Για τη συλλογή διηγημάτων του Ted Chiang Ιστορίες της ζωής σου και άλλες ιστορίες (μτφρ. Δημήτρης Αρβανίτης, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η τέχνη και ο πολιτισμός των τελευταίων δεκαετιών, της εποχής που στη Δύση αποκαλούμε μαζική δημοκρατία, έχουν συγκροτηθεί και συμπυκνωθεί σε ένα σύστημα που δεν ανέχεται εύκολα τη σιωπή και την απομόνωση του καλλιτέχνη για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι λίγες, ιδιοφυείς εξαιρέσεις όπως π.χ. ο Πίντσον (9 βιβλία σε πάνω από 50 χρόνια), ο Μάλικ (7 ταινίες σε πάνω από 40 χρόνια) και οι Tool (4 άλμπουμ σε πάνω από 20 χρόνια) δεν αναιρούν τον κανόνα που θέλει όποιον χάνεται από το προσκήνιο να κατορθώνει πολύ δύσκολα να επανέλθει. Το μαζικοδημοκρατικό κοινό είναι ιδιαζόντως ανυπόμονο και αδηφάγο, κι όταν θυμώσει με τους προσφιλείς καλλιτέχνες του γίνεται ακόμα και καταδικαστικό. Εξού και οι εταιρείες σπεύδουν να δεσμεύσουν τους δημοφιλείς καλλιτέχνες με αυστηρά συμβόλαια, αναγκάζοντάς τους να παραγάγουν περισσότερα έργα από όσα εκείνοι μπορούν ή/και θέλουν, συμβόλαια τα οποία οι ίδιοι υπογράφουν για να μείνουν στον αφρό της επικαιρότητας, τη στιγμή που βυθίζονται συχνά στον πάτο της ποιότητας.     

Για το μυθιστόρημα του Richard Ford Ημέρα ανεξαρτησίας (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Για το μυθιστόρημα του Wilkie Collins Η γυναίκα με τα άσπρα (μτφρ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, εκδ. Gutenberg).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Όταν το 1860 Η Γυναίκα με τα Άσπρα άρχισε να κυκλοφορεί σε συνέχειες στο περιοδικό του Κάρολου Ντίκενς All the Year Round και απέκτησε φανατικούς αναγνώστες που περίμεναν με αδημονία το επόμενο τεύχος, οι πρώτοι κριτικοί συγκρατημένα είπαν πως επρόκειτο για ένα ανάγνωσμα για εφήβους καθώς οι χαρακτήρες κινούνται στα όρια του εξωπραγματικού και οι απίθανες περιπέτειές τους προκαλούν την κοινή λογική. Στη συνέχεια οι ίδιοι αλλά και οι επόμενοι κριτικοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά μη όντας σε θέση να ερμηνεύσουν την ενθουσιώδη υποδοχή, τον λόγο που η ανάγνωσή του προκαλούσε εθισμό στο βικτοριανό κοινό αλλά και στους επερχόμενους αναγνώστες. Η εξέλιξη της πλοκής αποτελούσε θέμα συζήτησης στις λέσχες, στοιχήματα παίζονταν για την έκβαση των σκοτεινών υποθέσεων που παρουσιάζονταν στις σελίδες του, πλήθη πολιορκούσαν τα γραφεία του περιοδικού την ημέρα που θα κυκλοφορούσε το φύλλο με τη νέα συνέχεια και όταν κυκλοφόρησε σε βιβλίο ο Ουίλκι Κόλλινς εκλιπαρούσε τους δημοσιογράφους να μην αποκαλύψουν την εξέλιξη στα σημειώματά τους. Βρισκόμασταν μπροστά στην αρχή ενός καινούργιου φαινομένου για την εποχή που συνεχίζεται ακόμα στις μέρες μας: την εμφάνιση του μυθιστορήματος μυστηρίου, ή καλύτερα του Sensation novel – ο όρος στα ελληνικά αποδίδεται καλύτερα, μετά από πρόταση του μεταφραστή, ως «αισθηματικό μυθιστόρημα δράσης και μυστηρίου».

Για το μυθιστόρημα του Paul Beatty Ο πουλημένος (μτφρ. Νίκος Α. Μάντης, εκδ. Καστανιώτη).

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

Ένα σύννεφο μαριχουάνας καλύπτει την αίθουσα του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Είναι ο μαύρος ήρωάς μας που καπνίζει την πίπα του σε επίδειξη θράσους απέναντι στους δικαστές. Άλλωστε η χρήση ναρκωτικών είναι έλασσον πρόβλημα μπροστά στην κατηγορία που αντιμετωπίζει για τη επαναφορά της δουλείας στις ΗΠΑ. 

Για το μυθιστόρημα του Sinclair Lewis «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (μτφρ. Νίκος Μάντης, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Για την ανθολογία του Franz Kafka Έρευνες ενός σκύλου και άλλα διηγήματα (μτφρ. - επίμετρο: Αλεξάνδρα Ρασιδάκη, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Αν ο Ουμπέρτο Έκο έχει δίκιο να υποστηρίζει, στις Εξομολογήσεις ενός νέου μυθιστοριογράφου, ότι ένα κείμενο είναι «μια μηχανή που έχει επινοηθεί με στόχο να εκμαιεύει ερμηνείες», τότε όταν διαβάζουμε ένα κείμενο αξίζει να αναρωτιόμαστε, μεταξύ άλλων, πόσο ισχυρή είναι η μηχανή του. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: πόσες ερμηνείες «σηκώνει» η εκάστοτε κειμενική μηχανή και, κατ’ επέκταση, πόσο μακριά μπορεί να μας πάει;

Για την ανθολογία του Thomas Hardy Ο παραστρατημένος εφημέριος και άλλες ιστορίες (μτφρ. Γιάννης Κωστόπουλος, εκδ. Καστανιώτη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Ο Τόμας Χάρντι (1840-1928) δεν υπήρξε μόνο πολυγραφότατος μυθιστοριογράφος και σπουδαίος ποιητής αλλά και διηγηματογράφος – αν και ορισμένα από τα 53 διηγήματα που έγραψε στη διάρκεια της ζωής του, λόγω της έκτασης και της δυναμικής των χαρακτήρων, πλησιάζουν περισσότερο το είδος της νουβέλας. Άρχισε να δημοσιεύσει ανάλογες «ιστορίες» το 1874 σε περιοδικά για βιοπορισμό και η παραγωγή συνεχίστηκε για τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Για το μυθιστόρημα του εγγονού του Τσε Γκεβάρα Canek Sánchez Guevara 33 Στροφές (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Μνήμες υπανάπτυξης, αλλά και θέληση αν μη τι άλλο να πεις, να μιλήσεις, να εκφράσεις. Κοντά στον Πέδρο Χαουάν Γκουτιέρες, αλλά με μια ιδιάζουσα, σπαρακτικά μελαγχολική, συμπυκνωμένη σοφία (το βάρος του ονόματος, βλέπεις), ο Κανέκ Σάντσες Γκεβάρα [Canek Sánchez Guevara] (Αβάνα, 1974 - Πόλη του Μεξικού, 2015) μιλάει για την Κούβα που, ως φαίνεται, δεν μπορείς παρά να τη λατρεύεις μισώντας την και να τη μισείς λατρεύοντάς την.

Για το μυθιστόρημα του Philip K. Dick Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς (μτφρ. Δημήτρης Αρβανίτης, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για το βιβλίο του Γκονσάλο Μ. Ταβάρες Η γειτονιά (μτφρ. Αθηνά Ψυλλιά, Παναγιώτα Μαυρίδου, εκδ. Καστανιώτη).

Του Θωμά Συμεωνίδη

Ο κύριος Βαλερύ προσπαθεί να προσεγγίσει τους ανθρώπους μέσα από ευγενικές χειρονομίες και τη δημιουργία ενός βάθρου, προσπαθεί να ελέγξει και να οργανώσει τα πράγματα γύρω του αποδίδοντας χρώματα σε χώρους και επιφάνειες, προσπαθεί να αποφύγει τη βροχή και να οργανώσει την καθημερινότητα με βάση τις δικές του παράδοξες συμβάσεις και τους δικούς του περιορισμούς, προσπαθεί να αντιστρέψει τις συνήθεις παραδοχές ώστε να οργανώσει τη γεωμετρία των πραγμάτων στον δικό του, ανορθόδοξο, τρόπο ζωής. Ο κύριος Βαλερύ συνυπάρχει με όντα τα οποία βρίσκονται κλεισμένα σε όγκους προκειμένου να μην γνωρίζει τη μορφή τους και να μη στεναχωρηθεί από την αναπόφευκτη κάποια στιγμή απώλειά τους, δηλώνει παντρεμένος με ένα αμφίσημο ον, περπατάει πολύ, φοβάται την πλήξη. Οι βόλτες του κυρίου Βαλερύ στην πόλη γίνονται μέτρο της αυτοεκτίμησης και της αυτοαντίληψής του· το βλέμμα των άλλων, το χαμόγελο ή η αποστροφή των ματιών τους, γίνεται το μέτρο που ορίζει το αν είναι άσχημος ή όμορφος, η επαφή με τους άλλους γίνεται η αφορμή για αναστοχασμό. Ο κύριος Βαλερύ συναντιέται με ανθρώπους, βγαίνει από αίθουσες δικαστηρίων, αλλά περιορίζεται στο να γνωρίζει μόνο τον εαυτό του· η κίνηση της σκέψης του σημαδεύει μονίμως τον εαυτό του και οι μεταφορές που χρησιμοποιεί για να συλλάβει την εξέλιξή του στον χρόνο είναι χωρικές. Η πόλη του κυρίου Βαλερύ είναι μια πόλη στην οποία γίνονται κλοπές, μια πόλη στην οποία υπάρχουν τράπεζες, μια πόλη στην οποία οι άνθρωποι τον αγαπούν αλλά και τον εκνευρίζουν ενίοτε, κυρίως εκείνες τις στιγμές που αδυνατούν να συλλάβουν την ιδιαίτερη οπτική γωνία μέσω της οποίας ο κύριος Βαλερύ βιώνει και συλλαμβάνει τα πράγματα.

Για τη νουβέλα του Erri de Luca Τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Κέλευθος).

Της Έλενας Μαρούτσου

Η υπνωτιστική γοητεία που άσκησε πάνω μου το ολιγοσέλιδο Βάρος της πεταλούδας ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να διαβάζω την εξίσου σύντομη νουβέλα του Erri de Luca Τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια, το τέταρτο βιβλίο του πολυγραφότατου και πολυσυζητημένου Ιταλού συγγραφέα που μεταφράζεται στα ελληνικά. Κι ενώ η πλοκή στο Βάρος της Πεταλούδας λάβαινε χώρα στο βουνό με ήρωες ένα αρσενικό αγριόγιδο κι έναν κυνηγό, εδώ έχουμε μεταφερθεί στη θάλασσα. Ο τόπος, στην πραγματικότητα, δεν κατονομάζεται.

Για το μυθιστόρημα της Shirley Jackson Ζούσαμε πάντα σ' ένα κάστρο (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Στις 26 Ιουνίου 1948 το περιοδικό The New Yorker δημοσίευσε το διήγημα «The Lottery» της Σίρλεϊ Τζάκσον. Σε μια μικρή αμερικανική πόλη, κάθε χρόνο κληρώνεται με λαχνό ένα μέλος της κοινότητας, που θανατώνεται με λιθοβολισμό, ώστε να ’ναι καλή η σοδειά. Καμία άλλη ιστορία δημοσιευμένη στο The New Yorker δεν είχε προκαλέσει τέτοια θύελλα αντιδράσεων. Εκατοντάδες γράμματα έφτασαν στο περιοδικό: «Να πείτε στην κυρία Τζάκσον να μην πατήσει το πόδι της στον Καναδά», «Περιμένω μια προσωπική συγγνώμη από τη συγγραφέα», «Μου φαίνεται πως θα ’πρεπε να γίνω αναγνώστης του Saturday Evening Post», κ.ο.κ., ένα βουνό από οργισμένες επιστολές διαμαρτυρίας.

Για το μυθιστόρημα του Antony Marra Ο τσάρος της αγάπης και της τέκνο (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Όταν από τις πρώτες κιόλας σελίδες διαβάζεις έκθαμβος μια πανίσχυρη και με χαρακτηριστικό χιούμορ χρωματισμένη (όντως χρωματισμένη, γιατί για ζωγραφιά πρόκειται) εκδοχή της περιλάλητης ιστορίας του Χόρχε Λούις Μπόρχες για τον χάρτη και την επικράτεια, εκδοχή που αποτελεί μιαν από τις πιο εύστοχες (έστω και πολύ κατόπιν εορτής) κριτικές στο σταλινικό καθεστώς, όταν το πήγαινε-έλα στον χρόνο και στον χώρο δεν συμβαίνει να είναι απλώς ευρηματική ποστμοντερνιά αλλά οργανικό συνδετικό υλικό της αφήγησης, ήδη από τις πρώτες σελίδες, ας το επαναλάβω, όταν η αβίαστη ροή των λέξεων δείχνει μαστοριά και καλοχωνεμένη στρατηγική ευρυμάθεια, αντιλαμβάνεσαι, περιχαρής, ότι έχεις να κάνεις με σπουδαίο συγγραφέα.

Για το μυθιστόρημα του Ιωάννη Πάππου Hotel Living (μτφρ. Χρήστος Καψάλης, Ιωάννης Πάππος, εκδ. Λιβάνη).

Του Κώστα Αγοραστού

Το Hotel Living είναι ένα μυθιστόρημα για το πώς μπορείς να αποτύχεις μέσα στην απόλυτη επιτυχία. Ένα μυθιστόρημα για τη σφοδρότητα του έρωτα, τη μοναξιά της κορυφής και την καταβύθιση στον πιο σκοτεινό και αυτοκαταστροφικό εαυτό μας.

Σκέψεις για τους νέους συγγραφείς, με αφορμή το μυθιστόρημα του 35χρονου Tristan Garcia Φαμπέρ - Ο καταστροφέας (μτφρ. Αλεξάνδρα Κωσταράκου, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Από μια άποψη παραμένουν παιδιάστικα μειράκια, άκαπνοι και τίγκα στο άγχος ημιαδρανείς ημιπολίτες, θαρρείς παρείσακτοι σε έναν κόσμο που είναι ολοένα και πιο αφιλόξενος, σαστισμένοι τουρίστες της ύπαρξης – και από την άλλη μοιάζουν αιφνιδίως γερασμένοι, ξηροί καρποί που δεν ήσαν άγουροι ποτέ, βαρυμένοι με ευθύνες που τους υπερβαίνουν, ενώ η πυξίδα έχει πέσει από την προσκοπική κωλότσεπη και έχει χαθεί πια ο όποιος προσανατολισμός.

Για το μυθιστόρημα του Don Winslow  Το καρτέλ (μτφρ. Ιλάειρα Διονυσοπούλου, εκδ. Καστανιώτη).

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

Η Santa Muerte, η Αγία του Θανάτου, είναι ένας σκελετός με ανθρώπινα μαλλιά στο κρανίο της που κρατάει μια υδρόγειο στο ένα χέρι και στο άλλο ένα δρεπάνι. Είναι η προστάτιδα αγία των narcotraficante, των μεξικανών εμπόρων ναρκωτικών που επανδρώνουν τα καρτέλ στα σύνορα του Μεξικού με τις ΗΠΑ. Οι πιστοί, της αφήνουν δώρα στον βωμό της, ουίσκι, κοκαΐνη και μετρητά και αλείφουν το κρανίο της με αίμα ζώου. Και ύστερα της ανάβουν κεριά, χρυσά για τους φέρει κέρδη, άσπρα για να τους προστατεύει και μαύρα για να τους βοηθήσει να εκδικηθούν τους εχθρούς τους.  

Για τα διηγήματα του Leon Tolstoi «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» (μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου), «Αφέντης και υπηρέτης» (μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου) και «Η σονάτα του Κρόυτσερ» (μτφρ. Ολέγ Τσυμπένκο), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ροές.

Του Νίκου Ξένιου

Για το μυθιστόρημα του Saul Bellow «Χέρτσογκ» (μτφρ. Δημήτρης Στεφανάκης, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Βέη

Για το μυθιστόρημα του Jonathan Coe, Αριθμός 11 ή Ιστορίες που μαρτυρούν τρέλα (μτφρ. Άλκηστις Τριμπέρη, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η δομή του τελευταίου μυθιστορήματος του Jonathan Coe (αγγλική έκδοση 2015) μοιάζει με πυραμιδωτή σκάλα ή καλύτερα, αν λάβουμε υπόψη μας το τέλος, με ιστό, όπου όλα συγκλίνουν σε ένα αδιόρατο, στην αρχή τουλάχιστον, κέντρο. Σ’ αυτό τείνει η νεαρή πρωταγωνίστρια Ρέιτσελ, που φτάνει στην πολιτική της αφύπνιση και δη στην εσωτερική εξέγερση, αλλά κι εκεί οδηγούνται όλοι οι «ένοχοι», οι οποίοι πέφτουν θύματα μιας από μηχανής τιμωρού αράχνης.

Για το μυθιστόρημα του James Ellroy Perfidia - ο κύκλος της προδοσίας (μτφρ. Ανδρέας Αποστολίδης, εκδ. Κλειδάριθμος)

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

Μια γλυκόπικρη μελωδία, το «Perfidia», τραγούδι του Αλμπέρτο Ντομίνκες που το απογειώνει ο ισπανός Χαβιέ Κογκάτ με τους Κουβανούς μουσικούς του, βρίσκεται στα χείλη των μεθυσμένων στρατιωτών και των λαμπερών αστέρων του Χόλιγουντ, των παράνομων Μεξικανών και των Κινέζων συμμοριτών στο Λος Άντζελες. 

Για τα βιβλία του Samuel Beckett Τρεις διάλογοι  και Η τελευταία τριλογία, σε μετάφραση και επίμετρο του Θωμά Συμεωνίδη, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Υπάρχει ένα ανεκδοτολογικό περιστατικό που δείχνει πώς δούλευε το μυαλό του Σάμιουελ Μπέκετ: ο ίδιος και ο Ιονέσκο, αυτοί οι δύο σπουδαίοι κάτοικοι Παρισίων και αυτοεξόριστοι από την πρώτη τους πατρίδα, πηγαίνουν σε εστιατόριο, κάθονται επί ώρες ανταλλάσσοντας ελάχιστες κουβέντες, κι όταν τελειώνουν το φαγητό συμφωνούν πως πέρασαν τόσο ωραία, ώστε λένε: «Ας το ξανακάνουμε». Αυτή η διαλεκτική ομιλίας και σιωπής, αυτή η βαθιά επικοινωνία χωρίς πολλά λόγια, είναι μια σταθερά στο μπεκετικό έργο και τη βλέπουμε και στα δύο βιβλία που εκδόθηκαν σε μετάφραση και γενική επιμέλεια του Θωμά Συμεωνίδη.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Alice Munro Η αγάπη μιας καλής γυναίκας (μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Έλενας Μαρούτσου

Όσοι αναγνώστες προτιμούν τα μυθιστορήματα –δίνοντάς τους σταθερά το προβάδισμα στις πωλήσεις– απωθούνται, φαντάζομαι, από τη σύντομη έκταση των διηγημάτων, που δεν τους επιτρέπει να ταυτιστούν με τους ήρωες, να απολαύσουν την πλοκή να ξετυλίγεται μέσα στο χρόνο, τους χαρακτήρες να παίρνουν σάρκα και οστά, να αποκτούν βάθος και να αποκαλύπτονται σταδιακά οι διαστάσεις των πράξεών τους. Το διήγημα σε βάζει μέσα σ’ ένα δωμάτιο και σε αφήνει να φανταστείς το σπίτι. Σου παρουσιάζει μια σκηνή και σε αφήνει να υποθέσεις αυτές που προηγήθηκαν κι αυτές που θα ακολουθήσουν. Αποκαλύπτει την κορυφή ενός παγόβουνου. Το παγόβουνο όμως υπάρχει. Το διήγημα έχει βάθος. Εντούτοις, αντί να το παρουσιάζει, το υπαινίσσεται.

Για το μυθιστόρημα Ο Άντερς ο φονιάς και οι φίλοι του του Γιούνας Γιούνασον (μτφρ. Γρηγόρης Κονδύλης, εκδ. Ψυχογιός)

Του Μιχάλη Πιτένη

Ένας αναγνωρισμένος φονιάς, τρόφιμος των φυλακών τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, μια απολυμένη απ' το ποίμνιο της ιερέας και ένας νεαρός άνδρας που δεν τραβά την προσοχή και το ενδιαφέρον κανενός, δεν φαίνεται να έχουν κανένα απολύτως κοινό στοιχείο.

Για το μυθιστόρημα της Emily St. John Mandel, «Σταθμός έντεκα» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Ίκαρος).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μυθιστόρημα του Stephen King, Ό,τι βρεις, δικό σου (μτφρ. Σταύρος Νικολάου, εκδ. Bell).

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

«Μαλακίες είναι, δεν μετράνε» είναι η μόνιμη επωδός του Τζίμι Γκολντ, του ήρωα μιας τριλογίας που χάρισε στον συγγραφέα Τζον Ρόστιν χρήμα και φήμη τη δεκαετία του εβδομήντα. Την ίδια φράση επαναλαμβάνει στην μοναξιά του κελιού του και ο δολοφόνος του, ο Μόρις Μπέλαμι φανατικός θαυμαστής του έργου του που εξοργίστηκε από την τύχη που επιφύλαξε ο Ρόστον στον Τζίμι Γκολντ και τον σκότωσε κλέβοντας τα χρήματα και τα ανέκδοτα σημειωματάρια του. Και τέλος η ίδια φράση, τρείς δεκαετίες μετά, βγαίνει από τα χείλη ενός πιτσιρικά ο οποίος ανακαλύπτει τυχαία τα κλοπιμαία κρυμμένα σε έναν λάκκο σε μια εποχή που η οικονομία έχει καταρρεύσει και η οικογένειά του βουλιάζει στα χρέη.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Miroslav Penkov Ανατολικά της Δύσης (μτφρ. Άκης Παπαντώνης, εκδ. Αντίποδες).

Του Νίκου Ξένιου

Για μιαν ακόμη φορά αποδεικνύεται πως υπάρχουν δύο παράγοντες που συχνά συμβάλλουν στην παραγωγή καλής λογοτεχνίας: η διπλή εθνικότητα (και διγλωσσία) του συγγραφέα από τη μια, το πανεπιστημιακό εργαστήρι δημιουργικής γραφής από την άλλη. Μελετώντας τη ζωή των τουρκοκρατούμενων Βαλκανίων στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου Δυτικής Ιστορίας, ο Μιροσλάβ Πένκοφ, βούλγαρος μετανάστης και φοιτητής στο Αρκάνσας των Η.Π.Α., μετέφρασε για τον καθηγητή του ένα κείμενο από τα Βουλγαρικά. Αυτό του ανακίνησε παιδικές μνήμες και τον οδήγησε στη συγγραφή της συλλογής διηγημάτων Ανατολικά της Δύσης.

Επιλογή έντεκα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά διηγήματα της Alice Munro στη συλλογή Η αγάπη μιας καλής γυναίκας (μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Γνωρίζουμε ότι κατά μια άποψη, όχι και πολύ κολακευτική για το λεγόμενο δεύτερο φύλο, αλλά ιδιαίτερα χρήσιμη για την προσέγγιση του παρόντος έργου, στο οποίο συστεγάζονται έντεκα διηγήματα εξαιρετικής διαύγειας, ότι δηλαδή «αρκεί να προσέξει κανείς το παρουσιαστικό της, για να καταλάβει πως η γυναίκα δεν προορίζεται για βαριά πνευματική ή σωματική εργασία. Εξαργυρώνει την ενοχή της στον κόσμο όχι με δράση, αλλά με πόνο, μέσα από τις ωδίνες του τοκετού, τη φροντίδα του παιδιού και την υποταγή της στον άνδρα, στον οποίο πρέπει να είναι σύντροφος υπομονετική και ευχάριστη. Δεν μπορεί να υποφέρει, να ευχαριστηθεί και να κοπιάσει σε υπερβολικό βαθμό. Η ζωή της κυλά πιο ήσυχη, πιο ασήμαντη και πιο γαλήνια από του άντρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι απαραίτητα περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένη».

Για το μυθιστόρημα του Dave Eggers, Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά (μτφρ. Ελένη Ηλιοπούλου, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Το να αναμένεις διαρκώς κάτι που θεωρείς σημαντικό για την οικονομική, κοινωνική και προσωπική σου ζωή, και αυτό το κάτι διαρκώς, και ανεξήγητα, να αναβάλλεται: είναι κάτι σαν μικροί απανωτοί θάνατοι, αλλά ενέχει και την ευκαιρία που προσφέρει ο θάνατος να ξαναδείς τη ζωή σου σαν κινηματογραφικό έργο, με πρωταγωνιστή εσένα. Ο Άλαν Κλέι αναμένει διαρκώς τη λύτρωση μέσα από μπίζνες με τον Σαουδάραβα ηγεμόνα στη νεόδμητη Οικονομική Πόλη Βασιλιάς Αμπντουλάχ, προκειμένου να παρουσιάσει με υπερμοντέρνο τρόπο, με ολογράμματα, πρόταση της εταιρείας Reliant για παροχή υπηρεσιών τεχνολογιών πληροφορικής. Μόνο που η συνάντηση διαρκώς αναβάλλεται, απλώνεται παντού μια ατμόσφαιρα που έχει να κάνει λιγότερο με την ιλιγγιώδη τεχνολογική πρόοδο και περισσότερο με τα υπαρξιακά αδιέξοδα του μπεκετικού σύμπαντος/τέλματος.

Για το μυθιστόρημα της Edith Wharton Καλοκαίρι (μτφρ. Έλλη Έμκε, εκδ. Παπαδόπουλος).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Το Καλοκαίρι της Ίντιθ Γουόρτον είναι πικρή ιστορία, αλλά ως ένα σημείο ξετυλίγεται μ’ αλαφράδα και φωτεινότητα που ξεγελούν τον αναγνώστη, έτσι η ήττα στο τέλος τον βρίσκει απροετοίμαστο, όταν όλο κι όλο μέσα σ’ ένα καλοκαίρι η Τσάριτι Ρόγιαλ, βιβλιοθηκάριος στο ασήμαντο Νορθ Ντόρνερ, βλέπει πρώτα ν’ ανοίγονται μπρος της κόσμοι μέσ’ από τον έρωτά της για τον Λούσιους Χάρνεϊ, έναν νεαρό αρχιτέκτονα που ’χει επισκεφτεί τον Νορθ Ντόρνερ για να μελετήσει τα παλιά κτήρια, κι έπειτα, στο τελείωμα κείνου του σύντομου καλοκαιριού που τη σημαδεύει παντοτινά, η Τσάριτι βλέπει να γκρεμίζονται όλοι εκείνοι οι κόσμοι που ’χει πλάσει με τη φαντασία της.

Για το μυθιστόρημα του Henry James, Οι βοστονέζες (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Gutenberg)

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για το πρώτο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλλας, Η σκούπα και το σύστημα (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Κριτική).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μυθιστόρημα του Philip Roth, Τότε που ήταν καλό κορίτσι (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις), το δεύτερο του αμερικανού συγγραφέα. 

Του Παναγιώτη Γούτα

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτόλειο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, που κυκλοφόρησε στην Αμερική ακριβώς πριν από μισό αιώνα, το 1966. Μεγάλο και ευρύχωρο όπως η Χάντσον και η Πλύμουθ, τα δυο αμάξια του βασικού ήρωα, του Ρόι Μπάσαρτ, που το καλοκαίρι του 1948 τελείωσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό, υπηρετώντας στις Αλεούτιες νήσους. Μεγάλο και ευρύχωρο όπως οι αμερικανικοί δρόμοι, τα αμερικανικά σπίτια, το αμερικανικό όνειρο.