Αυτό που λέμε «Σαββόπουλος» δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο «Σάββο», όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός.
Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος. Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο. Το ’χει. Σαν ρόλος, και σουξέ είχε και πείρα διαθέτει.
Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό.
Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιόνιο. Αυτόν ντύνεται.
Καλή ακρόαση, αγαπητοί μου, καλή ανάγνωση.
Δ.Σ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στο «Τραγούδι του δρόμου», η Γιώτα Βέη, η σημαντική ερμηνεύτρια της δημοτικής μουσικής παράδοσης, καταγράφει τις αναμνήσεις της και τους σταθμούς της προσωπικής και μουσικής της πορείας. Με μια αφήγηση συναρπαστική, που κυλάει σαν γάργαρο νερό, η τραγουδίστρια που ο Ρίτσος αποκάλεσε «η Κάλλας του δημοτικού τραγουδιού» μάς ταξιδεύει από τη γενέτειρά της, τα Λουτρά Πλατυστόμου, μέχρι την Αθήνα, την πόλη που στέγασε τα καλλιτεχνικά της όνειρα.
Αναφέρεται στις καθοριστικές για τη ζωή της συναντήσεις με τη Μελίνα Μερκούρη, την Πόλυ Πάνου, τον Βασίλη Τσιτσάνη, την Ελένη Καραΐνδρου, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο (και άλλες προσωπικότητες από το καλλιτεχνικό στερέωμα), στις εντυπώσεις της από τα αμέτρητα ταξίδια και τις συναυλίες που πραγματοποίησε, αλλά και στην ουσιαστικότερη εμπειρία για την ίδια - εκείνη της μητρότητας. «Όταν κάνουμε τον απολογισμό της ζωής μας και ξεκαθαρίζουμε τι κρατάμε και τι πετάμε, θέλουμε λίγα και καλά να μας συνοδεύουν». Αυτά τα λίγα και καλά συνθέτουν το τραγούδι της «προσωπικής οδού» της Γιώτας Βέη, αποτυπωμένα με τρόπο αυθεντικό και χωρίς καμιά διάθεση προσποίησης ή εξωραϊσμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μάνη, 1852. Με εντολή του βασιλιά Όθωνα, πέντε συντάγματα στρατού, ιππικό και πυροβολαρχίες κάνουν γιουρούσι για να συλλάβουν έναν ογδοντάχρονο καλόγερο, τον οποίο υπερασπίζονται 6.000 οπλισμένοι και 15.000 άοπλοι χωριάτες. Το μακελειό μοιάζει αναπόφευκτο. Παπουλάκος. Θρυλική μορφή της λαϊκής θρησκείας τον καιρό της Βαυαροκρατίας. Πρώην χασάπης και αναλφάβητος, ξεσήκωσε τον Μοριά και τα νησιά εναντίον του βασιλιά, των δεσποτάδων, των ξένων προστατών.
Για το κράτος ήταν αγύρτης. Για την επίσημη εκκλησία απόβλητος. Για τις φτωχές αγροτικές και ναυτικές μάζες άγιος και προφήτης. Ο μοναχός Χριστόφορος, γνωστός ως «Παπουλάκος» ή «Παπουλάκης», κατά κόσμον Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος από τον Άρμπουνα Καλαβρύτων (1770-1861), ανακηρύχθηκε άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 30 Αυγούστου του 2024.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι βίος αγίου. Αντιθέτως, είναι μάλλον η απόδειξη ότι η αγιοποίηση κάποιου από την επίσημη Εκκλησία ακολουθεί τους δικούς της νόμους που δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζουν με την πραγματική ζωή αυτού που ανακηρύχθηκε άγιος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Επηρεασμένοι από την πληθώρα των πηγών και τη ζωντάνια των περιγραφών, έχουν πολλοί την εντύπωση ότι γνωρίζουμε τα πάντα για την καθημερινή λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Την ίδια εντύπωση είχα και εγώ, από τα μαθητικά μου χρόνια. Μόνο πολύ αργότερα ανακάλυψα με κατάπληξη πόσο αποσπασματικές είναι οι πληροφορίες που διαθέτουμε και πόσα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.
Έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο. Δεν έχει τη φιλοδοξία να προσφέρει μία ακόμη συνολική περιγραφή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Έχει πολύ πιο περιορισμένο στόχο: να εξερευνήσει μόνο μερικές όψεις της που φαίνονται αινιγματικές όταν ιδωθούν από ευρύτερη συγκριτική σκοπιά.
Μία είναι η σιωπηλή εξαφάνιση της κληρονομικής βασιλείας. Μία άλλη είναι η έλλειψη πολιτογράφησης ακόμη και των μετοίκων που εκπλήρωναν τις ίδιες ακριβώς στρατιωτικές υποχρεώσεις με τους πολίτες. Μήπως ήταν η Αττική υπερβολικά μεγάλη για άμεση δημοκρατία; Γιατί ορίστηκε η απαιτούμενη απαρτία της Εκκλησίας του Δήμου μόνο σε 6.000 πολίτες και μόνο για αποφάσεις που αφορούσαν ατομικές περιπτώσεις; Πώς ακριβώς γινόταν η κλήρωση των βουλευτών και των άλλων αξιωματούχων; Η εκλογή των στρατηγών; Υπήρχαν πολιτικά κόμματα; Το βιβλίο φιλοδοξεί να εντοπίσει και να αναδείξει τέτοια «αινίγματα», έστω και αν δεν μπορεί να τα λύσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Έλιοτ Ροουζγουότερ, βετεράνος του Β/ Παγκοσμίου πολέμου, αλκοολικός και εθελοντής πυροσβέστης, χάρη σε μια κληρονομιά βρίσκεται πρόεδρος του Ιδρύματος Ροουζγουότερ, ενός ιδρύματος με αμύθητη περιουσία, που αποκτήθηκε με μάλλον σκοτεινό τρόπο. Ο Έλιοτ βασανίζεται γιατί δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο του αξίζει. Καθώς, «δυστυχώς», αναπτύσσει κοινωνική συνείδηση, ξεκινάει ένα κυριολεκτικά μεθυσμένο ταξίδι ανά την Αμερική με τη διάθεση να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη, καταρρέοντας ψυχικά και σωματικά όλο και περισσότερο σε κάθε στάση. Μέχρι που ο δρόμος του διασταυρώνεται με τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Κίλγκορ Τράουτ. Με τη βοήθειά του θα επιχειρήσει ένα ευγενές πείραμα με την ανθρώπινη φύση. Το αποτέλεσμα; Η πιο αστεία σάτιρα του Κερτ Βόννεγκατ, μια ιδιοφυής απεικόνιση της απληστίας, της υποκρισίας και της ανοησίας όλων των ανθρώπων.
Το "Ο Θεός να σας έχει καλά, κύριε Ροουζγουότερ" είναι εξαιρετικά εύστοχη σάτιρα για μια διάσημη οικογένεια (τις χαρές, τα βάσανα και τις εμμονές της) και, ίσως κυρίως, για τη συλλογική τρέλα ενός έθνους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Βόννεγκατ στα καλύτερά του!» (New York Times Book Review)
«Μια αμίμητη και μοναδική φωνή που σατιρίζει την κοινωνία μας». (Harper’s Magazine)
«Εξαιρετική, ξεκαρδιστική σάτιρα των πάντων». (Conrad Aiken)
«Γίγαντας εξαιρετικής σπανιότητας της αμερικανικής λογοτεχνίας». (Francois Busnel)

Το "Κυνήγι του έρωτα", γραμμένο το 1945, παραμένει ως σήμερα ένα από τα πιο διασκεδαστικά όσο και οξυδερκή μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί ποτέ για τον έρωτα και την ενηλικίωση. Πόσο πληκτικό είναι το να περιμένει κανείς να μεγαλώσει! Η Λίντα, οι αδελφές της και η εξαδέλφη τους, η Φάννυ, έχουν εμμονή με τον γάμο και το σεξ ενώ αναζητούν πώς και πώς τον τέλειο εραστή. Το να βρεθεί όμως ο ιδανικός άντρας είναι κάτι πολύ δυσκολότερο από ό,τι νόμιζαν οι αδελφές. Η Λίντα θα αναγκαστεί να υπομείνει πρώτα τον γάμο με έναν στενόμυαλο συντηρητικό βουλευτή και ύστερα με έναν αρρενωπό κομμουνιστή δίχως καμία αίσθηση του χιούμορ, πριν βρει τον αληθινό έρωτα στο Παρίσι λίγο πριν τον Β/ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η Μίτφορντ έχει ως πρόπλασμα των ηρώων της τα μέλη της δικής της εντελώς αντισυμβατικής οικογένειας. Ο αναγνώστης γνωρίζει τους Ράντλετ μέσα από τα μάτια της εξαδέλφης Φάννυ, που μένει μαζί τους στην έπαυλή τους στο Άλκονλι του Γκλόστερσαϊρ. Πατριάρχης της οικογένειας είναι ο φωνακλάς θείος Μάθιου, ο οποίος βάζει τα παιδιά του στο κυνήγι όταν δεν υπάρχουν αρκετές αλεπούδες. Η θεία Σέιντι είναι η διαρκώς αφηρημένη αλλά αφοσιωμένη μητέρα και τα επτά παιδιά τους, παρ’ όλες τις απολαύσεις της ασυνήθιστης παιδικής ηλικίας τους, ανυπομονούν να μεγαλώσουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Αμφιβάλλω αν θα κουραστώ ποτέ να διαβάζω τη γεμάτη φρίκη εξιστόρηση της Λίντα για το νοικοκυριό, την εξωφρενική κριτική του θείου Μάθιου για το Ρωμαίος και Ιουλιέτα ή την ισοπεδωτική ανάλυση του Ντέιβι για τη συλλογή ορυκτών της οικογένειας Ράντλετ, που είναι «αντάξια ενός μουσείου». Κάτω όμως από την εύθραυστη επιφάνεια του πνεύματος αυτού του μυθιστορήματος υποφώσκει κάτι απείρως μελαγχολικότερο, κάτι που μπορεί να σε πιάσει και να σε τραβήξει μέσα στο σκοτεινό υπόγειο ρεύμα του εκεί που δεν το περιμένεις.» (Από την εισαγωγή της Zoe Heller)