Από τη «Σκακιστική νουβέλα» στον «Θησαυρό της Βαγίας» και από το «Η Μονίκ δραπετεύει» στην «Κριστιάνε Φ.» αυτά είναι κάποια από τα βιβλία της ζωής της Λένας Κιτσοπούλου.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι
Ο θησαυρός της Βάγιας, της Ζωρζ Σαρρή. Διάβαζα πάρα πολύ από παιδί και φυσικά είχα διαβάσει όλη τη Ζωρζ Σαρρή και όλη την Άλκη Ζέη. Άργησα πολύ να πάω στην Αίγινα, πηγαίνω την τελευταία δεκαετία, αλλά όποτε πηγαίνω θέλω να μένω στην Βαγία. Λόγω αυτού του βιβλίου.
Το αγαπημένο μου βιβλίο ως παιδί
Κολλούσα γενικά με κάτι περιπέτειες παιδιών που λύνουν μυστήρια, όπως Οι μυστικοί εφτά, Οι πέντε φίλοι, κάτι τέτοια. Και ένα τρελό κόλλημα είχα φάει με μία τέτοια σειρά, που την διάβαζα στα αγγλικά και η ηρωίδα ήτανε η Nancy Drew.
Το βιβλίο που σημάδεψε την εφηβεία μου
Κριστιάνε Φ. Στα δεκατρία πόρνη και τοξικομανής. Αυτό είναι η αληθινή ιστορία της Κριστιάνε Φ και μίας παρέας παιδιών της εργατικής τάξης στο Βερολίνο, από διαλυμένες και βίαιες οικογένειες τα περισσότερα, τα οποία εθίζονται στην ηρωίνη από τα 11 – 12 χρόνια τους, εκδίδονται, τα περισσότερα από αυτά πεθαίνουν νωρίς από υπερβολικές δόσεις.
Μία πολύ σκληρή ιστορία που, ενώ με σόκαρε, ταυτόχρονα μου προκαλούσε ζήλεια για τη ζωή αυτών των παιδιών. Αυτό το βιβλίο το διάβασα καμιά εικοσαριά φορές τότε. Νομίζω θαύμαζα την ακρότητα, την εφηβεία που τα διαλύει όλα, την καταστροφή. Ευτυχώς δεν μιμήθηκα τίποτα από όλα αυτά που διάβασα εκεί μέσα, αλλά πραγματικά ήθελα να ήμουνα η Κριστιάνε Φ τότε, ήταν το ίνδαλμά μου, τρέχα γύρευε τώρα και άβυσσος η ψυχή της εφηβείας και η δικιά μου.
Το βιβλίο που επηρέασε τη σκέψη μου
Η σκακιστική νουβέλα, του Τσβάιχ. Στο μάθημα των γερμανικών, στο σχολείο που πήγα, διαβάζαμε γερμανική λογοτεχνία, και θυμάμαι πως με αυτό το βιβλίο, κατάλαβα τη μαγεία της λογοτεχνίας, κάτι περισσότερο από το απλώς να παρακολουθείς μια ιστορία. Στην νουβέλα –πρόκειται για μία σκακιστική αναμέτρηση–, όπου απ’ τη μια μεριά θα καθίσει ο παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού και απ’ την άλλη μεριά αυτός που πέρασε τη ζωή του έγκλειστος σε ένα κελί της φυλακής, έχοντας μόνο ένα βιβλίο σκακιού στην κατοχή του και παίζοντας μια ζωή σκάκι στο κεφάλι του.
Αυτές οι δύο εμπειρίες, η μία της παρατήρησης και η άλλη του βιώματος, συμπυκνώνουν το μεγαλείο της λογοτεχνίας και κάθε τέχνης, η μάχη αυτή μεταξύ δράσης και φαντασίας, το γεγονός ότι η ίδια αδρεναλίνη μπορεί να παραχθεί είτε με τη φαντασία είτε με την πράξη, αυτό μου άνοιξε έναν δρόμο για την τέχνη. Και για τη ζωή. Πώς λέμε για να γράψεις πρέπει να διαβάσεις, ή για να καταλάβεις τον κόσμο μπορείς είτε να τον γυρίσεις ολόκληρο σε ογδόντα ημέρες, είτε να τον καταλάβεις παρατηρώντας όλη σου τη ζωή ένα μυρμήγκι.
Το βιβλίο που με έκανε να θέλω να γίνω συγγραφέας
Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, του Καζαντζάκη. Το διάβασα δεκαοχτώ χρονών και θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να σταματήσω και όταν έφτασα στην τελευταία φράση έβαλα τα κλάματα. Και σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να προκαλέσω αυτό το συναίσθημα κι εγώ σε κάποιον.
Το βιβλίο που ξαναδιαβάζω
Μπορώ να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω Κάφκα και Παπαδιαμάντη, οτιδήποτε δικό τους.
Το βιβλίο που χαρίζω
Συνήθως χαρίζω το τελευταίο βιβλίο που μου έχει αρέσει, το πιο πρόσφατο. Φέτος έκανα δώρο το Η Μονίκ δραπετεύει, του Εντουάρ Λουί.
Το βιβλίο που άργησα να ανακαλύψω
Είναι ένα βιβλίο που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα, ενώ θέλω χρόνια να το διαβάσω. Τον Μόμπι Ντικ. Έχω αργήσει πάρα πολύ.
Το βιβλίο που ντρέπομαι να λέω ότι έχω διαβάσει
Έχω διαβάσει κακά πράγματα, για να καταλάβω γιατί πουλάνε τόσο πολύ και το κατάλαβα. Οπότε δεν ντρέπομαι καθόλου που κάτι κατάλαβα.
Το βιβλίο που διαβάζω τώρα
Το πανδοχείο της μνήμης, του Tony Judt. Το γράφει ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι με την ασθένεια αυτή που παραλύει σιγά σιγά όλα τα όργανα και διαβάζοντας το νιώθεις ότι το γράφει ένας άνθρωπος που τρέχει με εκατό.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Λένα Κιτσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Είναι ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Το 2006 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Οι νυχτερίδες για την οποία βραβεύτηκε απ’ το περιοδικό Διαβάζω με το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Το 2009 εξέδωσε τη νουβέλα Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., η οποία ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο ως μονόλογος, σε σκηνοθεσία της ίδιας. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το 2011 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της Μεγάλοι δρόμοι. Δύο διηγήματα του βιβλίου μεταφέρθηκαν στο θέατρο. Το 2015 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων Το μάτι του ψαριού που ήταν στη βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας 2016.
