alt

Για το μυθιστόρημα του Κλάουντιο Μάγκρις «Υπόθεση αρχείου» (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Βέη

«Η Ιστορία, πιο πολύ κι από ένα Κτηματολόγιο, είναι μια τράπεζα DNA,
μια κοιλάδα του Ιωσάφατ, που προσδοκά την ανάσταση όλων των δισεκατομμυρίων ζώντων
ή πιο σωστά ζωντανών πλασμάτων, μιας και κανένα άτομο ζωής δεν εξαλείφεται».
Υπόθεση αρχείου

Σπονδυλωτό έργο. Πολυεπίπεδο, εξαιρετικά διαφωτιστικό, υποδειγματικά αναλυτικό. Η ιδιαίτερα επεξεργασμένη αφήγηση, του πολύπλευρα μορφωμένου συγγραφέα (1939-) και, μεταξύ άλλων, καθηγητή Γερμανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της γενέθλιας Τεργέστης, θέλησε να ακολουθήσει συνειδητά τη γνωστή ηροδότεια τεχνική των αλλεπάλληλων παρεκβάσεων. Τα πρόσωπα συνομιλούν με σκιές, με φαντάσματα, αλλά και με τους εφιάλτες της εξ αντικειμένου πραγματικότητας ορισμένων κρίσιμων πολέμων της παγκόσμιας Ιστορίας. Το άγος των θλιβερών συρράξεων, η φρίκη των εξανδραποδισμών, η κατάρα του μοιραίου τραύματος στοιχειώνει τις πυκνογραμμένες σελίδες ενός ασθματικού, μείζονος διαβήματος. Το παραλήρημα των επιζώντων καθηλώνει την ανάγνωση. Το Κακό συνοψίζεται σε μια κραυγή: στην τελευταία μάλιστα που προλαβαίνει να αφήσει το θύμα της εξόντωσης. Το μυθιστόρημα, από μιαν άποψη, είναι ακριβώς ο υπομνηματισμός αυτής της κραυγής.

Ο καθόλα υπαρκτός καθηγητής Ντιέγκο ντε Ενρίκες (1909-1974), ένας «ιδιοφυής και απαρασάλευτος Τριεστίνος», διακεκριμένος συντοπίτης του Κλάουντιο Μάγκρις, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή όπλων και πολεμικού υλικού κάθε είδους, προκειμένου να τα στεγάσει σε «ένα πρωτότυπο, πλουσιότατο Μουσείο Πολέμου, το οποίο προβάλλοντας τόσο πολλά εργαλεία θανάτου, θα υπηρετούσε την ειρήνη».

Ο καθόλα υπαρκτός καθηγητής Ντιέγκο ντε Ενρίκες (1909-1974), ένας «ιδιοφυής και απαρασάλευτος Τριεστίνος», διακεκριμένος συντοπίτης του Κλάουντιο Μάγκρις, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή όπλων και πολεμικού υλικού κάθε είδους, προκειμένου να τα στεγάσει σε «ένα πρωτότυπο, πλουσιότατο Μουσείο Πολέμου, το οποίο προβάλλοντας τόσο πολλά εργαλεία θανάτου, θα υπηρετούσε την ειρήνη». Δεν πρόλαβε όμως: «Βρήκε τον θάνατο στην πυρκαγιά της αποθήκης όπου κοιμόταν, ανάμεσα στα αντικείμενα του Μουσείου του, μια πυρκαγιά μυστηριώδη, η οποία έγινε η αφορμή για μια έρευνα και μια δίκη, που κατέληξαν σε μια τρύπα στο νερό». Μαζί του κάηκε και ο κατάλογος των δωσίλογων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οι υπόνοιες αμείωτες, η βία ανυποχώρητη. Η διαβεβαίωση του Μουσείου είναι πειστική από κάθε άποψη: η μνήμη των ολέθρων πρέπει να δρα ομοιοπαθητικά. Να απομακρύνει, να καταργεί δηλαδή ει δυνατόν εξ αντιδιαστολής το μίασμα του μαζικού φόνου. Ό,τι δηλαδή κυρίως υπαινίσσεται εδώ το κίνητρο του δημιουργικού λόγου. Η ανάμνηση είναι η κατάλληλη μέθοδος διαφυγής. Το αλυσιδωτό πέρασμα στη σωτηρία, στην εκ των προτέρων ακύρωση των όποιων διαδοχικών αφανισμών του μέλλοντος. Ένα χωρίο αρκεί. Π.χ.: «Το μόνο ζήτημα είναι να τα μεταφέρουμε όλα σ’ ένα Μουσείο, όπου δεν υπάρχει πια πόλεμος, γιατί δεν υπάρχει πια ζωή. Επιστήμονας ήδη από τα πέντε μου χρόνια και εφευρέτης στα εννιά, στα δεκάξι εμπνεύστηκα και σχεδίασα, συγκεκριμένα, όπλα φανταστικά και τρομερά, όμως αποφάσισα ότι εκείνα τα μοντέλα θα τα έκανα γνωστά όταν δεν θα υπήρχαν πια πόλεμοι στον κόσμο και τα όπλα εκείνα θα ήταν πια ακίνδυνα και άχρηστα. Πρέπει να στερήσουμε από τη ζωή –από όλη τη ζωή, από όλα τα πράγματα– τη χρησιμότητά τους, τη δυνατότητα χρήσης τους. Η αξία χρήσης είναι πάντα, με κάποιον τρόπο, η αξία του φονικού. Να σπάσουμε τη μύτη της λόγχης, να σκουριάσουμε τα ντουφέκια, να στομώσουμε τις λεπίδες, έτσι ώστε η ζωή, η τόσο ακονισμένη πάντα, να μην κόβει πια».

Η κειμενική προοπτική ανοίγεται αβίαστα. Ο συγγραφικός παλμός δεν δολιχοδρομεί, δεν παλινδρομεί. Αναρωτιέται και καταθέτει ευθέως. Η φορά είναι ανοδική. Δηλαδή ποιητική. Τα ερωτήματα, τα όποια προκύπτουν είναι εύλογα. Όπως φέρ’ ειπείν συνιστούν τα εξής: «Nα κάηκαν, άραγε, εκείνη τη νύχτα και τα πρόχειρα κατάστιχα; Να κάηκαν κυρίως εκείνα τα κατάστιχα, να μπήκε η φωτιά μόνο και μόνο για να καούν εκείνα τα διαλυμένα σημειωματάρια κι ό,τι ήταν γραμμένο μέσα εκεί… Αν μία φορά, λένε, ένας ιδαλγός αγόρασε έναν πύργο μόνο και μόνο επειδή η κυρά του λαχταρούσε ένα τριαντάφυλλο που άνθιζε στο περβάζι ενός μικρού παράθυρου εκείνου του πύργου, κάποιος μπορεί να πυρπόλησε μια συνοικία για να καταστρέψει ένα πάκο χαρτιά, κι αν βέβαια κάηκε κι ο άνθρωπος που τα είχε μαζί του, ε, κρίμα, είναι μια παράπλευρη απώλεια. Αν όμως εκείνα τα χαρτιά υπήρχαν ακόμα κάπου, σκοροφαγωμένα και μουχλιασμένα, μετά από τόσα χρόνια…; Ίσως, ποιος ξέρει, να μπορούσαν να διαβαστούν ακόμα». Οι αναγνώστες καλούνται από τις πρώτες σελίδες να συμμετάσχουν στο παιχνίδι της περίτεχνης γραφής. Οι επαρκέστεροι μεταξύ αυτών θα βιώσουν περισσότερες απολαύσεις.

alt
Ο Κλάουντιο Μάγκρις

Η γεωγραφία της μεγάλης, διαχρονικής Οδύνης ξεδιπλώνεται μπροστά της: από το Βιετνάμ στο Μεξικό, στη Βολιβία και στην Παραγουάη κι από εκεί στα πεδία των μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στις απηνείς διώξεις των εβραίων, των παντοειδών λεγομένων μαγισσών εκασταχού εκάστοτε. Τα όπλα εκθέτουν τη συλλογική παράνοια των απογόνων του Κάιν.

Η πρωτοβουλία του προαναφερόμενου καθηγητή Ντιέγκο ντε Ενρίκες έδωσε εν ολίγοις το έναυσμα της συγγραφικής δράσης. Όμως ο παρ’ ολίγον ιδρυτής του παράδοξου αυτού Μουσείου δεν κατονομάζεται στο μυθιστόρημα. Παραμένει πεισματικά ανώνυμος. Αυτή, η οποία κατονομάζεται, είναι μια εμφανώς επινοημένη επιμελήτρια Τέχνης, η Λουίζα, κόρη ενός μαύρου και μιας εβραίας. Σύμφωνα με εντολή των αρχών της Τεργέστης, αναλαμβάνει το έργο της επίβλεψης της ανέγερσης του Μουσείου μέσα κυριολεκτικά στις σελίδες της Υπόθεσης αρχείου. Θα αντιμετωπίσει τα πάντα με τη δέουσα προσοχή. Η γεωγραφία της μεγάλης, διαχρονικής Οδύνης ξεδιπλώνεται μπροστά της: από το Βιετνάμ στο Μεξικό, στη Βολιβία και στην Παραγουάη κι από εκεί στα πεδία των μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στις απηνείς διώξεις των εβραίων, των παντοειδών λεγομένων μαγισσών εκασταχού εκάστοτε. Τα όπλα εκθέτουν τη συλλογική παράνοια των απογόνων του Κάιν. Η Λουίζα δεν καταρρέει από την επίθεση του εφιάλτη. Τα γονίδιά της αποδεικνύονται ιδιαίτερα ισχυρά. Στωική, ψύχραιμη, ευρηματική, συνιστά προσωποποίηση ενός οικουμενικού κουράγιου. Καθώς μάλιστα έρχεται σε άμεση επαφή με τον εσωτερικό κόσμο του συλλέκτη και ταυτοχρόνως δωρητή, όπως προκύπτει από τις αποσπασματικές εξομολογήσεις του, σε τσουρουφλισμένα από τη φωτιά ημερολόγια, αντιλαμβάνεται σε βάθος τα αίτια και τα αιτιατά της απόφασής του. Διαπιστώνει ότι το αίτημα της ειρήνης είναι, κατ’ αρχάς, το όνειρο ενός παιδιού. Για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής παραθέτω τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα στρατιωτάκια ήταν αυτά που μ’ έκαναν να καταλάβω ότι έπρεπε να εξαλειφθεί ο πόλεμος κι ότι ο μοναδικός τρόπος να το πετύχω είναι να παίζω πόλεμο. Να παίζω για να μην κάνω πόλεμο· στρατιωτάκια εναντίον στρατιωτών. Τα πιο ωραία τα πουλούσε ο σιορ Πόπελ, όταν είχαμε ήδη μετακομίσει στην Τεργέστη. Μια διμοιρία από μαυροντυμένους Πρώσους ουσάρους, με τα σιρίτια τους· μια άψογη δουλειά, τέλειες πόρπες, χρυσές πάνω στους μαύρους επενδύτες, καλπάκια και σπαθιά σχολαστικά πανομοιότυπα με τα αληθινά. Ίσως να μου τα είχε χαρίσει ο ίδιος, μια φορά που είχαμε μπει στο μαγαζί του, δε θυμάμαι καλά. Η μαμά έκανε πολλά δώρα στον πατέρα μου, αλλά λίγα σ’ εμένα. Αντίθετα ο σιορ Πόπελ έκανε δώρα σε όλους».

Το μυθιστόρημα επιχειρεί να καλύψει εν προκειμένω το κενό, το οποίο άφησε πίσω της η λαίλαπα του αδικαιολόγητου εν πολλοίς μίσους: έτσι, αναδημιουργεί παιδευτική τραγωδία. Κι αυτή είναι ίσως η σπουδαιότερη πλευρά του.

Το Μουσείο της Λουίζας είναι βεβαίως αντιμέτωπο εκ προοιμίου με τις υποκειμενικότητες των ιστορικών, με τις εμμονές, τις στρεβλώσεις, τις αυθαιρεσίες τους και τα συναφή συνδηλούμενα. Η Λουίζα ξέρει ασφαλώς ότι «αν ψάχνεις να βρεις ένα νόημα στην Ιστορία, είναι σαν να κοιτάς τα σύννεφα. Στα σύννεφα βλέπεις σχήματα που μοιάζουν με λιοντάρια, με βουνά, με λίμνες, με θάλασσες. Είναι σχήματα αυθαίρετα, κατά τον ίδιο τρόπο που είναι αυθαίρετη και η Ιστορία. Βλέπω την Ιστορία σαν ένα μεγάλο όνειρο, που όμως δεν το ονειρεύεται κανείς. Είναι σαν όνειρο που ονειρεύεται τον εαυτό του. Ίσως όμως δεν έχει προορισμό...», όπως της έδειξε ο μονήρης της Δρέσδης και της Φρανκφούρτης Άρθουρ Σοπενχάουερ. Η Λουίζα οφείλει συνεπώς, χτίζοντας το Μουσείο της, να χτίσει την Αλήθεια. Να υλοποιήσει σύνταγμα Ήθους.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται για το μοναδικό στην Ιταλία κρεματόριο, το οποίο λειτούργησε στην πολύπαθη Τεργέστη, την περιώνυμη «Ριζιέρα του Αγίου Σάββα», όπου πέντε χιλιάδες εβραίοι φονεύθηκαν εν ψυχρώ. Τόσο σε θαλάμους αερίων, με τη συστηματική χρήση του φονικού αερίου Zyklon B, όσο και με τη συνδρομή μιας σιδερένιας ράβδου, η οποία εκτίθεται στο Μουσείο της Ριζιέρα. Συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία, όμως, για τις εν λόγω θηριωδίες δεν βρέθηκαν πουθενά. Την ημέρα ακριβώς της αυτοκτονίας του Χίτλερ, πυρπολήθηκαν όλα από τον διοικητή αυτής της μονάδας θανάτου. Οι δε καταγραφές των ονομάτων στους τοίχους καλύφθηκαν εντελώς με ασβέστη. Το μυθιστόρημα επιχειρεί να καλύψει εν προκειμένω το κενό, το οποίο άφησε πίσω της η λαίλαπα του αδικαιολόγητου εν πολλοίς μίσους: έτσι, αναδημιουργεί παιδευτική τραγωδία. Κι αυτή είναι ίσως η σπουδαιότερη πλευρά του.

Η διεξοδική, πρόσφορη μετάφραση αποτελεί κέρδος του τυχερού αναγνώστη που θα αποφασίσει να περιηγηθεί στα τοπία του βιβλίου. Οι δε 217 σημειώσεις υποστηρίζουν άμεσα την απρόσκοπτη, την πλήρη αφομοίωση των μηνυμάτων του έργου.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ είναι πρέσβης επί τιμή και ποιητής.
Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή πεζών κειμένων «Ινδικοπλεύστης» (εκδ. Κέδρος).

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Ο θάνατος ταιριάζει στα μουσεία. Σε όλα τα μουσεία, όχι μόνο σ’ ένα Μουσείο Πολέμου. Κάθε έκθεση –πίνακες, γλυπτά, αντικείμενα, μηχανήματα– είναι μια νεκρή φύση και οι άνθρωποι που συνωστίζονται στις αίθουσες, γεμίζοντάς τες και αδειάζοντάς τες σαν σκιές, εξασκούνται στη μελλοντική οριστική διαμονή τους στο μεγάλο Μουσείο της ανθρωπότητας, του κόσμου, όπου ο καθένας είναι μια νεκρή φύση. Πρόσωπα, σαν φρούτα που κόπηκαν από το δέντρο και τοποθετήθηκαν γερτά πάνω σ’ ένα πιάτο».


altΥπόθεση αρχείου
Κλάουντιο Μάγκρις
Μτφρ. Άννα Παπασταύρου
Καστανιώτης 2017
Σελ. 464, τιμή εκδότη €19,08

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΑΓΚΡΙΣ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

Για το μυθιστόρημα της Ζόρα Νιλ Χέρστον [Zora Neale Hurston] «Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Αίολος). Κεντρική εικόνα: © Jessica Felicio (Unsplash).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Εμφα...

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

Για το μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας [Günter Grass 1927-2015] «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» [μτφρ. Τούλα Σιέτη, εκδ. Πατάκη].

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Οι «κακές» γλώσσες λένε ότι ο Γερμανός συγγραφέας πήρε το Βραβείο Νόμπελ το 1999 μόνο και μ...

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

Για το μυθιστόρημα του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (Steve Sem-Sandberg) «Β.» (μτφρ. Γιώργος Μαθόπουλος, εκδ. Αλεξάνδρεια). Στην κεντρική εικόνα, σκηνή από τη βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ ταινία «Woyzeck» (1979).

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Ο δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζο Νέσμπο [Jo Nesbø] αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επιμέλεια: Ευλαλία Πάνου

...
Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Στο 10ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου, με τον Κώστα Κατσουλάρη θα συνομιλήσει ο συγγραφέας και πανεπιστημιακός Παναγής Παναγιωτόπουλος. Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά, την Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ.

Επιμέλεια: Book Press

Βίος ...

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

Για το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ [Michel Houellebecq] «Κάποιοι μήνες της ζωής μου» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία). 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Προβοκάτορας, φίλεχθρος, άνθρωπος που ζει από τις αντιπαραθέσεις και...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ