the mayor of casterbridge 78

Για το μυθιστόρημα του Thomas Hardy «Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ – Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα» (μτφρ. Τόνια Κοβαλένκο, εκδ. Gutenberg).

Του Φώτη Καραμπεσίνη

«Τέχνη είναι η υπόσχεση της ευτυχίας που διαρκώς αθετείται».
Τ. Αντόρνο

Αν αποδεχτούμε πως μπορεί να υπάρξει ευτυχία σ' έναν κενό νοήματος κόσμο, του οποίου αποτελούμε παροδικούς επισκέπτες, αυτό το οφείλουμε εν πολλοίς στην τέχνη. Το οφείλουμε στους εκλεκτούς του πνεύματος, σε ανθρώπους όπως ο Τόμας Χάρντι, οι οποίοι υπόσχονται την ευτυχία και εκπληρώνουν στο ακέραιο τις –ταπεινές ή υψηλές– προσδοκίες μας.

«Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα» περιλαμβάνει την έναρξη, το αναπόδραστο τέλος και το μεσοδιάστημα του μυθιστορηματικού βίου του ήρωα. Αν τα δύο πρώτα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον χρόνο και την ποσότητα, το τρίτο υποκρύπτει την ποιοτική διάσταση.

Όπως συμβαίνει και με άλλους συγγραφείς (χαρακτηριστική περίπτωση ο Τόμας Μπέρνχαρντ), ο υπότιτλος του βιβλίου αποκαλύπτει περισσότερα από τον ίδιο τον τίτλο. Ενώ, λοιπόν, ο «Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ» είναι απλώς μια ιδιότητα, ένα εναρκτήριο λάκτισμα στον μύθο, ο υπότιτλος προσφέρει την ευκαιρία στον συγγραφέα να κλείσει το μάτι στον οτρηρό αναγνώστη. «Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα» περιλαμβάνει την έναρξη, το αναπόδραστο τέλος και το μεσοδιάστημα του μυθιστορηματικού βίου του ήρωα. Αν τα δύο πρώτα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον χρόνο και την ποσότητα, το τρίτο (η ιδιότητα, ο χαρακτήρας) υποκρύπτει την ποιοτική διάσταση, νοηματοδοτώντας το όλον, αποδίδοντας –αινιγματικά– μια διάκριση. Αινιγματικά, όμως, καθότι ο «χαρακτήρας» του ανδρός δεν υφίσταται in abstracto, δεν μπορεί να είναι μια έννοια μη προσημασμένη, όπως εσκεμμένα και εκούσια την παραδίδει ο Χάρντι στον αναγνώστη του.

Περί χαρακτήρα, λοιπόν, ο λόγος. «Ο χαρακτήρας ορίζει τη μοίρα» δηλώνεται χαρακτηριστικά, και εξαρχής ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με τις επιπτώσεις της δήλωσης αυτής. Ο πρωταγωνιστής, ονόματι Χέντσαρντ, βαδίζει σύννους δίπλα στη γυναίκα και το παιδί, έτοιμος να προβεί στην ενέργεια εκείνη που θα καθορίσει το παρόν και το μέλλον του, υπό το άγρυπνο βλέμμα του συγγραφέα που προειδοποιεί: «Όλα είναι δυνατόν να συμβούν στα χέρια του Χρόνου και της Μοίρας, εκτός ίσως από την απονομή δικαιοσύνης. Η πρώτη φάση ήταν έργο της Φύσης, η δεύτερη πιθανότητα του πολιτισμού».

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον άντρα από το να κατέλθει του «κακού τη σκάλα», να πουλήσει τη σύζυγό του, «την ψυχή αυτού ζημιωθής», σπέρνοντας τον σπόρο της δήωσής του. Κι αν η τιμωρία δεν επέρχεται αυθωρεί, είναι γιατί η πτώση είναι πιο τρομακτική όταν ακολουθεί την άνοδο, όταν η κολάσιμη πράξη έχει σταδιακά εξασθενήσει στην αχλή του χρόνου, έχοντας περιπέσει σε αμνησία, οπότε αίφνης εμφανίζεται ως αποκάλυψη στον εν υπνώσει χαρακτήρα που απολαμβάνει τιμές και δόξα. Τότε η χαίνουσα πληγή κακοφορμίζει, το μυστικό (έννοια-κλειδί στο μυθιστόρημα, όπως θα δούμε στη συνέχεια) προτείνει το αποκρουστικό του πρόσωπο για να θυμίσει στον δαφνοστεφή, σε εκείνον που οι Θεοί χαρίζουν «χάριν και κύδος» πως «Οι στιγμές ευτυχίας δεν είναι παρά σύντομα επεισόδια στο δραματικό έργο του πόνου».

Ο Χέντσαρντ (τέως εργάτης γης, νυν Δήμαρχος) είναι ένας άνθρωπος με πάθη, ένας άνδρας παρορμητικός, δυσήνιος, χθόνιος όπως και το επάγγελμά του. Αγαπά και μισεί παράφορα, οργίζεται και ημερεύει μέσα σε στιγμές, υποκύπτοντας σταθερά στις ψυχικές του δονήσεις που τον παρασύρουν σε πράξεις συχνά ακραίες και άδικες, κάνοντάς τον στη συνέχεια να μετανοεί και να περιπίπτει σε απελπισία, ενοχές και αποκηρύξεις. Σύντομα όμως, η Λερναία Ύδρα της ακατάβλητης και κοχλάζουσας δύναμής του θα σηκώσει κάποιο από τα εναπομείναντα κεφάλια της, ενσκήπτοντας με ιερή μανία επί δικαίων και αδίκων. Αυτός ο «bigger than life» χαρακτήρας δεν ορρωδεί, δεν υποκύπτει σε εξωτερικούς καταναγκασμούς, παρά μόνον σε εκείνους που ο ίδιος αναγνωρίζει ως τέτοιους: ούτως ειπείν, τις ενοχές και τους μύχιους φόβους του. 

Ο συγγραφέας καταρρίπτει τις βεβαιότητες, ανατρέπει τις δυναμικές των σχέσεων μεταξύ των προσώπων, εισχωρώντας στις κρύφιες δυνάμεις και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Διότι τελικά κάθε μυστικό μπορεί να εκληφθεί και ως ατέλεια, ρωγμή στην πανοπλία ακόμα και του ισχυρότερου.

Η αναρρίχησή του από βιοπαλαιστή σε Δήμαρχο του Κάστερμπριτζ λαμβάνει χώρα μέσα σε λίγες σελίδες, προϊδεάζοντας τον αναγνώστη για την τραγική συνέχεια, η οποία ξεκινάει με την είσοδο του άλλου βασικού χαρακτήρα του βιβλίου: του νεαρού Σκοτσέζου, ονόματι Φάρφρι. Ευρισκόμενος στον αντίποδα, ο Φάρφρι είναι ευειδής, ηδυεπής, ευπροσήγορος και ταυτόχρονα ψύχραιμος, λογικός και νουνεχής ως επαγγελματίας. Ο μικρόκοσμος της τραγωδίας εμπλουτίζεται και με τα άλλα dramatis personae, ήτοι την κόρη του Δημάρχου και τη μητέρα της που εισέρχονται ταυτόχρονα στη σκηνή του Κάστερμπριτζ, αναζωπυρόνοντας τις φλόγες του παρελθόντος. Το αυτό ισχύει και για την άλλη σημαντική ηρωίδα του δράματος, τη Λουσέτα (παρελθούσα ερωμένη του Δημάρχου), η οποία με τη σειρά της καταφτάνει στο Κάστερμπριτζ διεκδικώντας το δικό της μερίδιο ευτυχίας. Ο θίασος επί σκηνής λοιπόν και ο προσεκτικός θεατής/αναγνώστης αρχίζει να συλλαμβάνει τον κοινό τόπο: εκείνον των μυστικών και των ψεμάτων, όπου τα μεν αλληλοπεριχωρούνται στα δε, συνυφαίνονται και προσκολλώνται στα ατομικά τους πεπρωμένα. 

Ο Χάρντι κινείται επιδέξια μεταξύ αυτού του διπόλου (μυστικά/ψέματα), αναδεικνύοντάς το αριστοτεχνικά, επιτυγχάνοντας δύο σημαντικά αποτελέσματα: Αφενός, η συνεχής ροή αποκαλύψεων και οι επιπτώσεις τους δημιουργούν απολύτως ελεγχόμενες εκρήξεις πλοκής, με συνέπεια να ωθείται επιτυχώς η δράση στην κατάληξή της. Το άμεσα ορατό αποτέλεσμα είναι πως το βιβλίο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του Σημαντικού Αναγνώστη (κατά Ο. Έκο), ο οποίος εστιάζει την προσοχή του σε ένα πρώτο επίπεδο αφήγησης, τουτέστιν στο πώς θα καταλήξει η ιστορία. Αφετέρου (και κατά την άποψή μου σημαντικότερο), τέρπει αναγνωστικά τον Αισθητικό Αναγνώστη (εκείνον που απολαμβάνει την εσωτερική ενότητα, την αισθητική αρτιότητα), ως προς το εξής: ο συγγραφέας καταρρίπτει τις βεβαιότητες, ανατρέπει τις δυναμικές των σχέσεων μεταξύ των προσώπων, εισχωρώντας στις κρύφιες δυνάμεις και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Διότι τελικά κάθε μυστικό μπορεί να εκληφθεί και ως ατέλεια, ρωγμή στην πανοπλία ακόμα και του ισχυρότερου, μια χαραμάδα που το παρελθόν σταλάζει τα λιμνάζοντα νερά του στο παρόν, καθιστώντας σαθρό ακόμα και το πιο αρραγές κτίσμα. Κάθε ψέμα που εκφέρεται προκειμένου να διαφυλαχτεί ένα μυστικό, οδηγεί ολοένα και ταχύτερα τους χαρακτήρες στο limbo της ματαίωσης, σε μια αέναη σύγκρουση με τους εσωτερικούς τους δαίμονες και με τους άλλους… που είναι η Κόλαση. 

Ταυτόχρονα, ο ευφυής συγγραφέας μάς θυμίζει εκείνο που αποτελεί το Ευαγγέλιο της λογοτεχνίας στην υψηλότερη μορφή της: Ουδείς αθώος, ουδείς αναμάρτητος, άπαντες τελούν υπό το φως της λογοτεχνικής Κρίσης, της μόνης που καλύπτει την πλάση με το φως της. Ο αναγνώστης-κοινωνός της αλήθειας αυτής, απομακρύνεται σταδιακά από τις βεβαιότητές του, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα να κινηθεί τρεκλίζοντας (η πυξίδα της τέχνης δεν δείχνει παρά σπάνια τον Βορρά...) επάνω σε μια σαθρή γέφυρα βεβαιοτήτων, καθώς ο συγγραφέας, φορέας του Αρχιλόχειου πνεύματος, παρωδεί, εμπαίζει τις παραδεδεγμένες αρχές, τις νόρμες και τους κώδικες του ευ ζην. 

alt
Ο Thomas Hardy, έπειτα από τα πρώτα –όχι και
τόσο επιτυχημένα– μυθιστορήματά του, γράφει το
Μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Εκεί, εισάγει για
πρώτη φορά την επινοημένη γεωγραφική περιοχή του
Wessex, περιοχή που ονομαζόταν έτσι στον Μεσσαίωνα
και ανήκε στο βασίλειο της Σαξονίας. Στο Wessex θα
τοποθετήσει αρκετά από τα επόμενα μυθιστορήματά του.



Το αφηγηματικό ύφος είναι άποψη, είναι αισθητική πρόταση και ταυτόχρονα αγωγός νοήματος: Ο Χάρντι μοιράζει, ως άλλος κρουπιέρης, την ενοχή σε όλους τους χαρακτήρες κατά το δοκούν, επιτυγχάνοντας τεχνηέντως να τους αθωώσει, μερικώς έστω. Εφόσον ουδείς δεν είναι αποκλειστικά ένοχος (καθότι έρμαιο του χαρακτήρα του, της μοίρας κ.ο.κ.), τότε άπαντες έχουν μερίδιο στην ενοχή και στην αθωότητα. Εν ολίγοις είναι ανθρώπινα όντα, ελλιπή, ατελή, προβληματικά – τουτέστιν, ιδανικό υλικό για ένα έργο τέχνης. Κι αν κάποιος έσπευδε να κατηγορήσει τον συγγραφέα για σοφιστεία ή πιθανώς για χρήση πλάγιων μέσων προς επίτευξη ενός προκαθορισμένου στόχου, η απάντηση είναι απλή: Η λογοτεχνία είναι, εν είδει αφορισμού, μια… Ιησουιτική τέχνη, δεδομένου πως υποκλίνεται κάθε φορά στο αξίωμα των μέσων που αγιάζουν τον σκοπό της. 

Πάμπολλα τα στοιχεία επιρροής του έργου αυτού τόσο από την αρχαία τραγωδία όσο και τον Σαίξπηρ. Ο Οιδίποδας έρχεται άμεσα στο μυαλό, άνδρας με μυστικό τρομερό που τον διώκει – ίδια όπως ο Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, του οποίου η πτώση προοικονομείται εξαρχής. Το αυτό ισχύει και για τους λοιπούς χαρακτήρες που ανοίγουν τα φτερά των επιθυμιών τους κάτω από σκοτεινούς ουρανούς, έρμαια πρόσκαιρης δόξας και ευτυχίας, αθύρματα του χρόνου που περιγελά τη μοίρα τους. Με τα λόγια του νεαρού, κομψεπίκομψου Φάρφρι που θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε κάποιον από τους τραγωδούς: «Βλέπεις πως κι εμάς τους ίδιους, μας διαφεντεύουν δυνάμεις ανώτερες από εμάς. Άλλα σχεδιάζουμε και άλλα καταλήγουμε να κάνουμε».

Ο άνθρωπος πασχίζει, πάσχει, ευφραίνεται, ελπίζει, προς στιγμήν ανασηκώνει το κεφάλι από την αρχέγονη λάσπη, για να επιστρέψει στη συνέχεια αδήριτα (υποκλινόμενος στον χαρακτήρα του και το μοιραίο) στο μηδέν, «ένθα απέδρα οδύνη…» Και οι ελπίδες φρούδες, καθώς το παρελθόν διώκει τους πάντες με ορμή χιονοστιβάδας. Διαβάζουμε τα λόγια της Λουσέτα (το άλλο μυστικό στο παρελθόν του Δημάρχου): «Δεν θα γίνω σκλάβα του παρελθόντος, θα αγαπήσω όποιον θέλω εγώ». Οποία τραγική ειρωνεία, όταν άπαντες αποδεικνύονται σκλάβοι του παρελθόντος. Και όπως κάθε τραγωδία άξια του ονόματός της, το έργο διαθέτει τον Κάτω Κόσμο που του αρμόζει. Η γειτονιά του Μίξεν Λέιν είναι το μέρος των απόκληρων, των άθλιων, εκεί που εξυφαίνονται σχέδια μιαρά. Εκεί που συγκεντρώνεται ο δόλιος Χορός της τραγωδίας, ο πηλός των ανθρώπων της υπαίθρου για να απολαύσει με χαιρεκακία περισσή τις πομπές, τα κρίματα, τις πληγές των προνομιούχων, απολαμβάνοντας την πτώση τους. Και όταν ο Χορός των αθλίων ξεχύνεται στην πόλη για το λεγόμενο «ξεμπρόστιασμα», μια νοσηρή παράσταση λαμβάνει χώρα. Αφού ολοκληρώσει το έργο του, στη συνέχεια διαλύεται ήσυχα, επιστρέφοντας στην καθημερινή απάθεια. 

Ο Δήμαρχος, ως άλλος Βασιλιάς Ληρ, προδομένος από τον εαυτό του και τους άλλους, περιφέρεται ανέστιος, άχθος αρούρης, ένας δαμασμένος λέων. «Οι προσπάθειές του να αντικαταστήσει τη φιλοδοξία με την αγάπη είχαν αποδειχθεί εξίσου μάταιες όσο και η ίδια η φιλοδοξία».

Και η κατάληξη δεν προσφέρει κάποια κάθαρση, διότι δεν διαθέτει νικητές, καθότι όλοι έχουν απωλέσει κάτι – κάποιοι τη ζωή και την περιουσία τους, οι λοιποί την αθωότητά τους. Ο Δήμαρχος, ως άλλος Βασιλιάς Ληρ, προδομένος από τον εαυτό του και τους άλλους, περιφέρεται ανέστιος, άχθος αρούρης, ένας δαμασμένος λέων. «Οι προσπάθειές του να αντικαταστήσει τη φιλοδοξία με την αγάπη είχαν αποδειχθεί εξίσου μάταιες όσο και η ίδια η φιλοδοξία».

Ακόμα και το δώρο γάμου που ως τελική πράξη εξόδου θέλησε να προσφέρει στην κόρη του (καρδερίνα στο κλουβί της) ποτέ δεν παραδόθηκε, ανασύρθηκε μετά εορτής: μια φτωχή φτερωτή μπαλίτσα, δίχως φωνή, δίχως πνοή. Ο πάλαι ποτέ κραταιός Δήμαρχος με τη στεντόρεια φωνή έχασε το τραγούδι του, τη λαλιά του. Απέμεινε λησμονημένος, ένα κουφάρι αδειανό, στη φυλακή που έχτισε γύρω του. Και η ιστορία ενός ανθρώπου με χαρακτήρα που «… θέλησε να αποκηρύξει το ανθρώπινο είδος, τουλάχιστον μέχρις ότου θυμηθεί πως όλα τα ανθρώπινα είναι παροδικά…» τελειώνει κάπου εδώ.  

* Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ είναι πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας.
Διαχειρίζεται το βιβλιοφιλικό blog Αναγνώσεις.


altΟ δήμαρχος του Κάστερμπριτζ
Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα
Thomas Hardy
Μτφρ. Τόνια Κοβαλένκο
Gutenberg 2019
Σελ. 608, τιμή εκδότη €19,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ THOMAS HARDY

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το χρυσό σημειωματάριο» της Ντόρις Λέσινγκ – Αλήθειες βαθιές κι επώδυνες, ενεργές και σήμερα

«Το χρυσό σημειωματάριο» της Ντόρις Λέσινγκ – Αλήθειες βαθιές κι επώδυνες, ενεργές και σήμερα

Για το εμβληματικό μυθιστόρημα της νομπελίστριας Ντόρις Λέσινγκ [Doris Lessing] «Το χρυσό σημειωματάριο» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη, εκδ. Διόπτρα). 

Γράφει ο Κ.Β. Κατσουλάρης

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την Ντόρις Λέσινγκ χω...

«Έντιμοι άνθρωποι» του Λεονάρδο Παδούρα (κριτική) – O Mάριο Κόντε σε μια Κούβα που αλλάζει

«Έντιμοι άνθρωποι» του Λεονάρδο Παδούρα (κριτική) – O Mάριο Κόντε σε μια Κούβα που αλλάζει

Για το μυθιστόρημα του Λεονάρδο Παδούρα [Leonardo Padura] «Έντιμοι άνθρωποι» (μτφρ. Κώστας Αθανασίου, εκδ. Καστανιώτη). Kεντρική εικόνα: © Wikimedia Commons. 

Γράφει η Έλενα Χουζούρη 

Ανεξάρτητα αν είχε επισκ...

«Συνάντηση» της Νατάσα Μπράουν (κριτική) – «Αφομοιώσου, αφομοιώσου… διαλύσου μέσα στο χωνευτήρι»

«Συνάντηση» της Νατάσα Μπράουν (κριτική) – «Αφομοιώσου, αφομοιώσου… διαλύσου μέσα στο χωνευτήρι»

Για το μυθιστόρημα της Νατάσα Μπράουν [Natasha Brown] «Συνάντηση» (μτφρ. Βαγγέλης Τσίρμπας, εκδ. Gutenberg). Kεντρική εικόνα: Η Teyonah Parris από τη σειρά «Mad Men». 

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη 

«Δεν υπάρχει επιτ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ