Για την παράσταση των Blitz 6 a.m. How to disappear completely, η οποία παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Για το μιούζικαλ Kiss me, Kate του Κόουλ Πόρτερ σε σκηνοθεσία Πάρη Μέξη και Γιώργου Πέτρου που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Μέγαρο Μουσικής. (φωτ. Θωμάς Δακαλάκης)

Της Χρύσας Στρογγύλη

Με αφορμή το Ποτέ δε σε ξεχνώ, μια παράσταση για την εμμονή, του Κώστα Κουτσολέλου.

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Τι σημαίνει «καλλιτέχνης»; Ο φίλος που με κάλεσε στην παράστασή του δυσανασχετεί με τέτοιους χαρακτηρισμούς, παρότι είναι από τους λίγους της γενιάς του που τον δικαιούνται σε τέτοιο βαθμό.

Για την παράσταση Τρωάδες, του Σωτήρη Χατζάκη, από το Εθνικό Θέατρο.

Του Νίκου Ξένιου

Στο ολοκαίνουργιο ανοικτό θέατρο της Χώρας Άνδρου είδαμε τις Τρωάδες του Ευριπίδη, την παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου σεσκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη που άνοιξε τα Επιδαύρια 2015.

Για την παράσταση Passim από τον François Tanguy και το Théâtre du Radeau στο Φεστιβάλ Αθηνών 2015

Του Γιώργου Π. Πεφάνη 

Όποιος θα ήθελε να παραπέμψει κάπου και πουθενά συγκεκριμένα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λέξη passim, αυτή τη mot valise που δείχνει μια διαδρομή σε ένα μεγάλο κείμενο χωρίς όμως κανέναν συγκεκριμένο σταθμό. Μια λέξη που θα μπορούσε να σε ταξιδεύσει μέσα στα διανοητικά τοπία του κειμένου, ταξιδεύοντας και αυτή, κρυπτόμενη εδώ, αποκαλυπτόμενη εν μέρει λίγο παραπέρα, συνοδεύοντας εμμέσως έναν λογικό σχηματισμό, δημιουργώντας λίγο παρακάτω παραλληλίες ή αντηχήσεις με άλλες έννοιες και το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ.

Για την παράσταση Λουκρητία Βοργία, του Βικτόρ Ουγκό, που ανέβηκε στην Πειραιώς, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Κλασικό théâtre en prose, η «Λουκρητία Βοργία» πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο του Porte-Saint-Martin στις 2 Φεβρουαρίου του 1833. Ο Ουγκώ γράφει αυτό το έργο μέσα σε δεκατέσσερεις μέρες, το διαβάζει για πρώτη φορά στον στενό του κύκλο και συναντά την Ζυλιέτ Ντρουέ, που θα παίξει ένα δευτερεύοντα ρόλο στην παράστασή του. Οι δυο πρωταγωνιστές ήταν ο Φρεντερίκ Λεμαίρ και Μαντμουαζέλ Ζωρζ και το έργο γνώρισε τέτοια επιτυχία, που ο Ντονιτσέτι την ίδια χρονιά ζήτησε από τον Ουγκώ να γράψει το λιμπρέτο της ομώνυμης όπεράς του.

Για την παράσταση Νέκυια, μια συνεργασία του Μιχαήλ Μαρμαρινού με το θέατρο ΝΟ, στην Αρχαία Επίδαυρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου. 

Του Νίκου Ξένιου

Στην Επίδαυρο, την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο, ο κύριος Μιχαήλ Μαρμαρινός παρουσίασε τη ραψωδία λ της ομηρικής Οδύσσειας και ο κύριος Γκένσο Ομεγουάκα αφηγήθηκε το ίδιο πράγμα με τους κώδικες του θεάτρου Νο. Στη Νεκυομαντεία (Νέκυια) ο Όμηρος βάζει τον Οδυσσέα να αφηγείται πώς επιχείρησε την κάθοδο στον Άδη, για να λάβει μαντεία για την έκβαση της περιπέτειάς του.

Για την παράσταση Βερενίκη του Ρακίνα σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Νίκου Ξένιου
Φωτογραφίες: Βασίλης Μακρής

Βερενίκη του Ρακίνα: μια καλοστημένη και εικαστικά άρτια παράσταση του Θέμελη Γλυνάτση στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Όταν, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Τίτος έρχεται στη Ρώμη για ν’ αναλάβει την εξουσία, τον συνοδεύει ως επίδοξη σύζυγός του η Βερενίκη, βασίλισσα της Παλαιστίνης και αδελφή του Αγρίππα του Β’, μετά από μακροχρόνιο έρωτα.

Για την παράσταση της Στεφανίας Γουλιώτη, Ευμενίδες, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Νίκου Ξένιου

Η Στεφανία Γουλιώτη ερμήνευσε τις Ευμενίδες του Αισχύλου σε ένα μονόλογο ψυχαναλυτικής υφής [1], στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η ανωφερής ερμηνευτική οδός που επέλεξε υποστηρίχτηκε ιδιαίτερα από την πρόθεσή της να λειτουργήσει ως διάμεσο μεταξύ του έργου και του κοινού, καθώς και από την ποιητικότατη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη.

Για την παράσταση Αίαντας του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο της Επιδαύρου στις 17 και 18 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Νίκου Ξένιου

Κινούμενοι ανάμεσα στην αφήγηση και την υπόκριση και με τον ραψωδό ως κορυφαίο του Χορού, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και ο Νίκος Κυπουργός συνεργάστηκαν στο ανέβασμα του «Αίαντα» του Σοφοκλή, σε μετάφραση Δημήτρη Μαρωνίτη, στην Επίδαυρο.

Για την παράσταση Οι τυφλοί του Maurice Maeterlinck, που ανέβηκε στις 12 και 13 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. 

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Στο εκτυφλωτικό φως και στο βαθύ σκοτάδι βασιλεύει η σιωπή. Το βασίλειο της σιωπής είναι αυτοί οι ανεπαίσθητοι ήχοι που αποκτούν απροειδοποίητα όγκο και βαρύτητα, που διαπερνούν ξαφνικά την ανθρώπινη ύπαρξη όταν τα μάτια τυφλώνονται στο κυριαρχικό φως ή βυθίζονται στο σκοτάδι, όταν δηλαδή η συνείδηση απορεί.

Για την παράσταση Go down, Moses του Romeo Castellucci, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

H τελευταία παραγωγή της Socìetas Raffaello Sanzio Go down, Moses, που παρουσιάστηκε με επιτυχία το Φθινόπωρο στο Παρίσι (Théâtre de la Ville, Festival d’Automne, 4-11 Νοεμβρίου 2014), ολοκλήρωσε τις παραστάσεις της στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για το Φεστιβάλ Αθηνών 2015. Οι περιβόητες σκηνικές συνθέσεις αυτού του συγκροτήματος αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον κάθε φορά που ξυπνούν οι φιλοσοφικές καταβολές του Romeo Castellucci.

Για την παράσταση Weaving Chaos της Τania Carvalho, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Νίκου Ξένιου

Κλασικό μπαλέτο, σύγχρονος χορός και μια σύνοψη της ιστορίας της ζωγραφικής συνθέτουν τη χορογραφική τοιχογραφία Weaving Chaos που παρουσιάσε στο Φεστιβάλ Αθηνών η πορτογαλίδα χορογράφος Τάνια Καρβάλιο στην πρώτη της επίσκεψη στη Ελλάδα.

Για την παράσταση Μικρές αλεπούδες της Lillian Helman, σε σκηνοθεσία του Thomas Ostermeier, από τη Schaubühne, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Νίκου Ξένιου

Take us the foxes, the little foxes that spoil the vines For our vines have tender grapes. —Song of Solomon (2:15)

Δύο χρόνια μετά την πολυσυζητημένη εμφάνισή του στην Πειραιώς 260 με τον ιψενικό «Εχθρό του λαού», ο Τόμας Όστερμαϊερ επέστρεψε και φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών με τη Schaubühne από 19 έως 21 Ιουνίου για να μας παρουσιάσει την περυσινή παραγωγή «Μικρές αλεπούδες».

Για την παράσταση Σόνια της Tατιάνα Τόλσταγια από το New Riga Theatre, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.

Του Νίκου Ξένιου

Το έργο Σόνια το πρωτοσκηνοθέτησε ο Λεττονός σκηνοθέτις Άλβις Χερνάνις το 2007. Πρόκειται για ένα δραματοποιημένο διήγημα από τη συλλογή «Λευκοί τοίχοι» της Τατιάνα Τόλσταγια, ένα άψογο δείγμα της σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας, που συνδυάζει την ευφυή ματιά στον ψυχικό κόσμο της ηρωḯδας με την αποκαλυπτική, γκροτέσκα και θλιμμένη χρήση της μεταφοράς. Στην παράσταση Σόνια που παρουσιάστηκε χθες από το θέατρο της Ρίγας στo πλαίσιo του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Γκούνταρς Άμπολινς κράτησε τον ρόλο της μοναχικής και άσχημης Σόνια, ενώ ο Γιεβγένι Ισάγιεβς ερμήνευσε υποδειγματικά τον αφηγητή.

Για την παράσταση Μακμπέθ - η Βίβλος του Σκότους, σε σκηνοθεσία και κειμενική διασκευή Θεόδωρου Εσπίριτου, με τους Δέσποινα Σαραφίδου και Νίκο Παντελίδη. 

Του Νίκου Ξένιου

Με αφορμή την Τραγωδία του Μακμπέθ του Σαίξπηρ, η εταιρεία θεάτρου 1+1=1 παρουσιάζει μια gothic εκδοχή της τραγωδίας σε κειμενική διασκευή και σκηνοθεσία του Θεόδωρου Εσπίριτου, ήδη από τις 4 Μαΐου, για οκτώ παραστάσεις στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Η εντυπωσιακή αυτή παράσταση φέρει τον τίτλο: «Μακμπέθ - η Βίβλος του Σκότους» και έχει συνυφάνει τα αποσπάσματα εκείνα του έργου όπου ο Μακμπέθ με τη Λαίδη Μακμπέθ κατηφορίζουν ως εμάς από ένα βορειοσκωτικό, παγωμένο παλάτι του Ίνβερνες και μεταφέρουν την τευτονική φρίκη σε ρυθμούς αρχαίας τραγωδίας. Εκπληκτικές ερμηνείες από τον Νίκο Παντελίδη και τη Δέσποινα Σαραφείδου. 

Για την παράσταση Φαέθων, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής».

Του Πέτρου Πολυμένη

Πέντε τα πρόσωπα στο έργο Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη, όλα της ίδιας οικογένειας: ο πατέρας, η μητέρα, οι δύο κόρες και ο γιος. Σε κάποιο σημείο ακούγεται η φράση «δεν ξέρω ποιος είμαι, αλλά ξέρω ποιος γίνομαι», ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα παράθυρο για την κατάσταση των προσώπων επί σκηνής: τι είναι ο καθένας και τι εντέλει γίνεται, μέσα από την άσκηση ψυχικού ή και σωματικού βιασμού εντός της οικογένειας. Ο πατέρας, αν και διαρκώς επικαλείται τον ιερό λόγο του Ευαγγελίου, στην πράξη γίνεται ένας σατράπης, η μητέρα οδηγείται στην τρέλα, οι δύο αδελφές Ανν και Μπεθ σκιές σαστισμένες αφηγούνται τη ζωή τους στο ημίφως, ενώ ο αδελφός τους ο Λολ, μη έχοντας τον έλεγχο της αγίνωτης ζωής του, έχει μοίρα ανάλογη με τον μυθικό Φαέθοντα, ο οποίος χτυπημένος από τον πατέρα-Δία πέφτει στον ποταμό Ηριδανό και πνίγεται.

Για την παράσταση Βυσσινόκηπος, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (φωτ. Βασ. Μακρής).

Του Νίκου Ξένιου

«Μη βλέπετε παραστάσεις, τα μούτρα σας να βλέπετε καλύτερα, τα άχρωμα τα λόγια σας, την άχρηστη ζωή σας...» Άντον Τσέχωφ

«Είναι λάμψεις της ζωής που τις βάζει στο χαρτί ο Τσέχοφ και όποιον πιάσει. Και όταν τα πιάνεις, δεν τα καταλαβαίνεις. Δεν καταλαβαίνεις την πύκνωση των πραγμάτων. Μέσα σε δύο φράσεις τα λέει όλα, σαν να είναι απλά πράγματα. Για τη ζωή που τους πάει και τους φέρνει. Και όλα αυτά τα λέει «Βυσσινόκηπο». Έβαλε χίλια στρέμματα βυσσινιές. Όσο πάει το μάτι σου από ζωή. Ο Βυσσινόκηπος είναι ο ανθός της ανθρώπινης τραγωδίας. Δεν έχω ξαναδεί συγγραφέα που να χάνεσαι τόσο μέσα του. Σχεδόν αδύνατον και να παιχτεί. Αν έφτιαχνα μια σκηνή ρεαλιστική, με χίλια δέντρα, θα βυθιζόμουνα εκεί. Δεν θα 'κανα βήμα πιο πέρα. Δεν θα 'λεγα λέξη». Νίκος Καραθάνος

Για την παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου Dressed Undressed, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο «Σημείο», είκοσι δύο χρόνια έπειτα από τους «Γάμους» του Ιγκόρ Στραβίνσκι και είκοσι πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του, το χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ του Κωνσταντίνου Ρήγου επαναλαμβάνει το τρυφερό και προκλητικό ταυτόχρονα Dressed Undressed για τέσσερις παραστάσεις (20, 21 & 27, 28 Απριλίου).

Για την παράσταση Αδερφοί Καραμάζοφ, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, που ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Του Νίκου Ξένιου

Το μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέβσκη Αδερφοί Καραμάζoβ ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη και διασκευή του Διονύση Καψάλη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η καλή αυτή παράσταση «αναγιγνώσκει» για μιαν ακόμη φορά το κλασικό κείμενο του Ντοστογιέβσκη, περιβάλλοντας στο σχήμα της πατροκτονίας την έννοια της αμαρτίας εν τη γενέσει της.

Για την παράσταση Σταματία, το γένος Αργυροπούλου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Του Πέτρου Πολυμένη

Το θεατρικό έργο Σταματία, το γένος Αργυροπούλου του Κώστα Σωτηρίου παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Για τη θεατρική παράσταση Πλατόνοφ σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Cartel.

Της Εύας Στάμου

Στο θέατρο Cartel συνεχίζεται, για λίγες ακόμα παραστάσεις, ο Πλατόνοφ του Τσέχωφ, το πρώτο θεατρικό έργο που έγραψε ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας σε νεαρή ηλικία, και το οποίο δεν παρουσιάστηκε στο κοινό παρά μετά τον θάνατό του.

Για την παράσταση Ρομαντισμός, βασισμένη στους «Υπνοβάτες» του Hermann Broch, σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση, που ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι και τις 29 Μαρτίου.

Του Νίκου Ξένιου
Φωτογραφίες: Βασίλης Μακρής

«Πιστεύω, το πιστεύω μέχρι τα μύχια της καρδιάς μου, ότι μόνο η υπερβολή της αποξένωσης, η ατέρμονη και άπειρη αποξένωση, η απόλυτη αποξένωση, αυτή μόνο μπορεί να μεταστραφεί στο αντίθετό της: στην απόλυτη αναγνώριση»
Χέρμαν Μπροχ, Οι Υπνοβάτες, τόμος Α' (Πάσενοβ, ή ο Ρομαντισμός)

Μια λογοκρατούμενη, υψηλού επιπέδου παράσταση ποιητικού θεάτρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με τίτλο «Ρομαντισμός» σκηνοθετεί ο Θέμελης Γλυνάτσης, με εφαλτήριο το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ Υπνοβάτες (1932).

Για την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις, που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.

Του Πέτρου Πολυμένη

Στο καινούργιο έργο της Λένας Κιτσοπούλου που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης επί της Φρυνίχου σε σκηνοθεσία της ίδιας, τo σκηνικό έχει κάτι το καθημερινό: ένας καναπές, ένα τραπέζι με λιτές γραμμές, και δύο φορητοί υπολογιστές. Δύο τα πρόσωπα επί σκηνής, μία γυναίκα (Λένα Κιτσοπούλου) κι ένας άντρας (Γιάννης Κότσιφας).

Για την παράσταση Torobaka των Akram Khan & Israel Galván, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 11, στις 13 και στις 15 Μαρτίου.

Του Νίκου Ξένιου

Χορεύοντας αντισυμβατικά, αναμειγνύοντας τις δυναμικές τεχνικές του κατάκ, του φλαμένκο και του σύγχρονου χορού και σπαρασσόμενοι επί σκηνής, ο Ισραέλ Γκαλβάν και ο Άκραμ Καν αποθεώθηκαν από το κοινό της παράστασης Torobaka, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Της Εύας Στάμου

Την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Γιάννου Περλέγκα φιλοξενεί ώς τις αρχές Απριλίου η σκηνή της οδού Φρυνίχου. Πρόκειται για το έργο «Ιμμάνουελ Καντ» του Τόμας Μπέρνχαρντ, ένα κείμενο διαποτισμένο από την χαρακτηριστική ειρωνεία και το πικρό χιούμορ του συγγραφέα που τοποθετεί στο επίκεντρο της δράσης τον μεγαλύτερο διανοητή του 18ου αιώνα, τον Ιμμάνουελ Καντ. 

Της Μαρίας Καλιόρη

«Ίσως ακόμα κάποιος να μην το ξέρει, αλλά χθες βράδυ ο Λούκα Ρονκόνι μας άφησε. Δεν θα είναι μια εύκολη παράσταση για μας, είμαστε όμως όλοι εδώ, γιατί είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε να τον ευχαριστήσουμε για ό,τι έκανε και για ό,τι θα συνεχίσει να κάνει». Μ' αυτά τα λόγια, αποχαιρέτησαν από τη σκηνή του Teatro Piccolo di Milano, οι μάρτυρες και συντελεστές της τελευταίας θεατρικής δουλειάς (Trilogia Lehman) του μεγαλύτερου, ίσως, Ιταλού σκηνοθέτη του 20ου αιώνα. 

Για την παράσταση Κέικ, σε κείμενο Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, που παρουσιάζεται ξανά στο Εθνικό Θέατρο.

Του Νίκου Ξένιου

Φέτος το Εθνικό παρουσιάζει ξανά το Κέικ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη. Πρόκειται για ανάπτυξη μιας ιδέας που γεννήθηκε το 2010, στο πλαίσιο του 24-hour Festival.

Για την παράσταση Κρέμα & Μαρέγκα του Christoph Marthaler, σε κείμενα του Eugène Labiche, που παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Της Εύας Στάμου

Από τις 13 ως τις 15 Φεβρουαρίου η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών φιλοξένησε την παράσταση Κρέμα & Μαρέγκα του Ελβετού σκηνοθέτη Christoph Marthaler.

Για το 2ο Φεστιβάλ νέων χορογράφων που έλαβε χώρα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 14 μέχρι και τις 17 Φεβρουαρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Τέσσερις ανερχόμενοι Έλληνες χορογράφοι, με διακριτό στιλ και υπολογίσιμη πορεία στο σύγχρονο χορό, παρουσίασαν τις δουλειές τους στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Για την παράσταση Το νησί των σκλάβων του Μαριβώ σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, στο Θέατρο Τέχνης.

Του Νίκου Ξένιου

Γραμμένη από ιταλούς ηθοποιούς, η μονόπρακτη κωμωδία του Μαριβώ «Το νησί των σκλάβων» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1725 και προκάλεσε τον θαυμασμό του Μπωμαρσαί. Το έργο, που περιλάμβανε έντεκα σκηνές, ήταν μια κοινωνική σάτιρα με ηθικοπλαστικά στοιχεία που επιστράτευε τη μορφή σάτιρας της Commedia dell’ Arte (lazzi [1]) για να μεταφέρει το κοινό σε μιαν ουτοπία: κύρια χαρακτηριστικά αυτού του επινοημένου νησιού -που ήταν θέματα επίκαιρα στις αρχές του 18ου αιώνα, λόγω της δημοσίευσης του Ροβινσώνα και του Γκιούλιβερ- ήταν η αλλοτρίωση της ανθρώπινης υπόστασης από την εξουσία και η απογύμνωση των τάξεων από το περίβλημα των κοινωνικών τους ρόλων. Το έργο ανεβαίνει στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε μετάφραση και σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.

Για την παράσταση Ματωμένος Γάμος του Φ. Γκ. Λόρκα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, που ανεβαίνει στο θέατρο Αποθήκη.

Του Πέτρου Πολυμένη

Η σκηνοθεσία ενός θεατρικού έργου είναι και μία ερμηνεία του. Ο σκηνοθέτης επιλέγει σε ποιες όψεις του κειμένου θα δώσει έμφαση και πώς θα τις τοποθετήσει στο χρόνο, πώς θα αναδείξει ή θα ιεραρχήσει τα διλήμματα, αλλά και τις συνθήκες –τις ανθρώπινες καταστάσεις– που τα προκαλούν. Το θεατρικό έργο ως κείμενο (νεκρό, κατά Μπλανσό) ξαναζωντανεύει από τον εκάστοτε αναγνώστη. Παρόλα αυτά μέσα στις λέξεις δεν παύει να υπάρχει μια εγκατεστημένη βούληση (παρά το «θάνατο» του συγγραφέα) που το σμιλεύει και το διαφοροποιεί. Σε ένα κλασικό δε θεατρικό έργο αυτή η εγκατεστημένη βούληση είναι ακόμα πιο αισθητή. Τι περιθώρια μπορεί να αφήσει σε ένα σκηνοθετικό όραμα, σε μια ιδιαίτερη ματιά, όταν οι λέξεις είναι ήδη εκεί, με βαρύτητα μεγάλη; Σίγουρα περιθώρια υπάρχουν. Σχετικό παράδειγμα στα καθ’ ημάς, πριν από χρόνια, η σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, στην οποία ένα προσωπικό σκηνοθετικό όραμα, μια ερμηνεία, βρήκε χώρο μέσα από τις λέξεις μιας έμμετρης μετάφρασης, κατά τρόπο που συχνά ο θεατής είχε την εντύπωση ότι ψάχτηκε κάθε λέξη των επί σκηνής προσώπων∙ γιατί οι λέξεις είναι στη θέση που είναι, και τι σημαίνουν.