Για τη μελέτη της Πόλυς Χατζημανωλάκη «Βωβόν ξύλον – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Κατάθεση ερευνητικής ανάγνωσης» (εκδ. Εύμαρος).

Της Κούλας Αδαλόγλου

Για το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη «Στ' αμπέλια» (εκδ. Πόλις).

Του Θάνου Κάππα

Για τη συλλογή πεζών του Γιάννη Η. Παππά «Θαμπές ζωές» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Αράγη

Για το μυθιστόρημα της Ευσταθίας Ματζαρίδου «Τα ρούχα» (εκδ. Σμίλη).

Της Ιφιγένειας Σιαφάκα

Για το μυθιστόρημα του Μίνου Ευσταθιάδη «Ο δύτης» (εκδ. Ίκαρος).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Για το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη «Στ' αμπέλια» (εκδ. Πόλις).

Της Διώνης Δημητριάδου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Μόδη Γούναρη «Αταξίες» (εκδ. Πανοπτικόν).

Του Κώστα Δρουγαλά

Για τη συλλογή μικροαφηγημάτων του Παναγιώτη Σ. Χατζημωυσιάδη «Η ιδιωτική μου αντωνυμία» (εκδ. Κίχλη).

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Για τη νουβέλα του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Ολομόναχος» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Διονύση Μαρίνου

Για τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Στελλάτου «Το κόκκινο και το άσπρο» (εκδ. Πόλις).

Της Μαρίας Στασινοπούλου

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου «Γάλα μαγνησίας» (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Διώνης Δημητριάδου

Για το βιβλίο του Γιώργου Στόγια «Ο τελευταίος τροχός της αμάξης» (εκδ. Μελάνι).

Του Αντώνη Πετρίδη

Για τη νουβέλα του Αντώνη Τζήμα «Παριστάνοντας τον Μπουκόφσκι» (εκδ. Ιωλκός).

Του Κ.Β. Κατσουλάρη

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Καισαρίδη «Αποτομή» (εκδ. Νησίδες).

Του Διονύση Στεργιούλα

Για τη νουβέλα του Νικήτα Μ. Παπακώστα «Καληνύχτα καλούδια μου» (εκδ. Δώμα) και το αφήγημα της Ελένης Γιαννάτου «Κύριος Πηνελόπη» (εκδ. Κίχλη).

Του Διονύση Μαρίνου

Για το μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη «Χίλιες ανάσες» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Διώνης Δημητριάδου

Για το μυθιστόρημα του Φρεντερίκ Φαζαρντί, «Κόκκινα Κορίτσια, πάντα πιο Όμορφα» (μτφρ. Γιάννης Καυκιάς, εκδ. Angelus Novus) και του Κώστα Μουζουράκη «Κακό χαρτί» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Για το μυθιστόρημα του Άγη Πετάλα «Εις την ψυχήν ελπίδα» (εκδ. Εστία).

Του Θωμά Συμεωνίδη

Για το μυθιστόρημα του Μιχάλη Μοδινού «Το πλέγμα» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Νότας Χρυσίνα

Για τη συλλογή διηγημάτων της Φρίντας Λιάππα «Η μυστηριώδης ασθένεια» (εκδ. Γαβριηλίδης).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Χριστόπουλου «Σπουδή στο κίτρινο» (εκδ. Το Ροδακιό).

Του Χρήστου Οικονόμου

Παρόλο που ο Δημήτρης Χριστόπουλος έκανε σχετικά πρόσφατα την εμφάνισή του στη λογοτεχνία, η γραφή του έχει αποκτήσει ορισμένα πολύ ιδιαίτερα, ξεχωριστά γνωρίσματα, τα οποία ήταν ήδη ορατά στο πρώτο του βιβλίο, τις Δημόσιες Ιστορίες, και τώρα κάνουν πολύ πιο έντονη την παρουσία τους, εδώ, στη Σπουδή στο Κίτρινο.

Για το μυθιστόρημα του Μάκη Μαλαφέκα «Δε λες κουβέντα» (εκδ. Μελάνι).

Του Διονύση Μαρίνου

Δράση που δεν σε αφήνει να την αφήσεις, ήρωες bigger-than-life, θελκτικά κορίτσια, παράξενοι και μυστηριώδεις «κακοί» που συνταιριάζουν το δαιμονικό με το ευφυές, εξωτικά μέρη ή άλλα που δεν εγγράφονται σε ένα καθαρογραμμένο αστικό τοπίο. Αυτή είναι, ακροθιγώς, η δοσολογία για να γράψει κανείς ένα κλασικότροπο pulp μυθιστόρημα.

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Γρηγοράκη «Αληθινοί και ονειροπόλοι» (εκδ. Κέδρος)

Του Παναγιώτη Γούτα

Για το μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου «Μπαρόκ» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Δέδε «Σκοτεινοί δρόμοι» (εκδ. Στίξις). 

Της Διώνης Δημητριάδου

[…] τα μικρά γεγονότα, όπως το πέταγμα της πεταλούδας, δημιουργούν τα μεγάλα.

Γύρω από αυτή την απλή αλήθεια χτίζεται το μυθιστόρημα του Κώστα Δέδε. Είναι γεμάτο από μικρές ιστορίες, τις προσωπικές των ηρώων, παράλληλες ή διασταυρούμενες, εγκιβωτισμένες πολλές μέσα σε άλλες, έτσι όπως και στην αληθινή ζωή όλα μπερδεύονται, όλα επικοινωνούν, όλα συνδέονται και αλληλεπιδρούν, τελικά όλα μία ιστορία είναι με τις αναπάντεχες ανατροπές της, με τις πολύτιμες στιγμές της. Οι επιμέρους εικόνες μορφοποιούν το ευρύτερο νόημα μιας πολυσήμαντης τοιχογραφίας. Είναι μυθοπλασία οι Σκοτεινοί δρόμοι; Είναι μια πραγματική ιστορία; Ίσως να μην έχει και τόση σημασία· ας δεχθούμε αυτό που λέει ο συγγραφέας, ότι δηλαδή πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, και ας του αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να τα χειριστεί κατά πως ξέρει και επιθυμεί.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Χατζηαντωνίου «Ο κύκλος του χώματος» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Βασίλη Ζηλάκου

H τουρκική εισβολή του ’74 στη Μεγαλόνησο είναι η βασική συνιστώσα της αφήγησης στο τελευταίο βιβλίο του Κώστα Χατζηαντωνίου. Η ιστορική βαρύτητα του γεγονότος, η θέση του μέσα στον ελληνικό χρόνο της Ιστορίας, έγκειται στο ότι κατάφερε το τελευταίο και πιο εύθετο πλήγμα στο κάστρο του Ελληνισμού, προoικονομώντας τον μαρασμό των επερχόμενων δεκαετιών.

Για το μυθιστόρημα της Δήμητρας Κολλιάκου «Αλφαβητάρι εντόμων» (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Τα έντομα, αυτά τα αφανή ζώα που όμως κατακλύζουν τη γη, είναι ένα ολόκληρο πεδίο σημείων, τα οποία μπορεί να σημάνουν καθημερινές ιστορίες ή να οδηγούν σε διακειμενικές παραπομπές και μυθολογικά πρότυπα ή ιστορικά στιγμιότυπα. Κι αν ψάξει κανείς στη λογοτεχνία, ναι μεν θα βρει συγγραφείς και δραματουργούς που χρησιμοποίησαν το έντομο ως βάση των έργων τους (η μύγα στο Μυίας εγκώμιον του Λουκιανού και στον Βασιλιά των μυγών του Ουίλιαμ Γκόλντινγκ, η κατσαρίδα στη Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα και στο Τα κατά Α.Γ. πάθη της Κλαρίσε Λισπέκτορ, οι πεταλούδες στον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, οι σφήκες στο ομώνυμο έργο του Αριστοφάνη, η μέλισσα στις Μέλισσες ιέρειες της Χαράς Νικολακοπούλου κ.ά.), αλλά τελικά η παρουσία τους δεν κρίνεται τόσο εκτεταμένη. Στη μυθολογία και στη λαϊκή σοφία, αντίθετα, τα έντομα αποκτούν συμβολικές διαστάσεις από τον σκαραβαίο στην αρχαία Αίγυπτο ώς την Αθηνά και τη διαμάχη της με την Αράχνη κι από τους αισώπειους μύθους με τον μέρμηγκα και τον τζίτζικα μέχρι τις λαϊκές αντιλήψεις που τα περιλαμβάνουν σε παροιμίες, ήθη και έθιμα, αντιλήψεις και προλήψεις.

Για το βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη «Τετράδια ονείρων» (εκδ. Καστανιώτη).

Της Λίλας Τρουλινού
Φωτογραφία © Μαρίλη Ζάρκου

Για τη νουβέλα της Γεωργίας Συλλαίου «Εκεί κάτω στον ουρανό» (εκδ. Πόλις).

Της Διώνης Δημητριάδου

Για το μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη «Πόλη στο φως» (εκδ. Ίκαρος).

Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η Ευτυχία Γιαννάκη έχει κατακτήσει μια θέση στην Ιστορία της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας με το σπαθί της… ή μάλλον με το μαχαίρι των θυτών της. Από το Στο πίσω κάθισμα (2016) και τις Αλκυονίδες μέρες (2017) ως το προκείμενο μυθιστόρημά της Πόλη στο φως (2018) το αίμα ρέει άφθονο γύρω από τα θύματα και η σκηνή του φονικού προκαλεί φρίκη ακόμα και στους πιο έμπειρους αστυνόμους.

Για τη νουβέλα της Αλίκης Στελλάτου «Γάτα στον κήπο» (εκδ. Κίχλη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για τη νουβέλα του Χρήστου Χρυσόπουλου «Η γη του θυμού» (εκδ. Νεφέλη).

Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η γραφή του Χρήστου Χρυσόπουλου είναι ενίοτε λογοκρατούμενη, που απαιτεί αναγνωστική ενεργητικότητα, τόσο εξαιτίας της αποσπασματικότητας των κειμένων του όσο και λόγω της ωμής γλώσσας που κάνει την ανάγνωση μια διανοητική περιπέτεια. Ο αναγνώστης, μπαίνοντας στα βιβλία του, πρέπει να είναι έτοιμος να υπερβεί τα χάσματα της αφήγησης και να προβεί σε συνάψεις αλλά και νοητικές συλλήψεις, ώστε να μπορέσει να εξαγάγει ή και να αποδώσει νοήματα στα επιμέρους και στο όλον. Έτσι, κι εδώ το νόημα δεν απορρέει από μία ακώλυτη ιστορία, αλλά από μικρές σκηνές και στακάτους διαλόγους, που δεν συστήνουν τόσο μια ροή γεγονότων όσο μια έκρηξη συναισθημάτων. Είναι καθημερινές σκηνές του αστικού χώρου, όπου οι σχέσεις των ανθρώπων διαπλέκονται με τα αισθήματά τους με αλληλοδιασταυρούμενα νήματα και στηρίζονται σε επίπεδα ιεραρχίας. Αφενός η γλώσσα κι αφετέρου το σώμα των συμμετεχόντων είναι δείκτες οργής αλλά και καταπίεσης, αγανάκτησης αλλά και υποταγής ή επιβολής.