Η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Μαρία Οσίποβνα Κνέμπελ (1898-1985) υπήρξε από τις πιο επιδραστικές μορφές του σοβιετικού θεάτρου στον εικοστό αιώνα. Σ' όλη της τη ζωή ασχολήθηκε ανελλιπώς με τη θεατρική διδασκαλία και μεταξύ των μαθητών της συγκαταλέγονται οι κορυφαίοι σκηνοθέτες Ανατόλι Βασίλιεφ, Αντόλφ Σαπίρο και Λεονίντ Χεϊφέτς. Η ίδια είχε την τύχη να μαθητεύσει κοντά σε μεγάλους δασκάλους, καθοριστική όμως για την καλλιτεχνική της διαμόρφωση στάθηκε η θητεία της κοντά στον Κονσταντίν Στανισλάφσκι, δημιουργό του πρώτου στον κόσμο συνεκτικού συστήματος για την εκπαίδευση του ηθοποιού. Δίπλα στον Στανισλάφσκι τής δόθηκε η ευκαιρία να εμβαθύνει και να κατανοήσει, στην πράξη, το σύστημά του, μέσα σ' ένα πλαίσιο δημιουργικής αναζήτησης και πειραματισμού. Η Κνέμπελ εισήγαγε την πρωτοποριακή μέθοδο της ενεργητικής ανάλυσης του έργου και του ρόλου στη διαδικασία της πρόβας αποδεσμεύοντας τους ηθοποιούς από το περιοριστικό πλαίσιο της επιτραπέζιας ανάλυσης. Ειδικότερα, προέταξε τη χρήση της διαίσθησης και την καλλιέργεια της εμπιστοσύνης στην ατομικότητα των ερμηνευτών ως βασικούς πυλώνες της προσέγγισης ενός ρόλου.

Το Περί της ενεργητικής ανάλυσης του έργου και του ρόλου είναι ένα βιβλίο αναφοράς το οποίο φωτίζει με ακρίβεια το σύστημα Στανισλάφσκι. Πρωτοκυκλοφόρησε στα ρωσικά το 1959 κι έκτοτε συνεχίζει να είναι απαραίτητο εγχειρίδιο για σπουδαστές αλλά και επαγγελματίες του θεάτρου σε όλο τον κόσμο. Αντλώντας υλικό από τις σημειώσεις, τα μαθήματα και τις συζητήσεις της με τον Στανισλάφσκι, η Κνέμπελ καταφέρνει να εντρυφήσει με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο στο έργο του, να το συνοψίσει, να αναδείξει τα βασικά σημεία του και να το εξελίξει δημιουργώντας έναν πολύτιμο οδηγό για τη διαδικασία της ανάλυσης του θεατρικού κειμένου, την καθοδήγηση των ηθοποιών αλλά και τη συγκρότηση της ίδιας της υποκριτικής πράξης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ

Κατέχω το ξημέρωμα! διατείνεται ο κόκορας. Το φως
τριγυρίζει ακόμα με πρόθεση να κλέψει τη νύχτα.
Ο άνεμος γλιστράει μες στο δάσος, η δημοκρατική δροσιά
δίνει το ίδιο βάρος στα πάντα. Μερικά
κενά δευτερόλεπτα κι αρχίζει πάλι. Χασμουριέται
και η φωνή τον κυριεύει. Κατέχω όλα τα ξημερώματα!
Υποστηρίζω την αξιοπρέπεια! φωνάζει, κλεισμένος
στο σκοτεινό βασίλειο του μονόχωρου διαμερίσματός του.
Πιο κουρασμένος κτητικός τρελαμένος κάθε φορά που λαλεί
πρέπει να στραμπουλίξει το λαρύγγι του, να κυρτώσει τα νύχια του
για ν' αφήσει αυτή την κραυγή να εκτιναχθεί από μέσα του.
Ρίχνοντας μια ματιά
παρατηρώ πως τίποτα δεν απαντά εκτός από το φως,
που η απάντησή του κάνει τις τρίχες της γης να σηκώνονται
και τις σκιές να πέφτουν με όλο τους το μήκος χωρίς κανέναν ήχο.
Ποια είναι η λέξη για το ανείπωτο, όταν το χώμα γεμίζει τριζόνια; [...]
[Από την έκδοση]

Είκοσι τέσσερα ποιήματα, με θέματα αντλημένα κυρίως από τη φύση και αντικείμενο την ιδιότητά της να καθρεφτίζει συναισθήματα από τον βαθύτερο ψυχισμό του ανθρώπου.
Η επαναφορά και συστηματική χρήση αρχέγονων συμβόλων της φύσης για την έκφραση σύγχρονων συναισθημάτων είναι ίσως το κύριο χαρακτηριστικό της ποίησης της Άλις Όσβαλντ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το Πέφτοντας ξύπνια συνδυάζει πυκνή γραφή με έναν ρέοντα μουσικό βηματισμό. Η Όσβαλντ είναι μια βαθιά στοχαστική ποιήτρια που διαρκώς εξελίσσεται, που διαρκώς παίρνει ρίσκα». (Michael Longley)
«Η συλλογή αυτή αποτυπώνει τη μοναδική ικανότητα της ποίησης να προσφέρει στον αναγνώστη της μια νέα πρόσληψη του κόσμου». (Washington Post)
ΒΡΑΒΕΙΟ GRIFFIN 2017
ΒΡΑΒΕΙΟ COSTA 2016

Ποζιτάνο, δεκαετία του 1950. Μια δυνατή φιλία γεννιέται με φόντο το πανέμορφο χωριό της Ακτής του Αμάλφι. Σε μια απομονωμένη παραλία, η Γκολιάρντα, νεαρή ηθοποιός του κινηματογράφου, συναντά την Έρικα, μια όμορφη πλούσια χήρα, την «πριγκίπισσα» όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, σαγηνευμένοι από την αινιγματική της παρουσία. Καθώς οι δύο γυναίκες με τις τόσο διαφορετικές προσωπικότητες έρχονται πιο κοντά, απολαμβάνοντας σε διάστημα είκοσι χρόνων τη θάλασσα και το ιταλικό καλοκαίρι σε μια γωνιά του κόσμου σχεδόν απείραχτη, αποκαλύπτονται σιγά σιγά οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους, αλλά και τα φαντάσματα από το παρελθόν που τις στοιχειώνουν. Σ' αυτό το βαθιά ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, που αντλεί στοιχεία από τη δική της περιπετειώδη, αντισυμβατική ζωή, η ηθοποιός και συγγραφέας Γκολιάρντα Σαπιέντσα μάς μεταφέρει στο ηλιόλουστο Ποζιτάνο μιας μαγευτικής εποχής. Ξεδιπλώνοντας την ιστορία μιας αναπάντεχης και καθοριστικής φιλίας ανάμεσα σε μια αριστερή ιδεαλίστρια και σε μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, η συγγραφέας φωτίζει τα παράδοξα και τις αντιθέσεις της ιταλικής κοινωνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


«Με πρόζα διαυγή, περιγραφική και στοχαστική ταυτόχρονα, με τις λέξεις κεντημένες μία προς μία, το Ραντεβού στο Ποζιτάνο κατέχει εξέχουσα θέση στην ιταλική λογοτεχνία». (Asymptote)
«Αυτή η αίσθηση της χαράς, της ζωντάνιας και της δύναμης διαρκεί για καιρό μετά το τέλος της ανάγνωσης, σαν να κερδίζεις έναν πιστό φίλο». (Le Monde)
«Η ανάγνωση των βιβλίων της Σαπιέντσα είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Τοποθετείται επάξια δίπλα στη Βιρτζίνια Γουλφ και την Αναΐς Νιν». (Le Figaro Litteraire)
«Αυτό το βιβλίο είναι, από κάθε άποψη, μοναδικό. Ο χαρακτηρισμός λογοτεχνικό γεγονός δε φτάνει για να το περιγράψει, μας κατακλύζει ως υπαρξιακό γεγονός». (Le Nouvel Observateur)

Απρίλης του 1999. Το Μάουντ Πλέζαντ, ήρεμη κωμόπολη του Νιου Χαμσάιρ, συγκλονίζεται από τη δολοφονία της Αλάσκα Σάντερς, νεαρής επίδοξης ηθοποιού, που βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη στην όχθη μιας λίμνης. Ο υπαστυνόμος Γκαχάλογουντ και οι συνεργάτες του δεν αργούν να εντοπίσουν τους βασικούς υπόπτους. Ο ένας καταλήγει νεκρός, ο δεύτερος ομολογεί, η υπόθεση κλείνει. Έντεκα χρόνια αργότερα μια ανώνυμη επιστολή θα ανατρέψει τα πάντα. Ο διάσημος συγγραφέας και ερασιτέχνης ντετέκτιβ Μάρκους Γκόλντμαν, παλιός φίλος του Γκαχάλογουντ από την εποχή της εμβληματικής "Υπόθεσης Χάρρυ Κέμπερτ", θα πιάσει από την αρχή το νήμα της υπόθεσης. Ο υπαστυνόμος είναι αποφασισμένος να ξανανοίξει τον φάκελο και να αποκαταστήσει την αλήθεια, ξετυλίγοντας το κουβάρι μιας ιστορίας που κρύβει πολλές ανατροπές και εκπλήξεις για όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μια από τις πιο πρωτότυπες φωνές του crime διεθνώς" (A. J. Finn)

«Γράφω επειδή το βλέμμα της μητέρας μου εξαφανίζεται, επειδή η σιωπή της με τυλίγει. Γράφω για να γεμίσω τα κενά. Γράφω για να δω το μετά. Γράφω για ν' αρέσω. Γράφω για να περάσει η νύχτα. Γράφω για να σκαλίσω με την άκρη του δακτύλου μου τις πληγές της ύπαρξης. Γράφω για να γίνω δυσάρεστη. Γράφω για να πάψω πια να φοβάμαι. Γράφω για να σώσω ό,τι μπορεί να σωθεί. Γράφω για να μάθω ποια είμαι. Αν δεν πάρω απαντήσεις, τότε θα τις επινοήσω». Μέχρι να μείνει έγκυος, η Πολίν δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ για τις ρίζες της. Τώρα, όμως, η καταγωγή της γίνεται θέμα ζωτικής σημασίας για εκείνη, αρχής γενομένης από την προσπάθεια να εξιχνιάσει για ποιον ακριβώς λόγο η οικογένειά της της έχει δώσει τρία επιπλέον ονόματα: Ζαν, Ζερόμ, Υζέ. Η μητέρα της εμφανίζεται απρόθυμη να τη διαφωτίσει, αλλά η Πολίν είναι αποφασισμένη να μάθει ποια είναι στην πραγματικότητα και, αν δε βρει απαντήσεις, να τις επινοήσει. Καθώς το φανταστικό και η πραγματικότητα μπερδεύονται, η αναζήτησή της θα την οδηγήσει σε μια μακρινή πρόγονο, έναν εξαφανισμένο οικογενειακό φίλο και στην ηρωίδα ενός θεατρικού έργου. Και το μυθιστόρημα θα εξελιχθεί σε μια ωδή στην παντοδυναμία της φαντασίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα φιλόδοξο και δυνατό βιβλίο, ένα γοητευτικό μυθιστόρημα, μια ωδή στις μεταμορφώσεις που προσφέρει η λογοτεχνία, που αποκαλύπτει η γραφή». (Livres Hebdo)
«Το ύφος και το παιχνίδι με τις λέξεις είναι εξαιρετικά σημαντικά στο βιβλίο αυτό. Ο μηχανισμός της επανάληψης προσδίδει χαρακτήρα στη διήγηση και μιμείται τον τρόπο με τον οποίο η αφηγήτρια ανασκαλεύει το παρελθόν. Η προφορική γλώσσα του μυθιστορήματος, που συχνά καθοδηγείται από το ένστικτο, ανοίγει τον δρόμο για την ανάπτυξη μιας σχέσης οικειότητας, η οποία ενισχύεται από το γεγονός ότι η συγγραφέας και η αφηγήτρια έχουν το ίδιο όνομα. Όμως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μια ξεκάθαρη περίπτωση αυτομυθοπλασίας: η αφηγήτρια ερμηνεύει και υιοθετεί την περσόνα που συνοδεύει καθένα από τα διαφορετικά ονόματά της καθώς προχωράει η αφήγηση». (TLS)

Την ξαναείδα την αδερφή σου. Ήρθε χθες βράδυ στο σαλόνι, μετά που εσύ και η μάνα σου κοιμηθήκατε. Ήταν ολόιδια όπως και τότε, μόνο που τώρα ήτανε ντυμένη με ένα πανέμορφο πράσινο φόρεμα. Τα μαλλιά της, κόκκινα σαν τον κρόκο, γλιστρούν απαλά ως τη μέση της. Μου διηγήθηκε ολόκληρη τη ζωή της. Αγάπησε και την αγαπήσανε. Είμαι ήσυχος τώρα πια.

Ο Έζρα γεννιέται στον απόηχο μιας συμφοράς, εννιά μήνες μετά τον θάνατο της αδερφής του. Κοντά στη Σελέστε, μια νεαρή πόρνη, ανακαλύπτει ένα πάθος σκοτεινό, σχεδόν πρωτόγονο. Η σχέση τους σημαδεύεται από δυο γέννες με φόντο το Παρίσι του 1920 και την Ιταλία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πρόκειται για την ιστορία μιας αλλόκοτης σκοτεινής γέννας εν μέσω θανάτων -μια ιστορία που αρθρώνεται στην απώλεια, το πένθος, στην ερωτική παραφορά, τη δυστοκία της αγάπης, τη ματαιωμένη ανάγκη μιας λύτρωσης. Και μια αφήγηση που εκκινεί από τις παγίδες του Κάφκα και το τρομώδες παραλήρημα του Χειμωνά προκειμένου να μεταφέρει είτε την ιστορία που εξαγγέλλει, είτε κάτι άλλο». (Θανάσης Τριαρίδης)

Σχεδόν πάντα το πρόβλημα ξεκινά στα σπίτια -ήδη έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις στο Βανκούβερ, το Χονγκ Κονγκ, το Τελ Αβίβ, τη Βαρκελώνη, την Οαχάκα- και διαδίδεται ταχύτατα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κουνέλια, κοράκια, αρκουδάκια, πάντα, δράκοι ή κουκουβάγιες, τα κεντούκι δεν είναι κατοικίδια ούτε ρομπότ. Μέσα από τα μηχανικά τους μάτια βλέπουν πραγματικοί άνθρωποι, και το ζήτημα είναι -το λένε στα δελτία ειδήσεων και το μοιράζονται στο διαδίκτυο- ότι κάποιος που ζει στο Βερολίνο δεν είναι λογικό να μπορεί να τριγυρνάει στο σαλόνι κάποιου άλλου που ζει στο Σίδνεϋ, ούτε κάποιος που ζει στην Μπανγκόκ να μπορεί να τρώει το πρωινό του με τα παιδιά σας στο διαμέρισμά σας στο Μπουένος Άιρες. Ιδίως όταν αυτοί οι άνθρωποι, που τους βάζουμε μες στα σπίτια μας, είναι ανώνυμοι.
Ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα, μια σκοτεινή και πρωτότυπη ιδέα, που σε αιχμαλωτίζει με την αψεγάδιαστη λογική της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα μυθιστόρημα με ζοφερό χιούμορ, που οι χαρακτήρες του γλιστρούν σε ρωγμές και πέφτουν σε εναλλακτικές πραγματικότητες». (J. M. Coetzee)
«Το μοναδικό ύφος, ο γρήγορος ρυθμός και η απίστευτα σοφή και συμπαγής αφήγηση δημιουργούν ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα, που θα παραμείνει στο μυαλό του αναγνώστη για πολύ καιρό αφότου θα έχει διαβάσει το βιβλίο». (Etgar Keret)