spoudes sto kitrino 700

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Χριστόπουλου «Σπουδή στο κίτρινο» (εκδ. Το Ροδακιό).

Του Χρήστου Οικονόμου

Παρόλο που ο Δημήτρης Χριστόπουλος έκανε σχετικά πρόσφατα την εμφάνισή του στη λογοτεχνία, η γραφή του έχει αποκτήσει ορισμένα πολύ ιδιαίτερα, ξεχωριστά γνωρίσματα, τα οποία ήταν ήδη ορατά στο πρώτο του βιβλίο, τις Δημόσιες Ιστορίες, και τώρα κάνουν πολύ πιο έντονη την παρουσία τους, εδώ, στη Σπουδή στο Κίτρινο.

Den les kouventa

Για το μυθιστόρημα του Μάκη Μαλαφέκα «Δε λες κουβέντα» (εκδ. Μελάνι).

Του Διονύση Μαρίνου

Δράση που δεν σε αφήνει να την αφήσεις, ήρωες bigger-than-life, θελκτικά κορίτσια, παράξενοι και μυστηριώδεις «κακοί» που συνταιριάζουν το δαιμονικό με το ευφυές, εξωτικά μέρη ή άλλα που δεν εγγράφονται σε ένα καθαρογραμμένο αστικό τοπίο. Αυτή είναι, ακροθιγώς, η δοσολογία για να γράψει κανείς ένα κλασικότροπο pulp μυθιστόρημα.

grigorakis alithinoi kai oneiropoloi

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Γρηγοράκη «Αληθινοί και ονειροπόλοι» (εκδ. Κέδρος)

Του Παναγιώτη Γούτα

Amanda Michalopoulou700 b

Για το μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου «Μπαρόκ» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

alt

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Δέδε «Σκοτεινοί δρόμοι» (εκδ. Στίξις). 

Της Διώνης Δημητριάδου

[…] τα μικρά γεγονότα, όπως το πέταγμα της πεταλούδας, δημιουργούν τα μεγάλα.

Γύρω από αυτή την απλή αλήθεια χτίζεται το μυθιστόρημα του Κώστα Δέδε. Είναι γεμάτο από μικρές ιστορίες, τις προσωπικές των ηρώων, παράλληλες ή διασταυρούμενες, εγκιβωτισμένες πολλές μέσα σε άλλες, έτσι όπως και στην αληθινή ζωή όλα μπερδεύονται, όλα επικοινωνούν, όλα συνδέονται και αλληλεπιδρούν, τελικά όλα μία ιστορία είναι με τις αναπάντεχες ανατροπές της, με τις πολύτιμες στιγμές της. Οι επιμέρους εικόνες μορφοποιούν το ευρύτερο νόημα μιας πολυσήμαντης τοιχογραφίας. Είναι μυθοπλασία οι Σκοτεινοί δρόμοι; Είναι μια πραγματική ιστορία; Ίσως να μην έχει και τόση σημασία· ας δεχθούμε αυτό που λέει ο συγγραφέας, ότι δηλαδή πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, και ας του αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να τα χειριστεί κατά πως ξέρει και επιθυμεί.

alt

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Χατζηαντωνίου «Ο κύκλος του χώματος» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Βασίλη Ζηλάκου

H τουρκική εισβολή του ’74 στη Μεγαλόνησο είναι η βασική συνιστώσα της αφήγησης στο τελευταίο βιβλίο του Κώστα Χατζηαντωνίου. Η ιστορική βαρύτητα του γεγονότος, η θέση του μέσα στον ελληνικό χρόνο της Ιστορίας, έγκειται στο ότι κατάφερε το τελευταίο και πιο εύθετο πλήγμα στο κάστρο του Ελληνισμού, προoικονομώντας τον μαρασμό των επερχόμενων δεκαετιών.

alt

Για το μυθιστόρημα της Δήμητρας Κολλιάκου «Αλφαβητάρι εντόμων» (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Τα έντομα, αυτά τα αφανή ζώα που όμως κατακλύζουν τη γη, είναι ένα ολόκληρο πεδίο σημείων, τα οποία μπορεί να σημάνουν καθημερινές ιστορίες ή να οδηγούν σε διακειμενικές παραπομπές και μυθολογικά πρότυπα ή ιστορικά στιγμιότυπα. Κι αν ψάξει κανείς στη λογοτεχνία, ναι μεν θα βρει συγγραφείς και δραματουργούς που χρησιμοποίησαν το έντομο ως βάση των έργων τους (η μύγα στο Μυίας εγκώμιον του Λουκιανού και στον Βασιλιά των μυγών του Ουίλιαμ Γκόλντινγκ, η κατσαρίδα στη Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα και στο Τα κατά Α.Γ. πάθη της Κλαρίσε Λισπέκτορ, οι πεταλούδες στον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, οι σφήκες στο ομώνυμο έργο του Αριστοφάνη, η μέλισσα στις Μέλισσες ιέρειες της Χαράς Νικολακοπούλου κ.ά.), αλλά τελικά η παρουσία τους δεν κρίνεται τόσο εκτεταμένη. Στη μυθολογία και στη λαϊκή σοφία, αντίθετα, τα έντομα αποκτούν συμβολικές διαστάσεις από τον σκαραβαίο στην αρχαία Αίγυπτο ώς την Αθηνά και τη διαμάχη της με την Αράχνη κι από τους αισώπειους μύθους με τον μέρμηγκα και τον τζίτζικα μέχρι τις λαϊκές αντιλήψεις που τα περιλαμβάνουν σε παροιμίες, ήθη και έθιμα, αντιλήψεις και προλήψεις.

alt

Για το βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη «Τετράδια ονείρων» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Λίλας Τρουλινού
Φωτογραφία © Μαρίλη Ζάρκου

alt

Για τη νουβέλα της Γεωργίας Συλλαίου «Εκεί κάτω στον ουρανό» (εκδ. Πόλις).

Της Διώνης Δημητριάδου

alt

Για το μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη «Πόλη στο φως» (εκδ. Ίκαρος).

Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η Ευτυχία Γιαννάκη έχει κατακτήσει μια θέση στην Ιστορία της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας με το σπαθί της… ή μάλλον με το μαχαίρι των θυτών της. Από το Στο πίσω κάθισμα (2016) και τις Αλκυονίδες μέρες (2017) ως το προκείμενο μυθιστόρημά της Πόλη στο φως (2018) το αίμα ρέει άφθονο γύρω από τα θύματα και η σκηνή του φονικού προκαλεί φρίκη ακόμα και στους πιο έμπειρους αστυνόμους.

alt

Για τη νουβέλα της Αλίκης Στελλάτου «Γάτα στον κήπο» (εκδ. Κίχλη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

alt

Για τη νουβέλα του Χρήστου Χρυσόπουλου «Η γη του θυμού» (εκδ. Νεφέλη).

Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η γραφή του Χρήστου Χρυσόπουλου είναι ενίοτε λογοκρατούμενη, που απαιτεί αναγνωστική ενεργητικότητα, τόσο εξαιτίας της αποσπασματικότητας των κειμένων του όσο και λόγω της ωμής γλώσσας που κάνει την ανάγνωση μια διανοητική περιπέτεια. Ο αναγνώστης, μπαίνοντας στα βιβλία του, πρέπει να είναι έτοιμος να υπερβεί τα χάσματα της αφήγησης και να προβεί σε συνάψεις αλλά και νοητικές συλλήψεις, ώστε να μπορέσει να εξαγάγει ή και να αποδώσει νοήματα στα επιμέρους και στο όλον. Έτσι, κι εδώ το νόημα δεν απορρέει από μία ακώλυτη ιστορία, αλλά από μικρές σκηνές και στακάτους διαλόγους, που δεν συστήνουν τόσο μια ροή γεγονότων όσο μια έκρηξη συναισθημάτων. Είναι καθημερινές σκηνές του αστικού χώρου, όπου οι σχέσεις των ανθρώπων διαπλέκονται με τα αισθήματά τους με αλληλοδιασταυρούμενα νήματα και στηρίζονται σε επίπεδα ιεραρχίας. Αφενός η γλώσσα κι αφετέρου το σώμα των συμμετεχόντων είναι δείκτες οργής αλλά και καταπίεσης, αγανάκτησης αλλά και υποταγής ή επιβολής.

alt

Όταν σύγχρονοι Έλληνες πεζογράφοι αναζητούν έμπνευση στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

alt

Για το βιβλίο του Αλέξανδρου Ίσαρη «Ονειρολόγιο» (εκδ. Στερέωμα).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

skampardonis leoforeio

Για τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Λεωφορείο» (εκδ. Πατάκη).

Του Νίκου Ξένιου

Οι κυριότερες πτυχές της ελληνικής μεταπολεμικής κοινωνίας, όπως η παγίωση της ευημερίας της αστικής τάξης, η ιδεολογική και πολιτική ρευστότητα και η εισβολή της υλικής πραγματικότητας στην καθημερινή ζωή, οδήγησαν τους ρεαλιστές συγγραφείς στη διαπίστωση ότι «το αληθινό είναι συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο». Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης αίρει αυτήν τη βεβαιότητα και εδραιώνει εκ νέου τη διάσταση του μαγικού στη συλλογή του Λεωφορείο-19 στάσεις, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο διακεκριμένος διηγηματογράφος μας πραγματοποιεί μια πορεία στον χωροχρόνο της δικής του Θεσσαλονίκης ως επανεπίσκεψη της ιστορικής διαδρομής ενός λεωφορείου. Και καταγράφει αυτήν την πορεία, «πειραγμένη» όπως είναι από τις συνειδησιακές καταγραφές στα πιο άφεγγα κιτάπια της προσωπικής του μνήμης. 

alt

Για το μυθιστόρημα του Αλέξη Πανσέληνου «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η δεκαετία του ’50 είναι μια αφανής δεκαετία για την ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Κι ενώ η χώρα βγαίνει από την Κατοχή και τον Εμφύλιο με ανοικτές πληγές, με ερειπωμένες υποδομές και ψυχές, με διαιρεμένες οικογένειες, με την κρατούσα πολιτική να εξορίζει εκατοντάδες αντιφρονούντων, με τη φτώχια να διώχνει εργατικό δυναμικό στη μετανάστευση, με τη διαφορά φτωχών και πλούσιων να είναι ορατή, τι είναι αυτό άραγε που μπορεί να κάνει τον Έλληνα να νιώθει μια γλυκιά (αφελή) αισιοδοξία;

alt

Για τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Στελλάτου «Το κόκκινο και το άσπρο» (εκδ. Πόλις).

Της Διώνης Δημητριάδου

Δεκαεννιά ιστορίες μικρές, κάποιες πολύ μικρές, στο πρώτο βιβλίο της Ελένης Στελλάτου. Διεκδικεί η κάθε μία απ’ αυτές την αυτονομία της, απαιτεί ως είδος την πληρότητά της. Με τη σειρά της η συστέγαση κάτω από τον έναν τίτλο υπονοεί ίσως τη συσχέτιση (εμφανή ή αδιόρατη) μεταξύ τους. Επιθυμητό αυτό σε μια συλλογή διηγημάτων που θα πρέπει να αποδείξει το αφηγηματικό νήμα της σύνδεσης πέρα φυσικά από την ομοιομορφία στην επιλογή του ύφους και της γλώσσας.

entoma kolliakou

Για το μυθιστόρημα της Δήμητρας Κολλιάκου «Αλφαβητάρι εντόμων» (εκδ. Πατάκη).

Του Διονύση Μαρίνου

To 1987, σε ένα εκτενές άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Annual Review of Entomology», ο αμερικανός εντομολόγος και curator στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λος Άντζελες, Τσαρλς Λ. Χογκ, εισάγει τον όρο «cultural entomology» στη δημόσια συζήτηση. Σύμφωνα με τη θεώρησή του, τα ανθρώπινα όντα καταναλώνουν την πνευματική τους ενέργεια σε τέσσερις βασικές δομές «άσκησης»: την επιβίωση, την πρακτική εκπαίδευση, την αναζήτηση της «καθαρής» γνώσης μέσω της επιστήμης και την επίγευση που δοκιμάζουν από αισθητικής απόλαυσης δραστηριότητες. 

kombos 700

Για το μυθιστόρημα της Ζωής Μπόζεμπεργκ «Κόμπος» (εκδ. Στερέωμα).

Της Διώνης Δημητριάδου

Να μη γίνεται ποτέ αυτό που θέλεις.
Να γίνεται πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι.
Να είσαι αόρατος. Και άφωνος. Και δεμένος κόμπο.

Το ποτέ και το πάντα στα παραπάνω λόγια του Άγη, του ήρωα της ιστορίας, αποδίδουν με ακρίβεια την τραγικότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή του. Ίσως περισσότερο από τη λέξη κόμπος. Γιατί ένας κόμπος, όσο περίπλοκο και αν είναι το σφιχτοδέσιμό του, λύνεται – έστω κόβεται. Οι απόλυτες, όμως, έννοιες δεν αντιμετωπίζονται, ακριβώς γιατί κλείνουν το περιεχόμενό τους σε πόρτες που εκλαμβάνονται κλειστές. Κι ας μην είναι.

alt

Για το βιβλίο της Δάφνης Μαρίας Γκυ-Βουβάλη «Της Κάλυμνος κύματα και παραμύθια» (εκδ. Κοράλι).

Του Μάριου Μιχαηλίδη

Η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη, γνωστή ήδη από τη θητεία της στη δημοσιογραφία, ακολουθεί μια εξελικτική πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας. Τα τελευταία επτά χρόνια καταγράφονται στο ενεργητικό της τέσσερις ποιητικές συλλογές, οι οποίες διακρίνονται για τη θεματική πρωτοτυπία και την ποιότητα των εκφραστικών επιλογών, στοιχείο που έχει επισημανθεί από την κριτική.

gynaikes astynomikis logotexnias

Ευτυχία Γιαννάκη, Χρύσα Σπυροπούλου, Έλενα Χουσνή, Κωνταντίνα Μόσχου: Τέσσερα αστυνομικά μυθιστορήματα γραμμένα από Ελληνίδες συγγραφείς.

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

alt

Σκέψεις για την ηθογραφία στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία με αφορμή τη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Κανελλόπουλου «Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίες» (εκδ. Κίχλη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έπαψαν να γράφονται κατά βάση διηγήματα με άξονα την ελληνική ύπαιθρο. Από το τέλος του 19ου αιώνα, όταν η περίφημη γενιά του ’80 εστίασε στα ήθη και έθιμα του χωριού, στον λαογραφικό πλούτο της επαρχίας και στη νοοτροπία του απλού ανθρώπου, ώς σήμερα, διαμέσου όλου του 20ού αιώνα, δεν γίναμε τόσο πρωτευουσιάνοι και κοσμοπολίτες ώστε να μην κοιτάμε, τουλάχιστον με το ένα μάτι, τον γενέθλιο τόπο. 

alt

Για το μυθιστόρημα του Χρήστου Αγγελάκου «Ψεύτικοι δίδυμοι» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ron Mueck Lady 700

Για το μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου «Μπαρόκ» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Διονύση Μαρίνου

Μπαρόκ είναι η επικράτεια των παθών· ο καταλύτης του συναισθήματος. Μπαρόκ είναι το παράδοξο που γίνεται ορθολογικό. Το ασυνήθιστο που όταν το κατεργαστεί έμπειρο χέρι, και με την επίρρωση των συμβολισμών, μπορεί να καταστεί δράμα υψηλής αισθητικής. Μπαρόκ είναι το ορατόριο μιας ζωής που αναζητεί την απαρχή της. Είναι οι μείζονες και οι ελάσσονες κλίμακες που πηγαινοφέρνουν τις ημέρες των ανθρώπων σε ένα αδιάπτωτο συναισθηματικό roller-coaster. Μπαρόκ είναι η Πτώση του Ανθρώπου του Ρούμπενς, τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Σεβαστιανού Μπαχ. Μπαρόκ είναι το αίσθημα δέους και μεγαλείου που αισθάνεσαι μπρος το εύρος των περασμένων που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε παρελθόν κι όμως είναι συνεχώς ενεργό και σημαίνον σαν παρόν που επείγει. Μια ρωσική παροιμία λέει πως το μόνο σίγουρο είναι το μέλλον, το παρελθόν μεταβάλλεται. Και τούτη η μεταβλητή συνθήκη είναι που το καθιστά σπάνιο και σημαντικό.

alt

Για το μυθιστόρημα της Λίλας Κονομάρα «Ο χάρτης του κόσμου στο μυαλό σου» (εκδ. Κέδρος). 

Του Παναγιώτη Γούτα
Φωτογραφία © Κωνσταντίνος Πίττας

«Η Ιστορία είναι προϊόν μιας στιγμής, και γράφεται ακαριαία» μας είχε αποκαλύψει παλαιότερα ο Φίλιπ Ροθ, στο μυθιστόρημά του Αμερικανικό ειδύλλιο. Αυτή η ιδέα-σπίθα αναζωπυρώνεται πειστικά στο τελευταίο μυθιστόρημα της Λίλας Κονομάρα Ο χάρτης του κόσμου στο μυαλό σου, το οποίο, παρότι δεν ανήκει στην κατηγορία των ιστορικών μυθιστορημάτων, εστιάζει στη μικροϊστορία των μελών μιας οικογένειας της Αθήνας αλλά και στον άμεσο περίγυρό τους, κατά το χρονικό διάστημα 2013-2014, δηλαδή μεσούσης της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Εδώ έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα βιβλίο διαφορετικού τύπου και στόχευσης από το αμέσως προηγούμενό της, το Οι ανησυχίες του γεωμέτρη, ένα βιβλίο που ήταν πλημμυρισμένο από όνειρο, φαντασία και μύθο, μια θραυσματική αποτύπωση της ανθρώπινης περιπέτειας μέσα από 12 διηγήματα, διαποτισμένα όμως πάντα από Ιστορία – το κοινό σημείο αναφοράς με το υπό παρουσίαση βιβλίο.

alt

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Χριστόπουλου «Σπουδή στο κίτρινο» (εκδ. Το Ροδακιό).

Του Κώστα Δρουγαλά

alt

Για τη συλλογή πεζογραφημάτων του Κυριάκου Συφιλτζόγλου «Δραμάιλο» (εκδ. Αντίποδες).

Της Βαρβάρας Ρούσσου

Όπως μας πληροφορεί το βιβλίο, ήδη από την αρχή, ο τίτλος αποτελεί μετεξέλιξη και παραφθορά του τουρκικού Δραμάγιολου που σημαίνει ο δρόμος για τη Δράμα. Δράμα είναι η γενέθλια πόλη του ποιητή της οποίας μπορεί ο αναγνώστης να διαγνώσει την παρουσία, λιγότερο ή περισσότερο, ως χώρο, ως ανάμνηση, ως καταβολή και στις προηγούμενες συλλογές του Συφιλτζόγλου. Κάνω λόγο για συλλογές, εντάσσοντας δηλαδή και το Δραμάιλο στο ποιητικό έργο του Συφιλτζόγλου, γιατί ο βαθμός πύκνωσης του λόγου του τελευταίου αυτού βιβλίου, αλλά και η δυναμική διαλογική που οι λέξεις αναπτύσσουν με τις φωτογραφίες με κάνει να διστάζω αναφορικά με την ειδολογική του κατάταξη απλώς στην πεζογραφία.

alt

Για τη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου «Οι κόρες του ηφαιστείου» (εκδ. Πόλις).

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Γράφει ο Jonathan Culler στη Λογοτεχνική Θεωρία: «Η λογοτεχνία είναι παράδοξος θεσμός διότι, όταν δημιουργείς λογοτεχνία, γράφεις μεν σύμφωνα με τους υπάρχοντες τρόπους –δημιουργείς ένα κείμενο που μοιάζει με σονέτο ή ακολουθεί τις συμβάσεις του μυθιστορήματος– αλλά ταυτόχρονα προσβάλλεις αυτές τις συμβάσεις. Η λογοτεχνία είναι θεσμός που επιβιώνει εκθέτοντας και ασκώντας κριτική στα ίδια τα όριά του, δοκιμάζοντας τι πρόκειται να συμβεί εάν κάποιος γράψει διαφορετικά». Κάθε βιβλίο προαπαιτεί τον τρόπο ανάγνωσής του και, την ίδια στιγμή, μεταμορφώνεται ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε αναγνώστη, ο οποίος πρέπει να είναι εξασκημένος σε τέτοιο βαθμό ώστε να απολαμβάνει τη λαθραία ηδονή της αλλεπάλληλης ανάγνωσης ενός βιβλίου, που το διαβάζει και το ξαναδιαβάζει. Όπως έχει πει και ο Maurice Blanchot «Το βιβλίο έχει, τρόπον τινά, ανάγκη τον αναγνώστη, ώστε να γίνει άγαλμα, έχει ανάγκη τον αναγνώστη ώστε να καθιερωθεί ως πράγμα χωρίς συγγραφέα αλλά και χωρίς αναγνώστη».

alt

Για το μυθιστόρημα του Μάνου Κοντολέων «Η Κασσάνδρα στη Μαύρη Άμμο» (Πατάκης).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

alt

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Καβανόζη «Τυχερό» (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Στον καιρό των Fake News και της εύκολης προπαγάνδας, η λογοτεχνία νιώθει να χάνει την αξιοπιστία της ως μυθοπλαστικού ψεύδους. Και δεκαετίες τώρα προσπαθεί να αποδείξει, μέσα στο πλαίσιο της εγνωσμένης της πλασματικότητας, ότι είναι αξιόπιστη και ότι μπορεί να χτίσει το ψέμα της με απτά ντοκουμέντα. Έτσι, τα τελευταία σαράντα χρόνια στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια τάση για χρήση των τεκμηρίων ως πολύπτυχου κολλάζ, ώστε να πειστεί ο αναγνώστης ότι το σύμπαν που κατασκευάζεται δεν είναι από χαρτί. Από τα Τρία ελληνικά μονόπρακτα (1978) του Θανάση Βαλτινού και τον Αλ. Κοτζιά, τον Μ. Φάις, τον Χρ. Χρυσόπουλο, τον Άρ. Μαραγκόπουλο, τον Θ. Σκάσση μέχρι και το Μηνολόγιο ενός απόντος (2005) του Σταύρου Κρητιώτη έχει ήδη σφυρηλατηθεί μια αλυσίδα μυθιστορημάτων που απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από εξωλογοτεχνικά κείμενα (επιστολές, μέιλ, άρθρα, ημερολόγια, αγγελίες κ.λπ.), τα οποία προσφέρουν πιο χειροπιαστά την αλήθεια τους.

alt

Για το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου «Ο άνθρωπος που έκαψε την Ελλάδα» (εκδ. Κέδρος).

Του Μιχάλη Πιτένη

«Στο βάθος, θα έλεγε κανείς ότι αυτό το μυθιστόρημα υπήρξε προϊόν του φόβου που βίωσα το 2012 –όταν τα δικά μου έσοδα μηδενίστηκαν και η εφημερίδα όπου δούλευε η γυναίκα μου έκλεισε– ότι, εάν μείνει άστεγη η μεσαία τάξη όπως εμείς, τότε θα καεί η Ελλάδα.

Έμπνευσή μου υπήρξαν, επίσης, η νεύρωση της Αριστεράς (εάν όχι η ψύχωσή της, για να θυμηθούμε τον Αποστολάκη) με τις λαϊκές εξεγέρσεις, η πολύτιμη έκφρασή μας “πυρ και μανία”, αλλά και το απωθημένο σχεδόν όλων των Νεοελλήνων να καούν όλα, “πουτάνα όλα!”. Ή όπως θα το έθεταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι “γαία πυρί μειχθήτω”».

alt

Για το μυθιστόρημα του Θοδωρή Τσαπακίδη «Ο Ελέφαντας του Hotel Phidias» (εκδ. Πικραμένος).

Του Κώστα Δρουγαλά

Ο Ελέφαντας του Hotel Phidias είναι το πέμπτο βιβλίο του Θοδωρή Τσαπακίδη (Βρυξέλλες, 1970) και αποτελεί ένα πολιτικό θρίλερ με φόντο τη σύγχρονη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Θάνος Αποστολίδης, καθηγητής σε σχολείο και συγγραφέας, που για να δώσει διέξοδο στην πνιγηρή καθημερινότητά του αποφασίζει να γίνει συνεργός σε μια απόδραση από τις φυλακές του Κορυδαλλού.

alt

Για το μυθιστόρημα του Κωστή Γκιμοσούλη «Όλες μία» (εκδ. Καστανιώτη). Ποιητής κατά βάσιν ο Κωστής Γκιμοσούλης, καίτοι τα περισσότερα βιβλία του ακουμπούν μιαν ιδιότυπη πεζογραφία, διαλέγει έναν στίχο του Τάκη Σινόπουλου από τις Σημειώσεις Ι (Συλλογή ΙΙ, 1965-1980) για να συμπυκνώσει την αίσθηση που αποκομίζει κανείς από το καινούργιο του μυθιστόρημα – ή «σαν μυθιστόρημα», όπως ο ίδιος αποφασίζει να το χαρακτηρίσει.

Του Διονύση Μαρίνου

 

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ