Το βιβλίο αυτό μιλάει για την ευχαρίστηση. Μιλάει επίσης για τον πόνο. Το κυριότερο, μιλάει για το πώς βρίσκουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο και γιατί σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αυτή την ισορροπία.
Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς πρόσβασης σε ερεθίσματα που προκαλούν μεγάλη έκλυση ντοπαμίνης: ναρκωτικές ουσίες, φαγητό, ειδήσεις, τζόγος, ψώνια, βιντεοπαιχνίδια, ανταλλαγή ηλεκτρονικών γραπτών μηνυμάτων, ανταλλαγή σεξουαλικών ηλεκτρονικών γραπτών μηνυμάτων, Facebook, Instagram, YouTube, Twitter... Η ποσότητα, η ποικιλία και η εθιστικότητα αυτών των ερεθισμάτων προκαλούν ίλιγγο. Το smartphone είναι η σύγχρονη υποδόρια ένεση που παρέχει αδιάλειπτα ψηφιακή ντοπαμίνη σε μια ψηφιακή γενιά. Όλοι ρέπουμε λοιπόν προς την καταναγκαστική υπερκατανάλωση.
Στο βιβλίο αυτό η ψυχίατρος δρ. Anna Lembke ανατέμνει όλα τα νέα επιστημονικά δεδομένα που εξηγούν αφενός γιατί η αδυσώπητη επιδίωξη της ευχαρίστησης οδηγεί στον πόνο και αφετέρου τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Η Lembke αναλύει, σε λόγο απλό και εύληπτο, τις σύνθετες νευροεπιστημονικές γνώσεις και μας δείχνει πώς ο έλεγχος της ντοπαμίνης οδηγεί σε μια πιο ουσιαστική, πραγματικά καλή ζωή. Τα βιώματα των ασθενών της διαμορφώνουν την καθηλωτική υφή της αφήγησής της, οι συγκλονιστικές ιστορίες οδύνης και λύτρωσης δίνουν σε όλους μας την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να ελέγξουμε τις δικές μας τάσεις εξάρτησης και να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η Anna Lembke κατανοεί βαθιά μια εμπειρία που προκύπτει από τη συνύπαρξη του αρχέγονου εγκεφάλου μας με τους σύγχρονους εθισμούς μας. Οι αφηγήσεις της, για ανθρώπους που κατάφεραν με την καθοδήγησή της να βρουν μια υγιή ισορροπία ανάμεσα στην ευχαρίστηση και στον πόνο, μπορούν να μεταμορφώσουν τη ζωή σας". (Lori Gottlieb)

Οι Λοξοί δρόμοι είναι ένα πολυπρόσωπο θεατρικό έργο. Πολυπρόσωπο, με την έννοια ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύεται μια γυναίκα, η οποία περιδιαβάζει σπουδαίους γυναικείους ρόλους του διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου (Ευριπίδης, Σαίξπηρ, Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Ουίλλιαμς) υποβοηθούμενη επί σκηνής από έναν πλαστό "σκηνοθέτη" που την ακομπανιάρει καθ' υπόδειξίν της. Περιέργως, προκύπτει σχεδόν μια ταύτιση με τη σημερινή πραγματικότητα, έτσι ώστε ο θεατής να σκεφτεί προβλήματα και καταστάσεις που μας αφορούν.

Το Δέντρο είναι μια περίεργη ιστορία που εκτυλίσσεται στη διάρκεια μιας μέρας. Όνειρο και πραγματικότητα αντιμέτωπα. Το "αλλού" παίζει το παιχνίδι του "εδώ" και το "άλλοτε" το παιχνίδι του "τώρα". Λίγο Μπέκετ, λίγο Ιονέσκο. Λίγο Το μάθημα, λίγο Α, οι ευτυχισμένες μόρες. Δύο μεσήλικοι άντρες στη μέση του πουθενά, ένα δέντρο, ένα ποτιστήρι και μια αδιάκοπη παρέλαση ανθρώπων που δείχνουν σχετικοί ή άσχετοι. Έως που πέφτει η νύχτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Ντεζιρέ, ο αγαπημένος πρωτότοκος γιος μιας ευκατάστατης οικογένειας Γάλλων εμπόρων από την ενδοχώρα της Νίκαιας, εθίζεται στις ουσίες σ' ένα ταξίδι του στο Άμστερνταμ. Είναι αρχές της δεκαετίας του '80 και η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μάστιγα των ναρκωτικών. Την ίδια ακριβώς περίοδο, το έιτζ εισβάλλει αιφνίδια στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων και ανάμεσα στα θύματά του είναι και ο Ντεζιρέ, ο οποίος κολλάει τον ιό από μια μολυσμένη σύριγγα· η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη και στην κατάβασή του στην Κόλαση συμπαρασύρει και την οικογένειά του, που θα στιγματιστεί ανεπανόρθωτα βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Ένα δεύτερο αφηγηματικό νήμα διατρέχει παράλληλα το βιβλίο: το χρονικό του ηρωικού αγώνα των επιστημόνων που ασχολήθηκαν πρώτοι με το έιτζ. Σε μικρά περιεκτικά κεφάλαια, ο Αντονύ Πασσερόν παρουσιάζει τα ορόσημα της ακάματης έρευνας που διεξήγαν κορυφαίοι επιστήμονες από το 1981 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, προκειμένου να κατανοήσουν πρώτα απ' όλα τον ιό και ακολούθως να τον αναχαιτίσουν και να τον θεραπεύσουν, εκριζώνοντας τον φόβο και την προκατάληψη απέναντι σε φορείς και ασθενείς.
Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του Ντεζιρέ, ο συγγραφέας ανασκαλεύει το παρελθόν της οικογένειάς του μέσα από φωτογραφίες και φιλμάκια σούπερ-8, τα μόνα κειμήλια στα οποία επιβιώνει η μορφή του πρόωρα χαμένου θείου του. Στο μυθιστορηματικό του ντεμπούτο, ο Πασσερόν συνυφαίνει την οικογενειακή ιστορία με την κοινωνιολογική έρευνα, αποτυπώνοντας τις κοσμογονικές αλλαγές που προκάλεσε η ταυτοποίηση του ιού του έιτζ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Φυγή εκτυλίσσεται στη μετεμφυλιακή Φωκίδα, σε μια εποχή θλιβερών παθών: ακόμα και οι νικητές του πολέμου είναι ηττημένοι. Η ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Απόστολο και στην Άννα φαίνεται σαν μια μικρή εξέγερση: ο χώρος της ελευθερίας είναι λιγοστός· τα πρόσωπα κινούνται από προγονικές αξίες. Το αφήγημα είναι το πορτρέτο της ελληνικής υπαίθρου στη δεκαετία του 1950· το χρονικό μιας προσωπικής αποτυχίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια μεγάλη βεντάλια διηγημάτων - απ' την δυτική μεθόριο μέχρι την καρδιά της μεγαλούπολης. Οι ιστορίες ποικίλες - απ' το ακραίο αστείο μέχρι την δραματική όψη της ζωής. Μια τοιχογραφία ηρώων κατά κανόνα ηττημένων απ' τον εαυτό τους ή απ' τις συνθήκες. Γίνεται όμως άνθρωπος να θεωρήσει εαυτόν νικητή; (Σ. Δ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας ανώνυμος άνθρωπος, μόλις αποφυλακισμένος, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του τρεκλίζοντας στα επικίνδυνα και σκοτεινά περάσματα του "άδειου τόπου". Διασταυρώνεται με πρόσωπα και τέρατα που, μαζί με την απαθή και υπόκωφη φωνή της ίδιας της γης, συνθέτουν το ανάγλυφο μιας πορείας μάλλον προδιαγεγραμμένης.
Ο Άδειος τόπος είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανθρώπινες φωνές και χθόνια ψιθυρίσματα.
Μια σκληρή ιστορία, που θυμίζει ψηφιδωτό και μιλάει για το γεωγραφικό και ψυχικό τοπίο της ιθαγένειας, για το σκοτάδι και τη σύγχυση της "ρίζας", για τη βία της ερημιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Τα οικονομικά ζητήματα είναι πολύ σημαντικά για να ανατίθενται σε μια μικρή ομάδα ειδικών και ιθυνόντων.
Η επανιδιοποίηση της γνώσης από τους πολίτες είναι ένα κρίσιμο βήμα για τον μετασχηματισμό των σχέσεων εξουσίας". (Τ.Ρ.)

Παρουσιάζοντας την εξέλιξη των ανισοτήτων μεταξύ των κοινωνικών τάξεων στη μακρά διάρκεια των ανθρώπινων κοινωνιών, ο Thomas Piketty προτείνει μια νέα ματιά στην ιστορία της ισότητας, βασιζόμενος σε μια ισχυρή πεποίθηση την οποία σφυρηλατεί βήμα βήμα από το ένα του βιβλίο στο άλλο: Η πορεία προς την ισότητα είναι μια μάχη που έρχεται από μακριά και που ζητά να προεκταθεί στον 21ο αιώνα, εφόσον βέβαια όλες και όλοι βάλουμε το λιθαράκι μας σε αυτή την προσπάθεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Στο βιβλίο αυτό, απ' άκρη σ' άκρη, ο ΜακΓιούαν δείχνει με σπαραχτικό τρόπο τους ήρωές του να αναμετριούνται με κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν τις φουρτούνες της προσωπικής τους ζωής. Κι αυτό είναι που συγκινεί βαθιά τον αναγνώστη". (Publishers Weekly)

Ενώ ο κόσμος συνεχίζει να μετράει τις πληγές του Β' Παγκοσμίου πολέμου και το Σιδηρούν Παραπέτασμα χωρίζει ήδη την Ευρώπη στα δυο, η ζωή του μικρού Ρόλαντ Μπέινς ανατρέπεται.
Δύο χιλιάδες μίλια μακριά από την προστατευτική αγάπη της μητέρας του, εσωτερικός σ' ένα περίεργο οικοτροφείο, ευάλωτος και μοναχικός, προσελκύει το ενδιαφέρον της δασκάλας του πιάνου, Μίριαμ Κορνέλ. Η συνάντησή τους θ' αφήσει ένα ανεπούλωτο τραύμα αλλά και την ανάμνηση μιας αγάπης που ποτέ δε θα ξεθωριάσει. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η Γερμανίδα γυναίκα του Ρόλαντ εξαφανίζεται αφήνοντάς τον μόνο με τον επτά μηνών γιο τους. Καθώς η ακτινοβολία από την έκρηξη του Τσερνόμπιλ εξαπλώνεται στην Ευρώπη, ο Ρόλαντ αρχίζει μια εναγώνια αναζήτηση για απαντήσεις που θα τον οδηγήσει στα βάθη της οικογενειακής του ιστορίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Στις σελίδες του συγκεντρώνει όλη την εμπειρία που συσσώρευσε ο ΜακΓιούαν σε σαράντα χρόνια συγγραφικής πορείας, συγκεφαλαιώνοντάς τα σε μια οριστική σύνθεση". (Paolo Giordano, Corriere della Sera)

Το 1972, η Τομόκο είναι δώδεκα χρονών και έχει ήδη χάσει τον πατέρα της. Η μητέρα της θέλει να μετακομίσει για έναν χρόνο στο Τόκιο, από την Οκαγιάμα όπου ζουν, και να μάθει εκεί τη μοδιστρική τέχνη. Πείθει την κόρη της να μείνει το ίδιο διάστημα με την οικογένεια των θείων της στην Ασίγια, όπου θα πάει ταξιδεύοντας μόνη της με το τρένο. Η Τομόκο σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα βρισκόταν να ζει σε μια έπαυλη. Την είχε χτίσει ο παππούς της, ιδιοκτήτης μεγάλης ποτοποιίας, ο οποίος μάλιστα είχε φτιάξει, για χάρη του γιου του, ολόκληρο ζωολογικό κήπο - από τα ζώα εκείνα, η Τομόκο θα προφτάσει μόνο έναν ιπποπόταμο νάνο, την Ποτσίκο. Στο γοητευτικό και παράξενο αυτό σπίτι ζουν επίσης η γιαγιά Ρόζα, η κυρία Γιονέντα η μαγείρισσα, ο κύριος Κομπαγιάσι ο κηπουρός και η Μίνα, η συνομήλικη ξαδέλφη της, μια τολμηρή, ασθματική μικρούλα, που αγαπά τα βιβλία και κυκλοφορεί καβάλα στον ιπποπόταμο. Τα δύο κορίτσια θα συνδεθούν με βαθιά φιλία.
Μέσα από την αγάπη της Μίνα για τη λογοτεχνία, τις ιστορίες της γιαγιάς Ρόζα, τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις των Ολυμπιακών αγώνων του 1972 στο Μόναχο (με την τραγική επίθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης), η Τομόκο θα ανακαλύπτει τον κόσμο, ενώ θα αρχίζει συγχρόνως να αντιλαμβάνεται τα μυστικά που μπορεί να κρύβονται πίσω από την επίφαση της ευμάρειας και της οικογενειακής ευτυχίας...
Ένα μυθιστόρημα για μια μεταβατική εποχή στην ιστορία της σύγχρονης Ιαπωνίας, λίγο πριν η χώρα αποκτήσει πλήρη εθνική συνείδηση, ένα βιβλίο ύμνος στις φιλίες των παιδικών χρόνων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια νεαρή γυναίκα ξεθάβει από τον κήπο της κάποια οστά, που δεν ανήκουν σε ζώο· ένας ζητιάνος φέρνει την καταστροφή σε μια ολόκληρη γειτονιά· μια απόκοσμη παρουσία αναζητά μια θυσία σε μια λουτρόπολη· ένα κορίτσι νιώθει φετιχιστική έλξη για τις νοσούσες καρδιές· ένας ροκάς δέχεται από τις θαυμάστριές του, μετά τον φριχτό του θάνατο, έναν φόρο τιμής που ξεπερνά κάθε φαντασία· ένας νεαρός που βιντεοσκοπεί γυναίκες που φορούν ψηλά τακούνια και ζευγάρια που κάνουν έρωτα δέχεται μια πρόταση που θα του αλλάξει τη ζωή...
Στις δώδεκα ιστορίες που συνθέτουν το βιβλίο αυτό, η Μαριάνα Ενρίκες ξεδιπλώνει ένα ολόκληρο ρεπερτόριο εμπνευσμένο από τις κλασικές ιστορίες τρόμου: φαντάσματα, μάγισσες, πνευματιστικές συνεδρίες, σπηλιές, οράματα, νεκροί που επιστρέφουν στη ζωή... Συνεχίζοντας, με εντελώς προσωπικό τρόπο, αυτή την παράδοση, η Ενρίκες εξερευνά το δυσοίωνο που παραμονεύει στην καθημερινότητα και τα σκοτεινά μονοπάτια του ερωτισμού, δημιουργώντας εξαιρετικά δυνατές εικόνες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο όμορφος, φρικτός κόσμος της Μαριάνα Ενρίκες, όπως τον βλέπουμε εδώ με τους διαταραγμένους εφήβους, τα φαντάσματα, τα μακάβρια πνεύματα, τους θυμωμένους άστεγους της σύγχρονης Αργεντινής, αποτελεί ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ανακαλύψει στη λογοτεχνία εδώ και πολύ καιρό". (ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ)
"Με φόντο τα σοκάκια στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, η Ενρίκες ρίχνει φως στον σκοτεινό κόσμο που κινείται ανάμεσα στην αστική αθλιότητα και στην τρέλα... Οι λάτρεις του "ασυνήθιστου" θα ανταμειφθούν δεόντως από τη συγκλονιστική κατάβαση στο μακάβριο". (Publishers Weekly)