"Το τετράδιο είχε σκληρό εξώφυλλο. "Έπρεπε να έχει" μας είπαν στην τάξη, χωρίς να μας εξηγήσουν. Δεν θα συγκρατούσα τον λόγο, έτσι κι αλλιώς. Όμως κάτι το επίσημο υπήρχε στην υποχρέωση να "τηρούμε ημερολόγιο". Με ειδοποιούσε συχνά ανέσπερο φως ότι η αναπάντεχη επιστροφή από το σχολείο στο σπίτι, μετά από μια ξαφνική αργία, λόγω επιδημίας γρίπης ή θανάτου επισήμου, θα ήταν ανεπανάληπτη. Ποτέ, όμως, δεν έτρεξα ανυπόμονα σ' αυτό το τετράδιο, όπου έπρεπε να σημειώνω μόνο τα σημαντικά της ημέρας μου. "Να μην χρησιμοποιείτε συχνά τη φράση "ουδέν το αξιόλογον". Μόνον αν δεν σας έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο" μας έλεγαν. "Παρότι κάτι ενδιαφέρον υπάρχει γύρω μας, πάντα" πρόσθεταν τα άτομα με τα γυαλιά του Ιωάννη Μεταξά και τα δάχτυλα γεμάτα κιμωλία".
Είκοσι πέντε σύντομα διηγήματα, με εξομολογητική διάθεση, που με ποικίλους τρόπους εστιάζουν στη σχέση μας με τον χρόνο, το παρόν ή το παρελθόν, και προσπαθούν να συλλάβουν το "έκτακτο", το "σοβαρό", ό,τι επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη ζωή.
Ιστορίες που αφηγούνται παρανοήσεις και παρεξηγήσεις, (σωστές ή λανθασμένες) εντυπώσεις, λάθη, αποτυχίες και επιτυχίες. Ιστορίες που εν τέλει μιλούν για τη "γοητεία των υποσχέσεων", των καθοριστικών αυτών δεσμεύσεων, που τις δίνουμε και τις αποζητάμε, έστω και αν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καμιά φορά στη ζωή, όπως και στην τέχνη, αρκεί απλώς να υπάρχει αληθοφάνεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι κάνει ένας νεαρός στην Ελλάδα που έχει ταλέντο στην μπάλα και φιλοδοξίες;
Ο Βασίλης Σερέτης -αυτός που αργότερα ονόμασαν Μπιλ- φεύγει μια ζωή κυνηγημένος από τη μια πόλη στην άλλη, αφήνοντας πίσω του ομάδες και προπονητές. Ατίθασος, άπιστος, εγωιστής. Τις μέρες αλωνίζει τα γήπεδα και τα βράδια, όταν δεν κουρνιάζει στα μπαρ, στρώνει πασιέντζες.
Ένας άνθρωπος μέσα στο πλήθος και γι' αυτό μοναχικός. Γήπεδα, ξενοδοχεία, δρόμοι ξετυλίγονται με φόντο τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο και την Αθήνα. Σε καθεμιά από αυτές και μια γυναίκα. Ποδοσφαιριστές, φυσικοθεραπευτές, παράγονες, βετεράνοι εναλλάσσονται με μπαρόβιους, ιπποδρομιάκηδες και αθλητικούς ρεπόρτερ. Πού ανήκει ο Μπιλ; Τι κρύβεται κάτω από τη φανέλα του; Προς τα πού χάνεται παρέα με την ξεφτισμένη βαλίτσα του και μια τράπουλα με γυμνές; Γιατί φεύγει πάντα με τρένα και κατοικεί σε δωμάτια που βλέπουν σε σταθμούς; (Μ.Κ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«"Η φανέλα με το εννιά" είναι ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Από τις σελίδες του αναδύεται ένας ολόκληρος κόσμος από ποδοσφαιριστές, προπονητές, αθλητικούς παράγοντες, φίλαθλους καφενόβιους, ιπποδρομιάκηδες που αγωνίζονται, δοκιμάζουν την τύχη τους, ταξιδεύουν, συζητούν, κινούνται μέσα σε ξενοδοχεία, σε μπαρ και σε κέντρα, σε τραίνα, στους έρημους δρόμους της νυχτερινής πόλης, σε πολύκοσμες γειτονιές και σε κατάμεστα γήπεδα.» (Ελισάβετ Κοτζιά)

Η Αινειάδα δεν είναι ένα έργο για καιρούς ειρήνης. Οι στίχοι της δεν μοιάζουν «επίκαιροι» όταν όλα πηγαίνουν καλά. Το άσμα του Αινεία προορίζεται για τη στιγμή που βιώνουμε την επείγουσα ανάγκη να προσανατολιστούμε σε ένα μετά που μας σαστίζει επειδή ακριβώς είναι ολότελα διαφορετικό από το πριν, όπου ζούσαμε πάντα. Ο Αινείας αφήνει πίσω τα ερείπια της πατρίδας του και περιπλανιέται στον κόσμο κουβαλώντας στις πλάτες του γέρους και μικρά παιδιά. Γυρεύει να βρει έναν καινούριο τόπο, όπου θα δοκιμάσει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Είναι ο νικημένος άνθρωπος, αυτός που δεν έχει πια τίποτα πέρα από τα πιο πολύτιμα όπλα, τη δύναμη ν' αντιστέκεται και τη δύναμη να ελπίζει. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος.
Για να το πούμε με όρους μετεωρολογίας: η Αινειάδα είναι το ανάγνωσμα που συνιστάται θερμά όταν βρισκόμαστε στη μέση μιας καταιγίδας, και μάλιστα χωρίς ομπρέλα. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή έτσι ήταν. Ο Βιργίλιος έγραφε για τον κάματο του Αινεία και στο μεταξύ προσπαθούσε να παραμείνει σταθερός όπως μπορούσε μέσα σ' ένα ιστορικό κλίμα όπου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σήκωνε υπεροπτικά το κεφάλι μέσα από τα ερείπια της Δημοκρατίας.
Η Αινειάδα αρχίζει στα ερείπια της Τροίας - και άλλο δεν κάνει από το να γκρεμίζει αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουμε και ότι νιώθουμε, ενώ είμαστε καθισμένοι πάνω στα δικά μας ερείπια. Τον φόβο πάνω απ' όλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παντού γύρω μας, οι μικροσκοπικοί θησαυροί της φύσης κάνουν θαύματα. Τα μανιτάρια «ανθίζουν», οι μέλισσες κρυώνουν το μέλι τους και τα σποράκια του «κλέφτη» στροβιλίζονται με τ' αεράκι. Σταμάτησε ό,τι κάνεις, κάθισε κάτω και κοίταξε καλά...
Απομακρύνσου από τον πολυάσχολο κόσμο και ζήσε το τώρα, βιώνοντας τα θαυμαστά γεγονότα της φύσης. Το νέο βιβλίο της σειράς "Στάσου, κοίτα", με ιστορίες της διακεκριμένης Λόρα Μπραντ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Θρύλοι, μύθοι και παραβολές από την Ελλάδα ως την Κίνα και από τη Σερβία ως την Ιαπωνία, σύντομες αφηγήσεις με αξιοθαύμαστη οικονομία, οι Ιστορίες της Ανατολής γράφτηκαν οι περισσότερες τη δεκαετία πριν από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και συνιστούν μια εντελώς ξεχωριστή στιγμή στο έργο της Γιουρσενάρ, κάτι πολύτιμο σαν μικρό ξωκλήσι μέσα σ' ένα πελώριο ανάκτορο. Η πραγματικότητα είναι ρευστή, το όνειρο και ο μύθος μιλούν μια γλώσσα καινούρια, ο πόθος και το πάθος καίνε μέσα στις σελίδες αυτές με μια βίαιη, σχεδόν απρόσμενη, φλόγα.
Τα μαγικά λόγια του ζωγράφου Γουάνγκ Φο "ο οποίος αγαπούσε την εικόνα των πραγμάτων και όχι τα ίδια τα πράγματα" βρίσκουν τον απόηχό τους στην πικρία του γηραιού Κορνήλιου Μπεργκ που αγγίζει "τα αντικείμενα που δε ζωγράφιζε πια". Ο Μάρκο Κράλιεβιτς, ο ατρόμητος Σέρβος που ξέρει πώς να εξαπατά τους Τούρκους και τον θάνατο το ίδιο καλά όσο και τις γυναίκες, είναι "αδερφός" του πρίγκιπα Γκέντζι, ήρωα ενός ιαπωνικού μυθιστορήματος του 11ου αιώνα: τους χαρακτηρίζει ο ίδιος εγωισμός του τυφλού καρδιοκατακτητή απέναντι στο αληθινό πάθος. Ο έρωτας της Αλβανίδας ματρόνας ή το ιερόσυλο πένθος της χήρας Αφροδισίας συνομιλούν με τη θυσία της θεάς Κάλι, "νούφαρο της τελειότητας", που τα παθήματά της θα της διδάξουν τη "ματαιότητα του πόθου"... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ανατολική Γερμανία, αρχές της δεκαετίας του '50. Ο Σταύρος, γεννημένος στη σκληρή ελληνική επαρχία ανήμερα της γερμανικής εισβολής το 1941 έχει εκπατριστεί την περίοδο του Εμφυλίου και, μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά, γνωστά ως "παιδιά του Μάρκου", έχει εγκατασταθεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπου φοιτά στο δημοτικό σχολείο Ελεύθερη Ελλάδα στο Ράντεμποϊλ της Δρέσδης. Ο δάσκαλος Πέτρος Νικολάου, πολιτικός πρόσφυγας του οποίου η δράση στον ΕΛΑΣ ανακόπηκε από τη φυματίωση, θέτει τον χαρισματικό, εκ γενετής μονόχειρα, Σταύρο υπό την προστασία του.
Στη Δρέσδη ζει και ο θείος του παιδιού Γιάννης Παπαδάκος, γιος του ιδρυτή της περίφημης καπνοβιομηχανίας Πάπαλαντ, που άλλαξε χέρια την περίοδο του ναζισμού. Όταν ο Σταύρος θα τον συναντήσει το 1964, θα ξεκινήσει και η αισθηματική αγωγή του. Θα νιώσει τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα για τη Σιμόνε, την Εβραία γυναίκα του Παπαδάκου. Η γνωριμία του, όμως, με τη Μάρτα, ένα από τα "παιδιά του Χίμλερ", θα είναι η αρχή μιας παθιασμένης ερωτικής ιστορίας που θα εξελιχθεί σε ένα ψυχροπολεμικό κατασκοπευτικό θρίλερ υπό το άγρυπνο μάτι της Στάζι.
Μια ιστορία για τα παιδιά που βρέθηκαν, ερήμην τους, στην "άλλη πλευρά", ένα μυθιστόρημα για τη βαρύτατη σκιά που ρίχνει η Ιστορία στη ζωή των ανθρώπων, για την ταυτότητα των ξεριζωμένων, για τα τραύματα του Ψυχρού Πολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Θυμόταν ένα χάδι πριν μερικά χρόνια, εκείνος ο άνδρας τής είχε χαϊδέψει το κεφάλι, ανακατεύοντας τα μαλλιά της, μια κίνηση απροσδόκητη που δεν την περίμενε και ο άνδρας δεν την επανέλαβε, για δευτερόλεπτα είχε νιώσει εξαίσια, δεν θυμόταν ποιος ήταν εκείνος, δεν είχε πρόσωπο, μόνο αυτό το απρόσμενο χάδι, ένα τέτοιο χάδι άξιζε περισσότερο από ταξίδι στην Κίνα. Αλλά αν ήταν αυτός; Αν τη χάιδευε αυτός; της πέρασε από το μυαλό και πάγωσε στη σκέψη. Όχι, όχι αυτός. Αυτός άλλωστε δεν θα μπορεί να χαϊδέψει, θα κουνάει τα μπράτσα του ακατάσχετα σαν σβούρα... Κι εκείνη τη στιγμή αυτός, αυτός, ο ζητιάνος χωρίς χέρια, πέρασε πάνω σ' ένα αυτοσχέδιο καροτσάκι που το έσπρωχνε ένα αγόρι με γυναικείες παντόφλες".
Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτα αποτελείται από αμέτρητες τέτοιες στιγμές: μεταμορφώσεις της καθημερινότητας, συναντήσεις μεταξύ του γνωστού και του αγνώστου. Η σύγχρονη Αθήνα αμφιταλαντεύεται μπροστά μας, το περίγραμμα ενός σκίτσου σκοτεινιάζει και θολώνει, το πρόσωπο ενός φίλου είναι ταυτόχρονα αγαπημένο και παράξενο. Το παραμικρό γεγονός, η παραμικρή αλλαγή στην ποιότητα του φωτός, μπορεί να τα αλλάξει όλα.
Δεκαπέντε διηγήματα με λάμψεις ομορφιάς, κροτίδες μαύρου χιούμορ και κάτι άλλο, αδύνατο να εντοπιστεί, που τα κάνει αξέχαστα, κάτι σαν το χάδι του ανθρώπου χωρίς χέρια. Οι ιστορίες της Έρσης Σωτηροπούλου επινοούν τελικά έναν νέο τρόπο να βλέπουμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας από τους πιο διάσημους πρωταγωνιστές του κινηματογράφου στις μέρες μας ανοίγει την καρδιά του και μιλά ανοιχτά για τη ζωή του σε ένα γενναίο βιβλίο, που πηγαίνει πίσω στα πρώτα παιδικά του χρόνια, παρακολουθεί την ιλιγγιώδη πορεία ως την ασύλληπτη επιτυχία του και περιγράφει τη συνεχή προσπάθεια να επιτύχει την ουσιαστική ισορροπία μεταξύ επιτυχίας, προσωπικής ευτυχίας και ανθρώπινης επικοινωνίας. Το Will είναι η ιστορία ενός από τα πιο εκπληκτικά ταξίδια στον κόσμο της μουσικής και του κινηματογράφου.
Η μεταμόρφωση του Γουίλ Σμιθ από παιδί της δυτικής Φιλαδέλφειας σ' έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του ραπ της εποχής του και στη συνέχεια σ' έναν από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς σταρ που γνώρισε ποτέ το Χόλλυγουντ είναι μια πραγματική εποποιία, αυτό είναι όμως μόνο η μισή ιστορία της ζωής του.
Ο Γουίλ Σμιθ θεωρούσε, δικαίως, ότι στη ζωή ήταν νικητής: δεν ήταν μόνο η δική του, προσωπική, επιτυχία, που δεν είχε στην κυριολεξία προηγούμενο, όλα τα μέλη της οικογένειάς του βρίσκονταν στην κορυφή. Μόνο που εκείνοι δεν το έβλεπαν έτσι: αισθάνονταν περισσότερο σαν ατραξιόν στο δικό του "τσίρκο", επτά μέρες την εβδομάδα σε μια δουλειά για την οποία κανείς δεν τους ρώτησε. Η μαθητεία του Γουίλ στη ζωή είχε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της...
Το βιβλίο αυτό, η αυτοβιογραφία του, είναι το αποτέλεσμα ενός μεγάλου ταξιδιού αυτογνωσίας, για όλα όσα μπορεί να επιτύχει η ανθρώπινη θέληση και για όλα όσα μπορεί να εγκαταλείψει. Γραμμένο σε συνεργασία με τον Μαρκ Μάνσον, συγγραφέα του The Subtle Art Of Not Giving A F*ck, το Will είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να κατανοήσει και να ελέγξει τα συναισθήματά του, και φιλοδοξεί να μας βοηθήσει να κάνουμε το ίδιο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Το παρόν βιβλίο στην πραγματικότητα είναι δύο βιβλία σε συσκευασία ενός.
Το Πρώτο Μέρος με τίτλο "Γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλάζει τον Κόσμο", γραμμένο από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Σταύρο Λυγερό, είναι μια μελέτη για τη γεωπολιτική, διπλωματική, στρατιωτική και γεωοικονομική διάσταση της ουκρανικής κρίσης.
Το συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι αυτός ο πόλεμος, όποια κι αν είναι η κατάληξή του, θα αλλάξει ποιοτικά το διεθνές σύστημα, ο Κόσμος θα είναι γεωπολιτικά και γεωοικονομικά διαφορετικός. Είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού η διαδικασία μετάβασης από τη σημερινή παγκοσμιοποίηση σε έναν νέο διπολισμό, όπου στη μία πλευρά θα είναι η Δύση και στην άλλη το αναδυόμενο ευρασιατικό πλαίσιο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν προϊόν της υποφώσκουσας αυτής τάσης, αλλά η εκδήλωσή του επιταχύνει και ριζοσπαστικοποιεί τις εξελίξεις. Με αυτή την έννοια, θα έχει πολύ μεγαλύτερη επίπτωση από όση είχαν οι μεγάλοι πόλεμοι μετά το 1945 (Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ).
Το Δεύτερο Μέρος με τίτλο "Οι περίπλοκες σχέσεις Ουκρανών-Ρώσων στην Ιστορία", γραμμένο από τον δρα Σωτήρη Δημόπουλο (πτυχιούχο του Πανεπιστημίου του Κιέβου) είναι η μοναδική μελέτη στην ελληνική Βιβλιογραφία για το πώς διαμορφώθηκαν οι όποιες φυλετικές και εθνικές ταυτότητες στον γεωγραφικό χώρο της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας, αφότου δηλαδή αρχίζουν να συγκροτούνται στην περιοχή κάποια προπλάσματα κρατικής οντότητας.
Αν και σαφώς δια κριτές, οι δύο μελέτες είναι συμπληρωματικές, με την έννοια ότι τα σύγχρονα γεγονότα αποκτούν ερμηνευτική πληρότητα εντασσόμενα στο ιστορικό πλαίσιό τους. Μπορεί έτσι ο αναγνώστης να κατανοήσει την πολυπλοκότητα και τις διακυμάνσεις που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις των σημερινών εμπολέμων αναλαμβανόμενος ότι η έννοια της "ουκρανικότητας" μέχρι και πριν από μερικά χρόνια δεν είχε το ίδιο περιεχόμενο και γεωπολιτικό πρόσημο για όλους τους Ουκρανούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)