Ο Χουάν, συντετριμμένος από τον, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, θάνατο της γυναίκας του, Ροσάριο, διασχίζει οδικώς την Αργεντινή με τον εξάχρονο γιο του, Γκασπάρ, εν μέσω της στρατιωτικής χούντας. Προορισμός τους το πατρικό της Ροσάριο. Εκεί καλούνται να αντιμετωπίσουν το Τάγμα, μια πανίσχυρη, μυστικιστική οργάνωση, που μέσα από αποτρόπαιες τελετουργίες αναζητά την αθανασία. Οι απαρχές του Τάγματος, του οποίου ηγούνται οι ισχυρές οικογένειες Μάδερς και Μπράντφορντ, ανάγονται αιώνες πίσω, όταν η γνώση του Σκότους έφτασε από την καρδιά της Αφρικής στην Αγγλία και από εκεί διαδόθηκε μέχρι την Αργεντινή. Ο Γκασπάρ καλείται να γίνει μέντιουμ και να υπηρετήσει τους σκοτεινούς σκοπούς του Τάγματος. Ο Χουάν τότε παίρνει την επικίνδυνη απόφαση να δραπετεύσει πάση θυσία από τον ζόφο και να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί του από αυτόν.

"Η δική μας πλευρά της νύχτας" είναι ένα "επικό αριστούργημα τρόμου", ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα πέρα και πάνω από ειδολογικούς προσδιορισμούς, όπου ο υπερφυσικός τρόμος διασταυρώνεται με πολύ πραγματικούς φόβους, και είναι το βιβλίο που καθιερώνει τη Μαριάνα Ενρίκες ως μια σπουδαία Λατινοαμερικάνα συγγραφέα του καιρού μας. (Από την έκδοση)

"Διατρέχοντας τις βάναυσες δεκαετίες της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή και τις συνέπειές της, το 'Η δική μας πλευρά της νύχτας' είναι ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα για διαλυμένες οικογένειες, καταραμένες κληρονομιές και τις θυσίες ενός πατέρα που πασχίζει να γλιτώσει τον γιο του από τη μοίρα του. Σε στοιχειώνει". (Granta)
"Η δική μας πλευρά της νύχτας συνδυάζει τον τρόμο του Στίβεν Κινγκ με την ιστορία και τα επακόλουθα της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. . .Διαβάστε το οπωσδήποτε". (Evening Standard)

Το βιβλίο αυτό αποτελεί σημαντική συμβολή, από την πλευρά της κανονιστικής πολιτικής θεωρίας, στη διαρκώς αυξανόμενη συζήτηση για την ισότητα και τις ποικίλες εκφάνσεις της, όπως είναι τα φαινόμενα ακραίας ένδειας, η συνεχής διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών και οι αδικαιολόγητες διακρίσεις που στιγματίζουν άτομα και ομάδες.

Αν και συνήθως μας απασχολούν περισσότερο οι συνέπειες της ανισότητας παρά η ίδια, ο Τ. M. Scanlon εξηγεί για ποιους λόγους θα έπρεπε να θεωρούμε ηθικά επιλήψιμη την ανισότητα καθαυτή. Γιατί δηλαδή να μας ενδιαφέρει η διαφορά ανάμεσα στο τι έχουν δύο άτομα, εάν αυτή η διαφορά δεν έχει συνέπειες για την υγεία τους, τις ευκαιρίες τους, την ευζωία τους; Αν το παραπάνω που έχει ο διπλανός μου δεν επηρεάζει την ποιότητα της δικής μου ζωής, γιατί να με νοιάζει ότι έχει παραπάνω από εμένα; Γιατί δε μου αρκεί ότι εγώ ζω καλά, αλλά ασχολούμαι με συγκρίσεις;

Κάνοντας συχνές αναφορές στην εμπειρική πραγματικότητα και δίχως να καταφεύγει σε φιλοσοφική ιδιόλεκτο, o Scanlon επιχειρεί να επεξεργαστεί και να αποδώσει σε κατανοητή γλώσσα βασικές αντιστίξεις αλλά και εκλεπτυσμένες διακρίσεις που νοηματοδοτούν τη στάση μας απέναντι στην ανισότητα. Η ανάδειξη ποικίλων διαφορετικών οπτικών ωθεί τον αναγνώστη να σκεφτεί βαθύτερα σχετικά με την ισότητα, ενώ οι συχνές ανακεφαλαιώσεις τον βοηθούν να μη χάνει το νήμα. (Από την έκδοση)

Δεν μου χαρίστηκε ο χρόνος. Δεν τον αφήνω να περάσει. Όπως στην "κυρα-Μαρία" που έπαιζα μικρός. Δεν περνά! Στο τέλος περνά!

"Από τη στιγμή που υπάρχει μια πρακτική γραφής" γράφει ο Ρολάν Μπαρτ "βρισκόμαστε μέσα σε κάτι που δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία". Το ότι είναι μόνο "γραφή" με ανησυχεί όλο και περισσότερο. Με θλίβει μάλιστα ότι αυτό δεν είναι πλέον "ζωή".

Πίστεψα πως από την "άλλη πλευρά" -την altra riva, όπου βρίσκεται η χαρά- ο χρόνος δεν θα με απασχολεί πλέον. Γράφοντας θα γινόμουν αθάνατος και θα αναγνώριζα στη μορφή αυτού που γράφω το ποίημα - το viatique pour l' ternit, όπως διάβαζα στη μαρμάρινη πλάκα, στην πρόσοψη του σπιτιού του Βλαντιμίρ Γιανκέλεβιτς. Η πρακτική της γραφής όμως, που καταργεί τα είδη, ούτε κι αυτή με παρηγορεί ώστε να πω: "Να! Έγραψα. Και δεν έχει σημασία τι".

Δεν με καθησυχάζει το ότι η γραφή είναι ήδη (είδη) το "ύφος" του γραπτού χωρίς κατατάξεις. Δεν μου φτάνει ακόμη το ότι η γλώσσα δεν είναι παρά ένα "όργανο". Αλλά να μη ζητώ πολλά. Ούτε θεωρητικός ούτε λογοτέχνης υπήρξα, ούτως ειπείν. Οργανοπαίχτης; Ναι. Και ούτε τα πολλά "είδη" που με δικαιολογούν στον εαυτό μου γράφοντας θα με εμπόδιζαν, παρά την αγωνία μου, να χτυπώ τα πλήκτρα ενός Steinway με ουρά, νομίζοντας ότι παίζω τη "Σονάτα για πιάνο, op. 25" του Σένμπεργκ, ή τις "Παραλλαγές για πιάνο, op. 27" του Άντον Βέμπερν. Ο Γκλεν Γκουλντ τα παίζει καλύτερα.

"Μην μπαίνετε προς το παρόν στον κόπο να κατανοήσετε να διαβάζετε και να ξαναδιαβάζετε, και τότε το ποίημα θα ανοιχτεί από μόνο του".
Έτσι να μ' ακούτε.
Γ.Β. (Από την έκδοση)

Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται στην ανθρωπολογία ένα αυξημένο ενδια­φέρον για την ηθική το οποίο εκφράσθηκε με μια σημαντική μέριμνα για τη συγκρότηση ή την αναθεώρηση κωδίκων δεοντολογίας σε πολλές ανθρωπολογικές εταιρείες στον ευρω-αμερικανικό χώρο. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια κριτική ανασκόπηση των πολιτικών ηθικής της ανθρωπολογίας και της δυναμικής που έχει κατά καιρούς αναπτυχθεί στο εσωτερικό ορισμένων ανθρωπολογικών εταιρειών κατά τη διαμόρφωση των κωδίκων δεοντολογίας τους. Στη γενεαλογική αυτή πορεία, η συγγραφέας εστιάζει την ανάλυσή της σε ορισμένες καίριες στιγμές των μετασχηματισμών της ηθικής ευθύνης των ανθρωπολόγων τις οποίες και ονομάζει σταθμούς, γιατί αποτελούν κομβικά σημεία στην εξέλιξη των πολιτικών ηθικής και της ίδιας της ανθρωπολογικής έρευνας.

Η ανασκόπηση αυτή καταδεικνύει σημαντικές τομές στη δυναμική που έχει αναπτυχθεί. Ενώ οι πρώτοι κώδικες υποστήριζαν μια ριζοσπαστική εκδοχή της ανθρωπολογίας στην οποία η ηθική ήταν συνυφασμένη με μια πολιτική δέσμευση των ανθρωπολόγων υπέρ των ανθρώπων με τους οποίους συνομιλούσαν, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην με την εξάπλωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του πολιτισμού του ελέγχου. Οι κώδικες πλέον έχουν συντηρητικοποιηθεί πολιτικά και φαίνεται να αποτελούν μέρος των γραφειοκρατικών διαδικασιών αξιο­λόγησης που αμφισβητούν το μέχρι πρότινος αποδεκτό θεωρητικό και μεθοδολογικό habitus της εθνογραφικής έρευνας. Ωστόσο, δε συνιστούν απλώς ακίνδυνα ουδέτερες, ορθολογικές πρακτικές, αλλά μοιάζει να αποτελούν περισσότερο εργαλεία για την άσκηση νέων μορφών διακυβέρνησης, εξουσίας και ελέγχου. Η ηθική ευθύνη των ανθρωπολόγων μοιάζει να έχει μετατοπιστεί από τους συνομιλητές τους προς τους συνεχώς αυξα­νόμενους σε αριθμό φορείς που αποτελούν πλέον μέρος της ερευνητικής διαδικασίας και συνεχώς εισάγουν νέους κανονισμούς ελέγχου: χρηματοδότες, εργοδότες, ελεγκτές, επιτροπές ηθικής. Όλα αυτά δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για τη χρησιμότητα των κωδίκων. (Από την έκδοση)

"Αλήθεια λέω" δοκίμασε να την πιέσει. "Υπάρχει κι άλλος κόσμος στο νησί, πέρα απ' τον ξένο". Αλλάζοντας φορά, η Καλυψώ έπιασε να ξετυλίγει το νήμα απ' τον αριστερό καρπό και να το τυλίγει πίσω στο κουβάρι. "Καλά θα κάνεις να κοιμάσαι περισσότερο" της πέταξε στο τέλος, χωρίς να την κοιτάζει. "Και να μην ονειρεύεσαι τόσο. Τα πολλά όνειρα βλάπτουν. Κι ας μην ξεχνάμε πως μας βαραίνει και τις δυο μια κούραση αιώνων". Έχουν περάσει αιώνες από τον απόπλου του Οδυσσέα, κι η Καλυψώ, πιστή στο όνομά της, καλύπτει το νησί της με την ομίχλη των πέπλων της, κρατώντας αθέατο τον κόσμο, απομονώνοντας έτσι και τη Μελάνθη, την τελευταία δούλη που της έχει απομείνει. Ώσπου μια μέρα φτάνει στο νησί ένας ξένος από τη σύγχρονη εποχή. Η άφιξή του θα γίνει αφορμή να ζωντανέψουν μνήμες από το παρελθόν, και να δοκιμαστεί η φιλοξενία αλλοτινών και τωρινών καιρών. Σιγά σιγά θ' αρχίσει να βλέπει η Μελάνθη αυτά που δεν μπορεί να συγκαλύψει πια η Καλυψώ. (Από τον εκδότη)

Η μελέτη αυτή, που στηρίζεται σε ανάλυση πληθώρας ιστορικών πηγών, δημοσιευμένων αλλά κυρίως αδημοσίευτων, καθώς και προφορικών συνεντεύξεων, εντάσσεται στο ευρύτερο ερευνητικό πλαίσιο που αφορά τον πολιτικό ρόλο και την παρεμβατικότητα του στρατού κατά τον 20ό αιώνα στην Ελλάδα. Η περίοδος 1935-1945 αποτελεί σημείο καμπής, καθώς χαρακτηρίζεται από την ακύρωση των τελευταίων στοιχείων αλυτρωτικού πατριωτισμού εντός του ελληνικού στρατού. Η συντριβή του στρατού στη Μικρά Ασία το 1922 μετέτρεψε τον αλυτρωτισμό από πολεμικό κυβερνητικό σχέδιο σε πολιτικό βαυκαλισμό και η έλλειψη ενός μεγάλου πατριωτικού οράματος οδήγησε πολλούς, ιδιαίτερα νεαρούς αξιωματικούς, στην πολιτική τους αυτονόμηση, ακόμη και απέναντι στις παρατάξεις που έως τότε ήλεγχαν το σώμα των αξιωματικών. Η περίοδος αυτή επομένως εγκαινιάζει μια μορφή παρεμβατικότητας που ήθελε τον στρατό όχι φορέα στην υπηρεσία της πολιτικής, αλλά απρόσωπο κυρίαρχο και ιδιοκτήτη της πολιτικής λειτουργίας για δικό του λογαριασμό, μια τάση που διατηρήθηκε έως και την επιβολή της δικτατορίας του 1967. Η έναρξη της αλλαγής αυτής, όπως και τα πρώτα της βήματα, μπορούν να τοποθετηθούν στη δεκαετία 1935-1945, όταν το σώμα των αξιωματικών υφίσταται βαθιές αλλαγές και στη συνέχεια όταν ο πόλεμος και οι ελληνικές πολιτικές συγκρούσεις της περιόδου ανατρέπουν τα δεδομένα του παρελθόντος, επιτρέποντας στο σώμα των αξιωματικών την επανασύνδεση με τον θρόνο αλλά και την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση, καθώς επίσης και την εσωστρέφεια και την πολιτική αυταρέσκεια των νεαρών βασιλικών αξιωματικών. (Από τον εκδότη)

...Μέσα μου ζει ένας σκάνταλος τύπος, ένας καλικάντζαρος. Θα λαχταρούσε η ζωή μου όλη να είναι πιρουέτες. Να ακροβατώ έξω νου και νόμου, να παραβιάζω ωράρια και να γονιμοποιώ ωάρια, να αδιαφορώ για τις συνέπειες των πράξεών μου - σάμπως αυτοί που τις μετρούν και τις ξαναμετρούν βγάζουν καμία άκρη; ξεφεύγουν μήπως από το τυχαίο κι από το πρόσκαιρο της ύπαρξης; Να νιώθω τις στιγμές σαν νότες, να υπακούω στον εσωτερικό μου μονάχα ρυθμό... Μέσα μου επιμένει να χοροπηδάει το πιτσιρίκι εκείνο που έκανε διαρκώς ζημιές, που έβγαζε σε όλους γλώσσα, που ο κόσμος του ήταν άγραφο χαρτί, άλλοτε το ζωγράφιζε, άλλοτε το μουτζούρωνε, κάποτε του έβαζε φωτιά...
Θαυμάζω όσους ξεκινούν για το περίπτερο και βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου. Τους όπου γης και πατρίς, τους ανθρώπους-πουλιά. Εγώ είμαι δέντρο. Γίνεται δέντρο το πουλί, πουλί το δέντρο; Ως δέντρο τι μπορείς να ελπίζεις;
Να δροσίζεις όποιους ξαποσταίνουν στον ίσκιο σου. Να σε προτιμούν τα φτερωτά, για να φτιάχνουν τις φωλιές τους. Να απολαμβάνουν τους καρπούς σου τα σκιούρια και οι αλεπουδίτσες. Κυρίως δε, όταν σηκώνεται άνεμος, να φουσκώνουν οι φυλλωσιές σου σαν πανιά καραβιού κι ας σε κρατούν οι ρίζες σου στο ίδιο μέρος. Να κάνεις τον αέρα μουσική κι η μουσική σου να φτάνει εκεί που εσύ δεν θα βρεθείς ποτέ. "Πάλι τραγουδάει το δέντρο..." να λένε. (Από τον εκδότη)

Πολλές φορές πιστεύουμε ότι το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας υγιούς σχέσης είναι η τέλεια αρμονία. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκες, πολυσήμαντες και εν πολλοίς χαοτικές. Κι αυτό δεν είναι ένα αναγκαίο κακό, αντίθετα είναι εξαιρετικά κομβικό στοιχείο της κοινωνικής και της συναισθηματικής ανάπτυξης του ανθρώπου.

Το κλασικό "πείραμα του ανέκφραστου προσώπου" του Εντ Τρόνικ αποτελεί εντυπωσιακό παράδειγμα του πώς τα μωρά επηρεάζονται βαθιά από τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των γονέων τους. Το έργο του Τρόνικ, που έμελλε να ασκήσει μεγάλη επιρροή στους ερευνητές των σχέσεων, αποκαλύπτει ότι, παρόλο που η βαθιά αίσθηση του εαυτού μας, ως αποτέλεσμα μιας αναπτυξιακής διαδικασίας, είναι αυτή που μας καθιστά ξεχωριστούς, η επιβίωσή μας εξαρτάται από την επαφή με τους άλλους ανθρώπους.
H Τέχνη του να διαφωνείς μας δείχνει στην πράξη πώς η επεξεργασία των διασταυρούμενων μηνυμάτων και των άστοχων προθέσεων -που ακολουθούνται από την επανασύνδεση- είναι το μυστικό για καλύτερες σχέσεις και αποτελεί έναν πολύτιμο σύμμαχο στην προσπάθεια δημιουργίας ουσιαστικών, μακροχρόνιων σχέσεων εμπιστοσύνης σε δύσκολες περιόδους. (Από τον εκδότη)

"Οι σχέσεις μας με τα άτομα με τα οποία συνδεόμαστε είναι συχνά εγγενώς "χαοτικές" και γεμάτες διαφωνίες, καθώς οι ασυμφωνίες διαρρηγνύουν τις εναρμονισμένες, ηχηρές ευθυγραμμίσεις που είναι δυνατές στον κόσμο των σχέσεών μας. Το σοφό αυτό βιβλίο θα βοηθήσει πολλούς από εμάς να επαναπροσδιορίσουμε τις ρήξεις ως ευκαιρίες και όχι ως ενοχλητικά βάρη, ως επίπονες, αλλά αναντικατάστατες προκλήσεις που μας οδηγούν στις διαδραστικές εμπειρίες επανασύνδεσης, οι οποίες συνιστούν το θεμέλιο για μια ευτυχισμένη ζωή". (Ντάνιελ Τζ. Σίγκελ, συγγραφέας του Επίγνωση: Η επιστήμη και η πρακτική της παρουσίας και των Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό του, Ο εγκέφαλος του ναι και Πειθαρχία χωρίς δράματα (σε συνεργασία με την Τίνα Πέυν Μπράυσον)
"Μια εξαιρετική επισκόπηση του σύγχρονου τοπίου των σχέσεων, που υποστηρίζει ότι αυτό που χρειάζονται περισσότερο οι άνθρωποι -τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες- είναι το χάος των πραγματικών σχέσεων, με τις συγκρούσεις τους και τις ατελείς προσπάθειες για επανασύνδεση. Προσπαθώντας να διαχειριστούμε σωστά αυτές τις καταστάσεις, κάνουμε πράξη την ανθρωπιά μας. Ένα βιβλίο για σκέψη και για δράση που πρέπει όλοι να διαβάσουν οπωσδήποτε". (Σέρρυ Τερκλ συγγραφέας του Αlone Together)
"Στην Τέχνη του να διαφωνείς ο Εντ Τρόνικ και η Κλόντια Γκολντ μάς προσφέρουν μια επιστημονικά τεκμηριωμένη πυξίδα για τη διαχείριση του χάους των ανθρωπίνων σχέσεων". (Τζον Γκότμαν, PhD συγγραφέας του The Seven Principles for Making Marriage Work)