alt

Για τον τόμο με τα άπαντα του Ντίνου Σιώτη «Τα Ποιήματα 1969-1999» (εκδ. Κέδρος).

Της Κλεοπάτρας Λυμπέρη

Ο άνθρωπος είναι ομορφιά.
Άλλεν Γκίνσμπεργκ

Σε μια έκδοση ποιητικών απάντων, όσο κι αν η λέξη «άπαντα» απεικονίζει από μόνη της μια χρονική συνέχεια, ταυτοχρόνως υπονοεί και τις χρονικές ασυνέχειες που έχει διαγράψει όλο αυτό το διάστημα η εσωτερική ζωή του ποιητή. Δηλαδή, υπονοεί τις συγκρούσεις μέσα από τις οποίες το δημιουργικό πνεύμα ενσωματώνεται σταδιακά στα μυστήρια της γλώσσας, σε αυτή τη μάχη με τον χρόνο και τις μορφές, στον αγώνα για την κατάκτηση του ύφους, τη διαχείριση του ρυθμού, την οργάνωση της φόρμας.

Ο Σιώτης δεν έχτισε μέσα του απλές πνευματικές συνάψεις, ως ιερουργός και συλλέκτης (όπως συνηθίζει να κάνει ο καλλιτέχνης όταν έρχεται σε επαφή με το «άλλο», το ξένο που θα τον διευρύνει)· λειτούργησε καθαρά βιωματικά, με το σώμα του, τα κύτταρά του, το νευρικό του σύστημα [....] Δηλαδή έζησε, συνυπήρξε, γνώρισε, αφομοίωσε, συνένωσε.

Μελετώντας τη συλλογική έκδοση των ποιημάτων του Ντίνου Σιώτη μιας περιόδου 30 χρόνων, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ως ποιητής αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των καλλιτεχνών που τους χαρακτηρίζει η κοσμοπολίτικη εμπειρία και η σύζευξη πολύ διαφορετικών βιωμάτων, καθώς ο ίδιος για δεκαετίες ακροβάτησε ανάμεσα σε δύο χώρες, δύο πολιτισμούς, δύο αλλότριους ιστορικά και πνευματικά κόσμους: την Ελλάδα και την Αμερική.

Στον παρόντα τόμο (σύνοψη εννέα ποιητικών συλλογών), εκτός από το υλικό που έχει παραχθεί στην Ελλάδα, διαβάζουμε έργα που γράφτηκαν στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, τη Βοστόνη, το Σικάγο, και μερικά στο Τορόντο και στην Οττάβα του Καναδά. Γράφοντας ποίηση «στο εξωτερικό», ο Σιώτης μπορούσε να νιώθει μέσα του αυτή την απόσταση από τη γενέτειρα, μια απόσταση που δεν ήταν χιλιομετρική, αλλά ονομαζόταν νοσταλγία και αποτελούσε πηγή διαρκούς συναισθηματικής ανάφλεξης. Έτσι, η συνάντηση αυτών των δυο κόσμων, της απλής Ελλάδας και της φαντασμαγορικής Αμερικής, δημιούργησε το ψυχικό μείγμα που τροφοδότησε το παρόν έργο. Επρόκειτο για μια Ελλάδα κοσμημένη από την καθαρότητα του φωτός και τη μεγαλοπρέπεια της απλότητας, και μια Αμερική η οποία, την εποχή της εγκατάστασης του Σιώτη, ζούσε την έκρηξη του καπιταλισμού αλλά και τον απόηχο των μεγάλων κοινωνικών, πολιτικών και καλλιτεχνικών ανατροπών της δεκαετίας του ’60. Στις ΗΠΑ, ο Σιώτης δεν έχτισε μέσα του απλές πνευματικές συνάψεις, ως ιερουργός και συλλέκτης (όπως συνηθίζει να κάνει ο καλλιτέχνης όταν έρχεται σε επαφή με το «άλλο», το ξένο που θα τον διευρύνει)· λειτούργησε καθαρά βιωματικά, με το σώμα του, τα κύτταρά του, το νευρικό του σύστημα, γιατί εκεί σπούδασε, εργάστηκε, συμμετείχε σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις και σε πολιτικές συγκεντρώσεις, γνώρισε τη «συμμορία των beat», συνδέθηκε με ποιητές στο ιστορικό βιβλιοπωλείο του Λόρενς Φερλινγκέτι, έκανε σχέσεις ερωτικές και επαγγελματικές. Δηλαδή έζησε, συνυπήρξε, γνώρισε, αφομοίωσε, συνένωσε.

Στον παρόντα τόμο βρίσκουμε μια σημείωση που μας ενημερώνει ότι στην έκδοση δεν έχει γίνει καμιά διόρθωση, όσον αφορά το νοηματικό περιεχόμενο και ότι «υπάρχει ακέραιη η πρώτη δημοσίευση, πέτρα μόλις κομμένη από το λατομείο». Μελετώντας ξεχωριστά κάθε συλλογή, κράτησα λίγες σημειώσεις που δίνουν ένα στίγμα για το γενικότερο κλίμα αυτής της ποίησης. Στο έργο Εμείς και ο βροχοποιός (1973), ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρώτη ενότητα με τίτλο «Εμείς», μια αναφορά στον Υπερρεαλισμό – η επίδραση του Εμπειρίκου και του Εγγονόπουλου στη γλωσσική διαχείριση είναι φανερή: Πέντε ποιήματα, υπό μορφήν πρόζας, με πρωτότυπες εικόνες και γλωσσικές συζεύξεις, τα οποία θέλω να τα βλέπω ως «μιμήσεις, χάριν της συνομιλίας με τους Υπερρεαλιστές», δηλαδή, ένα καλλιτεχνικό παίγνιο. Σε αυτή τη συλλογή βρίσκει κανείς και την πρώτη αποτύπωση της εμπειρίας του Σιώτη στις ΗΠΑ, στο ποίημα «Η Αμερική σε ένα χρώμα (άσπρο και μαύρο)», όπου προσεχτικά, σχεδόν τρυφερά, κάνει μια συνολική αποτίμηση για αυτόν τον πολιτισμό που όλο «πίπτει και πίπτει».

Στο έργο Δεκατρία ηλεκτρικά ποιήματα (1978), προβάλλει έντονα το πολιτικό και ανθρωπιστικό βλέμμα του Σιώτη, με θεματολογίες που μεταφέρουν την ανησυχία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου: Οι λαοί / είναι μόνοι τους / και σωτήρες πια δεν υπάρχουν. Οι άξιοι / έχουν αποσυρθεί από την κυκλοφορία. («Έρχονται μαύρες μέρες»)… Θάνατος ο Πινοσέτ με το πραξικόπημα στη Χιλή / θάνατος το μαχαίρι που άνοιξε τη νέα πληγή. («Γιατί θα αυτοκτονούσε σήμερα, αν ζούσε, ο Κώστας Καρυωτάκης»). Αν και το λεγόμενο «στρατευμένο ποίημα» είναι πολύ δύσκολο είδος και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να γκρεμοτσακιστεί, ο Σιώτης ενδιαφέρεται σθεναρά να καταγράψει και να υποστηρίξει την πολιτική του στάση. Στο μεταξύ, στις ΗΠΑ, ο πόλεμος του Βιετνάμ έχει τελειώσει, το κίνημα των Beat έχει αρχίσει να ατονεί, ο καπιταλισμός γίνεται ακόμη πιο πιεστικός για τους υποψιασμένους πολίτες. Αντιπαραβάλλοντας το αμερικανικό κοινωνικό πρόβλημα με το αντίστοιχο ελληνικό, που είναι φυσικά άλλης τάξεως, ο Σιώτης θα γράψει: Θάνατος ο αμερικάνικος πολιτισμός της πέπσι-κόλα / θάνατος της μιας δραχμής τα γιασεμιά και η τρύπια σόλα («Γιατί θα αυτοκτονούσε σήμερα, αν ζούσε, ο Κώστας Καρυωτάκης»).

Η Ελλάδα εδώ αποτελεί τον εξιδανικευμένο τόπο των συγκινήσεων, όχι όμως ως καρτποστάλ αναμνηστικής φωτογραφίας, αλλά ως εικόνα φορτωμένη με ψυχή και ζωντανή παρουσία, με έργα, ανθρώπους, πολιτική, κοινωνικά και καλλιτεχνικά γεγονότα.

Σε αυτή την τρίτη συλλογή παρατηρώ την προσχώρηση του ποιητή στους Beat και τη χρήση της χαρακτηριστικής φόρμας εκείνων, με ποιήματα ποταμούς, καταγγελίες, έντονες συναισθηματικές φορτίσεις (ο ίδιος ο Σιώτης κατά καιρούς έχει δηλώσει την εκτίμηση που τρέφει για τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ). Εντούτοις στην ποίησή του εξακολουθούν να διατηρούνται αρκετά από τα προηγούμενα χαρακτηριστικά, όπως η ρομαντική ματιά και η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον ονειρευτή-ποιητή-καταγραφέα και το ελληνικό τοπίο. Η Ελλάδα εδώ αποτελεί τον εξιδανικευμένο τόπο των συγκινήσεων, όχι όμως ως καρτποστάλ αναμνηστικής φωτογραφίας, αλλά ως εικόνα φορτωμένη με ψυχή και ζωντανή παρουσία, με έργα, ανθρώπους, πολιτική, κοινωνικά και καλλιτεχνικά γεγονότα.

Από την τέταρτη συλλογή Καιρικές συνθήκες (1981), ουσιαστικά αρχίζει η ώριμη περίοδος του Ντίνου Σιώτη. Έχοντας πλέον εποπτεία πάνω στα εκφραστικά του μέσα, νιώθει πιο ελεύθερος να μιλήσει για βαθύτερα συναισθήματα και προσωπικές στιγμές. Ο λόγος του είναι συγκροτημένος, απλός αλλά και ευφάνταστος, το βίωμα εδώ ξεπερνά την ανάγκη για περιγραφικότητα, η συγκίνηση παράγεται από τα βαθιά. Σημειώνω ένα χιουμοριστικό ποίημα που μου άρεσε ιδιαίτερα: Καλά έκανες Κάλα / κι έμεινες στη σκάλα της Νόβας Γιόρκης / μακριά, πολύ μακριά από τις γαρδούμπες / και τα αλατισμένα φινιστρίνια του Ναϊάς / λουκούμια συριανά εδώ δεν έχει / μήτε χαλβαδόπιτες κι αφροδισιακά Μυκόνου / μηδέ κόλλυβα τηνιακά / όμως η 5η λεωφόρος γίνεται υπερωκεάνειο τα βράδια / πλέοντας με τα φώτα όλα στη διαπασών / πάνω από τους σφυγμούς του Village.

alt
Ο Ντίνος Σιώτης

Με τον τίτλο της πέμπτης συλλογής, Κλιματιζόμενοι Διάδρομοι (1986), ο Σιώτης παραφράζει τον τίτλο του βιβλίου του Αμερικανού Χένρυ Μίλερ Κλιματιζόμενος εφιάλτης. Ο Μίλερ έγραψε μια ηχηρή καταγγελία για τη βαριά άρρωστη Αμερική, που απώλεσε το παλιό πρόσωπό της και πλέον αργοπεθαίνει μέσα στην κόλαση της υλοφροσύνης. Ειδικά σε αυτό το βιβλίο, ο Σιώτης δεν καταγγέλλει, απλώς συγκεντρώνεται στη «δική του» Αμερική, στις εικόνες και τις ατμόσφαιρές της, παρατηρεί, αποταμιεύει, καταγράφει στιγμές, φέρνει στο φως λεπτές αισθηματικές αποχρώσεις: Kαι την άλλη μέρα / στο διάδρομο του ποιήματος / βλέπω το Σαν Φρανσίσκο / με ανοιχτές ομπρέλες / και την ίδια μέρα / όχι άλλα δάκρυα φωνάζουν / οι εκδρομείς συναισθημάτων. Το βλέμμα του ποιητή αυτή τη χρονική περίοδο έχει γίνει ιδιαίτερα τρυφερό και ανθρώπινο, εξωτερικεύοντας μια ψυχική πληρότητα. Μόνο ελάχιστα αιχμηρά κοινωνικά σχόλια θρυμματίζουν το συνολικό ήρεμο τοπίο της συλλογής. Ξεχωρίζω τα πεζά-ποιήματα της αρχής: «Οι μαγνήτες», «Στους λόφους της Οκλάνδης», «Τα συρτάρια», «Ελπίδα» (κομμάτια εντελώς διαφορετικά στη δομή και στον τόνο από τα υπόλοιπα – τόσο διαφορετικά, που αισθάνομαι ότι μάλλον προστέθηκαν τελευταία στιγμή), και τα οποία συνθέτουν μια άτυπη επιμέρους ενότητα μέσα στο βιβλίο. Παραθέτω μερικούς στίχους: Η Νάνσυ είναι καταρράχτης μεθυσμένης νύχτας, βαρύ επίθετο μέσα στην ουσιαστική μου θλίψη. Η Νάνσυ λάμπει όλο πόδια («Η Νάνσυ»)… Οφθαλμόν αντί οφθαλμού / και οδόντα αντί οδόντος […] θα μπορούσαν όμως να αλλάξουν όλα / και να λέμε στόμαχον αντί στομάχου / καθώς θα κόβεται η αναπνοή μας / μέσα σε ξύλινα κουτιά. («Οφθαλμόν αντί οφθαλμού»).

Ποιήματα για απλές στιγμές, για τοπία του άστεως και της υπαίθρου, μικρές λεπτομέρειες και κάδρα, δρόμοι, γειτονιές, νησιά, δροσερές θαλασσινές αύρες, αλλά και πολιτική σκέψη, κοινωνική κριτική, ανθρωπιστική στάση.

Στις επόμενες τρεις συλλογές, τη Μηχανή των Μυστικών (1993), Τήνος, ποιητική περίληψη (1997) και το Μουσείο Αέρος (1999), ο Σιώτης, που ζει πλέον στην Ελλάδα, τροφοδοτείται ποιητικά εξολοκλήρου από τα ελληνικά του βιώματα. Ποιήματα για απλές στιγμές, για τοπία του άστεως και της υπαίθρου, μικρές λεπτομέρειες και κάδρα, δρόμοι, γειτονιές, νησιά, δροσερές θαλασσινές αύρες, αλλά και πολιτική σκέψη, κοινωνική κριτική, ανθρωπιστική στάση. Η απλότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, η απέριττη λέξη, το απέριττο νόημα, ως εάν ο ποιητής να απολαμβάνει μια αργία, ευρισκόμενος στο κέντρο του, χωρίς ενδιαφέρον για τη «λογοτεχνικότητα» αλλά με εμπιστοσύνη στην ειλικρινή γλώσσα των αισθημάτων του.

Νομίζω, η πιο λυρική περίοδός του παρόντος τόμου βρίσκεται αποτυπωμένη στο έργο Τήνος, ποιητική περίληψη (1997), όπου το συναίσθημα ενώνεται με την οραματική διάσταση του βλέμματος και το εντύπωμα της παιδικής αθωότητας, για να καταγραφεί η πιο βαθιά ζωή του ποιητικού υποκειμένου, εκεί όπου η πραγματικότητα, η φαντασία, η ανάμνηση και η υπέρβαση της γλώσσας, συνεργάζονται σε μια μέθεξη, που ανυψώνει την ιδιαίτερη πατρίδα του ποιητή σε συμβάν άκρως ποιητικό: Τήνος Τήνος / τοκετοί χωραφιών / συσπάσεις της φύσης / αποπλανήσεις δέντρων / έναυσμα ομορφιάς στα κύματα / πρελούδιο ομορφιάς που σβήνει / περιπλανήσεις του τρελού βοριά.

Και τέλος στην έβδομη συλλογή, Iωνάς (1999), που έχει παραχθεί εξ ολοκλήρου στη Βοστόνη, ο Σιώτης θα γράψει συνοψίζοντας το βίωμά του από τις χώρες του εξωτερικού: Στα ξένα δεν βρήκαμε παρελθόν / στην πατρίδα μόνο το παρελθόν / μας ανοίγει τις πόρτες και μας μιλά / σε γλώσσα που δεν μιλιέται («Το παρελθόν»).

Η Αμερική περνάει στην ποίηση του Σιώτη ως ένα καταστάλαγμα εμπειριών και εικόνων αλλά και μέσα από πολιτικά και κοινωνικά σχόλια που μπορεί να μη διαθέτουν την πρόκληση, την αθυροστομία και την αιχμηρή ματιά του Άλλεν Γκίνσμπεργκ, κρατούν όμως ζωντανό το πολιτικό διακύβευμα και το ανθρωπιστικό αίσθημα.

Η Αμερική περνάει στην ποίηση του Σιώτη ως ένα καταστάλαγμα εμπειριών και εικόνων αλλά και μέσα από πολιτικά και κοινωνικά σχόλια που μπορεί να μη διαθέτουν την πρόκληση, την αθυροστομία και την αιχμηρή ματιά του Άλλεν Γκίνσμπεργκ, κρατούν όμως ζωντανό το πολιτικό διακύβευμα και το ανθρωπιστικό αίσθημα. Η έννοια του ανθρωπισμού που χαρακτηρίζει συνολικά την ποίηση του Ντίνου Σιώτη, από την αρχή της πορείας του μέχρι σήμερα, αποκαλύπτει και τη διάθεσή του να θέσει στο κέντρο του ναού τον άνθρωπο, επιλέγοντας να τονίσει το ηθικό υπόβαθρο, και όχι την καλλιέπεια μιας αισθητικής, η οποία, προς χάριν της φόρμας, αυτονομείται από τη ζωή.

Νομίζω πως το κλειδί για την παρούσα έκδοση τριάντα χρόνων ποιητικής δράσης, δίνεται από τον ίδιο τον ποιητή στο ποίημα «Ζωντανή Σύνδεση»: Συχνά οι νύχτες είναι πέτρινες και / τότε αισθάνομαι πιο ασφαλής κάνοντας / ζωντανή σύνδεση με πρόσωπα, πόλεις, ταξίδια / ρυμοτομίες αισθημάτων. Έτσι κι απόψε / σύνδεσα ζωντανά Τήνο με Νέα Υόρκη / Αιγαίο με Ειρηνικό, Σαν Φρανσίσκο με Τορόντο / το 1962 με τη Βουρνάζου και τη Βουκουρεστίου.

Κατασκευάζοντας ένα σύμπαν από διαφορές, ο Ντίνος Σιώτης απεργάζεται τη σύνθεση και τη συνένωση. Η παρούσα συλλογική έκδοση εικονίζει αυτή τη συνάντηση πολιτισμών, ψυχισμών και υλικών σημείων, που συγκρούονται, ανταλλάσσοντας ιδιαιτερότητες και αναμειγνύοντας στοιχεία, ώστε να γίνει πιο ευανάγνωστη η ανθρώπινη ταυτότητα και οι ποικίλες πλευρές της. Ο θεωρητικός και ποιητής Νικόλας Κάλας, σημαντικός Έλληνας διανοούμενος που έζησε στις ΗΠΑ για πενήντα χρόνια, διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό τον εκεί κριτικό λόγο, υποστήριξε με πάθος την ανθρωπιστική παράδοση, κηρύσσοντας τον πόλεμο σε κάθε απολιτική και ανιστορική αντίληψης της τέχνης. Τα ίχνη του ακολουθεί πιστά ο ποιητής Ντίνος Σιώτης, ο οποίος από πολύ νωρίς έχει εντάξει στη ζωή του και στο έργο του τη σκέψη του Πρωταγόρα: «Η απάντηση είναι ο άνθρωπος».

* Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ  είναι συγγραφέας. Τελευταίο της βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Το μηδέν σε φωλιά» (εκδ. Γαβριηλίδης).

 Στην κεντρική εικόνα, λεπτομέρεια από τον πίνακα του Οδυσσέα Τοσουνίδη, Τήνος.


altΤα ποιήματα 1969-1999
Ντίνος Σιώτης
Κέδρος 2018
Σελ. 394, τιμή εκδότη €25,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΣΙΩΤΗ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Tempo perso» της Κούλας Αδαλόγλου (κριτική) – Σε πορεία κάθαρσης

«Tempo perso» της Κούλας Αδαλόγλου (κριτική) – Σε πορεία κάθαρσης

Για την ποιητική συλλογή της Κούλας Αδαλόγλου «Tempo perso» (εκδ. Σαιξπηρικόν).

Γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς

...

«Μόρα» της Βίκυς Κατσαρού (κριτική) – Η αιώνια γυναίκα, δημιουργός ενός νέου κόσμου

«Μόρα» της Βίκυς Κατσαρού (κριτική) – Η αιώνια γυναίκα, δημιουργός ενός νέου κόσμου

Για την ποιητική συλλογή της Βίκυς Κατσαρου «Μόρα» (εκδ. Ενύπνιο).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Εύα, Παπούσα, ο Θεός ως γυναίκα και τώρα η ...

«Το ξενοδοχείο της αυτοπραγμάτωσης» της Άνθιας Χριστοδούλου Θεοφίλου (κριτική) – Η ποίηση ως θεραπευτικό ταξίδι

«Το ξενοδοχείο της αυτοπραγμάτωσης» της Άνθιας Χριστοδούλου Θεοφίλου (κριτική) – Η ποίηση ως θεραπευτικό ταξίδι

Για την ποιητική συλλογή της Άνθιας Χριστοδούλου Θεοφίλου «Το ξενοδοχείο της αυτοπραγμάτωσης» (εκδ. Βακχικόν). Στην κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την ταινία «Ξενοδοχείο Grand Budapest» του Γουες Άντερσον.

Γράφει η Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Βλέπω τα μυθιστορήματα ως το πεδίο όπου η ανθρώπινη κατάσταση μετατρέπεται σε μυστήριο που πρέπει να λυθεί»

Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Βλέπω τα μυθιστορήματα ως το πεδίο όπου η ανθρώπινη κατάσταση μετατρέπεται σε μυστήριο που πρέπει να λυθεί»

«Γράφω για να επικοινωνήσω με τον αναγνώστη, γι’ αυτό και έχω πάντα στο νου μου να διεγείρω το ενδιαφέρον του» μας είπε ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες (Juan Gabriel Vásquez), που συμμετέχει στο Φεστιβάλ ΛΕΑ. Με αφορμή το βιβλίο του «Η μετάφραση του κόσμου» (μτφρ. Αχ. Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος), μιλά για την πολιτική μυθοπλα...

Η γλώσσα, η σημειολογία και το σκοτεινό αίνιγμα του Τρίτου Ράιχ – Τότε και σήμερα

Η γλώσσα, η σημειολογία και το σκοτεινό αίνιγμα του Τρίτου Ράιχ – Τότε και σήμερα

Ο ιχνηλάτης βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης επιστρέφει με τον «Σάκο Εκστρατείας» του μιλώντας για βιβλία σαν να αφηγείται ιστορίες. Σήμερα, για το μυθιστόρημα του Μάξιμ Μπίλλερ (Maxim Biller) «Ο λάθος χαιρετισμός» (μτφρ. Πελαγία Τσινάρη, εκδ. Πατάκη), καθώς και για τη μελέτη του Βίκτορ ...

Τελευταία μέρα για το Φεστιβάλ ΛΕΑ 2025: Τι θα δούμε σήμερα, Κυριακή 22 Ιουνίου

Τελευταία μέρα για το Φεστιβάλ ΛΕΑ 2025: Τι θα δούμε σήμερα, Κυριακή 22 Ιουνίου

Το Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις) 2025 ολοκληρώνεται σήμερα με μια θεατρική παράσταση για την ισπανική γλώσσα. Κεντρική εικόνα: Ο Πέδρο Σαλίνας (Pedro Salinas), σημαντικός Ισπανός ποιητής και ένας από τους συγγραφείς του έργου «Doña Gramática» («Η κυρά-Γραμματική») του 1942.

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Ανί Ερνό [Annie Ernaux], «Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τα σουπερμάρκετ και ο...

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Γιάννη Ζευγώλη «Η απόδραση της τελείας», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Σας μάζεψα, αγαπημένα μου σημεία, όλα εδώ για να σας ανακοινώσω την ...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Ιούνιος, μήνας υπερηφάνειας και διεκδικήσεων για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επιλέξαμε 10 βιβλία του 2025 με κουίρ χαρακτήρες που απομακρύνονται από τη στερεοτυπική αναπαράσταση και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Στην κεντρική εικόνα, έργο της κουίρ καλλιτέχνιδας των αρχών του 20ου αιώνα Gluck. 

Γράφει η ...

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Πέντε μελέτες που κυκλοφόρησαν προσφάτα πραγματεύονται τη σχέση του νου με το σώμα, την έννοια του «τραύματος», αλλά και τη θέση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κόσμο. Κεντρική εικόνα: Ο Σίγκμουντ Φρόιντ.

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...
Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Ποιος είναι ο ακριβής ρόλος της καρδιάς και ποιος του εγκεφάλου; Ποιοι μύθοι σχετικά με αυτά τα δύο όργανα καλλιεργούνται από τη σύγχρονη κουλτούρα; Τι αποτελεί «τραυματική εμπειρία» και πώς μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε αποτελεσματικά με τα νεαρά αυτιστικά άτομα; Τέσσερα νέα βιβλία από τις εκδόσεις Gutenberg καταπιά...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ