Για το μυθιστόρημα του William Golding «Ο άρχοντας των μυγών» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη, εκδ. Διόπτρα), «αλληγορική παραβολή, διδακτικός μύθος, φιλοσοφικό μυθιστόρημα πάνω στην ανθρώπινη φύση». Στην κεντρική εικόνα στιγμιότυπο από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, το 1963, σε σκηνοθεσία του Peter Brook.
Της Νίκης Κώτσιου
Αλληγορική παραβολή, διδακτικός μύθος, φιλοσοφικό μυθιστόρημα πάνω στην ανθρώπινη φύση, ο Άρχοντας των Μυγών (1954) του βραβευμένου με Νόμπελ Γουίλιαμ Γκόλντινγκ (1911-1993) εξερευνά το κακό και τις παραφυάδες του, τοποθετώντας μια ομάδα παιδιών σ' ένα ακατοίκητο νησί, πολύ μακριά απ' τον πολιτισμό. Ανεπηρέαστα από τη γονική επίδραση αλλά οπωσδήποτε φέροντας μνήμες από την ανατροφή τους σε σχολείο και οικογένεια, τα παιδιά επιχειρούν να ζήσουν αρμονικά και εύρυθμα αλλά καταλήγουν σ' έναν καταστροφικό μεταξύ τους πόλεμο, που καταργεί κάθε έννοια παιδικής αθωότητας και αγνότητας. Αντιμέτωποι με την ίδια τους τη φύση που εκδηλώνεται με απροσχημάτιστη αγριότητα, οι μικροί πρωταγωνιστές δεν έχουν να επιδείξουν πνεύμα αλληλεγγύης και αλτρουισμού, αλλά γίνονται φορείς μιας πρωτοφανούς βαρβαρότητας που σοκάρει. Ο συγγραφέας, που συμμετείχε πολύ ενεργά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, χρησιμοποιεί όλη εκείνη τη δυσάρεστη εποπτεία που του χάρισαν οι προσωπικές του εμπειρίες, για να γράψει ένα ακραία απαισιόδοξο μυθιστόρημα πάνω στην ανθρώπινη φύση και το μέλλον της.
Στον Άρχοντα των Μυγών (σε ωραία μετάφραση της Έφης Τσιρώνη, από τις εκδ. Διόπτρα), ένα αεροπλάνο συντρίβεται σ' ένα παρθένο τροπικό νησί του Ειρηνικού και επιζώντες είναι μόνο παιδιά ηλικίας από έξι έως δώδεκα ετών, όλα αγόρια. Προσπαθούν να συγκροτήσουν μια μικρή βιώισμη κοινωνία αλλά το εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς, με αποτέλεσμα να βυθιστούν στη φρίκη μιας αδιανόητης κτηνωδίας. Η αρχική αλλά άγονη προσπάθειά τους επικεντρώνεται στη συνετή διακυβέρνηση και την τήρηση κανόνων. Αρχηγός αναδεικνύεται ο Ραλφ, που αντιπροσωπεύει τη μετριοπάθεια και τη λογική. Διαθέτει ένα έμφυτο ηγετικό χάρισμα και με πειθώ επιχειρεί να νουθετήσει και να υποδείξει το σωστό. Εμφορείται από δημοκρατικά ιδεώδη και θεσπίζει τις συνελεύσεις, ενώ αξιώνει από τον εκάστοτε ομιλητή να παίρνει τον λόγο κρατώντας ένα κοχύλι, που καθιερώνεται εφεξής ως σύμβολο της δημοκρατικής διαδικασίας. Ο Ραλφ θέτει τα θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας και στην προσπάθειά του έχει βοηθό και υπασπιστή τον χοντρούλη διοπτροφόρο Πίγκι. Ο Πίγκι ενσαρκώνει τη φωνή της λογικής κι έχει ένα δυνατό και κοφτερό μυαλό, που ξέρει να προτείνει λύσεις και μεθόδους δράσης. Οι φακοί των γυαλιών του χρησιμοποιούνται για να παράγουν σπίθα ώστε να ανάβει η φωτιά-σινιάλο, που πρέπει να καίει ολημερίς προκειμένου να δίνει σήμα σε τυχόν διερχόμενα πλοία διάσωσης.
Αντιμέτωποι με την ίδια τους τη φύση που εκδηλώνεται με απροσχημάτιστη αγριότητα, οι μικροί πρωταγωνιστές δεν έχουν να επιδείξουν πνεύμα αλληλεγγύης και αλτρουισμού, αλλά γίνονται φορείς μιας πρωτοφανούς βαρβαρότητας που σοκάρει.
Οι αντίπαλοι συσπειρώνονται γύρω από τον Τζακ, που είναι βίαιος και αιμοχαρής. Ο Τζακ δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει κοινωνία αλλά «φυλή». Φτιάχνει έναν πυρήνα «κυνηγών» που βάφονται με τα χρώματα του πολέμου και σκοτώνουν αγριογούρουνα στο πλαίσιο άγριων επιδρομών. Οι «κυνηγοί» σύντομα θα διεκδικήσουν την εξουσία και θα βαλθούν να ανατρέψουν τον Ραλφ με διάφορες, πραξικοπηματικές, παράνομες διαδικασίες. Ο Τζακ γρήγορα στρέφεται από τα αγριογούρουνα στον Ραλφ και τους συντρόφους του επιδιώκοντας τη φυσική εξόντωσή τους. Επιπλέον επιβάλλει μια βίαιη, ολοκληρωτική εξουσία βασισμένη στον φόβο και την τρομοκρατία. Εμφορείται από ολοκληρωτικά, τυραννικά ιδεώδη και κυβερνά χωρίς σύνεση και πρόγραμμα. Χρησιμοποιεί συνθήματα και κραυγές, συδαυλίζει εντέχνως τα συναισθήματα των υπηκόων του και δεν αναγνωρίζει αντιπάλους παρά μόνο εχθρούς.
Ο Ρουσσό πίστευε πως ο άνθρωπος γεννιέται αγνός αλλά η κοινωνία τον διαφθείρει και τον αλυσοδένει με συμβάσεις και αλλοτριωτικούς καταναγκασμούς. Μια τέτοια θεώρηση δεν έχει θέση στον Άρχοντα των Μυγών. Τα παιδιά παρουσιάζονται εξαρχής δέσμια της ανθρώπινης φύσης τους, καταδικασμένα από νωρίς σε μια ζωή καθόλου αγαθή. Βαθιά μέσα τους μοιάζει να ριζώνει το κακό, ανεξάλειπτο και αμετάκλητο, ικανό να βρίσκει διόδους και να εκδηλώνεται ανά πάσα στιγμή. Όταν οι κανόνες της χρηστής διαβίωσης υποχωρούν και οι απαγορεύσεις του πολιτισμού χαλαρώνουν, όταν συντρέχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, τότε η λογική μαζί με την αυτοσυγκράτηση καταρρέουν κι αρχίζουν να επικρατούν φαινόμενα χάους και ολοκληρωτικής παράδοσης στα πιο χαμηλά ένστικτα. Χωρίς να επιδέχεται εξέλιξη και βελτίωση, η ανθρώπινη φύση εμφανίζεται στατική και εμπεδωμένη, επιρρεπής στην κάθε είδους φαυλότητα.
Ο συγγραφέας απέφυγε να δημιουργήσει ένα μεικτό περιβάλλον με αγόρια και κορίτσια, για να αποφύγει τις περιπλοκές που θα δημιουργούσαν οι αναπόφευκτοι έρωτες ανάμεσα στα δύο φύλα. Ήθελε να κρατήσει την πλοκή αυστηρά προσανατολισμένη στη διέρευνηση του κακού και ίσως μια κοινωνία αγοριών προσφέρονταν πολύ περισσότερο για την πραγμάτευση του θέματος.
Παραδομένοι στη βία και την επιθετικότητα, οι νεαροί ακόλουθοι του Τζακ ασχημονούν και επιδίδονται σε πρωτοφανείς ωμότητες. Οι μνήμες του ναζισμού ήταν ακόμα πολύ νωπές όταν γραφόταν ο Άρχοντας των Μυγών και σίγουρα τροφοδότησαν την έμπνευση του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ. Επίσης, την ίδια εποχή κρατούσε καλά η διαμάχη ανάμεσα στην αστική δημοκρατία δυτικού τύπου και τον κομμουνισμό, έτσι όπως διαμορφωνόταν στο ανατολικό μπλοκ. Το πολιτικό όραμα του Ραλφ είναι αυτό μιας αμιγώς δημοκρατικής διακυβέρνησης, ενώ ο Τζακ καταπατά κάθε έννοια δημοκρατίας και ασκεί έναν τυραννικό εκφοβισμό προς πάσα κατεύθυνση. Από τη μυθοπλασία λείπουν εντελώς τα κορίτσια και οι γυναίκες. Οι επιζώντες είναι αποκλειστικά και μόνο αγόρια και, με λίγες εξαιρέσεις, κουβαλούν μέσα τους το φορτίο ενός κακού σύμφυτου και εγγενούς. Ο συγγραφέας απέφυγε να δημιουργήσει ένα μεικτό περιβάλλον με αγόρια και κορίτσια, για να αποφύγει τις περιπλοκές που θα δημιουργούσαν οι αναπόφευκτοι έρωτες ανάμεσα στα δύο φύλα. Ήθελε να κρατήσει την πλοκή αυστηρά προσανατολισμένη στη διέρευνηση του κακού και ίσως μια κοινωνία αγοριών προσφέρονταν πολύ περισσότερο για την πραγμάτευση του θέματος.
Πλούσιο σε ποικίλους συμβολισμούς, πολιτικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς, το κλασικό μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ ξεδιπλώνεται συναρπαστικά σαν μια πολυσήμαντη αλληγορία που διερευνά το κακό ως εγγενές στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Ενσωματώνει και συνοψίζει προβληματισμούς, που ήταν επίκαιροι μετά τον πόλεμο αλλά και διαχρονικά φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με τη δυναμική της ομάδας και τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσης. Τα πρόσωπα συμπυκνώνουν εμβληματικούς ανθρώπινους τύπους και η ανταπόκρισή τους στην κρίσιμη περίσταση χαρτογραφεί ιδεώδη, στάσεις και αξίες απέναντι στην ανάγκη, τον κίνδυνο και την ίδια τη ζωή.
* Η ΝΙΚΗ ΚΩΤΣΙΟΥ είναι φιλόλογος.
Ο άρχοντας των μυγών
WILLIAM GOLDING
Μτφρ. ΕΦΗ ΤΣΙΡΩΝΗ
ΔΙΟΠΤΡΑ 2021
Σελ. 376, τιμή εκδότη €15,50
Απόσπασμα από το βιβλίο
«[Ο Ραλφ] Ένιωσε βαριά πάνω του τα ρούχα, πέταξε με μανία τα παπούτσια του και ξεκόλλησε απ' τα πόδια του τις κάλτσες, τραβώντας τες απότομα απ΄ τα λάστιχα. Έβγαλε το πουκάμισό του και στάθηκε ανάμεσα στις καρύδες που θύμιζαν νεκροκεφαλές, με τις πράσινες σκιές απ' τα φοινικόδεντρα και το δάσος να γλιστράνε πάνω στο δέρμα του. Έλυσε την οφιοειδή αγκράφα της ζώνης του, πέταξε από πάνω του το παντελόνι και το εσώρουχο κι έμεινε να στέκει εκεί γυμνός, κοιτάζοντας την εκτυφλωτική ακτή και το νερό. Ήταν αρκετά μεγάλος πια, δώδεκα χρονών και κάτι μηνών, για να έχει χάσει τη φουσκωτή κοιλίτσα της παιδικής ηλικίας, και ταυτόχρονα αρκετά μικρός ακόμα για την αγαρμποσύνη της εφηβείας. Ήταν φανερό ότι με τέτοιους φαρδιούς και δυνατούς ώμους θα μπορουσε μια μέρα να γίνει πυγμάχος, η ηπιότητα των ματιών και των χειλιών του όμως πιστοποιούσε πως του έλειπε η κακοβουλία. Χτύπησε μαλακά τον κορμό και αναγκασμένος εντέλει να πιστέψει ότι το νησί ήταν πραγματικό, γέλασε ενθουσιασμένος και ξανάκανε κατακόρυφο. Κατέβηκε μαλακά στα πόδια του, πήδηξε κάτω στην παραλία, γονάτισε, κι έλουσε με δυο χουφτιές άμμο το στέρνο του. Έπειτα κάθισε και κοίταξε το νερό με λαμπερά, όλο έξαψη μάτια».