση με τους ήρωες, σε μια εμπειρική συμμετοχή, αλλά και από τη λογοκρατία της εποχής μας, αποφύγαμε την ουσία της λογοτεχνίας που είναι -μεταξύ άλλων- η ψυχική επαφή, η ατμόσφαιρα, το κλίμα, το φορτίο με το οποίο φορτίζει τον αποδέκτη της.

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Χαρίτου, Οι άφαντοι (εκδ. Κίχλη).

Της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Υπάρχουν άνθρωποι που την Τέχνη της Ποίησης την πλησιάζουν με πόδια γυμνά, περπατώντας ανάλαφρα, λες και πατούν επάνω σε λέξεις εύθραυστες, με σεβασμό ξεχωριστό στην ιερότητα του σκοπού, αρνούμενοι να στριμωχθούν στη χορεία των πολλών που φωνασκούν και συναλλάσσονται. Ο Δημήτρης Χαρίτος, ποιητής της Β΄ Μεταπολεμικής γενιάς, εμφανίστηκε στα γράμματα το 1955 με την Ιστορία του Απρίλη, μία σύνθεση ερωτική. Στη συνέχεια το 1961 γράφει τη συλλογή Περιπέτειες με τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα, το 1980 κυκλοφορούν οι Μανδραγόρες, ποιητική σύνθεση με εμβόλιμα στοιχεία Λαογραφίας και 29 χρόνια μετά, το 2009, δημοσιεύει τη συλλογή Μυθεύματα κι Αυτοβιόγραφα, μια συλλογή αυτή τη φορά αυτοτελών ποιημάτων. Από το Γενάρη του 2014 κρατούμε στα χέρια μας την πέμπτη ποιητική του σύνθεση.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου Άννα τώρα κοιμήσου (εκδ. Γκοβόστη).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η Άννα με ρεαλιστική και ταυτόχρονα με μυθική μορφή ανήκει στο βιωματικό φορτίο του αφηγητή του βιβλίου, και με αυτή την αφετηρία η Άννα αποτελεί σταθερή αναφορά βίου ως φορέας συναισθημάτων και καταστάσεων, αναπόφευκτος προορισμός για εσωτερικές διαδρομές, κυρίως και πρωτίστως προσωπείο για το περιεχόμενο ενός ατομικού χωρόχρονου που έχει αμετάκλητα προωθηθεί στο (κοινό: το δικό της και του αφηγητή) υπο-/κειμενικό παρελθόν.

Για τη συλλογή κειμένων του Isaiah Berlin Το σαθρό υλικό του ανθρώπου (μτφρ. Γιώργος Μερτίκας, εκδ. Κριτική)

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Για το μυθιστόρημα του Karl Ove Knausgård Ένας θάνατος στην οικογένεια. Ο αγών μου -Βιβλίο πρώτο (μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Καστανιώτη).

Του Νίκου Ξένιου

Mε το εξάτομο μυθιστόρημα Ο αγώνας μου, που το ολοκλήρωσε σε μια διετία και που αριθμεί 3.600 σελίδες, ο σαρανταεξάχρονος Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ έχει κάνει πάταγο στην αγορά. Ο πρώτος τόμος κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον υπότιτλο «Ένας θάνατος στην οικογένεια», σε καλή μετάφραση του Σωτήρη Σουλιώτη. Με χαρακτηριστικό ναρκισσισμό, ο συγγραφέας εξαντλεί όλες τις πιθανές λεπτομέρειες ανάκλησης της ζωής του, διατηρώντας εμμονή με το ζήτημα της μνήμης, από την παιδική του ηλικία σε ένα μικρό νορβηγικό νησί έως το παρόν του ως πατέρα τριών παιδιών που ζει με τη γυναίκα του στη Σουηδία, ο Κνάουσγκορντ εκθέτει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τους φόβους του, τις σχέσεις του με τον πατέρα και τη μητέρα του, τον θάνατό τους, τη σχέση του με τη σύζυγό του Λίντα, αλλά και τους εφηβικούς του έρωτες και όλα τα αντικείμενα, τις αισθήσεις, τους διαλόγους και τα αρώματα του παρελθόντος, όσα καθόρισαν τη σημερινή του εικόνα ως ενήλικα.

Για το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ Έρως ανίκατε μάσαν (εκδ. Πατάκη) και τη μελέτη του Δημήτρη Πολυχρονάκη Πιερότοι ποιητές στην εποχή της παρακμής (εκδ. Αλεξάνδρεια)

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Αν κανείς προλαβαίνει να παρακολουθήσει όλα τα βιβλία του Αύγουστου Κορτώ, από τότε που ξεκίνησε είκοσι χρονών έως τώρα που έχει τριανταπενταρίσει, μπορεί να μην εκτιμά το βάθος της γραφής του, αλλά θα αξιολογήσει σίγουρα θετικά την αφηγηματική του άνεση, που τραβά τον αναγνώστη από τη μύτη, και την ποικιλία των έργων του: από αστυνομικά μυθιστορήματα α λα Άγκαθα Κρίστι μέχρι δαιμονοερωτικά κείμενα κι από παιδική λογοτεχνία έως αυτοβιογραφίες υψηλής συγκίνησης.

Επανακυκλοφόρησε πρόσφατα, με νέο εξώφυλλο, η επιτυχημένη συλλογή ποιημάτων και κειμένων του αμερικανού ποιητή e.e. cummings σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού.

Του Νίκου Ξένιου

«Lovers alone wear sunlight» 

Στην κόψη του ξυραφιού, στο μεταίχμιο ανάμεσα στην παραδοσιακή ποίηση και το Μοντέρνο, ο e.e. cummings, ποιητής, ζωγράφος, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, εισάγοντας εσωτερική «διχοτομία» στην καρδιά των ποιημάτων του και αγνοώντας τα «οπτικά» στοιχεία που αποπροσανατολίζουν από τον θεματικό πυρήνα, καθιερώνει την περίφημη «αναποφάσιστη» στάση του ποιητή ως συνειδητή επιλογή. Ως λυρικός υμνεί ό,τι θα υμνούσε κάθε λυρικός, όμως οι εξάρσεις του συναισθήματος στην ποίησή του εμβαπτίζονται στο σαρκικό βίωμα, παράγοντας ποίηση με έντονο αισθησιασμό, που κάποιους μπορεί και να τους σοκάρει ακόμα. Ο Χάρης Βλαβιανός υπογράφει (πρώτη έκδοση: 2009, Νεφέλη) τη μετάφραση της συλλογής βασισμένος στην οριστική έκδοση των Απάντων του ποιητή (Complete Poems,1904-1962, George J. Firmage ed., Νέα Υόρκη, 1994) και στον τόμο E.E. Cummings, A Miscellany Revised, George J. Firmage ed., Νέα Υόρκη 1965). 

Για το βιβλίο της Ελένης Κατσαμά «Γορίλλας στο φεγγάρι» (εκδ. Πατάκη)

Της Σίσσυς Τσιφλίδου

Για το δοκίμιο της Μπαρμπαρά Κασσέν Η νοσταλγία (μτφρ. Σέσιλ Ιγγλέση Μαργέλλου, εκδ. Μελάνι).

Του Νίκου Ξένιου

«Ρίζωμα και ξερίζωμα: να τι είναι η νοσταλγία».
Barbara Cassin

Η φιλόλογος, φιλόσοφος, ανθρωπολόγος και διευθύντρια σπουδών του CNRS Μπάρμπαρα Κασσέν, καταγωγής ουγγροεβραϊκής από την Τεργέστη, διερωτάται γιατί την καταλαμβάνει το συναίσθημα της νοσταλγίας κάθε φορά που βρίσκεται στην Κορσική, παρά το γεγονός ότι οι ρίζες της δεν είναι εκεί. Ίσως γιατί η Κορσική βρίσκεται στη Μεσόγειο, τη θάλασσα όπου ο Οδυσσέας περιπλανήθηκε αδυνατώντας να βρει τον δρόμο για την πατρίδα του. Στο στοχαστικό της δοκίμιο Νοσταλγία (σε εξαιρετική μετάφραση της Σέσιλ Ιγγλέση Μαργέλλου), ταξιδεύοντας στην Κορσική ή στην Ιθάκη, η συγγραφέας αποπειράται να διερευνήσει το αίσθημα της νοσταλγίας που δεν κατευνάζεται, αναλύοντάς το στα συστατικά του στοιχεία.

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Δουατζή Ανάσα από πηλό (εκδ. Πάπυρος).

Του Φώτη Καγγελάρη

Όταν διάβασα το βιβλίο του Γιώργου Δουατζή αναρωτήθηκα αν θα ανέλυα περισσότερο τις ψυχολογικές του συνιστώσες ή τις λογοτεχνικές του αρετές. Τελικά, υποχώρησε το διαζευκτικό και είδα το βιβλίο ως μία ενιαία επιστολή για τον ανθρωπισμό η οποία φτιάχτηκε από τη διαλεκτική σχέση της ψυχολογίας και της λογοτεχνίας, αφού ακριβώς η λογοτεχνία δεν θα υπήρχε παρά μόνον μέσω της ψυχικής αναγωγής των προσώπων του.

Για το μυθιστόρημα της Ali Smith Πώς να είσαι δύο (μτφρ. Νίκος Α. Μάντης, εκδ. Καστανιώτη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Λίγο πριν το τέλος της Τυχαίας –μυθιστόρημα για το οποίο η Αλι Σμιθ τιμήθηκε με το βραβείο Whitbread και βρέθηκε στη μικρή λίστα για το βραβείο Μπούκερ– υπάρχει ένα κεφάλαιο όπου παρουσιάζονται διάφορες εκδοχές της ζωής μιας εκ των ηρωίδων και η ταυτόχρονη «συνάντηση» με όλους τους νεκρούς και ζωντανούς που επηρέασαν τη ζωή της, καθώς και με όλους τους «πιθανούς» εαυτούς που θα είχαν προκύψει, αν είχε κάνει άλλες επιλογές και είχε εξελιχθεί σε άλλη γυναίκα, αν οι συνθήκες ή οι συμπτώσεις την είχαν οδηγήσει σε ένα άλλο μέρος της γης ή σε διαφορετικό πεπρωμένο. Στην απόπειρα να αποδοθεί ο παλμός μιας καρδιάς που χτυπάει συντονισμένη στο ρυθμό μιας «πληθυντικής οντότητας», η γραφή γίνεται ιδιαίτερα τολμηρή και ο λόγος σχεδόν παραληρηματικός. Αποτέλεσμα: ένα παλίμψηστο, πολυφωνικό και πολυπρισματικό κείμενο, πυκνοκατοικημένο από φωνές, ιδέες, κραυγές και σιωπές, προκειμένου να αποδοθεί η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.

Για το μυθιστόρημα του James Sallis Στη λίμνη (μτφρ. Κίκα Κραμβουσάνου, εκδ. Πόλις).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ο Τζων Τέρνερ, βετεράνος του Βιετνάμ, πρώην αστυνομικός, πρώην ψυχοθεραπευτής, ο οποίος έχει εκτίσει πολυετή κάθειρξη για ανθρωποκτονία, ζει ολομόναχος σε μια απομονωμένη αγροικία, δίπλα σε μια λίμνη. Έχοντας αφήσει πίσω του οριστικά το Μέμφις και τους ανθρώπους, προσπαθεί «να θάψει το παρελθόν του και να δραπετεύσει από τον πόνο της ανθρώπινης συναναστροφής». Την ιαματική μοναξιά του διακόπτει ο Λόννι Μπέιτς, ο σερίφης της κοντινής πολίχνης, ο οποίος τον επισκέπτεται μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι και μια παράκληση: να τον βοηθήσει να εξιχνιάσει ένα φόνο. Διότι στην ήσυχη πόλη του όπου οι πάντες γνωρίζονται και δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα σοβαρό, ένα ζευγαράκι ανακαλύπτει το πτώμα ενός άγνωστου άνδρα, ο οποίος έχει δολοφονηθεί με άγριο τελετουργικό τρόπο. Τη δολοφονία περιπλέκει το γεγονός ότι στα χέρια του νεκρού υπάρχει η αλληλογραφία του δημάρχου της πόλης: όλα τα γράμματα και οι λογαριασμοί των τελευταίων 3-4 μηνών. Το πρόβλημα ξεπερνάει τον σερίφη και τον μοναδικό βοηθό του, και ο Τέρνερ, διστακτικά στην αρχή, δέχεται να τους βοηθήσει.

Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα αντιδράσεις, θα αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα. (Α. Σαμαράκης, Εν ονόματι)

 Του Παντελή Λιάκα

Για το παραμύθι «Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει» (μτφρ. Αναστασία Καλλιόντζη) της Sun-Mi-Hwang (εκδ. Διόπτρα). 

Της Σίσσυς Τσιφλίδου

Για τη νουβέλα Η αναπαλαίωση του Φαίδωνα Ταμβακάκη (εκδ. Εστία)

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η νουβέλα ως είδος, παρόλο που δεν φαίνεται να έχει χαραγμένα σαφώς τα όριά της σε σχέση με το διήγημα και το μυθιστόρημα, προσφέρει τη δυνατότητα στον συγγραφέα να δώσει την ατμόσφαιρα, η οποία χρειάζεται συνήθως έκταση, χωρίς να επιμείνει σε αυτονόητες λεπτομέρειες και εκτενέστερες περιγραφές. Ενώ δεν παρουσιάζει ένα ευρύ όραμα του κόσμου, δεν υστερεί σε αυτοτέλεια, ολότητα και ατμοσφαιρική πληρότητα. Έτσι, είδαμε τον τελευταίο καιρό να την προτιμούν τόσο οι νέοι πεζογράφοι όσο και οι πιο δοκιμασμένοι λογοτέχνες, από τον Γ. Μητά ώς τον Μ. Μακρόπουλο κι από τον Άκ. Παπαντώνη έως τον Φ. Ταμβακάκη, για να παραθέσω μερικά πρόσφατα παραδείγματα.

There could still be many -- many drops of goodness - George Saunders

Του Νίκου Ξένιου

Ιδιότυπος συγγραφέας, με ανατρεπτικό χειρισμό της σύνταξης και αναγνωρίσιμο ιδιόλεκτο, ο Τζωρτζ Σώντερς καταπιάνεται με ετερόκλητο σύνολο θεμάτων στη συλλογή διηγημάτων του «Δεκάτη Δεκεμβρίου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ίκαρος» στην κοπιώδη μετάφραση του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη. Βραβευμένη με το πρώτο διεθνές Folio Prize, η συλλογή κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2013 και το «New York Times Magazine» αφιέρωσε στον συγγραφέα το εξώφυλλό του, πολλές σελίδες του κι έναν έπαινο: «Ο Τζωρτζ Σώντερς έγραψε το καλύτερο βιβλίο που θα διαβάσετε φέτος». Η συλλογή περιλαμβάνει δέκα διηγήματα που γράφτηκαν στο διάστημα μιας δεκαπενταετίας και στη πλειονότητά τους είχαν δημοσιευθεί στο περιοδικό «The New Yorker».

Για τους δύο τόμους με τα Δοκίμια (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Πατάκη) του Jorge-Luis Borges.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Είναι γνωστό πως πολλοί λογοτέχνες του 20ού αιώνα δεν φημίζονταν, καλώς ή κακώς, για το δοκιμιακό τους έργο. Εντελώς ενδεικτικά, συγγραφείς όπως οι Τζόις, Μπέκετ, Ιονέσκο, Σελίν, Φόκνερ, Ζενέ, Κάφκα, Φιτζέραλντ, Πίντσον, Μπέρνχαρντ, Μπάλαρντ, Γκομπρόβιτς κ.ά. ανανέωσαν τη λογοτεχνία με εκπληκτικούς τρόπους, εμμένοντας στο λογοτεχνικό τους έργο και αφήνοντας την όποια δοκιμιακή τους τάση σε δευτερεύοντα ρόλο. Κάποιοι, από την άλλη, ενέταξαν εμφατικά τον δοκιμιακό λόγο στο πεζογραφικό τους έργο, όπως ο Προυστ, ο Μούζιλ, ο Τ. Μαν, ο Μπροχ, ο Μαλαπάρτε, ο Σάμπατο. Υπήρχαν βέβαια και περιπτώσεις σπουδαίων συγγραφέων που παράλληλα ήταν σημαντικοί δοκιμιογράφοι ή/και στοχαστές: Ουέλς, Γουλφ, Καμύ, Μπατάιγ, Μπλανσό, Κουτσί, Σαρτρ, Χειμωνάς.  

Για την «ποιητική στρογγυλότητα» του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, στη συλλογή Με δίχτυ τον άνεμο (εκδ. Κίχλη)

Του Νικήτα Παρίση

Η ποίηση θέλει αβρό άγγιγμα. Μιαν απαλή και βελούδινη αφή. Αλλιώς, δε τη διαβάζεις. Τη σκοτώνεις. Πιο πολύ το ελαφρύ, το αγαπητικό άγγιγμα, το χρειάζεται ο λόγος για την ποίηση. Εννοούμε τον μετα-αναγνωστικό λόγο, αυτόν που πάει να κρίνει, να ζυγιάσει στίχους και να πει τα δικά του ρήματα. Ρήματα για την ποίηση. Δεν αρθρώνονται εύκολα. 

Για το μυθιστόρημα του Bernhard Schlink Η γυναίκα στη σκάλα (μτφρ. Απόστολος Στραγαλινός, εκδ. Κριτική).

Του Νίκου Ξένιου

Η Γυναίκα στη Σκάλα του Μπέρνχαρντ Σλινκ έφτασε στην κορυφή των πωλήσεων στη Γερμανία. Οι κριτικές επαινούν την πηγαιότητα της γραφής του Σλινκ: «Απλή κι ανεπιτήδευτη πρόζα, κατανοητή γλώσσα, πολυσύνθετοι χαρακτήρες και ηθικά διλήμματα συνιστούν τα κύρια γνωρίσματα του βιβλίου.»[1] Δομημένο σε ευσύνοπτα κεφάλαια δύο έως τριών σελίδων, το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στην Αυστραλία και αφορά την απαγωγή ενός διάσημου πίνακα ζωγραφικής και την εμπλοκή τριών ανδρών στη διεκδίκησή του. Εμπνευσμένος από τον πίνακα «Έμμα, γυμνό στη σκάλα» του Γκέρχαρντ Ρίχτερ, ο Σλινκ συνθέτει μια μυθοπλασία για ένα χρονικό ερωτικής απόρριψης που εκπορεύεται από το μοντέλο ενός πίνακα τιτλοφορούμενου «Γυναίκα στη σκάλα»: τρεις προδομένοι άνδρες θα συναντηθούν στο Ροκ Χάρμπορ του Σϊντνεϋ, ενώ η γυναίκα-μοντέλο, η Ιρένε, θα κρατά τα ηνία των σχέσεών τους. Διαφορετικές αναπαραστάσεις της κίνησης της γυναίκας αυτής ταυτίζονται με διαφορετικά βιώματα σε σχέση με την αναπαριστώμενη.

Βιβλιοπροτάσεις για παιδιά από την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή, για την παραλία, τη βεράντα, την πίσω αυλή. 

Της Ελένης Κορόβηλα 

Κάνοντας στα παιδιά το δώρο της ανάγνωσης τους προσφέρουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέους κόσμους, απαντήσεις και λύσεις, διεξόδους, αυτοπεποίθηση, καλλιέργεια της λογικής, απόλαυση και βέβαια, γέλιο. Είναι ένα δώρο, ίσως πιο σημαντικό από οποιοδήποτε άλλο, μια που περιλαμβάνει ποιοτική τροφή για σκέψη και ψυχαγωγία με ασφαλή, μη τοξικά υλικά.

Για το βιβλίο Αριστουργήματα της Αρχαίας Τέχνης (επιμ. Luca Giuliani, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Έργα τέχνης με την αρχαία έννοια θεωρούνταν τα δημιουργήματα εκείνα που συνδύαζαν «τεχνική τελειότητα, πρωτοτυπία και επινοητικότητα στην επίλυση προβλημάτων, προκαλούσαν θαυμασμό και πρόσφεραν αισθητική απόλαυση» σύμφωνα με τον πρόλογο του Άγγελου Χανιώτη (διευθυντή της σειράς «Νέες Προσεγγίσεις στον Αρχαίο Κόσμο») στον θαυμάσιο ανά χείρας τόμο που κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Η γενική επιμέλεια του βιβλίου «Αριστουργήματα της Αρχαίας Τέχνης» ανήκει στον Luca Giuliani, ο οποίος έχει συγκεντρώσει οκτώ δοκίμια γερμανών αρχαιολόγων και ιστορικών της ελληνικής και ρωμαϊκής τέχνης, συγκροτώντας αυτή τη συλλογή που βασίζεται σε πανεπιστημιακές διαλέξεις του 2004/2005 στο Μόναχο. 

Για τη συλλογή διηγημάτων του Thomas Bernhard Πρόζα (μτφρ. Βασίλης Τσαλής, εκδ. Κριτική).

Του Γιώργου Λαμπράκου

«Είναι αβέβαιο πού ο θάνατος μάς αναμένει, ας τον αναμένουμε παντού. Η προμελέτη του θανάτου είναι προμελέτη της ελευθερίας. Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος. Η γνώση του θανάτου μάς απελευθερώνει από κάθε υποτέλεια και καταναγκασμό». Αυτά και άλλα, ακόμα πιο σπουδαία, γράφει για τον θάνατο, δηλαδή για την αντιμετώπισή του, ο Μοντέν (σε μετάφραση Φ. Δρακονταειδή), ένα από τα κορυφαία στοχαστικά μυαλά στην ιστορία και από τους αγαπημένους συγγραφείς του Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989).  

Για το μυθιστόρημα της Χριστίνας Καράμπελα Ο ψίθυρος της Ευδοκίας (εκδ. Πόλις).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η Ευδοκία, ζωντανή ή νεκρή, επώνυμος και ρεαλιστικός κειμενικός χαρακτήρας ή προσωπείο μύθου για μια νεκροζώντανη κόρη, βγάζει έναν ψίθυρο όλο πόνο ως διαδικασία επικοινωνίας με το περιβάλλον, αφού της πήραν τη φωνή τα βάσανα, η καταπίεση, η κούραση. Ψιθυρίζοντας η Ευδοκία διασχίζει τα όρια ανάμεσα στη λεγόμενη αντικειμενική πραγματικότητα και στον κόσμο του παραμυθιού, σέρνοντας μαζί της την επιβεβλημένη συνύπαρξη με τρεις ετεροθαλείς αδελφές μετά την εξαφάνιση της μητέρας αυτών και μητριάς της Ευδοκίας και μετά τον θάνατο του χήρου πατέρα της, μέσα στον σύνθετο και πολυδιάστατο κειμενικό κόσμο της Χριστίνας Καράμπελα.

Για τη νουβέλα του Γιώργου Συμπάρδη «Μεγάλες γυναίκες» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για το μυθιστόρημα του Herman Koch Εξοχικό με πισίνα (μτφρ. Ινώ Μπαλτά-Βαν Ντάικ, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Το Εξοχικό με πισίνα είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Χέρμαν Κοχ που μεταφράζεται στα ελληνικά μετά το Δείπνο· διακρίνονται και σε αυτό κάποιες από τις τεχνικές του συγγραφέα που ενισχύουν τη συμμετοχή του αναγνώστη, την αποδόμηση όλων σχεδόν των χαρακτήρων και μια συνεχώς κλιμακούμενη ένταση η οποία δεν υποχωρεί μέχρι το τέλος. Ο αφηγητής και κεντρικός χαρακτήρας του Κοχ, μέσα από τον οποίο μας δίδεται η ιστορία, προβάλλει από την αρχή κυκλοθυμικός και αναξιόπιστος, αφήνοντας να ξεγλιστρήσουν κάποιες αντιφατικές πληροφορίες για το άτομό του, δημιουργώντας μια υποδόρια αμφισβήτηση για τις προθέσεις του, αλλά και για την ηθική του ακεραιότητα.

Για την τριλογία του Μπάμπη Κλάρα που ξανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Της Άντας Κατσίκη Γκίβαλου

Ο Μπάμπης Κλάρας, επιστήμονας, στοχαστής, δημοσιογράφος (βλ. φωτογραφία, στο γραφείο του στην Βραδυνή), κριτικός βιβλίου και θεάτρου, ποιητής, σοβαρός γνώστης της ελληνικής φιλολογίας, αρχαίας και νεοελληνικής, όσο και της ξένης λογοτεχνίας, κοινωνικός αγωνιστής, έχει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο που ξεκινά το 1954. Τα πρώτα του βιβλία είναι φιλοσοφικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου, ενώ τα φιλολογικά του δοκίμια που ακολουθούν αναφέρονται κυρίως σε νεοέλληνες ποιητές από το Σολωμό ως και τους μεταπολεμικούς, καθώς και στην αρχαιοελληνική γραμματεία. 

Για το μυθιστόρημα του Juan Gabriel Vásquez «Οι πληροφοριοδότες» (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Νίκου Ξένιου

Ορισμένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες. Η παράθεση είναι χωρίς αξιολογική σειρά.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Για την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Λογγινίδη Αναίτια εποχή (εκδ. Κέδρος).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η συλλογή ποιημάτων Αναίτια εποχή είναι η πρώτη ποιητική κατάθεση του Παναγιώτη Λογγινίδη, που, όπως διαβάζουμε στο αυτί του βιβλίου του, είναι δικηγόρος, γεννήθηκε στο Ροδοχώρι Ημαθίας, έζησε στην Κομοτηνή και στην Τουλούζ, και ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό της πόλης μας «ΕΝΕΚΕΝ». Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη.