alt

Για την παράσταση του Serge Aimé Coulibaly «Kalakuta Republik», η οποία παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Της Κλημεντίνης Βουνελάκη

Ο χορευτής και χορογράφος Serge Aimé Coulibaly από την Μπουρκίνα Φάσο εμπνέεται από τη μουσική και τις ιδέες του εμβληματικού καλλιτέχνη της αφρο-beat, Fela Kuti, που ήταν ταυτόχρονα μεγάλος πολιτικός ακτιβιστής.

alt

Για την παράσταση του Robert Lepage «887», η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 27 Οκτωβρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Η «σόλο» περφόρμανς του Ρομπέρ Λεπάζ «887» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση είναι μια ιδιαίτερα νοσταλγική παράσταση. Τα παιδικά χρόνια του φιλελεύθερου αυτού πεσσιμιστή, στη δεκαετία του ’60 στο Κεμπέκ, δίνουν το έναυσμα για μια δίωρη παράσταση «ενός ανδρός» χωρίς διάλειμμα, όπου το αυτοβιογραφικό στοιχείο, σε ένα μείγμα ποίησης και πρόζας, ανιχνεύει τη συλλογική μνήμη, βασίζεται σε αυτήν και συνδέει τις προσωπικές μικροϊστορίες με τη δημόσια Ιστορία. Εξέχοντα μέλη της θεατρικής ομάδας του Λεπάζ, της Ex Machina, είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής Στηβ Μπλάνσετ, ο σχεδιαστής φωτισμού Λωράν Ρουτιέ, ο σχεδιαστής εικόνας Φελίξ Φραντέ-Φαγκί και ο συνθέτης Ζαν Σεμπαστιέν Κοτέ.

alt

Για την παράσταση «Με δύναμη από την Κηφισιά» του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, η οποία παρουσιάζεται στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου».

Του Νίκου Ξένιου

Το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά «Με δύναμη από την Κηφισιά» σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, δίνοντάς μας για μιαν ακόμη φορά την ευκαιρία να απολαύσουμε τέσσερεις εξαιρετικές γυναικείες ερμηνείες και επανεπικαιροποιώντας αυτήν την υπαρξιακή κωμωδία με την πικρή γεύση του ανεκπλήρωτου.

alt

Μια μουσική παράσταση, ένα μικτό θέαμα-ακρόαμα πάνω στην πολυπρισματική ποίηση της Κικής Δημουλά, θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τζένη Καρέζη στις 16 και 17 Οκτωβρίου, 23 και 24 Οκτωβρίου και 30 και 31 Οκτωβρίου.

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

kyra tis ro

Για το θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Η κυρά της Ρω», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα, με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, το οποίο παρουσιάζεται στο θέατρο «Σφενδόνη».

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο «Σφενδόνη» η Φωτεινή Μπαξεβάνη δίνει μια δυνατή ερμηνεία στo τρυφερό κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά «Η κυρά της Ρω». Το κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά μιλά για την ερωτική, ανυπότακτη φύση της γυναίκας αυτής, για την κατάρριψη των στερεοτύπων και την απόφασή της να παντρευτεί τον άντρα που αγάπησε, παρά τις αντιρρήσεις και την κατάκριση των αδελφών της και της τυφλής της μητέρας, τέλος για την επιμονή της να μάχεται δονκιχωτικά τις δυνάμεις της κατοχής και για την αναγωγή της σε σύμβολο. Ένας θεατρικός μονόλογος για τις μικρές, καθημερινές αποφάσεις που κάνουν σημαντικό έναν εκ πρώτης όψεως ασήμαντο άνθρωπο. Η παραγωγή είναι του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου και η σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπερδέκα.

Ca ira700

Για την παράσταση πολιτικού στοχασμού «Όλα θα πάνε καλά - Το τέλος του Λουδοβίκου» του Ζοέλ Πομερά με την οποία «άνοιξε» η φετινή σεζόν στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

alt

Για την παράσταση των μπαλέτων Béjart στο Ηρώδειο τη Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017.

Του Νίκου Ξένιου

Η τελευταία δουλειά του χορογράφου Ζιλ Ρομάν των «Μπαλέτων της Λωζάνης» με τίτλο: «t ’M et variations…» που είδαμε στο Ηρώδειο είναι μια σύνθεση που απευθύνεται στον Μωρίς Μπεζάρ. Μέσα από το ξεφύλλισμα ενός ημερολογίου, o χορογράφος σχολίασε διαφορετικές εκδοχές του έρωτα και την εσωτερική, αδήριτη ανάγκη του να χορεύεις. Μια μοναδική ρετροσπεκτίβα της χορογραφικής δουλειάς αυτού του πρωτοπόρου του χορού, μια γιορτή για τον σύγχρονο χορό, δέκα χρόνια μετά από τον θάνατό του, υπογεγραμμένη από τον διάδοχό του.

alt

O Ζοέλ Πομμερά έρχεται ξανά στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, από τις 4 έως τις 8 Οκτωβρίου, και τη μετατρέπει σε κοινοβούλιο, σε ένα επικό πρότζεκτ για τη δημοκρατία, έναν ιστορικό διάλογο που γέννησε την ευρωπαϊκή δημοκρατία. «Όλα θα πάνε καλά (1) Το τέλος του Λουδοβίκου»: Μια παράσταση ιστορικής σημασίας για το σύγχρονο θέατρο, πολυσυζητημένη και πολυβραβευμένη, που αποδεικνύει ότι ίσως το 1789 να μην είναι τόσο μακριά...

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Aπό τις 4 έως τις 8 Οκτωβρίου η Στέγη μεταμορφώνεται σε Κοινοβούλιο. Η Γαλλική Επανάσταση συμβαίνει εδώ και τώρα, ολόγυρά μας, και ο Ζοέλ Πομμερά, με τη θαυμαστή ομάδα του, μας παρασύρουν με το Όλα θα πάνε καλά (1) Το τέλος του Λουδοβίκου στη δίνη της Ιστορίας, αποδεικνύοντάς μας πόσο σημερινά είναι όσα έλεγαν και έπρατταν, πριν από 228 χρόνια, οι πρωτεργάτες αλλά και οι πολέμιοι της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

alt

Οι εξωκειμενικές προσθήκες στην αρχαία τραγωδία σήμερα.

Του Νίκου Ξένιου

Περί ανεβάσματος του αρχαίου δράματος ο λόγος. Αυστηροί θεατρικοί κριτικοί έχουν χρησιμοποιήσει τον όρο «παραχαράξεις», παρομοιάζοντας τους σκηνοθετικούς πειραματισμούς με ένα «φριχτό χωματόδρομο» που αναπαράγει την αθλιότητα μιας κακής πορείας μέσα από την πολιτιστική μας κληρονομιά. Φυσικά, από μια πολιτιστικά κατακερματισμένη κοινωνία γεννιέται μια θραυσματική δημιουργία. Αυτό είναι απολύτως αναμενόμενο και πρέπει να συνεκτιμηθεί ως γενεσιουργός συνθήκη της τέχνης. Σε ό,τι αφορά την αρχαία τραγωδία ειδικά, οι μετρικές μελέτες, οι φιλολογικές ερμηνείες, αλλά και οι ανθρωπολογικές και ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις έχουν, κυριολεκτικά διϋλίσει τον κώνωπα προκειμένου να επικαιροποιήσουν συγκεκαλυμμένα νοήματα, αναχρονιστικούς συμβολισμούς, πολιτικές σημάνσεις, τελετουργικές καταβολές. Σήμερα είμαστε αμήχανοι απέναντι στο αρχαίο δράμα. Γιατί;

alt

Μια κριτική ματιά στην ποίηση, το έπος και το δοκίμιο επί σκηνής.

Του Νίκου Ξένιου

Φέτος, και πάλι, μεγάλα κλασικά κείμενα πεζογραφίας, η ποίηση και το ημερολόγιο δοκιμάστηκαν στο σανίδι. Αναζητήθηκαν στοιχεία «θεατρικότητας» σε κείμενα που δεν ήταν προορισμένα να παρασταθούν σκηνικά. Διάλογοι, στιχομυθίες, εσωτερικός μονόλογος, δράση, πλοκή, εξωτερική αφήγηση, ποικίλες συγκρούσεις και χαρακτήρες αποδόθηκαν παντοιοτρόπως. Αποσυνδέοντας τη δραματουργία από το θεατρικό κείμενο, οι παραστάσεις προσανατολίστηκαν προς την ιστορική διάσταση της ζωής: θέατρο δρόμου, «devised theatre», «θέατρο-τοπίο», περφόρμανς, κ.ο.κ. [1]. Πρώτες ήρθαν, κατά σειράν ποσοτικής παρουσίας, οι παραστάσεις που βασίστηκαν σε διηγήματα, δεύτερες αυτές που βασίστηκαν σε ποίηση, τρίτες αυτές που βασίστηκαν σε μυθιστορήματα, τέταρτες αυτές που βασίστηκαν σε θεατρικά έργα, πέμπτες εκείνες που βασίστηκαν σε δοκίμια ή ανθρωπολογικού χαρακτήρα μελέτες, ντοκιμαντέρ ή καταγραφές προσωπικών ημερολογίων, και τελευταίες ήρθαν οι μεγάλες σκηνικές παραγωγές που μετέπλασαν σε θεατρικό κείμενο τις σπουδαίες, αρχετυπικές αφηγήσεις των λαών: τους μύθους, τα έπη, τις τραγωδίες. Ολόκληρες παραγωγές τέτοιων διαστάσεων πέρασαν σαν αστραπή από το φετινό φεστιβάλ, προοριζόμενες για δύο ή τρεις το πολύ παραστάσεις, και αφήνοντας πίσω τους αμφίθυμο το αθηναϊκό κοινό.

alt

Μια κριτική ματιά σε κάποιες σημαντικές παραστάσεις της χρονιάς που πέρασε.

Του Νίκου Ξένιου

alt

Για την παράσταση Κύκλωπας, σε μετάφραση Παντελή Μπουκάλα και σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, η οποία παρουσιάστηκε στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017.

Του Νίκου Ξένιου

Από τα σατυρικά δράματα του Ευριπίδη [1] μόνον ο Κύκλωψ επιβίωσε στον χρόνο. Το σατυρικό αυτό δράμα είναι, κατά τους περισσότερους μελετητές του Ευριπίδη, νεανικό του έργο, οψιμότερο, πάντως, των Ιππέων και των Αχαρνέων [2]. Το θέμα του είναι ένα τερατώδες γεύμα, «του οποίου ο αντι-θυσιαστικός χαρακτήρας καταδεικνύεται τόσο περισσότερο, όσο τα στοιχεία του θυσιαστικού μοντέλου στηλιτεύονται ξεκάθαρα» [3]. Συνοδευμένο από αποσπάσματα από την Οδύσσεια και από τον Κύκλωπα του Θεόκριτου σε μετάφραση Παντελή Μπουκάλα, ο Παντελής Δεντάκης παρουσίασε τον Κύκλωπα του Ευριπίδη στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, με τη Στεφανία Γουλιώτη στον ομώνυμο ρόλο και με καθαρά γυναικεία διανομή.

alt

Εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στον χορό και την ψυχανάλυση. 

Της Κλημεντίνης Βουνελάκη

Η παράσταση της Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας, Βάκχες: πρελούδιο κάθαρσης (Φεστιβάλ Αθηνών, 5 & 6/07, Πειραιώς 260 Η), αληθινή αποκάλυψη μιας δυνατής και διεισδυτικής χορογράφου με μια γλώσσα σύνθετη και πρωτότυπη που εστιάζει στο συναίσθημα, προσφέρθηκε ως τέλειο άλλοθι για να αναφερθώ σε μια σπουδαία εκδοτική πρωτοβουλία που συνδέει την ψυχανάλυση με την ψυχοσωματική μέσα από τρία εξαιρετικά ενδιαφέροντα ψυχαναλυτικά εγχειρίδια: πρόκειται για τη σειρά «Ρους» των εκδόσεων Άγρα που εγκαινιάστηκε το 2014 με το περίφημο κείμενο του Πιέρ Φεντιντά Από πού αρχίζει το ανθρώπινο σώμα; Ακολούθησε Η αλλεργική σχέση του Πιέρ Μαρτύ, ιδρυτή του Ινστιτούτου Ψυχοσωματικής του Παρισιού, ενώ πιο πρόσφατα –τον Φεβρουάριο του 2017– κυκλοφόρησε το, Γέννηση ενός σώματος, καταγωγή μιας ιστορίας της Πιέρα Ωλανιέ.

alt

Για την παράσταση Βάκχες, του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, η οποία παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017.

Του Νίκου Ξένιου

Την ερμηνευτικά ανοιχτή διονυσιακή υπόθεση των Βακχών του Ευριπίδη μετέφερε στο θέατρο της Επιδαύρου ο Έκτορας Λυγίζος με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, συγκεφαλαιώνοντας μια προσωπική πορεία στο κείμενο αυτό και αξιοποιώντας τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά. Στην εξαιρετική παράσταση του Έκτορα Λυγίζου ο οκταμελής Χορός αναλαμβάνει την εκ περιτροπής υπόδυση/αφήγηση των ρόλων του Πενθέα, της Αγαύης, του Τειρεσία και του Κάδμου.

alt

Για την παράσταση της Marlene Monteiro Freitas και της ομάδας P.OR.K, Βάκχες: πρελούδιο κάθαρσης, η οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017.

Του Νίκου Ξένιου

Είναι τέτοια η ιδιοσυστασία των «Βακχών» του Ευριπίδη, τόση η ελευθερία υφολογικής προσέγγισης που επιτρέπουν, και είναι τόσο σωματική, τόσο ελάχιστα λογοκρατούμενη και τόσο οικουμενική η υπόθεσή τους, που προσφέρονται για υψηλή δημιουργία. Η Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας στην παράσταση Bάκχες: πρελούδιο κάθαρσης αποδίδει την τελετουργική διάσταση του ευριπίδειου κειμένου με μεγάλη ελευθεριότητα και χιούμορ. Η συγκλονιστική αυτή χορογραφία, που παρακολουθήσαμε με την ομάδα P.OR.K στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, αντικαθιστά τον τόπο, τον χρόνο και τις μυθολογικές αναφορές του εμβληματικού αυτού κειμένου της παγκόσμιας δραματουργίας με μια σύγχρονη χορογραφική απόδοση της πάλης του ανθρώπου ανάμεσα στη Φύση και στον Νόμο.

alt

Για την παράσταση των bijoux de kant, Οι κόρες – Η νέα ποιητική της Αθήνας, σε κείμενο Γλυκερίας Μπασδέκη και σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, η οποία παρουσιάστηκε στο Μικρό Χρηματιστήριο Αθηνών, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Την υπερρεαλιστική ποιητική σύλληψη της Γλυκερίας Μπασδέκη Οι κόρες – Η νέα ποιητική της Αθήνας παρουσίασε ο Γιάννης Σκουρλέτης (bijoux de kant) στην αίθουσα του Μικρού Χρηματιστηρίου Αθηνών, με πρωταγωνίστριες τη Λένα Δροσάκη, την Άλκηστη Πουλοπούλου και τη μουσικό Χαρούλα Τσαλπαρά και με τη φιλική συμμετοχή της Μαρίας Κίτσου. Μια παράσταση εμπνευσμένη, διαφορετική, υψηλής αισθητικής, που ταιριάζει απόλυτα την κιτς σκηνογραφική σύλληψη του Γιάννη Σκουρλέτη και την εξαιρετική εκτέλεση σκηνικών του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη σε ένα χώρο μοναδικής κομψότητας[1].

alt

Για την παράσταση Μήδεια, σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη και σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, η οποία παρουσιάζεται κι απόψε για δύο παραστάσεις στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017.

Του Νίκου Ξένιου

Η προελληνικής καταγωγής, πελασγική Μήδεια της Κολχίδας είναι το πρόσωπο που ανασυστήνεται στην παράσταση Μήδεια του Δημήτρη Καραντζά που παρουσιάζεται χθες και σήμερα στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. Ο σκηνοθέτης, αναζητώντας τις θρησκευτικές, πνευματικές, υπαρξιακές καταβολές της μυθικής φιγούρας της Μήδειας, ανασκάπτει τον μύθο της με αποσπάσματα από την ευριπίδεια τραγωδία [1] (σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη), από το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι (σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη), από το Υλικό Μήδειας του Χάινερ Μίλερ (σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, εκδ. Καστανιώτη) και από τη Μήδεια του Ζαν Ανούιγ (σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη, εκδ. Δωδώνη). Η απαιτητική αυτή παράσταση καλύπτει με ένα νέο, λογοκρατούμενο αισθητικό σύμπαν τις ρωγμές που άφησε πίσω της η δραματουργική επεξεργασία αυτού του σημαντικού μύθου από μια σειρά προσωπικοτήτων του νεότερου θεάτρου.

alt

Για την παράσταση Το γεφύρι του Δρίνου, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

To μυθιστόρημα του Σέρβου λογοτέχνη Ίβο Άντριτς (1892-1975, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1961) Το γεφύρι του Δρίνου μετέφερε στη σκηνή ο Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Η απόδοση του κειμένου από την Ισμήνη Ραντούλοβιτς προσέδωσε στην παράσταση γνωρίσματα ρεαλιστικού θεάτρου, ωστόσο η σκηνοθεσία διατήρησε μια αμιγώς ποιητική προοπτική: οι υδαρείς φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού υπηρετούν αυτή την αίσθηση παροντικότητας του ποταμού, που υπερίπταται ως υφασμάτινη λωρίδα και συνδέει τις δύο ομάδες θεατών. Μια παράσταση μπουλουκιού, που διακρίνεται για τον μυθικό της ρεαλισμό, την ουμανιστική της στόχευση και την μπρεχτική της έμπνευση. Μια παράσταση μεγαλόσχημη και φιλόδοξη, που δίνει για μία ακόμη φορά το στίγμα του Σέρβου σκηνοθέτη στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα.

alt

Για την περφόρμανς της Λενιώς Κακλέα A Hand’s Turn και την παράσταση της Κατερίνας Ανδρέου A Kind of Fierce. Η παράσταση της Κατερίνας Ανδρέου παρουσιάστηκε στις 10-11 Ιουνίου, ενώ η περφόρμανς της Λενιώς Κακλέα παρουσιάζεται μέχρι και την 1η Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Της Κλημεντίνης Βουνελάκη

Στην κατηγορία της περφόρμανς, η μικρή χορευτική φόρμα και ιδιαίτερα το σόλο αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εξερεύνηση της γλώσσας του σώματος μέσα από πρακτικές που αμφισβητούν τη λογική της αναπαράστασης και αγαπούν την πρόκληση. Όλα αυτά δεν είναι φυσικά καινούργια, συνέβαιναν στην Αμερική το 1960 και έχουν επανακάμψει στην ευρωπαϊκή χορευτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες. Δείγματα αυτής της τάσης φιλοξενήθηκαν στο Φεστιβάλ Αθηνών ήδη από το 2006 και μετά, ενώ παραμένουν προσφιλή και στη φετινή διοργάνωση. Πρόκειται για σωματικά συμβάντα που γειτνιάζουν αισθητικά με ανάλογα εικαστικά και απευθύνονται συνήθως στον υποψιασμένο θεατή. 

alt

Για την παράσταση Κώστας Νούρος: ξένος δύο φορές, η οποία παρουσιάζεται στο πλαίσιο της ενότητας «Άνοιγμα στην πόλη - Πειραιάς», του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Της Άννας Μιχαλιτσιάνου

«Άνοιγμα στην πόλη», είναι νέα πύλη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, καθώς ο διευθυντής Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επέκτεινε τις δράσεις του, με πρώτο σταθμό τον Πειραιά. Μακάρι να σταθεί τυχερός και αυτή την φορά να ριζώσει ο θεσμός, δοκιμασμένος αρκετές φορές σποραδικά στο παρελθόν, επίμονα από τη Μελίνα, με τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, των οποίων η μοίρα ατύχησε, με πιο σοβαρό μειονέκτημα την απουσία των κατοίκων της εκάστοτε περιοχής.

alt

Για την παράσταση Αντιγόνη: η πραγματική ιστορία, της Χρύσας Ξουραφά, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, η οποία παρουσιάζεται στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».

Του Νίκου Ξένιου

Η Βάνα Πεφάνη σκηνοθετεί, στο υπόγειο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», το έργο της Χρύσας Ξουραφά Αντιγόνη: η πραγματική ιστορία, επιστρατεύοντας στοιχεία από την τραγωδία, το αστικό ψυχολογικό θέατρο, την κωμωδία, το καμπαρέ και το μιούζικαλ. Η Αντιγόνη της παράστασης αυτής δραπετεύει από τη σφαίρα του μύθου, για να αναζητήσει τον Αίμονά της ανάμεσά μας, δηλαδή αυτονομείται ως θεατρικός χαρακτήρας σε ένα έργο που το χαρακτηρίζει το χιούμορ, η επινοητικότητα, η ανθρωπιά και η πρωτοτυπία.

alt

Για την παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη Τιτάνες, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Ένας διασκεδαστικός, μελαγχολικός κλόουν είναι ο ένας από τους δυο ήρωες της περφόρμανς Τιτάνες που ανέβηκε στην Πειραιώς 260 στα πλαίσια του φετινού φεστιβάλ Αθηνών από την ομάδα OSMOSIS. Ο δημιουργός της διεθνούς αυτής συμπαραγωγής Ευριπίδης Λασκαρίδης, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ και χαρακτηριστικά νευρωτικό ύφος, επινοεί και ενσαρκώνει μια θηλυκή περσόνα που συνοδεύεται από τη σκοτεινή φιγούρα ενός μοναχικού ανθρωπόμορφου αρσενικού (Δημήτρης Ματσούκας) σε μια προδικασμένη σε αποτυχία πάλη με στοιχειακά κατηγορήματα της ανθρώπινης ζωής.

alt

Για την παράσταση της Marta Górnicka Ύμνος στην αγάπη, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Tη Μάρτα Γκουρνίτσκα την είδαμε το 2015 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, να σαρκάζει τον εθνικισμό, το ρατσισμό, την ψευδεπίγραφη θρησκευτικότητα, τα εθνικά σύμβολα και την εθνική ενοχή της Πολωνίας. Tο φετινό φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260) ξεκίνησε με το τρίτο μέρος της τριλογίας της (M)other courage που έχει τον τίτλο Ύμνος στην αγάπη- για ορχήστρα, χορωδία λούτρινων παιχνιδιών κ.ά.. Ένα κείμενο εντυπωσιακό, τόσο σε επίπεδο γλωσσικής επεξεργασίας, όσο και σε επίπεδο τόλμης, που μιλά για ένα έθνος που ξεχνά. Για το πώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Για το πώς τα έθνη, το ένα μετά το άλλο, διεκδικούν πίσω τη χώρα που θεωρούν πως τους ανήκει και το πώς, έτσι, τα σύνορα της Ευρώπης μετατρέπονται σε μπαράζ απάνθρωπου αποκλεισμού του συνανθρώπου.

the great tamer by dimitris papaioannou700

Από το βίωμα στην αναπαράσταση: σκέψεις για το έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου με αφορμή την παράσταση Ο μεγάλος δαμαστής, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 11 Ιουνίου.

Της Κλημεντίνης Βουνελάκη

Όποιος εφάπτεται με το έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ήδη από το ξεκίνημά του, μπορεί να αναγνωρίσει ένα υλικό που επανέρχεται ολοένα σε εντελώς διαφορετικά συμφραζόμενα – πρόκειται για εικόνες που στη σκηνή ή στο χαρτί (κόμικ) αντλούν στοιχεία από τον βιωματικό του χώρο, αποκαλύπτοντας εκλεκτικές συγγένειες. Ο αυθεντικός καλλιτέχνης, φυσικά, είναι πάντα αυτοβιογραφικός, το στοίχημα ωστόσο κερδίζεται όταν το προσωπικό βίωμα καταφέρνει να μετουσιώνεται σε κάτι ευρύτερο, ικανό να ανατροφοδοτήσει τον στοχασμό. Κάθε καινούργια δουλειά του Παπαϊωάννου, τριάντα ένα χρόνια τώρα, εξακολουθεί να μας εκπλήσσει. Είναι μια ακόμα ζαριά στο αινιγματικό παιχνίδι της ύπαρξης και της τέχνης. Ανασύρει από το βυθό πολύτιμο υλικό, σχετικό με το αισθησιακό ή το πάσχον σώμα, που διαθέτει μια απελευθερωτική ενέργεια και μας συμπαρασύρει σε μια περιπέτεια, απλή εξερεύνηση ή κυνήγι θησαυρού, ανάλογα με την επιτυχία της έκβασης.

alt

Για την παράσταση Ο γύρος του κόμπου: Σικελική τραγωδία, του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Δούλου, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις.

Του Νίκου Ξένιου

Στην «ωραιοτάτην και καταστόλιστον» Συρακούσα διαδραματίζεται το τελευταίο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Ο γύρος του κόμπου: Σικελική τραγωδία, που ανεβαίνει από τη «Λευκή σκηνή» στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, σε σκηνοθεσία Γιώργου Δούλου. Μια ξεχωριστή σκηνοθετική εκδοχή και μια σφιχτοδεμένη ομάδα νέων ηθοποιών αξιοποιούν το από σκηνής δοκίμιο του Δημητριάδη και κλείνουν τη χειμερινή θεατρική σαιζόν με έναν ύμνο στον έρωτα.

alt

Για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου Ο Μεγάλος Δαμαστής, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 11 Ιουνίου.

Του Νίκου Ξένιου

Ο μινιμαλιστικός «Μεγάλος Δαμαστής» του Παπαϊωάννου συνεχίζει δημιουργικά και με μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών τις εικαστικές αναζητήσεις του Δύο, του Πουθενά, του Μέσα, της Πρώτης Ύλης και του Still Life: στο πλαίσιο μιας υπερπαραγωγής, στο θεματολόγιο του Παπαϊωάννου προστίθεται, τώρα, η ιστορία του βηματισμού του ανθρώπου στη Γη ή η προοπτική της μελλοντικής εποίκησης άλλων πλανητών και ηλιακών συστημάτων. Νέες κατηγορίες craftsmen, νέα εξορύξιμα και μεταπλάσιμα υλικά, η ίδια πάλη ενάντια στη βαρύτητα και η ίδια αναζήτηση της πνευματικής λύτρωσης μέσω του μόχθου. Παιγνιώδης περιδιάβαση σε γνωστούς πίνακες του Ρέμπραντ, του Μέμλινγκ, του Ντίρερ, του Καραβάτζο, του Ρούμπενς, του Ντελακρουά, σε νεκρές φύσεις της κατηγορίας vanitas mundi, ο ίδιος διάλογος με την ελαφρότητα του κορμιού, την εικαστική παράδοση και το κόμικ.

alt

Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αγαπά το θέατρο και φιλοξενεί στο πρόγραμμά του οκτώ (8) διεθνείς παραγωγές και ένα μεγάλο αφιέρωμα στην περίφημη γερμανική Φόλκσμπύνε.

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Το κοινό μπορεί να απολαύσει διεθνείς σκηνοθέτες και θεατρικές ομάδες που παρουσιάζουν παλαιότερες, αλλά και καινούριες παραγωγές τους. Για δυο μήνες, οι θεατές του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή.

alt

Για την παράσταση Δηλητήριο, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Faust.

Του Νίκου Ξένιου

Τα κείμενα του βορειοευρωπαϊκού θεάτρου εντάσσουν το ψυχογράφημα στο περιβάλλον της θλίψης, που είναι οικεία συνθήκη δημιουργίας της Ρούλας Πατεράκη: το Δηλητήριο («Gif») της ολλανδής συγγραφέως Λοτ Φέικεμανς, γραμμένο το 2009, φέρει τις αποτυπώσεις μιας οδυνηρής μνήμης στην ανάκληση των στιγμών συνύπαρξης ενός ζευγαριού, με βάση ένα πρόσχημα συνάντησης μετά από πολλά χρόνια. Το Δηλητήριο, που έχει πάρει το βραβείο του καλύτερου Oλλανδικού θεατρικού έργου 2009-2010 ανεβαίνει σε μετάφραση Αργυρώς Πιπίνη και σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στο θέατρο Faust, με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Εύρη Σωφρονιάδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η επιτυχία του τόσο καλομεταφρασμένου αυτού έργου και της τόσο ξεχωριστής αυτής παράστασης συνίσταται στο ότι η υπαρξιακή κατάσταση της μελαγχολίας και της εγκατάλειψης που πραγματεύονται είναι οικουμενικού εύρους.

Brouskou 1

Για την παράσταση 4:48 Ψύχωση της Σάρα Κέιν, από το Θέατρο Δωματίου της Άντζελας Μπρούσκου και της Παρθενόπης Μπουζούρη, που παίζεται έως και αύριο, 14 Μαΐου, στο «Θησείο»

Του Νίκου Ξένιου

“Do with it what you will, just  remember –writing  it killed me!” (Rebellato 2009) [1]

Πυκνό, σκληρό, ασφυκτικό, το 4:48 Ψύχωση της Σάρα Κέιν είναι πρωτοποριακό θεατρικό κείμενο, που απαιτεί απόλυτο δόσιμο ηθοποιών και θεατών. Πρόκειται για το τελευταίο έργο της βρετανίδας συγγραφέως, που πρωτοανέβηκε από το  Royal Court's Jerwood Theatre στις 23 Ιουνίου του 2000. Μια συγκλονιστική παράσταση, για δυο ακόμη βραδιές, από το Θέατρο Δωματίου της Άντζελας Μπρούσκου και της Παρθενόπης Μπουζούρη στο «Θησείο» [2]

Frederik Buyckx.limghandler700

Για την παράσταση Zvizdal, της ομάδας Berlin, που παίζεται χθες και σήμερα, 11 Μαΐου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του Fast Forward Festival. 

Του Νίκου Ξένιου

alt

Για την παράσταση Colossus, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, η οποία παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Του Νίκου Ξένιου

Ένας γαλάζιος ουρανός βγαλμένος από την Ορέστεια
Ορθώνεται σαν αψίδα από πάνω μας. Ω πατέρα, είσαι από μόνος σου
Ρωμαλέος και ιστορικός σαν Ρωμαϊκή Αρένα.
Στρώνω για το γεύμα μου πάνω σ' ένα λόφο με μαύρα κυπαρίσσια.
Τα διαμπερή σου κόκκαλα και ακάνθινα μαλλιά είναι σκορπισμένα
(Colossus, από τα Ποιήματα της Σύλβια Πλαθ, μτφρ. Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπουλου, εκδ. Κέδρος)

Ως τρίτο μέρος της τριλογίας Carnage (Σφαγή) μετά από τα έργα Venison (2012) και Pedestal (2013), εμπνευσμένα από τις Ευμενίδες και τις Χοηφόρους αντίστοιχα, η ομάδα helter skelter Co του Θάνου Παπακωνσταντίνου παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την παράσταση Colossus (Κολοσσός) που αντιστοιχεί στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου. Μια δύσκολη παράσταση, που αμφιβάλλω αν μπορεί να κοινωνήσει τον στόχο της στο ευρύ κοινό.

alt

Για την παράσταση Hearing, σε σκηνοθεσία του Amir Reza Koohestani, η οποία παρουσιάστηκε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Eπιστρατεύοντας οικεία σύμβολα και δημιουργώντας χαρακτήρες που μεταφέρουν την κριτική του στα καθ’ημάς ο Αμίρ Ρεζά Κουχεστανί πραγματεύεται το τριπλό ζήτημα της δικαιοσύνης, της προσωπικής ευθύνης και της καταστολής των ατομικών ελευθεριών από μια κοινωνία-δικαστή. Η ποιητική γραφή εισβάλλει στον νατουραλισμό στο καυστικό έργο Hearing, που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της διαμονής του ιρανού δραματουργού στην Academie Schloss Solitude της Στουτγάρδης (2014-15) και που παρουσιάστηκε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Το έργο έκανε πρεμιέρα στο City Hall της Τεχεράνης το 2015, κάνοντας το «Συμβούλιο Επιτήρησης και Αποτίμησης» του Ιράν να ρίξει και πάλι την αυστηρή λογοκριτική του ματιά στο έργο μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του σύγχρονου θεάτρου.

alt

Για την παράσταση Θεία Κωμωδία, του Δάντη, σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Η Θεία Κωμωδία της ομάδας Vasistas σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ήταν μια σκηνική αφήγηση ενός σύνθετου κειμένου που περιλάμβανε επιλεγμένα αποσπάσματα από την «Κόλαση», το «Καθαρτήριο» και τον «Παράδεισο», ένα αναλόγιο/οδοιπορικό της φαντασίας στον άλλο κόσμο που επιχειρεί να φέρει στα μέτρα της εποχής μας το εμβληματικό έργο της όψιμης μεσαιωνικής γραμματείας, συνδυάζοντάς το με σύγχρονη ποίηση. Στην παράσταση τηρήθηκε ο αλληγορικός, πολύσημος και αυτοβιογραφικός χαρακτήρας της Θείας Κωμωδίας, που συνοψίζει τις κοσμολογικές και ηθικές αντιλήψεις της εποχής του Dante Alighieri (τέλη 13ου με αρχές 14ου αιώνα).

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ