Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Robert Galbraith, ψευδώνυμο της J.K. Rowling, Η σοδειά του κακού (μτφρ. Χρήστος Καψάλης, εκδ. Ψυχογιός).

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

«Μια σοδειά άκρων... χεριών και ποδιών, λαιμών/... που στρίβουν σαν κύκνων/σαν να γυρεύουν ν' ανασάνουν ή να προσευχηθούν...». Είναι οι στίχοι του τραγουδιού «Mistress Of The Salmon Salt», από τον δεύτερο δίσκο του αμερικάνικου χαρντ ροκ συγκροτήματος Blue Oyster Cult. Και είναι οι στίχοι πάνω στο σημείωμα που συνοδεύει ένα ακρωτηριασμένο γυναικείο πόδι που στάλθηκε στο γραφείο του ιδιωτικού ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ. Η Σοδειά Του Κακού, που χρωστάει τον τίτλο στο τραγούδι των Blue Oyster Cult, «Career Of Evil», του οποίου τους στίχους έγραψε η Πάτι Σμιθ, είναι η τρίτη περιπέτεια του Κόρμοραν Στράικ, που υπογράφει η Τζόαν Ροόουλινγκ, η δημιουργός του Χάρι Πότερ. Και συνεχίζει να χρησιμοποιεί το ίδιο ψευδώνυμο, το Ρόμπερτ Γκάλμπρειθ, παρόλο που η ταυτότητά της είχε αποκαλυφθεί από το πρώτο κιόλας βιβλίο της σειράς, το Κάλεσμα του Κούκου.

Για το μυθιστόρημα του Julian Barnes Ο αχός της εποχής (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Για τη νουβέλα του Herman Melville Τα μαγεμένα νησιά (μτφρ. Γιώργος Μπαρουξής, εκδ. Ποικίλη Στοά).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για τη νουβέλα του Honoré de Balzac «Σαραζίν» (μτφρ.-επίμετρο Κώστας Κατσουλάρης, εκδ. Στερέωμα).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μυθιστόρημα του William Golding, Ο άρχοντας των μυγών (μτφρ. Ρένα Χατχούτ, εκδ. Καστανιώτη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Με αφορμή το βιβλίο το Ορχάν Παμούκ Κάτι παράξενο στο νου μου (μτφρ. Στέλλα Βρετού, εκδ. Ωκεανίδα)

Της Μαρίας Λιλιμπάκη-Σπυροπούλου

Ακόμα ένα βιβλίο από τον νομπελίστα συγγραφέα Ορχάν Παμούκ, ακόμα ένα δείγμα του ύφους και του στόχου που έχει υιοθετήσει και προβάλλει στα βιβλία του: Την ανάδειξη της πολύμορφης Πόλης. Έχει ειπωθεί πως κάθε συγγραφέας γράφει το ίδιο πάντα βιβλίο και ο Ορχάν Παμούκ είναι μια περίπτωση που το αποδεικνύει. Συχνά απλώνεται, μακραίνει από την πόλη, μετακινείται στην ύπαιθρο, στην ενδοχώρα και δίνει την πνοή και τη γνώση του και από εκεί. 

Για το μυθιστόρημα του Ernest Hemingway Νησιά της Καραϊβικής (μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιάννη Λειβαδά

Η λογοτεχνική περιουσία του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Η σπασμωδική διακριτικότητα της δράσης και των χαρακτήρων. Η στιβαρή γοητεία που οδήγησε εκατομμύρια αναγνώστες ανά τον κόσμο να απολαμβάνουν το κέντημα της ζωής του συγγραφέα πάνω στου χρόνου το δέρμα. Τα Νησιά Της Καραϊβικής ήταν το δεύτερο μυθιστόρημα του Χέμινγουεϊ που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, το οποίο οι Έλληνες αναγνώστες θα έχουν στο εξής τη δυνατότητα να απολαύσουν, εφόσον το βιβλίο κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε καλή μετάφραση του Αντώνη Καλοκύρη.

Για το μυθιστόρημα του Michel Houellebecq, Υποταγή (μτφρ. Λίνα Σιπητάνου, εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Στο Λονδίνο μόλις πριν από λίγο καιρό εκλέχτηκε δήμαρχος ο Πακιστανός Σαντίκ Χαν, μουσουλμανικού θρησκεύματος· ανάλογα στη Γαλλία η Ραμά Γιαντ, η μαύρη μουσουλμάνα υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όταν ήταν πρόεδρος ο Νικολά Σαρκοζί, θέτει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2017. Σ’ αυτή τη Γαλλία -θα έλεγα σ’ αυτήν Ευρώπη του 21ού αιώνα- ο Γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ γράφει ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει την προσωπική με την πολιτική ζωή και το ζητούμενο είναι να δούμε πόσο αυτές οι δύο μπορούν να ταιριάξουν.

Για τη νουβέλα του Michele Serra Οι αραχτοί (μτφρ. Δήμητρα Δότση, εκδ. Ίκαρος).

Του Παναγιώτη Γούτα

Οι σινεφίλ που ήδη πάτησαν τα πενήντα τους χρόνια, θα θυμούνται ασφαλώς μια σκληρή νατουραλισιτκή ταινία του 1983, που υπέγραφε ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Σοέι Ιμαμούρα και είχε τον τίτλο Η μπαλάντα του Ναραγιάμα. Θυμίζω επιγραμματικά το στόρι αυτής της ταινίας: Στα τέλη του 19ου αιώνα, η εβδομηντάχρονη Ορίν, αφού τακτοποίησε τις οικογενειακές της υποθέσεις, έφυγε για να πεθάνει στο βουνό Ναραγιάμα, σύμφωνα με το έθιμο του χωριού, που απαιτούσε οι γέροι ν’ αυτοθυσιάζονται για να μην είναι βάρος στις φτωχικές οικογένειές του. Η ταινία, που θεωρείται ένα μικρό αριστούργημα της ιαπωνικής κινηματογραφικής τέχνης, θυμάμαι πως με είχε εντυπωσιάσει με την ωμότητά της, τη σκληρότητά της αλλά και ένα βαθιά κρυμμένο ουμανισμό, που σήμερα διακρίνω καθαρότερα, από τότε, που ως φοιτητής Νομικής, είχα πρωτοδεί και πρωτοθαυμάσει.

Για το πρώτο μέρος της τετραλογίας της Elena Ferrante Η υπέροχη φίλη μου (μτφρ. Δήμητρα Δότση, εκδ. Πατάκη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Πριν ένας συγγραφέας ενηλικιωθεί έχει υπάρξει παιδί και έφηβος. Αν, δε, πρόκειται για γυναίκα έχει βιώσει το μυστήριο του σώματός της, την έλλειψη αποδεκτών λέξεων για τις λειτουργίες του, την κρυφή (ή απροκάλυπτη) βία που ασκείται καθημερινά στο περιβάλλον της αλλά και τη διαφυγή σε έναν υπόγειο, μυστικό κόσμο που –αν είναι τυχερή– τον μοιράζεται και τον ανακαλύπτει μαζί με κάποια στενή της φίλη. Πριν βγει στον κόσμο (η γυναίκα συγγραφέας) και βρει τη δική της φωνή, έχει ήδη κληρονομήσει τη φωνή/φωνές του τόπου και της κοινότητας που έχει μεγαλώσει, τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκε τις πρώτες συγκινήσεις και που εν πολλοίς την έκαναν τη γυναίκα που είναι σήμερα, εκείνη που γράφει και τους επαναφέρει στη ζωή μέσα από την αναδιήγησή της. Αόρατοι και ορατοί, ζωντανοί και νεκροί ηχούν μέσα της και υπαγορεύουν στην πένα της να γράψει, έστω και αν η ίδια έχει δραπετεύσει μακριά από τις απαιτήσεις και τις απαγορεύσεις αυτής της πρώτης στενής κοινότητας που εν προκειμένω είναι μια φτωχογειτονιά της Νάπολης, τη δεκαετία του πενήντα, όπου η έλλειψη χώρου τους υποχρέωνε να ζουν ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλο, η γλώσσα τους ήταν η ναπολιτάνικη διάλεκτος και μόνο οι πιο προνομιούχοι και καλλιεργημένοι ήταν σε θέση να μιλήσουν Ιταλικά, ενώ η μοναδική δυνατότητα να «ξεφύγει» κάποιος ήταν να μάθει γράμματα – μια πραγματικότητα γνώριμη και στα καθ’ ημάς.

Για το μυθιστόρημα του Alejandro Zambra Τρόποι να γυρίζεις σπίτι (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Νίκου Ξένιου

Το βιβλίο του Aλεχάντρο Σάμπρα Τρόποι να γυρίζεις σπίτι είναι το τρίτο μυθιστόρημά του (Μπονσάι - 2006, Η ιδιωτική ζωή των δέντρων - 2007), εκτός από δύο συλλογές ποιημάτων, μια συλλογή διηγημάτων και μια συλλογή δοκιμίων. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές ανθολογίες λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας ανά τον κόσμο και σε γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά. Ο Σάμπρα γεννήθηκε στο Σαντιάγκο της Χιλής το 1975 και σήμερα διδάσκει λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Ντιέγο Πορτάλες. Σε όλα του τα βιβλία αναπολεί μια παιδική ηλικία ελεύθερη, όχι ακόμη υποκείμενη στις κρίσεις των ενηλίκων: τα σχολικά χρόνια στη Χιλή, μια ζωή που ξεκινά δυο χρόνια μετά το πραξικόπημα που εκτόπισε τον Αγιέντε και εγκαθίδρυσε τον δολοφόνο Πινοσέτ στην εξουσία. Τον ήρωα-συγγραφέα βασανίζει ο παλιός στόχος κάθε ρεαλιστή: πώς θα ολοκληρώσει εκείνο το (ούτως ή άλλως ημιτελές) μυθιστόρημα που θα περιλαμβάνει την αλήθεια μιας ολόκληρης ζωής, αποφεύγοντας το τεχνήεν μέλημα και τον αισθητισμό της συγκεκριμένης φόρμας και εισάγοντας μια νέα εκδοχή ρεαλισμού: την καταγραφή της λίστας των νεκρών χωρίς τον επικήδειο που συνοδεύει, συνήθως, τη λίστα αυτήν. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στους πολλούς διαφορετικούς τρόπους επανεπίσκεψης του παρελθόντος, κατανόησής του και συνδιαλλαγής με την παρεννοημένη ιστορία μιας πατρίδας.

Για το μυθιστόρημα του Ζάουμε Καμπρέ Confiteor (μτφρ. Ευρυβιάδης Σοφός, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Καταλαβαίνεις ότι ένα μυθιστόρημα είναι σπουδαίο από την πρώτη σελίδα, ενίοτε και από την πρώτη φράση. Μπαίνεις κατευθείαν στο πνεύμα, σε δεξιώνεται από την αρχή ένας χώρος με πολλά δωμάτια, που οδηγούν σε άλλα δωμάτια, όλα γεμάτα καθρέφτες, μια λαβυρινθώδης μαγεία που ωστόσο παραμένει καθαρή, διαυγής, και σε οδηγεί, αφού χαθείς και ξαναχαθείς, εκεί από όπου άρχισες, στην πρώτη σελίδα, στην πρώτη φράση, όπου συμπυκνώνονται όλες οι σημασίες, όλα τα γεγονότα, όλες οι περιπέτειες, όλες οι ευτυχίες και οι δυστυχίες που περικλείονται σ᾽ εκείνη την πρώτη σελίδα, στην πρώτη εκείνη φράση. Επί εκατό περίπου ώρες, με ελάχιστα διαλείμματα και ελάχιστο ύπνο, και αφού παράτησα κάθε τι άλλο, περιπλανήθηκα στις 725 σελίδες (που δεν έπαυαν να με παραπέμπουν σε χιλιάδες άλλες σελίδες, σε εκατοντάδες άλλες ώρες ξενυχτιού και επίμονης ανάγωσης, σε δεκάδες άλλα μεγαλειώδη έργα του ανθρώπινου νου), του μυθιστορήματος Confiteor που συνέθεσε, ανάμεσα στα 2003 και 2011, ο Καταλανός συγγραφέας Jaume Cabré (Ζάουμε Καμπρέ).

Για το μυθιστόρημα του Paul Auster Το παλάτι του φεγγαριού (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Ιστορίες βιδωμένες μέσα στην κεντρική αφήγηση, οι οποίες θυμίζουν τις ανάλογες τεχνικές του προϋπάρξαντος Δασκάλου υφών Ουίλιαμ Φώκνερ, συχνές αναμοχλεύσεις διαφόρων συγκινησιακών δεδομένων, απρόοπτες εξομολογήσεις και προφανώς ειλικρινείς αυτοαναλύσεις αυτοκαταστροφικών ατόμων, αδιέξοδα ναρκισσιστών, απονενοημένα διαβήματα, πικρίες ερώτων, καταδύσεις σε εθνολογικά καταπιστεύματα, μελέτες ανθρωπολογικές και βεβαίως οικογενειακά ρομάντζα συναποτελούν τους χαρακτηριστικότερους δείκτες των αναφορών. Ήρεμα αφηγηματικοί τρόποι διαδέχονται, όταν κριθεί σκόπιμο, τους καταιγιστικούς ρυθμούς μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας και πρωτότυπης πλοκής. Ο ταλαντούχος συγγραφέας γνωρίζει όσο ελάχιστοι στην εποχή μας πώς να οργανώνει άδολα, πλην όμως εμπύρετα κεφάλαια παθών.

Για τη νουβέλα του Joseph Conrad Η επιστροφή (μτφρ. Τάκης Μενδράκος, εκδ. Πατάκη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Στην Επιστροφή του Τζόζεφ Κόνραντ, ο Άλβαν Χέρβεϋ επιστρέφει στη συζυγική του εστία και, μπαίνοντας στην ιματιοθήκη, πολλαπλασιάζεται καθρεφτισμένος στις πόρτες της γκαρνταρόμπας, και στον μεγάλο καθρέφτη της συζύγου του, σε «ένα σωρό καθωσπρέπει μιμητικά αντίγραφα, ντυμένα ακριβώς όπως αυτός. Είχαν τις δικές του συγκρατημένες χειρονομίες, κουνιόντουσαν όταν κουνιόταν, ακινητούσαν μαζί του και είχαν την παρουσία ζωής και αισθημάτων που, όπως φανταζόταν εκείνος, τιμούσαν και πρόβαλλαν τον οποιονδήποτε άντρα».

Για το μυθιστόρημα του Diego Marani Νέα φινλανδική γραμματική (μτφρ. Δήμητρα Δότση, εκδ. Αιώρα).

Του Κώστα Δρουγαλά

Η Νέα φινλανδική γραμματική είναι μόλις το πρώτο βιβλίο του Ιταλού Ντιέγκο Μαράνι (Φεράρα 1959) που εκδίδεται στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αιώρα. Ο συγγραφέας εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, όπου ασχολείται με την προώθηση της πολυγλωσσίας. Η –αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα– δουλειά του είναι κάτι που προφανέστατα έχει βοηθήσει τον Μαράνι στη σύλληψη του μυθιστορήματος που παρουσιάζουμε.

Για το μυθιστόρημα του Julian Barnes Ο αχός της εποχής (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Ο Τζούλιαν Μπαρνς (γεν. 1946) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις στον Έλληνα αναγνώστη σύγχρονης μυθοπλασίας: πολλά βιβλία του, μεταξύ αυτών ιδιαίτερα έργα όπως Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ και Η ιστορία του κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια, έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί με επιτυχία. Στο τελευταίο του μυθιστόρημα, Ο αχός της εποχής, μεταφρασμένο από τον συγγραφέα Θωμά Σκάσση, που έχει μεταφράσει αρκετά ακόμα βιβλία του Μπαρνς, ο Βρετανός πεζογράφος μάς μεταφέρει στη Σοβιετική Ένωση προκειμένου να μας αφηγηθεί κρίσιμες στιγμές από τη ζωή του περίφημου συνθέτη Ντμίτρι Ντμιτρίεβιτς Σοστακόβιτς (1906-1975) (στη φωτογραφία βρίσκεται στο κέντρο, με τον Σεργκέι Προκόβιεφ στα δεξιά του και τον Αράμ Χατσατουριάν στα αριστερά του, το 1945).

Για το βιβλίο του Thomas Bernhard Πλατεία Ηρώων (μτφρ. Βασίλης Τσαλής, εκδ. Κριτική).

Του Νίκου Ξένιου

«Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι αυτό που επιθυμεί η πλειοψηφία των Αυστριακών: θέλουν τους Εθνικοσοσιαλιστές στην εξουσία»
(Τόμας Μπέρνχαρντ, Πλατεία Ηρώων, τρίτη σκηνή).

Για το μυθιστόρημα της Jessie Burton Το κουκλόσπιτο (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Πατάκη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Ο επισκέπτης του Ρέικσμουσεουμ (Κρατικό Μουσείο του Άμστερνταμ), αφού περάσει τις αίθουσες όπου εκτίθενται έργα του Ρέμπραντ, του Βερμέερ και άλλων ονομαστών Ολλανδών ζωγράφων, φθάνει στην αίθουσα με το κουκλόσπιτο της Πετρονέλλα Όορτμαν (ένα ακριβές αντίγραφο του πραγματικού σπιτιού της), όπου και στέκεται να θαυμάσει τη λεπτομέρεια και την ακρίβεια της τέχνης του μινιατουρίστα, στον τρόπο που αποτυπώνει τον γυναικείο μικρόκοσμο και τους εσωτερικούς χώρους.

Για το μυθιστόρημα του Georges Simenon «Ο Μαιγκρέ φοβάται» (μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, εκδ. Άγρα). Στην κεντρική φωτογραφία, o Jean Gabin ως Maigret.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Για το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Patti Smith Πάτι και Ρόμπερτ (μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδ. Κέδρος).

Της Βάσιας Τζανακάρη

Every night before I rest my head
See those dollar bills go swirling 'round my bed
I know they're stolen, but I don' t feel bad
I take that money, buy you things you never had
Free Money, Horses

Ήτανε δυο παιδιά η Πάτι και ο Ρόμπερτ. Δυο παιδιά που τους ένωσε το καλλιτεχνικό τους όραμα, και κάτι πέρα από αυτό, κάτι κοσμικό (cosmic), που τους έσπρωξε να γνωριστούν, να ερωτευτούν και να παραμείνουν φίλοι μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Την ιστορία της πολυδιάστατης σχέσης της με τον φωτογράφο Ρόμπερτ Μέιπλθορπ αποτυπώνει η Πάτι Σμιθ στο βιβλίο της Just Kids, βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, και που στα ελληνικά του δόθηκε ο ρομαντικός τίτλος Πάτι και Ρόμπερτ, ίσως όχι άστοχα καθώς συμπυκνώνει την ουσία του βιβλίου και υπογραμμίζει τον μυθιστορηματικό ρομαντισμό της σχέσης τους, τον στερεοτυπικό μεγάλο έρωτα δύο καλλιτεχνικών φύσεων που δοκιμάζεται από την ανέχεια. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ανέχειας και δυσκολιών πορεύτηκαν η Σμιθ και ο Μέιπλθορπ στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Αγωνίστηκαν μαζί και χωριστά να βρουν την καλλιτεχνική φωνή τους, πάλεψαν να επιβιώσουν –ζούσαν σε αισχρά καταλύματα κα μοιράζονταν ένα σάντουιτς και μια κόκα κόλα–, τα κατάφεραν και έμειναν κοντά ο ένας στον άλλον μέχρι το τέλος. Και μολονότι συχνά έπαιρναν διαφορετικά μονοπάτια, αυτά έμοιαζαν συνεχώς να μπλέκονται μεταξύ τους.

Για το βιβλίο της Ryoko Sékiguchi Δεν είναι από σύμπτωση, γραμμένο με αφορμή τις καταστροφές από τα τσουνάμι στην Ιαπωνία και το ατύχημα στη Φουκουσίμα που ακολούθησε, πέντε χρόνια πριν (μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, εκδ. Άγρα).

Του Γιώργου Βέη

Είμαι αντιμέτωπη με τη δυσκολία να φανταστώ, με τα όρια της φαντασίας μου.
(Από το βιβλίο, σελ. 104)

Η συγγραφέας, γεννημένη στο Τόκιο, ζει κι εργάζεται στο Παρίσι από το 1977, όπου, μεταξύ άλλων, μεταφράζει από τη γλώσσα της στα γαλλικά και αντιστρόφως διάφορα λογοτεχνικά έργα. Εκεί πληροφορείται από τους πρώτους τι συμβαίνει στην πατρίδα της, στις 11 Μαρτίου, πέντε χρόνια ακριβώς πριν. Σεισμός, τσουνάμι, πυρηνικό ατύχημα. Το τριπλό καταστροφικό συμβάν απονεκρώνει την ευρύτερη περιοχή του Τόκοχου. Αφού αρχίσει να καταγράφει τις φάσεις των δικών της εσωτερικών κραδασμών, κάποια στιγμή επιστρέφει κι εκείνη στο Τόκιο, όπως έπραξαν κι άλλοι συμπατριώτες και συμπατριώτισσές της στη διασπορά, μην αντέχοντας να ζουν εξ αποστάσεως τη μείζονα τραγωδία της Ιαπωνίας.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Gabriel Garcia Marquez «Άπαντα διηγήματα» (μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδ. Νεφέλη).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μυθιστόρημα του Vladimir Nabokov Η άμυνα του Λούζιν (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για το μυθιστόρημα του Shusaku Endo Σκάνδαλο (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Βέη

Ο Σουγκούρο, ένας πολυβραβευμένος συγγραφέας της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, χριστιανικών πεποιθήσεων και αμέμπτου, όπως φαίνεται, ηθικής, εξήντα πέντε ετών, με ιδιαίτερη απήχηση στο χώρο του, δοκιμάζεται σκληρά από την αναπάντεχη εισβολή ενός εφιάλτη με σάρκα και οστά. Δείχνει σα να είναι ένας ερωτομανέστατος, αχαλίνωτος ηθικά, δίδυμος αδελφός του. Κακόφημα κέντρα του Τόκιο αρχίζουν ξαφνικά να τον διεκδικούν, πεταλούδες της νύχτας μιλούν γι’ αυτόν, χωρίς καν να επινοούν γεγονότα κι εμπειρίες, ενώ αυξάνονται οι μάρτυρες, οι οποίοι είναι έτοιμοι να αποκαλύψουν ο ένας μετά τον άλλο σκοτεινές πτυχές του βίου και της πολιτείας του.

Για το μυθιστόρημα της Catherine Mavrikakis Ο ουρανός του Μπέι Σίτι (μτφρ. Τζένη Κωνσταντίνου, εκδ. Εστία).

Της Εύης Λαμπροπούλου

Είναι 1979. Η Έιμι ζει μια ροκ ζωή στο βαρετό Μπέι Σίτι όπου τη βρίσκει με τη δουλειά στα Κ-ΜΑΡΤ, το βερνίκι νυχιών, τους απανωτούς οργασμούς με τ' αγόρια, και τον Άλις Κούπερ, ενώ σνομπάρει τους Μπητλς που ακούν οι υπόλοιποι, εκτός από το White album. Αλλά καταπλακώνεται από τον βαρύ ουρανό και από κάτι.

Για το μυθιστόρημα του Ivan S. Turgenev Πατέρες και γιοι (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Άγρα).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για το μυθιστόρημα του Garth Risk Hallberg Πόλη στις φλόγες (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Κέδρος)

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

«Η πόλη είναι δική μας». Αυτό το σύνθημα αντηχεί καθώς το φρενιασμένο πλήθος κατεβάζει βιτρίνες, πυρπολεί αυτοκίνητα και λεηλατεί καταστήματα σε κάθε γωνιά του Μανχάταν. Είναι η νύχτα της 13ης Ιουλίου του 1977 και όσα έχουν προβλέψει στα τραγούδια της νεοεμφανιζόμενης πανκ σκηνής για τον Αρμαγεδώνα που καταφτάνει φαίνεται να πραγματώνονται.

Για τη νουβέλα του Michele Serra Οι αραχτοί (μτφρ. Δήμητρα Δότση, εκδ. Ίκαρος).

Του Νίκου Ξένιου

Αυτοβιογραφική ως ένα βαθμό, κυρίως σε ό,τι αφορά το υλικό της, είναι η νουβέλα Οι Αραχτοί του Ιταλού Μικέλε Σέρρα. Σαν μια παράθεση αποσπασματική σκηνών από τη σχέση ενός πατέρα κι ενός γιου στα πρόθυρα της ενηλικίωσης: πρόκειται για τη σταδιακή μεταμόρφωση ενός νέου σε ενήλικα, σε συνεχή αντιπαράθεση προς το ίδιο μοτίβο, μια γενιά νωρίτερα. Οι δυσκολίες αυτής της αναφοράς γονέα-παιδιού, δοσμένες με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό, συνθέτουν ένα τύπο χρονογραφήματος διανθισμένου με θυμοσοφικές διαπιστώσεις για ό,τι αφορά αυτόν τον νεόκοπο κόσμο των τεχνολογικά εθισμένων, εξαρτημένων νέων του σήμερα, σε γραφική σύγκριση με τον ποιητικό κόσμο του φαντασιακού της γενιάς των γονιών τους.

Για το μυθιστόρημα του Philip K. Dick Το ηλεκτρικό πρόβατο (μτφρ. Δημήτρης Θ. Αρβανίτης, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για το μυθιστόρημα του Colm Tóibín Νόρα Γουέμπστερ (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Ίκαρος).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για το μυθιστόρημα του Chuck Palahniuk Fight club (μτφρ. Γιάννης Πολύζος, εκδ. Οξύ).

Του Παντελή Λιάκα

Ο Τσαρλς Μάικλ Πόλανικ είναι ένας από τους γνωστότερους Αμερικάνους συγγραφείς, κυρίως λόγω της μεγάλης επιτυχίας του πρώτου του βιβλίου με τον τίτλο Fight Club, το οποίο έγινε κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Brad Pitt και τον Edward Norton. Η ιδέα της υπόθεσης του μυθιστορήματος γεννήθηκε όταν ο Τ. Πόλανικ έμπλεξε σε έναν καυγά στο δρόμο, κάτι που τελικά αποτέλεσε και το έναυσμα για να συνεχιστεί επιτυχώς και στην υπόθεση του βιβλίου. Η αρχική άρνηση από τους εκδότες να εκδώσουν το βιβλίο του με το τίτλο Ιnvisible Monsters δεν τον πτόησε, αλλά απεναντίας του έδωσε δύναμη για να γράψει το Fight Club, έστω και αν δίχασε τους κριτικούς ως προς την λογοτεχνική του αξία. Σαν απόφοιτος του τμήματος Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο άσκησε διάφορες δουλειές, όπως συντάκτης σε τοπική εφημερίδα, μηχανικός, ενώ δεν δίσταζε να συμμετέχει στα δρώμενα του τόπου του, κάτι που του έδινε έμπνευση για την συγγραφική του δραστηριότητα. Το Fight Club σημαδεύτηκε από τις ατυχίες του οικογενειακού του περιβάλλοντος, καθώς την περίοδο που το έγραφε η μητέρα του πέθαινε από καρκίνο, ενώ ο πατέρας του μαζί με τη σύζυγό του δολοφονήθηκαν από τον πρώην σύζυγο εκείνης. Η επιτυχία του πρωτοεμφανιζόμενου τότε συγγραφέα του έδωσε ένα τεράστιο αναγνωστικό κοινό, απογειώνοντας στην ουσία την μετέπειτα καριέρα του.

Της Βασιλικής Λαλαγιάννη

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το μυθιστόρημα της γαλλίδας συγγραφέως Κατρίν Πανκόλ Muchachas, Τα κορίτσια είναι παντού, σε μετάφραση Ιφιγένειας Μποτουροπούλου. Το βιβλίο εκδόθηκε στη Γαλλία το 2014 από τον γνωστό εκδοτικό οίκο Albin Michel και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Όπως ακριβώς το υποδηλώνει και ο τίτλος του, πρόκειται για μυθιστόρημα αφιερωμένο στις γυναίκες, σε διαφορετικές γυναίκες, που όμως οι τύχες τους διασταυρώνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ή αλληλοσυνδέονται μέσα από ξεχωριστά βιώματα.