alt

Για το μυθιστόρημα του Κλάουντιο Μάγκρις «Υπόθεση αρχείου» (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Βέη

«Η Ιστορία, πιο πολύ κι από ένα Κτηματολόγιο, είναι μια τράπεζα DNA,
μια κοιλάδα του Ιωσάφατ, που προσδοκά την ανάσταση όλων των δισεκατομμυρίων ζώντων
ή πιο σωστά ζωντανών πλασμάτων, μιας και κανένα άτομο ζωής δεν εξαλείφεται».
Υπόθεση αρχείου

Σπονδυλωτό έργο. Πολυεπίπεδο, εξαιρετικά διαφωτιστικό, υποδειγματικά αναλυτικό. Η ιδιαίτερα επεξεργασμένη αφήγηση, του πολύπλευρα μορφωμένου συγγραφέα (1939-) και, μεταξύ άλλων, καθηγητή Γερμανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της γενέθλιας Τεργέστης, θέλησε να ακολουθήσει συνειδητά τη γνωστή ηροδότεια τεχνική των αλλεπάλληλων παρεκβάσεων. Τα πρόσωπα συνομιλούν με σκιές, με φαντάσματα, αλλά και με τους εφιάλτες της εξ αντικειμένου πραγματικότητας ορισμένων κρίσιμων πολέμων της παγκόσμιας Ιστορίας. Το άγος των θλιβερών συρράξεων, η φρίκη των εξανδραποδισμών, η κατάρα του μοιραίου τραύματος στοιχειώνει τις πυκνογραμμένες σελίδες ενός ασθματικού, μείζονος διαβήματος. Το παραλήρημα των επιζώντων καθηλώνει την ανάγνωση. Το Κακό συνοψίζεται σε μια κραυγή: στην τελευταία μάλιστα που προλαβαίνει να αφήσει το θύμα της εξόντωσης. Το μυθιστόρημα, από μιαν άποψη, είναι ακριβώς ο υπομνηματισμός αυτής της κραυγής.

Ο καθόλα υπαρκτός καθηγητής Ντιέγκο ντε Ενρίκες (1909-1974), ένας «ιδιοφυής και απαρασάλευτος Τριεστίνος», διακεκριμένος συντοπίτης του Κλάουντιο Μάγκρις, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή όπλων και πολεμικού υλικού κάθε είδους, προκειμένου να τα στεγάσει σε «ένα πρωτότυπο, πλουσιότατο Μουσείο Πολέμου, το οποίο προβάλλοντας τόσο πολλά εργαλεία θανάτου, θα υπηρετούσε την ειρήνη».

Ο καθόλα υπαρκτός καθηγητής Ντιέγκο ντε Ενρίκες (1909-1974), ένας «ιδιοφυής και απαρασάλευτος Τριεστίνος», διακεκριμένος συντοπίτης του Κλάουντιο Μάγκρις, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή όπλων και πολεμικού υλικού κάθε είδους, προκειμένου να τα στεγάσει σε «ένα πρωτότυπο, πλουσιότατο Μουσείο Πολέμου, το οποίο προβάλλοντας τόσο πολλά εργαλεία θανάτου, θα υπηρετούσε την ειρήνη». Δεν πρόλαβε όμως: «Βρήκε τον θάνατο στην πυρκαγιά της αποθήκης όπου κοιμόταν, ανάμεσα στα αντικείμενα του Μουσείου του, μια πυρκαγιά μυστηριώδη, η οποία έγινε η αφορμή για μια έρευνα και μια δίκη, που κατέληξαν σε μια τρύπα στο νερό». Μαζί του κάηκε και ο κατάλογος των δωσίλογων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οι υπόνοιες αμείωτες, η βία ανυποχώρητη. Η διαβεβαίωση του Μουσείου είναι πειστική από κάθε άποψη: η μνήμη των ολέθρων πρέπει να δρα ομοιοπαθητικά. Να απομακρύνει, να καταργεί δηλαδή ει δυνατόν εξ αντιδιαστολής το μίασμα του μαζικού φόνου. Ό,τι δηλαδή κυρίως υπαινίσσεται εδώ το κίνητρο του δημιουργικού λόγου. Η ανάμνηση είναι η κατάλληλη μέθοδος διαφυγής. Το αλυσιδωτό πέρασμα στη σωτηρία, στην εκ των προτέρων ακύρωση των όποιων διαδοχικών αφανισμών του μέλλοντος. Ένα χωρίο αρκεί. Π.χ.: «Το μόνο ζήτημα είναι να τα μεταφέρουμε όλα σ’ ένα Μουσείο, όπου δεν υπάρχει πια πόλεμος, γιατί δεν υπάρχει πια ζωή. Επιστήμονας ήδη από τα πέντε μου χρόνια και εφευρέτης στα εννιά, στα δεκάξι εμπνεύστηκα και σχεδίασα, συγκεκριμένα, όπλα φανταστικά και τρομερά, όμως αποφάσισα ότι εκείνα τα μοντέλα θα τα έκανα γνωστά όταν δεν θα υπήρχαν πια πόλεμοι στον κόσμο και τα όπλα εκείνα θα ήταν πια ακίνδυνα και άχρηστα. Πρέπει να στερήσουμε από τη ζωή –από όλη τη ζωή, από όλα τα πράγματα– τη χρησιμότητά τους, τη δυνατότητα χρήσης τους. Η αξία χρήσης είναι πάντα, με κάποιον τρόπο, η αξία του φονικού. Να σπάσουμε τη μύτη της λόγχης, να σκουριάσουμε τα ντουφέκια, να στομώσουμε τις λεπίδες, έτσι ώστε η ζωή, η τόσο ακονισμένη πάντα, να μην κόβει πια».

Η κειμενική προοπτική ανοίγεται αβίαστα. Ο συγγραφικός παλμός δεν δολιχοδρομεί, δεν παλινδρομεί. Αναρωτιέται και καταθέτει ευθέως. Η φορά είναι ανοδική. Δηλαδή ποιητική. Τα ερωτήματα, τα όποια προκύπτουν είναι εύλογα. Όπως φέρ’ ειπείν συνιστούν τα εξής: «Nα κάηκαν, άραγε, εκείνη τη νύχτα και τα πρόχειρα κατάστιχα; Να κάηκαν κυρίως εκείνα τα κατάστιχα, να μπήκε η φωτιά μόνο και μόνο για να καούν εκείνα τα διαλυμένα σημειωματάρια κι ό,τι ήταν γραμμένο μέσα εκεί… Αν μία φορά, λένε, ένας ιδαλγός αγόρασε έναν πύργο μόνο και μόνο επειδή η κυρά του λαχταρούσε ένα τριαντάφυλλο που άνθιζε στο περβάζι ενός μικρού παράθυρου εκείνου του πύργου, κάποιος μπορεί να πυρπόλησε μια συνοικία για να καταστρέψει ένα πάκο χαρτιά, κι αν βέβαια κάηκε κι ο άνθρωπος που τα είχε μαζί του, ε, κρίμα, είναι μια παράπλευρη απώλεια. Αν όμως εκείνα τα χαρτιά υπήρχαν ακόμα κάπου, σκοροφαγωμένα και μουχλιασμένα, μετά από τόσα χρόνια…; Ίσως, ποιος ξέρει, να μπορούσαν να διαβαστούν ακόμα». Οι αναγνώστες καλούνται από τις πρώτες σελίδες να συμμετάσχουν στο παιχνίδι της περίτεχνης γραφής. Οι επαρκέστεροι μεταξύ αυτών θα βιώσουν περισσότερες απολαύσεις.

alt
Ο Κλάουντιο Μάγκρις

Η γεωγραφία της μεγάλης, διαχρονικής Οδύνης ξεδιπλώνεται μπροστά της: από το Βιετνάμ στο Μεξικό, στη Βολιβία και στην Παραγουάη κι από εκεί στα πεδία των μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στις απηνείς διώξεις των εβραίων, των παντοειδών λεγομένων μαγισσών εκασταχού εκάστοτε. Τα όπλα εκθέτουν τη συλλογική παράνοια των απογόνων του Κάιν.

Η πρωτοβουλία του προαναφερόμενου καθηγητή Ντιέγκο ντε Ενρίκες έδωσε εν ολίγοις το έναυσμα της συγγραφικής δράσης. Όμως ο παρ’ ολίγον ιδρυτής του παράδοξου αυτού Μουσείου δεν κατονομάζεται στο μυθιστόρημα. Παραμένει πεισματικά ανώνυμος. Αυτή, η οποία κατονομάζεται, είναι μια εμφανώς επινοημένη επιμελήτρια Τέχνης, η Λουίζα, κόρη ενός μαύρου και μιας εβραίας. Σύμφωνα με εντολή των αρχών της Τεργέστης, αναλαμβάνει το έργο της επίβλεψης της ανέγερσης του Μουσείου μέσα κυριολεκτικά στις σελίδες της Υπόθεσης αρχείου. Θα αντιμετωπίσει τα πάντα με τη δέουσα προσοχή. Η γεωγραφία της μεγάλης, διαχρονικής Οδύνης ξεδιπλώνεται μπροστά της: από το Βιετνάμ στο Μεξικό, στη Βολιβία και στην Παραγουάη κι από εκεί στα πεδία των μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στις απηνείς διώξεις των εβραίων, των παντοειδών λεγομένων μαγισσών εκασταχού εκάστοτε. Τα όπλα εκθέτουν τη συλλογική παράνοια των απογόνων του Κάιν. Η Λουίζα δεν καταρρέει από την επίθεση του εφιάλτη. Τα γονίδιά της αποδεικνύονται ιδιαίτερα ισχυρά. Στωική, ψύχραιμη, ευρηματική, συνιστά προσωποποίηση ενός οικουμενικού κουράγιου. Καθώς μάλιστα έρχεται σε άμεση επαφή με τον εσωτερικό κόσμο του συλλέκτη και ταυτοχρόνως δωρητή, όπως προκύπτει από τις αποσπασματικές εξομολογήσεις του, σε τσουρουφλισμένα από τη φωτιά ημερολόγια, αντιλαμβάνεται σε βάθος τα αίτια και τα αιτιατά της απόφασής του. Διαπιστώνει ότι το αίτημα της ειρήνης είναι, κατ’ αρχάς, το όνειρο ενός παιδιού. Για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής παραθέτω τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα στρατιωτάκια ήταν αυτά που μ’ έκαναν να καταλάβω ότι έπρεπε να εξαλειφθεί ο πόλεμος κι ότι ο μοναδικός τρόπος να το πετύχω είναι να παίζω πόλεμο. Να παίζω για να μην κάνω πόλεμο· στρατιωτάκια εναντίον στρατιωτών. Τα πιο ωραία τα πουλούσε ο σιορ Πόπελ, όταν είχαμε ήδη μετακομίσει στην Τεργέστη. Μια διμοιρία από μαυροντυμένους Πρώσους ουσάρους, με τα σιρίτια τους· μια άψογη δουλειά, τέλειες πόρπες, χρυσές πάνω στους μαύρους επενδύτες, καλπάκια και σπαθιά σχολαστικά πανομοιότυπα με τα αληθινά. Ίσως να μου τα είχε χαρίσει ο ίδιος, μια φορά που είχαμε μπει στο μαγαζί του, δε θυμάμαι καλά. Η μαμά έκανε πολλά δώρα στον πατέρα μου, αλλά λίγα σ’ εμένα. Αντίθετα ο σιορ Πόπελ έκανε δώρα σε όλους».

Το μυθιστόρημα επιχειρεί να καλύψει εν προκειμένω το κενό, το οποίο άφησε πίσω της η λαίλαπα του αδικαιολόγητου εν πολλοίς μίσους: έτσι, αναδημιουργεί παιδευτική τραγωδία. Κι αυτή είναι ίσως η σπουδαιότερη πλευρά του.

Το Μουσείο της Λουίζας είναι βεβαίως αντιμέτωπο εκ προοιμίου με τις υποκειμενικότητες των ιστορικών, με τις εμμονές, τις στρεβλώσεις, τις αυθαιρεσίες τους και τα συναφή συνδηλούμενα. Η Λουίζα ξέρει ασφαλώς ότι «αν ψάχνεις να βρεις ένα νόημα στην Ιστορία, είναι σαν να κοιτάς τα σύννεφα. Στα σύννεφα βλέπεις σχήματα που μοιάζουν με λιοντάρια, με βουνά, με λίμνες, με θάλασσες. Είναι σχήματα αυθαίρετα, κατά τον ίδιο τρόπο που είναι αυθαίρετη και η Ιστορία. Βλέπω την Ιστορία σαν ένα μεγάλο όνειρο, που όμως δεν το ονειρεύεται κανείς. Είναι σαν όνειρο που ονειρεύεται τον εαυτό του. Ίσως όμως δεν έχει προορισμό...», όπως της έδειξε ο μονήρης της Δρέσδης και της Φρανκφούρτης Άρθουρ Σοπενχάουερ. Η Λουίζα οφείλει συνεπώς, χτίζοντας το Μουσείο της, να χτίσει την Αλήθεια. Να υλοποιήσει σύνταγμα Ήθους.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται για το μοναδικό στην Ιταλία κρεματόριο, το οποίο λειτούργησε στην πολύπαθη Τεργέστη, την περιώνυμη «Ριζιέρα του Αγίου Σάββα», όπου πέντε χιλιάδες εβραίοι φονεύθηκαν εν ψυχρώ. Τόσο σε θαλάμους αερίων, με τη συστηματική χρήση του φονικού αερίου Zyklon B, όσο και με τη συνδρομή μιας σιδερένιας ράβδου, η οποία εκτίθεται στο Μουσείο της Ριζιέρα. Συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία, όμως, για τις εν λόγω θηριωδίες δεν βρέθηκαν πουθενά. Την ημέρα ακριβώς της αυτοκτονίας του Χίτλερ, πυρπολήθηκαν όλα από τον διοικητή αυτής της μονάδας θανάτου. Οι δε καταγραφές των ονομάτων στους τοίχους καλύφθηκαν εντελώς με ασβέστη. Το μυθιστόρημα επιχειρεί να καλύψει εν προκειμένω το κενό, το οποίο άφησε πίσω της η λαίλαπα του αδικαιολόγητου εν πολλοίς μίσους: έτσι, αναδημιουργεί παιδευτική τραγωδία. Κι αυτή είναι ίσως η σπουδαιότερη πλευρά του.

Η διεξοδική, πρόσφορη μετάφραση αποτελεί κέρδος του τυχερού αναγνώστη που θα αποφασίσει να περιηγηθεί στα τοπία του βιβλίου. Οι δε 217 σημειώσεις υποστηρίζουν άμεσα την απρόσκοπτη, την πλήρη αφομοίωση των μηνυμάτων του έργου.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ είναι πρέσβης επί τιμή και ποιητής.
Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή πεζών κειμένων «Ινδικοπλεύστης» (εκδ. Κέδρος).

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Ο θάνατος ταιριάζει στα μουσεία. Σε όλα τα μουσεία, όχι μόνο σ’ ένα Μουσείο Πολέμου. Κάθε έκθεση –πίνακες, γλυπτά, αντικείμενα, μηχανήματα– είναι μια νεκρή φύση και οι άνθρωποι που συνωστίζονται στις αίθουσες, γεμίζοντάς τες και αδειάζοντάς τες σαν σκιές, εξασκούνται στη μελλοντική οριστική διαμονή τους στο μεγάλο Μουσείο της ανθρωπότητας, του κόσμου, όπου ο καθένας είναι μια νεκρή φύση. Πρόσωπα, σαν φρούτα που κόπηκαν από το δέντρο και τοποθετήθηκαν γερτά πάνω σ’ ένα πιάτο».


altΥπόθεση αρχείου
Κλάουντιο Μάγκρις
Μτφρ. Άννα Παπασταύρου
Καστανιώτης 2017
Σελ. 464, τιμή εκδότη €19,08

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΑΓΚΡΙΣ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τρεις ιστορίες» του Γκυστάβ Φλωμπέρ – Στην καρδιά της μυθοπλασίας

«Τρεις ιστορίες» του Γκυστάβ Φλωμπέρ – Στην καρδιά της μυθοπλασίας

Για το τελευταίο βιβλίο του Γκυστάβ Φλωμπέρ [Gustave Flaubert] «Τρεις ιστορίες» (μτφρ. Τιτίκα Δημητρούλια, επίμετρο Σωτήρης Παρασχάς, εκδ. Αντίποδες).

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης

«Συγκρίνοντας την εικόνα με το κείμενο, ο αναγνώστης θα σκεφτόταν: “Δεν καταλαβαίνω τίποτα, πώς έ...

«In Memoriam» της Άλις Γουίν (κριτική) – Η απαγορευμένη αγάπη δυο αγοριών με φόντο τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο

«In Memoriam» της Άλις Γουίν (κριτική) – Η απαγορευμένη αγάπη δυο αγοριών με φόντο τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Για το μυθιστόρημα της Άλις Γουίν (Alice Winn) «In Memoriam» (μτφρ. Άγγελος Αγγελίδης, εκδ. Ίκαρος). © κεντρικής εικόνας: James Gardiner and Nell Barllett Collection/ Media Drum World 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Εκ...

«Ζυγός» του Ντον ΝτεΛίλο – Το μυθιστόρημα ως σύστημα, το σύστημα ως θεωρία συνωμοσίας

«Ζυγός» του Ντον ΝτεΛίλο – Το μυθιστόρημα ως σύστημα, το σύστημα ως θεωρία συνωμοσίας

Για την παρεξηγημένη έννοια του «μεταμοντερνισμού», για το «μυθιστόρημα συστημάτων», τον ρεαλισμό και τις παραφυάδες του, αλλά και για τις λανθασμένες αναγνώσεις του μυθιστορήματος του Ντον ΝτεΛίλο [Don DeLillo] «Ζυγός», που κυκλοφόρησε πέρυσι ξανά στη χώρα μας, σε νέα μετάφραση (μτφρ. Αλέξης Κ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Στην Αθηνά Ψυλλιά το 5ο Βραβείο Μετάφρασης ΛΕΑ – Για το μυθιστόρημα «Αρχαία καλλιέργεια» του Ραντουάν Νασσάρ

Στην Αθηνά Ψυλλιά το 5ο Βραβείο Μετάφρασης ΛΕΑ – Για το μυθιστόρημα «Αρχαία καλλιέργεια» του Ραντουάν Νασσάρ

Η Αθηνά Ψυλλιά τιμήθηκε με το 5ο Βραβείο Μετάφρασης ΛΕΑ (Λογοτεχνία Εν Αθήναις) για το μυθιστόρημα «Αρχαία καλλιέργεια» του Ραντουάν Νασσάρ (Raduan Nassar), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. © για τις εικόνες: Sissy Morfi 

Επιμέλεια: Book Press

...
«Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050; Μεταδημοκρατία, μεταπολιτική, μετακόμματα» του Γιώργου Σιακαντάρη (κριτική) – Αναγνωρίζοντας τις μεταλλάξεις κόντρα στον κυνισμό

«Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050; Μεταδημοκρατία, μεταπολιτική, μετακόμματα» του Γιώργου Σιακαντάρη (κριτική) – Αναγνωρίζοντας τις μεταλλάξεις κόντρα στον κυνισμό

Για το δοκίμιο του Γιώργου Σιακαντάρη «Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050; – Μεταδημοκρατία, μεταπολιτική, μετακόμματα» (εκδ. Αλεξάνδρεια). 

Γράφει ο Λάμπρος Α. Φλιτούρης

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μάς βομβαρδίζου...

«Τρεις ιστορίες» του Γκυστάβ Φλωμπέρ – Στην καρδιά της μυθοπλασίας

«Τρεις ιστορίες» του Γκυστάβ Φλωμπέρ – Στην καρδιά της μυθοπλασίας

Για το τελευταίο βιβλίο του Γκυστάβ Φλωμπέρ [Gustave Flaubert] «Τρεις ιστορίες» (μτφρ. Τιτίκα Δημητρούλια, επίμετρο Σωτήρης Παρασχάς, εκδ. Αντίποδες).

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης

«Συγκρίνοντας την εικόνα με το κείμενο, ο αναγνώστης θα σκεφτόταν: “Δεν καταλαβαίνω τίποτα, πώς έ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Γιάννη Ζευγώλη «Η απόδραση της τελείας», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Σας μάζεψα, αγαπημένα μου σημεία, όλα εδώ για να σας ανακοινώσω την ...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

«Ένα δικό του δωμάτιο» του Παναγιώτη Γούτα (προδημοσίευση)

«Ένα δικό του δωμάτιο» του Παναγιώτη Γούτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση ενός διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Παναγιώτη Γούτα «Ένα δικό του δωμάτιο», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 30 Μαΐου από τις εκδόσεις Ρώμη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΔΑΚΡΥΑ

Γέρασε πια, θα πλησιάζει τα ενε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Ιούνιος, μήνας υπερηφάνειας και διεκδικήσεων για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επιλέξαμε 10 βιβλία του 2025 με κουίρ χαρακτήρες που απομακρύνονται από τη στερεοτυπική αναπαράσταση και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Στην κεντρική εικόνα, έργο της κουίρ καλλιτέχνιδας των αρχών του 20ου αιώνα Gluck. 

Γράφει η ...

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Πέντε μελέτες που κυκλοφόρησαν προσφάτα πραγματεύονται τη σχέση του νου με το σώμα, την έννοια του «τραύματος», αλλά και τη θέση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κόσμο. Κεντρική εικόνα: Ο Σίγκμουντ Φρόιντ.

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...
Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Ποιος είναι ο ακριβής ρόλος της καρδιάς και ποιος του εγκεφάλου; Ποιοι μύθοι σχετικά με αυτά τα δύο όργανα καλλιεργούνται από τη σύγχρονη κουλτούρα; Τι αποτελεί «τραυματική εμπειρία» και πώς μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε αποτελεσματικά με τα νεαρά αυτιστικά άτομα; Τέσσερα νέα βιβλία από τις εκδόσεις Gutenberg καταπιά...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ