Ένας καθηγητής γυμνασίου, οργισμένος με τον κόσμο, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Σχολαστικός και ψύχραιμος, έχει επιλέξει την ημερομηνία: σε έναν χρόνο. Μέχρι τότε κάθε βράδυ θα γράφει, στο διαμέρισμα που μοιράζεται με τη σκυλίτσα του την Πέπα και με μία βιβλιοθήκη την οποία σταδιακά ξεφορτώνεται, ένα προσωπικό χρονικό, σκληρό και καυστικό, δοσμένο όμως με στωικότητα, πηγαίο χιούμορ και αναπάντεχη τρυφερότητα. Γράφοντας, επιδιώκει να αιτιολογήσει τη ριζοσπαστική απόφασή του, να φανερώσει ακόμα και το τελευταίο μόριο της ιδιωτικής του ζωής, να αφηγηθεί το παρελθόν του και τις πολλές καθημερινές ιστορίες μιας Ισπανίας σε πολιτικό αναβρασμό. Αδυσώπητος, με το νυστέρι του ανατέμνει σε κάθε σελίδα τους γονείς του, τον ανυπόφορο αδερφό του, την πρώην γυναίκα του Αμαλία, που δεν μπορεί να ξεπεράσει, τον προβληματικό γιο του Νικίτα, αλλά και τον σαρκαστικό φίλο του Κούτσαβλο. Και, αναπάντεχα, μια γυναίκα που λέγεται Άγκεδα. Στα διαδοχικά ερωτικά και οικογενειακά επεισόδια αυτής της εθιστικής ανθρώπινης πλειάδας, ο Τόνι, ένας άνθρωπος αποπροσανατολισμένος αλλά αποφασισμένος να αφηγηθεί τις συμφορές του, παραδίδει, παραδόξως, ένα αξέχαστο μάθημα ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένας ύμνος στη ζωή, στη φιλία και στην αγάπη». (Jose Maria Pozuelo Yvancos, Abc Cultural)
«Το ξανάκανε. Αυτή η λαμπρή και μεθοδική ιδιοφυΐα που έχει τη συνήθεια να ξυπνάει νωρίς κατάφερε πάλι να μας καταπλήξει». (Ester Aguado, Woman)
«Ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό. Μια λογοτεχνική πανδαισία, ένα σπουδαίο βιβλίο». [Benjamin Prado, La Ventana (Cadena Ser)]

Αναζητείται μία νέα τάξη, στην οποία δεν ξέρουμε ποια θα είναι η θέση των αραβικών κρατών, ποια θα είναι η θέση της Τουρκίας, η θέση του ελληνισμού. Είναι μία πολύ κρίσιμη περίοδος αυτή, οι πλάκες της Ιστορίας ξανακινούνται και συγκρούονται.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΙΡΙΔΗΣ
Οδεύουμε σε έναν πολυκεντρικό κόσμο. Επομένως είναι εύλογη η τάση να περιφερειοποιηθούν τα προβλήματα, οι προκλήσεις, αλλά και οι λύσεις. Στην Ανατολική Μεσόγειο κάποιες χώρες θέλουν να οικοδομήσουν ένα σύστημα κοινά αποδεκτών κανόνων και συμπεριφορών.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΙΛΗΣ
Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα στην Ελλάδα, υπάρχει χάσμα μεταξύ Κογκρέσου και αμερικανικής διοίκησης για την Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που δείχνει έλλειψη κατανόησης για το πώς διαμορφώνεται η πολιτική στις ΗΠΑ και για το πώς αλλάζει σήμερα.
ΕΝΤΙ ΖΕΜΕΝΙΔΗΣ

Η Ανατολική Μεσόγειος ξαναβρίσκεται στο επίκεντρο παγκόσμιων εξελίξεων και μετατρέπεται σε πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, με την Ε.Ε. προς το παρόν σε ρόλο παρατηρητή. Μέσα σε αυτό το ευμετάβλητο περιβάλλον, τα αίτια και οι συνέπειες των κρίσιμων αλλαγών που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας αναλύονται με τρόπο κατανοητό, αλλά αυστηρά επιστημονικό, σε μια σειρά απολαυστικών συζητήσεων του δημοσιογράφου Μάκη Προβατά με δύο καθηγητές Διεθνών Σχέσεων, τον Δημήτρη Καιρίδη και τον Κωνσταντίνο Φίλη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το κρεβάτι μια σχεδία
ενόψει τρικυμίας
που επέρχεται.
Αυτός πάντα πνίγεται στο τέλος.

Κυρίαρχο σκηνικό των ποιημάτων αυτών αποτελεί το κρεβάτι, ή καλύτερα «η κλίνη», με τις ποικίλες μορφές που αυτή παίρνει διέποντας τη ζωή μας από τη γέννηση έως και τον θάνατο. Με τον ήρωα -ή εμένα- διαρκώς παρόντα και «κρεμάμενο», η κλίνη αναδεικνύεται σε σιωπηλό μάρτυρα και καταφύγιο στη διαδρομή σώματος, μνήμης και ονείρων. (Δ. Κ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Άρης Χειμωνίτης, νεαρός φιλόλογος στην Αθήνα της δεκαετίας του '90, γιος γνωστού αρχιτέκτονα και μιας αφοσιωμένης διορθώτριας λογοτεχνικών βιβλίων, έχει πρόσφατα εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και φιλοδοξεί να γίνει συγγραφέας. Κάθε βεβαιότητά του, όμως, για τη ζωή θα διασαλευτεί όταν θα ανακαλύψει τη δράση της μητέρας του στη διάρκεια της δικτατορίας, γεγονός που θα συμβάλει στην πνευματική του ενηλικίωση. Καταλυτικά επίσης θα τον επηρεάσουν δύο άντρες και οι αλλόκοτες ιστορίες τους στις οποίες κυριαρχούν η Ιταλία του '60, ο Νίκος Γκάτσος και το καφέ Μπραζίλιαν, ένας μεγάλος και συγκινητικός έρωτας και μια επονείδιστη προδοσία.
Ένα μυθιστόρημα για τις αποσιωπήσεις της Ιστορίας και το πώς τα τραύματα περνούν από γενιά σε γενιά, για το δέος προς το παρελθόν που μπορεί να γίνει βρόγχος ή εφαλτήριο, για την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας μέσα από «τις ιστορίες των άλλων». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γυναικες που παρατηρούν άνδρες, γυναίκες που παρατηρούν γυναίκες, παιδιά που παρατηρούν άνδρες και γυναίκες να παίζουν ένα άνισο παιχνίδι.
Είκοσι ιστορίες για καλές μαθήτριες, σκυμμένες πάντα πάνω από μια λάθος εξίσωση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)