Για τη συλλογή διηγημάτων του Στάθη Κοψαχείλη «Η δρακοντιά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι. 

Του Κώστα Δρουγαλά

Για το μυθιστόρημα της Άντζελας Δημητρακάκη Αεροπλάστ (εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Διαβάζοντας το νέο μυθιστόρημα της Άντζελας Δημητρακάκη, μετά από τα προηγούμενα έργα της, νομίζω ότι διαβάζω το ίδιο και το ίδιο κείμενο, σαν να επιβεβαιώνει η συγγραφέας το κοινότοπο ρηθέν ότι ο λογοτέχνης γράφει συνέχεια το ίδιο βιβλίο. Και δεν είναι μόνο το ύφος που επαναλαμβάνεται παρόμοιο από πρόσωπο σε πρόσωπο, ούτε οι ίδιοι οι χαρακτήρες που εντάσσονται στη γενικότερη κατηγορία «ανέστιοι διανοούμενοι με αντισυμβατικό προφίλ», αλλά κυρίως η ιδεολογία που μένει αναλλοίωτη και πεισματικά μεταμοντέρνα, καθώς από την Ανταρκτική (1997) έως το Αεροπλάστ (2015) οι ήρωες της πεζογράφου απλώς μεγαλώνουν μαζί μ’ αυτήν.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Αρχοντούλας Διαβάτη Σκουλαρίκι στη μύτη (εκδ. Νησίδες).

Του Πέτρου Θεοδωρίδη

Όλο και περισσότερο μου αρέσουν κείμενα κοφτά, κείμενα που περιγράφουν αποχρώσεις συναισθημάτων, στιγμιότυπα, τομές καταστάσεων - τομές από ξυράφι. Γιατί πώς αλλιώς να γράψεις σήμερα, στην εποχή του Facebook και του Internet, όπου η ταχύτητα γίνεται εθιστικό ναρκωτικό, εποχή αξιακού σχετικισμού, μεταιχμιακή εποχή.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Κώστα Περούλη Αυτόματα (εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Όχι, η Ελλάδα δεν είναι αυτό που φαίνεται στην τηλεόραση, ιδεαλιστικό ή σκόπιμα τραγικοποιημένο, εξωραϊσμένο ή δραματοποιημένο, ωραιοποιημένο ή γκροτέσκο. Αντίθετα, αποτελείται από μικρές και μεγάλες πτυχές της καθημερινότητας, ζυμωμένες με τη δουλειά, ποτισμένες από τον ιδρώτα και γαλβανισμένες από λέξεις και φράσεις κάθε επαγγέλματος.

Για το μυθιστόρημα του Ανδρέα Μήτσου, Η Αλεξάνδρα (εκδ. Καστανιώτη).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η Αλεξάνδρα αρχίζει τη μακρά, αγωνιώδη πορεία της μέσα στον κειμενικό κόσμο του βιβλίου ως εντυπωσιακής ομορφιάς καθηγήτρια των αγγλικών σε δικό της φροντιστήριο στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό, και καταλήγει καλογριά με μισοκαμμένο το ωραίο πρόσωπό της να διδάσκει και πάλι αγγλικά στο βυζαντινό μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας κοντά στη Ναύπακτο. Στο πλαίσιο αυτό η Αλεξάνδρα παλινδρομεί μέσα σε έναν προσωπικό, παραμορφωμένο χωρόχρονο που είναι αποτέλεσμα των διεργασιών της επιλεκτικής όσο και οδυνηρά σαρκαστικής μνήμης και της αντιπαράθεσής της με το εξίσου οδυνηρό κειμενικό εδώ-και-τώρα.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Λουκίας Δέρβη Αλλού, στο πουθενά (εκδ. Μελάνι).

Της Έλενας Μαρούτσου

Ένας κλασικός ορισμός του διηγήματος θέλει τη συντομία να είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Η συντομία αυτή, η ολιγοσέλιδη δηλαδή έκταση, υπαγορεύει και μια σειρά από αντίστοιχους «περιορισμούς»: περιορισμό στο χρόνο και στο χώρο (συνήθως ένα διήγημα διαδραματίζεται σε έναν τόπο και σε περιορισμένο χρόνο), ενώ εξίσου «σφιγμένη» είναι και η πλοκή, που πλέκεται συχνά γύρω από ένα επεισόδιο και δεν εμπλέκει παρά λίγους ανθρώπους. Αν θέλαμε να κάνουμε μια παρομοίωση από τον χώρο της ζωγραφικής, το διήγημα είναι ένας πίνακας ενώ το μυθιστόρημα μια ολόκληρη τοιχογραφία.

Σκέψεις και ερωτήματα για τη χρήση γλωσσικής διαλέκτου και τοπικών ιδιωμάτων με αφορμή τις συλλογές διηγημάτων Γκιακ (εκδ. Αντίποδες), του Δημοσθένη Παπαμάρκου και Μόνο το αρνί (εκδ. Πόλις) της Βασιλικής Πέτσα.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για τη συλλογή διηγημάτων της Ηρώς Νικοπούλου Ασφαλής πόλη (εκδ. Γαβριηλίδη).

Της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Τα πάθη, οι συγκρούσεις, το παράδοξο και γενικά ό,τι αποκαλύπτει το κακό, τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, ανασκάπτει και φέρνει στην επιφάνεια, μέσα από τα 22 διηγήματα του βιβλίου της, η Ηρώ Νικοπούλου. Παίρνουμε μια γερή δόση της γνώσης του καλού και του κακού, κάτι που εισχωρεί βαθιά μέσα μας, συγκινεί και προβληματίζει. Η διερεύνηση των δοκιμασιών, πληγών, αδιεξόδων των πρωταγωνιστών στις ιστορίες, είναι μια μύηση στο απόκρυφο υπόστρωμα του εαυτού τους, και μύηση σημαίνει λαχτάρα για γνώση της δαιμονικής φύσης του ανθρώπου, που είναι πολυσύνθετη κι αντιφατική.

Για το μυθιστόρημα Πρωινή γαλήνη του Ηλία Μαγκλίνη (εκδ. Μεταίχμιο)

Του Γιώργου Βέη

«Νωρίς το πρωί, λίγο μετά το χάραμα, ο ουρανός προσφέρεται για μερικά μικρά θαύματα που μπορεί να σας οδηγήσουν σε μιαν εσωτερική γαλήνη». (Από το βιβλίο, σελ. 110)

Για το βιβλίο της Μαρίας Γιαγιάννου Μπαλαντέρ - Μια ερωτική εξτραβαγκάντσα (εκδ. Μελάνι).

Του Ζαφείρη Νικήτα

Για τη νουβέλα Η έκτη μέρα της πρωτοεμφανιζόμενης Βασιλείας Γεωργίου (εκδ. Γαβριηλίδη)

Του Αλέξη Ζήρα

Το εύρημα του ζωντανού νεκρού ή του νεκρού που δεν πεθαίνει στη νουβέλα της Βασιλείας Γεωργίου, Η έκτη μέρα (Γαβριηλίδης 2015), έτσι όπως ενσωματώνεται στην αφήγηση κάθε άλλο παρά μας πηγαίνει σε ιστορίες γοτθικού τύπου ή σε ιστορίες μαγικού ρεαλισμού.

Για το μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη Το φαράγγι (εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Από άποψης τεχνικής το νέο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη είναι ένα μικρό κόσμημα, ένα κέντημα με πολλές κλωστές και άπειρους κόμπους. Καταρχάς, είναι η γνωστή γλώσσα της συγγραφέως, που συσσωρεύει πολλές λεπτομέρειες απανωτά στην ίδια πρόταση ή στην ίδια παράγραφο, σε ένα προφορικό ιδίωμα που μιλάει τα καθημερινά ελληνικά, αλλά τόσο δουλεμένα, που φαίνονται φυσικά ενώ είναι έντεχνα. Κι εδώ ακόμα περισσότερο ο λόγος της είναι προσαρμοσμένος στα κρητικά βουνά, καθώς ντόπιες λέξεις αλλά κυρίως το κρητικό χρώμα στον ρυθμό, στον επιτονισμό, αντιλαλούν σε πλείστες σελίδες. 

Για το μυθιστόρημα της Μαρίας Ξυλούρη Η νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου (εκδ. Καλέντης).

Της Έλενας Μαρούτσου

Ένας κατακλυσμός που κρατάει δεκατρείς ημέρες. Ένα χωριό που αρχίζει να ολισθαίνει προς τη θάλασσα. Ένα νησί που πλέει στο πέλαγος. Ένας γιος που κόβει τέσσερα δάχτυλα από το χέρι του πατέρα του. Ένας λαβύρινθος από πουλιά. Στη Νυχτερινή Βάρδια του καλλιγράφου η Μαρία Ξυλούρη παίρνει στα χέρια της παράξενα και παράταιρα υλικά και τα δένει σε ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε χώρο φανταστικό και χρόνο πραγματικό.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Ευσταθιάδη Μαύρο εκλεκτό (εκδ. Μελάνι).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Το «πιο εκλεκτό μαύρο χρώμα», ως μια μοναδική εικαστική διατύπωση, καλύπτει την περιοχή-ισοτοπία ανάμεσα στον θάνατο και στη γέννηση, ορίζει το χωροχρονικό σημείο σύμπτωσης ή ταύτισης θανάτου και ζωής, αποτυπώνει την ατελείωτη σειρά των κύκλων της ζωής, όπου ο θάνατος αποδίδεται ως επιστροφή στην ασφάλεια «μιας μήτρας μακρινής» με αντίστροφη πορεία οπισθοχώρησης στον χρόνο και διολίσθησης «σ’ ένα πυκνό νεφέλωμα παρελθόντος».

Σκέψεις για τη λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων Επείγουσα ανάγκη ελέου (εκδ. Εστία). 

Του Κώστα Κατσουλάρη

Σκέψεις για το νεοελληνικό διήγημα, με αφορμή τη μεγάλη ποικιλία από συλλογές διηγημάτων που κυκλοφόρησαν τη χρονιά που μας πέρασε. 

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η ιστορία του νεοελληνικού διηγήματος δείχνει ότι χάρη στη μικρή του φόρμα μπορεί να κινείται, ανάλογα με την εποχή και την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού, ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό, ανάμεσα στην ενεργή αφήγηση και τη στάσιμη εξομολόγηση, ανάμεσα στη λιλιπούτεια έκταση και στα εκτενή διηγήματα-γίγαντες. Έτσι, ο αναγνώστης μπορεί να βρει σ’ αυτό, έστω κι αν θεωρείται ως είδος υποδεέστερο του μυθιστορήματος, τη συλλογή που θα ικανοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες και θα εστιάσει στον τρόπο με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται τη λογοτεχνία και τον κόσμο.

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Γρηγοράκη Κόκκινο και γυμνό (εκδ. Κέδρος).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η δεκαετία του ’70, ιδίως το κομμάτι της μετά τη Μεταπολίτευση, υπήρξε στην πατρίδα μας ιδιαίτερα γόνιμη και ελπιδοφόρα χρονική περίοδος από πολλές πλευρές. Πέρα από τις ιδεολογικές και πολιτικές ζυμώσεις που ήταν στο φόρτε τους, οι νέοι –και όχι μόνο– της εποχής είχαν ανοίξει τις κεραίες τους συλλαμβάνοντας ποικίλα μηνύματα, που σχετίζονταν με τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον κινηματογράφο και, ιδίως, με έναν επαναστατημένο και αντικομφορμιστικό τρόπο ζωής –απότοκο της γενιάς του Γούντστοκ και του Μάη του ’68, που προϋπήρξαν σε Αμερική και Ευρώπη αντίστοιχα– που συνειδητά και ακολούθησαν. Στην καρδιά αυτής της δεκαετίας τοποθετούνται και οι ζωές των βασικών ηρώων του τελευταίου μυθιστορήματος του Γιάννη Γρηγοράκη Κόκκινο και γυμνό, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Κώστα Περούλη Αυτόματα (εκδ. Αντίποδες).

Του Κώστα Αγοραστού

Αποτελεί συνηθισμένη τακτική των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων να συγκεντρώνουν μια σειρά ιστοριών, που έγραψαν μέσα στα χρόνια, υπό μορφή διηγημάτων και να συνθέτουν έτσι το πρώτο τους βιβλίο. Ο Κώστας Περούλης όμως δεν μοιάζει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Τα δέκα διηγήματα της πρώτης του συλλογής με τίτλο Αυτόματα γράφτηκαν επάνω σε έναν κοινό άξονα. Με αφορμή δέκα διαφορετικά επαγγέλματα, ο Περούλης χτίζει δέκα ήρωες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από τον αυξημένο βαθμό αφομοίωσής τους, από τον αυτοματισμό και την επαναληπτικότητα της εργασίας τους.

Για το μυθιστόρημα του Ηλία Μαγκλίνη Πρωινή γαλήνη (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Αν ισχύει στο ακέραιο η υπόθεση που θέλει κάθε συγγραφέα να επιλύει στην «γραπτή» του ζωή τους ανοιχτούς λογαριασμούς της πραγματικής, δεν γίνεται να θεωρηθούν τυχαίες, αθώες ή «ανέφελες» οι «εν γραφή» πτήσεις του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη. Γιος βετεράνου αεροπόρου, «της 22ης Σειράς της Σχολής Ικάρων, αντισμηνάρχου (I) ε.α., βετεράνου της Κορέας και των αποστολών στο Κονγκό», και κατά οχτώ χρόνια μικρότερος αδελφός «ιπτάμενου χειριστή στην Ολυμπιακή Αεροπορία επί είκοσι πέντε έτη», στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου τον παρακολουθούμε να εξομολογείται γελώντας, σε άπταιστο πρώτο ενικό πρόσωπο, στον συνομιλητή του: «Μα πήγαινα κι εγώ για πιλότος, τα είχα δρομολογήσει όλα για να φύγω για την Αμερική, αλλά τελικώς προτίμησα να μείνω εδώ και να γράφω περί πτήσεων. Η γη είναι το πεπρωμένο μου μάλλον». Και αυτό το γέλιο του σχεδόν αντηχεί στα αυτιά μας.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Τάσου Κουδούνη Η αμηχανία του ασανσέρ και άλλες ιστορίες (εκδ. Το κεντρί).

Του Κώστα Δρουγαλά

Η συλλογή διηγημάτων Η αμηχανία του ασανσέρ και άλλες ιστορίες είναι το πρώτο βιβλίο του Θεσσαλονικιού Τάσου Κουδούνη και αποτελείται από 18 ευσύνοπτες ιστορίες. Τα περισσότερα από τα διηγήματα προέρχονται από την παιδική, εφηβική και πρώιμα νεανική εμπειρία του συγγραφέα και στηρίζονται στην πολύ προσεκτική παρατήρηση του χώρου, που σχεδόν πάντα είναι η Θεσσαλονίκη.

Για το αφήγημα του Δημήτρη Ελευθεράκη Η δύσκολη τέχνη (εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Είναι τέχνη μια μουντζούρα-μονοκονδυλιά; Ένας νιπτήρας αναποδογυρισμένος; Ένα τατουάζ πάνω στο μπράτσο; Είναι τέχνη μια Αφροδίτη της Μήλου με συρτάρια; Ή ένας σωρός από ρούχα; Είναι τέχνη ένα γκράφιτι; Κι αν αυτό είναι ζωγραφισμένο πάνω σε ένα νεοκλασικό κτήριο της Αθήνας; Ή πάνω στην Τζοκόντα του Λεονάρντο Ντα Βίτσι;

Για το μυθιστόρημα του Κυριάκου Γιαλένιου Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα (εκδ. Ψυχογιός).

Του Κώστα Δρουγαλά

Το Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Κυριάκου Γιαλένιου (Θεσσαλονίκη 1978). Ο ιδιαίτερος τίτλος του βιβλίου προέρχεται από τίτλο κεφαλαίου του μυθιστορήματος και σαφώς παραπέμπει στη νουάρ διάλεκτο. Από το ξεκίνημα του βιβλίου –κατά τα γκραμσιανά λόγια– βρισκόμαστε σε εκείνο το μεταίχμιο ενός παλιού κόσμου που καταρρέει και ενός καινούργιου που πασχίζει να γεννηθεί.

Για το μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα Μάρμαρα στη μέση (εκδ. Ίκαρος).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη
Φωτογραφία Καμίλο Νόλλας

Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει η κριτική και οι αναγνώστες ένα μεγάλο όνομα της πεζογραφίας μας; Μα, νομίζω, η τιμιότερη στάση είναι ο σεβασμός, η θαρραλέα αλήθεια και η αναζήτηση ερμηνευτικών και αξιολογικών κλειδιών, για να εκτιμηθεί κάθε νέο του βιβλίο, χωρίς προκαταλήψεις και εξωραϊσμούς.

Για το μυθιστόρημα του Βασίλη Γκουρογιάννη Σενάριο αθανασίας (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Έλενας Μαρούτσου

Σε συνέντευξή του στο Βήμα, ο Βασίλης Γκουρογιάννης, ο καταξιωμένος συγγραφέας από το χωριό Γρανίτσα Ιωαννίνων, δηλώνει πως σε κάθε του βιβλίο «πλέει σε αχαρτογράφητα ύδατα». Παρά τη δήλωσή του αυτή, την οποία έκανε εξ αφορμής του τελευταίου του μυθιστορήματος Σενάριο Αθανασίας, διαβάζοντάς το αποκόμισα την εντύπωση πως ενώ πράγματι πρόκειται για καινούργιο καράβι, τα ύδατα είναι εν μέρει γνώριμα.

Για το μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα Η σειρήνα της ερήμου (εκδ. Πατάκη).

Του Κώστα Αγοραστού

Η Σειρήνα της Ερήμου είναι το τελευταίο μεγάλο κείμενο που έγραψε ο Μένης Κουμανταρέας και εκδίδεται σχεδόν έναν χρόνο μετά τον τραγικό θάνατό του. Το βιβλίο είναι μια ιστορία αυτογνωσίας, σκέψεων και σαρκαστικών σχολίων για τη φιλία, τον έρωτα, τη διαδικασία της συγγραφής αλλά και τον θάνατο.

Για το μυθιστόρημα του Μάνου Κοντολέων Δάχτυλα πάνω στο σώμα της (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Αναρωτηθήκαμε άραγε πόσες φορές χλευάσαμε, σιωπηλά, άφωνα έστω, μέσα μας, την ιδιαιτερότητα της ερωτικής επιλογής συνανθρώπων μας; Πόσες φορές ευχηθήκαμε μυστικά να μη λάχει σε δικό μας παιδί κάτι τέτοιο; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ αν έχει κάθε άνθρωπος το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και, ακόμη περισσότερο, έχουμε μετρήσει ποιο κέντρο, ποια πηγή εξουσίας προσδιορίζει τα standards συμπεριφορών, ώστε να υπάρχει μέτρο για πιστοποίηση των αποκλίσεων;

Για τη νουβέλα της Σταυρούλας Σκαλίδη Γραφείον ο φόβος (εκδ. Πόλις).

Του Κώστα Αγοραστού

Η αλήθεια μόνο έναντι θανάτου δίδεται.
Οδυσσέας Ελύτης, Τα ελεγεία της οξώπετρας, 1991

Η νέα νουβέλα της Σταυρούλας Σκαλίδη, Γραφείον ο φόβος, είναι μια ιστορία για την απώλεια, τη φιλία, τον ανολοκλήρωτο έρωτα, τις δεσμεύσεις και τις ενοχές των ανθρώπων. Οι ήρωές της έρχονται αντιμέτωποι με τον κατακερματισμό των κοινωνικών αξιών, τη διαφθορά των συμπολιτών τους και το έγκλημα αλλά την ίδια στιγμή και με τη γέννηση της ελπίδας για ζωή και δημιουργία.

Για το μυθιστόρημα του Θωμά Συμεωνίδη Γίνε ο ήρωάς μου! (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η πνευματική κύηση μοιάζει εν μέρει με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή μέσω μιας τράπεζας σπέρματος. Εκεί οι άρρενες δότες, αφού περάσουν από εξετάσεις, δωρίζουν το γενετικό υλικό τους, χωρίς να ξέρουν πού αυτό θα καταλήξει. Κι απ’ την άλλη, η μέλλουσα μητέρα επιλέγει με βάση τα φυσικά χαρακτηριστικά του δότη, χωρίς όμως να γνωρίζει κι αυτή το όνομα του βιολογικού πατέρα του παιδιού της.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Έλενας Μαρούτσου Οι χυδαίες ορχιδέες (εκδ. Κίχλη).

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Το βιβλίο της Έλενας Μαρούτσου είναι ένα λογοτεχνικό κατόρθωμα υψηλής κηπουρικής αξίας. Πρόκειται για μια σπορά ανάμικτη που απέδωσε καρπούς ή, πιο σωστά, απέδωσε άνθη. Το μη-μυθιστόρημα της Μαρούτσου που αποτελείται από έντεκα μη-διηγήματα είναι ένα θερμοκήπιο που φυλάσσει στην κοιλιά του ποικιλίες ορχιδέων, οι οποίες διασταυρώνουν τα μαλακά κορμιά τους και τις άγριες γλώσσες τους. Η μεταφορά αυτή δεν είναι ένα τυχαίο σχήμα λόγου, μιας που αυτή η συλλογή διηγημάτων αποτελεί πράγματι μια ποικιλία ποικιλιών. Μοιάζει με ένα γενεαλογικό δέντρο που τα έντεκα κλαδιά του διακλαδίζονται περαιτέρω, με τρόπους ανατρεπτικούς που συχνά ενώνουν τις ακρότατες απολήξεις των διακλαδώσεων με τις ρίζες του δέντρου.  

Για το βιβλίο του Φώτη Θαλασσινού Τα ημερολόγιά μου (εκδ. Οδός Πανός).

Του Παναγιώτη Γούτα

Έρχεται, συχνά, στη λογοτεχνική πορεία τού κάθε συγγραφέα η στιγμή, που θα γράψει κι ένα βιβλίο διαφορετικό από αυτά που είχε ως τώρα γράψει, εξαιτίας κάποιου απροσδόκητου συμβάντος που του έχει συμβεί, κάποιου σοβαρού προβλήματος υγείας που πέρασε ή εξακολουθεί να περνά ή από κάποια υπαρξιακή ή συγγραφική κρίση που τον δοκιμάζει, εμβαθύνοντας στον εαυτό του και πειραματιζόμενος με νέες εκφραστικές μορφές και ύφη. Στην τρίτη περίπτωση επισημαίνω την περίπτωση του Χατζημωυσιάδη (Ζώνη πυρός) – έγινε αναλυτική αναφορά στον εν λόγω βιβλίο, σε προηγούμενη κριτική δημοσίευση στο bookpress.gr. Ο Φώτης Θαλασσινός, τύπωσε τον Αύγουστο του 2015 ένα βιβλίο με σύντομα προσωπικά ημερολόγια, χρονικής διάρκειας σχεδόν ενός οχταμήνου, από τις 6 Νοεμβρίου 2014 μέχρι τις 26 Ιουνίου του 2015, κυρίως θέλοντας να αναμετρηθεί με την κατάθλιψή του, κοιτώντας το τέρας κατάματα.

Για το μυθιστόρημα της Μαρλένας Πολιτοπούλου Η Πηνελόπη των τρένων (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Οκτώβριος 1965. Στο σταθμό του Μονάχου φτάνει μια ασυνήθιστη παρέα: ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο ήρωας των απανταχού ελλήνων μεταναστών και κατατρεγμένων, η Μαρινέλλα, ο 17χρονος Χρήστος Νικολόπουλος και ο άσος της ΑΕΚ Μίμης Παπαϊωάννου. Οι έλληνες της ευρύτερης περιοχής, οικονομικοί μετανάστες που βρήκαν καταφύγιο από τις διώξεις του μετεμφυλιακού κράτους στα εργοστάσια της Γερμανίας, περιμένουν τον Στέλιο ως επί γης Θεό. Τη μέρα χαράς της ελληνικής κοινότητας αμαυρώνει ο θάνατος του Στρατή Κοκκινίδη, ενός εργάτη από την Ημαθία, ο οποίος βρίσκεται νεκρός μ' ένα παραδοσιακό υφαντό περασμένο στο λαιμό.

Για τη νουβέλα του Γιώργου Μητά, Το σπίτι (εκδ. Κίχλη).

Της Έλενας Μαρούτσου

Αν ήθελα να αποδώσω με μια μόνο λέξη την επίδραση που είχε το Σπίτι του Γιώργου Μητά πάνω μου, θα διάλεγα την «σαγήνη». Η λέξη αυτή, μέσα στο παλιομοδίτικό της ένδυμα, κρύβει κάτι παραπάνω από τη γοητεία. Σαγήνη, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει δίχτυ. Σαγηνευμένος είναι αυτός που έχει μπλεχτεί στο δίχτυ κάποιου, όπως εγώ στη συγκεκριμένη περίπτωση μπλέχτηκα στο δίχτυ που έπλεξε με το νήμα της αφήγησής του ο συγγραφέας. Αν κανείς θέλει να εξηγήσει, εκ των υστέρων πάντα, τι του συμβαίνει (όσο διαρκεί η σαγήνη είμαστε ανήμποροι να καταλάβουμε), θα πρέπει να ανατρέξει στην αρχή, εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή, λοιπόν, ο αφηγητής με πήρε απ’ την Αθήνα, με έσυρε στον Πειραιά, με έβαλε σ’ ένα καράβι, με κατέβασε στην Ύδρα, κι άρχισε να με τραβάει απ’ το χέρι σε μια δυσοίωνα κακοτράχαλη ανηφόρα για να με οδηγήσει στο Σπίτι της Γραφής. Εκεί είχε σκοπό να με τυλίξει στα δίχτυα του.