Ο καθηγητής Δημήτρης Τζιόβας μελετά τη σχέση κουλτούρας και λογοτεχνίας.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Μία τάση που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος τις τελευταίες δεκαετίες είναι αυτή που θέλει τη λογοτεχνία ως μέρος του ευρύτερου πολιτισμικού γίγνεσθαι να συνδιαλέγεται με άλλες φωνές όπως της επιστήμης, της κοινωνιολογίας, της πολιτικής, της θρησκείας κ.λπ. Μ’ αυτήν την οπτική γωνία, το να συζητάμε για το κείμενο, σαν να πρόκειται για ένα κλειστό σύμπαν, είναι πλέον παρωχημένη συνθήκη, καθώς έτσι κλείνουμε τα μάτια στα γενικότερα δεδομένα που τοποθετούν κάθε καλλιτεχνικό προϊόν στη διασταύρωση κοινωνικών και ιδεολογικών λεωφόρων.

Οκτώ αιώνες ελληνικής ιστορίας στο μυθιστόρημα Χάλκινο γένος (εκδ. Πατάκη) της Μαρίας Σκιαδαρέση.

Του Κώστα Δρουγαλά

Το Χάλκινο γένος της Μαρίας Σκιαδαρέση (Αθήνα 1956) είναι ένα «μυθιστόρημα εποχής», όπως το αποκαλεί η ίδια η συγγραφέας στον Επίλογο του βιβλίου, και οφείλει τον τίτλο του σε έναν στίχο του Ησίοδου από το Έργα και Ημέραι, που κάνει λόγο για το «χάλκινο γένος», αυτό των θνητών ανθρώπων.

38 σημαντικοί στοχαστές της εποχής μας συνομίλησαν με τον Τάσο Τσακίρογλου στο βιβλίο «Πρόσωπα της απομάγευσης» (εκδ. Οκτώ).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Μια ερωτική ιστορία από την Κατοχή μέχρι τον Εμφύλιο στο μυθιστόρημα Νικήτας Δέλτα της Μαριλένας Παπαϊωάννου. 

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Οι κοινωνικές καταστάσεις δημιουργούν ήρωες ή οι ήρωες υπάρχουν και απλώς αναδεικνύονται ανάλογα με τις κοινωνικές καταστάσεις; Το μυθιστόρημα της Μαριλένας Παπαϊωάννου τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της Κατοχής της Ελλάδας από τους Γερμανούς και φτάνει μέχρι τον Εμφύλιο. Περιγράφεται μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις των ηρώων η προσπάθειά τους όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να ζήσουν. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το κέντρο βάρους του μυθιστορήματος είναι η ακρίβεια της περιγραφής της ιστορικής αυτής περιόδου.

Η ιστορικός Παναγιώτα Νάζου «ξύνει πληγές» στο βιβλίο της Νύφες με προξενιό.

Του Κώστα Κατσάπη*

Είναι γνωστό το περιεχόμενο που έδωσε κάποτε ο Σαρτρ στην έννοια του διανοούμενου: «διανοούμενος», υποστήριξε, είναι «αυτός που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν». Παραφράζοντας την παραπάνω διατύπωση θα λέγαμε ότι ένα από τα καθήκοντα του ιστορικού είναι και το παρακάτω: να ξύνει πληγές.

Μετά το μοντέρνο, μετά την ζωή, μετά την ευτυχία... Για τη συλλογή «Μετά» του Σταύρου Σταυρόπουλου.

Του Μάνου Στεφανίδη*

Όταν διάβασα το πρόσφατο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, θυμήθηκα κείμενά του στην Ελευθεροτυπία, θυμήθηκα παλιότερα βιβλία του, θυμήθηκα το Πιο νύχτα δεν γίνεται (εκδ. Οξύ), και αναρωτήθηκα τι υπάρχει εδώ, στο Μετά (εκδ. Απόπειρα).

Η νέα συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Μήτσου, πολυεπίπεδη τοιχογραφία που αποτυπώνει ποικίλες ανθρώπινες σχέσεις.

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Το κειμενικό σύμπαν του Ανδρέα Μήτσου συνεχίζει να διευρύνεται με γεγονότα που παραβιάζουν την αντικειμενική πραγματικότητα, την κοινώς αποδεκτή λογική, την φυσική κατάσταση των πραγμάτων.

Τρία νέα βιβλία με την πεποίθηση ότι η επιστήμη και τα γράμματα είναι σε θέση να δώσουν ώθηση στην ανθρωπότητα.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Στο πλαίσιο της διερεύνησης της ανθρώπινης ιστορίας, η λογοτεχνία ανέδειξε κατά καιρούς εθνικές μορφές, σπουδαίους πολεμιστές και σημαντικές πολιτικές φυσιογνωμίες. Η μετακίνηση όμως, εδώ και χρόνια, της προσοχής μας από το στρατιωτικό και πολιτικό σκηνικό στα κοινωνικά και πολιτισμικά γεγονότα έφερε τόσο την Ιστοριογραφία όσο και την πεζογραφία σε νέες ατραπούς· αν επικεντρωθούμε ειδικά στην τελευταία, μπορούμε να δούμε ότι αυτή επιχειρεί να αναδείξει όχι μόνο ηρωικές προσωπικότητες αλλά και πρόσωπα από τον χώρο των γραμμάτων και των επιστημών. Κάτι τέτοιο εξηγείται από τη διάθεση να προβληθεί η πρόοδος της ανθρωπότητας, να αναδειχθεί η ιδέα της κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης και έτσι να φανεί –πίσω από τις μάχες και τις συνθήκες– πώς εξελίχθηκε η σκέψη και η κοινωνία.

Του Νίκου Ξένιου

O Ότα Πάβελ (πατρ: Πόππερ) γεννήθηκε στην Πράγα το 1931. Στο αφήγημα «Στην υπηρεσία της Σουηδίας», πρώτο της συλλογής Μια ζωή ψαρεύοντας (που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ίκαρος» σε άψογη μετάφραση του Κώστα Τσίβου), αναπολεί, με κατανόηση, αυτοσαρκασμό και συμπάθεια, τον πατέρα του (έναν επιτυχημένο πωλητή συσκευών, που υπήρξε ίνδαλμα της παιδικής του ηλικίας). Στο βιβλίο αυτό οι δρυμοί της Τσεχίας μετατρέπονται σε ένα απέραντο στίβο μάχης, τα θυελλώδη επεισόδια της οποίας ο συγγραφέας τα καταγράφει από το παρατηρητήριο μιας ερμητικής παιδικής ηλικίας, κρατώντας πεισματικά ένα καλάμι ψαρέματος.

Ο ποιητής Γιώργος Δουατζής καταγράφει εννέα ιστορίες στη συλλογή διηγημάτων του Η άλλη λέξη.

Της Χρυσοξένης Προκοπάκη

Τι γίνεται όταν τα αντικείμενα παίρνουν τη θέση των ανθρώπων; Τι γίνεται όταν οι απόντες γεμίζουν το κενό που αφήνουν οι παρόντες; Και όταν ένας σκύλος παίρνει το λόγο και μαλώνει το αφεντικό του για τη «συναισθηματική του καχεξία»; Τι γίνεται όταν ένας ποιητής αφήνει για λίγο την ποίηση και καταπιάνεται με τον πεζό λόγο;

Τι διαφοροποιεί ένα προϊόν από ένα έργο τέχνης; Απαντά ο Άρθουρ Ντάντο στη μελέτη Τι είναι αυτό που το λένε τέχνη.

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Γιατί το αντίγραφο ενός διαφημιστικού κιβωτίου απορρυπαντικού μπορεί να συνιστά τέχνη; Ο τεχνοκριτικός και φιλόσοφος Arthur C.Danto απαντά στο ερώτημα, χτίζοντας μια θεωρία που αξιώνει να λειτουργήσει ως λυδία λίθος για την εξακρίβωση της καλλιτεχνικής ταυτότητας έργων τέχνης που δεν «μοιάζουν» με έργα τέχνης.

Το βιβλίο αναφοράς της Αγγλικής Λογοτεχνίας του Τζέφρι Τσώσερ «Ιστορίες του Καντέρμπερυ» για πρώτη φορά στα ελληνικά σε μετάφραση Δημοσθένη Κορδοπάτη, κυκλοφορορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Επισκόπηση του έργου Αναγνώσεις της ελληνικής μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής του Παναγιώτη Τσακόπουλου. 

Του Κωνσταντίνου Γ. Πατέστου*

Η πρώτη ματιά στο βιβλίο τού αρχιτέκτονα Παναγιώτη Τσακόπουλου με έκανε να σκεφτώ ότι πρόκειται για ένα σημαντικό, ογκώδες και εντυπωσιακό ιστοριογραφικό έργο, ανάλογο –τηρουμένων των αναλογιών– μόνο με την ανυπέρβλητη Νεοελληνική Αρχιτεκτονική τού Δημήτρη Φιλιππίδη. Μια πολύ προσεγμένη έκδοση στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα –απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή ενός έργου στη διεθνή αρχιτεκτονική έρευνα– που εξετάζει με κριτικό πνεύμα γεγονότα και δραστηριότητες που κατεγράφησαν στην αρχιτεκτονική πραγματικότητα τής μεταπολεμικής Ελλάδας, μέσα από το έργο 18 αρχιτεκτόνων και αρχιτεκτονικών γραφείων που δραστηριοποιήθηκαν στην Ελλάδα στο δεύτερο ήμισυ τού 20ού αιώνα και ανήκουν σε διαφορετικές γενιές και αρχιτεκτονικές τάσεις. 

Ο Γκράχαμ Σουίφτ ανατέμνει την μέση βρετανική οικογένεια που βιώνει την κατάθλιψη στο μυθιστόρημα Μακάρι να ήσουν εδώ. 

Του Γιώργου Βέη

Κόσμος με αισθητική αλλά χωρίς ηθική στο μυθιστόρημα του Herman Koch Το δείπνο.

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Το μυθιστόρημα του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ εκτυλίσσεται σε πολλά επίπεδα. Στον αναγνώστη δίνεται η ευκαιρία να συλλέξει πληροφορίες μέσα από τυχαίες νύξεις, σπαράγματα διαλόγων, φλασμπάκ, μικρές δυσαρμονίες και έκρυθμες αντιδράσεις, ώστε να είναι εν μέρει προετοιμασμένος για τις ανατροπές που επιφυλάσσει το δεύτερο μέρος του βιβλίου.

Το κόμικ της Julie Maroh στο οποίο βασίστηκε η ταινία Η ζωή της Αντέλ.

Του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου

Κάθε έργο έχει τη μοίρα του. Όταν η Julie Maroh ξεκίνησε στα δεκαεννιά της να γράφει και να σχεδιάζει το κόμικ-άλμπουμ «Le bleu est une couleur chaude», θα ήλπιζε (όπως κάθε δημιουργός) το έργο της να φτάσει σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους, να διαβαστεί και να αγαπηθεί. Ίσως και να της είχε περάσει από το μυαλό το ενδεχόμενο, αυτό να γίνει ταινία. Και γιατί όχι; Εξάλλου τα τελευταία χρόνια, τα κόμικς (και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού) τροφοδοτούν με υλικό τη σεναριακή ένδεια του κινηματογράφου.

Η Ανθή Δοξιάδη-Τριπ συμβουλεύει κι εκπαιδεύει τους γονείς στο βιβλίο της Ρίζες και Φτερά (Ποταμός, 2013)

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Είναι δύσκολο να γράφεις ως ψυχολόγος για τα παιδιά. Ακόμα και σε προφορικές συζητήσεις –που τις ανοίγουν συνήθως οι γονείς– πολύ συχνά ο ειδικός έρχεται σε αμήχανη θέση όταν συνειδητοποιεί ότι οι γονείς τις περισσότερες φορές έχουν ανάγκη να επιβεβαιώσουν τα καλά που έχουν κάνει για τα παιδιά τους ενώ στις καταστάσεις που εξελίσσονται δυσάρεστα επιθυμούν ασυνείδητα κάποιον να τους ξαλαφρώσει, κάποιον να τους πει ότι δεν ευθύνονται εκείνοι για ό,τι κακό συνέβη.

Ο Τονίνο Μπενακουίστα σατιρίζει την εξωραΐσμένη εικόνα της Mαφίας στην Επικίνδυνη Οικογένεια.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Η τετραμελής οικογένεια των Μπλέηκ εγκαθίσταται μέσα στα άγρια μεσάνυχτα σ' ένα κοιμισμένο (και επινοημένο) χωριουδάκι της Νορμανδίας, τη Σαλόν-συρ-Αβρ. Στη γειτονιά, ο Φρανκ Μπλέηκ συστήνεται ως συγγραφέας που γράφει (ακόμη) ένα βιβλίο για την απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία το 1944, τη D-Day που έκρινε το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Η γυναίκα του, η Μάγκυ, εντάσσεται γρήγορα στη τοπική κοινωνία, προσφέροντας εθελοντική εργασία. Τα παιδιά τους, η 17χρονη Μπελλ (όνομα και πράμα) και ο 14χρονος Ουώρρεν προσπαθούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον του λυκείου, το καθένα με τον τρόπο του.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η γνωστή τάση των Βρετανών να θεωρούν πως δεν ανήκουν τόσο πολύ στην Ευρώπη δεν φαίνεται μόνο από τη συνήθη πολιτική στάση τους απέναντι στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν ενίοτε τη λέξη continent, «ήπειρος». Οι Βρετανοί ονομάζουν την υπόλοιπη Ευρώπη «the Continent», αποκλείοντας δηλαδή τη δική τους χώρα, ωσάν αυτή να μην ανήκει στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτή η σημασία διαφαίνεται στον χαρακτηρισμό «ηπειρωτική φιλοσοφία» (continental philosophy), που επιφυλάσσεται για την (κυρίως) γαλλική και γερμανική φιλοσοφία, σε αντίθεση με την αγγλοσαξονική (αγγλική και αμερικανική) φιλοσοφία που, κάποια στιγμή μες στον 20ό αιώνα, ονομάστηκε «αναλυτική».  

Του Κώστα Αγοραστού

Η Κατερίνα Σχινά, από το πόστο της μεταφράστριας, έχει «γυρίσει» στα ελληνικά έναν μεγάλο αριθμό ξένης, ως επί το πλείστον, πεζογραφίας, και από αυτό της δημοσιογράφου έχει αρθρογραφήσει για ακόμη περισσότερα βιβλία. Αναπόφευκτα ήρθε η ώρα να γράψει και το δικό της. Ένα βιβλίο για μια από τις εξωλογοτεχνικές της αγάπες. Το πλέξιμο.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η λογοτεχνία ως τώρα αρδευόταν από μεγάλες δεξαμενές αρχέτυπων προσώπων και σκηνών, όπως ήταν η αρχαιοελληνική μυθολογία, ο χριστιανικός κόσμος με την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, οι ιστορικές φυσιογνωμίες κ.ά. Μέσα σ’ αυτά, που έχουν εντοπιστεί σε όλη τους την ποικιλία από πολλούς μελετητές, οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και την παγιωμένη πλέον στη συνείδηση των αναγνωστών-θεατών σφαίρα της διεθνούς show biz, η οποία τροφοδοτεί κατεξοχήν τον κινηματογράφο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο, ενώ όλο και περισσότερο περνάει και στις σελίδες των λογοτεχνικών βιβλίων.

Του Γιώργου Βέη

Οι εισαγωγικές δηλώσεις είναι ενδεικτικές του τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια ενός ταξιδιού, προφανώς ατέρμονος. Η «δημοκρατία του βλέμματος», η «δημοκρατία της γραφής» και η «δημοκρατία του φαίνεσθαι», για να περιοριστώ στις πλέον εμφανείς δείξεις, συναποτελούν τις ειδολογικές συντεταγμένες των αναφορών και των ποικίλων αυτοαναφορών. (Βλ. σσ. 66, 74 και 92, αντιστοίχως).

Για τα βιβλία του Φερνάντο Πεσσόα «Ένα πολύ πρωτότυπο δείπνο» (μτφρ. Κων/νος Αρμάος), «Ηρόστρατος» (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός) και «Γράμματα στην Οφέλια» (μτφρ. Μαρία Παπαδήμα), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Gutenberg.

Του Νίκου Ξένιου

Της Έλενας Μαρούτσου

Ασθενείς είναι ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος του βιβλίου αυτού, που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Πάντα ήρωες (μτφρ. Χάρις Αλεξίου) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για μια μαρτυρία από τον Γάλλο μουσικό Fabien Marsaud, που στα είκοσί του εξαιτίας ενός ατυχήματος διαγνώστηκε ως ατελώς τετραπληγικός και πέρασε δώδεκα μήνες σε κέντρο αποκατάστασης. Αυτούς τους μήνες περιγράφει ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο μέχρι την ανέλπιστη και κόντρα στις προβλέψεις των γιατρών επανάκτηση της κινητικότητάς του, σχεδόν στο ακέραιο, αν εξαιρέσει κανείς μια πατερίτσα, ενθύμιο κι υπενθύμιση της κατάστασης που ονομάζουμε «αναπηρία».

Για το μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Φώκνερ «Ο ξένος στο χώμα» (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτη).

Του Νίκου Ξένιου

Της Ελένης Κορόβηλα 

Αναζητώντας το κατάλληλο δώρο για ένα παιδί, το βιβλίο σπάνια είναι η πρώτη μας επιλογή, συχνά με τη δικαιολογία πως δεν θα το ενθουσιάσει. Κι όμως, προσφέροντας βιβλία στα παιδιά τους χαρίζουμε ταυτόχρονα τον κόσμο μαζί με κλειδιά που θα τα βοηθήσουν να ανοίξουν πόρτες που είναι πολύ πιθανό να βρουν κλειστές. Οι παρακάτω επιλογές είναι από την πρόσφατη βιβλιοπαραγωγή:

Του Κώστα Δρουγαλά

«Ποιος είσαι; Είμαι ο Ζαν-Μπατίστ Μπαράτ. Από πού κατάγεσαι; Από την Μπελέμ της Νορμανδίας. Τι είσαι; Είμαι μηχανικός, εκπαιδευμένος στη Σχολή Γεφυρών. Σε τι πιστεύεις; Πιστεύω στη δύναμη της λογικής...»

Το μυθιστόρημα Οι αγνοί είναι το έκτο κατά σειρά του συγγραφέα από το Μπρίστολ Άντριου Μίλερ, το δεύτερο που τιμάται με κάποιο λογοτεχνικό βραβείο (βραβείο Costa 2011) μετά το Ο λυτρωτής πόνος. Το βιβλίο ξεκινά στα 1785, όταν ο μηχανικός Ζαν-Μπατίστ Μπαράτ έρχεται από τη Νορμανδία στο Παρίσι, προκειμένου να μεταφέρει το εγκαταλελειμμένο νεκροταφείο των Αγίων Αθώων Νηπίων σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης. Οι εντολές που παίρνει είναι ξεκάθαρες: άμεση απομάκρυνση όλων των οστών από τον χώρο του νεκροταφείου εξαιτίας του κινδύνου δηλητηρίασης του Βασιλιά και του υπουργικού συμβουλίου από τις αναθυμιάσεις των νεκρών σωμάτων. 

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Ο Αλέξανδρος Ίσαρης προσφέρει με συνέπεια αλλά και με επιλεκτική φειδώ ιδιαιτέρως αξιόλογα τεκμήρια λογοτεχνικής παραγωγής πρωτίστως στον χώρο της σύγχρονης ποίησης, που αντιπροσωπεύουν οι ποιητικές συλλογές: Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο ισορροπιστής (1976), Οι παρενέργειες της σιωπής (1984), Οι Τριστάνοι (1992), Θα επιστρέψω φωτεινός (2000). Αυτές οι συλλογές συμπληρώνονται από ορισμένα ενδιαφέροντα δείγματα πεζογραφίας, με τεχνική καταγόμενη από την αισθητική και τη δομική οικονομία της ποίησης του Αλέξανδρου Ίσαρη, όπως αναγνωρίζεται στα αφηγηματικά έργα: Ανάμεσά τους η μουσική (1991), Βίνκελμαν ή το Πεπρωμένο (2010), Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς (2012).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Την Τζούμπα Λαχίρι τη γνωρίσαμε ως διηγηματογράφο με τη συλλογή Διερμηνέας Ασθενειών. Η κριτική της ματιά στον τρόπο «ενσωμάτωσης» των Ινδών μεταναστών στην αμερικανική κουλτούρα και στη δυσκολία εξισορρόπησης ανάμεσα σε δυο κόσμους, η ικανότητά της να δημιουργεί συνεκτικό αφηγηματικό κόσμο και χαρακτήρες ακόμα και μέσα στα περιορισμένα όρια της μικρής φόρμας αλλά και η λιτότητα της γραφής της, ώθησαν τους κριτικούς να τη συγκρίνουν με τον Κάρβερ ή ακόμα και τον Τσέχοφ χαρίζοντάς της το βραβείο Pulitzer.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί αυτομάτως την επάνοδο στη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ειρήνη. Και είναι λογικό: ήταν ο χειρότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι μόνο με βάση τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών και των εν γένει διαλυμένων ανθρώπων, αλλά και με βάση τις ανεπανάληπτες ωμότητες που διαπράχθηκαν, και μάλιστα από τους δήθεν πιο πολιτισμένους ανθρώπους, τους Ευρωπαίους, στην καρδιά της δήθεν πιο πολιτισμένης περιοχής στον κόσμο.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί αυτομάτως την επάνοδο στη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ειρήνη. Και είναι λογικό: ήταν ο χειρότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι μόνο με βάση τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών και των εν γένει διαλυμένων ανθρώπων, αλλά και με βάση τις ανεπανάληπτες ωμότητες που διαπράχθηκαν, και μάλιστα από τους δήθεν πιο πολιτισμένους ανθρώπους, τους Ευρωπαίους, στην καρδιά της δήθεν πιο πολιτισμένης περιοχής στον κόσμο.

Του Νίκου Ξένιου

Το έργο του Μωπασσάν βάζει στο στόχαστρο τα σαθρά ήθη, τα γνωρίσματα νοσηρότητας και τα συμπτώματα μιας παρακμής που προοιωνίζεται το τέλος της ακμάζουσας αστικής τάξης του δέκατου ένατου αιώνα.