Για το μυθιστόρημα της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη «Ο κλήρος του αίματος» (εκδ. Πατάκη).
Της Τέσυς Μπάιλα
Ένα από τα μεγάλα συλλογικά τραύματα της χώρας, ο εμφύλιος, είναι το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου. Η Σωτηρία Μαραγκοζάκη συνεχίζει σε μια άτυπη διλογία μετά τον Ύπατο της Σμύρνης να πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη διαμορφώνει την Ιστορία και αποτυπώνει στις σελίδες του βιβλίου της τη φρικωδία ενός αγριότατου και αιματοβαμμένου πολέμου. Έναν πόλεμο που μέτρησε 55.000 θύματα, περισσότερα δηλαδή από όσα άφησαν πίσω τους οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ή ακόμη και οι μάχες στο αλβανικό μέτωπο του 1940. Μια σελίδα της Ιστορίας μας εξαιρετικά οδυνηρή, που συγκλόνισε τη χώρα και καθόρισε τη μοίρα της για πολλά χρόνια.
Πρόκειται για ένα θέμα εξαιρετικά ενδιαφέρον που συνεχίζει να απασχολεί το ελληνικό αναγνωστικό κοινό αλλά και τους συγγραφείς. Τα σημάδια του παρελθόντος, άλλωστε, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να είναι ορατά και μόνο η γνώση αυτού του παρελθόντος μπορεί να εγγυηθεί την κατανόηση των κινήτρων, είτε πρόκειται για τα κίνητρα του θύτη είτε για εκείνα του θύματος. Από όποια πλευρά και αν ο σημερινός άνθρωπος θελήσει να σταθεί για να εξετάσει τα γεγονότα, θεμιτό είναι να μπορέσει να δει τις αλήθειες εκείνες που θα οδηγήσουν στη συγχώρεση, καθώς η συγχώρεση είναι ένας δύσβατος πάντα μονόδρομος που απαιτεί την κατανόηση συχνά αδιανόητων πράξεων.
Από όποια πλευρά και αν ο σημερινός άνθρωπος θελήσει να σταθεί για να εξετάσει τα γεγονότα, θεμιτό είναι να μπορέσει να δει τις αλήθειες εκείνες που θα οδηγήσουν στη συγχώρεση, καθώς η συγχώρεση είναι ένας δύσβατος πάντα μονόδρομος που απαιτεί την κατανόηση συχνά αδιανόητων πράξεων.
Η συγγραφέας προσπαθεί αυτό ακριβώς να πετύχει σε τούτο το βιβλίο: να διασφαλίσει τη διατήρηση της μνήμης ως το όχημα που θα οδηγήσει την κοινωνία αφενός στη συγχώρεση και αφετέρου στη μη επανάληψη ανάλογων φαινομένων· να αποτρεπτεί η επανάληψη μιας ανθρώπινης κόλασης. Στο πλαίσιο μιας μακράς ιστορικής έρευνας που έχει κάνει η Σωτηρία Μαραγκοζάκη και χάρη στη δημοσιογραφική της ιδιότητα, κατάφερε να απομονώσει και να καταγράψει σημαντικές μαρτυρίες οι οποίες πυροδότησαν τη μυθοπλασία, έτσι ώστε να συνυφανθεί απόλυτα με τα ιστορικά ντοκουμέντα. Σημαντικές είναι οι υποσημειώσεις του βιβλίου οι οποίες φωτίζουν τα γεγονότα παρέχοντας ταυτόχρονα καίριες πληροφορίες. Η ιστορική και κοινωνική έρευνα της συγγραφέα ανασυστήνει με ακρίβεια την ανθρωπογεωγραφία της εποχής και συστηματοποιεί την αφήγηση. Με γεωμετρημένη σύμπλεξη των λέξεων επιτυγχάνει τη φραστική ακρίβεια, νοηματικούς αιφνιδιασμούς και μια ουσιαστική ισορροπία στο μεταίχμιο της πολιτικής κατάστασης της εποχής. Η πίστη της στην ελευθερία και στις δυνατότητες που φέρει γίνεται η αιχμή του δόρατος σε μια καταπληγιασμένη ιστορικά εποχή την οποία δε διστάζει να καταδείξει στοχεύοντας με πιστότητα τόσο την πολιτική της δεξιάς και τη σύμπραξή της με τους Άγγλους όσο και τα λάθη της αριστεράς, ορμώμενη από τη διακριτική απόσταση του αφηγητή και με πλήρη συνείδηση της πολιτικής κατάστασης που κάθε φορά στηλιτεύει.
Ερωτηματικά, προβληματισμοί, διλήμματα ζωής, λάθη, πάθη και ιστορικής σημασίας γεγονότα παρουσιάζονται σε μια πολυφωνική διάσταση με την τόλμη που απαιτείται για κάτι τέτοιο και την πλήρη συνείδηση της Μαραγκοζάκη για τον ρόλο της απέναντι στις αξίες που διέπουν το μυθιστόρημά της, προφανώς και την ίδια.
Κάθε ένας από τους έξι ήρωες θα βιώσει ένα προσωπικό δράμα που θα τον φέρει αντιμέτωπο πρωτίστως με τον ίδιο του τον εαυτό και με τις επιλογές του για να αντικρίσει εκεί την αληθινή του ταυτότητα. Ένα αξιοδιάβαστο βιβλίο, μια συγκλονιστική ιστορία, γραμμένη «με το αίμα που έγινε μελάνι» για να μην ξεχαστεί.
Ανάμεσα στην αχλή του μύθου και της πραγματικότητας έξι ήρωες προκαλούν τη διέγερση της μνήμης πρωταγωνιστώντας σε μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη, στο παρελθόν και στο μέλλον, στην αλήθεια και στα μυθεύματα. Δυο γυναίκες και τέσσερις άνδρες εκπληκτικά ψυχογραφημένοι ισορροπούν στο τεντωμένο σκοινί που ενώνει την ελευθερία με το ψέμα, την ουτοπία με την πραγματικότητα, την πολιτική με την ανθρώπινη διάσταση που συνθλίβει. Η συγγραφέας δε διστάζει να παρουσιάσει τις βαθύτερες, τις εσώτερες συγκρούσεις με τον εαυτό τους και με την εξελικτική και ανελέητη πορεία της Ιστορίας. Κάθε ένας από τους έξι ήρωες θα βιώσει ένα προσωπικό δράμα που θα τον φέρει αντιμέτωπο πρωτίστως με τον ίδιο του τον εαυτό και με τις επιλογές του για να αντικρίσει εκεί την αληθινή του ταυτότητα. Ένα αξιοδιάβαστο βιβλίο, μια συγκλονιστική ιστορία, γραμμένη «με το αίμα που έγινε μελάνι» για να μην ξεχαστεί.
* Η ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ είναι συγγραφέας. Τελευταίο της βιβλίο, το μυθιστόρημα «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές» (εκδ. Ψυχογιός).
Ο κλήρος του αίματος
ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΖΑΚΗ
ΠΑΤΑΚΗ 2020
Σελ. 512, τιμή εκδότη €18,80
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΡΑΓΚΟΖΑΚΗ
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Όπως δε θα έχουμε ολόκληρη ποτέ τη θύμηση ούτε τη λησμονιά. Ας συνηθίζουν να ξεχνούν οι άνθρωποι για να μπορούν να ζήσουν. Ξεχνώ δε θα πει συγχωρώ, ούτε όταν συγχωρώ ξεχνώ. Μόνο το αίμα, αδερφέ, θυμάται να ξεχνά. Μα τότε αρχινάει πάλι να ρέει αν και σκοτωμένο. Γιατί κακοφορμίζει άμα δε διορθώνεται ο κόσμος, άμα δε γίνεται δικαιότερος. Παραμύθι, μυθι, μύθι. Μύθος η αμνησία και η λήθη. Άμα δε βγουν όλα στο φως για να φιλιώσουν με τη μέσα ουσία του θηρίου –το είπανε “άνθρωπο” κάποτε–, ποτέ μας δε θα καταλάβουμε. Γι’ αυτό πάμε από την αρχή. Από το Α και ας μην παραμένει Α, από τον Άνθρωπο που βλέπει, παρατηρεί με προσοχή και στοχάζεται. Αναθρών α όπωπε».