Για το μιούζικαλ West Side Story, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Των Χρύσας Στρογγύλη και Νίκου Ξένιου

Στo πλαίσιo του Φεστιβάλ Αθηνών, και μετά τα Κάρμινα Μπουράνα, η Καμεράτα έκανε στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής επίσημη πρώτη του μιούζικαλ West Side Story των Λέοναρντ Μπερνστάιν, Άρθουρ Λόρενς και Στήβεν Σόντχαϊμ.

Για την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, που παρουσιάζεται στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη.

Του Νίκου Ξένιου

Το Περιμένοντας τον Γκοντό  πρωτοπαρουσιάστηκε το 1953 στο Theatre de Babylone του Παρισιού, αφήνοντας στο κοινό και στους κριτικούς την έωλη αυτήν αίσθηση ατέρμονης επαναληπτικότητας μέσα σ’ ένα έρημο, αιχμηρό τοπίο που βρίσκεται «εκτός πόλεως», «εκτός χρόνου» και «εκτός Ιστορίας».

Για την παράσταση Ορέστεια του Αισχύλου, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, η οποία παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Η θεατρική σύμβαση μας μετέφερε στην περίοδο 1940-1950, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στον Εμφύλιο.

Για την παράσταση του Rodrigo Garcia, 4, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Με το «Τέσσερα», την πρόσφατη δημιουργία του, ο άλλοτε πρωτοπόρος ισπανο-αργεντίνος σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία απαιτεί από το σύγχρονο κοινό να αναζητήσει νοήματα σε μια περφόρμανς χωρίς συνοχή, που ανακαλεί την παιδική ηλικία με παράδοξο τρόπο.

Για τις παραστάσεις χορού της Γεωργίας Βαρδαρού New narratives και της Σοφίας Μαυραγάνη Σάλος, οι οποίες παρουσιάστηκαν στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Νέες μορφές αφήγησης απασχολούν έντονα τη Γεωργία Βαρδαρού και «μικρές ιστορίες» που διαδραματίζονται ανάμεσα στα πρόσωπά της εξατομικεύουν μνήμες και βιώματα και τα εντάσσουν σε δύσκολα κινησιολογικά μοτίβα.

Για την παράσταση Minefield της Lola Arias που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Έπειτα από το «Η ζωή μου μετά» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, 2014), η Λόλα Αρίας επανέρχεται στην Ελλάδα με την παράσταση «Minefield» (Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260), ένα κράμα θεάτρου-ντοκουμέντου, μυθοπλασίας και ροκ μουσικής.

Για την παράσταση χορού του Jan Martens The dog days are over, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Με την παράσταση The dog days are over ο Bέλγος χορογράφος Jan Martens αποκαλύπτει τις προσωπικότητες που κρύβονται πίσω από τους χορευτές του, παρατάσσοντας οκτώ διαφορετικούς σωματότυπους (τρεις άντρες και πέντε γυναίκες) μετωπικά και υποβάλλοντάς τους σε ένα αυστηρό ρυθμικό μοτίβο.

Για την περφόρμανς του Arkadi Zaides, η οποία παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του Fast Forward Festival 3.

Του Νίκου Ξένιου

Η στρατευμένη τέχνη είναι εκείνη η κατηγορία καλλιτεχνικής δραστηριότητας που βρίσκει το σύγχρονο κοινό πιο καχύποπτο από οποιαδήποτε άλλη μορφή δημιουργίας. Ο Αρκάντι Ζαΐντες παρουσίασε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση την performance Archive 10, που συνθέτει βίντεο αρτ, θέατρο και χορό και που θέμα της είναι η βία.

Για την παράσταση Βέρθερος, του Γκαίτε, σε σκηνοθεσία και διασκευή Αλέξανδρου Διαμαντή, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Βέρθερος του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, σε μετάφραση Στέλλας Νικολούδη και διασκευή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή ανεβαίνει μέχρι αύριο στο θέατρο «Σημείο» από μια ομάδα νέων παιδιών με όραμα και ταλέντο.

Για τη θεατρική παράσταση Γκιακ, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, η οποία παρουσιάζεται στο Skrow Theater.

Του Νίκου Ξένιου

Μια παράσταση υψηλών αξιώσεων, τη σκηνική διασκευή εννέα διηγημάτων από την ομώνυμη συλλογή Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου μπορεί κανείς να απολαύσει μέχρι τις 28 Ιουνίου σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη στο Skrow Theater, στο Παγκράτι.

Σκέψεις για το κείμενο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ Προς Δαμασκόν, με αφορμή την παράσταση της Ρούλας Πατεράκη, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 22 Μαΐου.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση Να με θυμάσαι, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο Underground.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο Underground, δίπλα στο Άστυ (Κοραή) η Βάνα Πεφάνη μάς εξέπληξε πάλι, με τη σκηνική σύλληψη, τη σκηνοθεσία και το κείμενο που συνεισέφερε στην παράσταση Να με θυμάσαι, μια σκηνική σύνθεση έξι κειμένων για έξι διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες.

Για την παράσταση των Rimini Protokoll Mein Kampf, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Η ένταξη του βιβλίου του Χίτλερ Ο Αγών μου στο σχολικό πρόγραμμα της Γερμανίας φέρεται να επιδιώκει την ηθική και πνευματική οχύρωση των εφήβων «από τα κελεύσματα του πολιτικού εξτρεμισμού», ενώ στο Kunstfest της Βαϊμάρης κάνει πρεμιέρα η παράσταση των Rimini Protokoll, Adolf Hitler: Mein Kampf, vol. 1&2 σε σκηνοθεσία Χέλγκαρ Χάουγκ και Ντάνιελ Βέτσελ, με την πεποίθηση ότι μια ανοιχτή και απροκατάληπτη εξερεύνηση του βιβλίου είναι ο καλύτερος τρόπος απομυθοποίησης του συμβολικού, έως και φετιχιστικού του περιεχομένου.

Για την παράσταση Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα.

Του Νίκου Ξένιου

Σχολική βία και εκκολαπτόμενος φασισμός κυριαρχούν στη νουβέλα του Ρόμπερτ Μούζιλ Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες (μτφρ. Αλέξανδρος Ίσαρης, εκδ. Πατάκη), που ανεβαίνει στο θέατρο «Πόρτα» σε διασκευή και σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη.

Για την παράσταση χορού από το TAO Dance Theater, η οποία παρουσιάστηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Τάο Γιε, γνωστός στην Κίνα και σε ολόκληρο τον κόσμο, παρουσίασε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τις περφόρμανς χορού «Έξι» και «Επτά». Η πρώτη ήταν παραγγελία του Norrlands Operan στη Σουηδία και η δεύτερη του λονδρέζικου θεάτρου Sadler’s Wells. Πρόκειται για σύνθεση δύο χορογραφιών που προσλαμβάνει φιλοσοφικές διαστάσεις, δίχως να αφηγείται κάτι συγκεκριμένο.

Για την παράσταση του Thomas Bernhard Ο θεατροποιός, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα.

Του Νίκου Ξένιου

Το ντεμπούτο του στο θέατρο ο Τόμας Μπέρνχαρντ το έκανε το 1970 στο Αμβούργο με το γκροτέσκο Μια γιορτή για τον Μπόρις (Ein Fest für Boris), που παραπέμπει στο θέατρο του παραλόγου και είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, τα δύο άλλα έργα της οποίας έχουν ανέβει στην ελληνική θεατρική σκηνή: Ρίττερ, Ντένε, Φος και Θεατροποιός.

Για την παράσταση του Αντώνη Φωνιαδάκη Links στο θέατρο Ολύμπια.

Του Νίκου Ξένιου

Αφιερωμένη στον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και τον Γκεόργκ Φρήντριχ Χαίντελ, η χορογραφική παράσταση Links, του νέου διευθυντή μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής Αντώνη Φωνιαδάκη, ανοίγει μια νέα περίοδο δημιουργίας, λίγο πριν την οριστική μεταστέγαση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο νέο της κτήριο.

Για τις παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στο 3ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ελληνικό χορό το εκπροσώπησαν φέτος στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση οι δουλειές της Ευαγγελίας Κολύρα, του Χάρη Κούσιου και της Ιωάννας Αγγελοπούλου.

Για την παράσταση των bijoux de kant Περί φύσεως, σε κείμενο Μιχάλη Βιρβιδάκη και σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη και Ηλέκτρας Ελληνικιώτη, η οποία παρουσιάζεται στο Bios.

Του Νίκου Ξένιου

Για τον Λευτέρη Βογιατζή προόριζε ο Μιχάλης Βιρβιδάκης το έργο του Περί φύσεως, όμως η μεγάλη απώλεια οδήγησε τη σκηνοθεσία στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη της ομάδας bijoux de kant, που μαζί με την Ηλέκτρα Ελληνικιώτη μας δίνουν ακόμη ένα σκηνοθετικό διαμάντι στο θέατρο «Bios» της οδού Πειραιώς.

Για την παράραστη του έργου του Μπρεχτ Η όπερα της πεντάρας, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο Παλλάς. 

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Εσείς που νοιάζεστε για την αιδώ μας / Και είστε στη λαγνεία ειδικοί / Δεν θα περάσει το δικό σας τώρα εδώ / Πρώτα ψωμί και ύστερα ηθική.

Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση –ενώ δεν θα ’πρεπε– πλησιάζοντας στο Παλλάς είναι η κοινωνική σύνθεση του κοινού, ενός παλιομοδίτικου αστικού κοινού που μοιάζει να έχει μείνει στη δεκαετία του ’90 και το οποίο δύσκολα συναντά κανείς στις εναλλακτικές διαδρομές μεταξύ των υπογείων (ή έστω ισογείων) του Bios και του Μπαγκλαντές, του Θεάτρου Τέχνης και του Ιδρύματος Κακογιάννη, του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων.

Για την παράσταση Ο εραστής, του Harold Pinter, σε σκηνοθεσία Γιώργου Χαρατζά και Κορίνας Χρυσάιδου.

Της Εύας Στάμου

Είναι ο Εραστής του Χάρολντ Πίντερ ένα δράμα για τη ζήλεια και την απιστία ή μια σαρκαστική κωμωδία για τον παραλογισμό του θεσμού του γάμου;  Αν και το έργο επιδέχεται δύο τουλάχιστον διαφορετικές αναγνώσεις, θα μπορούσε επίσης να ερμηνευτεί με τρόπο που να τις εμπεριέχει.

Για την παράσταση του Philippe Quesne Η μελαγχολία των δράκων, που παρουσιάστηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Ο γάλλος παραγωγός και οπτικός καλλιτέχνης Philippe Quesne ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, προσκεκλημένος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, με τη διεθνή του σκηνική επιτυχία Η μελαγχολία των δράκων. Πρόκειται για μιαν αμφιλεγόμενη παράσταση, που άλλοι χαρακτήρισαν «απόλυτο αριστούργημα» και άλλοι απλώς «πρωτοποριακή αλλά, ταυτόχρονα, βατή και διασκεδαστική». Το βέβαιο είναι πως δεν πρόκειται για ένα αδιάφορο έργο, εφόσον εμπλέκει τους πάντες σε μιαν επανεκτίμηση της έννοιας της μελαγχολίας.

Για την παράσταση Το κουκλόσπιτο, του Ibsen, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής.

Του Νίκου Ξένιου

Το 1999 ο Γιώργος Σκεύας ξεκίνησε μια σειρά θεατρικών συνεργασιών με τον Λευτέρη Βογιατζή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στις παραστάσεις: Τέφρα και Σκιά του Χάρολντ Πίντερ (2000), Σ’ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη (2003), Η Ήμερη του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι (2007). Είδαμε στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής τη διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα στο Κουκλόσπιτο (1879) του Χένρικ Ίψεν, με πρωταγωνιστές την Αμαλία Μουτούση και τον Άρη Λεμπεσόπουλο. Το δεύτερο απ’ τα κοινωνικά έργα του Ίψεν και για μερικούς το πρώτο που εγκαινιάζει την τελευταία δημιουργική του περίοδο, σε μια παράσταση υψηλών αξιώσεων και αντιφατικών ερμηνειών.  

Για την παράσταση χορού της Ίριδος Καραγιάν Αλάσκα, η οποία παρουσιάζεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι και τις 29 Φεβρουαρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Η χορογράφος Ίρις Καραγιάν με την ομάδα «Ζήτα» παρουσιάζουν την αξιοσημείωτη χορογραφία Alaska στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έως τις 29 Φεβρουαρίου. Δύο χορευτές και τρεις χορεύτριες ενώνονται σε ένα σώμα και χωρίζουν, πιέζουν και χαλαρώνουν, μπαίνουν ατομικά στους ομαδικούς σχηματισμούς και βγαίνουν, πλησιάζουν και απομακρύνονται, παράγοντας διαφορετικούς σχηματισμούς, επαναλαμβάνοντας τμηματικά μια μινιμαλιστική χορογραφία, παρατηρώντας έκπληκτοι την ίδια τους την κίνηση να επισπεύδεται και να επιβραδύνεται σε σχέση με τον χρόνο και να αναπροσδιορίζεται αποκτώντας πολλαπλή νοηματοδότηση σε συνάρτηση με τον χώρο. Η πολύ καλοδουλεμένη αυτή παράσταση θα παρουσιαστεί στις 4 Μαρτίου στη Μπρεστ της Γαλλίας.

Για την παράσταση Δεσποινίς Τζούλια, του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Βασιλάκου.

Της Εύας Στάμου

Το θεατρικό αριστούργημα του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Δεσποινίς Τζούλια, ένα έργο που στις μέρες του (1888) θεωρήθηκε ιδιαίτερα τολμηρό κι ανατρεπτικό, έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου, στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Το πρώτο «σουηδικό νατουραλιστικό δράμα», όπως χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα του, το Δεσποινίς Τζούλια ανεβαίνει συχνά στην σκηνή καθώς πρόκειται για ένα κείμενο που επιδέχεται διαφορετικές σκηνοθετικές ερμηνείες και προσαρμόζεται συνήθως με επιτυχία στο πνεύμα και τις κοινωνικοπολιτικές αναζητήσεις κάθε εποχής.

Για την παράσταση Δαμάζοντας τα κύματα, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο.

Του Νίκου Ξένιου

Τα σενάρια των σπουδαίων κινηματογραφιστών περνούν στον ζωτικό χώρο του θεάτρου και σταδιακά καθιερώνουν ένα νέο είδος. Tο 2004 το Εθνικό Θέατρο ανέβασε στη Νέα Σκηνή το έργο του Λαρς φον Τρίερ Dogville, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη. Σήμερα η Ρούλα Πατεράκη διασκευάζει τολμηρά για το Εθνικό θέατρο το Δαμάζοντας τα κύματα του Λαρς φον Τρίερ, σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνικά-κοστούμια Άγγελου Μέντη. Μια εικαστικά άψογη δημιουργία αυστηρού ρυθμού, που τηρεί την αποστασιοποίηση του θεατή, καθώς μια προσωπική συνέντευξη της κας Πατεράκη με τον Δανό δημιουργό διατρέχει το κείμενο, εγκιβωτίζοντας στην παράσταση τον κινηματογράφο και το βλέμμα της μεγάλης Ελληνίδας δημιουργού.

Για την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, η οποία παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση Μισαλλοδοξία, σε σκηνοθεσία της Ιώς Βουλγαράκη, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι και τις 31 Ιανουαρίου.

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Γιώργος Στόγιας είδε τέσσερις παραστάσεις για παιδιά που παίζονται αυτό το διάστημα στις αθηναϊκές σκηνές και κράτησε σημειώσεις. Διατυπώνει ενστάσεις, παρατηρεί ελλείμματα αλλά έχει να πει κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ».  

Του Γιώργου Στόγια

Για την παράσταση των bijoux de kant Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου 14).

Του Νίκου Ξένιου

Για τη θεατρική παράσταση Το γήρας  - Ένα χορικό, σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Του Νίκου Ξένιου

Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που επαναλειτουργεί μετά από οκτώ χρόνια στο Rex-αίθουσα «Κατίνα Παξινού», παρουσιάζει Το γήρας-Ένα χορικό της Γεωργίας Μαυραγάνη και της ομάδας της «Happy End».

Για την παράσταση Οι Καραμάζοφ, του Θεάτρου Τέχνης Τσέχοφ της Μόσχας, σε σκηνοθεσία Konstantin Bogomolov, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Του Νίκου Ξένιου

Στη Μόσχα, η πρεμιέρα της παράστασης του Κωνσταντίν Μπογκομόλοφ: Καραμάζοβ, μια ονειροφαντασία προκάλεσε σκάνδαλο. Παραιτήσεις ακούστηκαν και ψίθυροι περί λογοκρισίας, όμως τίποτε δεν συνέβη στο τέλος. Μάλιστα το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο πρωτοποριακό έργο, ενώ με τον «Γαργαντούα και Πανταγκριέλ» του Ραμπελαί και τον «Ιδανικό Σύζυγο» του Όσκαρ Ουάιλντ ο Μπογκομόλοφ είχε ήδη κατακτήσει οριστικά τη θέση του πιο δημοφιλούς ρώσου σκηνοθέτη.