Η τελευταία ποιητική συλλογή της Νεκταρίας Μενδρινού Σύννεφα στο νερό περιέχει 63 ποιήματα, με τη μορφή κυρίως ποιητικών μονολόγων ή αφηγήσεων στιγμών, γεγονότων, ιστοριών από τον χώρο της καθημερινής ζωής, της μνήμης, του ονείρου, της μυθολογίας, της τέχνης.

Aναζητείται η αλήθεια και το ευάλωτο των ανθρώπινων σχέσεων, η αλήθεια της ζωής και του θανάτου, η ύπαρξη ή διάψευση νοήματος στα όρια της θνητής ζωής.

Τα πρόσωπα των ιστοριών είναι συνήθως οικεία και αγαπημένα, όπως πρόγονοι, γονείς –με κυρίαρχη την πατρική φιγούρα–, άλλοι συγγενείς, ερωτικοί σύντροφοι, φίλοι, ή πιο μακρινά, όμως αναγνωρίσιμα ως καθημερινοί ή αρχετυπικοί χαρακτήρες. Σε πρώτο επίπεδο θεματικά προβάλλονται η παρουσία και η απουσία, ο έρωτας και ο θάνατος, η ζωή και το όνειρο, το εγώ και το εσύ, η στιγμή και η διάρκεια, η επιθυμία και η ματαίωση, σε αμφίδρομες και αμοιβαίες αντανακλάσεις με καταλύτη τον χρόνο και τη μνήμη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, μέσω αυτών, αναζητείται η αλήθεια και το ευάλωτο των ανθρώπινων σχέσεων, η αλήθεια της ζωής και του θανάτου, η ύπαρξη ή διάψευση νοήματος στα όρια της θνητής ζωής.

Όπως και στην πραγματική ζωή οι μεγάλες αλήθειες κρύβονται ή ανιχνεύονται στις αποσιωπήσεις, η ποιήτρια, επιλέγοντας συχνά την σιωπή αντί σχολίου ή κατακλείδας, καλεί τον αναγνώστη να αποκωδικοποιήσει ο ίδιος το λανθάνον μήνυμα.

Μορφολογικά σε αυτή τη συλλογή παρουσιάζονται ενισχυμένα κάποια χαρακτηριστικά που συνιστούν την ποιητική ταυτότητα της Νεκταρίας Μενδρινού, όπως η αμεσότητα και η σαφήνεια στη διατύπωση και στη σύνταξη του λόγου, η ύπαρξη ενός εσωτερικού ρυθμού που προκύπτει από την επιμελημένη επιλογή και διάταξη λέξεων και εκφραστικών σχημάτων, η θεατρικότητα που προσδίδει ο ευθύς λόγος ή ο διάλογος των προσώπων, η εικαστικότητα και η λεπτομερής αποτύπωση των εικόνων, ο λεπτός λυρισμός που ισορροπεί με την στοχαστικότητα, ο τρυφερός και ανθρώπινος τόνος.

Τα θέματα της σιωπής και του ανεστραμμένου χρόνου λειτουργούν όχι μόνο ως θεματικά leitmotifs αλλά και ως δομικά υλικά των ποιημάτων. Όπως και στην πραγματική ζωή οι μεγάλες αλήθειες κρύβονται ή ανιχνεύονται στις αποσιωπήσεις, η ποιήτρια, επιλέγοντας συχνά την σιωπή αντί σχολίου ή κατακλείδας, καλεί τον αναγνώστη να αποκωδικοποιήσει ο ίδιος το λανθάνον μήνυμα.

Ο ανεστραμμένος χρόνος έχει τη μορφή αντίστροφων αναδρομικών αφηγήσεων και παράδοξων συναντήσεων, όπου το παρελθόν συναντά το παρόν ως μέλλον στη ζωή ή στο όνειρο, και ο έρωτας ή ο θάνατος συναντούν τη ζωή σε αμφίδρομη κίνηση. Αναμνήσεις και προσδοκίες, διαψεύσεις και φόβοι, φευγαλέα κι εφήμερα όπως τα σύννεφα, έρχονται και παρέρχονται σε έναν αέναο κύκλο διαδοχής και ύπαρξης, που όμως νιώθουμε να λειτουργεί ερήμην μας μπροστά στη μόνη βεβαιότητα: το θνητό μας τέλος.

* Η ΑΝΝΑ ΛΑΜΠΑΡΔΑΚΗ είναι φιλόλογος.

Σύννεφα στο νερό
Νεκταρία Μενδρινού
Μελάνι 2018
Σελ. 80, τιμή εκδότη €9,00

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ