Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Δουατζή Το κόκκινο κασκόλ (εκδ. Μανδραγόρας).

Του Απόστολου Μπενάτση

Στην ποιητική συλλογή Το κόκκινο κασκόλ, ο Γιώργος Δουατζής, όπως σε όλη την ποιητική και πεζογραφική πορεία του, συνεχίζει να καταγράφει μια κοσμοθεωρία συνεχώς εμπλουτιζόμενη με νέα στοιχεία, τα οποία και συγκροτούν το αξιακό του σύστημα.

Για την ανθολογία των ποιημάτων του Vladimir Mayakovsky, Ποιήματα (απόδοση - πρόλογος Γιάννης Ρίτσος, εκδ. Κέδρος).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για τα «Σονέτα» του William Shakespeare σε μετάφραση της Λένιας Ζαφειροπούλου από τις εκδόσεις Gutenberg.

Του Νίκου Ξένιου

Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Λίλλη Αρλεκίνος (εκδ. Περισπωμένη).

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Όταν γράφει κανείς, κάθε του πρόταση οφείλει να είναι γυριστή, να θυμίζει πολεμική λαβή προκειμένου να καταφέρει το καίριο χτύπημα, έλεγε ο Κωστής Παπαγιώργης. Απέτρεπε, δε, τους νεαρούς επίδοξους γραφιάδες να καταπιαστούν με την ποίηση, διότι διατηρούσε την πεποίθηση ότι η ποίηση είναι τόσο σπάνια, όσο ένα θαύμα. Το τελευταίο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Λίλλη απαρτίζεται από έξι ποιήματα, καθένα εξ αυτών δίχως τίτλο, μήτε αρίθμηση. Θα μπορούσαν να λογιστούν ως ένα ενιαίο σύνολο, με πέντε ενδιάμεσες παύσεις, ή βαθιές ανάσες. Οι λέξεις κι εκφράσεις που συνοψίζουν το βιβλίο είναι τρεις: “Άκουσέ με”, “Αρλεκίνος”, “στην διάρκεια”.

Για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη Ρολόγια και άλλοι χτύποι (εκδ. Μελάνι).

Της Λένας Καλλέργη

Στο δεύτερό της βιβλίο ποίησης, με τίτλο Ρολόγια και άλλοι χτύποι, η Μαρία Κουλούρη επεξεργάζεται τη σχέση της με τον χρόνο και εξερευνά την αλληλεπίδραση του χρόνου με τον άνθρωπο ως δημιουργό και παρατηρητή, τόσο του ίδιου το χρόνου όσο και του κόσμου γύρω του. Καταπιάνεται με τον χρόνο που υπάρχει και αυτόν που φτιάχνουμε με τα ρολόγια μας, αλλά και με τον χρόνο ως χτύπο, επανάληψη, ψευδαίσθηση, αντοχή και φθορά.

Για το βιβλίο του Θάνου Σταθόπουλου La folie (εκδ. Ίκαρος).

Του Ιγνάτη Χουβαρδά
Φωτογραφία Μαρίλη Ζάρκου

Φτιάχνω ένα τετράδιο με αποκόμματα από σελίδες του δικού μου βίου και από ρήσεις, επιστολές και αποσπάσματα άλλων συγγραφέων, με το ψαλίδι να κόβει εγκάρσια και όχι επίπεδα, μεγεθύνοντας τις λεπτομέρειες, κι όσο προχωρώ, μια νέα ζωή δημιουργώ, τη δική μου ζωή, γιατί κάθε λεπτομέρεια μού ανήκει, είναι ρευστή και ιριδίζουσα, είναι επιδεικτικά ανόμοια με την επόμενη σκηνή, κι όμως, σα να δημιουργείται μια υπόγεια φλέβα, ένας ιστός, που βοηθά τα πράγματα να λάμπουν, να είναι υγρά και μεθυστικά, να κατοχυρώνουν έναν λόγο ερωτικό που είναι σώμα που διηγείται τα όνειρα, τις επιθυμίες, τις εμπειρίες, το σκοτάδι, το φως. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει πράξη αυτό παρά μόνο από την ποίηση, ως σπουδή μύησης κι εμπειρίας που τελείται την ίδια ώρα που γράφεται.

Για την ποιητική συλλογή του Κώστα Κουτσουρέλη Γράμμα στον Οδυσσέα Ελύτη (εκδ. Περισπωμένη).

Του Γιώργου Βέη

Θεατρογενής, ευρηματικός, σμιλεμένος κομψά λόγος. Απευθύνεται στον δεύτερο νομπελίστα μας με τον δέοντα, πηγαίο σεβασμό, επιζητώντας –τι άλλο;– ρηματική τουλάχιστον δικαιοσύνη.

Για την ποιητική συλλογή της Στέλλας Γεωργιάδου Αμφίβια εγώ (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η Στέλλα Γεωργιάδου, γεννημένη στη Χαλκιδική και με σπουδές στην Αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Από το αυτί του ποιητικού της βιβλίου πληροφορούμαστε πως ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή ποιημάτων από το 2006, δηλαδή εδώ και μία δεκαετία. Της συλλογής Αμφίβια εγώ προηγήθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή Μάσκα οξυγόνου, που κυκλοφόρησε πριν από μια πενταετία, το 2011, πάλι από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Για το βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού Γιατί γράφω ποίηση (εκδ. Άγρα).

Του Ζαφείρη Νικήτα

Ο Ραλφ Γουόλντο Έμερσον στο περιβόητο δοκίμιό του Ο ποιητής (1841 - 1843) σημειώνει χαρακτηριστικά πως οι ψυχές μας μπαίνουν στο σώμα όπως η φωτιά στο τηγάνι, πως ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα μας υπάρχει μια αβέβαιη συνύπαρξη, μια ρευστότητα φόρμας. Ο ποιητής μπορεί να γράψει από την βεβαιότητα της ατομικής του εμπειρίας, αγέρωχος και ασφαλής, ή μπορεί να ανοιχτεί στην πολλαπλότητα των νοημάτων, στη γοητευτική ακαταστασία, στην τρικυμία της εναλλαγής. Είμαστε, σύμφωνα με τον Έμερσον, «παιδιά της φωτιάς», τέκνα της φλόγας κι εκείνος που ασπάζεται την ομορφιά, ο ιδανικός ποιητής, γίνεται φορέας της καλλίπυγου πραγματικότητας, θιασώτης εκείνων των αετωμάτων που στέκουν σαν περίφημα στολίδια της ζωής μας. Κι αυτά τα αετώματα δεν είναι άλλα από τις μνήμες, τα συμβάντα της προσωπικής ζωής, τον πλούτο των αναγνωσμάτων, την ένδεια των υψωμένων φόβων.

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Αγγελή Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου (εκδ. Πόλις).

Της Ελένης Κοφτερού

Διάβασα πρόσφατα την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Αγγελή με τίτλο Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου (εκδ. Πόλις) και θα γράψω λίγα λόγια γι' αυτό το δακρυσμένο ελάφι που ξαποσταίνει μες στο ποίημα, τα δάκρυά του ακουμπώντας σε στίχους και λέξεις.

Για την ποιητική συλλογή του Θανάση Μαρκόπουλου Χαμηλά ποτάμια (εκδ. Μελάνι).

Του Ιγνάτη Χουβαρδά

Κυρίαρχο μοτίβο στα ποιήματα του Θανάση Μαρκόπουλου είναι η αναζήτηση της ταυτότητας, με τη διαδικασία της επιστροφής στις πατρογονικές ρίζες. Στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο Χαμηλά ποτάμια, η έννοια της ταυτότητας σκιαγραφείται κυρίως με τη μορφή του πατέρα, με την οργανική και τη συμβολική σημασία του όρου. Ο Μαρκόπουλος από παλιότερα διακρινόταν για την εμμονή του γύρω από τον γενέθλιο τόπο, που είναι η περιφέρεια της Κοζάνης, αποτυπώνοντας μια διαδικασία εξορίας (καθώς έλαχε να ζει στην ενήλικη ζωή στη Βέροια), μια συνθήκη απόστασης την οποία επιχειρεί να αμβλύνει.

Για την ποιητική συλλογή του Απόστολου Λυκεσά Μινώταυρος στο Σούνιο (εκδ. Νησίδες).

Του Παναγιώτη Λογγινίδη

Πρόκειται για την τέταρτη ποιητική συλλογή του πολυγραφότατου Απόστολου Λυκεσά, στις οποίες επανέρχεται μετά το μυθιστόρημά του Το τσίρκο των ψύλλων (2009). Η επιστροφή στην ποίηση μοιάζει αναπόφευκτη για το λογοτέχνη που δε διστάζει να μας καταπλήξει με τον εκσυγχρονισμένο λόγο του και την επικαιρότητα που μάλλον ταλανίζει το συγγραφέα αντί να τον στρέφει στις παλιές εγγυημένες λογοτεχνικές παραδόσεις. Το βιβλίο αποτελεί εγχειρίδιο επιβίωσης στο γλωσσικό και νοηματικό βούρκο της εποχής μας αλλά και μία μεγάλη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας που στέκει απέναντι στον ποιητή και δεν τον τρέπει σε φυγή λόγω φόβου. Eίκοσι ποιήματα είναι αρκετά να μας επιδείξουν την ακτινογραφία της εποχής μας που ξεκινάει με τα «Τείχη των Αχαιών» και κλείνει με το «Απόλλυμι». Θα λεγε κανείς ότι υπάρχει μια νοηματική συνέχεια ανάμεσα στο πρώτο και το τελευταίο ποίημα, ένας κύκλος που κρύβει τα ενδιάμεσα ποιήματα.

Για την ανθολογία του Robinson Jeffers Φυσική μουσική - Πενήντα ποιήματα και ένα δοκίμιο ποιητικής (μτφρ. Γιώργος Λαμπράκος, εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Θεοδόση Βολκώφ

Με την εξαίρεση πέντε-δέκα ονομάτων που έρχονται και επανέρχονται στις συζητήσεις, στα άρθρα και στις μελέτες γύρω από την ποίηση, τόσο το εγχώριο όσο και το διεθνές λογοτεχνικό σύμπαν παραμένουν terra incognita. Αν αναλογιστούμε δε τον όγκο της ποιητικής παραγωγής σε παγκόσμιο επίπεδο, μπορούμε να φανταστούμε πόσα πράγματα μάς είναι παντελώς άγνωστα και κατά συνέπεια πόσοι κρυμμένοι θησαυροί περιμένουν την ανακάλυψή τους.

Για τα βιβλία του Edgar-Alan Poe Ποιήματα: τα ανάλεκτα και Ποιήματα: τα νεανικά (μτφρ. Γιώργου Βαρθαλίτη, εκδ. Gutenberg).

Του Νίκου Ξένιου

Τα δύο πρόσφατα βιβλία του οίκου Gutenberg του Έντγκαρ Άλαν Πόε, Ποιήματα: τα ανάλεκτα και Ποιήματα: Τα νεανικά, σε μετάφραση Γιώργου Βαρθαλίτη και σε επιμέλεια Δημήτρη Αρμάου, είναι μια αξιόλογη προσπάθεια για τα ελληνικά εκδοτικά πράγματα. Οι αρχικές γκραβούρες του Χηθ Ρόμπινσον τηρήθηκαν στην εικονογράφηση. Οι δυο ομάδες των ποιημάτων του Πόε με τους αντίστοιχους τίτλους Miscellaneous και Poems written in youth δημοσιεύθηκαν κατά λέξιν με την εισαγωγή του ποιητή στα 1845. Συγκρίνω την έκδοση με το κλασικό: Τhe Complete Tales and Poems of Edgar Allan Poe (Penguin Publ., 1984), στο τελευταίο μέρος του οποίου περιλαμβάνονται δύο δοκίμια «Τhe poetic principle» και «Τhe rationale of verse» (1848): εδώ εντάσσεται το ποίημά του «Evangeline» και ο Πόε δίνει, εν είδει μανιφέστου, τον ορισμό της ποίησης ως «μουσικής σε συνδυασμό με μια ευχάριστη ιδέα». Η διαδικασία της «στιχοποίησης» της ποιητικής Ιδέας είναι εκπεφρασμένη σε δοκιμιακό ύφος, αφήνοντας πίσω την ιδεώδη εναλλαγή σπονδείων και δακτύλων και εισάγοντες τους πόδες ίσης μετρικής αξίας, με στόχο την επίτευξη της μουσικότητας.

Για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Χρονιάρη Η σκιά μου κι εγώ (εκδ. Απόπειρα).

Του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου

Μονάχη στο δωμάτιο ή σ’ έρημο δρόμο, σε πορεία ακινησίας, μ’ ένα επίμονο παρελθόν λαθρεπιβάτη, η Μαρία Χρονιάρη ξεκινά την ονειροβασία της κρατώντας στο ένα της χέρι πληγές και στ’ άλλο ετοιμόγεννες επιθυμίες. Θρύψαλα και υπόλοιπα από μια ζωή που τρέχει προς την πιο βαθιά πτώση.

Για την συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Νάσου Βαγενά Βιογραφία-Ποιήματα 1974-2014 (εκδ. Κέδρος).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Οι εκδόσεις Κέδρος προσφέρουν και πάλι μια εξαιρετική ευκαιρία για την επίσκεψη σε ένα σύνθετο σημασιολογικό τοπίο με ιδιαιτέρως υψηλή αισθητική, μέσα από διόδους προς τη δημιουργική πρόσληψη δεδομένων που έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, όπως αναγνωρίζεται στη συγκεντρωτική έκδοση των (μέχρι στιγμής) ποιητικών κειμένων του Νάσου Βαγενά με τον παραστατικό τίτλο Βιογραφία.

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου Με δίχτυ τον άνεμο (εκδ. Κίχλη).

Του Γιώργου Βέη

Πρόκειται για το δέκατο ποιητικό έργο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Τα δεκαέξι ρυθμικά τεμάχια διακρίνονται σε τρεις κύριες κατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν εκείνα τα οποία αποκρυσταλλώνουν ειδικότερα ιδεολογήματα, στάσεις βίου εν γένει, κρίσιμες απόψεις παρατηρητή των εμπεδώσεων του είναι, αλλά και διδάγματα από τη συνειδητή συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Στη δεύτερη συγκαταλέγονται όσα συνομιλούν διιστορικά με καθιερωμένα, εμβληματικά, κατά κανόνα ημεδαπά, πρότυπα δημιουργικής γραφής, διαμορφώνοντας μια καθόλα εμφανή ρηματική τέχνη, η οποία δεν επιδιώκει να αποκρύψει την καταγωγή της. Στην τρίτη κατηγορία συγκεντρώνονται όσα συνιστούν βιογραφικά στιγμιότυπα από τον γνωστο-άγνωστον Άλλον της καθημερινής συναλλαγής.

Για την ποιητική συλλογή της Πόλυς Μαμακάκη Νήματα ουτοΠοίησης (εκδ. Γαβριηλίδη).

Της Παυλίνας Παμπούδη

Ο τίτλος με ξένισε – γενικά με απωθούν οι λογοπαικτικοί τίτλοι με δεύτερο συνθετικό την ποίηση, γιατί την ποίηση τη σέβομαι και τη λέξη της θέλω να τη θεωρώ κι αυτή μοναχική και αυτούσια. Όμως, το ίδιο το βιβλίο έχει τον ιστό του υφασμένο με υλικό από τη βαθύτερη ουσία της ποιήτριας. Και τα ποιήματα-νήματα, αυτοί οι μίτοι που τη βοηθούν να κινηθεί στον προσωπικό της λαβύρινθο, διαπλέκονται και πετυχαίνουν με μεγάλη συχνότητα το σκοπό τους: να παγιδεύουν επιτόπου τα πτερόεντα σήματα μεταξύ ατόπου και ου τόπου (ας εναρμονιστώ κι εγώ με το λογοπαικτικό πνεύμα του εξωφύλλου).

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Χαρίτου, Οι άφαντοι (εκδ. Κίχλη).

Της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Υπάρχουν άνθρωποι που την Τέχνη της Ποίησης την πλησιάζουν με πόδια γυμνά, περπατώντας ανάλαφρα, λες και πατούν επάνω σε λέξεις εύθραυστες, με σεβασμό ξεχωριστό στην ιερότητα του σκοπού, αρνούμενοι να στριμωχθούν στη χορεία των πολλών που φωνασκούν και συναλλάσσονται. Ο Δημήτρης Χαρίτος, ποιητής της Β΄ Μεταπολεμικής γενιάς, εμφανίστηκε στα γράμματα το 1955 με την Ιστορία του Απρίλη, μία σύνθεση ερωτική. Στη συνέχεια το 1961 γράφει τη συλλογή Περιπέτειες με τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα, το 1980 κυκλοφορούν οι Μανδραγόρες, ποιητική σύνθεση με εμβόλιμα στοιχεία Λαογραφίας και 29 χρόνια μετά, το 2009, δημοσιεύει τη συλλογή Μυθεύματα κι Αυτοβιόγραφα, μια συλλογή αυτή τη φορά αυτοτελών ποιημάτων. Από το Γενάρη του 2014 κρατούμε στα χέρια μας την πέμπτη ποιητική του σύνθεση.

Επανακυκλοφόρησε πρόσφατα, με νέο εξώφυλλο, η επιτυχημένη συλλογή ποιημάτων και κειμένων του αμερικανού ποιητή e.e. cummings σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού.

Του Νίκου Ξένιου

«Lovers alone wear sunlight» 

Στην κόψη του ξυραφιού, στο μεταίχμιο ανάμεσα στην παραδοσιακή ποίηση και το Μοντέρνο, ο e.e. cummings, ποιητής, ζωγράφος, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, εισάγοντας εσωτερική «διχοτομία» στην καρδιά των ποιημάτων του και αγνοώντας τα «οπτικά» στοιχεία που αποπροσανατολίζουν από τον θεματικό πυρήνα, καθιερώνει την περίφημη «αναποφάσιστη» στάση του ποιητή ως συνειδητή επιλογή. Ως λυρικός υμνεί ό,τι θα υμνούσε κάθε λυρικός, όμως οι εξάρσεις του συναισθήματος στην ποίησή του εμβαπτίζονται στο σαρκικό βίωμα, παράγοντας ποίηση με έντονο αισθησιασμό, που κάποιους μπορεί και να τους σοκάρει ακόμα. Ο Χάρης Βλαβιανός υπογράφει (πρώτη έκδοση: 2009, Νεφέλη) τη μετάφραση της συλλογής βασισμένος στην οριστική έκδοση των Απάντων του ποιητή (Complete Poems,1904-1962, George J. Firmage ed., Νέα Υόρκη, 1994) και στον τόμο E.E. Cummings, A Miscellany Revised, George J. Firmage ed., Νέα Υόρκη 1965). 

Για την «ποιητική στρογγυλότητα» του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, στη συλλογή Με δίχτυ τον άνεμο (εκδ. Κίχλη)

Του Νικήτα Παρίση

Η ποίηση θέλει αβρό άγγιγμα. Μιαν απαλή και βελούδινη αφή. Αλλιώς, δε τη διαβάζεις. Τη σκοτώνεις. Πιο πολύ το ελαφρύ, το αγαπητικό άγγιγμα, το χρειάζεται ο λόγος για την ποίηση. Εννοούμε τον μετα-αναγνωστικό λόγο, αυτόν που πάει να κρίνει, να ζυγιάσει στίχους και να πει τα δικά του ρήματα. Ρήματα για την ποίηση. Δεν αρθρώνονται εύκολα. 

Για την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Λογγινίδη Αναίτια εποχή (εκδ. Κέδρος).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η συλλογή ποιημάτων Αναίτια εποχή είναι η πρώτη ποιητική κατάθεση του Παναγιώτη Λογγινίδη, που, όπως διαβάζουμε στο αυτί του βιβλίου του, είναι δικηγόρος, γεννήθηκε στο Ροδοχώρι Ημαθίας, έζησε στην Κομοτηνή και στην Τουλούζ, και ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό της πόλης μας «ΕΝΕΚΕΝ». Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη.

Για την ποιητική συλλογή της Ασημίνας Λαμπράκου Νοτιοανατολικό βλέμμα (εκδ. Ενδυμίων).

Του Απόστολου Ζιώγα

«Το ψωμί που ζύμωσα προχτές, το έβαλα να ψηθεί,
κι αυτό άρχισε να φουσκώνει – να φουσκώνει ανεξέλεγκτα...
Έτσι τώρα ζω εντός του, μέσα στη μισοψημένη ψίχα,
ζω εντός του και τρώω το σπίτι μου»
Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

«Στο μπακάλικο / τρείς άνθρωποι / άγνωστοι μεταξύ τους / άρπαξαν την ευκαιρία να μιλήσουν για πολλά / Έγινες ένα μαζί τους / Η κουβέντα άνοιξε / κι ο ουρανός το ίδιο»: οι παραπάνω στίχοι σκιαγραφούν ένα ιδιαίτερο είδος ευαισθησίας, πιθανόν υπό εξαφάνιση στους καιρούς που ζούμε, το οποίο χαρακτηρίζει μια σύγχρονη ελληνίδα ποιήτρια, την Ασημίνα Λαμπράκου, η οποία εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με δυο συλλογές ποιημάτων που τιτλοφορούνται Οι απέναντι (2012) και Νοτιοανατολικό βλέμμα (2014). Εύκολα διαφαίνεται η πρόθεσή της να βολιδοσκοπήσει την ένωση των σωμάτων, το χωρισμό κι εντέλει την αυταπάτη στον έρωτα, εκείνον τον έρωτα που αρέσκεται σε «φιλιά με γεύση ασπιρίνης»[1] και που δεν περικλείει τίποτα περισσότερο από «δυο παλάμες γαντζωμένες στην ησυχία μιας / χορτασμένης ηδονής»[2]. Καίτοι, δεν παραλείπει να αναγνωρίσει την ευλογία του «αυθόρμητου» που κρύβεται σε ένα φιλί, κάθε έρωτας για την ποιήτρια δύναται να εκφραστεί στο βλέμμα που τον περιλαμβάνει και στη σιωπή που το στηρίζει. Από την άλλη, κι ενώ αποζητά εναγωνίως να μη κληρονομηθεί η ήττα της μικρότητας, δεν διστάζει να ανακηρύξει –με παρρησία– την ήττα ως «απαραίτητη πριν τη νίκη» [3].

Για την ποιητική συλλογή του Θάνου Γώγου Γλασκώβη (εκδ. Θράκα).

Της Ελένης Τσαντίλη

Η Γλασκώβη του Θάνου Γώγου είναι το δεύτερο ποιητικό του βιβλίο μετά τη Μεταιχμιακή χαρά (Φαρφουλάς, 2013). Το βιβλίο εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2014 από τις εκδόσεις Θράκα. Το εξώφυλλο σχεδίασε ο Ευθύμης Γάλλος.

Για την συγκεντρωτική συλλογή ποιημάτων του Ηλία Γκρη Λήθαργος κόσμος (εκδ. Γκοβόστη).

Του Νικήτα Παρίση

Το πρώτο ξάφνιασμα –θετικά φορτισμένη η λέξη– το προκαλεί ο τίτλος: Λήθαργος κόσμος. Εύστοχος και εύγλωττος τίτλος, με έντονες ποιητικές αποχρώσεις και με χαρακτηριστική νοηματική προσημαντικότητα. Προσημαίνει και προϊδεάζει για νοήματα και θέσεις του ποιητή αλλά και καταστάσεις που απεικονίζουν την έννοια αυτής της ληθαργικότητας του κόσμου.

Μια αναλυτική παρουσίαση του συγκεντρωτικού τόμου με ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Μαρτυρίες (εκδ. Κέδρος).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για την ποιητική συλλογή της Έλσας Κορνέτη «Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά» (εκδ. Γαβριηλίδης)

Του Παναγιώτη Γούτα

Για την ποιητική συλλογή της Ζωής Σαμαρά Είδα τις λέξεις να χορεύουν (εκδ. Γκοβόστη).

Της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Στην πολυσύνθετη, ποιητική συλλογή της Ζωής Σαμαρά Είδα τις λέξεις να χορεύουν,  οι φωνές, ως πρωταγωνιστές, που μιλούν και διαλέγονται είναι τρεις, ο χορός, η γυναίκα και η ποιήτρια.

Για την ποιητική συλλογή του Νίκου Κατσαλίδα «Ο παρακλητικός του ηλιοβασιλέματος» (Εκδόσεις του Φοίνικα).

Του Μάριου Μιχαηλίδη

Για τις ποιητικές συλλογές των Λεωνίδα Κακάρογλου, Μνήμη σχεδόν πλήρης (εκδ. Εστία) και Ζέφης Δαράκη, Η σπηλιά με τα βεγγαλικά (εκδ. Νεφέλη).

Του Δημήτρη Φύσσα

Η παραμυθητική λειτουργία της Τέχνης, ή τουλάχιστον η ελπιζόμενη ως τέτοια, είναι τόπος κοινός για πολλούς/ές απ' όσους/ες δημιουργούν και για όλους/ες  όσους/ες βλέπουν, ακούν ή διαβάζουν καλλιτεχνικά έργα. Και δεν υπάρχει, βέβαια, μεγαλύτερο άλγος για την επούλωση του οποίου καλείται η Τέχνη να «φέρει τα φάρμακά της» από την απώλεια ενός πολύ κοντινού προσώπου –χωρίς να σημαίνει κιόλας ότι πάντα το καταφέρνει. 

Για την ποιητική συλλογή της Αναστασίας Γκίτση Κορίτσι των σκοτεινών δασών (εκδ. Μπαρμπουνάκης).

Του Παναγιώτη Γούτα

Η φράση «ερωτική πόλη», που επικράτησε και κατά κόρον αποδόθηκε στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αντικειμενικά είναι ένα μύθευμα, ένα εφεύρημα κάποιων ευφάνταστων, κυρίως Αθηναίων επισκεπτών της, οι οποίοι ανηφορίζοντας προς τον Βορρά για να συμμετάσχουν σε διάφορα καλλιτεχνικά ή οικονομικά γεγονότα της πόλης (στον καιρό της Διεθνούς Εκθέσεως, στη διάρκεια των φεστιβάλ κινηματογράφου ή τραγουδιού, σε εκδηλώσεις των Δημητρίων ή άλλων) και για λόγους «ευνόητους», την έβρισκαν ερωτική.

Για την ποιητική συλλογή της Πόλυς Χατζημανωλάκη Το αλφαβητάρι των πουλιών (εκδ. Εύμαρος).

Της Αρχοντούλας Διαβάτη

«...Και ίσως θα χρειαστεί εμείς να ξαναπλάσομε μια παιδική καρδιά για να μπορούμε να διαβάσομε...» - δανείζομαι εδώ τα λόγια της αγαπημένης συγγραφέως, της Μέλπως Αξιώτη (Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;), έτσι, μ' αυτή την παιδική καρδιά, την φλωμπερική coeur simple, να συλλαβίσουμε κι εμείς το ταπεινό αλφαβητάρι των πουλιών, που δημιούργησε η συγγραφέας Πόλυ Χατζημανωλάκη, ένα πέταγμα πέρα απ' τα όρια, σε ένα χώρο ελευθερίας, για να γίνεται ένα περιβόλι ο κόσμος.