Για τη νουβέλα του Γιώργου Μητά, Το σπίτι (εκδ. Κίχλη).

Της Έλενας Μαρούτσου

Αν ήθελα να αποδώσω με μια μόνο λέξη την επίδραση που είχε το Σπίτι του Γιώργου Μητά πάνω μου, θα διάλεγα την «σαγήνη». Η λέξη αυτή, μέσα στο παλιομοδίτικό της ένδυμα, κρύβει κάτι παραπάνω από τη γοητεία. Σαγήνη, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει δίχτυ. Σαγηνευμένος είναι αυτός που έχει μπλεχτεί στο δίχτυ κάποιου, όπως εγώ στη συγκεκριμένη περίπτωση μπλέχτηκα στο δίχτυ που έπλεξε με το νήμα της αφήγησής του ο συγγραφέας. Αν κανείς θέλει να εξηγήσει, εκ των υστέρων πάντα, τι του συμβαίνει (όσο διαρκεί η σαγήνη είμαστε ανήμποροι να καταλάβουμε), θα πρέπει να ανατρέξει στην αρχή, εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή, λοιπόν, ο αφηγητής με πήρε απ’ την Αθήνα, με έσυρε στον Πειραιά, με έβαλε σ’ ένα καράβι, με κατέβασε στην Ύδρα, κι άρχισε να με τραβάει απ’ το χέρι σε μια δυσοίωνα κακοτράχαλη ανηφόρα για να με οδηγήσει στο Σπίτι της Γραφής. Εκεί είχε σκοπό να με τυλίξει στα δίχτυα του.

Στη συλλογή του Τζαζ, παθήσεις και άλλα τινά (εκδ. Κέδρος) ο Παναγιώτης Γούτας συγκέντρωσε διηγήματα που έγραψε τα τελευταία 25 χρόνια.

Της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Ο ερωτισμός, τα όνειρα, οι στόχοι ζωής, αλλά και οι ηθικές αξίες κυρίως ενός σύγχρονου αστού προβάλλονται στην καινούργια συλλογή διηγημάτων του Παναγιώτη Γούτα. Η τριτοπρόσωπη γραφή ενός παντογνώστη αφηγητή, που ξετυλίγει την πλοκή, κρίνει, σχολιάζει -και ασφαλώς μέσα από τα προσωπεία των διαφόρων πρωταγωνιστών- αδρά τον ζωγραφίζει. Είναι μορφωμένος, ευαίσθητος, με σταθερή προσήλωση για την ομορφιά στις ποικίλες εκδηλώσεις της, αλλά και με συμπάθεια και συμπόνια για τους αδύναμους, περιθωριακούς και ταπεινωμένους. Απουσιάζει εντελώς ο καυστικός ανδρικός κυνισμός, η τάση για αναρχία και καταστροφική ανατροπή, επίσης η ατέρμονη διαιώνιση μιας εφηβικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, περιπαικτικής, αστάθμητης και επιπόλαιης.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Ηλία Παπαμόσχου, Η αλεπου της σκάλας και άλλες ιστορίες (εκδ. Κίχλη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ο Ηλίας Παπαμόσχος ανέκαθεν διακρινόταν από μια γλώσσα που ερωτοτροπεί με την ποίηση και τις γλωσσικές της εξακτινώσεις: βιώματα που εκφράζονται με τη σύνταξη του στίχου, με ανοίκειες λέξεις και ιμπρεσσιονιστικές περιγραφές μιας ζωής βγαλμένης από το σήμερα αλλά ταυτόχρονα διαχρονικής και βαθιά κατασταλαγμένης. Στις προηγούμενες συλλογές του αρκέστηκε στον ισχνό μύθο, καθώς στάθηκε στον ακαριαίο και ποιητικό πυρήνα του, ώστε να αποδώσει το ουσιώδες πέρα από το επιφανειακό.

Για το βιβλίο του Συμεών Τσακίρη Αυτοβιογραφία ενός βρέφους (εκδ. Γαβριηλίδη).

Της Έλενας Μαρούτσου

Τον αυτοσαρκαστικό και παιχνιδιάρικο τίτλο «αυτοβιογραφία ενός βρέφους» έχει δώσει ο Συμεών Τσακίρης στη συλλογή αυτή από μικρά κείμενα. Σκέφτομαι πως μια αυτοβιογραφία ενός βρέφους πρώτ’ απ’ όλα θα ήταν σύντομη όπως τα κείμενα αυτής της συλλογής, τόσο σύντομα μάλιστα και περιεκτικά που θα μπορούσε να τα ονομάσει κανείς ποιήματα. Η επόμενη όμως σκέψη μου είναι πως μια τέτοια αυτοβιογραφία θα ήταν αδύνατη μια που το βρέφος δεν μιλάει, συνεννοείται άναρθρα, χωρίς λόγο και λογική, κι αυτή ακριβώς η έλλειψη λογικής συνοχής –ένα είδος παιδικής, υπερρεαλιστικής έκφρασης– είναι σαφώς παρούσα ως πρόθεση στα μικρά αυτά ποιητικά πεζά.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Παναγιώτη Σ. Χατζημωυσιάδη, Ζώνη πυρός (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Παναγιώτη Γούτα

Από τότε που ο Χατζημωυσιάδης συνδιαλεγόταν στο πρώτο του βιβλίο (Τρεις μνήμες και δυο ζωές, εκδ. Μεταίχμιο) με πέντε γενιές της πατρίδας, συνοψίζοντας στα πρώτα του διηγήματα την σύγχρονη ιστορία της χώρας αλλά και τη μάλλον οδυνηρή προσγείωσή της στο, τότε, παρόν (γενιά της προσφυγιάς, της αντίστασης στον Γερμανό κατακτητή, των αγωνιστών για κοινωνική δικαιοσύνη, τη γενιά της ευμάρειας και της κατανάλωσης και, τέλος, τη γενιά της αποξένωσης) πέρασαν ήδη δέκα χρόνια.

Για το μυθιστόρημα του Μπάμπη Αργυρίου, Έχω όλους τους δίσκους τους (Mic Books)

Του Κώστα Δρουγαλά

Στο πρώτο μυθιστόρημα του Μπάμπη Αργυρίου παρακολουθούμε τη ζωή του Σίμου Μπάνση, ενός παλιού μουσικόφιλου της Θεσσαλονίκης – αν και ο ίδιος μάλλον θα προτιμούσε τον όρο «μουσικοπαθής». Η ασπρόμαυρη μορφή του Μπάνση θα πάρει χρώμα και υπόσταση μέσα σε μερικές σελίδες, όταν αλλάξει η καθημερινότητά του: θα βρει εργασία ως νυχτερινός συνομιλητής βοηθώντας ανθρώπους που ζουν ως ερημίτες μέσα στη μεγαλούπολη. Παράλληλα του ανοίγεται ο δρόμος για το ραδιόφωνο ως παράγωγος· μέσα στις σελίδες του μυθιστορήματος έχουμε τα προσχέδια των κειμένων από τις εκπομπές του, με εκείνο το χαρακτηριστικό μεράκι που διακρίνει τους λάτρεις της μουσικής. Τα σχέδιά του όμως δεν εξαντλούνται στον βιοπορισμό και στη μουσική: έχει ένα blog στο οποίο αναρτά κείμενα που γυρνούν γύρω από τη μουσική· επιθυμεί να φτιάξει ένα remake της ταινίας του Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», αλλά σε μια πιο punk εκδοχή.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Ιγνάτη Χουβαρδά, Υπόκλιση στον πειρασμό (εκδ. Οδός Πανός).

Του Διονύση Στεργιούλα

Οκτώ διηγήματα συγκροτούν τη συλλογή με τίτλο Υπόκλιση στον πειρασμό του ποιητή και πεζογράφου Ιγνάτη Χουβαρδά: “Με το βιολί στον ώμο”, “Σύντομη διαμονή σε θέρετρο”, “Η πόλη με τις σκιές”, “Η περίπτωση της γειτονοπούλας”, “Ρίχνοντας μια μποτίλια στον ωκεανό”, “Ένα χέλι που γλιστρά και φεύγει”, “Επισκέψεις στην επαρχία, επιστροφή”, “Το αλλόκοτο ημερολόγιο του Κύριλλου και οι φίλοι του”. Τα περισσότερα διηγήματα εστιάζονται στο πρόσωπο μίας κεντρικής ηρωίδας, συνήθως ενός κοριτσιού που για ένα διάστημα πρωταγωνίστησε στη ζωή του αφηγητή. Η ηρωίδα είναι συχνά απούσα ως φυσικό πρόσωπο και τη γνωρίζουμε μέσα από τις σκέψεις και τις αναπολήσεις του. Η προσωπικότητά της όμως και κάποια από τα υλικά που τη συνθέτουν, είτε διαχέονται σε άλλα γυναικεία πρόσωπα, υπαρκτά στον ενεστώτα χρόνο του διηγήματος, είτε έχουν κατακτήσει ολοκληρωτικά τη συνείδηση του αφηγητή, ο οποίος ζει και κινείται μέσα σε ένα σύννεφο μνήμης και νοσταλγίας.

Για το μυθιστόρημα της Χριστίνας Καράμπελα, Ο ψίθυρος της Ευδοκίας (εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η γραφή της Χριστίνας Καράμπελα σκόπιμα ξεπερνάει τα όρια του ρεαλισμού και εισέρχεται στα χωράφια του μαγικού ρεαλισμού. Ή μάλλον μένει στο μεταίχμιο, καθώς όλα εξηγούνται ευλογοφανώς, ή μάλλον μπορούν να εξηγηθούν ευλογοφανώς, αλλά συνάμα το φανταστικό περιίπταται σαν ένα αραιό σύννεφο που νοτίζει τα πάντα.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δώρας Κασκάλη Το μαύρο κουτί της μνήμης τους (εκδ. Οκτώ).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Μπορεί ο κριτικός λόγος να αποδώσει το συναίσθημα που εκπέμπει η λογοτεχνία, χρησιμοποιώντας θεωρητικά μοντέλα ή γλωσσικά κάτοπτρα; Συνηθίσαμε να αποδίδουμε την αξία ενός βιβλίου με έλλογες σκέψεις και με λογοκρατούμενους συλλογισμούς, χωρίς να καλλιεργούμε τις δυνατότητες που θα έπρεπε να έχουμε ώστε να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που σε ένα μυθιστόρημα ή σε μια συλλογή διηγημάτων κερδίζει συναισθηματικά τον αναγνώστη (δες τα πειστικά επιχειρήματα της Martha Nussbaum στο Έρωτος γνώση). Κι αυτό συμβαίνει γιατί από τον φόβο μας να μην ξεπέσουμε σε μια μελοδραματική καταγραφή, σε μια συγκινησιακή ταύτιση με τους ήρωες, σε μια εμπειρική συμμετοχή, αλλά και από τη λογοκρατία της εποχής μας, αποφύγαμε την ουσία της λογοτεχνίας που είναι -μεταξύ άλλων- η ψυχική επαφή, η ατμόσφαιρα, το κλίμα, το φορτίο με το οποίο φορτίζει τον αποδέκτη της.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου Άννα τώρα κοιμήσου (εκδ. Γκοβόστη).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η Άννα με ρεαλιστική και ταυτόχρονα με μυθική μορφή ανήκει στο βιωματικό φορτίο του αφηγητή του βιβλίου, και με αυτή την αφετηρία η Άννα αποτελεί σταθερή αναφορά βίου ως φορέας συναισθημάτων και καταστάσεων, αναπόφευκτος προορισμός για εσωτερικές διαδρομές, κυρίως και πρωτίστως προσωπείο για το περιεχόμενο ενός ατομικού χωρόχρονου που έχει αμετάκλητα προωθηθεί στο (κοινό: το δικό της και του αφηγητή) υπο-/κειμενικό παρελθόν.

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Δουατζή Ανάσα από πηλό (εκδ. Πάπυρος).

Του Φώτη Καγγελάρη

Όταν διάβασα το βιβλίο του Γιώργου Δουατζή αναρωτήθηκα αν θα ανέλυα περισσότερο τις ψυχολογικές του συνιστώσες ή τις λογοτεχνικές του αρετές. Τελικά, υποχώρησε το διαζευκτικό και είδα το βιβλίο ως μία ενιαία επιστολή για τον ανθρωπισμό η οποία φτιάχτηκε από τη διαλεκτική σχέση της ψυχολογίας και της λογοτεχνίας, αφού ακριβώς η λογοτεχνία δεν θα υπήρχε παρά μόνον μέσω της ψυχικής αναγωγής των προσώπων του.

Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα αντιδράσεις, θα αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα. (Α. Σαμαράκης, Εν ονόματι)

 Του Παντελή Λιάκα

Για τη νουβέλα Η αναπαλαίωση του Φαίδωνα Ταμβακάκη (εκδ. Εστία)

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η νουβέλα ως είδος, παρόλο που δεν φαίνεται να έχει χαραγμένα σαφώς τα όριά της σε σχέση με το διήγημα και το μυθιστόρημα, προσφέρει τη δυνατότητα στον συγγραφέα να δώσει την ατμόσφαιρα, η οποία χρειάζεται συνήθως έκταση, χωρίς να επιμείνει σε αυτονόητες λεπτομέρειες και εκτενέστερες περιγραφές. Ενώ δεν παρουσιάζει ένα ευρύ όραμα του κόσμου, δεν υστερεί σε αυτοτέλεια, ολότητα και ατμοσφαιρική πληρότητα. Έτσι, είδαμε τον τελευταίο καιρό να την προτιμούν τόσο οι νέοι πεζογράφοι όσο και οι πιο δοκιμασμένοι λογοτέχνες, από τον Γ. Μητά ώς τον Μ. Μακρόπουλο κι από τον Άκ. Παπαντώνη έως τον Φ. Ταμβακάκη, για να παραθέσω μερικά πρόσφατα παραδείγματα.

Για το μυθιστόρημα της Χριστίνας Καράμπελα Ο ψίθυρος της Ευδοκίας (εκδ. Πόλις).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η Ευδοκία, ζωντανή ή νεκρή, επώνυμος και ρεαλιστικός κειμενικός χαρακτήρας ή προσωπείο μύθου για μια νεκροζώντανη κόρη, βγάζει έναν ψίθυρο όλο πόνο ως διαδικασία επικοινωνίας με το περιβάλλον, αφού της πήραν τη φωνή τα βάσανα, η καταπίεση, η κούραση. Ψιθυρίζοντας η Ευδοκία διασχίζει τα όρια ανάμεσα στη λεγόμενη αντικειμενική πραγματικότητα και στον κόσμο του παραμυθιού, σέρνοντας μαζί της την επιβεβλημένη συνύπαρξη με τρεις ετεροθαλείς αδελφές μετά την εξαφάνιση της μητέρας αυτών και μητριάς της Ευδοκίας και μετά τον θάνατο του χήρου πατέρα της, μέσα στον σύνθετο και πολυδιάστατο κειμενικό κόσμο της Χριστίνας Καράμπελα.

Για τη νουβέλα του Γιώργου Συμπάρδη «Μεγάλες γυναίκες» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για τη συλλογή διηγημάτων της Βίκυς Κλεφτογιάννη 14 ζωές στη Σαλονίκη (εκδ. Κέδρος).

Της Μάρτυς Λάμπρου

Συνήθως η γενέθλια πόλη ακολουθεί. Αλλιώς, η πόλη που ακολουθεί έχει ασκήσει δυναμική στα βαθύτερα στρώματα της συνείδησης. Όταν ο τόπος επηρεάζει τόσο, η μετέπειτα απόσταση είναι που δημιουργεί τη μυθοποίησή του. Η φαντασία χρειάστηκε το περιβάλλον ως αντικείμενο, το οποίο η συγγραφέας Βίκυ Κλεφτογιάννη έπλασε με τη δική της εμπειρία συμπεριλαμβάνοντας και των άλλων, ως φόρο τιμής στη Σαλονίκη στην παρούσα συλλογή διηγημάτων. Στην πόλη όπου έζησε δεκατέσσερα χρόνια ως φοιτήτρια της Βιολογίας. Δεκατέσσερις είναι και οι ιστορίες της.

Mεταμορφώσεις και σημεία του ανδρικού φαντάσματος στην τετραλογία του Σταύρου Σταυρόπουλου με αφορμή το Καπνισμένο Κόκκινο (εκδ. Σμίλη)

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Η γυναίκα: Στον πληθυντικό που είναι ο επίμονος ενικός. Πανταχού απούσα στην παρουσία της και αντιστρόφως. Πεισματικά σιωπηλή συνομιλήτρια. Φωτογραφία, το βέβηλο εικόνισμα της νεωτερικότητας, ξόανο βέβηλης θεάς που ακούει τις κατηγόριες με ένα αδιόρατο, αρχαϊκό χαμόγελο. Ξέρει πως είναι οι προσευχές του άθεου στην θεά επιθυμία. Οι προσευχές τής αναθέτουν υψηλές αποστολές: Να ζωντανέψει τον έρωτα, να νικήσει τον ζόφο, να ξαναγεννήσει τον κόσμο: Όλες οι υψηλές αποστολές που ο άντρας προσκυνητής της αναθέτει έχουν να κάνουν με το πιο ασώματο που υπάρχει: το σώμα. Αλλά γυναίκα, μισητή, πολυπόθητη, τροφός της αγάπης, διαλύεται άσπλαχνα, έτσι μας λέει ο άντρας, στο πρώτο άγγιγμα που απαιτεί.  

Για το μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη Ζωή μεθόρια (εκδ. Πατάκη).

Του Κώστα Αγοραστού

Το ταξίδι της Ζωής. Από τη μάχιμη φοιτητική καθημερινότητα στη σκληρή και άκαμπτη επαρχία της δεκαετίας του ’80. Από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες στον αδιαπραγμάτευτο αγώνα για την επίτευξή τους. Το ταξίδι της Ζωής μακρυά από το δυσοίωνο πεπρωμένο της. Η ηρωίδα του τελευταίου μυθιστορήματος του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, Ζωή μεθόρια (εκδ. Πατάκη), είναι πεισματάρα, συγκρουσιακή και εμμονική κατά περιπτώσεις, ακριβώς σαν την εποχή μέσα στην οποία διεκδικεί και αναζητά την ταυτότητά της.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Πουλή Ο θερμοστάστης (εκδ. Μελάνι).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Το γέλιο είναι ένα καλό μέσο για να ξαναδούμε εμμονές και φετίχ, κοινωνικά προβλήματα και μόδες, το γέλιο είναι ο άλλος τρόπος για να φτάσουμε στο σοβαρό πρόσωπο των καιρών μας. Γι’ αυτό η σάτιρα, η ειρωνεία, το χιούμορ, η παρωδία, η κωμικότητα, το παιχνίδι είναι τα όπλα ενός συγγραφέα που θέλει να καυτηριάσει την πραγματικότητα, βγάζοντας στη φόρα το σαθρό που μαζί είναι και γελοίο.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Άγη Πετάλα Η δύναμη του κυρίου Δ* (Αντίποδες).

Της Έλενας Μαρούτσου

«Απαλλαγμένη από τα στίγματα της εμπειρίας, η μουσική περιδινίζεται αμέριμνη, ελεύθερη, ειρωνικά υπέροχη και μόνιμα υπονομευτική. Κανείς δεν μπορεί να την εγκλωβίσει σε τρυφερές περιγραφές και αγαθά νοήματα», λέει αναφερόμενος στην μουσική ο ιδιότυπος αφηγητής και κεντρικός ήρωας του βιβλίου με το οποίο συστήνεται στο κοινό ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Άγης Πετάλας. Διαβάζοντας αυτό το μικρό απόσπασμα με το οποίο ξεκινά μια από τις ιστορίες της συλλογής διηγημάτων Η Δύναμη του κύριου Δ*, είχα την αίσθηση πως ο αφηγητής, ο περίφημος κύριος Δ*, δεν πλέκει μόνο το εγκώμιο της μουσικής, εξηγώντας τους λόγους που την κάνουν να υπερτερεί απ’ τις άλλες τέχνες, αλλά κατά κάποιον τρόπο εκφράζει τις απόψεις του συγγραφέα για τις αρετές που θαυμάζει στη λογοτεχνία ή, εν πάσει περιπτώσει, τις αρετές που σίγουρα χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο βιβλίο.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Καβανόζη Το χαρτόκουτο (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Βέη

Το παιδικό βίωμα, αυτή η κατ΄ αρχήν διηγητική αφετηρία ή, κατ΄ άλλους, απόκρυφη πατρίδα, αναπαράγεται ποικιλοτρόπως σ΄ αυτό το σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Ενσωματώνοντας ακόμη και ορισμένες ενδελεχείς ερμηνείες του, το βίωμα αναβαθμίζεται κειμενικά σε μέγα θέμα. Καθίσταται, συν τοις άλλοις, ο κατ΄ εξοχήν πόλος του εγώ, το οποίο, παρά τους κλυδωνισμούς, τους οποίους σχεδόν καθημερινά υφίσταται, παραμένει αρραγές, έτοιμο να υπομνηματίσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δέσποινας Μπάτρη Ή όλοι ή κανείς (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Έχει αρχίσει να είναι της μόδας (με την καλή σημασία της λέξης) τα μεγάλα διηγήματα, τριάντα και πλέον σελίδων, που προλαβαίνουν να ορθώσουν δέση και λύση και έτσι φλερτάρουν με τη μυθιστορηματική γραφή. Το είδαμε στον Χρήστο Οικονόμου, στον Κώστα Κατσουλάρη, και τώρα το βλέπουμε στην πρωτοεμφανιζόμενη Δέσποινα Μπάτρη. Αυτά τα εκτενή διηγήματα διατηρούν αφενός την πυκνότητα και την εστίαση σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά συνάμα απλώνονται αφηγηματικά και ιδεολογικά, αφήνοντας τον αναγνώστη για περισσότερο χρόνο εκτεθειμένο στο κλίμα της ιστορίας τους.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Νίκης Αναστασέα Τα άγρια περιστέρια (εκδ. Καστανιώτη).

Του Κώστα Αγοραστού

Για τη συλλογή διηγημάτων της Βίκυς Κλεφτογιάννη 14 ζωές στη Σαλονίκη (εκδ. Κέδρος).

Του Παναγιώτη Γούτα
Φωτογραφία: Κ. Α.

Πολύς λόγος έγινε και εξακολουθεί να γίνεται για την ανάδειξη των διάφορων πόλεων στη λογοτεχνία. Επώνυμος εκδοτικός οίκος της χώρας αφιέρωσε ολόκληρη εκδοτική θεματική με επιλογές κειμένων διαφόρων λογοτεχνών, που αναφέρονται σε πόλεις της Ελλάδος. Πώς όμως μια πόλη εκφράζεται και αναδεικνύεται στο έργο των δημιουργών; Και ποιες προϋποθέσεις υπάρχουν για να συμβεί κάτι τέτοιο;

Για τη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη Αντί στεφάνου (εκδ. Εστία).

Της Έλενας Μαρούτσου

Πριν από λίγο καιρό, ένας φίλος μου είχε εκμυστηρευτεί πως ονειρευόταν μια συλλογή διηγημάτων που θα ήταν γραμμένα το καθένα σύμφωνα με το ύφος κάποιου γνωστού συγγραφέα. Οραματιζόταν, αν κατάλαβα καλά, μια ανθολογία όπου κάποιος θα έγραφε μια ιστορία με το στυλ του Πόε, ένας άλλος με το στυλ του Κέρουακ, κάποιος τρίτος με το αυτό του Μπουκόφσκι, κοκ. Αφορμή για να θυμηθώ αυτή μας την κουβέντα στάθηκε η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη, Αντί Στεφάνου (εκδ. Εστία).

Για τη συλλογή διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου Το μάτι του ψαριού (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Γνωρίσαμε το αδυσώπητο και οξύ βλέμμα της Λένας Κιτσοπούλου ήδη από την πρώτη, βραβευμένη, συλλογή διηγημάτων της με τίτλο Νυχτερίδες (2006).

Για τη συλλογή διηγημάτων της Ιωάννας Κρητικού Ο μπαμπάς φάλαινα (εκδ. Κοροντζή).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η Ιωάννα Κρητικού γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει, είναι παιδαγωγός και έχει εργαστεί σε δημόσια και ιδιωτικά νηπιαγωγεία, καθώς και στον χώρο της ψυχικής υγείας. Το βιβλίο διηγημάτων της Ο μπαμπάς φάλαινα είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα, τυπωμένη τον Απρίλιο του 2014 από τις εκδόσεις Κοροντζή.

Για τη συλλογή με αφηγήματα του Θάνου Κάππα Πικρούτσικα πικρούτσικα (Εκδόσεις της Εστίας)

Της Έλενας Μαρούτσου

I'm sitting here, doing nothing but ageing, είπε κάπου μέσα στο μουσικό του σύμπαν ο George Harrison και με αυτόν τον στίχο ως μότο επιλέγει να μας εισάγει στο δικό του λογοτεχνικό σύμπαν ο Θάνος Κάππας, στο πρώτο του βιβλίο.

Για τη νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου Το δέντρο του Ιούδα (εκδ. Κίχλη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

O τίτλος μού αρέσει πολύ· παραπέμπει σε βιβλικά πρότυπα και υπαγορεύει προδοσία, ενώ ταυτόχρονα αναφέρεται στην κουτσουπιά, ένα φυτό με φούξια άνθη, καλλωπιστικό, ωραίο στο μάτι, που στα αγγλικά ονομάζεται «Δέντρο του Ιούδα» από παράφραση του arbre de Judée (δέντρο της Ιουδαίας). Έχουμε λοιπόν μια νουβέλα που κινείται μεταξύ κάλλους και προδοσίας, μεταξύ ιουδαϊκής και ελληνικής γης, μεταξύ αλληγορίας και πραγματικότητας;

Για το μυθιστόρημα του Νικήτα Παρίση Όλα τα τρώει η σκουριά (εκδ. Momentum).

Του Μάριου Μιχαηλίδη

Το πολύ πρόσφατο βιβλίο του Νικήτα Παρίση Όλα τα τρώει η σκουριά, διεκδικεί πολλά εύσημα. Καταρχάς, για την εκδοτική-αισθητική αρτιότητα από τον οίκο Momentum, γεγονός που πιστώνεται στην επιμέλεια της ποιήτριας Αγγέλας Γαβριήλ. Κυρίως, όμως, γιατί πρόκειται για ένα μυθιστόρημα οργανωμένο κατά τις συνταγές ενός σκιαθίτη μύστη των πιο εξαιρετικών αφηγηματικών τεχνικών και τεχνασμάτων.

Για το βιβλίο της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου «Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας» (εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για το βιβλίο του Θανάση Χατζόπουλου Οι λησμονημένοι (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Γιώργου Βέη

Ο Μώρυ ή Μπέντζυ ή Μπέντζαμιν, ένας εκ γενετής προβληματικός «άνους», δεν μπορεί να μιλήσει, δεν θυμάται ότι η φλόγα του κεριού μπορεί να του προκαλέσει οδυνηρότατο έγκαυμα, δεν έχει μάθει να μετράει το χρόνο. Όμως δεν παραιτείται: ποθεί ανελλιπώς σώμα. Θα ευνουχιστεί το 1913, για να κλειστεί στο κρατικό άσυλο του Τζάκσον μερικά χρόνια μετά. Ήταν επόμενο να ταρακουνήσει για τα καλά την αμερικανική αναγνωστική κοινωνία μια δεκαετία πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.