alt

Για την παράσταση «The Factory» σε σκηνοθεσία του Omar Abusaada και κείμενο του Mohammad Al Attar, η οποία παρουσιάζεται σήμερα και αύριο στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Για τον Σύριο θεατρικό συγγραφέα Μοχάμεντ Αλ Άταρ το καίριο ζήτημα είναι η πολυσύνθετη σχέση ανάμεσα στην πολιτική κατάσταση της Συρίας και στην οικονομική παρέμβαση της Δύσης στη χώρα του. Την παράσταση documentary theater με τίτλο «The Factory» σκηνοθέτησε στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση ο Ομάρ Αμπουσαάντα, του οποίου είχαμε παρακολουθήσει, δύο χρόνια πριν, το fiction drama While I was waiting (Meeting Points 6) της Στέγης, και τώρα είχαμε την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε το έργο του, στις νέες διαστάσεις που προσλαμβάνει. 

Ένας γόνιμος προβληματισμός συνεχίζεται

Στο «While I was waiting» ο Ομάρ Αμπουσαάντα σχολίαζε τη στάση «αποστασιοποίησης» από τα γεγονότα της χώρας του, μέσα από τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού της ατομικής ταυτότητας.

Ο Ομάρ Αμπουσαάντα είναι απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Δραματικής Τέχνης της Δαμασκού, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, εργάζεται ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Το 2002 ίδρυσε την ομάδα Studio Theater, η οποία έκανε το ντεμπούτο της το 2004 με το έργο Insomnia. Η Συγχώρηση έγινε σε συνεργασία με μια ομάδα τροφίμων κέντρου κράτησης ανηλίκων. Το Withdrawal παρουσιάστηκε το 2011 ως έργο δωματίου σε ένα διαμέρισμα της Δαμασκού, με ήρωες ένα ζευγάρι προσφύγων. 

Το Could You Please Look into the Camera? ήταν ένα κείμενο με μαρτυρίες από βασανιστήρια κρατουμένων. Συναντιέται για πρώτη φορά με τον Μοχάμεντ Αλ Άταρ το 2008, όταν ο συγγραφέας Αλ Άταρ φτάνει από τη Δαμασκό στο Βερολίνο μέσω ενός προγράμματος για πολιτικά διωκόμενους συγγραφείς. Μια σπουδαία κοινή παραγωγή τους βασίστηκε στις Τρωάδες του Ευριπίδη (Queens of Syria) και στην Αντιγόνη του Σοφοκλή (Τamarrod=Ανυπακοή), όπου επιστρατεύτηκαν ερασιτέχνες σύριοι ηθοποιοί και πρόσφυγες από την Ιορδανία. Η Αντιγόνη της Σατίλα παρουσιάστηκε το 2014 και η Ιφιγένεια το 2017. Στο While I was waiting ο Ομάρ Αμπουσαάντα σχολίαζε τη στάση «αποστασιοποίησης» από τα γεγονότα της χώρας του, μέσα από τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού της ατομικής ταυτότητας: μέσα από μια σειρά θεατρικών επινοήσεων (ένας ασθενής σε κώμα γίνεται η αλληγορία της «Συρίας σε κώμα») και μέσω της παράθεσης αρχειακού υλικού, ο σύριος σκηνοθέτης κάλυπτε την περίοδο από το 2011 έως το 2016, διεξερχόμενος με κριτική ματιά τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία και καυτηριάζοντας τον εκφανατισμό των νέων μελών του ISIS. Εκεί τόνιζε κυρίως τη διαφορά στάσης ανάμεσα σε όσους σύριους που αρνούνταν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και σ’ εκείνους που είχαν ήδη αναχωρήσει για την Ευρώπη. 

Δεν πρόκειται, όπως δηλώνει σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης, απλώς για τη σύγκρουση των ριζοσπαστών ισλαμιστών με το καθεστώς του Άσαντ. Πρόκειται για την παρέμβαση της δυτικής εξωτερικής πολιτικής στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του.

Η αραβο-γαλλόφωνη παράσταση Factory (που σημείωσε ήδη επιτυχία στη Volksbuhne του Βερολίνου) πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα, γιατί απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στο δυτικό κοινό, εξωθώντας το να δει την κατάσταση της Συρίας υπό διαφορετική οπτική γωνία. Δεν πρόκειται, όπως δηλώνει σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης, απλώς για τη σύγκρουση των ριζοσπαστών ισλαμιστών με το καθεστώς του Άσαντ. Πρόκειται για την παρέμβαση της δυτικής εξωτερικής πολιτικής στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του. Η παράσταση βασίζεται σε ένα συνεχιζόμενο, νομικά «ανοιχτό» σκάνδαλο που αφορά τη συριακή Lafarge Cement Syria (LCS), θυγατρική της γιγάντιας γαλλικής επιχείρησης παραγωγής ασβεστοκονιάματος Lafarge, που λειτουργεί στην περιοχή της Jalabiya (κοντά στην Άκκρα της βόρειας Συρίας) ήδη από το 2010 με μια επένδυση μεγάλου ύψους. 

Εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου και υπερκέρδους: μια πετυχημένη αλληγορία

Η παραγωγική μονάδα Lafarge παρέμεινε ενεργή μετά την έκρηξη του εμφυλίου, και ενώ όλες οι πολυεθνικές είχαν αρχίσει να αποσύρονται από το έδαφος της Συρίας. Η γαλλοαλγερινή δημοσιογράφος Ντοροτέ Μιριάμ Κελού (που είναι και βασικός χαρακτήρας του έργου) δυο χρόνια πριν, έφερε στην επικαιρότητα τη συνενοχή της μονάδας σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για χρηματοδότηση τρομοκρατικών ενεργειών στη Συρία. Στην παράσταση τονίζεται το γεγονός ότι η LCS χρησιμοποίησε μεσάζοντες για να εξαγοράσει τους ισλαμιστές του ISIS, χρηματοδοτώντας τους ώστε να συνεχίζει ανενόχλητη να κερδοσκοπεί και θέτοντας σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή των εργαζομένων μέσα σε ένα πραγματικό πεδίο μάχης. Η επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί, ενώ η Συρία ερειπώνεται: υπό αυτό το πρίσμα η αλληγορία του Ομάρ Αμπουσαάντα και του Μοχάμαντ Αλ Άταρ γίνεται ιδιαίτερα λειτουργική. Δεν είναι τυχαίο ότι το εργοστάσιο ανέστειλε τη λειτουργία του το 2016, όταν έλαβε χώρα η δραματική επίθεση στα γραφεία του «Charlie Hebdo», στο Παρίσι. Οι ευρωπαίοι, αίφνης, ευαισθητοποιήθηκαν.

Με τους μονολόγους και τις συνομιλίες των ηρώων επί σκηνής, αλλά και με την αισθητική του ντοκιμαντέρ να επικρατεί σε προβολές πίσω τους, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας των εργαζομένων της βιομηχανίας. 

Ο σκηνοθέτης είδε στην υπόθεση αυτήν τη μεταφορική εικόνα της Συρίας: είδε εκεί να αντανακλάται η ιεραρχία δυνάμεων και οικονομικής εξουσίας στην συριακή κοινωνία, σαν να είναι το εργοστάσιο μια μικρογραφία της κοινωνίας, να πούμε. Υπό τη σκοπιά των Ευρωπαίων, η υπόθεση της Συρίας αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους Σύριους. Ο σκηνοθέτης Ομάρ Αμπουσαάντα πιστεύει ότι ο μέσος ευρωπαίος πρέπει να ευαισθητοποιηθεί στο ζήτημα της παρέμβασης της Δύσης στα εσωτερικά πράγματα της χώρας του. Και ότι ο εργάτης Άχμαντ, λόγου χάριν (που τον ερμηνεύει ο ηθοποιός Mustafa Kur) και η δημοσιογράφος Κελού (που την ερμηνεύει η Lina Murad), ο διακεκριμένος μεγαλοεφοπλιστής Τλας (που τον ερμηνεύει ο λιβανέζος ηθοποιός Ramzi Choukair) και ο «μπίζνεσμαν» Αμρ που μετανάστευσε από τη Δαμασκό στον Καναδά (που τον ερμηνεύει ο Saadal-Ghefari) αρκούν ως πρόσωπα για να επιμαρτυρήσουν την αλήθεια της τοποθέτησής του. Με τους μονολόγους και τις συνομιλίες των ηρώων επί σκηνής, αλλά και με την αισθητική του ντοκιμαντέρ να επικρατεί σε προβολές πίσω τους, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας των εργαζομένων της βιομηχανίας. 

alt
Το εργοστάσιο της Lafarge Cement Syria (LCS)

Μια παράσταση «ελάχιστου» θεάτρου

Τον σκηνοθέτη ενδιέφερε πρωτίστως να τονίσει τον ρόλο που διαδραμάτισαν διάφορες κοινωνικές τάξεις στην τελική διαμόρφωση της πολιτικής στη Συρία στη μορφή που έχει πάρει σήμερα.

«Λίγη μυθοπλασία βοηθάει το ντοκουμέντο», υποστηρίζει σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης. Τέσσερεις χαρακτήρες λοιπόν, εκ των οποίων δύο είναι υπαρκτοί, αντλημένοι από την επικαιρότητα, και δύο επινοημένοι, συνυπάρχουν επί σκηνής, αφηγούμενοι την προσωπική τους εμπλοκή στο συγκεκριμένο σκάνδαλο. Η αναπαράσταση των τεσσάρων χαρακτήρων δεν είναι βιογραφικά ακριβής. Τον σκηνοθέτη ενδιέφερε πρωτίστως να τονίσει τον ρόλο που διαδραμάτισαν διάφορες κοινωνικές τάξεις στην τελική διαμόρφωση της πολιτικής στη Συρία στη μορφή που έχει πάρει σήμερα. Τον ενδιέφεραν τα αξιακά τους συστήματα, η ηθική τους, τα επαγγελματικά τους «ethics» και η θέση τους στο οικοδόμημα της κοινωνικής ιεραρχίας. Εκ των πραγμάτων έπρεπε να γραφεί ένα σενάριο, μια «προκατασκευασμένη» συνθήκη στα πλαίσια της οποίας οι τόσο ετερόκλητοι αυτοί χαρακτήρες θα λειτουργούσαν. Έπρεπε να καταδειχθεί ότι το Κεφάλαιο συνεργάζεται με τους ισχυρούς, όποιοι και αν είναι αυτοί, για να φέρουν τη χώρα στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Και να ειδωθεί η πολιτική κατάσταση στη Συρία ως επιμέρους επεισόδιο της ευρύτερης έκπτωσης του πολιτικού ήθους στον πλανήτη (άνοδος της ακροδεξιάς, απομονωτισμός, «μισότρελοι» ηγέτες στις Η.Π.Α., στη Ρωσία, στην Τουρκία και στη Σαουδική Αραβία, ατομοκεντρισμός του ψηφοφόρου στη Δύση, κ.ο.κ.).

Δεν πρόκειται απλώς για ένα θέατρο-ντοκουμέντο, αλλά για το θέατρο του παραλόγου στην απόλυτη διάστασή του. Είναι χαρακτηριστική η αφήγηση για ένα συγκεκριμένο βράδυ, κατά τη διάρκεια του οποίου ο εργάτης Άχμαντ αναγκάστηκε να παραμείνει μαζί με τους συναδέλφους του κλεισμένος μέσα στο εργοστάσιο, ενώ οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους πλησίαζαν απειλητικά, ενώ το επόμενο πρωί η εταιρεία τον φυγάδευσε μαζί με άλλους 28 εργαζομένους επιστρατεύοντας ένα μίνιμπας, ένα αυτοκίνητο και ένα μηχανάκι. Η δημοσιογράφος Ντοροτέ Μιριάμ Κελού της εφημερίδας «Le Monde» μιλά για την υποκρισία της γαλλικής κοινωνίας, που καταδικάζει όσους «ποστάρουν» στο facebook εικόνες του ISIS, την ίδια στιγμή που μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της Γαλλίας συνεργάζεται με τους ισλαμιστές εξτρεμιστές. Ο εφοπλιστς Τλας έχει ένα μικρό ποσοστό μετοχών στην εταιρεία και προέρχεται από το οικείο περιβάλλον του Άσαντ: αυτή είναι η ματιά του σκηνοθέτη στην προπολεμική κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Συρίας και στις συνθήκες «αγαστής συνεργασίας» των καθεστωτικών με το ξένο κεφάλαιο που διείσδυε σταδιακά στη χώρα. Ο συροκαναδός Αμρ έχει ιδρύσει μια πολυπρόσωπη εταιρεία, που καλύπτει βιομηχανίες εκμετάλλευσης του νερού και του περιβάλλοντος, ενώ έχει επιστρέψει στη Συρία το 2000 για να εκμεταλλευτεί την αναρρίχηση του Άσαντ στην εξουσία: καυχιέται, τώρα, για τη συμβολή του στην καλύτερη δυνατή βιομηχανική αξιοποίηση ύδατος της Συρίας. 

Το κύριο γνώρισμά του είναι το λογοκρατούμενο ύφος και η σχετική άγνοια στοιχειωδών θεατρικών κωδίκων. Εννοώ, με αυτό, ότι η βαρύτητα του (στρατευμένου) θέματος υποσκελίζει την αισθητική διάσταση της παράστασης.

Είναι ένα αξιόλογο θεατρικό είδος που λειτουργεί ως ζωντανή διαμαρτυρία και αντίσταση ενός εκπατρισμένου σύριου καλλιτέχνη και διανοούμενου. Ωστόσο, το κύριο γνώρισμά του είναι το λογοκρατούμενο ύφος και η σχετική άγνοια στοιχειωδών θεατρικών κωδίκων. Εννοώ, με αυτό, ότι η βαρύτητα του (στρατευμένου) θέματος υποσκελίζει την αισθητική διάσταση της παράστασης. Με εξαίρεση την πετυχημένη χρήση της μάσκας και κάποιων θεατρικών «προπς» (της φωτισμένης κάσκας του εργάτη, για παράδειγμα), η παράσταση θα χαρακτηριζόταν μάλλον βαρετή. Το ότι το έργο τελειώνει με το αδιέξοδο του Άχμαντ και την αναγκαστική του δραπέτευση, «διασώζει», τρόπον τινά, την παράσταση από μια επίπεδη και μονότονη παράθεση γεγονότων τα οποία, όσο σημαντικά και αν είναι, δεν συνθέτουν μια σκηνική προϋπόθεση ικανή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Έτσι, ο νεαρός Άχμαντ, πτυχιούχος Λογοτεχνίας και Θεατρικών Σπουδών του πανεπιστημίου της Δαμασκού, έρχεται να καταθέσει τη δική του, λυρική μαρτυρία για την εγκατάλειψη της χώρας του. Μια μαρτυρία που συγκινεί, και που αξιοποιεί όμορφα το σκηνικό εύρημα του τείχου από τσιμέντο που υψώνεται, αποκόπτοντας τον άνθρωπο από την καθαρή θέαση του τοπίου της χώρας του.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Θέλω να δω τον Πάπα» – Η 85χρονη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, επίκαιρη και απολαυστική

«Θέλω να δω τον Πάπα» – Η 85χρονη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, επίκαιρη και απολαυστική

Για την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Θέλω να δω τον Πάπα!», σε μουσική διεύθυνση Νίκου Βασιλείου και σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, η οποία παρουσιάζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μέχρι και τις 16 Φεβρουαρίου.

Γράφει η Έλενα Χουζούρη

...
«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Ποικίλες πτυχές της θηλυκής υπόστασης

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Ποικίλες πτυχές της θηλυκής υπόστασης

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. «Έντονες επιρροές από τον Καστελούτσι και τον Παπαϊωάννου, εξαιρετική μουσική υπόκρουση». Φωτογραφίες © Ανδρέας Σιμόπουλος

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Το «ΜΑΜΙ» του ...

«Έντα Γκάμπλερ» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά – Μοιραία σύγκρουση με το φράγμα των κοινωνικών συμβάσεων

«Έντα Γκάμπλερ» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά – Μοιραία σύγκρουση με το φράγμα των κοινωνικών συμβάσεων

Για την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, στο θέατρο Προσκήνιο. © Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί στο θέατρο «Προσκήνιο» την ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

7 θεατρικές φωνές στις εκδόσεις Βακχικόν

7 θεατρικές φωνές στις εκδόσεις Βακχικόν

Επτά νέες θεατρικές εκδόσεις που κυκλοφόρησαν το τελευταίο διάστημα από τις εκδόσεις Βακχικόν. 

Επιμέλεια: Book Press

Λιώνουν οι πάγοι, Βίκυ Κλεφτογιάννη

...
«Ανήκουστος βλάβη» του Ντέιβιντ Λοτζ (κριτική) – Μια καυστική παρωδία των campus novels

«Ανήκουστος βλάβη» του Ντέιβιντ Λοτζ (κριτική) – Μια καυστική παρωδία των campus novels

Για το μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λοτζ (David Lodge) «Ανήκουστος Βλάβη», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κυψέλη σε μετάφραση Έφης Τσιρώνη.

Γράφει ο Αντώνης Γουλιανός

Στο μυθιστόρημά του Deaf Sentence (με...

Εκδήλωση για τη συλλογή διηγημάτων του Δήμου Χρυσού «Ο ερημίτης του Ραχμαντάν και άλλες ιστορίες»

Εκδήλωση για τη συλλογή διηγημάτων του Δήμου Χρυσού «Ο ερημίτης του Ραχμαντάν και άλλες ιστορίες»

Παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του Δήμου Χρυσού «Ο ερημίτης του Ραχμαντάν και άλλες ιστορίες», τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου.

Επιμέλεια: Book Press

Τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου, στις 19:30, η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Στη σκόνη» της Μοργκάνα Κρέτζμαν (προδημοσίευση)

«Στη σκόνη» της Μοργκάνα Κρέτζμαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Βραζιλιάνας Μοργκάνα Κρέτζμαν [Morgana Kretzmann] «Στη σκόνη» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κωστας Αγοραστός

Ρόδια και Τσιγάρα

...
«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπασμάτων από το μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου «Απάρνηση», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Τόπος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιφάνεια Ι
(Ο Νικόλας δεν είναι πια εδώ)

...
«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ