Για την παράσταση του Laurent Chétouane Khaos, η οποία παρουσιάζεται μέχρι και σήμερα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Παράσταση «για δύσκολους λύτες» αποδείχτηκε το Khaos του Λωράν Σετουάν, η συμπαραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών που ήρθε στην Αθήνα μετά την πρεμιέρα της στο Βερολίνο. Βηχάκια, κινητά που αναβόσβηναν σιωπηρά στο σκοτάδι, συνεχείς αποχωρήσεις θεατών και ένα αγενέστατο χειροκρότημα τύπου «Τελειώνετε!» πριν η παράσταση ολοκληρωθεί, έδωσαν το στίγμα της δυσανεξίας του κοινού στη θεματολογία του χάους. Ωστόσο, το Khaos ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα αισθητικής, αφαιρετικότητας και πρωτοποριακής αντίληψης για τον χορό. Κατά πάσαν πιθανότητα λοιπόν ο Σετουάν πέτυχε τον στόχο του: να αναδείξει τη χαμηλή ουδό ανοχής που επιδεικνύουμε απέναντι σε ό,τι αποκλίνει της καρτεσιανής αντίληψης περί παράστασης.

Για τη μουσική παράσταση του Leonard Bernstein Trouble in Tahiti, σε σκηνοθεσία Ράιας Τσακηρίδη, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο «Σημείο».

Του Νίκου Ξένιου

Γραμμένη ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιτυχίες που ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν ανέβασε στο Μπρόντγουεϊ —On the Town το 1944 και Candide και West Side Story το 1956 και το 1957, αντίστοιχα— η μονόπρακτη όπερά του Trouble in Tahiti βασίστηκε στο στυλ δημοφιλών τραγουδιών ποπ και άσκησε αμείλικτη κριτική στον υλισμό του αμερικανικού κατοίκου των «suburbia» μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πίσω από την προϊούσα αποξένωση ενός ζευγαριού ο συνθέτης φιλοτέχνησε τη βαθύτατη επιθυμία για αγάπη και οικειότητα. Η πνευματική κενότητα, σε αντίθεση με τον «ευτυχή» και αφελή καταναλωτισμό, αποτελεi τον πυρήνα της δραματουργίας του, που αντανακλάται στις έντονες στυλιστικές αντιθέσεις της μουσικής του σύνθεσης.

Για τις παραστάσεις του φεστιβάλ Made in USA, που παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Αν οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες έχουν να επιδείξουν τέτοιους δημιουργούς, αυτό σημαίνει πως έχουν και το αντίστοιχο κοινό. Ίσως αυτό το κοινό να ζει μόνο στη Νέα Υόρκη, στην Ουάσιγκτον και στην Καλιφόρνια, ίσως πάλι κι όχι. Όπως και να ’χει, η πρωτοπορία των παραστατικών τεχνών της Αμερικής δεν αρκείται στην  επιστράτευση πρωτοτυπιών ή στο ξάφνιασμα του θεατή, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν κάποια τέτοια στοιχεία στις παραστάσεις που φιλοξένησε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο αφιέρωμα Made in U.S.A. Eίτε επιστρατεύεται η πολιτική σε σύγχρονους αβανγκαρντίστικους συνδυασμούς με την τεχνολογία είτε έρχονται στο προσκήνιο οι μειονότητες και οι άνθρωποι του περιθωρίου είτε η περφόρμανς και ο χορός διαχειρίζονται τα ζητήματα των διαφυλικών σχέσεων ή την έννοια της ατομικότητας, υπάρχει παντού ένα κοινό στοιχείο: όσα είδαμε και ακούσαμε άφησαν τη συγκινητική επίγευση ενός νέου καλλιτεχνικού αιτήματος που πασχίζει να κομίσει επί σκηνής το ανθρώπινο άγγιγμα. Τόσο στο θέατρο, όσο και στο χορό, ο καλλιτέχνης κατεβαίνει από τη σκηνή και τείνει ένα χέρι παρακλητικό προς το κοινό: «Help please thank you».

Για την παράσταση Μηχανικοί Καταρράκτες, βασισμένη στη νουβέλα της Σώτης Τριανταφύλλου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη, για δεύτερη χρονιά στο Από Μηχανής Θέατρο.

Του Νίκου Ξένιου

Ακόμη και αν ακούγεται αυτονόητο, το να αποκαθηλώνει ένας συγγραφέας την «αντικειμενική αλήθεια» του βιολογικού μυθολογήματος περί φύλου είναι τολμηρό. Παρά το γεγονός ότι τονίζει τον υποφώσκοντα ρατσισμό που κρύβει κάθε μορφή έμφασης, φετιχοποίησης ή εξωτικοποίησης της ιδιαιτερότητας, με τη νουβέλα της Μηχανικοί Καταρράκτες η Σώτη Τριανταφύλλου ανασύρει το ζήτημα της διεμφυλικής σεξουαλικότητας, και μάλιστα με πολύ ανθρώπινο και ευφυή τρόπο. Αντίστοιχα, ο σκηνοθέτης Σταμάτης Πατρώνης αξιοποιεί το βαθύτατα ανθρώπινο και ρεαλιστικό θέμα της νουβέλας, δημιουργώντας τον θεατρικό χαρακτήρα του Σαλ που, με το όνειρο να γίνει Σάλι, ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας προς τον αμερικανικό Νότο, τακτοποιώντας, παράλληλα, τις εκκρεμότητες που έχει με το παρελθόν.

Για την παράσταση της ομάδας bijoux de kant, βασισμένη στη νουβέλα της Μέλπως Αξιώτη, Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;, σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-«Λευτέρης Βογιατζής».

Του Νίκου Ξένιου

«Μια επίμονη πρόσκληση σε χορό προσκαλεί σε κίνηση τις ιστορίες των ανθρώπων του ασήμαντου, αυτών των ελάχιστων που ατάραχοι παρατηρούν τα θαύματα που τους περιστοιχίζουν και μόνη τους έγνοια είναι να τα καταλάβουν ολοκληρωτικά, με όλη τους την τρομακτική λεπτομέρεια», λέει η σκηνοθέτις της παράστασης, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη. Στη δραματουργική προσαρμογή του Γιάννη Σκουρλέτη διακρίνεται η ποιητική, υπερρεαλιστική γραφή ως στίγμα που υπαγορεύει τις καλές ερμηνείες και την πολυμορφική σκηνογραφία.

Για την παράσταση A piece of work, σε σκηνοθεσία Annie Dorsen, που ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο πλαίσιο του κύκλου Made in U.S.A.

Του Νίκου Ξένιου

«Να ζει κανείς ή να μη ζει»: η ερώτηση δεν ήταν αυτή ακριβώς, την τελευταία φορά που το τσέκαρα.
Τσαρλς Ίσεργουντ.

Ο έντονος διαχωρισμός ανάμεσα στο θέατρο και την περφόρμανς που πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του ’60 στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν συνέβη αντίστοιχα και στην Ευρώπη, πράγμα που στη γηραιά μας ήπειρο ανοίγει ορίζοντες διαλόγου ανάμεσα στις οπτικές τέχνες και τις σπουδές περφόρμανς και θεάτρου. Έτσι, η Ευρώπη έχει πιο ευήκοον ούς προς τον πειραματισμό της Άννι Ντόρσεν, που είδαμε πρόσφατα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με τον τίτλο A piece of work, στο πλαίσιο του κύκλου Made in U.S.A. 

Για την παράσταση του Joël Pommerat, Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα, σε μετάφραση Μαριάννας Κάλμπαρη και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν, μέχρι και τις 15 Ιανουαρίου 2017.

Του Νίκου Ξένιου

Στο έργο του Ζοέλ Πομερά Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα το θέμα του «άλλου μου μισού» του Πλάτωνα μετατίθεται νοσταλγικά στην ερωτική σχέση των ανθρώπων και στο θνησιγενές της στοιχείο. Ο Νίκος Μαστοράκης ανεβάζει το σπονδυλωτό αυτό έργο στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ενορχηστρώνοντας θαυμάσια τις ερμηνείες σπουδαίων ηθοποιών και εντάσσοντας στο περσινό του σχήμα και νέα ταλέντα.

Για την παράσταση Λαμπεντούζα, σε κείμενο Άντερς Λουστγκάρτεν και σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μέχρι και τις 9 Απριλίου.

Του Κώστα Αγοραστού

Δυο παράλληλοι μονόλογοι. Δυο σημερινές ιστορίες. Μια κοινή μοίρα. Ο Αργύρης Ξάφης και η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου υποδύονται δύο χαρακτήρες, ο πρώτος έναν ψαρά στο νησί της Λαμπεντούζα και η δεύτερη μια εργαζόμενη φοιτήτρια στο Μπίστον της Αγγλίας: η κρίση, η φτώχεια και η ανεργία θα τους στρέψουν προς την ανακάλυψη κρυμμένων πτυχών των χαρακτήρων τους.

Για την παράσταση του Αντώνη Φωνιαδάκη Γαλαξίας, μια συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το Εθνικό Θέατρο, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Rex - Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» μέχρι και τις 27 Νοεμβρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Γαλαξίας του Αντώνη Φωνιαδάκη. Από το Μηδέν στο Ένα. Στοιχειακές εκρήξεις και η δημιουργία του γαλαξία μας στην πρώτη συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Εθνικού Θεάτρου. Μια ιλιγγιώδης χορογραφική διαδρομή στην ιχνηλάτηση πρωτογενών ερωτημάτων: Ποιος είναι ο άνθρωπος; Ποια είναι η πρώτη δομική του ύλη; Ποιο είναι το μυστικό της δημιουργίας; Πού συναντιούνται η Ύλη και η Ενέργεια με τον Χώρο; Ποιον χώρο καταλαμβάνει το ανθρώπινο σώμα και ποιον χώρο εκτοπίζει; Μπορεί το ανθρώπινο σώμα να μιλήσει για τις μεγάλες οντολογικές αλήθειες; Τι πρέπει να αποκωδικοποιήσει για να το καταφέρει; Ο Αντώνης Φωνιαδάκης έρχεται, μετά τα υπέροχα Links, να πειραματιστεί σε ένα «μεταθέατρο», ένα νέο είδος δηλαδή, εισάγοντας στη δυναμική αισθητική των χορογραφιών του μια οντολογική σύλληψη περί α-περατότητας της έμπνευσης και της δημιουργίας. Σαν να παίζει με τους όρους Διάστημα, Γαλαξίας, Χώρος, Δημιουργία, Έλξη. Και, τελικά, σαν να επιτρέπει στον εαυτό του την ελευθερία να κινηθεί θεματολογικά σε πολλούς άξονες ταυτόχρονα.

Για τη χορογραφία της Pina Bausch Sweet mambo, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 6 Νοεμβρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Τα πάντα χωρούν στον αόριστο, τρυφερό σκηνικό κόσμο της αυθεντικής, οικουμενικής χορογράφου Πίνα Μπάους. To Sweet mambo είναι η προτελευταία δουλειά της που καταργεί τα όρια θεάτρου και χορού. Ένα τεράστιο δάσος από λευκό ύφασμα είναι το μελαγχολικό, νοσταλγικό τοπίο όπου εκτυλίσσονται οι προσωπικές ιστορίες των χορευτών: μικρή εξομολόγηση, ανεπαίσθητη χειρονομία, ξεκαρδιστικό γέλιο, μισοπνιγμένος στεναγμός, η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού. Έξι γυναίκες και τρεις άντρες αποκαλύπτουν τους πόθους και τους φόβους τους, το γέλιο και τον πόνο τους, τη μοναξιά και την ασίγαστη ανάγκη τους για τρυφερότητα, τις λεπτές αποχρώσεις ευαίσθητων σχέσεων, βασισμένες σε ασύλληπτα μικρές χειρονομίες, υπαινιγμούς, αγγίγματα κι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

17 ημέρες, 11 παραστάσεις, 1 συμπόσιο. Made in USA: Xορός και θέατρο, από το Χάρλεμ στην Ουάσινγκτον, από το straight στο queer, από την Κλυταιμνήστρα στον Άμλετ, από την αρχαία τραγωδία στα social media, από τα 60s στα 00s, από την Αμερική στην Αθήνα. Ένα φεστιβάλ για να γνωρίσουμε τις τάσεις της σύγχρονης ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής τώρα, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από 13 έως 29 Νοεμβρίου 2016.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Για την παράσταση Σιλωάμ, με δύο μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Τζένη Καρέζη.

Του Νίκου Ξένιου

Δύο νεανικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μια κοινή παράσταση με τίτλο Σιλωάμ ανεβαίνουν στο Θέατρο Τζένη Καρέζη σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου. Τα δύο πρώιμα μονόπρακτα «Ο Κρυφός Ήλιος» και «Σιλωάμ» ανατέθηκαν στη σκηνοθετική του πρωτοβουλία από την κόρη του συγγραφέα Κατερίνα Καμπανέλλη και δεν είχαν ποτέ δει το φως της σκηνής μέχρι σήμερα. Κεντρικό τους θέμα η διαχείριση της ενοχής, της ελευθερίας και της υπαρξιακής αγωνίας για τον θάνατο.  Κοινός θεματικός τους άξονας ο εγκλεισμός σε ένα θάλαμο στρατοπέδου συγκέντρωσης. «Ο Κρυφός Ήλιος» είναι ένα άρτιο έργο που μαρτυρεί ένα σημαντικό στάδιο της συγγραφικής εξέλιξης του μεγάλου μας συγγραφέα, ενώ το «Σιλωάμ» είναι ένα άνισο, αμήχανο πρωτόλειο με μεταφυσικές εξάρσεις και χαλαρούς δραματολογικούς αρμούς.

Για τις παραστάσεις Displacement, του Mithkal Alzghair και While I was waiting των Omar Abusaada & Mohammad Al Attar, στο πλαίσιο του αφιερώματος Focus: Syria, το οποίο παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Στη χορογραφία του Μιθκάλ Αλζγκάιρ Displacement η πολύπαθη χώρα εκπροσωπείται επάξια, επιδεικνύοντας υψηλό επίπεδο χορευτικής δημιουργίας, ενώ με τη στρατευμένη παράσταση While I was waiting γίναμε μάρτυρες ενός αξιοσημείωτου δραματουργικού επιπέδου και μιας σημαντικότατης καλλιτεχνικής παράδοσης.

Για την παράσταση Φοβάσαι; του Adam Seidel, σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Νίκος Ψαρράς, η Αλεξία Καλτσίκη και η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη κρατούν επάξια τους τρεις ρόλους της παράστασης Φοβάσαι; του Άνταμ Σάιντελ, σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη. Με μαύρο χιούμορ και κινηματογραφικό ρυθμό, το έργο Catch the Butcher ανέβηκε πέρυσι στην off – Broadway σκηνή Cherry Lane Studio Theatre και εδώ κάνει την πανευρωπαϊκή του «πρώτη» στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης. Πώς είναι η καθημερινότητα, οι κρυφές σκέψεις, τα όνειρα, ο ψυχισμός ενός αιμοσταγούς κατά συρροήν δολοφόνου γυναικών; Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να παίξει τον ρόλο του συζύγου; Πώς εκδικείται τον εαυτό του; Πώς τα φέρνει η μοίρα και συναντά μια γυναίκα ομοιοπαθή; Πρόκειται για ένα κείμενο που πραγματεύεται τη συστέγαση του Καλού και του Κακού στον ίδιο ψυχισμό. Ο «χασάπης του Χάρμπορ Παρκ» είναι μια προσωπικότητα οριακή, κατάλληλη στο να εκστομίσει μεγάλες αλήθειες για την «κανονικότητα» ημών των υπολοίπων.

Για την παράσταση Από πρώτο χέρι, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον.

Του Νίκου Ξένιου

H καλλιέργεια των καπνών και ο ανθρώπινος μόχθος, δηλαδή το κορμί του ανθρώπου επί το έργον, είναι το θέμα της παράστασης της Γεωργίας Μαυραγάνη Από πρώτο χέρι, που ανεβαίνει στο θέατρο «Θησείον» μετά από μια πετυχημένη πορεία επί σκηνής. Υποδυόμενες τις καπνεργάτριες της περιοχής του Αγρινίου, τρεις ηθοποιοί επιστρατεύουν ηχητικά και φωτογραφικά ντοκουμέντα από μια μελέτη που προηγήθηκε για να συνθέσουν μια ποιητική, ντοκιμαντερίστικη αφήγηση της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ιστορία της ελληνικής αγροτιάς.

Πολλές και φέτος οι νέες παραστάσεις που θα δούμε στις θεατρικές αίθουσες ή στις μεγάλες σκηνές. Ξεχωρίσαμε κάποιες και σας τις παρουσιάζουμε.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Το Dancing Athens ανοίγει τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση με έργα τεσσάρων χορογράφων από όλο τον κόσμο που θα παρουσιαστούν σε μουσεία, δρόμους και πλατείες του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, 1η και 2 Οκτωβρίου.

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Ένα φεστιβάλ «ανοιχτού χώρου» με ελεύθερη είσοδο, που ίσως σήμερα, με τον περιορισμό πρόσβασης ολοένα και περισσότερων ανθρώπων στο κοινό αγαθό της τέχνης, αλλά και με τον αυξανόμενο έλεγχο των κινήσεών μας στο δημόσιο χώρο, το έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη.

Για την παράσταση Επτά επί Θήβας, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, η οποία παρουσιάστηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Του Νίκου Ξένιου

Δεν είναι τυχαίο το ότι το κοινό συνέχισε να χειροκροτεί όρθιο επί πέντε λεπτά στο Ηρώδειο, στην τελευταία παράσταση των Επτά επί Θήβας του Γκραουζίνις, σε σύγχρονη μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα: το αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου αποδοσμένο σε επιμελημένη νέο-ρομαντική γλώσσα, με στοχαστικό βάθος και βιβλική πνοή και επενδεδυμένο με τη θαυμάσια μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη. Πάνω απ’ όλα, όμως, μια αρμονική παράσταση χορογραφημένη θαυμάσια από τον Έντι Λάμε.

Για την παράσταση του Thomas Bernhard, Ο αδαής και ο παράφρων, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, η οποία παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μέχρι και τις 17 Σεπτεμβρίου [σημ. η παράσταση παρατάθηκε μέχρι και τις 24 Σεπτεμβρίου].

Του Νίκου Ξένιου

«Είμαστε άθλιοι και η ίδια μας η εικόνα μας κάνει βορά μιας φιλοσοφικής, οικονομικής, μηχανικής ομοιομορφίας. (...) Κατοικούμε τα τραύματά μας, φοβόμαστε, έχουμε κάθε δικαίωμα να φοβόμαστε, βλέπουμε ήδη, ακόμη και αν είναι από μακριά θολό, το τεράστιο περίγραμμα του φόβου. (...) Δεν αξίζει να ντρεπόμαστε, δεν είμαστε όμως τίποτα και δεν αξίζουμε τίποτα άλλο από το χάος»
Τόμας Μπέρνχαρντ

Κάθε απόπειρα αυτοεπιβεβαίωσης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή: αυτή η αίσθηση κυριαρχεί στη συνείδηση του θεατή μετά το σκοτάδι που κλείνει την παράσταση Ο αδαής και ο παράφρων του Τόμας Μπέρνχαρντ[1].

Για την παράσταση των Michèle Anne De Mey και Jaco Van Dormael, Cold Blood, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Η Μισέλ Αν ντε Με και ο Ζακό Βαν Ντορμέλ ξαναήρθαν στην Ελλάδα για να παρουσιάσουν το Cold Blood, μια «εν ψυχρώ» αφήγηση αιφνιδιαστικών θανάτων που ανά πάσαν στιγμή μπορεί να ανατρέψουν την ωραιότερη στιγμή της ζωής μας.

Για το μιούζικαλ West Side Story, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Των Χρύσας Στρογγύλη και Νίκου Ξένιου

Στo πλαίσιo του Φεστιβάλ Αθηνών, και μετά τα Κάρμινα Μπουράνα, η Καμεράτα έκανε στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής επίσημη πρώτη του μιούζικαλ West Side Story των Λέοναρντ Μπερνστάιν, Άρθουρ Λόρενς και Στήβεν Σόντχαϊμ.

Για την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, που παρουσιάζεται στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη.

Του Νίκου Ξένιου

Το Περιμένοντας τον Γκοντό  πρωτοπαρουσιάστηκε το 1953 στο Theatre de Babylone του Παρισιού, αφήνοντας στο κοινό και στους κριτικούς την έωλη αυτήν αίσθηση ατέρμονης επαναληπτικότητας μέσα σ’ ένα έρημο, αιχμηρό τοπίο που βρίσκεται «εκτός πόλεως», «εκτός χρόνου» και «εκτός Ιστορίας».

Για την παράσταση Ορέστεια του Αισχύλου, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, η οποία παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Η θεατρική σύμβαση μας μετέφερε στην περίοδο 1940-1950, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στον Εμφύλιο.

Για την παράσταση του Rodrigo Garcia, 4, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Με το «Τέσσερα», την πρόσφατη δημιουργία του, ο άλλοτε πρωτοπόρος ισπανο-αργεντίνος σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία απαιτεί από το σύγχρονο κοινό να αναζητήσει νοήματα σε μια περφόρμανς χωρίς συνοχή, που ανακαλεί την παιδική ηλικία με παράδοξο τρόπο.

Για τις παραστάσεις χορού της Γεωργίας Βαρδαρού New narratives και της Σοφίας Μαυραγάνη Σάλος, οι οποίες παρουσιάστηκαν στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Νέες μορφές αφήγησης απασχολούν έντονα τη Γεωργία Βαρδαρού και «μικρές ιστορίες» που διαδραματίζονται ανάμεσα στα πρόσωπά της εξατομικεύουν μνήμες και βιώματα και τα εντάσσουν σε δύσκολα κινησιολογικά μοτίβα.

Για την παράσταση Minefield της Lola Arias που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Έπειτα από το «Η ζωή μου μετά» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, 2014), η Λόλα Αρίας επανέρχεται στην Ελλάδα με την παράσταση «Minefield» (Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260), ένα κράμα θεάτρου-ντοκουμέντου, μυθοπλασίας και ροκ μουσικής.

Για την παράσταση χορού του Jan Martens The dog days are over, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Με την παράσταση The dog days are over ο Bέλγος χορογράφος Jan Martens αποκαλύπτει τις προσωπικότητες που κρύβονται πίσω από τους χορευτές του, παρατάσσοντας οκτώ διαφορετικούς σωματότυπους (τρεις άντρες και πέντε γυναίκες) μετωπικά και υποβάλλοντάς τους σε ένα αυστηρό ρυθμικό μοτίβο.

Για την περφόρμανς του Arkadi Zaides, η οποία παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του Fast Forward Festival 3.

Του Νίκου Ξένιου

Η στρατευμένη τέχνη είναι εκείνη η κατηγορία καλλιτεχνικής δραστηριότητας που βρίσκει το σύγχρονο κοινό πιο καχύποπτο από οποιαδήποτε άλλη μορφή δημιουργίας. Ο Αρκάντι Ζαΐντες παρουσίασε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση την performance Archive 10, που συνθέτει βίντεο αρτ, θέατρο και χορό και που θέμα της είναι η βία.

Για την παράσταση Βέρθερος, του Γκαίτε, σε σκηνοθεσία και διασκευή Αλέξανδρου Διαμαντή, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Βέρθερος του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, σε μετάφραση Στέλλας Νικολούδη και διασκευή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή ανεβαίνει μέχρι αύριο στο θέατρο «Σημείο» από μια ομάδα νέων παιδιών με όραμα και ταλέντο.

Για τη θεατρική παράσταση Γκιακ, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, η οποία παρουσιάζεται στο Skrow Theater.

Του Νίκου Ξένιου

Μια παράσταση υψηλών αξιώσεων, τη σκηνική διασκευή εννέα διηγημάτων από την ομώνυμη συλλογή Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου μπορεί κανείς να απολαύσει μέχρι τις 28 Ιουνίου σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη στο Skrow Theater, στο Παγκράτι.

Σκέψεις για το κείμενο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ Προς Δαμασκόν, με αφορμή την παράσταση της Ρούλας Πατεράκη, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 22 Μαΐου.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση Να με θυμάσαι, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο Underground.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο Underground, δίπλα στο Άστυ (Κοραή) η Βάνα Πεφάνη μάς εξέπληξε πάλι, με τη σκηνική σύλληψη, τη σκηνοθεσία και το κείμενο που συνεισέφερε στην παράσταση Να με θυμάσαι, μια σκηνική σύνθεση έξι κειμένων για έξι διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες.