Για το μυθιστόρημα του Paul Beatty Ο πουλημένος (μτφρ. Νίκος Α. Μάντης, εκδ. Καστανιώτη).
Του Δημήτρη Αναστασόπουλου
Ένα σύννεφο μαριχουάνας καλύπτει την αίθουσα του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Είναι ο μαύρος ήρωάς μας που καπνίζει την πίπα του σε επίδειξη θράσους απέναντι στους δικαστές. Άλλωστε η χρήση ναρκωτικών είναι έλασσον πρόβλημα μπροστά στην κατηγορία που αντιμετωπίζει για τη επαναφορά της δουλείας στις ΗΠΑ.
Ο Πουλημένος είναι η ιστορία ενός μαύρου, που συνειδητοποίει ότι δεν αρκεί να είναι «μαύρος και περήφανος» για να τα βγάλει πέρα στο σύγχρονο Λος Άντζελες. Και ότι το να έχεις ένα μαύρο σκλάβο είναι μία κάποια λύση, ιδιαίτερα αν ο σκλάβος νιώθει ευγνωμοσύνη προς τον αφέντη.
Μόνο που ξεκινώντας ένα παραλήρημα από το εδώλιο του κατηγορουμένου, αυτός ο αρνητής των αγώνων της ίδιας του της φυλής, δεν ηχεί και τόσο παράλογος. Αναθρεμμένος από έναν πατέρα ενθουσιώδη ερασιτέχνη ψυχολόγο, αυτός ο συντηρητικός ριζοσπάστης υπήρξε προϊόν ενός κοινωνικού πειράματος. Μεγάλωσε στα επίφοβα γκέτο του Λος Άντζελες, σε μια αγροτική κοινότητα, το Ντίκενς. Ενώ οι συνομήλικοί του κυκλοφορούσαν με «πειραγμένα» αυτοκίνητα ακούγοντας γκάνγκστα ραπ και πουλώντας κρακ, ο μικρός άρμεγε αγελάδες, φύτευε κηπευτικά και μάθαινε τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μάλκολμ Χ. Η δολοφονία του πατέρα του σε ένα διαπληκτισμό με κάποιους ρατσιστές αστυνομικούς τον αφήνει ορφανό με ένα κτήμα στην μέση του γκέτο. Οπότε η προσφορά ενός γέρου μαύρου πρώην ηθοποιού να γίνει δούλος του, μοιάζει λογική εξέλιξη. Φυσικά η κατάσταση παρεκτρέπεται και ο μαύρος δουλοκτήτης πρέπει να υπερασπίσει την επιλογή του στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Ο Πωλ Μπέιτι, μαύρος και ο ίδιος, και προφανώς μπουχτισμένος από την κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας και της εμμονής περί αφροαμερικάνικης κουλτούρας, έγραψε με κέφι ένα σαρκαστικό μυθιστόρημα. Ο Πουλημένος είναι η ιστορία ενός μαύρου που συνειδητοποίει ότι δεν αρκεί να είναι «μαύρος και περήφανος» για να τα βγάλει πέρα στο σύγχρονο Λος Άντζελες. Και ότι το να έχεις ένα μαύρο σκλάβο είναι μια κάποια λύση, ιδιαίτερα αν ο σκλάβος νιώθει ευγνωμοσύνη προς τον αφέντη. Οπότε οι αγώνες του λαού του μπορούν να παραμεριστούν μπροστά στην δική του ευκολία. Από την άλλη, αυτός ο αλλόκοτος ιδιοκτήτης σκλάβων δεν ζει κάποια αξιοζήλευτη ζωή. Είναι μάλλον ένας μικρομεσαίος αμερικανός τσακισμένος από τα χρέη.
Οι Βρετανοί δεν δίστασαν να δώσουνε το βραβείο Booker σε αυτή την ανελέητη σάτιρα, βραβεύοντας για πρώτη φορά αμερικανό, συγκρίνοντας τον Μπέιτι με τον Σουίφτ.
Οι Βρετανοί δεν δίστασαν να δώσουνε το βραβείο Booker σε αυτή την ανελέητη σάτιρα, βραβεύοντας για πρώτη φορά αμερικανό, συγκρίνοντας τον Μπέιτι με τον Σουίφτ. Και διακρίνοντας την γενναιότητα ενός συγγραφέα να εμπαίζει τα ιερά και τα όσια των σύγχρονων αφροαμερικανών. Ο Μπέιτι προτιμάει να αναφέρεται στον Αριστοφάνη, ίσως επειδή η γραφή του είναι έξοχα αντισυμβατική, όπως ταιριάζει στη γλώσσα του δρόμου. Άλλωστε ο Μπέιτι ξεκίνησε την πορεία του στην λογοτεχνική σκηνή της Αμερικής ως slam poet -ποιητής του δρόμου- ένας ράπερ χωρίς μουσική υπόκρουση.
Αλλά πέρα από την βράβευση, το μυθιστόρημά του είναι υπόγεια προφητικό για την τωρινή Αμερική. Ο ήρωας του μοιάζει με όλους εκείνους τους Αμερικανούς που απηύδησαν με αυτήν τη υπερβολή σε θέματα φυλετικής ισότητας που έφτασε να ζητήσει την εξάλειψη της λέξης «νέγρος» από τα μυθιστορήματα του Μαρκ Τουέιν. Και ψήφισαν τον Τραμπ κάνοντας στροφή 180 μοιρών μετά τον Ομπάμα, όχι επειδή πίστεψαν ότι θα τα καταφέρει καλύτερα αλλά επειδή αηδίασαν με την επιθετική στάση των οπαδών της πολιτικής ορθότητας.
Έτσι ο Μπέιτι εξηγεί μέσα σε τετρακόσιες σελίδες και με περίσσιο σαρκασμό αυτό που αδυνατούν να παραδεχτούν οι στρατιές των πολιτικών αναλυτών. Ότι η εξέγερση του συντηρητισμού μόλις ξεκίνησε και επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.
* Εικονογράφηση: Dom McKenzie για το Big Issue
* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ είναι δημοσιογράφος.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Δυστυχώς δεν είδα ποτέ τρισδιάστατο θηλαστικό ως την αυγή των δέκατων έκτων γενεθλίων μου, μια νύχτα που ξύπνησα και βρήκα την Τάσα, μία από τις «βοηθούς διδασκαλίας» του πατέρα μου, να κάθεται στη άκρη του κρεβατιού μου, γυμνή, αναβλύζοντας μετασυνουσιακό μούστο και μοσχάτο, και διαβάζοντας δυνατά Νάνσι Τσοντορόου.
(...) Μέχρι σήμερα όποτε νιώθω μοναξιά αγγίζω το εαυτό μου και σκέφτομαι τα βυζάκια της Τάσα, και το πως η φρουδική ερμηνευτική δεν έχει εφαρμογή στο Ντίκενς. Ένα μέρος όπου πολύ συχνά το παιδί είναι αυτό που ανατρέφει τους γονείς, όπου τα συμπλέγματα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας είναι απλά, γιατί δεν έχει σημασία αν είσαι γιός, κόρη, θετός γονιός ή ξάδερφος αφού όλοι πηδάνε τους πάντες πατόκορφα και ο φθόνος του πέους δεν υπάρχει […].
Ο πουλημένος
Paul Beatty
Μτφρ. Νίκος Α. Μάντης
Εκδ. Καστανιώτη 2016
Σελ. 416, τιμή εκδότη €19,08