alt

Για την ποιητική συλλογή του Ντίνου Σιώτη «/» (εκδ. Κοινωνία των δε_κάτων).

Του Κωνσταντίνου Μπούρα

«Ποιήματα αποχωρισμού» τα χαρακτηρίζει ο ίδιος ο ποιητής σε ιδιόχειρη αφιέρωσή του. Αποχωρισμού όμως από τι; Από τη ζωή; Όχι. Από την ψευδαίσθηση; Ίσως. Η «Κοινωνία της Αφθονίας», κατά τον Χέρμπερτ Μαρκούζε, έδειξε και σε αυτή την οικονομική-πολιτισμική κρίση τα πιο μισάνθρωπα, αιμοβόρα κι αιμοσταγή δόντια της. Η αγία κατανάλωση πάνω σε αίμα ανθρώπων και ζώων είναι θεμελιωμένη. Κι ο ποιητής, ο αυθεντικός ποιητής, εκείνος που δεν ναρκισσεύεται και δεν μωρολογεί, δεν περιαυτολογεί ακόμα κι όταν είναι αυτοαναφορικός, είναι ex officio «πολιτικός» είτε ευθύς και άμεσος, όπως είναι εδώ ο Ντίνος Σιώτης, είτε έμμεσος και υπαινικτικός, όπως άλλοι σύγχρονοί του, της γενιάς του ’70 και μεταγενέστεροι. Ο Ντίνος Σιώτης γράφει συχνά και πολύ, όχι γιατί είναι εκ φύσεως πληθωρικός, όχι γιατί θέλει να αποδείξει κάτι, αλλά για να καταδείξει, όσο πιο ανάγλυφα μπορεί και δύναται, το έρεβος μέσα στο οποίο περπατούμε μισότυφλοι, σε μια σκοτεινιά που κάθε φως απλώς και μόνον ως αντίστιξις, ως υπόσχεση ελευθερίας μπορεί να το διασχίσει, αν όχι και να το διαπεράσει.

Ποιήματα οξύτατης κοινωνικής παρατήρησης, ποιήματα φλεγματικά, σατιρικά, αυτοσαρκαστικά, ειρωνικά, ποιήματα μεταιχμιακά, κινούνται ανάμεσα σε μια ποίηση που φθίνει και σε μια ποίηση που αναγεννάται από τις στάχτες της, ως φοίνιξ.

Ποιήματα οξύτατης κοινωνικής παρατήρησης, ποιήματα φλεγματικά, σατιρικά, αυτοσαρκαστικά, ειρωνικά, ποιήματα μεταιχμιακά, κινούνται ανάμεσα σε μια ποίηση που φθίνει και σε μια ποίηση που αναγεννάται από τις στάχτες της, ως φοίνιξ. Ήδη από το πρώτο ποίημα, «Η Άνοιξη», παραπέμπει στην πικρή διαπίστωση του Σεφέρη από το Μυθιστόρημα, ΙΗ΄: «Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι / μέσα από τα δάχτυλά μου / χωρίς να πιω ούτε μια στάλα. / Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα». Γράφει ο σύγχρονος ποιητής Ντίνος Σιώτης: «πέρασε από δίπλα μου η / ρομφαία του καντηλανάφτη Άγγελου / πέρασε / πράγματι ένας ολόκληρος χειμώνας μέσα απ’ τις παλάμες μου κι ούτε που το κατάλαβα» (σελ. 9). Τα ποιήματα αυτά είναι «γραμμένα το 2016 και, κυρίως, το 2017», όπως σημειώνει στο οπισθόφυλλο. Ο Ντίνος Σιώτης είναι ποιητής «του τώρα», της διαλαθούσης στιγμής. Μιλάει για το μετείκασμα της ποιητικής του ενσυναίσθησης αποφεύγοντας τις προβολές στο αύριο και χωρίς να ξοδεύει φαιά ουσία για το παρελθόν. Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά, μοιάζει σαν να σκέφτεται. Όμως το «τώρα», η τρέχουσα στιγμή, είναι πάντα λανθασμένη, στον βαθμό που δεν εμπεριέχει τη χαρά, την ευτυχία, την αλήθεια, το κάλλος, την αγνότητα και την αθωότητα… Αυτή η παιδική-εφηβική απαίτηση του επίγειου παράδεισου είναι και ο βασικός θεματικός άξονας γύρω από τον οποίον περιστρέφεται ολόκληρη η ποιητική ύπαρξη του Σιώτη, που δεν ασχολείται μόνον με τη συγγραφή, μοιάζει σαν να αγνοεί το δικό του πρωτότυπο ποιητικό έργο κι αναλίσκει χρόνο, χρήμα και ουσία, ενέργεια και ζωή προκειμένου να εκδώσει περιοδικά (στον πληθυντικό, διότι δεν εκδίδει μόνον ένα), να διοργανώσει πολυάριθμα και πολυποίκιλα φεστιβάλ, να συναιρέσει την ποίηση με τα εικαστικά, τη λογοτεχνία με τη μουσική και τα θεατρικά δρώμενα. Ο Ντίνος Σιώτης είναι εντέλει ένας «αναγεννησιακός άνθρωπος» με πλήρην επίγνωσιν της μοναξιάς που αυτή του η επιμονή συνεπάγεται. Έχει όμως γερά τα πόδια του στη γη και κατέχει τη ματαιότητα των πάντων με έναν «κυτταρικό», θα έλεγα, βιωμένο τρόπο.

Ας διατρέξουμε όμως με κριτικό μεγεθυντικό φακό ολάκερη τη συλλογή των 66 αυτών ποιημάτων που εκτείνονται σε 73 σελίδες, διαθέτουν έντονη δραματικότητα κι απευθύνονται στον εν δυνάμει αναγνώστη με μια σφοδρότητα και μια απελπισία που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Το δεύτερο ποίημα, «Οι αγάπες», είναι τόσο πικρό κι αυτοσαρκαστικό, τόσο ειρωνικό που μοιάζει σχεδόν καρυωτακικό, αν και είναι απόλυτα πρωτότυπο. Πρόκειται για ένα προσεκτικά τεχνουργημένο κρεσέντο εύθυμης διάθεσης και σάτιρας των ερωτικών πραγμάτων στον δυτικό πολιτισμό. Ο Γούντι Άλεν θα το έβρισκε ίσως χαριτωμένο και θα το κινηματογραφούσε. Στο τρίτο ποίημα, «Ακάθιστος θρίαμβος», οι διασκελισμοί υπερβαίνουν τα όρια των στίχων και φτάνουν ίσαμε την επομένη στροφή, όπου και ολοκληρώνεται το κοινωνούμενο νόημα. Αυτή του τη δομή την έχουν μιμηθεί κι άλλοι ομότεχνοί του με ισχνά ομολογουμένως αποτελέσματα, αφού αυτός είναι ο ρυθμός που σκέφτεται κι εκφράζεται ο Σιώτης. Λόγος κατεξοχήν προφορικός, χάνει σε «κουλτουριάρικο διανοουμενισμό» αλλά κερδίζει μιαν αμεσότητα σχεδόν «λαϊκή», αν και «λογία».

Δεν πρόκειται όμως για έναν σύγχρονο «καρυωτακισμό» των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα, αφού εδώ το ποιητικό δαιμόνιο είναι διονυσιακό και ανακαλύπτει ή επινοεί τη χαρά της ζωής ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει ή δεν ανευρίσκεται πλήρως.

Πρωτότυπες ποιητικές εικόνες, απρόβλεπτες, πρωτάκουστες, σουρεαλιστικές όπως «ετήσιες γενικές συνελεύσεις των αναμνήσεων» (σελ. 12), «σαν να συρράπτει ο Θεός τα σύννεφα με το χαμηλό τοπίο» (σελ. 13), «οι κάβοι των πλοίων είχαν μιαν ροπή προς την σύσφιξη των σχέσεων με τις δέστρες» (σελ. 16), «οι πικροδάφνες κάνουν κουτρουβάλες στις χαράδρες» (σελ. 38). Αντιστροφές της λογικής αλληλουχίας των πραγμάτων όπως: «πέρυσι τέτοιο μήνα είχαμε μπόλικο σκοτάδι ακόμη και για να δανείσουμε τους γείτονες» (σελ. 18). Η αρχετυπική αντίθεση φωτός-σκότους πανταχού παρούσα αν και πόρρω απέχει από τον μανιχαϊσμό: «λες και οι σκοτεινοί διάδρομοι βγάζουν σε σκονισμένο φως» (σελ. 20). Καταπληκτικές διπλές, τριπλές, πολλαπλές παρηχήσεις, όπως: «δεκαεννιά δανεικά δεκανίκια» (σελ. 21). Βαθιά υπερρεαλιστής ο Ντίνος Σιώτης, επηρεασμένος από τον ακαδημαϊκό του δάσκαλο και ομότεχνο Νάνο Βαλαωρίτη στα ποιήματα «Παράλληλο Σύμπαν» (σελ. 22) και «Νεροποντή ηρώων» (σελ. 23) δημιουργεί εφιαλτικές παροντικές μηχανές με τους ανθρώπινους εγκεφάλους παραζαλισμένους και χαοτικούς, μπερδεμένους ανάμεσα σε παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις. Δεν πρόκειται όμως για έναν σύγχρονο «καρυωτακισμό» των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα, αφού εδώ το ποιητικό δαιμόνιο είναι διονυσιακό και ανακαλύπτει ή επινοεί τη χαρά της ζωής ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει ή δεν ανευρίσκεται πλήρως. Το ποίημα «Ουράνιο τόξο» (σελ. 26) είναι σαφώς αισιόδοξο κι απογειωτικό.

Η δομή όμως που είναι απόλυτα χαρακτηριστική κι ανιχνεύσιμη στα ώριμα πλέον ποιήματα του Ντίνου Σιώτη είναι αυστηρά «τριγωνική», όπως σαφώς φαίνεται στο ποίημα «Ακολουθούν σκληρές εικόνες» (σελ. 27). Εκεί οι τριπλές παρηχήσεις (διπλή εντός του αυτού στίχου και τριπλή στο δίστιχο) συνταιριάζουν με ζευγαρωτές ή πλεκτές σποραδικές εσωτερικές ομοιοκαταληξίες, έτσι για να δείξουν πως ακόμα κι αν τα περιγράμματα είναι υδαρή, τα «υποστυλώματα» είναι σαφή κι ανθεκτικά. Μακριά από τη μεταμοντέρνα αποδόμηση, ο Ντίνος Σιώτης είναι απλώς μοντερνιστής. Σε αυτό το υπέροχο ποίημα συναιρεί και ταυτοποιεί φως και σκότος, ως όψεις του ιδίου νομίσματος, πραγματοποιώντας ένα βαρύ φιλοσοφικό άλμα.

Εκεί, στα βαθιά ορυχεία του πανανθρώπινου υποσυνειδήτου επικρατεί σκοτάδι, ζόφος, μοναξιά, αποτυχία, πίκρα, αδιέξοδο, αλλοφροσύνη.

Στο συλλογικό ασυνείδητο παραπέμπει το ποίημα «Ξαναδιαβάζοντας τον Μίλος». Εκεί, στα βαθιά ορυχεία του πανανθρώπινου υποσυνειδήτου επικρατεί σκοτάδι, ζόφος, μοναξιά, αποτυχία, πίκρα, αδιέξοδο, αλλοφροσύνη. Αυτά όμως μόνον στη σελ. 30. Κι ένα «ποίημα ποιητικής» με τίτλο «Ας γράψω» (σελ. 35): «ας γράψω για το φως / που πάει να βοσκήσει στο ανελέητο σκοτάδι των / βιομηχανικών αγρών / αντέξαμε μια ανυπόφορη // ζωή και το νιώθουμε / τα συντρίμμια ξέθαψαν τα / καλντερίμια». Η νοσταλγία του «φυσικού ανθρώπου» κατά Ρουσσώ ξεχειλίζει από το προγενέστερο ποίημα με τίτλο «Πεταμένο σε χαντάκι» (σελ. 15): «Πού να κρύψεις τόση υποβρύχια αγωνία / πού να την βάλεις την αναφυλαξία της εποχής / πώς να σκεπάσεις το υγρό αμπέχονο της λύπης…»

Οι παρηχήσεις είναι το αγαπημένο εκφραστικό μέσο-τρικ του Ντίνου Σιώτη. Ας απολαύσουμε το τέλος του ποιήματος «Όλα»: «όλοι κανονικά θα έπρεπε να ήταν / σε φόρμα αλλά δεν είχαν ακούσει λεωφορείο / πλοίο αεροπλάνο ή τρένο στην πλατφόρμα» (σελ. 36). Αυτή η παρήχηση φόρμα-πλατφόρμα λειτουργεί ειρωνικά ως προς την ομοιοκατάληκτη παραδοσιακή νεοελληνική ποίηση. Είναι όμως κι ένας αποτελεσματικός τρόπος προκειμένου να διατηρηθεί ο ρυθμός και να μη χαθεί ο αναγνώστης αποκλειστικώς και μόνον στο νόημα.

Στο ποίημα «Γράφω» (σελ. 39) η έγνοια για την τονικότητα απομυθοποιεί εντέχνως και τη γραφή και τον γράφοντα: «γράφω τραγούδια μερικής απασχόλησης // με νότες ζαλισμένες και παιδιά ξέμπαρκα / με μασχάλες ιδρωμένες / γράφω λησμονιές / με εισιτήριο ακυρωμένο / γράφω λεμονιές // με λίπασμα χαλασμένο…» Για τους δήθεν ποιητές, τους δοκησίσοφους κι οιηματίες αφιερώνει το «Δεν θα ασχοληθώ» (σελ. 47). Αμιγώς «σιωτικόν» είναι το επόμενο ποίημα «Εδώ» (σελ. 48), ενώ η δραματικότητα «χτυπάει κόκκινο» στο «Απομακρύνετε τον κόσμο» (σσ. 50-51).

Ο Ντίνος Σιώτης καγχάζει και οιστρηλατείται, συμπάσχει κι εκστασιάζεται, συμπονά κι εξεγείρεται, διδάσκει και φάσκει. Είναι τεχνίτης που δεν περιορίζεται από σχολές και ρεύματα.

Ο Ντίνος Σιώτης καγχάζει και οιστρηλατείται, συμπάσχει κι εκστασιάζεται, συμπονά κι εξεγείρεται, διδάσκει και φάσκει. Είναι τεχνίτης που δεν περιορίζεται από σχολές και ρεύματα. Αμιγώς «συμβολικόν» το ποίημα «Ομολογώ» (στη σελ. 53). «Τα νέα» (σελ. 54): παλίρροια αλληλοκαλυπτόμενων εικόνων και ήχων σπαρακτικών. Στο «Fake it» (σελ. 55) ο Γιάννης Σκαρίμπας ξαναζωντανεύει κι ακονίζει τη βιτριολική γλώσσα του. Ο Κώστας Καρυωτάκης θα μπορούσε να είχε γράψει το ποίημα «Τις πταίει» (της σελίδας 56). Ατελείωτο εκκρεμές το «Αλλά δεν» (σελ. 57). Σουρεαλιστική ομοιοκαταληξία/καταπληξία η «Επιούσια φυγή» (σελ. 58). Ενώ, αμιγώς σιωτακικόν λογοπαίγνιον το «15%»: Είμαι ερωτευμένος / από τα δεκαπέντε / τοις εκατό μου (σελ. 59). Χαρακτηριστική άσκηση ειρωνείας το «Ποίημα με τοποθέτηση προϊόντος» (σσ. 60-61). Ακόμα καυστικότερη η ειρωνεία στο «Όλα σταματούν» (σελ. 63). Το αγαπημένο του οξύμωρο και την τέχνη της αντίθεσης ενεργοποιεί ο Σιώτης στο ποίημα «Η Τροχαία» (σελ. 64). Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ θα μπορούσε να είχε «ζωγραφίσει» το ποίημα «Εδώ τελειώνουν» (67), που παραπέμπει όμως και στο σεφερικόν «εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης». Εξαιρετικές, υποδειγματικές σχεδόν, παρηχήσεις του λάμδα και του φι στα ποιήματα των σελίδων 68 και 71. Αν ψάχνετε όμως για κάτι αυτοβιογραφικό, τι πιο ταιριαστό από τις «Παλιές συνήθειες» (στη σελίδα 70). Όσο για ποιητική διακήρυξη, σας παραπέμπω στο τελευταίο ποίημα αυτής της συλλογής, που δεν θα είναι και η στερνή του.

Κλείνω αυτό το κριτικό σημείωμα με το πλέον εύστοχο ποίημα που γράφτηκε για την «Κηλίδα στο Σαρωνικό»: Ας φύγουν τα δάση από τις φωτιές / ας φύγει / το πετρέλαιο απ’ την πετρελαιοκηλίδα / ας γίνει πρακτικός ο υπουργός κι ας διώξει τη // στεριά απ’ τις παραλίες / η αναπνοή μας / συλλαβίζει κάρβουνο / ο βυθός βασανίζει / τον πυθμένα με πίσσα / αθερίνα κι αχινοί // στον ύπνο τους ουρλιάζουν ασταμάτητα / ο κάβουρας δεν κλείνει μάτι / στη μέση του / πελάγους φύτρωσε τελεσμένο μέλλον. Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2017. (σελ. 73).

* Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός.
Τελευταίο του βιβλίο, η δίγλωσση ποιητική ανθολογία «Παλίμψηστος πάπυρος» (εκδ. Γρηγόρη).

 Στην κεντρική φωτογραφία, πίνακας της © Avigail Teiler.


alt/
Ποιήματα
Ντίνος Σιώτης
Κοινωνία των δε_κάτων 2018
Σελ. 80, τιμή εκδότη €9,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΣΙΩΤΗ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» του Πέτρου Πολυμένη (κριτική) – Μια πινακοθήκη γραμματικών εικόνων

«Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» του Πέτρου Πολυμένη (κριτική) – Μια πινακοθήκη γραμματικών εικόνων

Για την ποιητική συλλογή του Πέτρου Πολυμένη «Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» (εκδ. Περισπωμένη). Στην κεντρική εικόνα, έργο του Sage Barnes. 

Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

Η λογοτεχνική παραγωγή του Πέτρου Π...

«Εγκέφαλος ψάρι» της Λίλιας Τσούβα – Ποίηση για κάθε είδους διάλυση

«Εγκέφαλος ψάρι» της Λίλιας Τσούβα – Ποίηση για κάθε είδους διάλυση

Για την ποιητική συλλογή της Λίλιας Τσούβα «Εγκέφαλος ψάρι» (εκδ. Βακχικόν). Στην κεντρική εικόνα, το έργο του Ανρί Ματίς «Γυναίκα μπροστά από το ενυδρείο» (1921-1923).

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Πιστή και ενάρετη νύχτα» της Λουίζ Γκλικ (κριτική)

«Πιστή και ενάρετη νύχτα» της Λουίζ Γκλικ (κριτική)

Για το ποιητικό έργο της Λουίζ Γκλικ [Louise Glück] «Πιστή και ενάρετη νύχτα» (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, Δήμητρα Κωτούλα, εκδ. Στερέωμα).

Γράφει ο Κ.Β. Κατσουλάρης

Δημιουργός του έργου Πιστή και ενάρετη νύχτα είναι η ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Η Ήλια Μπούρα μας συστήθηκε πρόσφατα με την ποιητική της συλλογή «Εύκρατη ζώνη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Ένας νέος ποιητής δεν φέρνει τίποτα καινούργιο εκτός από τη βιωματική χρήση των λέξεων που υπάρχουν στη γλώσσα μας τόσες χιλιάδες χρόνια», σημειώνει, μεταξύ άλλων.

...
«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

Η παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

H παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» που ανεβάζει στο Σύγχρονο Θέατ...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Σύμφωνα με έρευνα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες [Gabriel García Márquez} είναι ο πιο μεταφρασμένος συγγραφέας ισπανόφωνης λογοτεχνίας των τελευταίων είκοσι ετών, εκθρονίζοντας από την πρώτη θέση τον Θερβάντες [Miguel de Cervantes], δημιουργό του «Δον Κιχώτη».

Επιμέλεια: Boo...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση μέρους διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι [Haruki Murakami] «Σε πρώτο ενικό» (μτφρ. Βασίλης Κιμούλης), η οποία θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

With the ...

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η νοσταλγία κι εγώ», που θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαρτίου από τις εκδόσεις Αρμός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

— Αναρωτιέμαι τι νοσταλγείς;
— …
— Νοσταλγείς κάτι που συνέβη ή κάτι πο...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Σε ανάρτησή του στο Goodreads, με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας της ιστοσελίδας, ο Στίβεν Κινγκ ξεχώρισε δέκα αγαπημένα του βιβλία. Τα έργα του συγγραφέα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Επιμέλεια: Book Press

...
Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία. Η ελληνική βιβλιογραφία αναπόφευκτα εμπλουτίστηκε από μελέτες και συλλογικούς τόμους, βιβλία στα οποία οι συγγραφείς των κειμένων επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις και ερμηνείες σε γεγονότα και εξελίξε...

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Η Αμερικανίδα πεζογράφος Κάρσον ΜακΚάλερς [Carson McCullers] είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λογοτεχνικού «southern gothic». Τα μυθιστορήματά της εκτυλίσσονται στον αμερικανικό Νότο και παρουσιάζουν μοναχικούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες που πασχίζουν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ