alt

Για το μυθιστόρημα του Αλμπέρ Καμύ «Ο πρώτος άνθρωπος» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Καστανιώτης).

Της Διώνης Δημητριάδου

Όταν στις 4 Ιανουαρίου του 1960 ο Αλμπέρ Καμύ, εισηγητής του φιλοσοφικού παραλόγου, βρήκε τον «παράλογο» θάνατό του σε ηλικία μόλις 47 ετών, βρέθηκε μέσα στην τσάντα που είχε μαζί του το χειρόγραφο του μυθιστορήματος που τότε έγραφε. Ημιτελές, με πολλές υποσημειώσεις/σκέψεις για περαιτέρω επεξεργασία, που όπως τις διαβάζουμε δεν μπορούμε να εικάσουμε αν η τελική του μορφή θα έμοιαζε με αυτή την αρχική. Στην ουσία ένα αυτοβιογραφικό κείμενο, με τα ονόματα πότε να αποδίδονται πιστά και πότε να παραλλάσσονται, κρατώντας ωστόσο και πάλι το αληθινό τους περιεχόμενο, αντίστοιχο των πραγματικών προσώπων. Τι ακριβώς ήθελε να γράψει σ’ αυτό το τελευταίο του μυθιστόρημα; Αυτός ο πρώτος άνθρωπος θα έβρισκε τη φυσική συνέχεια των προηγούμενων μυθοπλαστικά μεταμφιεσμένων φιλοσοφικών του δοκιμίων ή θα αποτελούσε την εκδοχή μιας αυτοβιογραφίας με ή χωρίς τα αληθινά ονόματα; Φυσικά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Έχουμε, όμως, στα χέρια μας τον τελευταίο Καμύ και αυτό από μόνο του είναι μια αναγνωστική πρόκληση.

Η αναζήτηση του πατέρα, η προσπάθεια να βρει την αρχή του νήματος της δικής του ζωής, την ώρα που όσοι θυμούνται δεν μιλούν. Η συνειδητοποίηση της ατομικής του μοναδικότητας, της αρχής της ζωής.

Κανείς δεν μιλούσε πια για αυτούς. Ούτε η μητέρα του ούτε ο θείος του μιλούσαν πια για τους χαμένους συγγενείς. Ούτε για κείνον τον πατέρα, τα ίχνη του οποίου έψαχνε, ούτε για τους άλλους [.…] και δεν ήταν σίγουρος ότι τούτες οι τόσο πλούσιες αναμνήσεις, που τόσο ορμητικά ανάβλυζαν από μέσα του, ήταν στ’ αλήθεια πιστές στο παιδί που κάποτε υπήρξε.

Η αναζήτηση του πατέρα, η προσπάθεια να βρει την αρχή του νήματος της δικής του ζωής, την ώρα που όσοι θυμούνται δεν μιλούν. Η συνειδητοποίηση της ατομικής του μοναδικότητας, της αρχής της ζωής από αυτόν και μόνον. Ο πρώτος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι αυτός. Όταν η προέλευση, οι ρίζες, χάνονται, τότε η αρχή είσαι εσύ. Αυτό το εννοεί με τον καιρό ο Ζακ Κορμερί του βιβλίου. Αν και γεννημένος στο Αλγέρι, ζει ώριμος άντρας στο Παρίσι. Θα επιστρέψει, όμως, αναζητώντας τα ίχνη της πρώιμης ζωής του, δίνοντας έτσι σε μας που διαβάζουμε τα στοιχεία της παιδικής ηλικίας του Καμύ, γιατί φυσικά γι’ αυτόν πρόκειται. Πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης του μυθιστορήματος που (να το πούμε κι αυτό) ίσως μόνο μια τόσο ταλαντούχα γραφή θα μπορούσε να προσφέρει, αφού η ιστορία είναι ημιτελής και «εν τη γενέσει της», μας αφήνει να δούμε τις απαρχές της σκέψης ενός διανοητή από τους πλέον καταλυτικούς στη φιλοσοφική σκέψη του 20ού αιώνα. Να το θέσω διαφορετικά, ως ερώτημα: Ομύθος του Σίσυφου μπορεί να έχει την αρχή του σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια της στέρησης στο πατρικό σπίτι; Αν υπερβούμε ως αυτονόητο τον παραλληλισμό και στις δύο περιπτώσεις, που αφορά στην εναγώνια (και μάταιη) αναζήτηση μιας απάντησης στα βασικά ερωτήματα ζωής, μπορούμε πιστεύω να προχωρήσουμε στη βαθύτερη έννοια του παραλόγου, που διέπει έτσι κι αλλιώς όλο το έργο του Καμύ. Στις σημειώσεις που κράταγε ο ίδιος με σκέψεις για την επεξεργασία της ιστορίας του Πρώτου ανθρώπου, γράφει:

Η ζωή του Λ.Κ. Εξολοκλήρου αθέλητη, εκτός από την επιθυμία του να υπάρχει και να συνεχίζει. Ορφανοτροφείο. Εργάτης σε ξένα χωράφια, αναγκασμένος να παντρευτεί τη γυναίκα του. Η ζωή του εξελίσσεται παρά τη θέλησή του – κι ύστερα ο πόλεμος τον σκοτώνει.

Εικάζοντας (ανατρέχοντας στα πραγματικά στοιχεία που γνωρίζουμε) ότι τα αρχικά Λ.Κ. παραπέμπουν στον πατέρα του Καμύ, Λισιέν, βλέπουμε τη βασική ιδέα (την αφορμή της από τη ζωή του πατέρα) που θεμελιώνει τη φιλοσοφική θέση του παραλόγου. Ο άνθρωπος νιώθει ότι ζει μια ζωή που δεν του ανήκει ως αρχική βούληση, ως στοχοθέτηση, ούτε καν ως ερμηνεία. Ρωτά, ζητά να μάθει τα όρια της δύναμής του και όλα γύρω σιωπούν. Πρόκειται για την παράλογη συνύπαρξη που συνέλαβε ως φιλοσοφική θέση ο εισηγητής του παραλόγου Αλμπέρ Καμύ. Το παράλογο γεννιέται από τη συνύπαρξη του ανθρώπου, που δικαιολογημένα ερωτά να μάθει, και του κόσμου που σιωπά, δικαιολογημένα επίσης. Από αυτή την αρχή προκύπτει η συνέχιση της φιλοσοφικής θεώρησης της ιδέας του παραλόγου: ο διαρκής προσωπικός αγώνας, που αν και μάταιος προσφέρει την αίσθηση της πλήρωσης, η επίγνωση της θέσης του υποκειμένου στον κόσμο (άρα και επίγνωση των ορίων του) και τέλος η χαρά ή και η «ευτυχία» («θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Σίσυφο ευτυχή», θα πει ο Καμύ) που νιώθει ο άνθρωπος (αρχετυπικά ο Σίσυφος) επειδή στην ουσία έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του. Θα σηκώνει και θα κυλά προς τα πάνω τον βράχο, επειδή αυτός αποφάσισε να παίξει το «παιχνίδι» των θεών. Η ιδιότυπη τιμωρία του πλέον δεν υφίσταται, οι θύτες χάνουν το πλεονέκτημα της απόφασης. Ο τίτλος που έδωσε στο μυθιστόρημά του ο Καμύ, Ο πρώτος άνθρωπος, κάτω από αυτή την ερμηνεία ίσως μας οδηγεί και πιο πέρα. Δεν είναι μόνον αυτός που σηματοδοτεί την αρχή της προσωπικής του ζωής, θεωρώντας κομμένους τους δεσμούς από τον «άγνωστο» εν πολλοίς πατέρα.

Το παράλογο γεννιέται από τη συνύπαρξη του ανθρώπου, που δικαιολογημένα ερωτά να μάθει, και του κόσμου που σιωπά, δικαιολογημένα επίσης.

[…] βαδίζοντας στη νύχτα των χρόνων πάνω στη γη της λήθης, όπου ο καθένας ήταν ο πρώτος άνθρωπος, όπου αυτός ο ίδιος χρειάστηκε να μεγαλώσει μόνος του, χωρίς πατέρα, μην έχοντας γνωρίσει ποτέ εκείνες τις στιγμές που ο πατέρας καλεί τον γιο όταν είναι πια σε ηλικία να καταλαβαίνει, για να του πει το οικογενειακό μυστικό ή ένα παλιό βάσανο ή την εμπειρία της ζωής του […]

Είναι και αυτός που αποφασίζει, όπως ο Ζακ της αφήγησης, να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του αποκόπτοντας συνειδητά τώρα τους δεσμούς με ό,τι τον κρατούσε δέσμιο συνθηκών που δεν όριζε.

[…] εκείνος, ήρεμα τερατώδης. Εκείνος, βυθισμένος σε όλους τους παραλογισμούς της ιστορίας μας.

Τέρας, παράδοξο ον, που κατορθώνει να υπερπηδήσει τα εμπόδια, τόσο διαφορετικός από τους άλλους, τα παιδιά που μαζί τους μεγάλωσε και που η εποχή και η ταξική τους θέση τα είχε δρομολογήσει ήδη στον ανηφορικό δρόμο της ανέχειας. Είναι άραγε ευτυχής έτσι; Είναι εξομολογητικά δυνατή η σημείωση που κράτησε για να την επεξεργαστεί στην ιστορία του βιβλίου:

Μαμά. Η αλήθεια είναι ότι, παρ’ όλη μου την αγάπη, δεν μπόρεσα να ζήσω τούτη τη ζωή της τυφλής καρτερίας, δίχως λόγια, χωρίς σχέδια. Δεν μπόρεσα να ζήσω τη δική της ζωή, ζωή άγνοιας. Και γύρισα ολόκληρο τον κόσμο, έχτισα, δημιούργησα. Φούντωσα τον πόθο σε ανθρώπινα πλάσματα. Οι μέρες μου ήταν ασφυκτικά γεμάτες – όμως, τίποτα δεν γέμιζε την καρδιά μου όπως…

Κανείς δεν γνωρίζει ποια θα ήταν η τελική μορφή που θα έπαιρνε το μυθιστόρημα, ούτε φυσικά πώς θα εξελισσόταν η ιστορία. Και, αλήθεια, θα παρέμενε μια αποτύπωση της πραγματικής ζωής του συγγραφέα, όπως το διαβάζουμε σ’ αυτήν την πρώτη του εκδοχή, ή μήπως θα ανιχνευόταν ως αυτοβιογραφικό μόνο στον πυρήνα του; Στην ηλικία των 47 χρόνων ο Καμύ θέλησε μάλλον να δώσει το μεγάλο έργο του και οπωσδήποτε το πιο προσωπικό – έτσι φαίνεται να το είχε φανταστεί και σχεδιάσει.

Γενικά, σκοπεύω να μιλήσω για όσους αγάπησα. Και μόνο γι’ αυτό. Απέραντη χαρά.

Ήταν ίσως η ώρα να καταγράψει τη ζωή του, τον δικό του βιωμένο χρόνο, όλα όσα τον διαμόρφωσαν ως θετική αλλά και ως αρνητική επίδραση, ως δράση και ως αντίδραση.

Ήταν ίσως η ώρα να καταγράψει τη ζωή του, τον δικό του βιωμένο χρόνο, όλα όσα τον διαμόρφωσαν ως θετική αλλά και ως αρνητική επίδραση, ως δράση και ως αντίδραση. Κι έτσι διαβάζουμε εμείς τώρα, με τη φροντίδα της γυναίκας και της κόρης του, τα γραπτά του, όπως ακόμα τα διαμόρφωνε διαγράφοντας και συμπληρώνοντας, ψάχνοντας άλλοτε να δώσει τη φωτογραφική απεικόνιση της ζωής του και άλλοτε να την καλύψει πίσω από κάποιο άλλο όνομα. Σε κάθε περίπτωση συλλαμβάνουμε την ατμόσφαιρα στο σπίτι, τη φτώχεια, την αυστηρότητα μιας σκληρής διαπαιδαγώγησης από την πλευρά της γιαγιάς του (ορθής όμως στις αρχές της), την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια των προθέσεων, ταυτόχρονα την αδυναμία κατανόησης των δικών του επιδιώξεων – τόσο ξένων προς τις προδιαγραφές της ζωής των δικών του. Αλλά και την ευεργετική συμβολή του δασκάλου, που γρήγορα διέκρινε την κλίση στα γράμματα του μικρού μαθητή του και τον προέτρεψε (αλλά και τον βοήθησε) να ακολουθήσει τις σπουδές που τον απομάκρυναν από τον κλειστό κόσμο των παιδικών του χρόνων. Σ’ αυτόν θα απευθύνει μια επιστολή μετά τη μεγάλη του βράβευση με το Νόμπελ για να του αποδώσει την ευγνωμοσύνη που του χρωστά.

Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό χέρι που απλώνατε στο μικρό φτωχό παιδί που ήμουν τότε, χωρίς τα μαθήματά σας και την υποδειγματική συμπεριφορά σας, τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει.

Διαβάζω τον Αλμπέρ Καμύ από την πολύ νεαρή ηλικία και τον μελετώ ακόμη μέχρι σήμερα, αναγνωρίζοντας κάθε φορά τη συνάντηση με μια νέα εμπειρία, την ανακάλυψη κάποιας άγνωστης ή αμελητέας ως τώρα πτυχής του ιδεολογικού του κόσμου. Θεωρώ πως μέσα από το φιλοσοφικό του έργο, και κυρίως μέσα από τον Μύθο του Σίσυφου, το δοκίμιο για το παράλογο, ξεδιπλώνεται μία από τις εναργέστερες σκέψεις, που έδωσε ώθηση, που «φούντωσε τον πόθο σε ανθρώπινα πλάσματα», όπως λέει ο ίδιος. Τώρα με τον ημιτελή Πρώτο άνθρωπο ανακαλύπτω την αρχή αυτής της σκέψης, τις αφορμές της, το πρώτο σκίρτημα που οδήγησε στα κατοπινά άλματα. Και μόνο για τούτο θα θεωρούσα σπουδαία αυτή την τελευταία του κατάθεση. Διαβάζοντας ανακάλυψα και πολλούς άλλους λόγους.

* Η ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ είναι συγγραφέας. 
Τελευταίο της βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Ο ευτυχισμένος Σίσυφος» (εκδ. ΑΩ).


 

altΟ πρώτος άνθρωπος
Αλμπέρ Καμύ
Μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη
Καστανιώτης 2017
Σελ. 336, τιμή εκδότη €16,96

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το χρυσό σημειωματάριο» της Ντόρις Λέσινγκ – Αλήθειες βαθιές κι επώδυνες, ενεργές και σήμερα

«Το χρυσό σημειωματάριο» της Ντόρις Λέσινγκ – Αλήθειες βαθιές κι επώδυνες, ενεργές και σήμερα

Για το εμβληματικό μυθιστόρημα της νομπελίστριας Ντόρις Λέσινγκ [Doris Lessing] «Το χρυσό σημειωματάριο» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη, εκδ. Διόπτρα). 

Γράφει ο Κ.Β. Κατσουλάρης

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την Ντόρις Λέσινγκ χω...

«Έντιμοι άνθρωποι» του Λεονάρδο Παδούρα (κριτική) – O Mάριο Κόντε σε μια Κούβα που αλλάζει

«Έντιμοι άνθρωποι» του Λεονάρδο Παδούρα (κριτική) – O Mάριο Κόντε σε μια Κούβα που αλλάζει

Για το μυθιστόρημα του Λεονάρδο Παδούρα [Leonardo Padura] «Έντιμοι άνθρωποι» (μτφρ. Κώστας Αθανασίου, εκδ. Καστανιώτη). Kεντρική εικόνα: © Wikimedia Commons. 

Γράφει η Έλενα Χουζούρη 

Ανεξάρτητα αν είχε επισκ...

«Συνάντηση» της Νατάσα Μπράουν (κριτική) – «Αφομοιώσου, αφομοιώσου… διαλύσου μέσα στο χωνευτήρι»

«Συνάντηση» της Νατάσα Μπράουν (κριτική) – «Αφομοιώσου, αφομοιώσου… διαλύσου μέσα στο χωνευτήρι»

Για το μυθιστόρημα της Νατάσα Μπράουν [Natasha Brown] «Συνάντηση» (μτφρ. Βαγγέλης Τσίρμπας, εκδ. Gutenberg). Kεντρική εικόνα: Η Teyonah Parris από τη σειρά «Mad Men». 

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη 

«Δεν υπάρχει επιτ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Η συντακτική ομάδα των New York Times ξεχώρισε τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2023, επιλέγοντας πέντε έργα μυθοπλασίας και πέντε δοκίμια. Στην κεντρική εικόνα, η Ζέιντι Σμιθ [Zadie Smith], συγγραφέας του «The fraud», το οποίο αναφέρεται στη λίστα ως ένα από τα πέντε σημαντικότερα μυθιστορήματα του έτους που ...

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Η συντακτική ομάδα των New York Times ξεχώρισε τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2023, επιλέγοντας πέντε έργα μυθοπλασίας και πέντε δοκίμια. Στην κεντρική εικόνα, η Ζέιντι Σμιθ [Zadie Smith], συγγραφέας του «The fraud», το οποίο αναφέρεται στη λίστα ως ένα από τα πέντε σημαντικότερα μυθιστορήματα του έτους που ...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ