Ανατολική Γερμανία, αρχές της δεκαετίας του '50. Ο Σταύρος, γεννημένος στη σκληρή ελληνική επαρχία ανήμερα της γερμανικής εισβολής το 1941 έχει εκπατριστεί την περίοδο του Εμφυλίου και, μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά, γνωστά ως "παιδιά του Μάρκου", έχει εγκατασταθεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπου φοιτά στο δημοτικό σχολείο Ελεύθερη Ελλάδα στο Ράντεμποϊλ της Δρέσδης. Ο δάσκαλος Πέτρος Νικολάου, πολιτικός πρόσφυγας του οποίου η δράση στον ΕΛΑΣ ανακόπηκε από τη φυματίωση, θέτει τον χαρισματικό, εκ γενετής μονόχειρα, Σταύρο υπό την προστασία του.
Στη Δρέσδη ζει και ο θείος του παιδιού Γιάννης Παπαδάκος, γιος του ιδρυτή της περίφημης καπνοβιομηχανίας Πάπαλαντ, που άλλαξε χέρια την περίοδο του ναζισμού. Όταν ο Σταύρος θα τον συναντήσει το 1964, θα ξεκινήσει και η αισθηματική αγωγή του. Θα νιώσει τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα για τη Σιμόνε, την Εβραία γυναίκα του Παπαδάκου. Η γνωριμία του, όμως, με τη Μάρτα, ένα από τα "παιδιά του Χίμλερ", θα είναι η αρχή μιας παθιασμένης ερωτικής ιστορίας που θα εξελιχθεί σε ένα ψυχροπολεμικό κατασκοπευτικό θρίλερ υπό το άγρυπνο μάτι της Στάζι.
Μια ιστορία για τα παιδιά που βρέθηκαν, ερήμην τους, στην "άλλη πλευρά", ένα μυθιστόρημα για τη βαρύτατη σκιά που ρίχνει η Ιστορία στη ζωή των ανθρώπων, για την ταυτότητα των ξεριζωμένων, για τα τραύματα του Ψυχρού Πολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Θυμόταν ένα χάδι πριν μερικά χρόνια, εκείνος ο άνδρας τής είχε χαϊδέψει το κεφάλι, ανακατεύοντας τα μαλλιά της, μια κίνηση απροσδόκητη που δεν την περίμενε και ο άνδρας δεν την επανέλαβε, για δευτερόλεπτα είχε νιώσει εξαίσια, δεν θυμόταν ποιος ήταν εκείνος, δεν είχε πρόσωπο, μόνο αυτό το απρόσμενο χάδι, ένα τέτοιο χάδι άξιζε περισσότερο από ταξίδι στην Κίνα. Αλλά αν ήταν αυτός; Αν τη χάιδευε αυτός; της πέρασε από το μυαλό και πάγωσε στη σκέψη. Όχι, όχι αυτός. Αυτός άλλωστε δεν θα μπορεί να χαϊδέψει, θα κουνάει τα μπράτσα του ακατάσχετα σαν σβούρα... Κι εκείνη τη στιγμή αυτός, αυτός, ο ζητιάνος χωρίς χέρια, πέρασε πάνω σ' ένα αυτοσχέδιο καροτσάκι που το έσπρωχνε ένα αγόρι με γυναικείες παντόφλες".
Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτα αποτελείται από αμέτρητες τέτοιες στιγμές: μεταμορφώσεις της καθημερινότητας, συναντήσεις μεταξύ του γνωστού και του αγνώστου. Η σύγχρονη Αθήνα αμφιταλαντεύεται μπροστά μας, το περίγραμμα ενός σκίτσου σκοτεινιάζει και θολώνει, το πρόσωπο ενός φίλου είναι ταυτόχρονα αγαπημένο και παράξενο. Το παραμικρό γεγονός, η παραμικρή αλλαγή στην ποιότητα του φωτός, μπορεί να τα αλλάξει όλα.
Δεκαπέντε διηγήματα με λάμψεις ομορφιάς, κροτίδες μαύρου χιούμορ και κάτι άλλο, αδύνατο να εντοπιστεί, που τα κάνει αξέχαστα, κάτι σαν το χάδι του ανθρώπου χωρίς χέρια. Οι ιστορίες της Έρσης Σωτηροπούλου επινοούν τελικά έναν νέο τρόπο να βλέπουμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας από τους πιο διάσημους πρωταγωνιστές του κινηματογράφου στις μέρες μας ανοίγει την καρδιά του και μιλά ανοιχτά για τη ζωή του σε ένα γενναίο βιβλίο, που πηγαίνει πίσω στα πρώτα παιδικά του χρόνια, παρακολουθεί την ιλιγγιώδη πορεία ως την ασύλληπτη επιτυχία του και περιγράφει τη συνεχή προσπάθεια να επιτύχει την ουσιαστική ισορροπία μεταξύ επιτυχίας, προσωπικής ευτυχίας και ανθρώπινης επικοινωνίας. Το Will είναι η ιστορία ενός από τα πιο εκπληκτικά ταξίδια στον κόσμο της μουσικής και του κινηματογράφου.
Η μεταμόρφωση του Γουίλ Σμιθ από παιδί της δυτικής Φιλαδέλφειας σ' έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του ραπ της εποχής του και στη συνέχεια σ' έναν από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς σταρ που γνώρισε ποτέ το Χόλλυγουντ είναι μια πραγματική εποποιία, αυτό είναι όμως μόνο η μισή ιστορία της ζωής του.
Ο Γουίλ Σμιθ θεωρούσε, δικαίως, ότι στη ζωή ήταν νικητής: δεν ήταν μόνο η δική του, προσωπική, επιτυχία, που δεν είχε στην κυριολεξία προηγούμενο, όλα τα μέλη της οικογένειάς του βρίσκονταν στην κορυφή. Μόνο που εκείνοι δεν το έβλεπαν έτσι: αισθάνονταν περισσότερο σαν ατραξιόν στο δικό του "τσίρκο", επτά μέρες την εβδομάδα σε μια δουλειά για την οποία κανείς δεν τους ρώτησε. Η μαθητεία του Γουίλ στη ζωή είχε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της...
Το βιβλίο αυτό, η αυτοβιογραφία του, είναι το αποτέλεσμα ενός μεγάλου ταξιδιού αυτογνωσίας, για όλα όσα μπορεί να επιτύχει η ανθρώπινη θέληση και για όλα όσα μπορεί να εγκαταλείψει. Γραμμένο σε συνεργασία με τον Μαρκ Μάνσον, συγγραφέα του The Subtle Art Of Not Giving A F*ck, το Will είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να κατανοήσει και να ελέγξει τα συναισθήματά του, και φιλοδοξεί να μας βοηθήσει να κάνουμε το ίδιο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Το παρόν βιβλίο στην πραγματικότητα είναι δύο βιβλία σε συσκευασία ενός.
Το Πρώτο Μέρος με τίτλο "Γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλάζει τον Κόσμο", γραμμένο από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Σταύρο Λυγερό, είναι μια μελέτη για τη γεωπολιτική, διπλωματική, στρατιωτική και γεωοικονομική διάσταση της ουκρανικής κρίσης.
Το συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι αυτός ο πόλεμος, όποια κι αν είναι η κατάληξή του, θα αλλάξει ποιοτικά το διεθνές σύστημα, ο Κόσμος θα είναι γεωπολιτικά και γεωοικονομικά διαφορετικός. Είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού η διαδικασία μετάβασης από τη σημερινή παγκοσμιοποίηση σε έναν νέο διπολισμό, όπου στη μία πλευρά θα είναι η Δύση και στην άλλη το αναδυόμενο ευρασιατικό πλαίσιο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν προϊόν της υποφώσκουσας αυτής τάσης, αλλά η εκδήλωσή του επιταχύνει και ριζοσπαστικοποιεί τις εξελίξεις. Με αυτή την έννοια, θα έχει πολύ μεγαλύτερη επίπτωση από όση είχαν οι μεγάλοι πόλεμοι μετά το 1945 (Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ).
Το Δεύτερο Μέρος με τίτλο "Οι περίπλοκες σχέσεις Ουκρανών-Ρώσων στην Ιστορία", γραμμένο από τον δρα Σωτήρη Δημόπουλο (πτυχιούχο του Πανεπιστημίου του Κιέβου) είναι η μοναδική μελέτη στην ελληνική Βιβλιογραφία για το πώς διαμορφώθηκαν οι όποιες φυλετικές και εθνικές ταυτότητες στον γεωγραφικό χώρο της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας, αφότου δηλαδή αρχίζουν να συγκροτούνται στην περιοχή κάποια προπλάσματα κρατικής οντότητας.
Αν και σαφώς δια κριτές, οι δύο μελέτες είναι συμπληρωματικές, με την έννοια ότι τα σύγχρονα γεγονότα αποκτούν ερμηνευτική πληρότητα εντασσόμενα στο ιστορικό πλαίσιό τους. Μπορεί έτσι ο αναγνώστης να κατανοήσει την πολυπλοκότητα και τις διακυμάνσεις που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις των σημερινών εμπολέμων αναλαμβανόμενος ότι η έννοια της "ουκρανικότητας" μέχρι και πριν από μερικά χρόνια δεν είχε το ίδιο περιεχόμενο και γεωπολιτικό πρόσημο για όλους τους Ουκρανούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μελετητές της Μικρασιατικής Καταστροφής αναρωτήθηκαν συχνά αν υπήρξε δυνατή λύση άλλη από αυτή που προέκυψε το 1922. Η υποχώρηση του ελληνικού στρατού και η φυγή των Μικρασιατών Ελλήνων με μεγάλες απώλειες αμάχων ήταν άραγε δυνατό να αποφευχθούν; Μία πράξη ανταλλαγής πληθυσμών υπό ομαλές συνθήκες θα ήταν αδύνατη, γιατί όποιος πολιτικός την επιχειρούσε θα αντιμετώπιζε το μένος του λαού και ενδεχομένως την πολιτική του καταδίκη. Ήταν άραγε άστοχη η ενέργεια του Βενιζέλου να φέρει ελληνικές δυνάμεις στη Σμύρνη το 1919; Καθώς οι Νεότουρκοι είχαν δημιουργήσει για τις μειονότητες συνθήκες αβίωτες, η Ελλάδα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στη σιωπή και στην ανταπόκριση στα αιτήματα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Αν, όπως φαινόταν τότε, η αυτοκρατορία διαλυόταν και οι νικητές του πολέμου μοιράζονταν τα εδαφικά της ιμάτια, τότε η επιλογή του Βενιζέλου φαινόταν σωστή. Ωστόσο ο πόλεμος Ελλήνων και Τούρκων σε τουρκικό έδαφος κατέστησε την τύχη των Ελλήνων στη Μικρά Ασία προβληματική. Ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε αλλάξει τις θέσεις του από τις παραμονές της εκστρατείας στον Σαγγάριο και συμβούλευε τους οπαδούς του να αναζητήσουν την απεμπλοκή από την εκστρατεία. Ο Μεταξάς, ο οποίος αρνήθηκε να δεχθεί την αρχιστρατηγία από τους Γούναρη και Θεοτόκη, εξηγούσε στους ομοϊδεάτες του ότι το εγχείρημα που είχαν αναλάβει ήταν ανέφικτο. Αν λάβουμε υπόψη τον τουρκικό εθνικισμό από την εμφάνιση των Νεότουρκων, θα ήταν αδύνατο, δεδομένου του αριθμού των Ελλήνων κατοίκων έναντι εκείνου των Τούρκων, να κρατηθούν στη Μικρά Ασία. Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν ασφαλώς ολέθρια για τους ξεριζωμένους Έλληνες που έφτασαν ενδεείς πρόσφυγες στη χώρα της καταγωγής τους. Για την κατοπινή εξέλιξη της Ελλάδας όμως αυτή η μετάγγιση ανθρώπινου δυναμικού από τη Μικρά Ασία είχε ευεργετικά αποτελέσματα, ιδίως στην οικονομία, στα γράμματα, στις τέχνες, στον εκσυγχρονισμό της χώρας και στην πολιτισμική της ενότητα. (Από την έκδοση)

Στο πιο προσωπικό κείμενο της μακράς πορείας του, ο καθηγητής ευρωπαϊκής ιστορίας Αντώνης Μόλχο εξιστορεί τις περιπέτειες που έζησε από τα τέσσερα μέχρι τα έξι του, όταν οι γονείς του, με αξιομνημόνευτη αυτοθυσία, τον διέσωσαν από τα εγκληματικά σχέδια των Γερμανών κατακτητών. Μιλά για τη βοήθεια που αυτός και η οικογένειά του έλαβαν από καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή, τους προστάτεψαν. Ο τίτλος του βιβλίου, εμπνευσμένος από το διάσημο κείμενο της Hannah Arendt, αποτίει φόρο τιμής στους σιωπηλούς αυτούς ήρωες, στη σεμνότητα και στην αυταπάρνησή τους.

Ανασκαλεύοντας τα κοιτάσματα της προσωπικής του μνήμης, ο συγγραφέας έρχεται διαρκώς αντιμέτωπος με εναγώνια ερωτήματα: Τι θυμόμαστε; Πώς θυμόμαστε; Τίνος είναι τελικά οι μνήμες μας; Υπάρχει άραγε ένας μοναδικός και αναλλοίωτος εαυτός τον οποίο κουβαλάμε μέσα μας από τα παιδικά χρόνια μέχρι τα γηρατειά μας;

Ταυτόχρονα, ο Αντώνης Μόλχο επαναθέτει το ζήτημα της ταυτότητας των Θεσσαλονικιών εβραίων, πριν και αμέσως μετά την Κατοχή. Σε ποιο βαθμό οι εβραίοι θεωρούσαν (ή μπορούσαν να θεωρήσουν) τους εαυτούς τους Έλληνες; Πώς κατόρθωσε ο ίδιος να συμφιλιωθεί με τις επώδυνες μνήμες; Στην περίπτωσή του, η συνειδητοποίηση του τραύματος του Ολοκαυτώματος τον βοήθησε και τον βοηθά να καταλάβει την πορεία της ζωής του. (Από την έκδοση)

"Χρονικό; Απομνημόνευμα; Ιστορία; Όπως και να δοκιμάσει κανείς να ονομάσει το βιβλίο του Αντώνη Μόλχο, πιστεύω ότι θα το αδικήσει. Ο Μόλχο, σπουδαίος ιστορικός, παίζει με όλες τις δυνατότητες που του προσφέρει η γραφή, για να μας δώσει ένα αφήγημα εξαιρετικά συναρπαστικό, όσο και διδακτικό για τις σχέσεις ανάμεσα στη μνήμη και στην ιστορία. Και κυρίως για το τι σήμαινε να είσαι εβραιόπουλο στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 1940". (Κώστας Κωστής)

Καλοκαίρι στην Αίγινα, στη Βαγία.
Μια παρέα μπλέκεται σ' ένα μυστήριο και προσπαθεί να βρει έναν θησαυρό. Η ανακάλυψη του θησαυρού τους οδηγεί στις μέρες της γερμανικής κατοχής.
Η εικονογράφηση και μεταφορά του βιβλίου γίνεται από τον ταλαντούχο δημιουργό κόμικ Κανέλλο Μπίτσικα (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Kanellos COB), με την επιμέλεια του Γιώργου Γούση. (Από την έκδοση)

Το βιβλίο αυτό αφηγείται την ιστορία του πολιτισμού που συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον τρόπο με τον οποίο ζούμε σήμερα στη Δύση. Μας ταξιδεύει σε όλη την υδρόγειο και σε τέσσερις χιλιετίες, από τους αρχαιολογικούς θησαυρούς του Αιγαίου της Εποχής του Χαλκού και από τους μύθους για θεούς και ήρωες έως τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η πορεία είναι μια ιστορία επινοήσεων, όπως του αλφαβήτου, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά και επανεπινοήσεων, καθώς οι Έλληνες πάντα προσαρμόζονταν σε καταστροφικές αλλαγές και έβρισκαν νέους τρόπους να επιβιώνουν και να βάζουν τη σφραγίδα τους στον κόσμο γύρω τους, ακόμη και σήμερα μέσω της ελληνικής διασποράς στις πέντε ηπείρους. (Από την έκδοση)

«Η μακρά ιστορία των Ελλήνων είναι σίγουρα μια από τις πλουσιότερες, αν όχι η πλουσιότερη, σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Τούτο το βιβλίο υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, αλλά είναι μια ιστορία για τον κόσμο. Όπως έλεγε με περιεκτικό και ωραίο τρόπο ο καταξιωμένος συγγραφέας και ηθοποιός Στίβεν Φράυ για τη διακοσιοστή επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης στις 25 Μαρτίου 2021, «Η Ελλάδα δε θα οφείλει ποτέ στον κόσμο τόσα όσα οφείλει ο υπόλοιπος κόσμος στην Ελλάδα». Όμως ελαχιστότατοι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο εκτιμούν σωστά αυτό το γεγονός. Ακόμη και αν το εκτιμούν, μπορεί να μην κατανοούν πλήρως το πώς και το γιατί. Για να το κατανοήσουμε αυτό, δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε την παλιά ρήση για τους «αρχαίους προγόνους». Πράγματι δεν αρκεί ούτε απλώς να τιμούμε και να μελετούμε τον πολιτισμό της «κλασικής αρχαιότητας», αν απομονώνουμε αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας από την πολύ μεγαλύτερη αφήγηση της οποίας αποτελεί μέρος». (Roderick Beaton)

«Ένα αριστούργημα, γραμμένο από τον κορυφαίο ειδήμονα σε καθετί ελληνικό». (Gregory Nagy)
«Μνημειώδης και περιεκτική ιστορία των Ελλήνων, που καλύπτει πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια και φτάνει μέχρι σήμερα. Τεκμηριωμένη και συναρπαστική. Ένα υπέροχο βιβλίο». (Peter Frankopan)
«Αξιόλογο και ευανάγνωστο. Ένα αριστοτεχνικό βιβλίο που παρουσιάζει την ιστορία των ελληνόφωνων λαών στη διάρκεια τριάντα πέντε αιώνων. . . Όποιος θέλει να κατανοήσει τη σημερινή Ελλάδα πρέπει να αρχίσει από αυτό το βιβλίο». (Ian Morris)
«Μια εξόχως διαφωτιστική και τεκμηριωμένη ανακεφαλαίωση των επιτευγμάτων ενός από τους σπουδαιότερους λαούς της υδρογείου». (Paul Cartledge)
«Ο Beaton μάς παραδίδει έναν άθλο, γραμμένο με βαθιά γνώση και αγάπη για καθετί ελληνικό». (Bruce Clark)
«Ο Beaton είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος σήμερα που είναι σε θέση να χωρέσει, με τέτοια ακρίβεια και γνώση, 3.500 χρόνια τέτοιας ιστορίας σε έναν τόμο». (Katherine Fleming)