Για το μιούζικαλ Τα μάγια της πεταλούδας που ανεβαίνει στην παιδική και εφηβική σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου σε σκηνοθεσία Νικολέτας Ξεναρίου. 

Του Νίκου Ξένιου

«Μια μέρα βρέθηκε ένα έντομο που θέλησε να φτάσει πέρα από την αγάπη. Ερωτεύτηκε κάποιο όραμα που βρισκόταν πολύ μακρύτερα από τη ζωή του.» F. G. Lorca

Το «Σύγχρονο Θέατρο»  επιστρατεύει δεκαεπτά αποφοίτους της σχολής θεάτρου «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη και ανεβάζει Τα μάγια της πεταλούδας του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μια μουσική παράσταση που βασίστηκε σε κείμενο-διασκευή του Μιχάλη Γελασάκη, σε μουσική του Χρήστου Θεοδώρου, σε σκηνοθεσία και χορογραφία της Νικολέτας Ξεναρίου και σε σκηνικά της Κωσταντίνας Κρίγκου.

Για την παράσταση Η αρκούδα σε σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο «Σημείο» είδαμε το λυρικό έργο του Ουίλιαμ Ουώλτον Αρκούδα, βασισμένo στο ομώνυμο μονόπρακτο του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή και μουσική διδασκαλία του Νίκου Βασιλείου.

Με αφορμή την παράσταση για εφήβους Όχι αθώος πια που παρουσιάζεται στη Στέγη από τις 16 Νοεμβρίου έως τις 26 Απριλίου, μιλήσαμε με τη σκηνοθέτη Γεωργία Μαυραγάνη. 

Στην Ελένη Κορόβηλα

«Ούτε μεγάλος, ούτε μικρός, κάπου ανάμεσα», είναι η γενική περιγραφή - πρόταση της παράστασης στο βασανιστικό ερώτημα τι ακριβώς σημαίνει να είναι κανείς έφηβος. 

Για την παράσταση Μάρτυς μου ο Θεός σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, που παρουσιάζεται στο θέατρο Vault.

Του Νίκου Ξένιου

Στην αίθουσα θεάτρου Vault είδαμε την πρεμιέρα της παράστασης Μάρτυς μου ο Θεός, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στον ρόλο του Χρυσοβαλάντη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μάκη Τσίτα (εκδ. Κίχλη).

Ο τολμηρά δομημένος χαρακτήρας του Χρυσοβαλάντη ακροβατεί στη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την αγαθότητα από την ηλιθιότητα. Το μυθιστόρημα του Μάκη Τσίτα φιλοτεχνεί τον τύπο του εθελούσιου θύματος, που εκμυστηρεύεται στον αναγνώστη τη μη πραγματωμένη δυναμική του ήθους του, την ακυρωμένη καλή του προαίρεση, τη ματαιωμένη ανθρωπιστική του πρόθεση.

Για την παράσταση του Lemi Ponifasio The Crimson House (Το κόκκινο σπίτι), που παρουσιάζεται μέχρι και τις 9 Νοεμβρίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Θεός εμφανίστηκε στα μάτια του Αβραάμ ως φλεγόμενη βάτος, για να θέσει ταμπού και όρια στο ανθρώπινο γένος. Επανεμφανίστηκε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και τέλος, επί σκηνής -ως τεράστια κούκλα κουκλοθεάτρου-, στο υπόγειο της οικίας του Ισμαήλ, στην ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν Φάννυ και Αλέξανδρος.

Για τη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος του Παύλου Μάτεσι Η Μητέρα του σκύλου σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση John της θεατρικής ομάδας DV8, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι και τις 15 Οκτωβρίου.

Της Εύας Στάμου

Η ομάδα μοντέρνου χορού DV8 Physical Τheatre ιδρύθηκε το 1986 στο Λονδίνο από μια ανεξάρτητη κολεκτίβα χορευτών. Ο Αυστραλός χορογράφος Lloyd Newson που ηγείται του γκρουπ, εκτός από σπουδές χορού στο Λονδίνο έχει κάνει σπουδές κοινωνικών επιστημών και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης.

Για την παράσταση Αίματα, του Ευθύμη Φιλίππου, που παρουσιάζεται στη μικρή σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, από τις 8 ως τις 19 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη.

Του Νίκου Ξένιου

Ένας άντρας γράφει επιστολές στον καλύτερό του φίλο σχετικά με μια πληγή του που χαίνει και αιμορραγεί. Εκείνος του απαντά σχετικά με τους χωρισμούς του, τα όνειρά του, τις μικρές καθημερινές απολαύσεις του. Η αλληλογραφία τους διαρκεί μια τριετία, που ο συγγραφέας την τοποθετεί μεταξύ  1990 και  1993, κι εκφωνείται ως άμεσος διάλογος αποστολέα και παραλήπτη. Οι φωνές των ανθρώπων που πλαισιώνουν τους δυο κεντρικούς ήρωες ενορχηστρώνονται με χιούμορ, παράγοντας ένα αντιφατικό κείμενο «αντίστιξης» προς κάθε πραγματιστικό στοιχείο. Στις επιστολές γίνεται σχολαστική παράθεση επουσιωδών λεπτομερειών και καταγραφών που συνδέονται με χαλαρούς αρμούς μεταξύ τους και καταργούν την έννοια της πλοκής.

Για την παράσταση Φιλοκτήτης σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου.

Του Νίκου Ξένιου

«Έτσι ο ταλαίπωρος χάνομαι δέκα χρόνια τώρα, μέσα στην πείνα, το μαράζι και στον πόνο της πληγής μου. Αυτά μου κάναν οι Ατρείδες».

Ο Φιλοκτήτης κρατά πεισματικά –και δικαιωματικά– τα όπλα του Ηρακλή, που πάντα πετυχαίνουν τον στόχο τους. Έτσι επιβιώνει στην άγονη, άνυδρη, άξενη Λήμνο του μύθου, όπου μας ξεναγεί ο Φιλοκτήτης/Μαρμαρινός στην έναρξη της παράστασης του έργου του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου.

Για τη θεατρική μεταφορά και την πρόσληψη της Μεγάλης Χίμαιρας του Μ. Καραγάτση. 

Της Παναγιώτας Μ. Χατζηγεωργίου*

«Τι άνθρωπος είσαι;», ρωτά η Μαρίνα Μπαρέ την πεθερά της, Άννα Ρεΐζη. «Τι άνθρωποι είστε;»[2] αναρωτιέται πισωπατώντας, ξεκινώντας να συναντήσει τη μοίρα της, η γαλλίδα πρωταγωνίστρια της Μεγάλης Χίμαιρας του Μ. Καραγάτση λίγο πριν από το τέλος του έργου, που ανέβηκε από το θέατρο «Πορεία» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και διασκευή Στρατή Πασχάλη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, από τις 14 έως και τις 17 Ιουλίου. 

Για την παράσταση Ιστορία της αυτοθυσίας από την ομάδα Skrow Theater, στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Η ομάδα του Skrow Theater (Βασίλης Μαυρογεωργίου, Μαρία Φιλίνη, Κατερίνα Μαυρογεώργη) κατέθεσε με την Ιστορία της αυτοθυσίας μια πολύ ώριμη πρόταση, που φέρνει τους συντελεστές της πολύ κοντά στο θέατρο ντοκουμέντο. Προηγήθηκε έρευνα σε μεγάλο γεωγραφικό πλάτος από τη βικτωριανή Αγγλία έως την Ιαπωνία του Χιροχίτο και από την Αμερική του Λούθερ Κινγκ έως τη Χιλή του Πινοσέτ. Η έρευνα εκτείνεται και σε εντυπωσιακό βάθος: οι μυθολογικές μορφές της Άλκηστης και του Προμηθέα και η εμβληματική προσωπικότητα του Σωκράτη και του Ιησού δίνουν τις αφετηρίες για τις ακατάβλητες σουφραζέτες ή τις ηρωικές φιγούρες των ναζιστικών στρατοπέδων, των ιαπώνων καμικάζι, της χιλιανής και της ελληνικής χούντας, των εργατών του Τσερνομπίλ κ.ά. Είναι σαφές ότι το παλμαρέ της παράστασης ήταν πολύ πλούσιο και έγινε αναγκαστικά κάποια επιλογή, καθώς το θέαμα θα μεταβαλλόταν σε ένα καλειδοσκόπιο θανάτων, σε ένα πάνθεον ηρώων, κατά το μάλλον ή ήττον γνωστών, που σημάδευσαν με την οριστικότητα και την ακρότητα της πράξης τους, την κοινωνία και την εποχή τους. 

Για την παράσταση του Nederlands Dans Theater στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας.

Του Νίκου Ξένιου

Το φεστιβάλ χορού της Καλαμάτας είναι ένας θεσμός που τιμά τη χώρα μας, καθώς διάσημα χορευτικά σχήματα το εντάσσουν στον ετήσιο προγραμματισμό τους και υπολογίζουν στις αντιδράσεις και την υποδοχή του μεσσηνιακού κοινού. Χωρίς αμφιβολία αυτό δημιουργεί μιαν ώθηση καλλιτεχνικής δημιουργίας στην πελοποννησιακή πόλη και υποθάλπει μια νέα γενιά δασκάλων κλασικού και σύγχρονου χορού, πιθανόν δε και μια νέα γενιά σολίστ. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει πλέον καθιερωθεί να στεγάζονται παραστάσεις στην αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ, στο Κάστρο, και από φέτος να φιλοξενούνται σε συνθήκες αντάξιες οιασδήποτε ευρωπαϊκής μεγαλούπολης και στο υπέροχο Μέγαρο Χορού της πόλης, που άνοιξε για το φεστιβάλ με την πρεμιέρα του NDT (Nederlands Dans Theater) σε τέσσερεις δοκιμασμένες χορογραφίες. Το γνωστό στην Ελλάδα ολλανδικό χορευτικό σχήμα μάς συνέστησε την ομάδα των νεότερων δεξιοτεχνών του, 17 έως 23 ετών.

Για την παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Έκτορας Λυγίζος, που ήδη έχει καταπιαστεί με τον Ευριπίδη, τον Μπέκετ, τον Τσέχωφ, τον Ίψεν, αλλά και τον Βέρντι, με το θέατρο και με τον κινηματογράφο, πειραματίστηκε με τις πολλές φωνές των προσώπων στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, και μάλιστα στο κοίλον της Επιδαύρου. Ανέτρεξε στις καταβολές του Χορού του αρχαίου δράματος και προτίμησε την εκφώνηση του ομαδικού λόγου από την ειθισμένη αναπαράσταση. Επέλεξε οι φωνές αυτές να περνούν από τον Χορό στον υποκριτή ως πρόταση για το ανέβασμα της τραγωδίας.

Με την ανατρεπτική ανάγνωση της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου του κλασικού παραμυθιού η Ωραία Κοιμωμένη, το Θέατρο του Νέου Κόσμου προσκαλεί τα παιδιά σε μια αισιόδοξη, μουσική παράσταση.

Της Ελένης Κορόβηλα

Για την παράσταση του Γιάννη Μανταφούνη και Φαμπρίς Μαζλιά Εifo Efi.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Γιάννης Μανταφούνης και ο Φαμπρίς Μαζλιά, ταυτόχρονα ενωμένοι και διαφοροποιημένοιι, εναλλάσσουν ρόλους και επανασυνθέτουν την πραγματικότητα στην αξιολογότατη παράσταση σύγχρονου χορού Εifo Efi, που εντάσσεται στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών.

Φεμινιστική και απελευθερωτική στη σύλληψή της η παράσταση της Ιζαμπέλα Ροσελίνι Green Porno.

Του Νίκου Ξένιου

Ίσως οι οικολόγοι και οι φετιχιστές του σεξ να απογοητευθούν, αλλά το Green Porno που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών δεν είναι ούτε αρκούντως green ούτε αρκούντως porno. Επίσης, δεν είναι αρκούντως θέατρο, παρά μάλλον μια τολμηρή διάλεξη της Ιζαμπέλα Ροσελίνι περί σεξουαλικότητας και σεξουαλικής ανοχής των ανθρώπων, με πρώτο θεματικό επίπεδο το ζευγάρωμα, την εναλλαγή φύλων, τον ερμαφροδιτισμό και τη βιοποικιλότητα των ζώων που δεν είναι θηλαστικά.

Για την παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου και της ομάδας Οκτάνα, Αρκαδία.

Του Νίκου Ξένιου

Μια παράσταση που μιλά για τη νοσταλγία της ευτυχίας. Τον ιδεατό τόπο της Αρκαδίας και την αιώνια επιστροφή σ’ αυτόν παρουσίασε τη Δευτέρα και την Τρίτη, 16 και 17/6, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260) η «Οκτάνα» του Κωνσταντίνου Ρήγου.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ και ένας θίασος εξαιρετικός στην παράσταση Ψευδοεξομολογήσεις του Πιέρ Ντε Μαριβώ.

Του Νίκου Ξένιου

H ανθρώπινη καρδιά έχει, κι αυτή, τη μαγειρική της, μια cuisine de garnitures που προκαθορίζουν την έκβαση των συναισθημάτων. Το πυκνό δίχτυ των λέξεων (το bavardage που μετονομάστηκε –όχι άδικα– σε marivaudage), η παρεννόηση, η ανεξακρίβωτη υπόθεση που γίνεται βάση για μια τεράστια παρεξήγηση, ενέργειες συναισθηματικά κινούμενες που υποκρύπτουν ανομολόγητους πόθους και μεγάλο ποσοστό ανελευθερίας και κοινωνικής υποκρισίας, στο έργο Ψευδοεξομολογήσεις (Fausseς Confidenceς) του Μαριβώ.

Η αιρετική εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων από τη νοτιοαφρικανή Ντάντα Μαζίλο.

Του Νίκου Ξένιου

Η νεαρή Ντάντα Μαζίλο είναι και αντισυμβατική χορογράφος και σπουδαία χορεύτρια. Στην καινούρια της δημιουργία Η λίμνη των κύκνων που εντάσσεται στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών μια ομάδα αφρικανών χορευτών «βλέπει» μέσα από μια διαφορετική ματιά το κλασικό έργο του Τσαϊκόφσκι, δίνοντάς του νέα πνοή, νέα ζωή και νέα στοιχεία που σχετίζονται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η χορογραφία αναμειγνύει με δεξιοτεχνία τον κλασικό και το σύγχρονο χορό με ισχυρές νοτιοαφρικανικές επιρροές , εκρηκτική ενέργεια και πολύ χιούμορ.

Με το Still Life ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μεταπλάθει το υλικό σε κάτι πνευματικό.

Του Νίκου Ξένιου

Ξεκινώντας από τον –κατά Camus– μύθο του Σίσυφου, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου συνεχίζει τη χορογραφική του μελέτη της υλικής υπόστασης της πραγματικότητας, αντιπαραθέτοντάς την σε ένα νεφέλωμα πνευματικής ανάτασης: στη σκηνική δημιουργία με τίτλο Still Life που ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών της Αθήνας από τις 23 Μαϊου έως τις 22 Ιουνίου αναδεικνύεται, για μιαν ακόμη φορά, ο «εικαστικός» Παπαϊωάννου, εφόσον η ωριμότητα συχνά επανασυνδέει τον δημιουργό με τις καταβολές του.

Τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος για να βρει δουλειά; Η απάντηση στην παράσταση Αναζήτηση εργασίας σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Θα πρέπει πιο συχνά να θυμόμαστε την αρχή της απόδοσης (performance principle) που ο Herbert Marcuse στο Έρως και πολιτισμός είχε προτείνει προσπαθώντας να αντισταθμίσει τη φροϋδική αρχή της πραγματικότητας.

Του Νίκου Ξένιου

Tις νύχτες του μαύρου, βαρετού χειμώνα της βορειοευρωπαϊκής επαρχίας, κοντά στο τζάκι, αναδύθηκαν ένα σωρό τρομακτικές αφηγήσεις, που επί αιώνες στοίχειωναν τον ύπνο των παιδιών, προϊδεάζοντάς τα για το αιματηρό σκηνικό της ενηλικίωσης.

Ευφυής, κατασταλαγμένη και ακούραστη. Η Λένα Κιτσοπούλου για την παράσταση Κοκκινοσκουφίτσα-Το πρώτο αίμα.

Στον Κώστα Αγοραστό

Με αφορμή τη νέα της σκηνοθετική δουλειά που ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 14 μέχρι και τις 24 Μαΐου, μιλήσαμε με τη Λένα Κιτσοπούλου.

O μύθος της Νιόβης εμπνέει μια παράσταση σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.

Του Νίκου Ξένιου

Ο νους μου πάει στην Αντιγόνη –τη γνωστή μας, του Σοφοκλή– που βαδίζει προς το σπήλαιο του ενταφιασμού της. Που, όπως κάθε σφάγιον, ξεσπά σε θρήνο (κόπτεται) για τα χαμένα της νιάτα, τραγουδά το δικό της «απελθέτω απ' εμού» γιατί πεθαίνει «άφιλος, άκλαυτος και ανυμέναιος». Και που, σε ένα ξέσπασμα λυρισμού, ανακαλεί την εικόνα της Νιόβης, της πετρωμένης γυναίκας που θρηνεί τα χαμένα της παιδιά και που τα δάκρυά της έγιναν ποτάμι.

Του Νίκου Ξένιου

Μέσα από την ιστορία των ερώτων μιας ηλικιωμένης γυναίκας, της Ζιζέλ, που κάθεται σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και αναπολεί, ανοίγει η αυλαία για την παράσταση των χεριών της ομάδας της Μισέλ Αν ντε Με.

Του Γιώργου Μητρόπουλου 

Είστε έτοιμοι να παίξετε σε ένα θεατρικό video game, να μπείτε σε ένα λαβύρινθο δωματίων και αφηγήσεων με μόνο οδηγό μια ταμπλέτα; Αυτή τη συναρπαστική εμπειρία, που έρχεται από το μέλλον, μας προσφέρει η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, φέρνοντας στην Ελλάδα το Situation Rooms των Γερμανών Rimini Protokoll.

Του Νίκου Ξένιου

Εν αρχή ήν το φλαμένκο. Η σιγκιρίγια, η αλλεγκρία, οι γκουαχίρας, τα τάνγκος, τα ταράντος, η μπουλερία και η σολεά[1], στην κυριαρχία των οποίων υποτάσσονται η τζαζ, το κατακάλι και το ιαπωνικό μπούτο, το tap-dance και οι αφρικανικοί χοροί. Μα που, με τη σειρά του, αποτελεί τον πυρήνα για μια υψηλού επιπέδου παράσταση σύγχρονου χορού.

Στον Λεωνίδα Καλούση 

Από το 2011 η ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου παρουσιάζει την Kassandra του ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, συν-σκηνοθετώντας την παράσταση με την Ευαγγελία Ανδριτσάνου. Πρόκειται για τον κωμικό μονόλογο μιας γυναίκας σε «σπαστά» αγγλικά που μιλά για την αναζήτηση νοήματος και ελπίδας. Το έργο, που έχει γραφτεί ειδικά για την ηθοποιό, έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες κι έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία. Με αφορμή τις παραστάσεις που δίνονται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, στο μπαρ Giatrakou 19, συζητήσαμε με τη Δέσποινα Σαραφείδου για το πώς γεννήθηκε η ιδέα για την Kassandra και για την επιτυχημένη πορεία της παράστασης.

Της Εύας Στάμου

Το πολυσυζητήμενο Ganesh versus The Third Reich ανέβηκε στην Στέγη και για λίγεs μόνο παραστάσεις (2-5 Απριλίου) από την Αυστραλιανή ομάδα σύγχρονου θεάτρου Back To Back Theatre. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της διεθνούς φήμης θεατρικής ομάδας είναι ότι ορισμένοι από τους συμμετέχοντες είναι επαγγελματίες ηθοποιοί με νοητική υστέρηση. Ο θίασος, που έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων στη χώρα του, στο παρόν περιοδεύει στην Ευρώπη.

Του Νίκου Ξένιου

Στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, η αυστριακή συγγραφέας Ελφρίντε Γέλινεκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004[1]) είναι κατηγορηματική, δογματική και στρατευμένη στις αποφάνσεις της: «Η τέχνη δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτα, μακάρι να μπορούσε. Σε μια κοινωνία της οποίας το οξυγόνο της το έχουν αποστερήσει τα μέτρα λιτότητας, η τέχνη προσλαμβάνει σίγουρα άλλες έννοιες».

Του Νίκου Ξένιου

Η Λούλα Αναγνωστάκη εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με τα μονόπρακτα Η Διανυκτέρευση, Η Πόλη και Η Παρέλαση, που παρουσιάστηκαν στο «Θέατρο Τέχνης» και σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν σε ενιαία παράσταση, με τον τίτλο Η Πόλη.

Του Νίκου Ξένιου

Η πρώην Γιουγκοσλαβία σπαραγμένη όπως είναι από τον εμφύλιο πόλεμο, διαθέτει τεράστιο φορτίο ανθρωπιστικού ελλείμματος για να τροφοδοτήσει την θεατρική τέχνη. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στη Σλοβενία την κατατάσσει στις δέκα πρώτες χώρες όπου το φαινόμενο συνδέεται με τις δραματικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το θέατρο Slovensko Mladinsko Gledalisce της Λουμπλιάνα μπορεί να καυχηθεί για κάποιες από τις πιο πολυσυζητημένες σκηνικές παραγωγές της εποχής μας, με τη συνεργασία του κροατικής καταγωγής Όλιβερ Φραλίτς (Oliver Frljic) και των συνεργατών του Τόμας Τοπόριζιτς και Μπόρουτ Σεπάροβιτς.