Για το μυθιστόρημα του Kazuo Ishiguro Ο θαμμένος γίγαντας (μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Ψυχογιός).

Του Γιώργου Βέη

Για το μυθιστόρημα του Charles Bukowski Pulp (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η λογοτεχνία, ιδίως η «υψηλή» ή «λόγια», ανέκαθεν αναπαριστούσε τη ζωή με έναν τρόπο εξευγενισμένο, εξιδανικευμένο και υψιπετή. Κατά κανόνα απέφευγε προσεκτικά ή και αρνούνταν πεισματικά να δείξει τα πάντα όπως ακριβώς είναι, επιλέγοντας εκφραστικά ύφη και μορφές που άμβλυναν ή αποσιωπούσαν π.χ. το ποταπό, το χυδαίο, το χθαμαλό της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι λίγες εξαιρέσεις στην ιστορία της λογοτεχνίας επιβεβαίωναν τον παραπάνω κανόνα.    

Για το μυθιστόρημα του Gkaito Gkazntanof Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Αντίποδες).

Του Νίκου Ξένιου

Διαβάζοντας το Φάντασμα του Αλεξάντερ Βολφ (σε αξιόλογη μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου και διευκρινιστικό υπομνηματισμό του Χρήστου Αστερίου) δοκιμάζει κανείς μεγάλη συγκίνηση.

Για το μυθιστόρημα του László Krasznahorkai Πόλεμος και πόλεμος (μτφρ. Ιωάννα Αβραμίδου, εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Έτσι πάει ο κόσμος, so it goes, έλεγε ξανά και ξανά ο Billy Pilgrim σ᾽ εκείνο το μυθιστόρημα του μακελειού και της παραφροσύνης.

Για το μυθιστόρημα-ποταμός του Richard Ford «Καναδάς» (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Για την ανθολογία διηγημάτων του Stefan Zweig «Ο ονειροπόλος κύριος Τσβάιχ» (μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Νίκου Ξένιου

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Antonio Manzini Μαύρη πίστα (μτφρ. Φωτεινή Ζερβού, εκδ. Πατάκη).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Σ’ ένα χειμερινό θέρετρο των ιταλικών Άλπεων, στη Βαλ ντ’ Αόστα, το ερπυστριοφόρο που στρώνει το χιόνι στις πίστες του σκι, περνάει πάνω από έναν άνδρα μισοχωμένο στο χιόνι. Ο άνδρας είχε θαφτεί ζωντανός ή ήταν ήδη νεκρός; Το κατακρεουργημένο πτώμα, μερικά σκισμένα ρούχα και σκόρπια υπολείμματα από ταμπάκο είναι τα μόνο στοιχεία που έχει στη διάθεσή του ο υποδιοικητής Ρόκκο Σκιαβόνε, ένας κακότροπος κι ανάποδος αστυνομικός ο οποίος έχει βρεθεί στην περιοχή με δυσμενή μετάθεση. Ή έτσι λένε τα κουτσομπολιά, τουλάχιστον. Διότι σ’ ένα μέρος σαν το θέρετρο Σαμπολύκ, το οποίο μοιάζει με θύλακα άθικτο από την οικονομική κρίση και όπου όλοι είναι συγγενείς κάποιου βαθμού, ο κόσμος κουτσομπολεύει ασταμάτητα.

Για το μυθιστόρημα του Leonardo Padura Αιρετικοί (μτφρ. Κώστας Αθανασίου, εκδ. Καστανιώτη)

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Ένας πίνακας του Ρέμπραντ, η προσωπογραφία ενός νεαρού Εβραίου από τον 17ο αιώνα –τον χρυσό αιώνα της Ολλανδικής ζωγραφικής– είναι η αιτία για να συνδεθεί η μοίρα δεκάδων ανθρώπων, έπειτα από μια σειρά αλλόκοτων συμπτώσεων και «συνάψεων κοσμικού χαρακτήρα» καθώς το ταξίδι και οι περιπέτειες του πίνακα συνδέονται όχι μόνο με τον δημιουργό του και τον άνθρωπο που απεικονίζει, αλλά και με όσους τον είχαν ανά διαστήματα στην κατοχή τους· όσους κατά καιρούς τον αναζήτησαν, όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του, έστω και εν αγνοία τους, αποτελώντας σύμβολο ελευθερίας και ριζικής ρήξης με την επικρατούσα ιδεολογία ή θρησκεία της εκάστοτε εποχής. Και φυσικά, η δαιδαλώδης ιστορία του έχει τις ρίζες της πίσω στο χρόνο, όταν το μυστηριώδες πρόσωπο του πίνακα, αψηφώντας τις απαγορεύσεις της φυλής του, ο νεαρός Ελίας Αμπρόσιους, γίνεται μαθητής του μεγάλου Δασκάλου και μύστη, Ρέμπραντ φαν Ράιν και ποζάρει για την προσωπογραφία του Ιησού Χριστού, εισακούοντας μονάχα το δικό του «κάλεσμα», αυτό που τον πρόσταζε να αφοσιωθεί στην τέχνη, πάνω από την όποια θρησκεία και προσωπική του επιθυμία. Ο πίνακας, πέρα από τον συμβολισμό της δύναμης της αληθινής τέχνης να διατρέχει τους αιώνες και να επηρεάζει γενιές σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, συμβολίζει και μια εγγενή ιδιότητά της: την ελευθερία αλλά και «την αιρετικότητα που υπάρχει στην εφαρμογή της ελευθερίας». Η μεγάλη τέχνη είναι προϊόν ρήξης και επαναστατικότητας,  ξυπνά συνειδήσεις, αλλάζει ζωές και χωρίς αυτές τις μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις δεν θα μπορούσε να γεννηθεί.

Για το μυθιστόρημα του Leon Tolstoi «Η Ανάσταση» (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Κέδρος).

Του Νίκου Ξένιου

Για το εμβληματικό μυθιστόρημα του Arthur Koestler «Το μηδέν και το άπειρο» (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για το μυθιστόρημα του Paolo di Paolo Δώσε μου λίγη ζωή (μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Προηγείται η κριτική, έπεται η μνεία του γιατρικού, η πρόταση για το νυν μέσω του τότες που (όπως έλεγε ο Samuel Beckett). Ο συγγραφέας τέρπει αλλά συνάμα υπενθυμίζει, επισημαίνει, διαγιγνώσκει, προτείνει. Αφουγκράζεται, γίνεται παλλόμενη μεμβράνη, αντένα, τηλεβόας για ψιθύρους, αλλά και σιγαστήρας για ουρλιαχτά. Ο Paolo Di Paolo (Ρώμη, 1983) αφού μας ταξίδεψε στον glitter κυνισμό της μπερλουσκονικής παρατεταμένης παράνοιας με το Πού ήσασταν όλοι; (μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Ίκαρος) επιχειρεί ένα γόνιμο ταξίδι στο παρελθόν και στα μονοπάτια της ιστορίας με το Δώσε μου λίγη ζωή, που επίσης μεταφέρει άρτια και κομψά στα ελληνικά ο Ανταίος Χρυσοστομίδης.

Στο μυθιστόρημα του François Vallejo Μεταμορφώσεις (εκδ. Πόλις), ένας μετριοπαθής επιστήμονας μεταμορφώνεται σε φανατικό ισλαμιστή. 

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Η Αλίξ Τεζέ είναι συντηρήτρια έργων τέχνης και έχει, κατά κάποιο τρόπο, καταφέρει να βρει το δρόμο της στη ζωή -αν και έχει καταπιέσει τις δικές της δημιουργικές φιλοδοξίες- όταν μαθαίνει πως ο ετεροθαλής αδελφός της έχει ασπαστεί το Ισλάμ. Ανίκανη να πιστέψει την πληροφορία που λαμβάνει από έναν κοινό τους φίλο, καθώς ο Αλμπάν (ο αδελφός της) είναι ένας επιστήμονας που κάνει τη διατριβή του στη χημεία και δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες θρησκευτικές και μεταφυσικές ανησυχίες, τον αναζητά πυρετωδώς για να μάθει τι ήταν αυτό που τον οδήγησε σε αυτή την επιλογή. Ταυτόχρονα ανασύρει από το παρελθόν αναμνήσεις και γεγονότα που κατά κάποιο τρόπο προανήγγειλαν αυτή τη «μεταστροφή» του.

Για το μυθιστόρημα της Dolores Redondo Αόρατος φύλακας (μτφρ. Νάντια Γιαννούλια, εκδ. Μέδουσα).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Η Αμάια Σαλαζάρ είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας της Ναβάρας και υπηρετεί στην Παμπλόνα. Όταν ένας βοσκός ανακαλύπτει το πτώμα μιας έφηβης στις παρυφές του εθνικού δρυμού του Μπαζτάν, η Αμάια σπεύδει στην περιοχή όπου έχει γεννηθεί και η ίδια. Τα πτώματα νεαρών κοριτσιών πολλαπλασιάζονται, ο τρόπος δολοφονίας τους έχει πολλά κοινά στοιχεία. Επιπλέον, φαίνεται ότι ο δολοφόνος ακολουθεί ένα συγκεκριμένο τελετουργικό: τους σκίζει τα ρούχα με μαχαίρι, τους ξυρίζει το εφηβαίο, πάνω στο οποίο ακουμπάει ένα μικρό τοπικό γλυκό –το περίφημο τσαντσίγκορι–, τις αφήνει προσεκτικά χτενισμένες και με τις παλάμες στραμμένες προς τα πάνω.

Για το μυθιστόρημα του Javier Marias, Ερωτοτροπίες (μτφρ. Χριστίνα Θεοδωροπούλου, εκδ. Πατάκη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

«Οι νεκροί είναι ακίνητοι σαν ζωγραφιές, δεν κινούνται, δεν προσθέτουν τίποτα, δε λένε τίποτα ούτε και ποτέ απαντούν». Η αδυναμία των νεκρών να παρέμβουν στον κόσμο των ζωντανών, να διεκδικήσουν μια θέση, ακόμα και τη δικαίωσή τους, ο άδικος και αμεθόδευτος θάνατος, μια τυχαία συνάντηση και η ειρωνεία της μοίρας είναι κάποια από τα θέματα που –όπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματά του κυριαρχούν σ’ αυτό το φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Μαδριλένου συγγραφέα. Ο Μαρίας κι εδώ «συνομιλεί» με κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, χωρίς να παραλείπει να εισάγει το απαραίτητο σασπένς και νουάρ στοιχεία, εξερευνώντας τα όρια της συνείδησης και της ηθικής των επιζώντων όταν αυτό που διακυβεύεται είναι ο έρωτας, το πάθος για ζωή και η δική τους συναισθηματική αποκατάσταση. (κεντρική φωτό: Please dont die, Laura Makabreskou)

Για τη συλλογή διηγημάτων του Don DeLillo, Άγγελος Εσμεράλντα (μτφρ. Ελένη Γιαννακάκη, εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Βέη

Για το μυθιστόρημα του Joseph Roth, «Η κρύπτη των καπουτσίνων» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα).

Του Νίκου Ξένιου

Για τη νουβέλα του Mikhail Bulgakov, Καρδιά σκύλου (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η ιστορία της λογοτεχνίας είναι καμιά φορά η ιστορία της λογοκρισίας της. Για παράδειγμα, οι τρεις σημαντικότεροι σατιρικοί πεζογράφοι του σοβιετικού μοντερνισμού, ο Γεβγκένι Ζαμιάτιν, ο Αντρέι Πλατόνοφ και ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, λογοκρίνονταν και διώκονταν όλη τους τη ζωή από το σοβιετικό καθεστώς, κατά βάση για τους ίδιους λόγους. Λόγω της άλλοτε ρητής και άλλοτε υπόρρητης κριτικής τους στο κομμουνιστικό σύστημα, κατηγορήθηκαν για ατομικιστικές τάσεις, καθώς και για απομάκρυνση από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, που στόχο είχε την πιστή, δίχως μορφικές εκζητήσεις, αναπαράσταση των αξιών, των προθέσεων και των προταγμάτων της εργατικής τάξης έναντι εκείνων της μοναρχικής και της αστικής. Από τους τρεις αυτούς συγγραφείς, ο πιο μεταφρασμένος και συνεπώς πιο γνωστός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι ο τρίτος.

Για το μυθιστόρημα του George Pelecanos Το δίδυμο (μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης, εκδ. Πατάκη).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ο Σπίρο Λούκας, βετεράνος πεζοναύτης του Ιράκ, εργάζεται ως ιδιωτικός ερευνητής για τον μεγαλοδικηγόρο της Ουάσινγκτον Τομ Πίτερσεν, και συγχρόνως αναλαμβάνει υποθέσεις που ξυπνούν το ενδιαφέρον του –άλλοτε για οικονομικούς κι άλλοτε για λόγους ηθικής τάξης. Έτσι, στην αρχή του βιβλίου, παρακολουθούμε τον Λούκας να αναζητά στοιχεία για να απαλλάξει έναν πελάτη του Πίτερσεν ο οποίος κατηγορείται για φόνο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ανακτήσει έναν κλεμμένο πίνακα. Ο πίνακας με τίτλο το Δίδυμο έχει κλαπεί από το διαμέρισμα της δικηγόρου Γκρέις Κινκέιντ, πιθανότατα από τον πρώην εραστή της Μπίλυ Χάντερ. Η αναζήτηση πληροφοριών μέσω ίντερνετ οδηγεί τον Λούκας στα ίχνη μιας τριμελούς συμμορίας κακοποιών, η οποία κλέβει ό,τι μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε μετρητά – υπολογιστές, πίνακες, νομίσματα, τιμαλφή. Είναι πια ώρα για δράση, και χάρη στη βοήθεια ενός δικτύου συνεργατών –οι περισσότεροι από τους οποίους είναι βετεράνοι του Ιράκ– ο Λούκας θα φτάσει ως την κρυψώνα της σπείρας και θα ανακτήσει τον πίνακα. Όταν ο επικεφαλής της συμμορίας Μπίλυ Κινγκ (όπως είναι το πραγματικό όνομα του Μπίλυ Χάντερ) θα τον προκαλέσει σε «μονομαχία» –μια καθαρά κινηματογραφική σύγκρουση που θυμίζει πιστολέρο στην Άγρια Δύση– ο Λούκας θα σκοτώσει τον Μπίλυ Κινγκ, χωρίς ενοχές. «Ήθελε να με σκοτώσει».

Για το μυθιστόρημα της Rachel Kushner, «Τα φλογοβόλα» (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος). 

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για τη νουβέλα του Guy de Maupassant Η χοντρομπαλού (μτφρ. Αμαλία Τσακνιά, εκδ. Κίχλη).

Του Νίκου Ξένιου

Oι Εσπερίδες του Μεντάν ήταν ο τίτλος μιας συλλογής αντιπολεμικών διηγημάτων που δημοσιεύθηκε το 1880, μετά το τέλος του γαλλοπρωσσικού πολέμου, και περιλάμβανε τα έργα έξι συγγραφέων[1] που το όνομά τους συνδεόταν με τον Νατουραλισμό: του Ζολά, του Υσμάν, του Σεάρ, του Ενίκ, του Αλεξίς και του Μωπασάν. Σε εκείνη τη συλλογή πρωτοδημοσιεύθηκε το διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν Η Χοντρομπαλού, το οποίο τώρα κυκλοφορεί σε εξαίρετα φροντισμένη έκδοση της «Κίχλης», με καλαίσθητη εικονογράφηση εξωφύλλου της Εύης Τσακνιά, συνοδευόμενο από εργοβιογραφία του Μωπασάν. Η ευέλικτη και αισθαντική μετάφραση της Αμαλίας Τσακνιά καθιερώνει ένα διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας στη συνείδηση του νεοέλληνα αναγνώστη και η προσωπική επιμέλεια της Γιώτας Κριτσέλη επιστέφει το πόνημα. Κυρίως όμως η έκδοση απαρτιώνεται με τη γλαφυρή προσέγγιση που κάνει η Λίζυ Τσιριμώκου στο εξαιρετικό της επίμετρο, διανοίγοντας ορίζοντες πολλαπλής νοηματοδότησης του κειμένου του Μωπασάν.

Για το μυθιστόρημα του Aldous Huxley Αντίστιξη (μτφρ. Νίκος Σταμπάκης, εκδ. Μέδουσα).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Ο Άλντους Χάξλεϊ (1894, Αγγλία – 1963, ΗΠΑ) είναι ένας από τους πιο διαβασμένους και μεταφρασμένους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Περισσότερο γνωστός για τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο (1932), τη δυστοπική ουτοπία που επηρέασε ανυπέρβλητα τη μεταγενέστερη δυτική λογοτεχνία, τέχνη και κουλτούρα, ο Χάξλεϊ έγραψε κι άλλα μυθιστορήματα που αξίζει να διαβάζει κανείς, ακόμα και σήμερα. Η πολυσχιδής μόρφωσή του, η βαρυσήμαντη οικογενειακή κληρονομιά του (ήταν εγγονός του βιολόγου Τόμας Χάξλεϊ, βασικού υπερασπιστή του Δαρβίνου, ενώ ο αδερφός του, σερ Τζούλιαν, έγινε παγκοσμίου φήμης βιολόγος, και ο άλλος αδελφός του, σερ Άντριου, βραβεύτηκε με Νόμπελ ιατρικής), το ανήσυχο πνεύμα του (διάσημοι ήταν οι πειραματισμοί του με τα ψυχεδελικά ναρκωτικά, ενώ τα συναφή βιβλία του επηρέασαν ιδιαίτερα τη μεταπολεμική εποχή – π.χ. οι Doors πήραν το όνομά τους από το βιβλίο του Doors of Perception) και η βαθιά κατανόησή του για τις ριζικές μεταβολές, ιδίως τεχνοεπιστημονικής φύσης, του νεωτερικού κόσμου αποτελούν μερικούς από τους λόγους για τους οποίους κάποια βιβλία του εξακολουθούν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας.   

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Malcolm Mackay Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ (εκδ. Πόλις).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ο Κάλουμ ΜακΛιν είναι ένας μοναχικός επαγγελματίας δολοφόνος. Αρνείται να ενταχθεί στις συμμορίες που δραστηριοποιούνται στη Γλασκόβη, την πόλη όπου ζει, επειδή προτιμάει να διαλέγει ο ίδιος τις δουλειές του. Όταν ο Τζέιμσον, ένα μεγάλο όνομα του τοπικού υποκόσμου, του αναθέτει τη δολοφονία του Λιούις Γουίντερ, ο Κάλουμ εκπλήσσεται αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί. Ο Γουίντερ είναι ένας αποτυχημένος και κακογερασμένος έμπορος ναρκωτικών, ο οποίος ζει με τη νεαρή κι όμορφη Ζάρα, άτομο του υποκόσμου κι αυτή. Το «έγκλημα» του Γουίντερ είναι ότι προσπαθώντας να πιάσει την καλή, συνασπίζεται με τους αντιπάλους του Τζέιμσον. Ο Κάλουμ εκτελεί τον Γουίντερ μελετημένα και άψογα όπως πάντοτε, αλλά ο θάνατος του ασήμαντου φουκαρά Γουίντερ πυροδοτεί τη «θεωρία του ντόμινο». Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πια για τους συμμάχους του, και κατ’ επέκταση για την ασφάλεια και τη ζωή του.

Μυθιστόρημα για την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών στα χρόνια της κρίσης, το Και μετά η Πωλέτ... της Barbara Constantine.

Της Ουρανίας Πολυκανδριώτη

Τελικά, οι παντός είδους κρίσεις που διανύει η Ευρώπη, κρίσεις σε πολλά επίπεδα, όπως συμβαίνει με κάθε σημαντικό φαινόμενο, έχουν και μια θετική πλευρά: δίνουν την ευκαιρία σε πολλούς συγγραφείς να δημιουργήσουν –ο καθένας με τον τρόπο του– μυθιστορήματα που αγγίζουν τον αναγνώστη με την αλήθεια που κρύβουν. 

Για το μυθιστόρημα του Nathaniel Hawthorne Μαρμάρινος Φαύνος (μτφρ. Σάντυ Παπαϊωάννου, εκδ. Gutenberg).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για το θρίλερ του Gregg Hurwitz Είσαι ο επόμενος (μτφρ. Μαρία Μπισμπιγιάννη, εκδ. Λογείον).

Του Γιώργου Βέη

Ο Μάικ, ο οποίος έχασε μυστηριωδώς τους γονείς του όταν ήταν τεσσάρων μόλις ετών, ώριμος πατέρας πλέον ενός οκτάχρονου κοριτσιού, βρίσκει ένα μεσημέρι, επιστρέφοντας εσπευσμένα σπίτι του, έναν άγνωστο να επιχειρεί να σκοτώσει την Άνναμπελ, τη γυναίκα του, ιδεώδη κατ΄αυτόν ερωτική σύντροφο, με την οποία όχι μόνο ζει αρμονικά, αλλά επείγεται να στήσει μαζί της μιαν ολόκληρη επιχείρηση κατασκευής οικολογικών οικισμών στην Δυτική Ακτή. Εκείνοι, όμως, οι οποίοι θέλουν να τους εξοντώσουν φαίνεται ότι ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, άνωθεν επιβεβλημένο. Πρόκειται για ψυχρούς εκτελεστές, οι εγκληματικές πράξεις των οποίων καλύπτονται εν μέρει από κάποια διεφθαρμένα στελέχη της Αστυνομίας. Είναι εν ολίγοις οι χαρακτήρες και οι απαραίτητες παραλλαγές τους που μπαινοβγαίνουν στις σελίδες της κλασικής αστυνομικής φιλολογίας.

Για το εμβληματικό μυθιστόρημα του Fyodor Dostoyefsky Αδελφοί Καραμάζοβ (μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου, εκδ. Γκοβόστη).

Του Νίκου Ξένιου

Δύο χρόνια χρειάστηκε ο Φιόντορ Ντοστογιέβσκη για να ολοκληρώσει τους Αδελφούς Καραμάζοβ, που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Ρωσικός Μηνύτορας» («Russkiy vestnik») από το 1879 έως και το τέλος του 1880. Πρόθεσή του ήταν το βιβλίο ν’ αποτελέσει το πρώτο μέρος μιας επικής αφήγησης που θα είχε τον τίτλο: Η ζωή ενός μεγάλου αμαρτωλού. Πρόκειται για ένα παθιασμένο φιλοσοφικό μυθιστόρημα που τοποθετείται στη Ρωσία του δέκατου ένατου αιώνα: πραγματεύεται τα ηθικά ζητήματα που ανακύπτουν από τις συζητήσεις για τον Θεό, την ελεύθερη βούληση και την ηθική, την πίστη και την αμφισβήτησή της μέσω του ορθού λόγου. Οι Αδελφοί Καραμάζοβ κυκλοφορούν πάλι σε επίτομη έκδοση από τις εκδόσεις Γκοβόστη στη μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου.

Για το μυθιστόρημα της Patricia Cornwell Postmortem (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Η εκ πρώτης όψεως ψυχρή ξανθιά Κέι Σκαρπέτα, επικεφαλής της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας του Ρίτσμοντ, εκτός από τους γρίφους που καλείται να λύσει καθημερινά στη δουλειά της, έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με την αλαζονεία και την καχυποψία της ανδροκρατούμενης αστυνομικής και δημοτικής διοίκησης της πόλης. Ωστόσο, το πιο επιτακτικό ζήτημα που την απασχολεί το καλοκαίρι του 1990, είναι η συλλογή στοιχείων για την ανακάλυψη ενός ψυχοπαθούς κατά συρροή δολοφόνου, ο οποίος βασανίζει, βιάζει και στραγγαλίζει μοναχικές γυναίκες.

Σταχυολόγηση κλασικών κειμένων που επανεκδόθηκαν τη χρονιά που μας πέρασε.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η επιστροφή στο παρελθόν -είναι ιστορικά διαπιστωμένο- επιδιώκεται όταν το παρόν φαίνεται ασθενές, άνευρο, πτωτικό, στάσιμο. Και τότε οι άνθρωποι ή οι κοινωνίες αναζητούν σταθμούς, που θα αποτελέσουν πυλώνες στήριξης της προσωπικής και εθνικής τους αυτογνωσίας. Δεν είναι ανεξήγητο, λοιπόν, που μέσα στο 2014 επανεκδόθηκαν μαζικά, στην ίδια ή σε άλλη μετάφραση, μεγάλοι πεζογράφοι, ποιητές ή θεατρικοί συγγραφείς που θεωρούνται πλέον κλασικοί.

Για το μυθιστόρημα του Τhomas Pynchon Υπεραιχμή (εκδ. Ψυχογιός).

Του Γιώργου Βέη

Για τους μελετητές της εγελιανής προοπτικής, έτσι όπως προκύπτει από μια επιμελή προσέγγιση της, η ισχύς της ρηξικέλευθης άποψης του Georg Wilhelm Friedrich Hegel, ότι δηλαδή «κάθε αλήθεια είναι αλήθεια εν τω γίγνεσθαι», επιβεβαιώνεται πολύ συχνά, μεταξύ άλλων, και στην αναγνωστική πράξη. Ιδίως όταν εξοικειώνεται κανείς με διάφορα, ημεδαπά ή αλλοδαπά, κρυσταλλώματα της δημιουργικής γραφής, η υπόμνηση του Χέγκελ είναι αναπόφευκτη. Η εξόφθαλμη σχετικότητα των βεβαιοτήτων της σήμερον μας οδηγεί ασφαλώς και στον Πατέρα όλων των αμφισβητήσεων, όπως τον γέννησε η αρχαιότητα του Λόγου: εννοώ τον Πύρρωνα εξ Ήλιδος.

Για το μυθιστόρημα του Dave Eggers Ο κύκλος (μτφρ. Ιλάειρα Διονυσοπούλου, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο έργο του κορυφαίου στοχαστή των μέσων και της τεχνικής Ζαν Μποντριγιάρ, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η έννοια της διαφάνειας. Σύμφωνα με τον Μποντριγιάρ, ο μεταμοντέρνος κόσμος των νέων τεχνολογιών, των υπερεξελιγμένων επικοινωνιών και δικτύων, χαρακτηρίζεται από την εμμονή στην άμεση αλήθεια και τη θεαματική αποκάλυψη τις οποίες μας προσφέρουν με καταιγιστικό ρυθμό τα παγκόσμια, πανταχού παρόντα ΜΜΕ. Σε αυτή την «κουλτούρα της ειλικρίνειας», όπως την ονομάζει, το κακό λαμβάνει τη μορφή του μυστικού και του κρυφού, ενώ το καλό θριαμβεύει με τη μορφή του φανερού και του αποκεκαλυμμένου. Όπως σημειώνει στο Simulacra and Simulation (1981): «Ο σημερινός μηδενισμός είναι αυτός της διαφάνειας και υπό μια έννοια είναι πιο ριζικός, πιο κρίσιμος από τις πρότερες και ιστορικές μορφές του…». 

Για το μυθιστόρημα του Andrei Makine Η ζωή ενός άγνωστου άντρα (εκδ. Καστανιώτη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

O Ρώσικης καταγωγής Αντρέι Μακίν που ζει στη Γαλλία έχει χαρακτηριστεί ως ένας ακόμα συγγραφέας που βιώνει και καταγράφει την ένταση ανάμεσα σε δυο κουλτούρες, σε δυο γλώσσες και σε δυο διαφορετικές παραδόσεις. Ένα από τα θέματα που από τα πρώτα του ήδη έργα επανέρχεται είναι η αναζήτηση της πολιτισμικής ταυτότητας των χαρακτήρων του και η αναδρομή σε διάφορες ιστορικές περιόδους τόσο της Ρωσίας, όσο και της Γαλλίας.

Για το μυθιστόρημα του Frank Norris «ΜακΤιγκ» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Gutenberg).

Του Νίκου Ξένιου