alt

Για το βιβλίο του Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς «Το τραγούδι του Χιλμπίλη» (μτφρ. Αριστείδης Μαλλιαρός, εκδ. Δώμα).

Του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου

Χιλμπίληδες, μας πληροφορεί ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου, αποκαλούν στην Αμερική τους δίχως πανεπιστημιακή μόρφωση λευκούς της εργατικής τάξης με σκωτοϊρλανδική καταγωγή. Πρόκειται για έναν στερεοτυπικό χαρακτηρισμό με διπλό χρωματισμό, μιας και οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται από τη μία ελεύθερα και ανεξάρτητα πνεύματα που αντιστέκονται στον βάρβαρο εκμοντερνισμό της κοινωνίας, από την άλλη άξεστοι, χοντροκομμένοι, ακόμα και βίαιοι. Οι αρνητικές συνδηλώσεις του όρου ωστόσο είναι σίγουρα ισχυρότερες, οπότε η απόφαση του συγγραφέα να εντάξει τη συγκεκριμένη λέξη στον τίτλο μπορεί να κριθεί εξαρχής τολμηρή. 

alt

Για τον συλλογικό τόμο «Ιστορίες μαθηματικής φαντασίας» (μτφρ. Χριστόδουλος Λιθαρής, εκδ. Αλεξάνδρεια).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

alt

Για το μυθιστόρημα του Πέντρο Χουάν Γκουτιέρες «Ο βασιλιάς της Αβάνας» (μτφρ. Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Παναγιώτη Γούτα

Το βιβλίο Ο βασιλιάς της Αβάνας ξεκινά μ’ ένα τραγικό περιστατικό που λειτουργεί ως τραγική ειρωνεία ή, καλύτερα, ως φάρσα για τον δεκατριάχρονο Ρέι, ένα αγόρι που ζει σε μια φτωχογειτονιά της Αβάνας. Είναι ο μόνος επιζών ενός οικογενειακού δράματος, στο οποίο μάνα, γιαγιά και αδελφός βρίσκουν φριχτό θάνατο μέσα σε μια στιγμή, ενώ ο άλαλος και απονευρωμένος Ρέι απλώς κοιτάζει άπραγος το αναπάντεχο που συνέβη μπροστά του. Μάρτυρας για το συμβάν δεν υπάρχει κανένας, και όταν φτάνει η αστυνομία συλλαμβάνει το δεκατριάχρονο αγόρι, το οποίο, σοκαρισμένο, δεν ανοίγει καν το στόμα του για να επικαλεσθεί την αθωότητά του και να υπερασπισθεί τον εαυτό του.

alt

Για το βιβλίο της Patti Smith «M Train» (μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδ. Κέδρος) και του Roberto Bolaño «Λούμπεν μυθιστορηματάκι» (μτφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδ. Άγρα).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

alt

Για το μυθιστόρημα του Zia Haider Rahman «Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε» (μτφρ. Ανδρέας Μιχαηλίδης, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Όπως η ζωή, έτσι και η μουσική, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, αλλάζουν δίχως να κοιτάζουν τη δικιά σου μελαγχολία. Τα πράγματα προχωρούν, μαζί και η έκφρασή τους. Η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν. Το ίδιο και ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία. Η ρευστότητα και το εφήμερο, το παροδικό, είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Και οι δημιουργοί αξιώσεων ξέρουν καλά να οργανώνουν το υλικό τους και να μεθοδεύουν την έκφραση του εν λόγω υλικού με τα τηλεσκόπια, τα μικροσκόπια και τα περισκόπιά τους πάντα εστιασμένα σε αυτό που διαρκώς μεταβάλλεται, στα ίχνη που αφήνει στο διάβα του ο χρόνος, στον δόλο του Λόγου και της Ιστορίας. Ο σάκος του επίμονου αναγνώστη κουβαλάει, συχνά, μυθιστορήματα που αδράχνουν το πνεύμα των εκάστοτε καιρών, που δεν είναι αγκυλωμένα σε ιδεολογικά γρανάζια, που ξέρουν να καταγράφουν αυτό που συμβαίνει, που παρακολουθούν με την προσήλωση του επιστήμονα τη γεωπολιτική των παθών, που δεν αντιμετωπίζουν με τρόμο τις αλλαγές, που δεν φυγοπονούν απέναντι στην τόσο απαιτητική εργασία που συνίσταται στο να ζεις στους καιρούς σου και να καταγράφεις, πάντα κριτικά, τα όσα διαδραματίζονται στην εποχή σου. Το ογκώδες μυθιστόρημα Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε του Zia Haider Rahman (μτφρ. Ανδρέας Μιχαηλίδης, εκδ. Πόλις) ανήκει στα έργα αυτά που θέλουν να είναι κοίλα κάτοπτρα των καιρών μας.

princesse bari700

Για το μυθιστόρημα του Χουάνγκ Σοκ Γιονγκ «Η εγκαταλειμμένη πριγκίπισσα» (μτφρ. Αμαλία Τζιώτη, εκδ. Καστανιώτης).

Του Γιώργου Βέη

alt

Για τo μυθιστόρημα του Olivier Guez «Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε» (μτφρ. Ευγενία Γραμματικοπούλου, εκδ. Κριτική) και το αφήγημα του Éric Vuillard «Ημερήσια διάταξη» (μτφρ. Μανώλης Πιμπλής, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

alt

Για το μυθιστόρημα του Αντόν Σαμάς «Αραμπέσκ» (μτφρ. Χρυσούλα Παπαδοπούλου, εκδ. Καστανιώτης).

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

alt

Για τη συλλογή διηγημάτων της Γιουντόρα Γουέλτυ «Το μεγάλο δίχτυ» (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν άνοιξα τον μεγάλο τόμο με τα 15 διηγήματα της όχι και τόσο γνωστής στην Ελλάδα Γιουντόρα Γουέλτυ με γενικό τίτλο Το μεγάλο δίχτυ (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Καστανιώτης, 2018) και διάβασα την κατατοπιστική εισαγωγή της μεταφράστριας ήταν ότι αυτή η Αμερικανίδα συγγραφέας έζησε μια χαρούμενη παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή. Εάν λάβει κανείς υπόψη ότι η Αμερική κατέχει μάλλον το παγκόσμιο ρεκόρ στις αυτοκτονίες λογοτεχνών τα τελευταία εκατό χρόνια (Χ. Κρέιν, Χέμινγουεϊ, Πλαθ, Σέξτον, Μπέριμαν, Μπρόντιγκαν, Χ. Τόμσον, Ντις, Γουάλας… και ο κατάλογος είναι ελλιπής), ενώ και η ζωή τόσων και τόσων Αμερικανών συγγραφέων σημαδεύτηκε από την οικογενειακή και κοινωνική βία, την περιθωριοποίηση, τη βαριά κατάθλιψη και την κατάχρηση ουσιών, η περίπτωση της Γουέλτυ μοιάζει διαφορετική.   

alt

Για το μυθιστόρημα του Ίταλο Σβέβο «Η συνείδηση του Ζήνωνα» (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. Αντίποδες).

Του Διονύση Μαρίνου

Our Carrie 700

Για το μυθιστόρημα του Theodore Dreiser «Η Κάρι μας» (μτφρ. Έλλη Φιλοκύπρου, εκδ. Gutenberg).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

alt

Για το μυθιστόρημα του Jo Nesbo «Μάκβεθ» (μτφρ. Γωγώ Αρβανίτη, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’70, σε μια υποβαθμισμένη πόλη της Σκοτίας με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά ανεργίας και τρομακτικούς δείκτες εγκληματικότητας. Ο νέος διοικητής της αστυνομίας, ο αδιάφθορος Ντάνκαν, πρέπει να αντιμετωπίσει τη μάστιγα ενός χημικού ναρκωτικού που παράγεται στην πόλη και καταστρέφει τους απαθείς κι απελπισμένους κατοίκους της, και τη συμμορία μηχανόβιων εγκληματιών ονόματι Νορς Ράιντερ. Η κατάντια της πόλης οφείλεται στη σταδιακή και σχεδόν πλήρη αποβιομηχάνισή της και στην προηγούμενη διεφθαρμένη διοίκηση της αστυνομίας. Ο Ντάνκαν όμως έχει στο πλευρό του την Ομάδα Κρούσης με επικεφαλής τον αστυνομικό Μάκβεθ, έναν έμπειρο και σκληροτράχηλο άνδρα που έχει ανέβει τις βαθμίδες της ιεραρχίας με σκληρή δουλειά. 

alt

Επιλογή σύγχρονων μυθιστορημάτων και κλασικών δοκιμίων με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από τα γεγονότα του Μάη του '68.

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Θα τολμήσω, νηφάλια και με ψυχραιμία σκακιστή, να διατυπώσω και γραπτώς την άποψη ότι όλα τα δεινά, τα χαλεπά και τα γελοία που ταλανίζουν αγρίως τη σύγχρονη κοινωνία, προέρχονται από αλλεπάλληλες εξουσιαστικές και ολοένα και πιο σκληρυσμένες και σκληρές διαθέσεις, και μανίες, εκδίκησης για το Μεγάλο Γλέντι της Ανθρωπότητας που κορυφώθηκε τον μήνα Μάιο στο Παρίσι, στη Γαλλία, αλλά και σε άλλα ξεσηκωμένα μέρη της υφηλίου. 

alt

Για το μυθιστόρημα του Χούλιο Κορτάσαρ «Κουτσό» (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Ernst Weiss

Για το μυθιστόρημα του Ερνστ Βάις «Ο αυτόπτης μάρτυρας» (μτφρ. Αλέξανδρος Κυπριώτης, εκδ. Σκαρίφημα).

Της Νότας Χρυσίνα

alt

Για την ανθολογία διηγημάτων «Οι λύκοι επιστρέφουν – Διηγήματα της “Γενιάς των Ερειπίων”» (μτφρ. Φοίβος Ι. Πιομπίνος, εκδ. Gutenberg).

Του Νίκου Ξένιου

Η σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg ανθολόγησε είκοσι εννέα διηγήματα είκοσι εκλεκτών γερμανόφωνων συγγραφέων της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, σε μια συλλογή που φέρει τον τίτλο Οι λύκοι επιστρέφουν και τον υπότιτλο Διηγήματα της «Γενιάς των Ερειπίων» (Kahlschlag-Literatur). Όλα τα διηγήματα είχαν παλαιότερα δημοσιευθεί σε ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά στην εξαιρετική, εμβριθέστατη μετάφραση του Φοίβου Πιομπίνου, πλην του «Ένα ερωτικό πείραμα» του Αλεξάντερ Κλούγκε, που όμως είχε ξαναμεταφραστεί από τον Δημοσθένη Κούρτοβικ [1]. 

alt

Για το βιβλίο του Siegfried Kracauer «Η γραφομηχανούλα - Nietzsche ex Machina: Έξι επιστολές και ένα ποίημα του Φρίντριχ Νίτσε για τη "γραφόσφαιρα"» (μτφρ. Νικήτας Σινιόσογλου, εκδ. Κίχλη).

Του Θωμά Συμεωνίδη

Τι είναι αυτό που μας διαμορφώνει και τι σημαίνει διαμορφώνομαι, ορίστε δύο ερωτήματα που θα μας οδηγήσουν στον Κρακάουερ και τον Νίτσε και από εκεί στη «Γραφομηχανούλα», βιβλίο διαστάσεων 11.5 επί 16.5 εκατοστά, 88 σελίδων, με 8 σχέδια της Εύης Τσακνιά και 24-σέλιδη εισαγωγή του Νικήτα Σινιόσογλου, ο οποίος μεταφράζει το ομώνυμο κείμενο του Κρακάουερ («Γραφομηχανούλα»), καθώς και 6 επιστολές και 1 ποίημα του Νίτσε, προσθέτοντας σχόλια, σημειώσεις και πηγές όπου χρειαστεί, με την έκδοση να περιλαμβάνει επίσης 4 φωτογραφίες (οι δύο κρυμμένες) των Κρακάουερ και Νίτσε και 6 εικόνες δακτυλόγραφων (επιστολή, ποιήματα, στιχάκια/δοκιμές, εξώφυλλο) του Νίτσε.    

alt

Για το μυθιστόρημα του Paul Auster «4 3 2 1» (μτφρ. Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Διονύση Μαρίνου

Η συζήτηση για το μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα συνεχίζεται αδιάπτωτη. Από το Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ και το Άλικο γράμμα του Ναθάνιελ Χόθορν έως τον Υπόγειο κόσμο του ΝτεΛίλλο και το Mason & Dixon του Πίντσον, με ενδιάμεσες στάσεις τις Περιπέτειες του Ωγκι Μαρτς του Σολ Μπέλοου και την Ελευθερία του Τζόναθαν Φράνζεν, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού δεν έχουν σταματήσει να προσθέσουν στην ευάριθμη (αλλά εξέχουσα) κατηγορία των μεγάλων έργων συγκεκριμένα μυθιστορήματα αναφοράς. 

alt

Για το μυθιστόρημα του Julian Barnes «Η μοναδική ιστορία» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Χρήστου-Αρμάντο Γκέζου

«Θα προτιμούσες να αγαπάς πολύ και να υποφέρεις πολύ ή να αγαπάς λίγο και να υποφέρεις λίγο; Νομίζω πως αυτό είναι, τελικά, το μόνο ουσιαστικό ερώτημα». Ο Μπαρνς ξεκινά το βιβλίο του θέτοντας ένα σαιξπηρικής πνοής, βαρυσήμαντο ερώτημα, ωστόσο το κείμενο γρήγορα προσγειώνεται και συνεχίζει χαμηλότονα, χωρίς να προοιωνίζεται μεγαλεπήβολους αφηγηματικούς στόχους. Και πράγματι, η ιστορία που μας ξεδιπλώνει ο Άγγλος συγγραφέας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συμβατική και κοινότοπη: ο Πολ είναι ένας πολύ νέος άντρας στην Αγγλία του 1960, αποστρέφεται τον μεσοαστικό συντηρητισμό που τον περιβάλλει και δεν βιάζεται να μεγαλώσει, νιώθει πλήρης και ασφαλής στα δεκαεννιά του χρόνια και απεχθάνεται τα συμπαρομαρτούντα της βαθιάς ενηλικίωσης. Σε μια λέσχη τένις γνωρίζει τη Σούζαν, μια 48χρονη παντρεμένη γυναίκα με δυο μεγάλες κόρες, με την οποία αναπτύσσει μια ερωτική σχέση που τον καθορίζει αμετάκλητα.

alt

Για το μυθιστόρημα του John le Carré «Η κληρονομιά των κατασκόπων» (μτφρ. Βεατρίκη Καντζόλα Σαμπατάκου, εκδ. Bell).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

alt

Για τη νουβέλα του Raphaël Jerusalmy «Να σώσουμε τον Μότσαρτ – Το ημερολόγιο του Ότο Γ. Στάινερ» (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Μελάνι).

Της Διώνης Δημητριάδου

«Ήθελα να εμποδίσω μια φωνή απ' το να σιωπήσει.
Μία φωνή, μόνη της μέσα σε πολλές χιλιάδες,
αλλά μια φωνή που, αν είχε καταπνιγεί,
θα σκότωνε τη μουσική μέσα μου. Κι όλη τη μουσική».
Να σώσουμε τον Μότσαρτ – Το ημερολόγιο του Ότο Γ. Στάινερ

MIROSLAV PENKOV stork mountain700

Για το μυθιστόρημα του Μιροσλάβ Πένκοφ «Το βουνό των πελαργών» (μτφρ. Άκης Παπαντώνης, εκδ. Αντίποδες).

Του Διονύση Μαρίνου

Με τον γνωστό αποφθεγματικό του λόγο, μόνο ο Ουίντσον Τσέρτσιλ κατάφερε να συλλάβει την ουσιώδη –και συνάμα πληθωριστική– σχέση που ανέπτυξε η Χερσόνησος του Αίμου με την ανθρώπινη δραστηριότητα σε παρελθόντα χρόνο – αυτή δηλαδή που ονομάζουμε ιστορική καταγραφή: «Τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη Ιστορία από όση μπορούν να καταναλώσουν»· κι όντως, τι άλλο διαφορετικό συνέβη στην ευρύτερη περιοχή από αυτό που κατέγραψε ο μετρ της βρετανικής διπλωματίας;

alt

Για το βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Viet Thanh Nguyen «Ο Συνοδοιπόρος» (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Utopia).

Του Νίκου Ξένιου

alt

Για τα μυθιστορήματα-μαρτυρίες του Curzio Malaparte «Καπούτ» και «Το Δέρμα» σε μετάφραση του Παναγιώτη Σκόνδρα, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Ζοφερά, σκοτεινά βιβλία και συγγραφείς υπάρχουν πολλά και πολλοί. Λίγα όμως απ’ αυτά και από αυτούς κατορθώνουν να προσφέρουν αισθητική απόλαυση μέσα από ένα ιδιόμορφο, αλλά προφανή, εκθειασμό της βίας, του θανάτου, της αποσύνθεσης. Συγγραφείς σαν τον Μαλαπάρτε μετατρέπουν τη βία και τον θάνατο σε αισθητικό γεγονός. Αυτός, δίπλα στα ευρισκόμενα σε αποσύνθεση πτώματα, σε κατεστραμμένα κτίρια, σε διαλυμένες ζωές, κατορθώνει να περιγράφει τη φύση με τέτοιο εκτυφλωτικά όμορφο τρόπο που ανοίγει τα μάτια ακόμη και ανθρώπων με τυφλές ψυχές. Την ίδια στιγμή βλέπει στα τανκς ομορφιά. Μια όμορφη σκουριά κυκλώνει τη δυσωδία του πεθαμένου τεθωρακισμένου.

alt

Για το μυθιστόρημα του Emmanuel Carrère «Λιμόνοφ» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

Του Νίκου Ξένιου

Ο Λιμόνοφ του Εμμανουέλ Καρέρ, σε πολύ καλή μετάφραση του Γιώργου Καράμπελα, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου. Πρόκειται για μια μυθοπλασία που υπηρετεί ένα πρότυπο δήθεν «αντικειμενικής» έρευνας, κατ’ ουσίαν συνιστά μιαν ανακριβή βιογραφία και, βραβευμένο με το Prix Renaudot, διερευνά την ηθική κατάσταση της Ρωσίας του Πούτιν μέσα από την ιχνηλάτηση της ζωής ενός αντιφατικού πολιτικού εξτρεμιστή.

IN A LONELY PLACE 700

Για το μυθιστόρημα της Dorothy B. Hughes «Σ' έναν έρημο τόπο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Μίνωας).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Στη δεκαετία που διανύουμε, παρότι οι γυναίκες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας είναι ισάριθμες αν όχι περισσότερες από τους άνδρες ομοτέχνους τους, είναι παράλογο το γεγονός ότι αγνοούμε τις παλαιότερες εκπροσώπους του είδους. Με εξαίρεση την επονομαζόμενη "Χρυσή Εποχή της Αστυνομικής Λογοτεχνίας" (Άγκαθα Κρίστι, Ντόροθι Σέγιερς, Νάιο Μαρς και Μάρτζερι Άλλινγχαμ), ο χώρος του αστυνομικού φαντάζει ανδροκρατούμενος μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80. Ήταν έτσι, όμως; Κάθε άλλο. Ήδη από την εποχή των Χάμετ & Τσάντλερ υπήρχαν οι εξαιρετικά επιτυχημένες Elisabeth Sanxay Holding και Charlotte Armstrong, ενώ μπαίνοντας στην περίοδο του noir θα συναντήσουμε πολλές ταλαντούχες και συγχρόνως εμπορικές συγγραφείς: την Ντόροθι Μπ. Χιουζ (Dorothy B. Hughes), τη Vera Caspary, τη Margaret Millar (σύζυγο του Ρος ΜακΝτόναλντ), την Πατρίσια Χάισμιθ, και πολλές άλλες.

JAMES BALDWIN 700

Για το μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπόλντουιν «Το δωμάτιο του Τζοβάνι» (μτφρ. Τερέζα Βεκιαρέλλη, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Στο Δωμάτιο του Τζοβάνι ο  αναγνώστης δεν θα δυσκολευτεί να εντοπίσει ομοιότητες με τη ζωή τού εκπατρισμένου Αμερικανού συγγραφέα που μετοίκησε, όπως και ένας αριθμός ομότεχνών του, στο Παρίσι τη δεκαετία του '50. Στο σύντομο αυτό μυθιστόρημα διακρίνονται απόηχοι από τα βιώματά του τη δύσκολη περίοδο της παραμονής του στην Ευρώπη, όπου και έζησε με ελάχιστα χρήματα, βασιζόμενος σε φίλους και γνωστούς για να πληρώνει το νοίκι και τα γεύματά του. Παρά τις απελπιστικά δύσκολες συνθήκες, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της παραμονής του, η Γαλλία του επέτρεψε να υπάρξει τόσο σωματικά όσο και πνευματικά και να απομακρύνει το στίγμα του «μαύρου ομοφυλόφιλου», παρέχοντάς του την ελευθερία που χρειαζόταν για να γράψει, καθώς εκεί ζούσε απαλλαγμένος από τον ρατσισμό ως προς το χρώμα του και τις ερωτικές του προτιμήσεις. Ο ίδιος περιγράφοντας εκείνα τα χρόνια, αργότερα, θα πει: «Ακόμα κι αν λιμοκτονούσα, λιμοκτονούσα εγώ κι όχι ένας ακόμα μαύρος». Οι εμπειρίες του από τα γκέι μπαρ και από ανάλογα στέκια όπου σύχναζε πέρασαν στα έργα που παρήχθησαν εκείνη την περίοδο αλλά και στο μυθιστόρημά του Μια άλλη χώρα που γράφτηκε αργότερα.

alt

Για το μυθιστόρημα του Jean Echenoz «Ειδική Απεσταλμένη» (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Θωμά Συμεωνίδη

Δύσκολο να κατανοηθεί το τοπίο της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας χωρίς την ανάγνωση του έργου του Ζαν Εσνόζ. Και αυτό γιατί, αν και εμβληματικός συγγραφέας των εκδόσεων Minuit, στο έργο του Εσνόζ μπορεί να εντοπίσει κανείς την υπέρβαση μιας σειράς αδιεξόδων στα οποία οδηγήθηκε στο σύνολό της η γαλλική λογοτεχνία μέσα από τους πειραματισμούς του Νέου Μυθιστορήματος (Nouveau Roman), το διαρκές και επιτακτικό αίτημα για λογοτεχνική στράτευση με σημείο αναφοράς τον Μάιο του ’68, τη μεγάλη κρίση στο επίπεδο των ιδεών και στον ρόλο του συγγραφέα ως διανοούμενου από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά. Ο Εσνόζ, χωρίς να αγνοήσει τα κεκτημένα του Νέου Μυθιστορήματος και τις δυνατότητες της λογοτεχνίας για κοινωνική κριτική, κατάφερε να ανανεώσει τη μυθιστορηματική γραφή, εστιάζοντας σε κρίσιμα στοιχεία του μυθιστορήματος, όπως η πλοκή, η δράση, η αγωνία, η εμπλοκή του αναγνώστη, η έκπληξη, η ανατροπή. Με λίγα λόγια, ο Εσνόζ επανέφερε την έμφαση στην αφηγηματικότητα, την πίστη στο μυθιστόρημα ως λογοτεχνικό είδος.

alt

Για το μυθιστόρημα του Ντανύ Λαφερριέρ «Το αίνιγμα του γυρισμού» (μτφρ. Αναστασία Γιαννακοπούλου – Κατερίνα Σπυροπούλου, εκδ. Θίνες).

Της Διώνης Δημητριάδου

[…] ένα νησί που τα πουλιά το έχουν ήδη εγκαταλείψει…

Το νόημα του γενέθλιου τόπου, η αίσθηση της μακρινής πατρίδας που ο εξόριστος αναζητά με την επιστροφή του. Πώς, αλήθεια, ορίζεται αυτή η επιστροφή, η επανάκτηση των αναμνήσεων, ίσως η αναζήτηση μιας χαμένης πλέον εικόνας; Και τι προσμένει από μια πατρίδα, που και τα πουλιά την έχουν εγκαταλείψει, αυτός που επιλέγει να επιστρέψει; Ο τίτλος παραπέμπει στο Αίνιγμα της άφιξης – The Enigma of Arrival του V.S. Naipaul, και με τη σειρά του στον πίνακα του Giorgio de Chirico με τον ίδιο τίτλο, από τον οποίο ο Naipaul εμπνεύστηκε το δικό του έργο. Παράλληλα παραπέμπει στο έργο του Aimé Césaire Τετράδιο μιας επιστροφής στη γενέθλια χώρα. Συνειρμικά σε οδηγεί ίσως να σκεφθείς τις πολλαπλές εκδοχές μιας και μόνον επιστροφής, και από την αρχή σε προδιαθέτει να διεισδύσεις στο κυρίαρχο αίνιγμα.

alt

Για το μυθιστόρημα του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν «Ο λαβύρινθος των πνευμάτων» (μτφρ. Βασιλική Κνήτου, εκδ. Ψυχογιός).

Του Μιχάλη Πιτένη

alt

Για το μυθιστόρημα του Malcolm Lowry «Σκοτεινά σαν τον τάφο όπου ο φίλος μου κείται» (μτφρ. Παναγιώτης Χαχής, εκδ. Sestina).

Του Γιάννη Λειβαδά

Τόσο με όρους λογοτεχνικής διερεύνησης όσο και με όρους απήχησης, το φαινόμενο που ονομάζεται Μάλκολμ Λάουρι είναι ένα ασυνήθες φαινόμενο εν προόδω. Έχει έρθει η ώρα να παραμεριστούν οι εκδιπλώσεις και οι ιδιοτροπίες του χαρακτήρα, του ανθρώπου, που αποδείχτηκε κορυφαίος συγγραφέας, και να αναγνωριστούν με σοβαρότητα και ιεροπρέπεια, το ύφος και οι διαστάσεις της γραφής του.

alt

Μπόρχες, πάντα και παντού.

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Ο Μπόρχες (Borges) είναι ο χάρτης της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας. Τον συναντάς πάντα και παντού. Ακόμα και στην pop κουλτούρα υπάρχει μια περίοπτη θέση για τον Μπόρχες. Ή μάλλον πολλές. Τον βλέπεις σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της δυναμικής ταινίας Performance (1970) του Nicholas Roeg. Τον ακούς να λέει ότι ακούει Beatles καθώς συνομιλεί με τον άλλο τιτάνα, τον Ερνέστο Σάμπατο. Τον συναντάς στο Όνομα του Ρόδου, του Ουμπέρτο Έκο, ως Χόρχε του Μπούργκος, και στην Άντα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, αναγραμματισμένο, ως Osberg. Η σκιά του κάνει ένα σημαντικό πέρασμα στην ταινία του Βιμ Βέντερς Τα Φτερά του Έρωτα, ως Όμηρος στον λαβύρινθο της Βιβλιοθήκης.

alt

Για το μυθιστόρημα του Τζόζεφ Κόνραντ «Με τα μάτια ενός Δυτικού» (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ερατώ).

Του Νίκου Ξένιου

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ