O ΜΙΣΕΛ ΧΑΡΤΟΓΚ , πρώην αρχιτέκτονας, είναι ένας ισχυρός επιχειρηματίας και διάσημος φιλάνθρωπος ο οποίος διαχειρίζεται την τεράστια περιουσία του αδελφού του που σκοτώθηκε σε ατύχημα. Ο Πέτερ είναι ο ορφανός ανιψιός του, υπό την κηδεμονία του, ένα προβληματικό, κακομαθημένο παιδί. Η Ζυλί παίρνει εξιτήριο από ένα ψυχιατρικό άσυλο. Ο Τόμσον είναι πληρωμένος δολοφόνος που υποφέρει από σοβαρό έλκος. Ο Μισέλ Χάρτογκ προσλαμβάνει τη Ζυλί για να φροντίζει τον Πέτερ. Προσλαμβάνει επίσης τον Τόμσον για να τους σκοτώσει. Η Ζυλί και ο Πέτερ το σκάνε. Ο Τόμσον τούς ακολουθεί. Σφαίρες πετούν στον αέρα. Τα πτώματα στοιβάζονται. Η τρέλα έχει μόλις αρχίσει. Στην καρδιά της Ζυλί ζει μια ελπίδα: ν' ανακαλύψει τον περίφημο πύργο όπου την περιμένουν η λύτρωση και η γαλήνη. Θα τον βρει όμως; Ξέρει άραγε η Ζυλί, το αξιολύπητο
αστέρι σε αυτή τη μακάβρια χορογραφία, ότι οι άλλοι χορευτές είναι ακόμα πιο τρελοί από την ίδια;
Οι ήρωες είναι γελοιωδώς κακοί και υπάρχει μια παρωδία της άχρηστης βίας, που θυμίζει την ταινία "Φάργκο" των αδελφών Κοέν εικοσιπέντε χρόνια μετά.

«Σε αυτό το πρώιμο αριστούργημά του, ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ εμφανίζεται με όλο το εκτυφλωτικό και ψυχρό μένος του, βάλλοντας με την καυστική κριτική του κατά της απληστίας και του καπιταλισμού. Σίγουρα θα διαβάζετε τη μια σελίδα μετά την άλλη ακολουθώντας τον φρενήρη ρυθμό του μυθιστορήματος· ωστόσο, αν επιβραδύνετε λίγο, θα δείτε πόσο πολλά έχει στριμώξει ο Μανσέτ στο βιβλίο του - και με πόσες γερές γροθιές
χτυπάει το κατεστημένο». (Σάρα Βάινμαν)
«Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ: λαμπρός αφηγητής, στρατευμένος αριστερός, προβοκάτορας, άσωτος, μεγάλη μορφή του γαλλικού νουάρ, αμφισβητίας, εχθρός της Πέμπτης Δημοκρατίας. Ο αιρετικός Μανσέτ ήταν για δεκαετίες καταπέλτης στην πολιτιστική σκηνή του Παρισιού. Τού οφείλουμε σεβασμό και αναγνώριση - το συντομότερο» (Τζέιμς Ελλρόυ)
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Λούσυ Μπάρτον είναι επιτυχημένη συγγραφέας. Ζει στη Νέα Υόρκη και προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στο δεύτερο μισό της ζωής της, έχοντας χηρέψει πρόσφατα, ενώ οι δύο κόρες της είναι πια ενήλικες γυναίκες. Κάπως απροσδόκητα επανασυνδέεται με τον Ουίλλιαμ, τον πρώτο της σύζυγο, με τον οποίο έχουν μακρόχρονη ιστορία και διατηρούν, έστω και με διαλείμματα, μια σχέση φιλίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Η Λούσυ δεν εκπλήσσεται όταν ο Ουίλλιαμ της ζητά να τον συνοδεύσει για να ερευνήσει ένα οικογενειακό μυστικό. Στο δρόμο για το Μέην, οι πρώην εραστές αναπολούν το παρελθόν τους και κάνουν τον απολογισμό της κοινής ζωής τους, από το πανεπιστήμιο μέχρι τη ζωή με τους νέους συζύγους τους, συμπεριλαμβανομένης της γέννησης των κορών τους.
Η Ελίζαμπεθ Στράουτ απεικονίζει με την εξαίσια πένα της τους φόβους και τις αβεβαιότητες, τις απλές χαρές και τις τρυφερές χειρονομίες των χαρακτήρων της. Το "Αχ, Ουίλλιαμ" σηματοδοτεί την επιστροφή της αγαπημένης της ηρωίδας, της Λούσυ Μπάρτον, σε έναν αριστοτεχνικό διαλογισμό πάνω στην οικογένεια.
Το "Αχ, Ουίλλιαμ" είναι ένα φωτεινό μυθιστόρημα γύρω από τα μυριάδες μυστήρια που υπάρχουν σε ένα γάμο· για τα οικογενειακά μυστικά που ανακαλύπτει κανείς σε μεγάλη ηλικία και που αλλάζουν όλα όσα νόμιζε πως ήξερε ακόμα και για τους πιο κοντινούς του ανθρώπους· για το πως οι άνθρωποι συνεχίζουν πάντα να ζουν και να αγαπούν, ό,τι και να συμβαίνει. Στην καρδιά της αφήγησης, η αλησμόνητη, ακατάβλητη φωνή της Λούσυ Μπάρτον μας προσφέρει έναν βαθύ, διαχρονικό στοχασμό γύρω από το αίνιγμα της ύπαρξης. «Αλλά έτσι πάει η ζωή», λέει η Λούσυ. «Είναι τόσα και τόσα που δεν ξέρουμε ώσπου να είναι πια πολύ αργά». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μια ανθρώπινη αίσθηση τόσο οικεία, εύθραυστη και απελπισμένη αναδύεται από αυτές τις γραμμές, κόβοντας την ανάσα. Σχεδόν κάθε απόφανση έχει τη δύναμη μιας αποκάλυψης». (Washington Post)
«Ένα θαυμαστό επίτευγμα» (Ann Patchtt)
«Ένα απόλυτα απολαυστικό βιβλίο» (Claire Fuller)
«Συγγραφέας με φοβερή δύναμη» (Zadie Smith)

ΒΡΑΧΕΙΑ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ BOOKER PRIZE 2022

Ένας από τους σπουδαιότερους μυθιστοριογράφους του 20ού αιώνα (Το Εμβατήριο του Ρανιέτσκι, Η κρύπτη των Καπουτσίνων), ο Γιόζεφ Ροτ (1894-1939) έγραψε τις συγκλονιστικές «ανταποκρίσεις» αυτού του βιβλίου στο διάστημα του Μεσοπολέμου. Οι "Περιπλανώμενοι Εβραίοι" εφιστούν την προσοχή στα ψευδή οφέλη της εβραϊκής προσαρμογής, αποκαλύπτουν το σχίσμα μεταξύ των Εβραίων της Ανατολής και των Εβραίων της Δύσης, αναλύουν την πολυπλοκότητα της εβραϊκής ταυτότητας, στρέφουν το βλέμμα με ανησυχία στο μέλλον της Γερμανίας. Ο Ροτ συνδυάζει στη γραφή του τη συγκρατημένη, ενδελεχή θεώρηση με τη ζωντάνια και τη φλόγα του επείγοντος, κι αυτό έχει ωθήσει σε συγκρίσεις και παραβολές με το έργο του Thomas Mann και του Isaac Babel. Οι "Περιπλανώμενοι Εβραίοι" προσφέρουν μοναδική εποπτεία της ευρωπαϊκής εβραϊκής εμπειρίας σε μια κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας Ιστορίας.

Ο Γιόζεφ Ροτ αγαπούσε ιδιαίτερα το δοκίμιο αυτό, την ποιητική και διαυγή απογραφή ενός σύμπαντος που ο συγγραφέας γνώριζε ότι απειλούνταν, αυτό των εβραϊκών οικισμών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι "Περιπλανώμενοι Εβραίοι" αναλύουν τους λόγους της αργής αποσύνθεσής του: τη φτώχεια που ωθεί τους κατοίκους των στετλ στην έξοδο, τον πειρασμό της αφομοίωσης στον δυτικό κόσμο. Ως πραγματικός πομπός πολιτισμού, ο αφομοιωμένος Εβραίος Ροτ ρίχνει μια ευγενική ματιά σε εκείνους τους Εβραίους με το παράξενο ιδίωμα, τους ντυμένους με καφτάνια, που συναντούσαμε άλλοτε σε ορισμένες γειτονιές της Βιέννης, του Βερολίνου ή του Παρισιού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Οι "Περιπλανώμενοι Εβραίοι" αντιλαμβάνονται και αποτυπώνουν την Ευρώπη εκείνες τις αβέβαιες ώρες πριν από την κατάρρευση μιας ηπείρου και την καταστροφή ενός πολιτισμού». (Cynthia Ozick)
«Ίσως δεν υπάρχει πιο συναρπαστικός σύγχρονος συγγραφέας... κανένας ικανότερος να συνδυάσει το μυθιστορηματικό με το ποιητικό στοιχείο, να ενώσει τον σπαρταριστό και ολοζώντανο ρεαλισμό με τις σπινθηροβόλες δυνάμεις της μεταφοράς και της παρομοίωσης». (James Wood, The New Republic)
«Το σύνολο του έργου του Γιόζεφ Ροτ είναι μια πραγματική tragedie humaine, γραμμένη με τους τρόπους της σύγχρονης λογοτεχνίας. Κανένας άλλος συγγραφέας, ούτε καν ο Thomas Mann, δεν έχει κατορθώσει εκείνο που ο Λούκατς αποκαλεί... απλησίαστο στόχο μας ». (Nadine Gordimer)

Μονόπρακτο σκετς, σχέδιο αστυνομικής νουβέλας ή σενάριο κόμικ; Πενήντα χρόνια μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που έγινε Εθνική Εορτή. Στην πραγματικότητα μια εποχή ρομαντική γεμάτη παγίδες για όλους.
Στη νουβέλα παρελαύνουν χαρακτήρες της εποχής: ένας παραδοσιακός τότε αριστερός που φλερτάρει με τη διαβόητη αμερικανική επιχορήγηση του Ιδρύματος Φορντ, ένας αναρχικός του "κίτρινου Τύπου" με το προσωνύμιο "λεκές", ο πρώην πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, οι μπον βιβέρ και γκάνγκστερ του καθεστώτος των συνταγματαρχών, ένας νεαρός ηρωικός κομμαντάντε, και το δημιούργημά του, ο εικοσάχρονος "Σταύρος", ο ταχυδακτυλουργός Άλεξ Καράκας, ο μπουκαδόρος Αριστοτέλης Βραχνός, ασφαλίτες και στάρλετ σ' ένα τσίρκο αναμνήσεων ενός επίδοξου συγγραφέα κι ενός δημοσιογράφου που μαγνητοφωνούν τη συνομιλία τους ξαπλωμένοι στις σαίζ-λονγκ της Πανσιόν "Απόλλων".
Πρόσωπα και ιστορίες πραγματικές και φανταστικές. Κι ένα παιχνίδι με περιστατικό και ονόματα, όπως το εγκαινίασε πριν από χρόνια ο Γιάννης Μαρής. Κι εδώ από την Eroica της δεκαετίας του 1930 πάμε στη Romantica της δεκαετίας του 1970 - ένα καμπαρέ και μια πανέμορφη νεαρή στριπτηζέζ που μοιάζει με την Άννα Καρίνα, με γούνα Black Diamond, την ώρα που το τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

SONDERKOMMANDO

Παλιά οι νύχτες παίζαν τον γιατρό
και τώρα τον χασάπη

θέλω να πω
μην ξεγελιέσαι
και μ' ένα στομωμένο πια γιατί
μπορείς να σκίσεις άσχημα τα φρύδια σου
σ' τα λέω εγώ αυτά
που κατεβάζω όλο και πιο χαμηλά το κασκέτο μου
τόσο
που βλέπω τις ραφές του σκοταδιού
τύψη --- δειλία --- τύψη ...
αχρείες οι βελονιές

κλωστίτσα το αχ που μου εκκρεμεί
[Από την έκδοση]

Η Επανάσταση του 1821 μάς κληροδότησε την ελευθερία μας καθώς και πάμπολλα δύσκολα ερωτήματα, η αναψηλάφηση των οποίων, με τους όρους της ιστοριογραφίας αλλά και της τέχνης, διακονεί την εμβάθυνση της εθνικής μας αυτογνωσίας. Η επέτειος των δύο αιώνων του Αγώνα δεν συνέβαλε ιδιαίτερα στην αποκαθήλωση των βαυκαλιστικών μυθευμάτων και στην υπερνίκηση των ταμπού. Η απόσταση της δημόσιας ιστορίας από την επιστημονική ιστοριογραφία παραμένει τεράστια.
Ένας από τους πιο δύσκολους "κόμπους" της κληρονομιάς μας έχει το όνομα των Μαυρομιχαλαίων. Η τρανή μανιάτικη οικογένεια είχε κάθε δικαίωμα να καυχιέται ότι δεκάδες μέλη της σκοτώθηκαν στους απελευθερωτικούς αγώνες, η ιστορία της όμως σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια από τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, γιο και αδερφό του Πετρόμπεη. Τυπικός μανιάτικος γδικιωμός; Τυραννοκτονία, κατά τον στιχουργικό ύμνο του Αλέξανδρου Σούτσου; Άδικος φόνος, κατά τον χαρακτηρισμό του σφοδρότατα αντικαποδιστριακού Αδαμάντιου Κοραή; Γαλλική ή αγγλική συνωμοσία, με εκτελεστικό βραχίονα τους Μαυρομιχαλαίους; Γόρδιος δεσμός; Ίσως. Κανένα όφελος δεν θα έχουμε πάντως αν τον "λύσουμε" με τη μέθοδο της κοφτερής σπάθης που αποδίδουμε στον Μεγαλέξανδρο. Κοφτερή είναι και η σπάθη του μανιχαϊσμού, τραυματίζει όμως πρώτους τους ίδιους τους χρήστες της.
Στον Πέτρο της Μάνης, ο Πετρόμπεης μιλάει με τα ενθυμήματά του, προϊόντα της φαντασίας βεβαίως, και με την "Πολιτική Διαθήκη" του, που την υπαγόρευσε το 1842, όταν νόσησε και φοβήθηκε ότι θα πεθάνει, πρωτοδημοσιεύτηκε όμως το 1903. Κυρίως δε συνομιλεί με τον γιατρό Απόστολο Μαυρογένη, πολεμιστή του 1821 αλλά και του 1854, στην επανάσταση της Ηπείρου. Ο Μαυρογένης, που η μυθοπλασία τον θέλει φανατικό συλλογέα και αναγνώστη βιβλίων για τον Αγώνα, είχε τη σπάνια τύχη να ζήσει σε τρεις αιώνες : 18ο, 19ο, 20ό. Πέθανε 114 ετών, γι' αυτό και αποκλήθηκε "παππούς όλων των Ελλήνων". Μια κιβωτός μνήμης.
Μια-δυό φορές, για τις ανάγκες της μυθοπλασίας, το θεατρικό κείμενο ενδίδει σε αναχρονιστικές "παρασπονδίες", όπως λόγου χάρη όταν ο Μαυρογένης διαβάζει από τα απομνημονεύματα του Κανέλλου Δεληγιάννη, τα οποία ωστόσο εκδόθηκαν πολύ αργότερα. (Από τον εκδότη)