alt

Για την ποιητική συλλογή της Αθηνάς Βογιατζόγλου «Ερωτοπαίγνια» (εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Βέη

«μπροστά στο αδιάβροχο κάλυμμα του κόσμου»
(από το βιβλίο)

Η Αθηνά Βογιατζόγλου αντιλαμβάνεται κι αυτή την παρατεταμένη διάσταση του σημαινομένου και της κατεξοχήν εστίας της ποιητικής γραφής, ό,τι δηλαδή συλλήβδην αποκαλούμε για την περίσταση αντικείμενο.

Το ποίημα καθίσταται κατά συνέπεια ο συγκερασμός των διαδοχικών γραμματικών εικόνων, εμφανών αμφισημιών, λειτουργικών αφορισμών και εικονοποιημένων, μεταξύ άλλων, ταχυδραμάτων μιας εξοντωτικής κατά κανόνα καθημερινότητας.

Η διάσταση αυτή δεν αποτρέπει όμως το ρήμα να ορίσει την επικράτεια των αναστοχαστικών εκδιπλώσεών του. Να συμπεριφερθεί εν ολίγοις ως κατέχον. Ακόμη κι όταν το ποιητικό υποκείμενο, δηλαδή το ίδιο το υποκείμενο της ηδονής, δεν «τολμά να ανοίξει», όπως ανενδοίαστα σπεύδει να ομολογήσει από την αρχή κιόλας της αλυσίδας των αυτοαναφορών του «τη χαιρέκακη αυλαία» των πλέον ή κρισίμων συγκινησιακών φορτίων στην «Αυτοπροσωπογραφία», το εισαγωγικό δηλαδή σημαδιακό ποίημα των Ερωτοπαιγνίων, ακόμη και τότε το ποιητικό υποκείμενο συσπειρώνεται, φθέγγεται, εν-ορμάται. Έτσι το ποίημα καθίσταται κατά συνέπεια ο συγκερασμός των διαδοχικών γραμματικών εικόνων, εμφανών αμφισημιών, λειτουργικών αφορισμών και εικονοποιημένων, μεταξύ άλλων, ταχυδραμάτων μιας εξοντωτικής κατά κανόνα καθημερινότητας.

Η διατύπωση εδώ δεν θα χρειαστεί να προσφύγει σε μια μεταγλώσσα: η οριακή εμπειρία της εξόδου από το χαοτικό είναι αποτυπώνεται με τη δέουσα οικονομία εκφραστικών μέσων στην προαναφερόμενη «Αυτοπροσωπογραφία», την οποία παραθέτω αυτούσια για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής:

«Θα μπορούσαν να είναι το κράνος μου / για τις πτώσεις, τα ατυχήματα. / Δίχτυ ασφαλείας για τις συμφορές. / Θα μπορούσαν να είναι το μαγικό μου / φίλτρο για όσους πόθησα. / Αλλά δεν πόθησα. / Έτσι όπως με τυλίγουν, μου προξενούν / απέχθεια· αδύνατον να ποθήσω οτιδήποτε. / Ποτέ δεν τα τιθάσευσα. / Μ’ έκαναν πάντα να ντρέπομαι για το / θράσος τους. Αγριεύουν στον άνεμο, / μα πιο πολύ στο μαξιλάρι. / Σκέπασαν με μαύρο πέπλο την εφηβεία μου. / Σκέπασαν τη νιότη μου, έτσι όπως γίνονταν / βελόνες μπροστά στον καθρέφτη. / Σιδερένια βέλη, έτοιμα να τον σπάσουν. / Τώρα είναι κλωστές υφάσματος που ξέφτισε. / Κρέμονται δήθεν ηττημένες. / Χαιρέκακη αυλαία που ποτέ δεν τόλμησα ν’ ανοίξω».

Το έργο των συνειρμών επαυξάνει το έργο της κειμενικής μηχανής, ενώ την ίδια στιγμή η επιλεγμένη λέξη ηχεί, αντηχεί, μεταφέρει κραδασμό παρά είδηση. Δεν ενημερώνει ούτε βεβαίως παραπληροφορεί. Η λακωνική λεκτική απόδοση υποστηρίζει εκ του ασφαλούς την ταχύτερη πρόσληψη των παλμικών, σαφώς σωματικών ταλαντώσεων.

Ο καταμερισμός των ποιημάτων σε εννέα διακριτά δωμάτια δηλώνει τη μέριμνα στέγασης του είμαι και των συνακόλουθων, εν πολλοίς αναπόφευκτων λυρικών δοκιμών του. Τα ονόματα των δωματίων αντιπροσωπεύουν συγκινησιακές εκτονώσεις, όπου το πρόσωπο απευθύνεται συνήθως σε ό,τι δεν έχει ή σε ό,τι νομίζει πως έχει ή/και σε ό,τι αρμοδίως φαντασιώνεται. Ήτοι κατά σειρά ονοματοθεσίας παρ-ίστανται: «Είσοδος», «Αμφίφυλο», «Μοναχικό», «Βουκολικό», «Πατρικό», «Ακαδημαϊκό», «Συζυγικό», «Μητρικό» και «Έξοδος». Το έργο των συνειρμών επαυξάνει το έργο της κειμενικής μηχανής, ενώ την ίδια στιγμή η επιλεγμένη λέξη ηχεί, αντηχεί, μεταφέρει κραδασμό παρά είδηση. Δεν ενημερώνει ούτε βεβαίως παραπληροφορεί. Η λακωνική λεκτική απόδοση υποστηρίζει εκ του ασφαλούς την ταχύτερη πρόσληψη των παλμικών, σαφώς σωματικών ταλαντώσεων. Το κορμί αναπαράγεται συστηματικά ως επιτήδεια, έμπειρη γραφή. Συνιστά άλλωστε την κατεξοχήν Μορφή. Εξού και οι καταγραφές από το «Μοναχικό», τη δεύτερη δηλαδή ενότητα:

«Όσο μπορώ θα ερωτευτώ / μες στα σεντόνια / θ’ αφήσω το μυαλό μου ν’ αγαπήσει / πολύ. / Κι οι συνειρμοί, της μνήμης οι λεπτές / επιθυμίες, οι παράτολμες του πόθου / δυνατότητες / θ’ απλουστευτούν σα βότσαλα / κάτω απ’ το πόδι».

Άλλωστε: «κρείσσον γάρ εστι γαμήσαι ή πυρούσθαι» (βλ. Αποστόλου Παύλου, Προς Κορινθίους Α! 7:9).

Συγκρατώ ότι αν και είναι η πρώτη εμφάνιση της Αθηνάς Βογιατζόγλου στο πεδίο των ποιητικών καταθέσεων, ο συγκεκριμένος λόγος της μαρτυρεί ευθέως την ασκημένη απόδοση εκείνων ακριβώς των ποιητικών αιτίων και αιτιατών, τα οποία την απασχολούν. Από το μάθημα του Πλάτωνα στον Παρμενίδη ως σήμερα, δεν έχει σταματήσει η επιθυμία του Άλλου να αποτελεί την καταστατική επιθυμία. Ακόμη κι αν ο Άλλος δεν έχει τίποτε απολύτως να προσφέρει στο πρόσωπο που φλέγεται ορεγόμενο τον έτερον. Άλλωστε κατά μια κρατούσα άποψη: «έρωτας είναι να δίνει κανείς αυτό που δεν έχει, σε κάποιον που δεν το θέλει». Εδώ μνημονεύω Ζακ Λακάν: έτσι οι σχεδόν κρυπτικοί στίχοι, πάλι από το ως άνω «Μοναχικό» διαβάζονται ως επίκληση ενός σταθερά ιαματικού εντέλει Άλλου. Παρά τις όποιες αντινομίες, στερήσεις, διαψεύσεις και οδυνηρές αυταπάτες, ανέκκλητες ελλείψεις, αποτελεί τον ακμαίο πόλο της έλξης. Ήτοι κατά λέξη: «Λέξη δε σταυρώνω για το φεγγάρι. / Αστράφτει από πάνω μου απαιτητικό / – σαν το μαχαίρι που δε βύθισα στον όμορφο λαιμό / εκείνου του άντρα. / Οι αρμονίες μου είναι αποδημητικά πουλιά. / Πώς να τις φτάσω, ο άνεμος δε δίνει διαβατήριο / στα φύλλα μου». Ο Άλλος είναι το ιερό. Η θυσία του είναι το τελευταίο στάδιο της απόγνωσης. Ή όπως η αλληλουχία των εννοιών μας δείχνει προς την πλευρά της Διάρκειας του Δημήτρη Π. Παπαδίτσα (1922-1987): «Εδώ ας κάνει ο καθένας ότι μπορεί Ας τραγουδήσει ας αγαπήσει ας λειώσει Ας γίνει ο ένας δίψα του άλλου Εδώ στο αποκορύφωμα που τριζοβολάει το ψέμα».

Στο εισαγωγικό τμήμα, δηλαδή στο «Αμφίφυλο», το πρόσωπο ενοράται προσομοιώσεις με άλλα στελέχη – επινοημένες ή υπαρκτές μονάδες της λαλούσας, χρησμικής ασφαλώς εξ ορισμού Φύσης. Η πτυχή αυτή θα μπορούσε να είναι σκοτεινή, ιδιαίτερα γριφώδης. Η στρατηγική όμως των λεκτικών συνταγμάτων οδηγεί στο ξέφωτο των σημείων. Εκεί όπου το άτομο παύει να είναι αυτό που ξέρουμε. Η πάγια αλλά μάλλον μονομερής συνάρτηση ιδεών. Ή, συνοψίζοντας με τον τρόπο του Μισέλ Φουκώ, παραβάλλουμε τα εξής: «ο άνθρωπος δεν είναι το αυτονόητο επίκεντρο και αντικείμενο της επιστήμης, παρά μια σχετικά πρόσφατη επινόηση προορισμένη να εξαφανιστεί στο προσεχές μέλλον. Γιατί ανέκυψε στο πλαίσιο ενός ορισμένου τύπου σκέψης, ο οποίος διαμορφώθηκε μόλις κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και διαδέχτηκε άλλους τύπους σκέψης, θεμελιακά διαφορετικούς και ολότελα ξένους προς ό,τι αργότερα ονομάστηκε “άνθρωπος”».

Εμμένω: «Αμφίφυλο». Εκεί ακουμπώ στο ποίημα που φέρει τον τίτλο «Ενδεκασύλλαβοι». Αντιγράφω τους εξής στίχους, εμφανώς συναφείς με τα όσα προηγήθηκαν:

«Μες στα βαθιά λιβάδια των Κενταύρων / κυλίστηκα χωρίς τελετουργίες. / Θρόιζε το κοχύλι μου όλη νύχτα / συναιρώντας δεκάδες χασμωδίες. / Φράσεις επέστρεφαν στα ποιήματά τους. / Οι άνεμοι βυθίζονταν στα έπη / με τα κλαριά τους όλα και τα φύλα / κι απόμενε η σιωπή να μ’ επιβλέπει / βλοσυρή / Καθώς είχα για σκεπή μου / την κοιλιά και την αίγλη του Κενταύρου / – Εγώ, που πάντα αρνήθηκα στον Μύθο / το δακρυσμένο σπέρμα του Μινώταυρου».

alt
Η Αθηνά Βογιατζόγλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966.
Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Ρεθύμνου,
εκπόνησε διδακτορικό στο King's College του
Πανεπιστημίου του Λονδίνου και είναι αναπληρώτρια
καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική
Σχολή των Ιωαννίνων.

Για το βιβλίο της Ποίηση και πολεμική – Μία βιογραφία του
Γιώργου Κοτζιούλα (εκδ. Κίχλη), έχει λάβει το Βραβείο
Δοκιμίου - Περιοδικό "oanagnostis.gr" (2016).



Τα πράγματα, από την πλευρά τους, ίσως επιβεβαιώσουν κάποια στιγμή την εύνοιά τους στη συχνά πυκνά απολογούμενη ύπαρξη. Την ενίοτε απομονωμένη στον λαβύρινθο των μειζόνων αποριών. Σε ένα από τα επιλογικά κομμάτια, το οποίο φέρει τον τίτλο «Συζυγικό», τα πράγματα αναβαθμίζονται σε ποιότητες επιθαλάμιου χωροχρόνου. Ο σεβασμός προς το δήθεν ουτιδανό και κατά τα φαινόμενα ασήμαντο υποδηλώνει, μεταξύ άλλων, την ορισμένη διεύρυνση της όλης αξιολογικής κλίμακας. Διακρίνω, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Στου κρεβατιού τα πόδια, / ήσυχο πια από τα σπρωξίματα της ηδονής, / απλώνει το χαλάκι μας / την ταπεινή του τρυφερότητα».

Θα ξανατονίσω το δίστιχο, το οποίο συνομιλώντας με την παράδοση, ξέρει πώς να ανανεώνει τις υφολογικές προοπτικές. Εννοώ:

«Θρόιζε το κοχύλι μου όλη νύχτα / συναιρώντας δεκάδες χασμωδίες».

Ένα άλλο βίωμα αναδιατάσσει ριζικά την ηρωίδα. Την κάνει μάλιστα να σταθεί στέρεα στα πόδια της, για να μπορέσει στη συνέχεια να στηρίξει μιαν έτερη, καθ’ όλα απαιτητική ύπαρξη, πλην όμως ως εκ των προτέρων καλοδεχούμενη. Πρόκειται για την άμεση, την καταλυτική εντέλει συνειδητοποίηση της μητρότητας. Εξού και η αποτύπωση του είδους: «Την απόθεσαν στο στήθος μου, / το βλέμμα της με ρούφηξε σε μια δίνη / περιέργειας άφατης. / Έπρεπε να βγάλω ρίζες. / Να προσορμιστώ, / ν’ αναδώσω ευωδιά χώματος πρωινού. / Έπρεπε να υπάρξω για να πατήσει, / να υψωθεί». Η γέννηση της κόρης οδηγεί μαθηματικά προς τα πίσω το πρόσωπο, στη δική του δηλαδή γέννηση («Η γέννα, ΙΙ») και σε όσα θετικά αυτή ευαγγελιζόταν. Ήτοι: «Μου είπαν πως ήταν Απρίλιος, / πως ο δρόμος από το νοσοκομείο / στο σπίτι / ήταν γεμάτος τριαντάφυλλα». Αλλά ταυτοχρόνως επανέρχονται και οι οδυνηρές διαψεύσεις. Η αναφορά στις δυσκολίες, στα πάθη, στα «αγκάθια» του πραγματικού. Κατά λέξη: «Δεν μου είπαν ότι η μαμά μου / φορούσε γυαλιά μυωπίας / και ήταν λεπτή σαν μίσχος. / Δεν μου είπαν ότι / τα τριαντάφυλλα είχαν αγκάθια / που θα με ξέσκιζαν».

Στο τελευταίο δωμάτιο του Οίκου των Ερωτοπαιγνίων κατοικεί μόνον το «Cellophane». Κλείνει με τη λέξη «χειροποίητο» και μαζί της ανακάμπτει το δίδυμο εκείνο, το πολύσημο ζεύγος χέρι-λέξη. Όπως, οίκοθεν νοείται, το γνωρίσαμε στην παρακαταθήκη του Ανδρέα Εμπειρίκου. Το χέρι είναι πολύτιμο. Όσο και η λέξη-(ζείδωρη) χρήση. Αποτελούν τις γέφυρες για να περάσουν τα μηνύματα του Άλλου. Εξού και η προσοχή με την οποία τις αξιοποιούν τα Ερωτοπαίγνια.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ είναι πρέσβης επί τιμή και ποιητής.
Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή ταξιδιωτικών κειμένων «Εκεί» (εκδ. Κέδρος).

 Στην κεντρική εικόνα: Φωτογραφία © Νίκη Πάνου.


Απόσπασμα από το βιβλίο

«Δε γυρέψαμε τον έρωτα.
Μόνο
το αχαλίνωτο ύψος
των λόφων».


altΕρωτοπαίγνια
Αθηνά Βογιατζόγλου
Κέδρος 2019
Σελ. 64, τιμή εκδότη €9,50

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» του Πέτρου Πολυμένη (κριτική) – Μια πινακοθήκη γραμματικών εικόνων

«Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» του Πέτρου Πολυμένη (κριτική) – Μια πινακοθήκη γραμματικών εικόνων

Για την ποιητική συλλογή του Πέτρου Πολυμένη «Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» (εκδ. Περισπωμένη). Στην κεντρική εικόνα, έργο του Sage Barnes. 

Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

Η λογοτεχνική παραγωγή του Πέτρου Π...

«Εγκέφαλος ψάρι» της Λίλιας Τσούβα – Ποίηση για κάθε είδους διάλυση

«Εγκέφαλος ψάρι» της Λίλιας Τσούβα – Ποίηση για κάθε είδους διάλυση

Για την ποιητική συλλογή της Λίλιας Τσούβα «Εγκέφαλος ψάρι» (εκδ. Βακχικόν). Στην κεντρική εικόνα, το έργο του Ανρί Ματίς «Γυναίκα μπροστά από το ενυδρείο» (1921-1923).

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Πιστή και ενάρετη νύχτα» της Λουίζ Γκλικ (κριτική)

«Πιστή και ενάρετη νύχτα» της Λουίζ Γκλικ (κριτική)

Για το ποιητικό έργο της Λουίζ Γκλικ [Louise Glück] «Πιστή και ενάρετη νύχτα» (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, Δήμητρα Κωτούλα, εκδ. Στερέωμα).

Γράφει ο Κ.Β. Κατσουλάρης

Δημιουργός του έργου Πιστή και ενάρετη νύχτα είναι η ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Η Ήλια Μπούρα μας συστήθηκε πρόσφατα με την ποιητική της συλλογή «Εύκρατη ζώνη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Ένας νέος ποιητής δεν φέρνει τίποτα καινούργιο εκτός από τη βιωματική χρήση των λέξεων που υπάρχουν στη γλώσσα μας τόσες χιλιάδες χρόνια», σημειώνει, μεταξύ άλλων.

...
«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

Η παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

H παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» που ανεβάζει στο Σύγχρονο Θέατ...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Σύμφωνα με έρευνα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες [Gabriel García Márquez} είναι ο πιο μεταφρασμένος συγγραφέας ισπανόφωνης λογοτεχνίας των τελευταίων είκοσι ετών, εκθρονίζοντας από την πρώτη θέση τον Θερβάντες [Miguel de Cervantes], δημιουργό του «Δον Κιχώτη».

Επιμέλεια: Boo...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση μέρους διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι [Haruki Murakami] «Σε πρώτο ενικό» (μτφρ. Βασίλης Κιμούλης), η οποία θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

With the ...

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η νοσταλγία κι εγώ», που θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαρτίου από τις εκδόσεις Αρμός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

— Αναρωτιέμαι τι νοσταλγείς;
— …
— Νοσταλγείς κάτι που συνέβη ή κάτι πο...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Σε ανάρτησή του στο Goodreads, με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας της ιστοσελίδας, ο Στίβεν Κινγκ ξεχώρισε δέκα αγαπημένα του βιβλία. Τα έργα του συγγραφέα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Επιμέλεια: Book Press

...
Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία. Η ελληνική βιβλιογραφία αναπόφευκτα εμπλουτίστηκε από μελέτες και συλλογικούς τόμους, βιβλία στα οποία οι συγγραφείς των κειμένων επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις και ερμηνείες σε γεγονότα και εξελίξε...

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Η Αμερικανίδα πεζογράφος Κάρσον ΜακΚάλερς [Carson McCullers] είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λογοτεχνικού «southern gothic». Τα μυθιστορήματά της εκτυλίσσονται στον αμερικανικό Νότο και παρουσιάζουν μοναχικούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες που πασχίζουν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ