Για την ποιητική συλλογή του Ντίνου Σιώτη «/» (εκδ. Κοινωνία των δε_κάτων).
Του Κωνσταντίνου Μπούρα
Για την ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ» (εκδ. Πόλις).
Του Σπύρου Κιοσσέ
Για την ποιητική συλλογή του Ηλία Γκρη «Σαν άλλος Οιδίποδας» (εκδ. Γκοβόστη).
Του Γιώργου Μπλάνα
Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Γώτη «Συγκλίνοντες άνεμοι» (εκδ. Στιγμή).
Της Κυριακής Αν. Λυμπέρη
Για την ποιητική συλλογή του Κώστα Καναβούρη «Αποθήκη καταλοίπων ηδονής» (εκδ. Μελάνι).
Της Χρύσας ΦάντηΓια την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Γραβάτα δημοσίας αιδούς» (εκδ. Κέδρος).
Της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Πέτρου «Μόρα» (εκδ. Μικρή Άρκτος).
Tης Βαρβάρας Ρούσσου
Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη «Το σκάκι τ’ ουρανού» (εκδ. Μελάνι).
Της Κυριακής Αν. Λυμπέρη
Για τη συλλογή του Γιάννη Λειβαδά «Χάικου 1991-2008» (εκδ. Εκάτη).
Του Γιώργου Πάνου
Για την ποιητική συλλογή του Κώστα Μαυρουδή «Τέσσερις εποχές – Τέσσερις πίνακες και τέσσερα ποιήματα» (εικονογράφηση Χρόνης Μπότσογλου, εκδ. ΑΩ).
Της Διώνης Δημητριάδου
Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Χ. Θεοχάρη «Πλησμονή οστών» (εκδ. Μελάνι).
Του Γιώργου Βέη
Για το βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου «Άνθρωπος στη θάλασσα» (εκδ. Πατάκη).
Του Ιγνάτη Χουβαρδά
Για την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ «Με άλλο βλέμμα» (εκδ. Καστανιώτη).
Της Άλκηστης Σουλογιάννη
Για την ποιητική συλλογή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου «Το ψηφιδωτό της νύχτας» (εκδ. Ύψιλον).
Της Κυριακής Αν. Λυμπέρη
Για τη ποιητική συλλογή του Καρατζάογλαν «Ο σεβντάς για την Ελίφ» (μτφρ. Δημήτρης Χουλιαράκης, εκδ. Το Ροδακιό) και την ποιητική συλλογή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή «Ερωτευμένος» (μτφρ. Σοφία Διονυσοπούλου, εκδ. Στερέωμα).
Της Χρύσας Φάντη
Για την ανθολογία του Τόλη Νικηφόρου «Ίχνη του δέους – Επιλεγμένα ποιήματα 1966-2017» (εκδ. Ρώμη).
Της Κυριακής Αν. Λυμπέρη
Για την ποιητική συλλογή της Κλεοπάτρας Λυμπέρη «Το μηδέν σε φωλιά» (εκδ. Γαβριηλίδη).
Του Γιώργου Βέη
Για την ποιητική συλλογή της Βικτωρίας Γεροντάσιου «Μικρές καταιγίδες» (εκδ. Θράκα).
Tης Μαργαρίτας Παπαγεωργίου
Για τον τόμο με τα άπαντα του Ντίνου Σιώτη «Τα Ποιήματα 1969-1999» (εκδ. Κέδρος).
Της Κλεοπάτρας Λυμπέρη
Για την ποιητική συλλογή της Σάντις Βασιλείου «28 μέρες κάτω από τη γη» (εκδ. Θράκα).
Του Γιώργου Κ. Ψάλτη
Για την επιλογή ποιημάτων των Έντιθ Έντεγκραντ, Κάριν Μπόγιε, Τούμας Γέστα Τρανστρέμερ και Γιλά Μοσσάεντ από τη μεταφράστρια Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη στη συλλογή «Δέρμα από πεταλούδες» (μτφρ. Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, εκδ. Intellectum).
Της Ασημίνας Ξηρογιάννη
Για την ποιητική συλλογή του Γιάννη Τζανετάκη «Θαμπή πατίνα» (εκδ. Πόλις).
Του Κωνσταντίνου Κωστέα
Ο ποιητής, παραλληλίζοντας την καταλυτική, μη αναστρέψιμη επίδραση που ασκεί ο καλπασμός του χρόνου στα «βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής» με την οξείδωση των χημικών αντικειμένων, χρησιμοποιεί ως τίτλο της καλαίσθητης ένατης συλλογής ποιημάτων του τη συνεκφορά Θαμπή Πατίνα. Εστιάζοντας στη φράση αυτή καθ΄ αυτή (η Μαρία Στασινοπούλου σημείωσε τον πλεοναστικό χαρακτήρα του επιθετικού προσδιορισμού) συμπεραίνουμε ότι η αναπόφευκτη σωματική διάβρωση ασκεί αφόρητη ψυχική πίεση στο ποιητικό υποκείμενο. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να σταθούμε στην ευρεία διακειμενικότητα που συνέχει την ποιητική του Τζανετάκη, καθώς στις σελίδες της Θαμπής Πατίνας υπολανθάνει ο ελεγειακός Μίμνερμος και το προσωπείο του Ιάσωνος Κλεάνδρου, το οποίο επινοεί ο Καβάφης αισθανόμενος τις φρικτές πληγές του γήρατος. Επηρεασμένος από τα διδάγματα του Μεγάλου Αλεξανδρινού ο ποιητής αναζητεί «δοκιμές νάρκης του άλγους» μετουσιώνοντας την πλημμυρίδα των αναμνήσεων που τον κατακλύζουν σε λιτό, δίχως περιττά φτιασίδια, αλλά μεστό και επιμελημένο ποιητικό λόγο.
Με αφορμή ποιήματα των Κάρλος Εδμούντο ντε Όρυ (εκδ. Ιριδανός), Μιγέλ Λαμπορδέτα (ειδ. Κουκούτσι), Ολιβέριο Χιρόντο (εκδ. Gutenberg).
Του Γιάννη Λειβαδά
Ο Κώστας Βραχνός με τις μεταφραστικές του εργασίες που αφορούσαν τον Κάρλος Εδμούντο ντε Όρυ, τον Μιγέλ Λαμπορδέτα και πολύ πρόσφατα τον Ολιβέριο Χιρόντο, δεν εμπίπτει απλώς στις αξιοσημείωτες εμφανίσεις μεταφραστών με εκλεκτό οίστρο και υψηλές δυνατότητες, μα συγκαταλέγεται αναπόφευκτα στους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι όντας γνήσιοι ρέκτες μιας παθιασμένης ποιητικής εντρύφησης αποκαλύπτουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό πολύ ιδιαίτερες και καινοτόμες εκφάνσεις της ισπανόφωνης ποίησης.
Για το βιβλίο της Άλις Όσβαλντ «Μνημείο Πεσόντων» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Μελάνι).
Του Θωμά Συμεωνίδη
Ότι η ιστορία είναι ένας χώρος και ότι υπάρχουν πολλαπλές διαδρομές και διαφορετικές οπτικές μέσα σε αυτόν δεν είναι απαραίτητα κάτι το προφανές, σίγουρα όμως δεν είναι και κάτι το παράδοξο. Το ίδιο ισχύει και για τον μύθο και για το έπος – συμμετέχουν στη ίδια λογική που θέλει να υπάρχει μια οικονομία στην αναπαράσταση της βίας και της απώλειας, μία συγκεκριμένη αφαίρεση η οποία εξυπηρετεί έναν ηθικό κανόνα μακράς πνοής βασισμένο σε περιγράμματα του καλού και του κακού συνδεμένα σε μια διπλή, ταυτόχρονη κίνηση ηρωοποιήσης-απαξίωσης.
Για την ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Δημητριάδη «Κυπαρίσσια» (εκδ. Γαβριηλίδη).
Του Γιώργου Βέη
Για την ποιητική συλλογή του Νίκου Κυριακίδη «Χρόνος – Τραγούδι για πουλιά» (εκδ. Σαιξπηρικόν).
Της Κούλας Αδαλόγλου
Το σήμερα μας φάνηκε αβάσταχτο / Ποτέ δεν βρέχει / Μόνο μια υγρασία χαμηλή και κίτρινη / Να επιμένει. / Ο ήλιος κάνει τη δουλειά του / Και κοιμάται ύστερα.Μια πρώτη γεύση από τη νέα συλλογή του Νίκου Κυριακίδη: το αβάσταχτο σήμερα, ο ήλιος που έρχεται και φεύγει (χρόνος που περνάει) και μια υγρασία κρεμασμένη πάνω από τις ζωές των ανθρώπων, χαμηλή και κίτρινη, να τους πιέζει. Το κίτρινο χρώμα εμφανίζεται από την πρώτη σελίδα του βιβλίου. Αλλά δεν είναι ένα κίτρινο δυνατό και αισιόδοξο, είναι κίτρινο άτονο ή ομιχλώδες.
Για την ποιητική συλλογή του Θάνου Πανταζή «Εν μέσω ψιθύρων» (εκδ. ΑΩ).
Του Γιώργου Ρούσκα
Τον τελευταίο καιρό, η δουλειά που γίνεται στις έντυπες εκδόσεις βιβλίων είναι τόσο καλή που υπάρχουν περιπτώσεις οι οποίες σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελικά το εξώφυλλο είναι αυτό που «κλέβει την παράσταση», αποτελώντας σε κάθε περίπτωση μια πρόκληση για να δεις αν η ποιότητα του περιεχομένου στέκεται τουλάχιστον στο ίδιο ύψος με αυτήν του «περιτυλίγματος». Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήρθα αντιμέτωπος με ένα εξώφυλλο μινιμαλιστικό, που διαχέει τη δύναμή του ακριβώς μέσα από την απλότητά του, μένοντας ανοιχτό σε ερμηνείες, ακριβώς όπως και η ίδια η ποίηση. Απαρτίζεται από δύο συμμετρικά –εκατέρωθεν μιας ευθείας– τοποθετημένες τελείες.
Για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Πατακιά «Ζυγός ψυχοστασίας» (εκδ. Μελάνι).
Του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου
Κλέβω στο ζύγι / Στα κρυφά, με ζαβολιά / προσθέτω λέξεις / μη βαρύνει η σιωπή / στον ζυγό ψυχοστασίας. Αυτό είναι το πρώτο ποίημα του δεύτερου βιβλίου της Μαρίας Πατακιά και διαβάζοντάς το μπορούμε να πούμε πως φανερώνεται εξαρχής μια διττή μέριμνα της ποιήτριας: πρώτον, να μας δηλώσει τη σημασία που έχει για αυτήν η σιωπή, η οποία επανέρχεται ρητά και συχνά στο βιβλίο ως μοτίβο. Η ποιήτρια φαίνεται να προσπαθεί μανιωδώς να την εξοβελίσει από τον κόσμο της, πετροβολώντας την με λέξεις, χωρίς όμως να λείπουν οι στιγμές όπου η σιωπή φαίνεται να είναι μια πολύτιμη κι επίζηλη συνθήκη. Ενδεικτικά: ταξιδεύω ανάμεσα / σε ήχους και χρώματα, / εγώ, μια άγνωστη λέξη / με έλξη απ' τη σιωπή. Λέω ν' ακονίσω τη σιωπή / για να σφαχτούν οι λέξεις / να ανακτήσει η νύχτα / τη λευκότητά της / να λάμψει η διάρκεια. Γλιστράει το νόημα / κατά μήκος των λέξεων / κι αποκαλύπτει γύμνια ιδεών / και τη δύναμη των έξεων.
Για το βιβλίο της Μάνιας Μεζίτη «η μαύρη ανάμεσα» (εκδ. Κύμα).
Της Ειρήνης Μαργαρίτη
Μαύρα μάτια, μαύρο πρόβατο, μαύρη αλήθεια, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρα μεσάνυχτα, μαύρη η ώρα κι η στιγμή, μαύρη πέτρα, μαύρα κατάστιχα, μαύρο χρήμα, μαύρη τρύπα, μαύρη κι η Μάνια Μεζίτη ανάμεσα σε τόσες συνεκφορές που συναντάμε στην ελληνική γλώσσα με αρνητικό συνήθως πρόσημο. Ένας τολμηρός τίτλος για μια εξίσου τολμηρή ποιητική συλλογή που αποτελείται από σαράντα τέσσερα μικρά σε έκταση ποιήματα και χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες. Η ποιήτρια, μια θεά της δικής της μικρής γης, συνθέτει με τη συλλογή αυτή κάτι που θα ονόμαζα φανταστική μικρο-αυτοβιογραφία με λέξεις «που εφαρμόζουν σωστά, με λέξεις που δεν επιτρέπουν να στραβώσει η ραφή αλλά κεντράρουν ακριβώς στο πίσω μέρος της γάμπας».
Για την ποιητική συλλογή της Ιφιγένειας Ντούμη «Love Μe Τender» (εκδ. Σαιξπηρικόν).
Το όνομά μου προφέρεται dome. Όχι dome, μην πάτε να το ωραιοποιήσετε– μην με ντρέπεστε. Just do me. «ONOMATOPOEIA»Του Θοδωρή Τσαπακίδη
Do not go gentle into that good night […] Όταν το εγγόνι […] τον αποκάλεσε γελώντας «ηλικιωμένο», έφαγε ένα χαστούκι […] («Ο παππούς») Στίχοι του Yeats, της Dickinson, του Cummings και άλλων παρατίθενται εδώ και εκεί. Η Ντούμη μιλάει με τους ποιητές· άλλοτε συμφωνεί μαζί τους, άλλοτε διαφωνεί – συχνά με ανήλικο θράσος. Love Me Tender τιτλοφορεί τη συλλογή της και είναι τόσο ισχυρό αυτό που η παράκληση ηχεί ως επίκληση, και το επίθετο ως ουσιαστικό (ο κηδεμόνας, ο φροντιστής) ή και όνομα, παρατσούκλι, ο Tender…
Για την ποιητική συλλογή του Αργύρη Παλούκα «Άνθρωποι που γελάνε» (εκδ. Κριτική).
Της Άλκηστης Σουλογιάννη
Το περιεχόμενο του εσωτερικού ανθρώπου σε αντιδιαστολή προς το κοινωνικό προσωπείο του, και περαιτέρω: Η αντίδραση του εσωτερικού ανθρώπου, με όχημα τον σαρκασμό, το στοιχείο του απροσδόκητου, την παραβίαση της κοινής λογικής, απέναντι στη λεγόμενη αντικειμενική πραγματικότητα, όπως αυτή αντιστοιχεί στον διάλογο ανάμεσα στις συνθήκες του βίου και στο γενικό φαινόμενο του θανάτου. Με αυτά τα δεδομένα οδηγούμαστε εκ προοιμίου και στην πρόσληψη του τίτλου της ποιητικής συλλογής Άνθρωποι που γελάνε (ίσως εδώ κάποιος, με αυτή την ευκαιρία και με ομόλογη απροσδόκητη διάθεση, θα μπορούσε να θυμηθεί και τη γνωστή ρήση «Χαμογελάτε, κάνετε τους άλλους να ανησυχούν»).
Για την ποιητική συλλογή της Αρχοντούλας Διαβάτη «Όπως η Μπερλίνα» (εκδ. Νησίδες).
Της Μαρίας Λάτσαρη
Τα ποιήματα της πρώτης ποιητικής συλλογής της καταξιωμένης πεζογράφου Αρχοντούλας Διαβάτη θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως βιωματικά. Η αυτοαναφορικότητα, εξάλλου, αποτελεί ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της μέχρι τώρα πεζογραφίας της. Πίσω από το ποιητικό εγώ αχνοφαίνονται αυτοβιογραφικά σπαράγματα και ένα βιωματικό ίζημα της ποιήτριας και πεζογράφου. Στο πεδίο της γραφής, το υποκείμενο γίνεται ταυτόχρονα και αντικείμενο παρατήρησης, σχολιασμού και ενός ισολογισμού της ζωής με κέρδη και επώδυνες διαψεύσεις. Κάτω από την αφήγηση διακρίνεται η ποιήτρια παρά την όποια διστακτικότητα, την ευγένεια και τα ποικίλα μέσα που μετέρχεται.
Για την ποιητική συλλογή του Νίκου Βλαχάκη «Περί Τύρβης και Σκιάς» (εκδ. Γαβριηλίδης).
Της Μυρένας Σερβιτζόγλου
Αν ο Νίκος Βλαχάκης στάθηκε απέναντι στον κόσμο και τους άλλους με εφόδια όλα όσα απέκτησε μετά τα δεκαοχτώ του έτη (φιλοσοφικές σπουδές στη Βουλγαρία, μεταπτυχιακές σπουδές στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Διεθνών Σπουδών και Στρατηγικής, θέσεις ως επικεφαλής σε Γραφεία Τύπου Πρεσβειών της Ελλάδος στα Τίρανα, τις Βρυξέλλες, τη Σόφια, τη Βουδαπέστη και το Βερολίνο), απέναντι στον εαυτό του και το «άλλο» πολέμησε με όσα είχαν εντυπωθεί μέσα του, με όσα είχε εγκολπωθεί πριν από την ηλικία της ενηλικίωσης. Την ελληνική γη, την ελληνική φύση και την ελληνική γλώσσα.
11 Οκτωβρίου 2024 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
Μια συζήτηση που άνοιξε με μια σειρά δημοσιευμάτων κλείνει με μια δήλωση της Έρσης Σωτηροπούλου μετά την ανακοίνωση του Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024. Αν και ίσως, το πιο ται
15 Δεκεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, ποιήματα: Επιλογή 100 βιβλίων, ελληνικών και μεταφρασμένων, από τη βιβλιοπαραγωγή του 2023. Επιλογή: Συντακτική ομάδα της Book
19 Δεκεμβρίου 2023 ΣΙΝΕΜΑ
03 Δεκεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ