Της Μέμης Κατσώνη

«Παρουσιάστε τους». Ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου της πολυβραβευμένης Χίλαρυ Μαντέλ και δεύτερου της τριλογίας που άρχισε με το Wolf Hall (βραβείο Booker 2009) είναι Bring Up The Bodies (βραβείο Booker 2012). Έτσι καλούσε η αγγλική δικαιοσύνη της εποχής τους υποδίκους να εμφανιστούν ενώπιον της: «παρουσιάστε τα σώματα» ― σαν να ήταν ήδη αποκεφαλισμένα.

Για το βιβλίο «Ο Θάλαμος αρ. 6» του Άντον Τσέχοφ (μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου, εκδ. Γκοβόστη)

Της Ελένης Καρρά

Του Δημήτρη Αργασταρά

«Ο άνθρωπος που ξέχασε την γυναίκα του» του John O’ Farrell είναι ένα κωμικό μυθιστόρημα που συνδυάζει τα ευτράπελα περιστατικά και το λονδρέζικο χιούμορ με τους ενδιαφέροντες προβληματισμούς σχετικά με την ταυτότητα του ατόμου, την οικογένεια και τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη ζωή.

Του Νίκου Ξένιου

Του Γιώργου Βέη

Τον γεννημένο το 1963, στο Τελ Αβίβ, Yair Lapid, τον έχουν ήδη υποδεχτεί στη γλώσσα μας οι επιμελείς, προνοητικές εκδόσεις «Πόλις», πριν από τέσσερα περίπου χρόνια.

Του Νίκου Ξένιου

Μια πυρηνική οικογένεια που διαλύεται στα εξ ών συνετέθη και όλα ανατρέπονται: ο γάμος, η οικειότητα, η αντίληψη του χρόνου. Η σκληρή παιδική ηλικία και τα παιδικά αναγνώσματα. Η ελλιπής ενηλικίωση.

Του Γιώργου Λαμπράκου

«Και δεν είναι στη φύση του αίματος να κολλά στα πράγματα;»

Μεταμοντέρνος λόγος: ένα θέμα για το οποίο έχουν πιθανότατα γραφτεί περισσότερα από όσα προλαβαίνουμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, ακόμα κι αν δεν συμπεριλάβουμε όσα ακόμα θα γραφτούν μέχρι τότε· μια ειδολογική διάκριση που έχει το μειονέκτημα και το πλεονέκτημα να αντιστέκεται στον πλήρη ορισμό· ο ιδιάζων λόγος μιας ιστορικής περιόδου που ξεκινά τη δεκαετία του 1960 και δεν έχει τελειώσει ακόμα, καθώς και μερικών ιδιαζόντων συγγραφέων των οποίων η επίδραση επίσης δεν έχει τελειώσει ακόμα· τέλος, μια μομφή που εξαπολύεται, άλλοτε συνετά κι άλλοτε επιπόλαια, ενάντια στις τάσεις, προθέσεις και ιδιότητές του.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Το Έγκλημα στη Βαρκελώνη (Πατάκης, 2013) είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Antonio Hill και η πρώτη περιπέτεια για τον ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ του, Έκτορ Σαλγάδο. Πρόκειται για ένα Ισπανικό νουάρ (εν αντιθέσει με εκείνα της Βόρειας Ευρώπης που έχουν κατακλύσει το είδος τελευταία), όπου η ίδια η Βαρκελώνη μοιάζει να κατέχει εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς διατρέχουμε κάθετα τις διάφορες κοινωνικές τις τάξεις, τις μορφές εξουσίας, και μια πληθώρα χαρακτήρων της πόλης.

Του Παναγιώτη Γούτα

Στις ιστορίες του ο χρόνος διαστέλλεται. Το ανθρώπινο δράμα, η οικογενειακή συμβίωση με τις συγκρούσεις της, οι μικρές τραγωδίες τής καθημερινότητας, οι μικροί καθημερινοί θάνατοι, η δύναμη του απρόοπτου που μας δυναστεύει, καταδεικνύονται με μαστοριά, λεπτομέρεια και φωτισμένα από πολλές οπτικές γωνίες.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Αν θέλει να γράψει κανείς ένα μυθιστόρημα που να αναφέρεται έμμεσα και υπαινικτικά στο παρόν και στο μέλλον, μπορεί να το γράψει είτε αναφερόμενος στο παρελθόν, μέσα από την ανασυγκρότηση του οποίου θα υποδηλώνεται ότι το παρελθόν κατά κάποιον τρόπο επαναλαμβάνεται, είτε αναφερόμενος στο μέλλον, μέσα από την προεικόνιση του οποίου θα διαφωτίζεται η παρούσα και μελλοντική κατάσταση.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Η «Λέσχη Σέρλοκ Χόλμς» (Κέδρος, 2013) του Γκράχαμ Μουρ είναι ένα μυθιστόρημα που αποτίει φόρο τιμής στον Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και το διασημότερο δημιούργημά του, τον Χόλμς. Σ' ένα συγγραφέα με ρομαντικά και ιπποτικά χαρακτηριστικά που δημιούργησε ένα πρότυπο ψυχρής λογικής και αιτιώδους σκέψης, σφραγίζοντας ανεξίτηλα τις αστυνομικές ιστορίες. 

Για το βιβλίο του Ίβο Άντριτς «Η καταραμένη αυλή» (μτφρ: Χρήστος Γκούβης, εκδ. Καστανιώτη).

Το τελευταίο διάστημα ξανάπεσαν στα χέρια μου βιβλία γνώριμα από παλιά καθώς και κάποια που μέχρι πρότινος αγνοούσα.

Της Μαρίας Καλιόρη

Του Νίκου Ξένιου

Όλοι αφήσαμε πίσω μας μια σχέση ή τουλάχιστον μια σχέση κάποτε μάς άφησε. Κι όλοι προχωρήσαμε τη ζωή μας «ρίχνοντας μαύρη πέτρα».

Όμως η ζωή είναι απρόβλεπτη, και οι άνθρωποι επίσης: ο ήρωας του Ζωρζ Σιμενόν, ο Monsieur Νorbert Monde, στην προσπάθειά του να δραπετεύσει από το παρόν, πέφτει κατά μέτωπο στο πανίσχυρο παρελθόν. Κι αυτό τεκταίνεται μέσα στο αφηγηματικό σύμπαν του Σιμενόν, που αναμειγνύει όλους τους πιθανούς ανθρώπινους τύπους, στο Παρίσι που ο ήρωας εγκαταλείπει, αλλά και στην επαρχία, τον τόπο προορισμού του.

Του Μάκη Πανώριου 

Ο τίτλος του οποιουδήποτε βιβλίου συνήθως προϊδεάζει για το περιεχόμενό του, ή κι ακόμη μας προκαλεί να ασχοληθούμε μαζί του. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις είναι τόσο αποκαλυπτικός ώστε μπορεί κανείς και να παραβλέψει τις λεπτομέρειες που τον συνιστούν, όσο συναρπαστικές και αν είναι, ιδίως αν πρόκειται για μυθοπλαστικό κείμενο συγκεκριμένου συγγραφέα. Ο Στίβεν Κινγκ, επί παραδείγματι, επιβεβαιώνει και παράλληλα προκαλεί τον αναγνώστη του, όχι μόνο με τους τίτλους των έργων του, αλλά και με αυτό καθ’ εαυτό το όνομά του.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Η υπόθεση αναφέρεται σε έναν σχετικά ευκατάστατο έμπορο, ονόματι Έρβιν Ζόμερ, εκεί μέσα στη δεκαετία του ’30, ο οποίος αρχίζει να υφίσταται τα δεινά τής οικονομικής κρίσης που τον έπληξε, δεινά που κλονίζουν πρώτα τη σχέση του με τον εαυτό του, έπειτα με τη γυναίκα του Μάγδα και προοδευτικά με ολόκληρη την κοινωνία.

Του Νίκου Ξένιου

Η μυθιστορηματική βιογραφία και η βιογραφία με στοιχεία μυθοπλασίας είναι δύο διακριτά είδη. Στην πρώτη ο λογοτεχνικός ήρωας γίνεται αναγνωρίσιμος όπως τον πλάθει η δημιουργική φαντασία του συγγραφέα (μιλάμε για λογοτεχνία), ενώ στη δεύτερη ο ήρωας είναι πρόσωπο ήδη αναγνωρίσιμο από τις σελίδες της Ιστορίας ή των εφημερίδων, μόνο που ο συγγραφέας τον παρουσιάζει οικειοποιούμενος τα υλικά της λογοτεχνίας (μιλάμε για αναφορικό λόγο).

Του Δημήτρη Αργασταρά

Το καινούριο μυθιστόρημα του Andrew Nicoll μας προσκαλεί σε μια μεγάλη περιπέτεια, σ’ ένα σπινθηροβόλο ταξίδι αναπάντεχων ανατροπών, σ’ έναν αναστοχασμό πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, τη στιγμή που η Ευρώπη διανύει την πιο ζοφερή της περίοδο.

Του Γιώργου Βέη

Τόπος: H.Π.Α. Τα άδεια, παντέρημα περίχωρα του Σαν Ντιέγκο, αλλά και κι ένα Μουσείο, όπου προβάλλεται, όλη μέρα, σε ιδιαίτερα αργή κίνηση, χωρίς μάλιστα ήχο, η πασίγνωστη ταινία του Χίτσκοκ Ψυχώ. Χρόνος: 2006, τέλος καλοκαιριού, αρχή φθινοπώρου.

Του Παναγιώτη Γούτα

Οι εκδόσεις Ηριδανός σε στρωτή μετάφραση του Γιάννη Λειβαδά αλλά με αρκετά λάθη στην επιμέλεια των κειμένων (κακή στίξη, ορθογραφία κτλ), μας παρουσιάζουν το Σκοτώνοντας την ώρα τού διάσημου Τσαρλς Μπουκόβσκι, ένα βιβλίο που, όπως αναφέρεται και στο εξώφυλλο, αφορά κείμενά του από αρχεία και σημειωματάρια αναφορικά με τη χρονική περίοδο 1944-1990.

Του Γιώργου Λαμπράκου 

Το τελευταίο βιβλίο που έγραψε και δημοσίευσε το 1965 ο Πολωνός συγγραφέας Βίτολντ Γκομπρόβιτς (1904-1969) με τίτλο Κόσμος, το οποίο βραβεύτηκε το 1967 και κυκλοφορεί πλέον σε χαρισματική μετάφραση και με εξηντασέλιδο κατατοπιστικό επίμετρο του Βασίλη Αμανατίδη, θα το διαβάζαμε οπωσδήποτε, αργά ή γρήγορα, καθώς κάποια άλλα μυθιστορήματά του μας είχαν αγγίξει σε ευαίσθητα σημεία του πνεύματος.

Για το βιβλίο του Roth «Χίλιες και δύο νύχτες» (μτφρ: Γιώργος Δεπάστας, εκδ. Ολκός) 

Του Νίκου Ξένιου

Για το βιβλίο του Ισμαήλ Κανταρέ «Η αποκλεισμένη» (μτφρ. Νίκος Αναγνώστου, εκδ. Μεταίχμιο)

Του Νίκου Ξένιου

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Έως τώρα μας βύθισε συνολικά εφτά φορές στον μαγικό κόσμο του Harry Potter. Πριν όμως από μερικούς μήνες, η J.K. Rowling αποφάσισε να παλέψει με τους δράκους της ενήλικης λογοτεχνίας, ρίχνοντάς μας στα βαθιά μιας βρετανικής μικροκοινωνίας, και αποδεικνύοντάς μας πως ξέρει να κερδίζει την οποιαδήποτε συγγραφική μάχη με το ραβδί της. 

Tου Νίκου Ξένιου

«Η ημέρα τ’ αργόσειστα πώς κτύπαε τα φτερά της, πώς προχωρούσαν οι στιγμές, η μια την άλλη ωθώντας, το εσπερινό το φίλημα, το ενέχυρο ήταν πλέον / πως και αύριο, με τον νέον ήλιο, θ’ανθοβολεί η αγάπη». (μετάφραση Βασίλη Λαζανά, από την «Τριλογία του Πάθους», εκδ. Καλέντης, Αθήνα, 1996)

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

«Μέσα από ένα μείγμα ρεαλισμού και φαντασίας, ιστορικής και κοινωνικής οπτικής, δημιουργεί έναν κόσμο που φέρνει στο νου, στην πολυπλοκότητά του, εκείνους των William Faulkner και Garcia Marquez, ενώ έχει την αφετηρία του στην παραδοσιακή κινεζική λογοτεχνία και στην προφορική παράδοση». Καθένα από τα στοιχεία που ανέφερε η Σουηδική Ακαδημία τον Οκτώβρη, βραβεύοντας τον Mo Yan με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι και από ένα στοιχείο που συναντάς στο μυθιστόρημά του, με τον πρωτότυπο τίτλο Οι μπαλάντες του σκόρδου. 

 Της Εύας Στάμου

Ο ΝτεΛίλλο δεν ανήκει στους εύκολους συγγραφείς: ο λόγος του είναι πυκνός και στοχαστικός, τα σύντομα, σφιχτά κείμενά του αντιστέκονται στην ερμηνεία και του πιο εξασκημένου αναγνώστη. Το τελευταίο βιβλίο του, με τίτλο Σημείο Ωμέγα, δεν αποτελεί εξαίρεση.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις και ίσως ένα από τα καλύτερα μυθιστορηματικά ντεμπούτο των τελευταίων ετών υπήρξε το φετινό πρώτο μυθιστόρημα της Charlotte Rogan ''Λέμβος 14''.

Της Νέλλης Βουτσινά

Το «πιο σκοτεινό από τα αστέρια της λογοτεχνίας» στο έναστρο πάνθεο του Ενρίκε Βίλα Μάτας, κι ένα αστέρι-οδηγός κάμποσων από τους συγγραφείς που είτε κατοίκησαν κάποια σημεία μεθορίου (γλωσσικής ή και εθνικής), όπως ο Κάφκα, ο Μπένγιαμιν και ο Κανέτι, είτε επέλεξαν τη λύση του πλάνητος, του μελαγχολικού βλέμματος και της χαμηλόφωνης, ελάσσονος γραφής, όπως ο Γ. ΓΚ. Ζέμπαλντ.

Του Μάκη Πανώριου

Η αμφισβήτηση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που υπαγορεύει πάντα ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Ένα πρώτο δείγμα του σχεδιάζεται από τον Πλάτωνα στην μνημειώδη «Πολιτεία» του.

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η πρώτη ανάγνωση του βιβλίου Το Τουρκάκι του Μετίν Αρντιτί παρακολουθεί την περιπέτεια του βίου και τα έργα του εβραίου τούρκου Ελί Σοριάνο που δωδεκάχρονος, μεσούντος του 16ου αιώνα, εγκαταλείπει την Κωνσταντινούπολη με το ελληνικό όνομα Ηλίας Τρωιάνος. 

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Ο Καταλανός συγγραφέας, Manuel Vázquez Montalbán, θεωρείται ένας από τους πλέον μοντέρνους σύγχρονους συγγραφείς.